Ανησυχητικές, αλλά ανεπιβεβαίωτες είναι οι πληροφορίες που δημοσιεύονται στα αιγυπτιακά ΜΜΕ σχετικά με την ΑΟΖ της Κύπρου.
Τα δημοσιεύματα επιμένουν ότι η Νομοθετική Επιτροπή της Αιγυπτιακής Βουλής ενέκρινε την πρόταση βουλευτού να ακυρωθεί η συμφωνία Αιγύπτου – Κύπρου για την οριοθέτηση της ΑΟΖ.
Η Κύπρος διαψεύδει τα δημοσιεύματα και εύχομαι να πρόκειται για λάθος, υπερβολή ή ανεπίσημες κινήσεις.
Πάντως όπου υπάρχει καπνός υπάρχει και φωτιά, γι’ αυτό πρέπει τα δύο κράτη του Ελληνισμού να είναι προετοιμασμένα για παλινωδίες, υπαναχωρήσεις και υπονομεύσεις στο καυτό ζήτημα των ερευνών για υδρογονάνθρακες.
Αναφέρομαι σε υπονομεύσεις διότι είναι προφανής η επιδίωξη της Αγκυρας να ανατρέψει ή να αποτρέψει κάθε σχετική συμφωνία της Ελλάδος και της Κύπρου με γειτονικές χώρες.
Ηδη η συμφωνία για υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ με την Αλβανία, την οποία υπέγραψε η κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή, ανετράπη με απόφαση του Συνταγματικού Δικαστηρίου των Τιράνων. Οσοι ξέρουν μιλούν και για τουρκικό δάκτυλο. Στην Αίγυπτο η Αραβική Ανοιξη μάλλον φέρνει φθινόπωρο για τα συμφέροντα του Ελληνισμού, διότι επί Μουμπάρακ βρίσκαμε καλύτερη συνεννόηση. Σέβομαι τις εσωτερικές διεργασίες της φίλης χώρας και τις αποφάσεις του λαού της, αλλά έχω την εντύπωση ότι η σημερινή κυβέρνηση κοιτάζει περισσότερο προς την Τουρκία παρά προς την Ελλάδα και την Κύπρο. Εξάλλου στη Λιβύη η νέα κυβέρνηση συνεχίζει την πολιτική του Καντάφι, ο οποίος επέμενε να διεκδικεί την ΑΟΖ της ελληνικής νήσου Γαύδου.
Το μετριοπαθές Ισλάμ που προβάλλουν ο Ερντογάν και το κόμμα του επιχειρεί να σβήσει το κατακτητικό οθωμανικό παρελθόν, αναβαθμίζοντας την τουρκική παρουσία στον αραβικό κόσμο και επιβάλλοντας ένα ηγετικό προφίλ. Το βλέπουμε και στη Συρία, όπου η Αγκυρα φανατικά και με κάθε τρόπο στηρίζει την εξέγερση κατά του Ασαντ για να ελέγχει το μετά Ασαντ καθεστώς, αν και όποτε υπάρξει. Γενικότερα η Αγκυρα -και όχι μόνον τώρα με τον Ερντογάν- αξιοποιεί το χαρτί του εκδυτικισμένου Ισλάμ ώστε να έχει και την εύνοια των ΗΠΑ στο αραβικό παιχνίδι της. ΟΙ ΗΠΑ θεωρούν ότι το τουρκικό πείραμα έως σήμερα -δεν ξέρουμε τι θα βγάλει αύριο ο ασκός του Αιόλου- είναι επιτυχές διότι από τον Κεμάλ επιβλήθηκαν δυτικά πολιτιστικά, πολιτικά και οικονομικά πρότυπα σε μία μουσουλμανική χώρα. Αυτή τη μορφή ισλαμοδημοκρατίας θα ήθελαν να εξαγάγουν στον υπόλοιπο μουσουλμανικό κόσμο για να αποφευχθούν τα καθεστώτα τύπου Ιράν. Ούτε και το σαουδαραβικό πρότυπο συγκινεί τη Δύση, απλώς συμμαχεί με τη χώρα λόγω των πετρελαίων της. Η μέχρι τώρα πορεία της Τουρκίας είναι καλό παράδειγμα προς μίμηση.
Ο κορυφαίος Βρετανός ιστορικός του 20ού αιώνος Αρνολντ Τόινμπι στο βιβλίο του «Η δίκη του πολιτισμού – Ο κόσμος και η Δύση», το οποίο εξεδόθη το 1966, υπογραμμίζει ότι η Αμερική και η Ευρώπη συγχωρούν κάθε παράπτωμα, ακόμη και κάθε έγκλημα της Τουρκίας, διότι θέλουν να την προβάλουν ως τον πρότυπο συνδυασμό Ισλάμ και «δυτικής δημοκρατίας» στα μουσουλμανικά κράτη. Παρά τις αμερικανικές αντιδράσεις για τα αντιεβραϊκά σχόλια του Ερντογάν, ο δυτικός κόσμος ακόμη ανέχεται ή/και υποστηρίζει την τουρκική δυναμική ανάμειξη στα εσωτερικά των Αράβων. Ας το έχουμε υπ’ όψιν μας τώρα που η Κύπρος ήδη άρχισε και η Ελλάδα αρχίζει συντόμως τον διπλωματικό μαραθώνιο για τη χάραξη των γραμμών της ΑΟΖ.
Ο Ελληνισμός έχει παραδοσιακά καλές σχέσεις με τον αραβικό κόσμο. Παρά την εκδίωξη χιλιάδων Ελλαδιτών και Κυπρίων από την Αίγυπτο του Νάσερ, ουδέποτε ζητήσαμε αποζημιώσεις, στο δε Παλαιστινιακό δείχνουμε πάντα ευαισθησία. Η στρατηγική συνεργασία Ελλάδος – Κύπρου – Ισραήλ δεν αντιστρατεύεται ούτε πρέπει να παραβλάψει τους ιστορικούς δεσμούς μας με τους Αραβες. Χρειαζόμαστε το Ισραήλ, χρειαζόμαστε όμως και τη φιλία των Αράβων.
Επιλεξτε να γινετε οι πρωτοι που θα εχετε προσβαση στην Πληροφορια του Stranger Voice