ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΙΣ

Μεταμόρφωσις, όπερ και σημαίνει ότι αλλάζω μορφή. Τί εννοούμε ως μορφή όμως?
Ο χώρος που εξερευνά η σύγχρονη επιστήμη είναι νοητός, συνειδησιακός. Η φυσική πραγμτιότητα συμφωνεί με πολύ ακριβή μαθηματικά σχήματα όπως στις θεωρίες της σχετικότητας και της κβαντομηχανικής. Η ακρίβεια αυτών των θεωριών παρέχει μία σχεδόν αφηρημένη ύπαρξη στη φυσική πραγματικότητα. Καθώς ταράζεται το πεδίο ή ψευδοκενό (ψευδό διότι εμπεριέχει δύναμη), δημιουργεί διακυμάνσεις μεγαλύτερης ενέργειας που αναβράζουν σαν φυσαλίδες, κάνοντας τον χωρόχρονο να διαστέλλεται (πληθωρισμός).

«Το υπέρψυχρο ψευδοκενό δεν είναι σταθερό, ως εκ τούτου η εκθετική διαστολή (πληθωρισμός) στον συμπαντικό χώρο δεν μπορεί να συνεχιστεί επ’ αόριστον. Τελικά το ψευδοκενό διασπάται μέσω του φαινομένου της σήραγγας. Μέσω αυτής της διαδικασίας τα πεδία Higgs του ψευδοκενού μπορούν να διαπεράσουν το ενεργειακό φράγμα που τα περιβάλλει. Το σπάσιμο όμως του ενεργειακού αυτού φράγματος δεν γίνεται ταυτόχρονα σε όλα τα σημεία του, αλλά με μια διαδικασία που μοιάζει σαν το βρασμό του νερού. Κατά κύματα, φυσαλίδες εμφανίζονται σε τυχαίες νέες θέσεις στο χώρο του ενεργειακού φράγματος. Αρχικά, οι δημιουργούμενες φυσαλίδες είναι μικρές και στη συνέχεια, καθώς το ψευδοκενό διασπάται, οι φυσαλίδες μεγαλώνουν με ταχύτητα που πλησιάζει την ταχύτητα του φωτός. Η διαστολή αυτή συνεχίζεται μέχρι ο όγκος των παραγόμενων φυσαλίδων να γεμίσει όλο το χώρο.

Στο εσωτερικό των δημιουργούμενων φυσαλίδων επικρατούν συνθήκες συνηθισμένου κενού, μέσα στο οποίο τα πεδία Higgs έχουν τιμή πάνω ή κοντά στον κύκλο του κενού. Ο ρυθμός με τον οποίο σχηματίζονται οι φυσαλίδες εξαρτάται άμεσα από τις λεπτομέρειες της θεωρίας. Κατά τη διάρκεια αυτού του συμπαντικού αναβρασμού, η ενέργεια των πεδίων Higgs έχει τη δυνατότητα να παράγει σωματίδια μεγάλης ενέργειας, τα οποία συγκρουόμενα μεταξύ τους παράγουν με την σειρά τους άλλα σωματίδια. Το αποτέλεσμα αυτής της διαδικασίας, είναι η δημιουργία μιας σειράς σωματιδίων πολύ υψηλών θερμοκρασιών, ικανών να δημιουργήσουν αυτό που θεωρούμε σήμερα ως σημείο εκκίνησης της Μεγάλης Έκρηξης» (βλ. Μ. Δανέζης –Σ. Θεοδοσίου «Η Κοσμολογία της Νόησης» σελ. 317 εκδ. Δίαυλος).

Η θεωρία του Higgs δεν είναι μία αληθινή θεωρία, είναι μία θεωρία λιγότερο πλανεμένης λήθης κι αυτό διότι δεν υπάρχει κάποιο ενδιάστατο θεμελιώδες στοιχείο, αλλά το ελάχιστο δυνατό σημείο που μπορεί να αντιληφθούν τα περιορισμένα ανθρώπινα αισθητήρια όργανα της όρασης μέσα στον αδιάστατο κόσμο των δυνάμεων και των ενεργειών. Αυτό που ορίζουμε ως κβάντο και το οποίο λαμβάνει ποικίλες μορφές, υπό την επίδραση συγκεκριμένων παραγόντων και βάση της θέσης και της αντίληψης του παρατηρητή, ο οποίος δεν είναι ανεξάρτητος από το πείραμα, αλλά αντίθετα είναι ενεργός δρων στο πείραμα. Απροσδιοριστία και Ειμαρμένη. Ο λόγος αναφοράς των παραπάνω είναι διττός: Αφενός μας κάνει να αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο σαν ένα φράκταλ παζλ γεμάτο συγκεχυμένες πληροφορίες που δομούνται μαθηματικά και συνειδησιακά. Αφετέρου μας δίνει τη δυνατότητα να μετέχουμε στο σπάσιμο του ενεργειακού φράγματος και να λειτουργούμε ως ενεργοί δρώντες στο πείραμα του κόσμου. Σχετικότητα και Πρόνοια.

ΜΕΡΟΣ Β’

Όπως θα αποκαλυφθεί στην πορεία, το παρόν κείμενο δεν αποτελεί ένα αμιγώς φιλοσοφικό/κοσμολογικό κείμενο, αλλά μία πρόταση μεταστροφής του αειπόλιου και ένα σχέδιο εφαρμογής ενός 3ου νέου (;;;) εναλλακτικού σεναρίου δράσης. Θα δούμε παρακάτω τί σημαίνουν αυτά. Προς το παρόν, είναι σημαντικό να κατανοήσουμε το παιχνίδι των πεσσών και το παιχνίδι των κύβων:

Οι πεσσοί είναι κάτι ανάλογο με το σκάκι, ένα παιχνίδι στρατηγικής, όπου ως βασικό στόχο έχει το να είσαι σε θέση να προβλέπεις την επόμενη κίνηση του αντιπάλου και ταυτόχρονα να υπολογίζεις τις δικές σου μεθεπόμενες κινήσεις, σε έναν συντονισμό πιθανών δυνατοτήτων, με τελικό σκοπό τον εγκλωβισμό του αντίπαλου βασιλιά μετά από μια αιφνίδια –εξαίφνης- κίνηση μάτ. Οι κύβοι είναι κάτι ανάλογο με τα ζάρια, ένα παιχνίδι τακτικής, όπου ως βασικό στόχο έχει την μαθηματική –καίρια- τοποθέτηση των περιεχομένων του παιχνιδιού, σε συνδυασμό πάντα με την αναδίπλωση της μίας δυνατής βεβαιότητας που αναδύεται μέσα από ένα συγκεκριμένο πλήθος απροσδιόριστων πιθανοτήτων. Άλλωστε μην ξεχνάμε τον σκοτεινό που αντηχεί από τα βάθη των αιώνων:

«Αιών παις έστι παίζων πεσσεύων. Παιδός η βασιληίη».
“Ο Χρόνος είναι παιδί που παίζει, παίζοντας πεσσούς. Η βασιλεία ανήκει στο παιδί.”
ΗΡΑΚΛΕΙΤΟΣ

Μέσα στη φύση, η τελική δυνατότητα που προκύπτει από ένα σύνολο πεπερασμένων μα απροσδιόριστων πιθανοτήτων, αποτυπώνει στην μορφή το είδος που της αναλογεί. Εντελέχεια.
Η μετάβαση του προβλήματος από το φυσικό πεδίο σε ένα βαθύτερο οντολογικό επίπεδο, μας δίνει τη δυνατότητα της σταδιακής ή αιφνίδιας κατανόησης του χρόνου, όπως και την πιθανότητα της νοητικής τουλάχιστον υπέρβασης της διάστασης εκείνης που από τους ανθρώπους ορίζεται ως ανθρώπινος και γήϊνος χρόνος, με προοπτική την αντίληψη του εγκόσμιου και υπερκόσμιου χρόνου, την κατανόηση των ενιαυτών και την συνταύτιση των περιφορών του σφαιροειδούς σώματος –κεφαλή- με την δεξιόστροφη φορά του σφαίρου –σύμπαν-, όπως αναγράφεται και στον πλατωνικό «Τίμαιο». Ετούτη η οδός η «φέρουσα εις την ζωήν» την οποία «ολίγοι είναι οι ευρισκόντες αυτήν», σύμφωνα με τον ευαγγελιστή, είναι η πρώτη αρχή στον μύθο του Τιμάρχου, η οποία συνδέεται με την δεύτερη αρχή της κίνησης στο αόρατο, μέσω της Μονάδος. Φυσικά και αναφερόμαστε στην Στύγα, την οδό του Άϊδου, η οποία συνέχει το θνητό ατενίζοντας το αθάνατο. Για να το πούμε πιο αποκαλυπτικά, «και σημείον μέγα εφάνη εν τω ουρανώ, γυνή ενδεδυμένη τον ήλιον και η σελήνη υποκάτων των ποδών αυτής και επί της κεφαλής αυτής στέφανος αστέρων δώδεκα». Στο σημείο αυτό, ας θυμηθούμε τις 4 αρχές σύμφωνα με τον Πλούταρχο:

1η αρχή: Ζωή.
2η αρχή: Κίνηση.
3η αρχή: Γένεσις.
4η αρχή: Φθορά.

Την 1η και την 2η τις συνδέει η Μονάς στην περιοχή του Αοράτου. Την 2η και την 3η τις συνδέει ο Νους στην περιοχή του Ήλιου. Την 3η και την 4η τις συνδέει η Φύση στην περιοχή της Σελήνης. Η μετάβαση από την μία περιοχή στην άλλη, δηλώνει αυτό που οι νεοεποχίτες αποκαλούν ως μετάβαση σε μία ανώτερη διάσταση και σε μία ανώτερη συνειδητότητα. Δυστυχώς θα απογοητεύσουμε τους (dark) new agers φίλους μας, διότι το μαγικό ραβδάκι της μάγισσας του παραμυθιού το κρατά η Κίρκη και διότι οι κωδικοί «άμπρα κατάμπρα» και «σουσάμι άνοιξε» έχουν λήξει. Θέλω να πω ότι η όποια συνειδησιακή εξέλιξη ή ανάκληση ανάμνησης, προϋποθέτει εργασία που είναι πολύ δύσκολο να χωρέσει σε κάτι λιγότερο από έναν φιλοσοφικό βίο, κατ’ αναλογία της αποκατάστασης ή ανάστασης της ψυχής που χρειάζεται το λιγότερο 3 φιλοσοφικούς βίους προκειμένου να ολοκληρωθεί. Μην λέμε τα ίδια, τα έχει περιγράψει καλύτερα ο Σωκράτης στον πλατωνικό «Φαίδρο».

ΜΕΡΟΣ Γ’

Η μεταμόρφωση εμπεριέχει το φως και προϋποθέτει την μόρφωση, προκειμένου να μπορέσει το φως να απεγκλωβιστεί και να εκδηλωθεί σε μία άλλη νέα ή παλιά –μετά- μορφή. Κι αυτό κατά την έννοια που δίνει στο φως ο σκοτεινός, θυμίζοντάς μας ότι:

«άνθρωπος εν ευφρόνη φάος άπτεται εαυτώ αποθανών αποσβεσθείς όψεις, ζων δε άπτεται τεθνεώτος εύφων, αποσβεσθείς όψεις εγρηγορός άπτεται εύδοντος».
“Όταν τα μάτια του σβήνουν, ο άνθρωπος ανάβει φως για τόν εαυτό του μέσα στη νύχτα. Ζωντανός στον ύπνο του, όταν τα μάτια του κλείνουν, αγγίζει τον πεθαμένο, ξύπνιος, αγγίζει αυτόν που κοιμάται”.
ΗΡΑΚΛΕΙΤΟΣ

Στο απόσπασμα αυτό κρύβεται το νόημα της Ηρακλείτειας φιλοσοφίας όσον αφορά την αποκάλυψη εντός, όπως σε ένα άλλο «μυστήριο» απόσπασμα βρίσκεται το νόημα του αποσυμβολισμού της μεταμόρφωσης στο όρος του Θαβώρ:

«Ένθα δ’ εόντι επανίστασθαι και φύλακας γίνεται εγερτί ζώντων και νεκρών».
“Εκεί πέρα, μπροστά σ’ αυτόν που είναι, ανασταίνονται και γίνονται άγρυπνοι φύλακες των ζωντανών και των νεκρών”.
ΗΡΑΚΛΕΙΤΟΣ

Καθώς ανεμίζει το πέπλο της Κόρης, σχηματίζεται μία χαραμάδα, μέσα από την οποία περνάει μια ακτίνα υπερκόσμιου φωτός που διαθλάται στο κοσμικό κάτοπτρο της Χαθώρ, το οποίο μετεωρίζεται σαν αιώρα ανάμεσα στα κέρατα της. Το φως δυναμώνει καθώς διαχέεται σιωπηλά μέσα στο σκιώδες άντρο, φωτίζοντας αρχέγονα σύμβολα, χαραγμένα μέσα στους οστρεώδεις τοίχους του, σχηματίζοντας με τις ελλάμψεις τους νεοαρχαίες συνειδησιακές πραγματικότητες.
Εκεί ψηλά στον ουρανό, τίποτα πλέον δεν είναι το ίδιο…
Στο σημείο αυτό υπενθυμίζουμε ότι σύμφωνα με τον πλατωνικό «Φαίδρο»:

«Μόνη γαρ πτερούται η του φιλοσόφου διάνοια», διότι «προς γαρ εκείνοις αεί έστι μνήμη κατά δύναμιν».

Επομένως, είναι καιρός να αντιμετωπίσουμε την ύπαρξή μας –τουλάχιστον- εν ψυχή κι όχι –περιοριστικά- εν σώματι. Σύμφωνα με την ελληνική φιλοσοφική παράδοση, η ψυχή είναι διφυής: λογική *αθάνατη* και άλογη *θνητή*. Στην εποχή μας βέβαια, της έχει προστεθεί κι ένα επίκτητο μέρος, ως ξενιστής: το παράλογο μέρος της ψυχής. Αυτού του είδους οι πληροφορίες θα μας φανούν χρήσιμες στο Β’ μέρος του κειμένου, όπου θα προσπαθήσουμε να εξετάσουμε ευρύτερα το «τι παίζει». Προς το παρόν, ας αρκεστούμε στην απλή παρατήρηση ότι η μορφή του ανθρώπου απεικονίζει το είδος της ψυχής του και ότι η μεταμόρφωση των ανθρώπων απεικονίζεται ειδωλικά στο περιβάλλον τους, αρχικά σε κυψελλικό επίπεδο και ευρύτερα σε ένα συλλογικό πεδίο δράσης, συντονισμένο σε κάποια κυματικά όρια συχνοτήτων και κατά κάποιο τρόπο μαγνητισμένο από αυθόρμητες ή μεθοδευμένες επιμέρους σκέψεις και πράψεις. Σαφώς και αναφερόμαστε στο ενεργειακό και αιθερικό πλέγμα της γης!
Όπως αναγράφεται στην «Αποκάλυψη» -μέσα από μία οντολογική οπτική-:
«Και οι 12 πυλώνες ήσαν 12 μαργαρίται, έκαστος των πυλώνων ήτο εξ ενός μαργαρίτου και η πλατεία της πολιτείας, χρυσίον καθάριον, ως ύαλος διαφανής».

Το ανθρώπινο D.N.A. (κωδικός Δανάη) περιλαμβάνει 2 έλικες. Ενδέχεται κάποια εποχή να είχε 12 έλικες, συσχετιζόμενες με το πτέρωμα της ψυχής, το οποίο απώλεσαν τα ανθρώπινα όντα όταν διαχωρίστηκαν σε φύλα και φυλές όταν εξέπεσαν στην ύλη. Αυτή η αναζωπύρωση του νοητικού μέρους της ψυχής, συνεπαγόμενης της εκπύρωσης των ανθών του νοός και της ψυχής, σηματοδοτεί την πορεία της μεταμόρφωσης των ανθρώπων από κουκούλια –σπήλαια- σε πεταλούδες –αναπτέρωση-, όχι μόνον υπό την έννοια της καίριας στιγμιαίας εξυψώσεως του στο Είναι και στο σημείο περιωπής, αλλά ακόμη ευρύτερα, υπό την έννοια της μακροχρόνιας και συχνά κακοτράχηλου πορείας του ανθρώπου σε κάθε ενιαυτό, μέσα από το σχήμα της διατήρησης της οντολογικής μνήμης μέσα στα εγκόλπια ύδατα του κόσμου της γενέσως.

Υπό αυτές τις οπτικές, το Γίγνεσθαι ταυτίζεται με την πλατωνική φορά του Ετέρου ή Θαττερού, με τα ύδατα του ποταμού Αμέλητου, με τα λιμάνια της Οδύσσειας – εξαιρουμένου φυσικά ενός-., με την ηρακλείτεια σκολίη οδό, με το σωκρατικό ρεύμα της Ρέας που οδηγεί μακριά από τον ακήρατο Κορόνοο, με την περιφορά του μικρού ενιαυτού που συνθέτει τον κύκλο του εγκόσμιου χρόνου, καθώς και με το μανιασμένο Νείκος του Εμπεδοκλή που μας σκορπά στο πλήθος απωθώντας μας στις απολήξεις υπόστεγων μυχών, πυλών, άντρων και βόθρων –κατά την έννοια του Φερεκύδη-. Στο σημείο αυτό αρχίζει η πραγματική Τροία της κάθε ψυχής να εκπορθήσει το προσωπικό της Ίλιο, όπως και η αληθινή περιπλάνησή της με προορισμό την κλίνη του Οδυσσέα μέσα στον νοητό λιμένο των ψυχών, την μυθολογική Ιθάκη ή φιλοσοφική Εστία.

ΜΕΡΟΣ Δ’

Όλα κυλούσαν ήσυχα, μέχρι που μία «οντότητα» εισέβαλλε στον κόσμο μας, προερχόμενη από έναν «άλλο» και «αλλόκοτο» κόσμο. Η οντότητα αυτή κατάφερε κάποτε να αποκατασταθεί κατά έναν «περίεργο» τρόπο και εν συνεχεία μεθόδευσε την κατάκτηση των βαθμίδων των όντων και την εξουσία της επί αυτών, σαν ένας νοητικός καρκίνος. Η δύναμη και η ανωτερότητα της οντότητας αυτής επί των ψυχών, την καθιστά στα μάτια των ανθρώπων ως ανθρώπινο θεό. Κατά την πτώση της, την ακολούθησε μία στρατιά ψυχών –κακοποιών δαιμόνων κατά τον Ιάμβλιχο- και υλϊαίων δαιμόνων –σκιωδών χιτώνων-. Αχνές αναμνήσεις της παράδοσης αυτής αντανακλόνται σε αρκετές μυθολογικές αναφορές, από τον Ενώχ και τον Ζωροάστρη, μέχρι τον Τόλκιν και τον Λάβκραφτ.

Δεν υπάρχει αρχέγονο κακό, όπως το αντιλαμβάνεται ο δυϊστικός ανθρώπινος νους. Οι δυνάμεις της Φιλότητος και του Νείκους αποτελούν θεμελιώδεις αρχές του Όντος, προκειμένου να μερίζεται, να ενώνεται και να υπόσταται υπαρξιακά. Αν υπάρχει αρχή των όντων, αυτή το Έν και το Έν αυτό είναι αφ’ εαυτότητας Αγαθόν, εφόσον είναι πρώτο σε βαθμό αιτιότητας, ακέραιο σε βαθμό δύναμης, άπειρο σε επίπεδο δυνατότητας και καθαρό σε επίπεδο σχεσιακής πολυπλοκότητας. Αν πάλι δεν υπάρχει αυτό το Έν, τότε δεν υπάρχει τίποτα.
Κατ’ αυτό τον τρόπο, το Νείκος δηλώνει την απόσπαση από το Έν Όν, ενώ το Κακό εκδηλώνεται με την απομάκρυνση από την πρώτη έκγονη απορροή του Αγαθού, γεγονός που συνεπάγεται τον εγκλωβισμό των όντων στις φυλακές της Άγνοιας και στους τύμβους της Λήθης.

«Αυτό», ταυτίζεται στην σουμεριακή μυθολογία με τον δαίμονα Κατούλου, ο οποίος αναδύθηκε από το αίμα του Kingu –Ταύρος- και του Xibur –Αμνός-, ενώ στην νεώτερη εποχή αναβιώνει με την μυθολογία του Κθούλου, ο οποίος σύμφωνα με τον μύθο του Λάβκραφτ, είχε 1.000 μάτια, δηλώνοντας το πλήθος των ψυχών μέσω των οποίων εποπτεύει τον κόσμο κι επενεργεί στον πλανήτη. Αρχιερέας ή «τρίτο μάτι» του δαίμονα αυτού, είναι ο γνωστός στην εσωτερική μυστική αλλά και στην σύχρονη γνωστική παράδοση Σάμαελ, ο οποίος εμφανίζεται συχνά ως πνευματιστής και ως λυτρωτής των ανθρωπίνων εθνών. Στην «Αποκάλυψη» χαρακτηρίζεται ως «ψευδοπροφήτης».
Συχνά οι άνθρωποι θεωρούν ως «κακούς» κι «εχθρούς» άλλους ανθρώπους και πολιτισμούς, οργανώσεις, θρησκείες, δόγματα, τάγματα και έθνη, μη φανταζόμενη -κατά την συντριπτική πλειοψηφία της- την υποκινούσα αιτία των παραπάνω απορροών και πιονιών που λειτουργούν ως παραφυάδες της. Οι περισσότεροι άνθρωποι «καπελώνονται» ακούσια ή εκούσια από την πεφωτισμένη εκείνη πυραμίδα που τους υπνωτίζει ρίχνοντας τους στην άγνοια και στην λήθη, θρεφόμενη από αυτούς σε ενα ενδιάμεσο πεδίο βιοθρέμονων φαντασιών, το Αστρικό Πεδίο ή ελληνιστί Χθόνιο και Υποχθόνιο Άϊδη. Το σύμβολο αυτής της τάξης, είναι η Βαβυλώνα, σύμβολο επίσης και της άλογης ψυχής που ζει άμετρο τυραννικό βίο μέσα στο πάθος.

Εκφάνσεις και εκφράσεις αυτής της τάξης διαφαίνονται στον πόλεμο Αθηναίων και Ατλάντων –υπό την οπτική ότι οι Αθηναίοι δηλώνουν τις λογικές ψυχές ενώ οι Άτλαντες τις άλογες-, μέσα από τις συνθήκες εκείνες που οδήγησαν στον πελοπονησιακό πόλεμο ο οποίος υπήρξε ο καταλύτης του αρχαίου ελληνικού κόσμου, μέσα στην ενέδρα κατά του Πυθαγόρα όπως και στην πυρπόληση του Ομακοείου στον Κρότωνα, μέσα στην καταδίκη του Σωκράτους και στον διωγμό των μεγαλύτερων Ελλήνων φιλοσόφων, μέσα στη διάβρωση της Μακεδονικής Αυτοκρατορίας, μέσα από την εγκατάλειψη των μαντείων και των ναών επί εποχής Πλουτάρχου, μέσα από το κλείσιμο της Πλατωνικής Ακαδημίας και την κατάργηση των Ελληνικών Μυστηρίων, μέσα από την καταστροφή των Ελληνικών Ναών, Θεάτρων, Σταδίων, Αγαλμάτων, μέσα στην ανατολική –Βυζάντιο- και δυτική –Βατικανό- Αυτοκρατορία, Μέσα από τον Μεσαίωνα, τους 2 Παγκόσμιους Πολέμους και γενικότερα μέσα από όλη την αρνητική εξέλιξη της ανθρώπινης ιστορίας, ως τις μέρες μας, όπου εφαρμόζεται μεθοδικά η Νέα Τάξη Πραγμάτων.

ΜΕΡΟΣ Ε’
Όλα τα παραπάνω δηλώνουν την χιλιετή ηγεμονία του Θηρίου της Αποκάλυψης και τα σημεία των καιρών πριν την Μεγάλη Κρίση –για το τι μέλλει γενέσθαι στον πλανήτη- και πριν την Συντέλεια –ολοκλήρωση- του Αιώνος –Ενιαυτού- ή όπως θα έλεγε λακωνικά ο Ηράκλειτος:

«Πάντα πυρ επελθόν κρίνει και καταλήψεται».
” Η φωτιά, όταν επέλθει, θα κρίνει και θα καταλάβει τα πάντα”.

Είναι φυσικός νόμος να διατηρείται η αρμονία του φυσικού κόσμου ανάμεσα στην αύξηση και στη φθορά, όπως σε οντολογικό επίπεδο η Τίσις αποκαθιστά τις σχέσεις της δίκης και της αδικίας στην τάξη του χρόνου. Κατ’ ανάλογο τρόπο, υπάρχει μία αντίθετη δύναμη στην παραπάνω, στην οποία έχουν αποδώσει πολλά ευφάνταστα ονόματα και πολλούς άτοπους χαρακτηρισμούς. Οι δύο αντίθετες δυνάμεις είναι αντιληπτές στους ανθρώπους ως «λευκό» και «μαύρο» ιερατείο, είναι οι «Θεοφιλείς» και οι «Μνησίθεοι» του πλατωνικού Φαίδρου.

Τις τελευταίες 4 δεκαετίες, η Θεοφιλής Δύναμη έκανε την επανεμφάνισή της, επαληθεύοντας τον χρησμό, ο οποίος έχει ευτελιστεί σκοπίμως από διάφορα πιόνια των αλλοειδών, τόσο από τον ελληνοκεντρικό χώρο όσο και από τον χριστιανικό: «Έσσεθ’ ήμαρ» και «ο καιρός εγγύς».
Στα πρόθυρα της συντέλειας του Ενιαυτού και της αναπνοής του Κόσμου, ο Μέγας ηγεμών Ζευς άρχισε να καταπίνει τον κόσμο μας, ρουφώντας τον από τον ορίζοντα γεγονότων στο εσωτερικό της μελανής οπής –Μελανόπη λεγόταν η μητέρα του Ομήρου- γύρω από την οποία κινείται ο κόσμος (βλ. παρατηρήσεις γαλαξία Μεσσιέρ 87), καθώς σύμφωνα με τον μύθο, ο Ζευς καταπίνει τον κόσμο και τον ξαναβγάζει δεμένο με χρυσή κλωστή ενώ ο Τυφώεας, η δύναμη του κατακερματισμού, της άγνοιας και του τρόμου, αποσυνδέει μία δέσμη νεύρων από το χέρι του Δία, την οποία επανακτά ο Ζευς με τη βοήθεια του Κάδμου. Αναφερόμαστε στην εναλλαγή των γενών και των αρχιτεκτονικών ρυθμών (μεγαλιθικός -μινωϊκός/μυκηναϊκός-, δωρικός, ιωνικός, κορινθιακός, τεκτονικός -βυζαντινός/γοτθικός/μοντέρνος-), όπως και στην αύξηση της εντροπίας του κόσμου. Πάνω σ’ αυτό το χορό της καταστροφής και της αναδημιουργίας, οι δυνάμεις του πυρός και οι δυνάμεις του πάγου αντιμάχονται με αφανή τρόπο με σκοπό τη δημιουργία μίας Τάξης Πραγμάτων, διαμορφώνοντας μία νέα συνειδησιακή πραγματικότητα ή διατηρώντας εγκλωβισμένη την συνειδητότητα σε μία παγ-ι-ωμένη κατάσταση. Η κορύφωση της κατάστασης πραγματοποιήθηκε με την επιτυχή ολοκλήρωση του σχεδίου «Φοίνιξ».

ΜΕΡΟΣ F(ς)’:

Η ελληνική φιλοσοφία επανεμφανίστηκε στο προσκήνιο, η επιστήμη εγκατέλειψε τον υλισμό και μετουσιώθηκε σε συνειδησιακή, η συχνότητα Herz του πλανήτη αυξάνεται κατακόρυφα και η συνειδησιακή εξέλιξη των νέων γενεών αλλάζει ραγδαία. Το πρόβλημα είναι ότι την αύξηση της συχνότητας Herz την χρησιμοποιούν και οι αλλοειδείς προκειμένου να αποκτήσουν περισσότερη δύναμη κι εξουσία. Τα τελευταία δεδομένα που εισήλθαν στον πλανήτη είναι ότι η παγκόσμια ειρήνη διατηρείται σε μία λεπτή γραμμή –υπό την απειλή πάντα ενός πυρηνικού ολοκαυτώματος ή μίας τεχνητής μαύρης τρύπας στα υπόγεια εργαστήρια του Cern, ότι ο ψυχοτρονικός και οικονομικός πόλεμος έχει κλιμακωθεί, ότι όλο και περισσότεροι άνθρωποι τρελαίνονται, ότι σχεδόν όλοι οι άνθρωποι νοσούν από διάφορες μορφές κατάθλιψης που εκδηλώνεται στο σώμα ως καρκίνος, ότι ο γήϊνος και ο ανθρώπινος οργανισμός δηλητηριάζονται σε καθημερινή βάση από chemicrails, τρoφές και υπόηχους, όπως και ότι ολόκληρη η ανθρώπινη φυλή είναι εξαρτημένη από την τεχνολογία, σε τέτοιο βαθμό μάλιστα, που θα ήταν πάρα πολύ δύσκολο να επιβιώσει χωρίς αυτήν. Υπό αυτό το καθεστώς, η κατάσταση στον πλανήτη έχει προσωρινά «παγώσει», καθώς είναι δεδομένο ότι οι αλλοειδείς έχουν χάσει το παιχνίδι και αποζητούν έξοδο φυγής.

Υπάρχει όμως ένα «τείχος προστασίας» γύρω από τον πλανήτη, οι φρουρητικοί δαίμονες έχουν επιστρέψει στα τελεστικά τους καθήκοντα και πλήθος «οχημάτων» επιβαίνουν στις σφαίρες των πλανητών. Το πρόβλημα είναι ότι αυτό που έχει εισβάλει στον κόσμο μας, έχει «αγκιστρωθεί» μέσα στα άλογα μέρη των ψυχών της πλειοψηφίας των ανθρώπων, διότι ο σκοπός του είναι να πάρει μαζί του όσες περισσότερες ψυχές μπορεί, κρατώντας τις ομήρους και ενισχύοντας την λεγεώνα του, προσπαθώντας να εφοδεύσει με σωματικό ή ασώματο τρόπο ενάντια στους φύλακες, σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια να προκαλέσει ρήγμα στο πλέγμα προστασίας της σελήνης. Γι’ αυτό το λόγο, ο σκοπός των Θεόφιλων είναι η ραγδαία αφύπνιση των λογικών μερών των ψυχών των ανθρώπων και η απαγκίστρωσή τους από τα δεσμά της ύλης και των αλλοειδών. Εν όψη της ηλιακής καταιγίδας που επέρχεται σε λίγο καιρό – απειλώντας με καταστροφή όλα τα ηλεκτροδοτικά και τηλεπικοινωνιακά δίκτυα του πλανήτη-, η ισορροπία γίνεται μέρα με την μέρα όλο και πιο αμφίρροπη. Υπήρξε μία πρόταση διάσωσης κάποιων σωμάτων που θα συνεχίσουν το ανθρώπινο είδος πριν από έναν κατακλυσμό σε «βάπτισμα πυρός», αλλά είναι αμφίβολο το αν τελικά θα πραγματοποιηθεί. Το «πάγωμα» της κατάστασης, φαίνεται να εξυπηρετεί και τις 2 πλευρές, δεδομένου ότι τους δίνει κάποιο περιθώριο χρόνου οργάνωσης.

Η κατάσταση όμως παρουσιάζει την τάση να ξεφεύγει όσο ανεβαίνει η συχνότητα του πλανήτη, καθώς μπορεί να αφυπνίζονται ξαφνικά αρκετές ψυχές από τη λήθη, αλλά ταυτόχρονα παρατηρούνται όλο και συχνότερα πολλές «περίεργες» συμπεριφορές, με αποκορύφωμα τα γεγονότα στο Κονέκτικατ και στην Πάρο. Εν όψει των τελευταίων αυτών γεγονότων, παρουσιάζεται η 3η εναλλακτική, περί των σχεδίων της οποίας δεν θα αναφέρουμε τίποτα, για ευνόητους λόγους. Θα σηματοδοτήσουμε όμως κάποια στοιχεία και … ο νοών νοήτω…!

ΜΕΡΟΣ Ζ’

Όσοι έχουν πετύχει κάποια μονοειδή συνουσία με το Όν και εκείνοι που έχουν καταφέρει να αποκατασταθούν στο νοητό, αντιλαμβάνονται τα γεγονότα –σε διαφορετικό βαθμό- ως εκφάνσεις ενός καθολικότερου πλαισίου, πέρα από το σχεσιακό πεδίο, καθώς σύμφωνα με το χρησμό:

«Τα τ’ εόντα τα τ’ εσσόμενα προ τ’ εόντα»
“Γνώριζε και αυτά που υπάρχουν και αυτά που θα υπάρξουν και αυτά που υπήρξαν”.

Όπερ και σημαίνει ότι ο ανθρώπινος χρόνος αποτελεί μία ψευδαίσθηση, με συνέπεια αυτά που είναι να γίνουν έχουν ήδη γίνει! Εφόσον υπάρχει όμως ελεύθερη βούληση, υπάρχει πάντα και η δυναμική της αλλαγής και του επιρρεασμού του αποτελέσματος, πράγμα που σημαίνει ότι ανάμεσα στο πλήθος των απροσδιόριστων πιθανοτήτων, υπάρχει η μια τελική δυνατότητα που θα εφαρμοστεί. Αυτό σημαίνει ότι αυτό που είναι να γίνει, θα γίνει, όπως κι αν έχει, αρκεί οι παράγοντες που το προκαθορίζουν να μείνουν εστιασμένοι σ’ αυτή την οπτική. Αναμείνατε έντονες σεισμικές δραστηριότητες στο επόμενο διάστημα (που ήδη έχουν ξεκινήσει), όπως και έντονες εξάρσεις του καιρού (παράξενα καιρικά φαινόμενα όπως καύσωνα στην Ελλάδα και χιόνια στην Ιταλία), αύξηση της θερμοκρασίας του πλανήτη, τυφώνες κ.α.

Κάτι τελευταίο:

Ας μην ξεχνάμε –όσον είναι δυνατόν- εκείνα τα αινιγματικά λόγια του Αισχύλου:
«αγνόν τ’ Απόλλω φυγάδ’ απ’ ουρανού θεόν»,
“Και τον αγνόν Απόλλων, τον εξορισμένο από τον ουρανό θεό”,…πράγμα που σημαίνει ότι αναλαμβάνει δράση πλέον ο ίδιος ο Φοίβος μέσω των δαιμόνων του και μέσω των οποίων επίκειται η ενσάρκωσή του στη χθόνα, φορώντας πάντα την μάσκα του Διονύσου! Αυτό προϋποθέτει το να είναι κάποιος και να ενεργεί ως θεός επί της γης και στο σημείο αυτό ανατίθεται δράση και προσωπική εσωτερική εργασία στην κάθε ψυχή η οποία ανήκει στην Απολλωνιακή Ενάδα. Σε επίπεδο πλανητικό, αυτό σημαίνει το γεγονός ότι αυτή την στιγμή έχουμε ένα δαίμονα ο οποίος έχει «καπελώσει» τα όντα φαντάζοντας στην αντίληψή τους ως ανθρώπινος θεός, ενώ μετά την ολοκλήρωση του σχεδίου «Αργώ» ο δαίμων αυτός θα βρεθεί ενώπιων ενός πλήθους Αντίθεων –όχι με την έννοια που τους αναφέρει ο Ιάμβλιχος και η Αποκάλυψη-, αλλά ως μάτια και χέρια του Φοίβου που επενεργούν πλέον στον κόσμο ως «θεοί» για τα ανθρώπινα δεδομένα.

Κι όπως είπε κι Εκείνος:

…Κινούμεθα με ταχύτητες ασύλληπτες. Είμεθα πολλοί. Είμεθα Ένας. Είμεθα Παντού και πουθενά !!! Άλλωστε μια παρουσία εδώ, υποδηλώνει, μια απουσία κάπου αλλού. Κινούμεθα ανάμεσα σας. Παρόλα αυτά ο Ηήρ της Αθηνάς μας καθιστά άδηλους και απρόβλεπτους.

Έχει Αρχίσει….
Υπομονή!