Η αλήθεια για τη μεγαλύτερη και πιο αιματηρή προβοκάτσια, που έγινε ποτέ στην Ελλάδα.
Ποιους υπηρετούσαν πραγματικά οι δήθεν γερμανόφιλοι Δωσίλογοι και Ταγματασφαλίτες;
Στις 15 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ
του 1944 στην κατεχόμενη από τους Γερμανούς Αθήνα “σκάει” μια είδηση
σαν “βόμβα” …Στον Μελιγαλά ο ΕΛΑΣ νίκησε τους Ταγματασφαλίτες της
Πελοποννήσου και οι Πελοποννήσιοι έδωσαν μια πρώτη “προκαταβολή” στους
δωσίλογους της περιοχής τους. Οι φήμες, οι οποίες έφταναν στην Αθήνα,
ήταν τουλάχιστον ανατριχιαστικές.
Οι πολίτες της Πελοποννήσου με
τσεκούρια, κόσες και δικράνια ξεπάστρεψαν πολλούς από εκείνους, οι
οποίοι λίγες ημέρες πριν —ως συνεργάτες των Ναζί— σκότωναν και ρήμαζαν
στη Λακωνία και τη Μεσσηνία …Ούτε καν με σφαίρες και μαχαίρια …Με
τσεκούρια και δικράνια, για να υποφέρουν, όπως στις ταινίες τρόμου.
Μόνον που ο τρόμος εκείνος ήταν πραγματικός και δεν περιοριζόταν στο
πανί της κινηματογραφικής αίθουσας …Ένας τρόμος, ο οποίος πλησίαζε από
την Πελοπόννησο σαν “βιαστικό” και απειλητικό “σύννεφο”, έτοιμο να
“ξεσπάσει” την οργή του πάνω στους λόφους της Πρωτεύουσας.
ανύποπτοι πολίτες πιθανότατα να άρχισαν να πιστεύουν πως οι δωσίλογοι
της Αθήνας είχαν αρχίσει να μετράνε τις μέρες τους. Θα ήταν σχεδόν
σίγουροι πως η “dolce Vita” τους —υπό τη χορηγία της Γκεστάπο— τελείωνε γι’ αυτούς και τη θέση της θα έπαιρνε η “addio Vita” —υπό τη χορηγία του ελληνικού λαού—. Δεν ήταν περίεργο ένα τέτοιο συμπέρασμα. Ο φόβος, αλλά και ο εκνευρισμός ήταν
πλέον ορατός ανάμεσα στους δωσίλογους. Φαινόταν άλλωστε και στην
“ένταση” που υπήρχε στις σχέσεις τους με του Ναζί συνεργάτες τους. Οι
πρώην εκλεκτοί των Γερμανών είχαν φτάσει σε σημείο να τους μισούν,
επειδή τους “εγκατέλειπαν” …Οι Γερμανοί, οι οποίοι σιγά-σιγά ετοίμαζαν
τα “μπαγκάζια” τους και έδειχναν να μην πολυενδιαφέρονται για το
“δράμα” των συνεργατών τους.
“δράμα”, το οποίο μεγεθύνονταν, αν σκεφτεί κάποιος ότι ακούγονταν πολλά
περίεργα πράγματα για τα όσα συνέβαιναν στις τελευταίες στιγμές των
ΝΑΖΙ στην Πρωτεύουσα. Όπως, για παράδειγμα, ακουγόταν ότι μαζί με τα
έγγραφα, τα οποία εξαφάνιζαν οι Γερμανοί αξιωματικοί, “ξεπάστρευαν” και
πολλούς από τους δωσίλογους μεταφραστές τους, για να μην υπάρχουν
μάρτυρες κατηγορίας εναντίον τους, σε περίπτωση που θα βρίσκονταν
κατηγορούμενοι σε διεθνή δικαστήρια για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας.
Δεν είχαν κανένα πρόβλημα να το κάνουν αυτό. Άλλωστε υποσυνείδητα
γνώριζαν πως δεν είχαν καμία ηθική υποχρέωση απέναντι στους πρώην
συνεργάτες τους …Δεν ήταν δα και τα καλύτερα παιδιά …Προδότες της
πατρίδας τους ήταν …και ως γνωστόν: την προδοσία πολλοί αγάπησαν, αλλά
τους προδότες κανείς. Γιατί οι Γερμανοί να αποτελούσαν εξαίρεση; Δεν
υπήρχε δηλαδή τίποτε το παράξενο. Τα πράγματα “κυλούσαν” με τον
φυσιολογικό τρόπο σε μια μη φυσιολογική κατάσταση.
προδοσία είναι “τζόγος”. Αν είσαι τυχερός, τα “παίρνεις” όλα και αν
ατυχήσεις, τα χάνεις όλα. Μετά το ποντάρισμα δεν υπάρχει χώρος για
“κλάματα”. Δεν κλαίνε οι τζογαδόροι στα καζίνο. Δεν ψάχνουν να βρουν το
“δίκιο” τους, αφού “χάσουν”. Το όποιο δίκιο υπάρχει, το βρίσκεις πριν
ποντάρεις. Χωρίς τύψεις έφευγαν οι Γερμανοί από την Αθήνα. Να σώσουν
τους εαυτούς τους ήθελαν και δεν τους ενδιέφεραν οι άλλοι. Οι δωσίλογοι
είχαν “ποντάρει” σε λάθος “νούμερο” και θα αντιμετώπιζαν τις συνέπειες.
Ήδη τους “λυπόταν” όσοι στην Αθήνα είχαν μια στοιχειώδη συναίσθηση της
πραγματικότητας.
όλους αυτούς ήταν σίγουρο πως ο Μελιγαλάς θα ήταν η “πρώτη” κακή είδηση
για τους δωσίλογους και ήλπιζαν να μην ήταν η τελευταία. Οι δωσίλογοι
θα καλούνταν να αντιμετωπίσουν τις συνέπειες των πράξεών τους. Τα
εγκλήματα των τελευταίων ετών θα έβρισκαν επιτέλους της τιμωρία τους. Οι
δωσίλογοι είχαν πιαστεί στη φάκα σαν τα “ποντίκια” …Ή ΜΗΠΩΣ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΕΤΣΙ;
Μήπως οι δωσίλογοι είχαν υπόψη τους κάτι, το οποίο αγνοούσαν όλοι οι
υπόλοιποι; Μήπως οι δωσίλογοι “έφτιαξαν” τον Μελιγαλά, για να
δημιουργήσουν “δίοδο” διαφυγής; Δεν ήταν και τόσο απλή η περίπτωσή τους.
Οι οπλισμένοι κι επικίνδυνοι δωσίλογοι θα αφήνονταν έτσι αμαχητί στην
τιμωρία του λαού; Θα αφήνονταν να “συλληφθούν” εν ονόματι του λαού από
την κυβέρνηση που θα ερχόταν στην απελευθερωμένη Ελλάδα; Θα αφήνονταν
χωρίς αντίσταση να στηθούν στο τοίχο; Θα άφηναν τη λεία τους να την
πάρει το κράτος;
εδώ καταλαβαίνει ο αναγνώστης ότι τα πράγματα δεν ήταν τόσο απλά. Ο
οργανωμένος και οπλισμένος υπόκοσμος του δωσιλογισμού δεν θα τα
παρατούσε τόσο εύκολα. Για μια τόσο οργανωμένη, οπλισμένη και αδίστακτη
δύναμη δεν ήταν και τόσο εύκολο να δεχθεί να πληρώσει τις συνέπειες της
προδοσίας της. Για μια δύναμη, η οποία είχε εμπλακεί σε χιλιάδες
εγκλήματα εναντίον του ελληνικού λαού, δεν της ήταν εύκολο να παραδοθεί
σ’ αυτόν και να ελπίζει στο έλεός του. Για μια δύναμη, η οποία
μπαινόβγαινε στα κολαστήρια της οδού Μέρλιν ως βασανιστής, δεν της ήταν
εύκολο ν’ αλλάξει ρόλο και να μπει εκεί μέσα ως βασανιζόμενος. Ήταν
δεδομένο ότι θα έδινε τον αγώνα της επιβίωσης, αλλά κανένας δεν γνώριζε
ποιο θα ήταν το σχέδιο αυτού του αγώνα.
λοιπόν το σχέδιο θ’ αναζητήσουμε. Σε αυτό το σχέδιο διαφυγής εντάσσεται
το “μυστήριο” του Μελιγαλά. Οι ανάγκες κάλυψης των “ιχνών” τους
μετέτρεψαν τον Μελιγαλά στο μεγάλο “ταμπού” της νεότερης πολιτικής μας
ιστορίας.
πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά, γιατί αυτά μάλλον δεν ήταν τόσο απλά
όσο νομίζουμε. Θα ξεκινήσουμε από τα πλέον βασικά, τα οποία θεωρούμε πως
είναι παντελώς άγνωστα στον μέσο αναγνώστη. Θα ξεκινήσουμε λοιπόν με το
πιο απλό ερώτημα. Ποιοι ήταν οι δωσίλογοι; Ποιοι ήταν αυτοί, οι οποίοι
συνέθεταν τον κύριο όγκο τους; Ήταν τυχαίοι άνθρωποι, που με τυχαία
κριτήρια μαζεύτηκαν και προσέφεραν τις “υπηρεσίες” τους στους ΝΑΖΙ; Έχει
αναρωτηθεί ποτέ ο αναγνώστης ποια ήταν η σύνθεση αυτού του υποκόσμου
της Κατοχής; Πώς τους βρήκαν οι Ναζί; Γιατί τους εμπιστεύτηκαν; Πώς τους
έλεγξαν για τις προθέσεις τους; Έβγαλαν αγγελίες οι ΝΑΖΙ, αναζητώντας
ενδιαφερόμενους για συνεργασία;
βέβαια. Οι Ναζί ήθελαν Έλληνες συνεργάτες έμπειρους στον χειρισμό του
κρατικού μηχανισμού και σχετικούς μεταξύ τους. Τι να τους κάνουν τους
άσχετους, οι οποίοι απλά ήταν πρόθυμοι; Αυτοί ήθελαν να υπάρχει μια
σχετική ιεραρχία μεταξύ των συνεργατών τους, ώστε να μπορούν να
λειτουργήσουν με τον επιθυμητό τρόπο. Οι δωσίλογοι, δηλαδή, για να
μπορέσουν να λειτουργήσουν οργανωμένα, θα έπρεπε εκ των δεδομένων ν’
ανήκουν σε μια ομοιογενή πολιτική ομάδα …Να είναι ιδεολογικά
“συγγενείς” μεταξύ τους …Να είναι μια πολιτική ομάδα με “συμπάθεια”
στο γερμανικό “όραμα”.
για παράδειγμα οι Άγγλοι συνεργάζονταν με τους βασιλόφρονες, οι οποίοι
ήταν στο σύνολό τους αγγλόφιλοι, έτσι και οι Γερμανοί θ’ αναζητούσαν
τους αντίστοιχους γερμανόφιλους, για να συνεργαστούν μαζί τους …Ή
τουλάχιστον όσοι ήταν διατεθειμένοι να δηλώσουν γερμανόφιλοι. Αυτοί
λοιπόν, οι οποίοι το έκαναν, ήταν οι βενιζελικοί …Οι μόνιμοι
ανταγωνιστές των βασιλικών της Δεξιάς …Αυτοί, οι οποίοι θα
συνεργάζονταν με τον οποιονδήποτε, προκειμένου να επιβληθούν του
ανταγωνισμού. Αυτοί οι βενιζελικοί ήταν, οι οποίοι συνεργάστηκαν στο
συλλογικό επίπεδο με τους ΝΑΖΙ. Οι Γερμανοί ήταν σίγουροι για την
“αξιοπιστία” τους, γιατί τους είχαν ήδη δώσει δείγματα “γραφής”.
Γνώριζαν, για παράδειγμα, ότι ο “δημοκράτης” και φανατικός βενιζελικός
Πλαστήρας ήταν “μαζί” τους πολύ πριν αυτοί φτάσουν στην Αθήνα. Γνώριζαν
τις θέσεις του, οι οποίες ήταν οι θέσεις και των περισσότερων
βενιζελικών ομοϊδεατών του.
πράγματα δηλαδή στην κατεχόμενη Αθήνα δεν ήταν και τόσο χαώδη, όπως θα
νόμιζε κάποιος. Από το “διπολικό” πολιτικό σύστημα της προπολεμικής και
μονίμως διχασμένης Ελλάδας οι βενιζελικοί ήταν αυτοί, οι οποίοι έκαναν
τη ναζιστική επιλογή. Οι βασιλόφρονες της χώρας απλά απείχαν. Ο “θρόνος”
ήταν αγγλόφιλος και ως τέτοιος είχε ταυτιστεί με τους συμμάχους. Οι
Γερμανοί συνεργάστηκαν με τους μόνους που μπορούσαν …και ήταν οι
βενιζελικοί. Ο Λαμπράκης, ο Πάγκαλος, ο Ράλλης, ο Γονατάς, ο Παπανδρέου,
ο Πικραμένος, ο Μερκούρης, ο Αγγελόπουλος και άλλοι τέτοιοι διάσημοι
γονείς των διάσημων “προοδευτικών” της Μεταπολίτευσης, ήταν όλοι τους
δωσίλογοι.
οπλισμένο “χέρι” των δωσίλογων αυτών ήταν τα Τάγματα Ασφαλείας. Σε μια
κατακτημένη χώρα οι “συνεργάτες” πάντα είναι οπλισμένοι και αυτό
συνέβαινε και στην Ελλάδα. Οι Γερμανοί προστατεύονταν από τον γερμανικό
στρατό και οι δωσίλογοι από τα Τάγματα Ασφαλείας …Οπλισμένες δυνάμεις,
οι οποίες προστάτευαν τους δωσίλογους και τιμωρούσαν με θάνατο όποιον
απειλούσε τα κεκτημένα τους …Αυθαίρετοι δικαστές και σκληροί δήμιοι
των Ελλήνων …
Απάνθρωπα κτήνη, τα οποία πολλές φορές έδειξαν μεγαλύτερη σκληρότητα
και από τις δυνάμεις Κατοχής …Ένοπλες δυνάμεις Ελλήνων προδοτών, που
συνέθεταν στρατιωτικού τύπου τμήματα της Βέρμαχτ …Τάγματα, τα οποία
λογαριάζονταν ως τμήματα του γερμανικού στρατού …Τάγματα, των οποίων
τα έξοδα συμπεριλαμβάνονταν στους προϋπολογισμούς του γερμανικού στρατού
…Τάγματα, των οποίων οι απώλειες καταμετρώνταν ως απώλειες του
γερμανικού στρατού. Γενικός Διοικητής των Ταγμάτων αυτών ήταν ο Γερμανός
Schimana.
τα Τάγματα, τα οποία επέτρεπαν στους Γερμανούς να ελέγχουν την Ελλάδα
με το ελάχιστο δυνατό στρατιωτικό δυναμικό, τα είχαν “εμπνευστεί” οι
βενιζελικοί στρατηγοί Γονατάς και Πάγκαλος και τα είχαν στελεχώσει με
“ομοϊδεάτες” τους. Δεν ήταν καν μυστική η βενιζελική τους “καταγωγή”,
εφόσον δεν αποτελούσαν καινούργια επινόηση ούτε καν ως όνομα. Τα
“Τάγματα Ασφαλείας” των δωσίλογων ήταν απομίμηση και “συνέχεια” των
προπολεμικών βενιζελικών “Δημοκρατικών Ταγμάτων Ασφαλείας” τού
“οραματιστή” Γύπαρη …Του βίαιου “πατέρα” των Ταγματασφαλιτών, ο οποίος
είχε δολοφονήσει εν ψυχρώ τον Ίωνα Δραγούμη. Εκ των δεδομένων λοιπόν οι
Ταγματασφαλίτες ταυτίζονταν με τον βενιζελισμό.
Στο
επίπεδο των αξιωματικών —και για να εξασφαλιστεί η “πίστη” τους στο
δωσιλογικό καθεστώς— η στελέχωσή των Ταγμάτων Ασφαλείας έγινε καθαρά από
βενιζελικούς …Βενιζελικούς αξιωματικούς, τους οποίους γνώριζαν οι
δωσίλογοι στρατηγοί και τους οποίους είχε αποστρατεύσει η τελευταία
κυβέρνηση της ελεύθερης Ελλάδας. Ο Ιωάννης Πλυτζανόπουλος, ο οποίος
διετέλεσε διοικητής των Ταγμάτων Ασφαλείας, ήταν φανατικός βενιζελικός
…Έμπιστος άνθρωπος του βενιζελικού Σοφούλη.
τις διαταγές αυτών των βενιζελικών βρέθηκε ό,τι χειρότερο είχε η
ελληνική κοινωνία …Όλος ο “πάτος” της …Το απόλυτο “κατακάθι” της.
Άνοιξε ο κοινωνικός “βόθρος” και στελεχώθηκαν τα Τάγματα
…Καταδικασμένοι εγκληματίες, μαυραγορίτες, αλητάμπουρες της νύχτας,
μαχαιροβγάλτες, λαθρέμποροι, κομπλεξικοί βασανιστές του προηγούμενου
φασιστικού καθεστώτος …ό,τι μπορεί να φανταστεί κάποιος. Τα εγκλήματά
όλων αυτών ήταν τεράστια. Ακόμα και σήμερα —και μετά από τόνους
προπαγάνδας, που τους παρουσίαζαν σαν αντισταλινικούς “προστάτες” της
δημοκρατίας— αποτελεί ύβρη το ν’ αποκαλέσεις κάποιον Ταγματασφαλίτη ή
Γερμανοτσολιά.
Δικαίως αξιομίσητοι, εφόσον κανένα “κύμα” προπαγάνδας δεν μπόρεσε έστω
και στο ελάχιστο να “εξωραΐσει” την εικόνα τους …Ήταν προδότες της
πατρίδας και αυτό είχε γίνει κατανοητό από όλους …Ήταν προδότες του
ελληνικού λαού …Ήταν προδότες του ίδιου του ελληνικού πολιτισμού
…Δυσφημιστές του ελληνικού πολιτισμού στο σύνολο της Οικουμένης. Τις
εικόνες τους χρησιμοποιούσαν οι Ναζιστές σε ολόκληρη την Ευρώπη, για ν’
“αποδείξουν” το πόσο πολύ οι Έλληνες “μοιράζονται” με αυτούς το “όραμά”
τους. Ειδικά αυτοί το “μοιράζονταν” τόσο πολύ, που τις περισσότερες
φορές —που συνεργάζονταν εις βάρος του ελληνικού λαού— ήταν πολύ
σκληρότεροι από τους ίδιους τους κατακτητές.
όλους αυτούς τους λόγους οι Ταγματασφαλίτες ήταν η πιο μεγάλη ντροπή
του ελληνισμού σε μια ιστορία χιλιάδων χρόνων. Καταπάτησαν ό,τι ο λαός
μας θεωρούσε ιερό και όσιο. Δεν υπάρχει έγκλημα εις βάρος του ελληνικού
λαού, που να μην το δοκίμασαν, προκειμένου να ευχαριστήσουν τους
“αφέντες” τους. Αυτό δεν το λέμε εμείς, επειδή δεν τους συμπαθούμε, αυτό
το “λένε” οι ίδιοι με τον όρκο τους …Τον όρκο υποταγής και πίστης στο
μεγάλο “αφεντικό” τους.
εις τον Θεόν τον Άγιον τούτον όρκον ότι θα υπακούω απολύτως εις τας
διαταγάς του ανώτατου αρχηγού του Γερμανικού Στρατού Αδόλφου Χίτλερ.
Ανατεθησόμενός μοι υπηρεσίας και θα υπακούω άνευ όρων εις διαταγάς των
ανωτέρων μου. Γνωρίζω καλώς δια μίαν αντίρρησιν εναντίον των υποχρεώσεων
μου, τας οποίας δια του παρόντος αναλαμβάνω, θέλω τιμωρηθή παρά των
Γερμανικών Στρατιωτικών Αρχών.”
Αυτόν τον όρκο έδιναν κάποιοι Έλληνες και γι’ αυτόν τον όρκο πήραν τον
έπαινο του ίδιου του Χίτλερ. Οι Γερμανοί αναγκάζονταν να εγκαταλείψουν
την Ελλάδα και ο Χίτλερ ακόμα ευγνωμονούσε τους Ταγματασφαλίτες. Το Ράιχ
κατέρρεε και ο Χίτλερ δεν “λησμονούσε” τους ομοϊδεάτες και χαφιέδες του
στην Ελλάδα.
οι Ταγματασφαλίτες ήταν που είχαν το θράσος να παρουσιάζονται σαν
προστάτες της Δημοκρατίας. Αυτοί λοιπόν οι δωσίλογοι ταγματασφαλίτες,
που ρήμαξαν τον κόσμο στην Κατοχή, “έβλεπαν” τα “αφεντικά” τους να
“πακετάρουν” και όπως ήταν φυσικό αγωνιούσαν για την επόμενη “ημέρα”.
Είχαν υπόψη τους κάποια σχέδια επιβίωσης, αλλά όλα αυτά ήταν στον
“αέρα”. Ο φόβος τους ήταν να μην “εγκλωβιστούν” …Να μην “εγκλωβιστούν”
ανάμεσα σε έναν λαό, που “πανηγύριζε” την απελευθέρωσή του και στους
Άγγλους, οι οποίοι θα ήθελαν να τον ικανοποιήσουν με τιμωρίες προδοτών,
προκειμένου να κάνουν πιο εύκολη την παλινόρθωση του “θρόνου” …Να μην
εγκλωβιστούν ανάμεσα στους βασιλικούς, οι οποίοι τους μισούσαν και θα
έκαναν “δώρα” στον λαό, προκειμένου ν’ ανακτήσουν την εύνοιά του.
απέναντι στους Έλληνες. Και μόνον η ιδέα ότι οι Άγγλοι θα μπορούσαν
—για να “φρεσκάρουν” την καλή τους σχέση με τους Έλληνες— να τους
εκτελέσουν όλους μαζί, αρκούσε για να τρομοκρατηθούν. Αυτή η τεράστια
δύναμη των Άγγλων τούς έκανε να αισθάνονται “εγκλωβισμένοι”
…Πραγματικά “εγκλωβισμένοι”, γιατί τα “αφεντικά” τους είχαν χάσει
“παντού” …και όχι μόνον στην Ελλάδα. Ο πονηρός Λαμπράκης ήταν από τους
πρώτους, που ένιωσε τι σημαίνει “εγκλωβισμός”. Πήγε να την “κοπανήσει”
λίγους μήνες πριν την απελευθέρωση, αλλά συνελήφθη από τους νικητές
Εγγλέζους και περίμενε την τιμωρία του σε ένα αντίσκηνο κάπου στη Συρία.
“χαρτί” είχαν μόνον να “παίξουν” …Το “χαρτί” του Εμφυλίου. Έπρεπε
πάση θυσία να χαλάσουν τις “σχέσεις” μεταξύ των Άγγλων και του ελληνικού
λαού. Έπρεπε να σκορπίσουν στους Άγγλους την αμφιβολία για τους Έλληνες
και να γεννήσουν το μίσος των Ελλήνων για τους Άγγλους. Να κάνουν τους
Άγγλους να νιώσουν απειλή από τους Έλληνες και να τους παρασύρουν σε μια
τόσο βίαιη και άδικη αντίδραση, που να προκαλούσε το μίσος και την
αντίδραση των Ελλήνων. Δεν υπήρχε άλλη περίπτωση να φύγουν οι Γερμανοί
από την Ελλάδα και αυτοί να τη γλιτώσουν. Μόνον αν οι Έλληνες
παγιδεύονταν σε έναν Εμφύλιο θα μπορούσαν αυτοί να φιλοδοξούν ότι θα
γλιτώσουν, “ποντάροντας” και πάλι στον νικητή.
βασικός τους —και ίσως ο μόνος— στόχος ήταν να επιτύχουν τον Εμφύλιο
και άρα τον αλληλοσπαραγμό. Άρα; Άρα, το πρώτο πράγμα, το οποίο έπρεπε
να κάνουν, ήταν να “προλάβουν” την απελευθέρωση πριν τους προλάβει αυτή
…Να προλάβουν να εκμεταλλευτούν τα μέσα, που είχαν στη διάθεσή τους
…Να προλάβουν να εκμεταλλευτούν τα όπλα που είχαν, προκειμένου να
δημιουργήσουν τις συνθήκες εκείνες, οι οποίες αργότερα θα τους ήταν
χρήσιμες …Να προκαλέσουν προβοκάτσιες, ώστε στη συνέχεια να τις
“φορτώσουν” εκεί όπου θα βόλευε την πολιτική τους.
όριό τους ήταν η “απελευθέρωση”. Είχαν δηλαδή μπροστά τους συγκεκριμένο
χρονικό ορίζοντα. Αν δεν προλάβαιναν να δημιουργήσουν συνθήκες
Εμφυλίου, ήταν “τελειωμένοι”. Αν δεν προλάβαιναν να δημιουργήσουν τα
δεδομένα που τους ευνοούσαν, θα έπρεπε να παραδοθούν στις ελληνικές
αρχές. Όσοι από αυτούς δεν θα διακοσμούσαν τοίχους “εκτελέσεων”, θα
γίνονταν επιδαπέδια “ταπετσαρία” από κάποιο γείτονα, του οποίου το
παιδί σκότωσαν ή βασάνισαν. Τα χρονικά περιθώρια ήταν εφιαλτικά
“στενά”. Τελείωνε το καλοκαίρι του ’44 και οι Γερμανοί —όπως
αποδείχθηκε— είχαν-δεν είχαν έναν μήνα ακόμα παραμονής στην Ελλάδα.
Έφυγαν στις 12 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ του ’44. Άρα οι δωσίλογοι ό,τι και να έκαναν, έπρεπε να το κάνουν γρήγορα.
έφτασε η άσχημη φήμη για τον Μελιγαλά, αυτή δεν ήταν και τόσο τραγική
για κάποιους. Δεν ήταν και τόσο “κεραυνός εν αιθρία” όσο φαινομενικά
έδειχνε. Αναμενόμενη ήταν και είναι βέβαιο πως κάποιοι δωσίλογοι
ανακουφίστηκαν, ακούγοντάς την. Γιατί; Γιατί αυτό σήμαινε ότι το σχέδιο
διάσωσής τους είχε ήδη τεθεί σε εφαρμογή. Από τη στιγμή που το αίμα έρεε
παραμονές της “εξόδου” των Γερμανών, υπήρχαν ελπίδες γι’ αυτούς να
εκμεταλλευτούν την κατάσταση. Οι Γερμανοί προστάτες τους βρίσκονταν
ακόμα στην Αθήνα —και άρα δεν κινδύνευαν— και επιπλέον τους απέμενε
χρόνος να διαχειριστούν το συμβάν του Μελιγαλά κατά το δοκούν.
θα τη “γλίτωναν” …Μάλλον στη θέση τους θα θυσιάζονταν οι απλοί
Έλληνες. Το απειλητικό “σύννεφο” ερχόταν στην Αθήνα, αλλά θα ξεσπούσε
την “οργή” του ανεξέλεγκτα πάνω στον λαό και όχι στους καλά
προετοιμασμένους δωσίλογους …Στους δωσίλογους, οι οποίοι περίμεναν την
“κακοκαιρία”, για να γλιτώσουν μέσα στο κακό και την “αντάρα”. Τα
“παιδιά” των Γερμανών θα έβρισκαν την ευκαιρία να υπηρετήσουν τους νέους
αφεντάδες του κόσμου. Κάποιοι ιμπεριαλιστές “έφευγαν” και κάποιοι άλλοι
“έρχονταν”. Οι Γερμανοί έφευγαν και οι επόμενοι βρίσκονταν ήδη έξω από
την “πόρτα” …Όμως, οι Ταγματασφαλίτες μονίμως πιστοί στον ρόλο του
υπηρέτη των ιμπεριαλιστών και του προδότη των Ελλήνων.
τη στιγμή που οι δωσίλογοι γνώριζαν πάνω-κάτω πότε περίπου θα
εγκατέλειπαν οι Γερμανοί τη χώρα, ευνόητο ήταν ότι θα έπρεπε να
βιαστούν. Αν τους “προλάβαινε” η απελευθέρωση, τα πράγματα θα ήταν
δύσκολα. Γιατί; Γιατί η νόμιμη κυβέρνηση —σε περίπτωση εμφάνισής της— θα
έπρεπε να κάνει πολύ συγκεκριμένα πράγματα. Θα έπρεπε να συλλάβει τους
οπλισμένους από τους Γερμανούς Ταγματασφαλίτες και να τιμήσει τους
αντιστασιακούς τού ΕΛΑΣ. Αναγκαστικά. Δεν μπορούσε η κυβέρνηση να
“αγνοήσει” τους συνεργάτες των ΝΑΖΙ και τις χιλιάδες των καταγγελιών που
θα έφταναν στα χέρια της, όπως δεν μπορούσε να “αγνοήσει” και τη θυσία
των χιλιάδων Ελλήνων, οι οποίοι ρίσκαραν τις ζωές τους και αντιστάθηκαν
στους κατακτητές.
επιλογές δηλαδή των δωσίλογων ήταν περιορισμένες. Έπρεπε να
δημιουργήσουν συνθήκες εμφυλίου πολέμου, προκειμένου να έχουν ελπίδες να
γλιτώσουν …Να προσπαθήσουν να φέρουν σε σύγκρουση τις δύο αυτές
οπλισμένες ομάδες Ελλήνων και μετά να “μαγειρέψουν” όπως θέλουν τα
αποτελέσματα της σύγκρουσης αυτής, προκειμένου να οδηγήσουν τη χώρα σε
Εμφύλιο. Με ποιον στόχο; …Την ολική παραμόρφωση της αλήθειας …Να
“εμφανίσουν” τους Ταγματασφαλίτες σαν “ήρωες” της Δημοκρατίας, οι οποίοι
“αμάρτησαν” για την προστασία της Δημοκρατίας …Να “εμφανίσουν” τους
ΕΛΑΣιτες σαν κομμουνιστές, οι οποίοι, με πρόφαση τη δήθεν αντίσταση
απέναντι στον κατακτητή, στην πραγματικότητα μάχονταν για να καταλάβουν
το κράτος.
είσαι βουτηγμένος μέσα στα “σκατά” και κινδυνεύεις να τιμωρηθείς
εξαιτίας της “βρομιάς” σου, αναζητάς την “πάλη” με τον αντίπαλό σου.
Επιδιώκεις την “πάλη” στην προσπάθειά σου να τον “λερώσεις” κι αυτόν
…Να τον “λερώσεις”, ώστε να είναι όλοι “λερωμένοι” και μετά ο καθένας
να φωνάζει για το δίκιο του με τα μέσα που διαθέτει. Μόνον σε μια τέτοια
περίπτωση μπορούν ν’ αποδώσουν κέρδη τα μέσα και οι υποδομές, που
μπορεί να έχει κάποιος στη διάθεσή του …Όταν όλοι είναι “λερωμένοι”,
άσχετα με το πώς και το γιατί. Αυτό κατόπιν θα αναλάβουν να το
παρουσιάσουν οι επαγγελματίες “Γκέμπελς” όπως τους βολεύει.
επιδίωκαν οι “φορτωμένοι” με εγκλήματα Ταγματασφαλίτες. Να βρουν τρόπο
να “φορτώσουν” με εγκλήματα κατά του λαού τον ΕΛΑΣ …Τον ΕΛΑΣ, που
μέχρι τότε είχε χειριστεί την κατάσταση με υποδειγματικό τρόπο και είχε
αποφύγει να “λερωθεί”. Στόχος τους ήταν να τον εμπλέξουν σε μια
οποιαδήποτε βίαιη κατάσταση και να την εκμεταλλευτούν με τα πολλά
προπαγανδιστικά μέσα που διέθεταν.
για να έχουν όλα αυτά μια στοιχειώδη πιθανότητα επιτυχίας, θα έπρεπε να
υπάρξει σύγκρουση …Να συγκρουστούν μεταξύ τους οι “προστάτες” με τους
“εχθρούς” της Δημοκρατίας …Να συγκρουστεί ο “λερωμένος” με τον
“καθαρό” …Να συγκρουστούν Έλληνες μεταξύ τους …Να συγκρουστούν όμως
υπό τις παράδοξες κι ανεξέλεγκτες συνθήκες ξένης Κατοχής, οι οποίες
συμφέρουν τους προδότες και όχι μετά την απελευθέρωση …Να συγκρουστούν
υπό την Κατοχή των αφεντικών τους και άρα με όλα τα μέσα τους στη
διάθεσή τους και όχι σε ένα ελεύθερο ελληνικό κράτος υπό την εξουσία της
νόμιμης κυβέρνησης …Της κυβέρνησης εκείνης, που —όπως είπαμε—
υποχρεωτικά θα έπρεπε να συλλάβει τους δωσίλογους Ταγματασφαλίτες και να
παρασημοφορήσει τους αντιστασιακούς.
Γιατί το θεωρούμε “στημένο”; Δεν χρειάζεται ν’ ανατρέξουμε σε μυστικές ή
άλλες πληροφορίες. Λίγο μυαλό χρειάζεται, για να το καταλάβει κάποιος. Η
απλή λογική το αποκαλύπτει μόνη της.
καλοκαίρι του ’44 ήταν πλέον κοινό μυστικό για όλους τους Έλληνες ότι
οι Γερμανοί είναι θέμα ημερών να φύγουν από την Ελλάδα …Και τυφλός να
ήταν κάποιος, θα το “άκουγε” από τον “θόρυβο” που έκαναν κατά την
προετοιμασία τής φυγής τους …Τα μάζευαν και έφευγαν …Έκλειναν
στρατόπεδα …Άδειαζαν εγκαταστάσεις …Μετακινούσαν μονάδες …Έκαναν
“θόρυβο”, εφόσον ανατίναζαν όλες εκείνες τις υποδομές, τις οποίες μέχρι
τότε προστάτευαν από δολιοφθορές, εφόσον τις είχαν ανάγκη …Όχι απλά
έφευγαν …ΕΦΕΥΓΑΝ. Πόσο
ηλίθιος μπορεί να είναι κάποιος, ώστε εκείνες τις ημέρες να συμμετέχει
μαζί τους σε εγκλήματα, τα οποία λίγες ημέρες μετά θα μπορούσαν να τον
καταδικάσουν σε θάνατο για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας; Πόσο βλάκας
μπορεί να είναι κάποιος, για να συμμετάσχει στα εγκλήματα του “κύκνειου
άσματος” ενός αποτυχημένου κατακτητή;
όμως, εκείνες τις ημέρες, που όλοι περίμεναν να “ξεκουμπιστούν” οι
Γερμανοί από τη χώρα, οι Ταγματασφαλίτες εξαπολύουν τη χειρότερη
εκκαθαριστική επιχείρηση στην Πελοπόννησο …Σκοτώνουν, βιάζουν και
ρημάζουν. Το καλοκαίρι του ’44 “ορμούν” οι Ταγματασφαλίτες στην
Πελοπόννησο και “πληγώνουν” αφόρητα τη Λακωνία και τη Μεσσηνία. Ακόμα
και στις 12 Σεπτεμβρίου του ’44 —και άρα έναν ακριβώς μήνα πριν την οριστική αποχώρηση των Γερμανών, η οποία έγινε στις 12 Οκτωβρίου—
οι Ταγματασφαλίτες εξακολουθούν να δολοφονούν πολίτες. Σε ολόκληρη τη
διαδρομή από Καλαμάτα μέχρι τον Μελιγαλά σκοτώνουν όποιον πολίτη
συναντούν μπροστά τους. Με την αθλιότητά τους προκαλούν παροξυσμό οργής
στους πληθυσμούς της περιοχής.
λοιπόν και θέτουμε το εξής απλό ερώτημα: …Ήταν τόσο ηλίθιοι; …Δεν
έβλεπαν ότι πλησίαζε η απελευθέρωση; …Δεν έβλεπαν ότι οι Γερμανοί
είναι “τελειωμένοι”; …Δεν έβλεπαν ότι με εκείνες τις ενέργειές τους
εξασφάλιζαν θέση σε δικαστήρια εγκληματιών πολέμου; Το έβλεπαν
…Προδότες ήταν, όχι βλάκες. Άρα; Άρα, δεν το έκαναν από ηλιθιότητα
…Δεν το έκαναν καν εξαιτίας των Γερμανών. Δεν ήταν σε θέση οι ήδη
ηττημένοι Γερμανοί να τους “πείσουν” να συμμετάσχουν στα τελευταία
εγκλήματά τους. Κάποιος άλλος τους έβαλε να κάνουν αυτά τα οποία έκαναν.
Γιατί; …Για να καταφέρουν αυτά τα οποία κατάφεραν …Για να
εξαγριώσουν τον κόσμο …Για να κάνουν τον κόσμο να παρακαλάει τον ΕΛΑΣ
να τους ξεπαστρέψει πάση θυσία.
Αυτός ήταν ο απώτερος στόχος τους …Να προκαλέσουν λαϊκό μίσος, το
οποίο απειλούσε να οδηγήσει σε κοινωνική “έκρηξη” με ανεξέλεγκτες
συνέπειες …Για ν’ “αναγκάσουν” την Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας λίγες
ημέρες πριν γυρίσει στην Ελλάδα να στείλει εναντίον τους τον ΕΛΑΣ …Τον
ΕΛΑΣ, ο οποίος μέχρι τότε δεν είχε ως αντικείμενό του τους
Ταγματασφαλίτες, αλλά μόνον τους Γερμανούς …Τον θηριώδη ΕΛΑΣ, ο οποίος
μέχρι τότε συγκρούονταν με τα θηρία της Βέρμαχτ και απλά παρενοχλούνταν
από τα “κοπρόσκυλα” που την πλαισίωναν …Τους θρασύδειλους
Ταγματασφαλίτες. Ήταν γνωστό πως οι Ταγματασφαλίτες ήταν αυτοί οι οποίοι
ασχολούνταν με τον ΕΛΑΣ και όχι ο ΕΛΑΣ μ’ αυτούς. Ασχολούνταν εμμέσως
βεβαίως, σκοτώνοντας αβοήθητους συγγενείς των ΕΛΑΣιτών. Επιπλέον, ο ΕΛΑΣ
δεν είχε και τόσο ισχυρή παρουσία στην Πελοπόννησο.
κυβέρνηση του Παπανδρέου, εξαιτίας των αθλιοτήτων των Ταγματασφαλιτών,
“αναγκάστηκε” να στείλει τον ΕΛΑΣ στην Πελοπόννησο, για να καθαρίσει μια
“χαώδη” κατάσταση, η οποία έτεινε να γίνει ανεξέλεγκτη. Η Κυβέρνηση
Εθνικής Ενότητας και ο ίδιος ο Παπανδρέου προσωπικά, δηλαδή, ήταν
εκείνοι, οι οποίοι αποφάσισαν να προκαλέσουν την πρώτη πολεμική
σύγκρουση μεταξύ Ελλήνων. Μέχρι τότε δεν είχε γίνει ποτέ πραγματική μάχη
…με όλες τις προδιαγραφές που αυτός ο όρος συνεπάγεται …Αψιμαχίες
μεταξύ οργανώσεων Ελλήνων είχαν γίνει, αλλά μάχη ποτέ. Η κυβέρνηση του
βενιζελικού Παπανδρέου “αναγκάστηκε”, εξαιτίας των αθλιοτήτων των
βενιζελικών Ταγματασφαλιτών, να στείλει στην περιοχή τον ΕΛΑΣ, τον οποίο
αποδεδειγμένα μισούσε.
ΕΛΑΣ, υπό τις εντολές της Κυβέρνησης Εθνικής Ενότητας, θα πήγαινε να
“χτυπήσει” τους Ταγματασφαλίτες …Ο ΕΛΑΣ, με τον ίδιο τον αρχηγό του
…Τον μυθικό Άρη. Έστελναν τον μεγάλο Άρη σε μια αποστολή από
στρατιωτικής απόψεως πολύ μικρή για τα “κυβικά” του ΕΛΑΣ. Την ώρα που ο
ΕΛΑΣ έπρεπε να προετοιμάζει τη χαριστική βολή στο ναζιστικό “κτήνος”,
έστελναν τον αρχηγό του να “μπλέξει” στον “βόθρο” των Ταγματασφαλιτών
…”Καρότσι” τον πήγαν στην Πελοπόννησο “μιλημένα” στελέχη του ΚΚΕ.
Γιατί; Γιατί οι Μοσχοβίτες συνέταιροι των Αμερικανών ήθελαν τη δική του
προσωπική εμπλοκή στο συμβάν, για να μπορέσουν να “λερώσουν” τον ΕΛΑΣ.
Άρης ήταν το όλο μυστικό του σχεδιασμού τους. Γιατί; Γιατί, αν στον
Μελιγαλά υπήρχε ένα ενδοπελοποννησιακό —έστω και αιματηρό— συμβάν μεταξύ
Πελοποννησίων Ταγματασφαλιτών και ΕΛΑΣιτών, πιθανότατα να μην
λειτουργούσε με τον τρόπο που τους βόλευε στην προπαγάνδα τους. Το
μέγεθος του Άρη θα έδινε “μέγεθος” στον Μελιγαλά. Επιπλέον, ήθελαν να
τον εμπλέξουν προσωπικά σε μια τέτοια αρνητική κατάσταση λίγες ώρες πριν
την οριστική δικαίωσή του και τη βέβαιη αναγνώρισή του ως τον
αδιαφιλονίκητο ηγέτη της Εθνικής Αντίστασης. Ήθελαν να τον αποκαθηλώσουν
ως λαϊκό είδωλο, για να εμφανίσουν σαν μεγάλους ηγέτες τους δικούς τους
“νάνους”, τους οποίους προόριζαν για τη μεταπολεμική περίοδο.
“μυστικά” κατέβηκε ο Άρης στην Πελοπόννησο κι αυτοί διέδιδαν παντού την
παρουσία του. Εκεί την “πάτησε” ο γενναίος, αλλά αγαθός, όπως
αποδείχθηκε, Άρης. Ξέχασε πως “όποιος ανακατεύεται με τα “πίτουρα”, τον
“τρώνε” οι κότες” …Κατέβηκε ένας Ρουμελιώτης να διαχειριστεί ο ίδιος
την κρίση στην Πελοπόννησο και στην πραγματικότητα ανακατεύτηκε με τα
“πίτουρα” …Κατέβηκε το λιοντάρι να κυνηγήσει μύγες και έγινε το
“κλοτσοσκούφι” των ηττημένων. Από τη στιγμή που την “πάτησε”, δεν υπήρχε
περίπτωση να γλιτώσει την αρνητική προπαγάνδα. Ακόμα και σήμερα ο
κόσμος νομίζει ότι ο Άρης έσφαζε στον Εμφύλιο με το “κονσερβοκούτι”, ενώ
αυτός ήταν νεκρός έναν χρόνο πριν την εκδήλωση του Εμφυλίου.
από αυτό μάς “δούλευαν” κανονικά. Όλα αυτά θα ήταν αδύνατον να γίνουν,
εάν δεν “παγιδευόταν” το ΕΑΜ. Εάν το ΕΑΜ ξεπερνούσε τη “σκόπελο” των
βιαιοτήτων των τελευταίων ημερών της Κατοχής, όλα θα ήταν διαφορετικά.
Δεν θα έβγαιναν τα παράσιτα και τα σκουπίδια να παριστάνουν τους “ήρωες”
της Δημοκρατίας …Τα σκουπίδια, τα οποία μετά την απελευθέρωση έκαναν
τους “ήρωες” …Τα παράσιτα, τα οποία μαζεύτηκαν σαν τις “μύγες” πάνω
από το “πτώμα” και το διέλυσαν στην κυριολεξία …Είπε ο δωσίλογος
Πλαστήρας στον χαφιέ Σιάντο “…κάθισε κάτω ρε” και χέστηκε η Φατμέ στο
Γενί Τζαμί …Ο απών από τον μεγάλο αγώνα του έθνους “ζύγισε” τους ήρωες
και τους βρήκε λίγους. Αυτός, που ξαπλωμένος κάπου στη Ριβιέρα πρότεινε
να μην αντισταθούμε στους κατακτητές, έκρινε και καταδίκασε το ΕΑΜ
…και “κλονίστηκε” το σύμπαν. Αυτός και οι όμοιοί του έχτισαν κατόπιν
το μεταπολεμικό κράτος των “δειλών”, της αναξιοκρατίας και των πολιτικών
“μέσων”, που μας έφτασε στο σημείο αυτό.
Κατάλαβε ο αναγνώστης τι λέμε; Ο βενιζελικός Παπανδρέου έδωσε στον
εαυτό του —ως Πρωθυπουργό— το “άλλοθι” να εμπλέξει τον ΕΛΑΣ σε μια
σύγκρουση, της οποίας οι όροι θα ήταν στη δική του διαχείριση. Ο
βενιζελικός Παπανδρέου έδωσε εντολή στους “καθαρούς” να χτυπήσουν τους
“βρόμικους”, για να “βρομίσουν” όλοι μαζί, ώστε να “μετακινηθεί” το
“παιχνίδι” και να πάει στην προπαγάνδα …Στην προπαγάνδα που είχαν
ανάγκη οι βενιζελικοί δωσίλογοι για να σωθούν …Στην προπαγάνδα στην
οποία οι δωσίλογοι είχαν την απόλυτη υπεροχή. Αν δεν είχε προηγηθεί η
“ηλιθιότητα” των Ταγματασφαλιτών, οι οποίοι μέχρι την τελευταία στιγμή
έσφαζαν και ρήμαζαν, θα υπήρχε αυτή η σύγκρουση; …Όχι βέβαια.
δεν ήταν ηλίθιοι οι Ταγματασφαλίτες, οι οποίοι σκότωναν ελάχιστες
στιγμές πριν την απελευθέρωση …Βάση σχεδίου λειτουργούσαν …Ήξεραν τι
έκαναν και γιατί το έκαναν …”Επενδύσεις” ήταν οι σκοτωμοί των Λακώνων
και των Μεσσηνίων. Αν οι Ταγματασφαλίτες είχαν φερθεί φυσιολογικά, θα
“εξαφανίζονταν” και θα έκαναν τα “κορόιδα”. Θα περίμεναν να δικαστούν
και πολλοί από αυτούς θα περίμεναν τα χειρότερα, εφόσον πάντα θα υπήρχε η
πιθανότητα να στηθούν στον “τοίχο”. Στην καλύτερη περίπτωση θα
φυλακίζονταν …Αυτό εννοούμε φυσιολογικό φέρσιμο. Βλέποντας τα
“αφεντικά” τους να εγκαταλείπουν τη χώρα, θα έπρεπε να είχαν “ησυχάσει”
και να είχαν αρχίσει τις διαπραγματεύσεις.
μέρες θα περνούσαν, οι Γερμανοί θα έφευγαν και η κυβέρνηση θα επέστρεφε
στη χώρα χωρίς ν’ ανοίξει “μύτη”. Δεν θα χρειαζόταν Έλληνες να στρέψουν
τα όπλα εναντίον Ελλήνων. Από εκεί και πέρα τα νόμιμα. Η κυβέρνηση ήταν
υποχρεωμένη να τους συλλάβει και να τους δικάσει. Όταν η κυβέρνηση με
τον νόμιμο στρατό σού ζητάει —ακόμα και με την απειλή των όπλων— να
παραδοθείς, δεν είναι εμφύλιος. Όταν όμως η κυβέρνηση βάζει οπλισμένους
πολίτες να αφοπλίσουν οπλισμένους πολίτες, “πυροδοτεί” εμφύλιο. Αυτό
κατάφερε ο εγκληματίας Παπανδρέου. Να δημιουργήσει προκαταβολικά
συνθήκες εμφυλίου. Γι’ αυτόν τον λόγο βιάζονταν να παγιδεύσει το μισητό
του ΕΑΜ στον Μελιγαλά. Γι’ αυτόν τον λόγο οι Ταγματασφαλίτες φέρονταν με
τον φαινομενικά παράλογο τρόπο.
απολύτως βέβαιο πως ο ίδιος ο Παπανδρέου έδωσε τις εντολές να
σφαγιαστούν οι εκατοντάδες Πελοποννήσιοι στη Λακωνία και τη Μεσσηνία
…Βιαζόταν …Βιαζόταν, γιατί, αν δεν προλάβαινε να θέσει τα “θεμέλια”
του Εμφυλίου, θα έμπαινε και ο ίδιος ως βενιζελικός στον ίδιο
παρονομαστή με τους υπόλοιπους δωσίλογους.
την “πάτησε” το ΕΑΜ …Το προδομένο από το ΚΚΕ, ΕΑΜ. Δεν έπρεπε να
δεχθεί να επέμβει εναντίον των Ταγματασφαλιτών. Η δική τους ξεχωριστή
εγκληματική δραστηριότητα ήταν θέμα της Χωροφυλακής. Αν δεν επενέβαινε η
Χωροφυλακή εναντίον τους, αυτό θα ήταν δικό της πρόβλημα. Σε μια τέτοια
περίπτωση, όταν θα επέστρεφε η κυβέρνηση, θα αναλάμβανε τις συνέπειες
των εγκληματικών αμελειών της. Δικό τους πρόβλημα ήταν η εσωτερική
ασφάλεια —η οποία απειλούνταν από τους Ταγματασφαλίτες— και δεν ήταν
υπόθεση της Εθνικής Αντίστασης. Με τον ΕΛΑΣ οι Ταγματασφαλίτες θα έπρεπε
να έρχονταν σε “επαφή” μόνον όταν επιχειρούσαν από κοινού με τους Ναζί
και για κανέναν άλλο λόγο.
ήταν σε κάθε περίπτωση. Έτσι κι αλλιώς, αν δεν “τσιμπούσε” το ΕΑΜ, δεν
είχε νόημα να συνεχίσουν οι ταγματασφαλίτες τις προκλήσεις. Ο ΕΛΑΣ —και
ειδικά ο αρχηγός του— δεν έπρεπε σε καμία περίπτωση να εγκαταλείψουν το
βασικό τους “αντικείμενο”, που ήταν οι Γερμανοί. Στην καλύτερη περίπτωση
ο ΕΛΑΣ να “επέβλεπε” από μακριά τους Ταγματασφαλίτες και να κατέγραφε
απλώς τα εγκλήματά τους μέχρι να έρθει ο ελληνικός στρατός να τους
“μαζέψει”. Δεν κατάλαβε ο Άρης την “παγίδα” και εκεί τελείωσαν όλα. Αυτό
ήταν το όλο θέμα. Αν δεν προλάβαιναν οι βενιζελικοί να κάνουν την
προβοκάτσια του Μελιγαλά, θα την “πατούσαν”.
κυβέρνηση του βενιζελικού Παπανδρέου με το που θα επέστρεφε θα ήταν
υποχρεωμένη να συλλάβει τους βενιζελικούς Ταγματασφαλίτες και
δωσίλογους, οι οποίοι εγκλημάτησαν κατά τη διάρκεια της γερμανικής
Κατοχής. Θα δεχόταν τις καταγγελίες των πολιτών εκείνων, τους οποίους οι
δωσίλογοι έθιξαν με τις πράξεις τους και θα δίκαζε όσους έπρεπε να
δικαστούν. Την ίδια ώρα θα έπρεπε να τιμήσει τους αντιστασιακούς και άρα
τους ΕΛΑΣίτες. Η κυβέρνηση του βενιζελικού Παπανδρέου θα έπρεπε να
τιμήσει το ΕΑΜ, το οποίο μισούσε θανάσιμα.
ημέρες αρκούσαν να περάσουν, για να συμβούν όλα αυτά. Λίγες ημέρες
αρκούσαν, για να μην βουτηχτούν οι Έλληνες στο “αίμα” του
αλληλοσπαραγμού και της αντεκδίκησης και ν’ αναλάβει τα καθήκοντά του το
κράτος …Λίγες ημέρες να είχε “εξαφανιστεί” ο αφελής Άρης στα βουνά
και να μην τον έβρισκαν. Αρχές Σεπτέμβρη ήταν. Ας έπαιρνε το μαγιό του
κι ας πήγαινε για μπάνιο στη Λούτσα …Να μην έκανε τίποτε απολύτως.
Αρκεί να μην γνώριζε κανείς πού βρίσκεται και να εξαφανιζόταν από
προσώπου Γης. Δυστυχώς γι’ αυτόν —και για όλους τους Έλληνες— γέμισε την
πιο δύσκολη “καρδάρα” με “γάλα” και μερικές στιγμές πριν το τέλος την
“κλότσησε” μόνος του.
Άρης την “πάτησε” σαν βλάκας. Ενώ γνώριζε ότι ο Παπανδρέου μισούσε
θανάσιμα τόσο τον ίδιο όσο και το ΕΑΜ, τον άκουσε κι ανέλαβε την
αποστολή που του ανέθεσε. Πλαισιωμένος από τους χαφιέδες του ΚΚΕ, δεν
κατάλαβε τον κίνδυνο. Είναι δυνατόν ν’ αναλάβεις αποστολή από κάποιον
που σε μισεί και να μην είσαι σίγουρος ότι σε στέλνει σε παγίδα; Αυτά,
τα οποία είναι κατανοητά στα απλά αλάνια του δρόμου, δεν χτύπησαν κανένα
καμπανάκι στο μυαλό του Άρη. Αυτές οι λίγες ημέρες, που έπρεπε να
περιμένει ο Άρης μακριά από τους Ταγματασφαλίτες, αρκούσαν, για ν’
αποφύγουμε την αιματοχυσία …Για να μην συμβούν τα έκτροπα, που μας
οδήγησαν στον Εμφύλιο.
έγιναν ακριβώς τα αντίθετα. Έγιναν αυτά, τα οποία συνέφεραν τους
βενιζελικούς …Αυτούς, που μέχρι τότε ήταν σχεδόν καταδικασμένοι με την
επιστροφή της Κυβέρνησης, εφόσον ο νόμος και η Τάξη, που θα επανερχόταν
στην Ελλάδα, θα τους τιμωρούσε. Δεν συνέφερε λοιπόν τους βενιζελικούς
και άρα δεν συνέφερε και τον βενιζελικό Παπανδρέου ν’ αποφύγουμε τον
Εμφύλιο.
όμως μόνον αυτοί, που θα κέρδιζαν από τον Εμφύλιο; Δυστυχώς όχι …και
αυτό ήταν το τραγικό. Αυτό έκανε την τραγωδία, που θα βίωνε στη συνέχεια
ο ελληνικός λαός, αναπόφευκτη …Δεν συνέφερε και τους ανατέλλοντες
“αστέρες” του παγκόσμιου ιμπεριαλισμού …Δεν συνέφερε τους ανταγωνιστές
των Άγγλων …τους Αμερικανούς. Οι Αμερικανοί είχαν διαφορετικά
συμφέροντα στην Ελλάδα και άρχισαν ν’ αντιλαμβάνονται τους δωσίλογους ως
“χρήσιμους” για τα σχέδιά τους. Βενιζελικοί και Αμερικανοί είχαν κοινή
αντίληψη των πραγμάτων και βολεύονταν καί οι δύο με έναν αιματηρό
Εμφύλιο.
ο αναγνώστης τι θέλουμε να πούμε; Ο Παπανδρέου ήταν αυτός, ο οποίος
“υπογείως” ενθάρρυνε τους Ταγματασφαλίτες να “σφάξουν” τη Λακωνία και τη
Μεσσηνία. Γιατί; Για να “σέρνουν” κόσμο πίσω τους, όπως τους Σκαλιώτες
του ομώνυμου μαρτυρικού χωριού, που έκαψαν οι Ταγματασφαλίτες. Έμπηξε
στο “μάτι” των Ελλήνων μία “λόγχη”, για να εκμεταλλευτεί τη φυσιολογική
και άρα βίαιη αντίδρασή τους. Άρα; Άρα δεν υπάρχει “μυστήριο” στον
Μελιγαλά. Εκεί “θεμελιώθηκε” ο Εμφύλιος από τους υπευθύνους. Ο
Παπανδρέου, οι βενιζελικοί “κολλητοί” του και τα νέα αφεντικά τους οι
Αμερικανοί ήταν οι υπεύθυνοι. Οι πρώτοι για να σωθούν από τις συνέπειες
της προδοσίας τους και οι δεύτεροι για ν’ αρπάξουν την Ελλάδα από τα
χέρια των Βρετανών.
βενιζελικός Παπανδρέου ήταν αυτός ο οποίος έδωσε την αμερικανική
“γραμμή” στους Ταγματασφαλίτες να εξοργίσουν μέχρι θανάτου τον πληθυσμό
της Πελοποννήσου. Ο Παπανδρέου ήταν ο ηθικός αυτουργός όλων των
δολοφονιών των Πελοποννησίων των τελευταίων ημερών της γερμανικής Kατοχής.
Οι Αμερικανοί ήταν αυτοί, οι οποίοι έσπρωξαν τους Γερμανούς στις
ανώφελες για τους ίδιους εκκαθαρίσεις την παραμονή της αποχώρησής τους.
Αυτοί ήταν που “εγγυήθηκαν” στους Γερμανούς αξιωματικούς πως δεν θα
“θυμηθούν” στις δίκες τους τα εγκλήματά τους και οι ίδιοι ήταν που
εγγυήθηκαν στους Ταγματασφαλίτες ότι θα “γλιτώσουν” την τιμωρία με τη
συμμετοχή τους σ’ αυτές.
τις εγγυήσεις των Αμερικανών ξεκίνησαν τα εγκλήματα της τελευταίας
στιγμής και άνευ στρατηγικής αξίας για τους Γερμανούς στην Πελοπόννησο.
Οι Αμερικανοί βιάζονταν να προλάβουν —πριν φύγουν οι Γερμανοί από την
Ελλάδα— να δημιουργήσουν τις συνθήκες εκείνες, οι οποίες θα παγίδευαν
τους Άγγλους και θα οδηγούσαν στον Εμφύλιο. Είχαν αρχίσει να “χτίζουν”
το “παραμύθι” του “διπόλου” με τους κομμουνιστές, το οποίο θα τους έκανε
κυρίαρχους στην ψυχροπολεμική εποχή. Είχαν αρχίσει να περνάνε την
προπαγανδιστική “γραμμή” ότι στην Ελλάδα “σκοτώνονται” από τους
Ταγματασφαλίτες κομμουνιστές και όχι απλοί Έλληνες. Σκότωναν τυχαίους
Έλληνες στους δρόμους, προφανώς αναγνωρίζοντάς τους από το
“σφυροδρέπανο” που είχαν “βιδωμένο” στα κεφάλια τους. Ούτε οι Εβραίοι με
το άστρο του Δαυίδ στο στήθος δεν εντοπίζονταν τόσο εύκολα. Δεν
εξηγείται διαφορετικά. Εν κινήσει διερευνούσαν πολιτικά φρονήματα,
δίκαζαν και εκτελούσαν “κομμουνιστές” …Η λιτανεία του Χάρου, η οποία
περιφερόταν στην Πελοπόννησο, σκορπίζοντας τον θάνατο.
όλα οι Αμερικανοί των μυστικών υπηρεσιών τα έκαναν προπαγάνδα και τα
σκόρπιζαν στο εξωτερικό …Να τα μαθαίνουν οι Άγγλοι και ν’ ανησυχούν
για τα συμφέροντά τους στην Ελλάδα, αλλά να τα μαθαίνουν και οι λαοί της
Δημοκρατίας και να μην θεωρούν έγκλημα την ξένη επέμβαση στην
“κρυπτοκομμουνιστική” Ελλάδα. Ήθελαν να “χτίσουν” τα δεδομένα για τον
Εμφύλιο και έβαζαν τους Ταγματασφαλίτες να σκοτώνουν προκλητικά όποιον
έβρισκαν μπροστά τους και να τον “βαπτίζουν” κομμουνιστή, για να
οδηγήσουν την κατάσταση σε “έκρηξη”. Σε αυτό το κολοσσιαίο εθνικό
έγκλημα συμμετείχαν οι βενιζελικοί. Την ίδια ώρα ο Πρωθυπουργός
Παπανδρέου ήταν αυτός, ο οποίος έδωσε την κυβερνητική εντολή —με την
άδεια των Εγγλέζων— στον ΕΛΑΣ να τους επιτεθεί …Η “παγίδα” είχε
“στηθεί” …Το “δόλωμα” ήταν στη θέση του …και περίμεναν το μεγάλο
“ψάρι” να “τσιμπήσει”.
για το ΕΑΜ ήταν οι δωσίλογοι του Μελιγαλά …Οι εν κινήσει δολοφόνοι
της Πελοποννήσου …Αυτούς αποφάσισαν να δώσουν σαν τροφή στο θηρίο του
ΕΛΑΣ, προκειμένου να το “δηλητηριάσουν”. Οι δικοί τους άνθρωποι
αποφάσισαν να τους θυσιάσουν …Οι βενιζελικοί αποφάσισαν να “θυσιάσουν”
κάποιους βενιζελικούς Ταγματασφαλίτες στον Μελιγαλά, για να
“καταστρέψουν” το όνομα του ΕΛΑΣ και του αρχηγού του …Απλά πράγματα.
Αυτοί έκαναν τους Ταγματασφαλίτες προκλητικούς και οι ίδιοι ήταν που στη
συνέχεια ενθάρρυναν τους πολίτες να αυτοδικήσουν στον Μελιγαλά,
προκειμένου η “σφαγή” να περάσει από την εικόνα τής τίμιας “μάχης”
μεταξύ ενόπλων στην εικόνα του “κανιβαλισμού” και της δήθεν σφαγής
γυναικόπαιδων.
ήταν ο σχεδιασμός και ήταν σχετικά απλός. Έδωσαν την εντολή στους
Ταγματασφαλίτες να σφάζουν όποιον έβρισκαν στη διαδρομή μεταξύ Καλαμάτας
και Μελιγαλά, για να “σύρουν” τον εξαγριωμένο κόσμο πίσω τους …Να
κάνουν πιεστική την απαίτηση του κόσμου για επέμβαση του ΕΛΑΣ, ώστε μετά
να τον “διαβάλουν”. Αφού τον ανέμειξαν στη σύγκρουση αυτή, οι ίδιοι
ήταν πάλι, που έδωσαν εντολή στον Βελουχιώτη και τους μαχητές του να
εγκαταλείψουν τον Μελιγαλά για κάποιο άλλο ανοικτό “μέτωπο” και ν’
αφήσουν τους νικημένους δωσίλογους του Μελιγαλά στη διάθεση αυτών των
όχλων …Να μην του δώσουν την ευκαιρία έστω να μετριάσει τις συνέπειες
της λανθασμένης επιλογής του και επιβάλει με τη δύναμή του την τάξη
…Με τη θυσία κάποιων διακοσίων εγκληματιών σώθηκαν οι χειρότεροι σε
όλη τη χώρα.
έκαναν την “επένδυση” του Μελιγαλά, περίμεναν την “απελευθέρωση”. Είχαν
κατορθώσει και είχαν “λερώσει” τον ΕΛΑΣ με αδερφικό αίμα και
εκμεταλλευόμενοι τα ΜΜΕ της εποχής, άρχισαν να “δηλητηριάζουν” τον
κόσμο. Είχαν βρει το “θέμα” που τους βόλευε και αυτό δούλευαν. Είχαν
καταλάβει πως η “κομμουνιστοποίηση” του ΕΑΜ βολεύει τους ίδιους και
τρομάζει τον λαό και αυτό “έσπρωχναν”. Γιατί μιλάμε για
“κομμουνιστοποίηση”; Γιατί δεν είναι δυνατόν το θηριώδες ΕΑΜ να
παρουσιάζεται σαν κομμουνιστικό. Ήταν δεν ήταν δώδεκα χιλιάδες οι
κομμουνιστές στο σύνολό τους εκείνη την εποχή. Καταμετρημένοι ένας προς
έναν από την κρατική ασφάλεια του Μεταξά.
είναι δυνατόν η κολοσσιαία Αντίσταση του ελληνικού λαού απέναντι στον
φασισμό να “χαριστεί” σε αυτούς τους λίγους ανθρώπους; Αυτό έγινε τότε.
Κατά την προπαγάνδα εκείνων των μέσων …”ο Μελιγαλάς ήταν ανθρωποσφαγή
αθώων γυναικόπαιδων από τους “κομμουνιστές”” …”Δεν πολέμησε ο ΕΛΑΣ
τους μισητούς δωσίλογους και Ταγματασφαλίτες” …”Στον Μελιγαλά οι
“κομμουνιστές” έσφαξαν τον κόσμο” …”Δεν πρόλαβαν οι Γερμανοί να φύγουν
και οι “κομμουνιστές” σφάζουν με κονσερβοκούτια” …”Ο Άρης πέντε-πέντε
τους σφάζει τους πολίτες και οι Ταγματασφαλίτες δεν τον προλαβαίνουν”
…”Οι “κομμουνιστές” βιάζονται να προλάβουν την κυβέρνηση, για να
καταλάβουν τη χώρα”.
παιδιά του Γκέμπελς ήταν έμπειρα στην προπαγάνδα. Έκαναν το άσπρο μαύρο
και το αντίστροφο …Απόλυτη αντιστροφή της πραγματικότητας. Τα
δωσιλογικά ΜΜΕ “δούλευαν” διπλοβάρδιες …Οι εφημερίδες του δωσίλογου
Λαμπράκη …Τα έντυπα του δωσίλογου Πικραμένου. Οι πραγματικοί
συνέταιροι του πραγματικού Γκέμπελς δούλευαν υπερωρίες. Όλοι
“συγκινήθηκαν” από τη “σφαγή” του Μελιγαλά …Ακόμα και τα κτήνη, τα
οποία είχαν στείλει τους Ταγματασφαλίτες στη Μεσσηνία και στη Λακωνία να
σφάξουν τον κόσμο …Όλοι “συγκινημένοι”. Αυτοί, οι οποίοι καθημερινά
βασάνιζαν κόσμο στην Μέρλιν, είχαν επίσης “συγκινηθεί” από το “δράμα”
του Μελιγαλά. Μέχρι και η Μελίνα Μερκούρη σε κάποια ανάπαυλα τού
σεξουαλικού “μαραθωνίου”, στον οποίο επιδιδόταν καθημερινά, θα πρέπει να
είχε νιώσει “αποτροπιασμό” από τη “σκληρότητα” των κομμουνιστών.
ήταν το κατόρθωμά τους. Το ΕΑΜ των εκατομμυρίων Ελλήνων το εμφάνισαν
σαν “κομμουνιστική” οργάνωση …Δεν υπάρχει μεγαλύτερο ψέμα από αυτό.
Ακόμα κι αν κάποιος αγνοεί τα στοιχεία της κρατικής ασφάλειας, ήταν
πρακτικά αδύνατον να συμβαίνει αυτό σε μια Ελλάδα κατά κανόνα εκείνη την
εποχή θρησκόληπτη και με ελάχιστους και απόλυτα καταμετρημένους από την
κρατική ασφάλεια κομμουνιστές. Την πιο μεγαλειώδη αντιστασιακή ομάδα
της Ευρώπης την εμφάνισαν σαν συμμορία σταλινικών δολοφόνων και
πλιατσικολόγων. Τον περίφημο Άρη, τον οποίο θαύμαζε όλη η Ευρώπη και
φοβόταν ο Χίτλερ —αλλά και ο Τσόρτσιλ—, τον εμφάνισαν σαν τον δολοφόνο
με το “κονσερβοκούτι”. Η κατάσταση είχε πλέον “αλλάξει” …Δεν ήταν
πλέον οι Ταγματασφαλίτες εκείνοι οι εγκληματίες, οι οποίοι φοβόταν την
επιστροφή της νόμιμης κυβέρνησης, αλλά οι σφετεριστές κομμουνιστές …Οι
δολοφόνοι με τα “κονσερβοκούτια”.
αντιστροφή των όρων. Οι Ταγματασφαλίτες δεν ήταν πλέον οι δωσίλογοι,
που φοβούνταν τη νομιμότητα και άρα την επιστροφή της Κυβέρνησης …Το
αντίθετο μάλιστα. Εμφανίζονταν σαν αυτοί, οι οποίοι δήθεν “βιάζονταν” να
θέσουν τις “υπηρεσίες” τους στη διάθεση των αρχών, προκειμένου να
σταματήσουν τη “σφαγή” των Ελλήνων από τους “κομμουνιστές”.
“Ανυπομονούσαν” οι Ταγματασφαλίτες για την “επιστροφή” και των Άγγλων,
μήπως οι “κομμουνιστές” εκμεταλλευτούν το κενό της φυγής των Γερμανών
και καταλύσουν τη Δημοκρατία. “Ανησυχούσαν” για τους αυθάδεις
“κομμουνιστές”, οι οποίοι —άκουσον-άκουσον— αμφισβητούσαν τους
Εγγλέζους, αλλά και τον βασιλιά τον ίδιο.
για τετραπλό τόλουπ με τριπλό άξελ. Μέχρι και φιλοβασιλικοί είχαν γίνει
οι βενιζελικοί, για να σώσουν τα τομάρια τους …Τα “γυμνασμένα” παιδιά
της “αμύνης”. Οι Ταγματασφαλίτες είχαν αναλάβει τον βαρύ ρόλο να
“σώσουν” ακόμα και με τα όπλα τη Δημοκρατία, τον καπιταλισμό και βέβαια
τον “θρόνο” στην Ελλάδα. Είχαν βρει ρόλο και βέβαια δικαιολογία, για να
κρατήσουν στο κρίσιμο διάστημα τον οπλισμό τους. Είχαν εμφανίσει τους
“κομμουνιστές” πανίσχυρους και απειλητικούς για τα αγγλικά συμφέροντα
και άρα είχαν βρει ρόλο χρήσιμο, για να “πουλήσουν” στους νικητές
Εγγλέζους. Δημιουργώντας ένα τεχνητό κλίμα ευφορίας, άρχισαν να αγχώνουν
τους ΕΑΜίτες, οι οποίοι άρχισαν να μην καταλαβαίνουν τι “παιχνίδι”
παίζεται εις βάρος του ΕΑΜ και από πού προέρχεται. Άρχισαν να φοβούνται
οι πάντες τις διάφορες φήμες, που έσπερναν οι πονηροί.
“επένδυση” του Μελιγαλά είχε αρχίσει ν’ αποδίδει. Οι Άγγλοι είχαν
“τσιμπήσει” με τη δύναμη και την ωμότητα που διέκρινε τους
“κομμουνιστές”. Όλα ήταν έτοιμα για την “υποδοχή” της κυβέρνησης του
δικού τους ανθρώπου …Οι εγκληματίες βενιζελικοί ήταν έτοιμοι να
υποδεχθούν τον βενιζελικό Παπανδρέου …Οι δολοφόνοι ήταν έτοιμοι να
υποδεχθούν τον “σωτήρα” τους …Τον μεγάλο καραγκιόζη Παπανδρέου …Τον
κάφρο, ο οποίος επί μήνες έβριζε το ΕΑΜ σε όλες τις επαφές του με τον
διεθνή παράγοντα …Τον ανθέλληνα, ο οποίος όπου βρισκόταν κι όπου
στεκόταν “μείωνε” και πρόσβαλε την ελληνική Αντίσταση, την οποία θαύμασε
ολόκληρη η Ευρώπη …Ο δειλός “ουραγκοτάγκος” της Αθήνας δυσφήμισε
παγκοσμίως μια ολόκληρη κοινωνία, η οποία έχυσε το αίμα της για την
ελευθερία της. Άξιος του μισθού του. Οι “προστάτες” της Δημοκρατίας ήταν
έτοιμοι ακόμα και να πολεμήσουν εναντίον των “μπολσεβίκων”.
όλα αυτά, όσο έξυπνα κι αν φαίνονται, δεν μπορούν από μόνα τους να
εξηγήσουν πολλά πράγματα. Εφόσον ήταν τόσο εύκολο για το ΕΑΜ να
περιμένει λίγες ημέρες, ώστε να δικαιωθεί, γιατί δεν το έκανε; Γιατί
έπεσε στην παγίδα των Ταγματασφαλιτών; Γιατί δέχθηκε την τελευταία
στιγμή να “χρωματιστεί” ιδεολογικά —ενώ στα χρόνια του αγώνα ήταν
“αχρωμάτιστο”—, προσφέροντάς τους “σανίδα” σωτηρίας; Όλα εξηγούνται, εάν
γνωρίζει κάποιος ποιοι ήταν αυτοί, οι οποίοι πραγματικά κρύβονταν πίσω
από τους Ταγματασφαλίτες και όχι ποιοι φαίνονταν …Το ΕΑΜ δεν το
νίκησαν οι Ταγματασφαλίτες …Το ΕΑΜ προδόθηκε εκ των έσω …Προδόθηκε,
για να παγιδευτεί.
τον τρόπο που βόλευε τους δωσίλογους …Το ΚΚΕ εξέθεσε τον Βελουχιώτη,
γιατί αυτές ήταν οι εντολές της Μόσχας …Το ΚΚΕ, το οποίο δήθεν
συμμετείχε στην κυβέρνηση Παπανδρέου, για να έχει το “άλλοθι” να εκτελεί
τις εντολές εκείνες, που οδηγούσαν το ΕΑΜ στην καταστροφή. Το ΚΚΕ ήταν
πειθήνιο όργανο των σταλινικών της Μόσχας και η Μόσχα —δυστυχώς για
τους Έλληνες— τα είχε “βρει” με τους Αμερικανούς. Αμερικανοί και Ρώσοι
είχαν βάλει στο “στόχαστρό” τους τούς Άγγλους και θα τους “κατέστρεφαν”,
οδηγώντας τους στο σφάλμα στην Ελλάδα.
πραγματικότητα οι Άγγλοι ΗΤΤΗΘΗΚΑΝ στην Αθήνα με τον ελληνικό Εμφύλιο.
Οι Έλληνες απλά καταστράφηκαν σε μια κατάσταση όπου δεν τους δόθηκαν
παραπάνω περιθώρια. Ο μεθύστακας ο Τσόρτσιλ έχασε τη μάχη της Βρετανίας
από τον αμερικανοσοβιετικό συνασπισμό. Η βρετανική αυτοκρατορία έφευγε
από την “κορυφή” του Κόσμου εξαιτίας του Τσόρτσιλ …Ο άχρηστος ο
Τσόρτσιλ, ο οποίος είχε εμμονή με την καταστροφή του ΕΑΜ και του Άρη
προσωπικά …Ο “πατέρας” της νίκης, ο οποίος δεν γνώριζε το πιο βασικό
πράγμα στην τέχνη της στρατηγικής …Δεν γνώριζε πως, όποιος
καταλαμβάνεται από εμμονές, έχει χάσει το παιχνίδι πριν το ξεκινήσει.
κλείσει λοιπόν τα μάτια του ο αναγνώστης κι ας προσπαθήσει να σκεφτεί
πώς θα ήταν η σύγχρονη Ελλάδα, αν δεν είχε πιάσει το “κόλπο” του
Μελιγαλά. Πώς θα ήταν, αν, για παράδειγμα, είχαν εκτελεστεί ο δωσίλογοι
και δεν είχαμε κάνει τον Εμφύλιο. Θα ήμασταν πολύ πιο ανεπτυγμένοι
σήμερα και φυσικά και δεν θα φτάναμε στο σημερινό ΔΝΤ …Οι δωσίλογοι
του ’40 μας έβαλαν στο ΔΝΤ …Δεν χρειάζεται πολύ σκέψη. Ποιοι ήταν οι
μεγαλύτεροι δωσίλογοι; Ο Πάγκαλος, ο Παπανδρέου, ο Λάτσης, ο
Αγγελόπουλος, ο Πικραμένος, ο Λαμπράκης, ο Παπακωνσταντίνου και πολλοί
άλλοι. Αν εκτελούνταν οι βενιζελικοί δωσίλογοι, δεν θα υπήρχαν ο Ανδρέας
και η Μελίνα, που μας χρέωναν μέχρι τον λαιμό, για να “προσλαμβάνουν”
ψηφοφόρους και να μας “δουλεύουν” με σοσιαλιστικές “Αλλαγές” για
δεκαετίες …Δεν θα υπήρχε ο Μητσοτάκης ή ο Σαμαράς …Δεν θα
καταστρεφόμασταν στο χρηματιστήριο και δεν θα είχαν πλημμυρίσει την
Ελλάδα αρχικά οι Αλβανοί και στη συνέχεια οι πάντες.
το βενιζελικό κύκλωμα θα “ξηλωνόταν” από τη “ρίζα”. Δεν θα υπήρχαν οι
Ολυμπιακοί Αγώνες, που έκαναν πλουσιότερους τους Αγγελοπουλαίους και μας
βύθισαν στα χρέη. Δεν θα υπήρχε η Πειραιώς, η Eurobank ή η Alpha Bank,
που μας έχουν “δαγκώσει” με πάνω από 200 δις. Οι βενιζελικοί Λάτσηδες,
Βαρδινογιάννηδες ή Κωστοπουλαίοι ή Σαλλάδες δεν θα υπήρχαν καν στον
κοινωνικό “χάρτη”. Δεν θα υπήρχε το ΔΟΛ και το Μέγκα του Λαμπράκη, που
σήμερα κάνει πλύση εγκεφάλου στον λαό, προκειμένου να δεχθεί την
“κατάκτησή” του από τους δανειστές μας. Δεν θα υπήρχε ο μεγαλοχαφιές της
Στάζι Κόκκαλης, ο οποίος άλωσε τον ΟΤΕ, για να τον παραδώσει στους
Γερμανούς. Δεν θα υπήρχε ο μεγαλοδιαφθορέας Χριστοφοράκος, ο οποίος
διέβρωσε σχεδόν ολόκληρο το πολιτικό σύστημα της χώρας, παραδίδοντάς το
στη Μέρκελ.
θα υπήρχε καν το Κολέγιο Αθηνών, που αναπαράγει τη βενιζελική “μαφία”.
Δεν θα υπήρχε η κυβέρνηση του Γιωργάκη. Δεν θα υπήρχε καν Γιωργάκης ή ο
αντιπρόεδρός του ή ο Υπουργός Οικονομικών του. Στα ορφανοτροφεία θα
είχαν μεγαλώσει όλοι αυτοί και σήμερα θα πολεμούσαν για την επιβίωση.
Δεν θα υπήρχε η κυβέρνηση του Κολεγιόπαιδα Παπαδήμου. Δεν θα υπήρχε η
κυβέρνηση του γιου του δωσίλογου Πικραμένου. Δεν θα υπήρχαν όλοι οι
“καλεσμένοι” της Λέσχης Μπίλντερμπεργκ, που διέλυσαν την οικονομία, την
παιδεία ή την εθνική μας άμυνα. Θα χάναμε τις φάτσες του Σημίτη και του
Τσουκάτου, αλλά μάλλον θα το αντέχαμε.
ο αναγνώστης τι “παίχτηκε” στον Μελιγαλά; Όλοι αυτοί, οι οποίοι μας
πρόδωσαν σήμερα, είναι φυσικοί απόγονοι εκείνων, οι οποίοι μας είχαν
προδώσει στους ΝΑΖΙ και επιβίωσαν εξαιτίας του Μελιγαλά. Επιβίωσαν,
γιατί πέτυχαν έναν Εμφύλιο ο οποίος κατέστρεψε τον ελληνικό λαό, αλλά
έσωσε τους ίδιους. Όχι μόνον επιβίωσαν, σώζοντας τα κλοπιμαία τους, αλλά
έγιναν πραγματικοί μεγιστάνες, γιατί, ως δωσίλογοι των Αμερικανών,
διαχειρίστηκαν μόνοι τους ολόκληρο το “πακέτο” Μάρσαλ, το οποίο
προοριζόταν για τη χώρα μας. Ας ψάξει κάποιος να βρει έστω και ένα
δολάριο αμερικανικής βοήθειας, το οποίο να κατέληξε σε τσέπη που δεν
ήταν βενιζελική.
είναι η φοβερή βενιζελική “ακρίδα”, που επί μισό και πλέον αιώνα
“κατατρώγει” τα πάντα στην Ελλάδα …Η συμμορία, η οποία δεν αφήνει τον
ελληνισμό ν’ “ανθίσει” …που “διώχνει” όλα τα άξια παιδιά τής Ελλάδας
εκτός Ελλάδας …που διαμορφώνει συνθήκες αναξιοκρατίας, προκειμένου τα
βενιζελικά “περιττώματα” να εμφανίζονται σαν ελληνικά “γεννήματα” …που
ισοπεδώνει τα πάντα, για να φαίνονται άξιοι οι Γιωργάκηδες, οι
Αντωνάκηδες, οι Κυριάκοι, οι Ντορούλες και όλοι οι άχρηστοι γόνοι του
“εκκολαπτηρίου” αχρήστων του Κολεγίου Αθηνών. Εκεί όπου
“κατασκευάζονται” οι διάδοχοι προδότες των προηγούμενων προδοτών.
η “ακρίδα” είναι που απειλεί πλέον την ίδια την επιβίωση του έθνους
μας. Γιατί; Γιατί, κοινωνία βυθισμένη στη φτώχεια μπορεί να επιβιώσει
…κοινωνία βυθισμένη στην αναξιοκρατία, όχι. Όταν στην ελληνική
κοινωνία οι ανεπάγγελτοι γίνονται με “μέσον” πολιτικοί, υπάρχει κίνδυνος
για τη χώρα …κι ας “έσκισαν” ως ξυλοκόποι στη Σουηδία ή πιτσαδόροι
στις ΗΠΑ. Όταν στην ελληνική κοινωνία οι βλάκες γίνονται με “μέσον” οι
πανεπιστημιακοί “δάσκαλοι”, υπάρχει κίνδυνος για τον πολιτισμό της
χώρας. Όταν στην ελληνική κοινωνία η “τέχνη” προάγεται με “μέσον” στα
τηλεοπτικά κανάλια των αγράμματων και αργυρώνητων δημοσιογράφων, δεν
υπάρχει ούτε καν η ελπίδα για κάτι καλύτερο. Όταν στην ελληνική κοινωνία
η επιχειρηματικότητα αναπτύσσεται με “μέσον” την κρατική επιχορήγηση ή
την ελεγκτική ασυλία, δεν υπάρχει πρόοδος.
ψάξει κάποιος να δει από πού προέρχονται όλα αυτά τα “φίλτρα”, τα οποία
οδηγούν στην ασφυξία την πατρίδα μας και θα καταλήξει στους
βενιζελικούς. Ας ψάξει να δει ποιοι παρέχουν —και σε ποιους παρέχουν— τα
“μέσα”, για να προοδεύσουν με αθέμιτες συνθήκες και θα καταλήξει στους
βενιζελικούς …Σ’ αυτούς, που, νιώθοντας απειλή, εξαιτίας του
δωσιλογισμού τους, θέλησαν να ελέγξουν τα πάντα και για πάντα. Δεν
υπάρχει ούτε ένας χώρος, που αυτήν τη στιγμή να είναι “υγιής” και ο
οποίος να μην ελέγχεται από αυτούς. Η ανασφάλειά τους σε συνδυασμό με
την απληστία τους έχει “βραχυκυκλώσει” τα πάντα.
ο αναγνώστης πόσο μεγάλα ήταν τα συμφέροντα, τα οποία έσπρωχναν τον
Βελουχιώτη προς την αυτοκαταστροφή; Εδώ “κολλάει” άριστα το γνωστό …Είναι πολλά τα λεφτά …Άρη.
Θα άφηνε αυτή η αδίστακτη βενιζελική συμμορία τον Άρη να τους πάρει τη
“μπουκιά” απ’ το στόμα; Θα άφηνε αυτή η συμμορία δολοφόνων τον Άρη να
τους στείλει στα δικαστήρια με κίνδυνο να βρεθούν μπροστά σε έναν τοίχο
εκτέλεσης; Θα σκότωναν όσους χρειαζόταν —κι ακόμα παραπάνω—, προκειμένου
να γλιτώσουν τα τομάρια τους. Ήταν αποφασισμένοι να επιβιώσουν, ακόμα
κι αν έπρεπε να ρισκάρουν γι’ αυτό την ύπαρξη του ίδιου του έθνους
…ακόμα κι αν έπρεπε να χύσουν τόνους αίματος μέσα από έναν Εμφύλιο
πόλεμο.
τον Εμφύλιο περίμεναν μετά το “θεμέλιο” που έθεσαν οι ίδιοι στον
Μελιγαλά. Τον Εμφύλιο, που, για να τους τον “δώσουν” οι Άγγλοι, θα
έπρεπε να παγιδευτούν. Αυτό ήταν το μέγα πρόβλημά τους …Πώς θα
“παγίδευαν” τους Άγγλους.
να γίνουν κατανοητά όλα αυτά, τα οποία ισχυριζόμαστε, θα πρέπει ο
αναγνώστης να γνωρίζει πώς είχαν “χτιστεί”. Δεν είναι δηλαδή τυχαίο που
οι δωσίλογοι στράφηκαν σχετικά νωρίς στους Αμερικανούς και “μαγείρευαν”
τα πράγματα. Αυτό δεν έγινε την τελευταία στιγμή. Ακόμα κι όταν οι
Γερμανοί ήταν παρόντες στην Αθήνα, οι βενιζελικοί είχαν τις “επαφές”
τους με τον αμερικανικό παράγοντα …Τον παράγοντα με τον μυστηριώδη
ρόλο στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, όπως θα δούμε. Εξ’ αρχής οι Αμερικανοί
ήταν το “σωσίβιο” ασφαλείας σε περίπτωση που το γερμανικό “σκάφος”
αποτύγχανε στην αποστολή του. Η επιλογή των Αμερικανών ήταν ασφαλής,
γιατί αυτοί ήταν εκείνη τη στιγμή το “μέλλον” του ιμπεριαλισμού. Οι
Άγγλοι “έδυαν” και αν αποτύγχαναν οι Γερμανοί ήταν θέμα χρόνου η
επικράτηση των Αμερικανών. Αυτό το γνώριζαν οι βενιζελικοί και το
κρατούσαν “δίπορτο”. Τι το είχαν άλλωστε το Αμερικανικό Κολέγιο Αθηνών
ως “ορμητήριό” τους;
Την κρίσιμη ώρα της γερμανικής ήττας είχαν κάπου να “πιαστούν”.
Εκμεταλλεύτηκαν τον αμερικανοβρετανικό ανταγωνισμό για την πρωτοκαθεδρία
και “πόνταραν” στους Αμερικανούς. Η τύχη τους —και ατυχία του ελληνικού
λαού— ήταν ότι, τη στιγμή που ήταν έτοιμοι να τα “παίξουν” όλα για όλα
για να σωθούν, είχαν έναν αδίστακτο άνθρωπο να τους εξυπηρετήσει …Ένα
ανθρώπινο “σκουπίδι” με το όνομα Παπανδρέου …Ένα ελεεινό ανθρωποειδές,
το οποίο περιέφερε το σαρκίο του έξω από τα γραφεία τής κάθε εξουσίας
σαν χασαπόσκυλο …Ο παλιός γραμματέας του Βενιζέλου και σύμβουλος του
Τσολάκογλου. Ήταν τύχη τους η παρουσία του, γιατί, παρ’ όλη την εμφανή
βενιζελική “ταυτότητά” του, οι Εγγλέζοι τον εμπιστεύτηκαν στη θέση του
Πρωθυπουργού …Παρίσταναν τους “πονηρούς” και οι πονηροί στο τέλος την
πατάνε.
γνωστός “παπατζής” της ελληνικής ιστορίας τούς “πούλησε” φούμαρα κι
αυτοί τα “αγόρασαν”. Στα μέσα του ’43 —και σε ανύποπτο για όλους χρόνο—
ένα γνωστό βενιζελικό στέλεχος κάνει μια “εισήγηση-μελέτη” προς τους
Άγγλους με τον τίτλο …”Η ταυτότης συμφερόντων Ελλάδος και Αγγλίας για πρώτη φορά στην ιστορία είναι απόλυτος”. Το
βενιζελικό “ταγάρι”, το οποίο μέχρι τότε “κυνηγούσε” αγοράκια και
“ελαφρών” ηθών Αθηναίες, έκανε και στρατηγικές “μελέτες”. Ένας άχρηστος
και ηλίθιος άνθρωπος, όμοιος απολύτως με τον εγγονό του τον ΓΑΠ, έκανε
γεωπολιτικές “εκτιμήσεις” και προβλέψεις. Όπως ο εγγονός του σήμερα
“βλέπει” Παγκόσμιες Διακυβερνήσεις πριν αυτές υπάρξουν και τις υπηρετεί,
προκειμένου τα “αφεντικά” να του δώσουν κάποιο “πόστο”, έτσι έκανε και ο
παππούς του …Το “μήλο” κάτω από τη “μηλιά” ή —για να είμαστε πιο
ακριβείς για την περίπτωσή τους— “το σκουπίδι κάτω από τον
σκουπιδοτενεκέ” θα πέσει …Μιλάμε για κληρονομικό “χάρισμα”.
έλεγε ο “γέρος”; Πολύ πριν υπάρξουν τα απαιτούμενα “σημάδια”, αυτός με
το “κληρονομικό” χάρισμα “διέβλεπε” την “ψυχροπολεμική” εποχή και
προσπαθούσε να πάρει πόστο. Έβαζε “υποθήκη” τον ελληνικό Εμφύλιο, για να
σώσει τον εαυτό του και τους ομοίους του. Σε μια εποχή που τον ελληνικό
λαό τον απασχολούσε ο κατακτητής και τίποτε άλλο, ο Παπανδρέου “έχτιζε”
τον Εμφύλιο …Τον Εμφύλιο, ο οποίος θα μας “καθήλωνε” για τα επόμενα
πενήντα χρόνια στον εθνικό διχασμό …Τον Εμφύλιο, ο οποίος όχι μόνον θα
έσωζε τους βενιζελικούς δωσίλογους, αλλά θα τους έκανε και μεγιστάνες.
Όλοι οι μεγιστάνες της σημερινής κατοχής του ΔΝΤ ανήκαν σ’ εκείνη τη
συμμορία.
Ο Κομμουνιστικός Πανσλαβισμός και ο Φιλελεύθερος Αγγλοσαξoνισμός, και
ενώ το περιεχόμενον της αντιθέσεως των κοινωνικών των καθεστώτων
οσημέραι θα ελαττούται, επειδή αμφότεραι αι παρατάξεις θα συγκλίνουν
προς τον Σοσιαλισμόν, θα παραμένη ως κύριον και, βαθμιαίως, ως
αποκλειστικόν περιεχόμενον της αντιθέσεως το μέγα θέμα της Ελευθερίας:
ατομικής, πολιτικής, ηθικής. […] Μόνον μέσα εις την Σοσιαλιστικήν Πανευρώπην, επικουρουμένην από την ηθικήν και υλικήν δύναμιν του Φιλελευθέρου Αγγλοσαξονισμού,
ημπορεί και η Ελλάς να εύρη το αίσθημα της ασφαλείας της απέναντι του
καταθλιπτικού κινδύνου του Κομμουνιστικού Πανσλαβισμού» .
τα βρήκε αυτά ο “παπατζής” το 1943; Το 1943 δεν υπήρχαν όλα αυτά. Το
’43 δεν υπήρχε η αντιπαλότητα του κομμουνισμού με τον αγγλοσαξονικό
“φιλελευθερισμό”. Το ’43 δεν είχαν φανεί ακόμα οι “πόλοι” της
μεταπολεμικής κατάστασης. Σύμμαχοι ήταν αυτοί μεταξύ τους και μάχονταν
τον ναζισμό. Το 1943 οι “ελεύθεροι” λαοί πολεμούσαν τον φασισμό των ΝΑΖΙ
και τίποτε άλλο. Αυτά, τα οποία ισχυρίζεται ο Παπανδρέου, θα μπορούσε
να τα ισχυριστεί κάποιος μόνον αν ήταν “μάγος” ή …αν ήξερε κάποιους,
οι οποίοι τα μεθόδευαν. Σε τέτοιες περιπτώσεις δεν τίθεται θέμα
έμπνευσης ή γνώσης. Όσες γνώσεις κι αν έχεις, δεν μπορείς να προβλέψεις
πώς θα ενεργήσει κάποιος.
το οποίο “αποκαλύπτει” ο Παπανδρέου, είναι μια μεθόδευση, την οποία
μπορείς να τη γνωρίζεις είτε επειδή την επιχειρείς εσύ ο ίδιος είτε
επειδή σου την αποκάλυψε αυτός ο οποίος την επιχειρεί. Το πρώτο
αποκλείεται να συμβαίνει και το δεύτερο μας οδηγεί στην αμερικανική
πρεσβεία …Ο Παπανδρέου είχε πράγματι πρόσβαση στην αμερικανική
πρεσβεία. Μάγος δεν ήταν ο τενεκές και άρα είναι προφανές ότι …αυτά,
τα οποία έλεγε, του τα είπαν οι Αμερικανοί να τα πει. Σε ποιους τα
“έλεγε”; Σ’ αυτούς που ήθελαν να παγιδεύσουν οι Αμερικανοί μέσω του
Παπανδρέου και άρα στους Βρετανούς. Σ’ αυτούς που ήθελαν να τους τα
“πουλήσουν”. Αυτά σχεδίαζαν οι Αμερικανοί και αυτά έκανε ο “γέρος”.
Γιατί; Για να σωθεί ο ίδιος και να σώσει και τους ομοίους τους σε
περίπτωση που οι Ναζί αποτύγχαναν.
πράγματα. Τους “δούλεψε” καλά τους Άγγλους. Γιατί; Γιατί εμφανίζοντας
ως κύριο εχθρό τους τούς κομουνιστές, ενεργοποιούσε τα “ένστικτά” τους.
“Στόχευε” κατ’ ευθείαν στο “ατού” τους στην Ελλάδα, που ήταν ο “θρόνος”.
Η αμφισβήτηση του “θρόνου” ήταν αιτία πολέμου για τους Άγγλους και ο
Παπανδρέου με τον ορισμό του “μελλοντικού” εχθρού προέβλεψε το
“πρόβλημά” τους …Έκανε το “τέχνασμα” του γιατρού. “Πουλώντας”
πρόβλεψη, διεκδίκησε την “εργολαβία” της αντιμετώπισής της. Εκ του
πονηρού στην “πρόβλεψη” αυτήν εμφανίζει τον όρο “Αγγλοσαξονισμός”, για
να “συμπεριλάβει” και τους Αμερικανούς στην Νέα τότε μεταπολεμική τάξη
πραγμάτων, χωρίς να φαίνεται ότι αμφισβητεί τους Βρετανούς …Τους
κυρίαρχους τότε Βρετανούς.
την πάτησαν οι Βρετανοί με τον Παπανδρέου. Γι’ αυτόν τον λόγο μιλήσαμε
για πονηρούς, που την “πατάνε”. Θεωρώντας πολύ πιθανό μετά την
απελευθέρωση της Ελλάδας ν’ αναγκαστούν να κάνουν Εμφύλιο, προκειμένου
να επαναφέρουν την προηγούμενη Πολιτειακή Τάξη Πραγμάτων, ήθελαν να τον
“χρεώσουν” στους “αντιπάλους” τους. Στη χειρότερη δηλαδή περίπτωση, που
οι Έλληνες αντιδρούσαν στην επιστροφή του βασιλιά, θα τους βύθιζαν στον
Εμφύλιο. Θα χάριζαν τις ζωές στους δωσίλογους και θα τους έπαιρναν στη
“δούλεψή” τους, προκειμένου να αιματοκυλίσουν τον ελληνικό λαό. Θα είχαν
καί την πίτα ολόκληρη καί τον σκύλο χορτάτο. Θα υπέτασσαν τον λαό στη
θέλησή τους και θα το “χρέωναν” στους αντιπάλους τους.
οι Άγγλοι το ΕΑΜ, του οποίου τις προθέσεις δεν γνώριζαν, αναγκάζονταν
και έπαιρναν τα μέτρα τους για την περίπτωση που το ΕΑΜ αυτό θα
στρεφόταν εναντίον τους και βέβαια εναντίον του “θρόνου”. Έχοντας
εσφαλμένη ενημέρωση από τους συνενόχους και λακέδες των Αμερικανών
βενιζελικούς και ΚΚΕδες, ήταν δύσκολο να καταλάβουν τι πραγματικά
συνέβαινε και τι ακριβώς θα επέλεγε τελικά η ηγεσία του ΕΑΜ να κάνει.
Δεν ήξεραν τι ακριβώς ήταν ψεύτικο —και προερχόταν από τη σταλινική
ηγεσία του ΚΚΕ— και τι ήταν αληθινό —και χαρακτήριζε τη βάση του ΕΑΜ—.
Φοβούμενοι όμως την τερατώδη δύναμη του ΕΑΜ, θεωρούσαν πως δεν έπρεπε να
ρισκάρουν. Μία στο εκατομμύριο να έκαναν λάθος …και θα ήταν το
τελευταίο τους στην Ελλάδα.
αυτόν τον λόγο “έπαιζαν” με βενιζελικούς Πρωθυπουργούς τη στιγμή που οι
δικοί τους πιστοί άνθρωποι ήταν βασιλικοί και όλοι οι δωσίλογοι ήταν
βενιζελικοί. Ο βενιζελικός Παπανδρέου, δηλαδή, δεν ήταν μοναδικό
φαινόμενο σ’ ό,τι αφορά τις επιλογές τους. Προκάτοχός του ήταν ο
Σοφοκλής Βενιζέλος και διάδοχός του ο Νικόλαος Πλαστήρας. Όλοι τους
βενιζελικοί και όλοι τους μισούσαν θανάσιμα το ΕΑΜ. Δεν φαίνεται
παράξενο στον αναγνώστη που οι Άγγλοι, οι οποίοι διόριζαν τους
Πρωθυπουργούς, δεν έδιναν ύπατο αξίωμα της κυβέρνησης σε έναν δικό τους
δεξιό άνθρωπο; Γιατί τόση επιμονή στους βενιζελικούς, οι οποίοι ήταν οι
βασικοί τους αντίπαλοι προπολεμικά και πραγματικοί εχθροί στον πόλεμο;
Ήθελαν να επαναφέρουν τον βασιλιά και έδιναν την εξουσία σε
αντιβασιλικούς;
πρέπει να προσέξει ο αναγνώστης, γιατί στο σημείο αυτό βρίσκεται η
ιδιομορφία εκείνη, η οποία συνδέει τα “ασύνδετα” μεταξύ τους. Η Δεξιά
στην Ελλάδα ήταν πάντα φιλοαγγλική. Εκφραστής της ήταν ο “θρόνος” και η
σχέση με την κυρίαρχη της εποχής Βρετανία μόνιμη. Οι βενιζελικοί, ως
αντιδεξιοί, ήταν πάντα “αντιάγγλοι” και αναγκαστικά κι αντιβασιλικοί. Ο
αντιαγγλισμός τους είναι αυτός που τους χαρακτήριζε και όχι ο
φιλογερμανισμός ή ο φιλοαμερικανισμός τους κλπ.. Ήταν αντιάγγλοι όχι
γιατί μισούσαν τον ιμπεριαλισμό ή τους Άγγλους, αλλά γιατί αυτοί οι
συγκεκριμένοι ιμπεριαλιστές ήταν “καπαρωμένοι” από τους Δεξιούς. Οι
βενιζελικοί ήταν εθελόδουλοι, οι οποίοι έψαχναν πάντοτε αφεντικό” να
τους βολέψει στην εξουσία και απλά το καλύτερο αφεντικό εκείνης της
εποχής το είχαν “καβατζώσει” οι Δεξιοί. Ήταν αντιάγγλοι όσο
“αντιμερσεντές” είναι και ο αντιπρόσωπος της “Φίατ”. Λάτρεις καί οι δύο
της αυτοκίνησης, αλλά συνδεδεμένοι με ανταγωνιστικά συμφέροντα.
θεωρούμε το στοιχείο αυτό σημαντικό; Γιατί, όπως θα αναλύσουμε με την
πρώτη ευκαιρία σε κάποιο από τα επόμενα κείμενά μας, οι Αμερικανοί και
οι Ναζί δεν ήταν τόσο “ξένοι” μεταξύ τους. Τους συνέδεαν πολλά παραπάνω
απ’ όσα γνωρίζει και υποπτεύεται ο μέσος αναγνώστης. Απλά δεν είναι της
παρούσης να το αναλύσουμε σε μεγαλύτερο “βάθος”. Έτσι όμως, για να
“ιντριγκάρουμε” τον αναγνώστη, θα του δώσουμε μερικά στοιχεία, για να τα
ψάξει. Ο Πρέσκοτ Μπους και οι τραπεζίτες της Νέας Υόρκης ―οι οποίοι
χρηματοδοτούσαν τον νεοϋορκέζο Ρούζβελτ, ο οποίος τους “έσωσε” στο
μεγάλο “κράχ”― ήταν οι βασικοί και ίσως οι μοναδικοί
χρηματοδότες-δανειστές του Χίτλερ. Η Standard Oil του
Ροκφέλερ ήταν αυτή, η οποία προμήθευε με καύσιμα τα γερμανικά
υποβρύχια, που προκαλούσαν προβλήματα στους Άγγλους στον Ατλαντικό.
ας πούμε; Μήπως, για παράδειγμα, αυτά τα ονόματα τού θυμίζουν τους
ιδρυτές της Λέσχης Μπίλντερμπεργκ; Δίκιο έχει αν του τη θυμίζουν. Οι
πρώην χρηματοδότες του ναζιστή Χίτλερ είναι αυτοί, οι οποίοι ίδρυσαν και
χρηματοδότησαν τη Λέσχη και σήμερα εμφανίζονται σαν οι προστάτες της
παγκόσμιας Δημοκρατίας. Η Λέσχη του Γιωργάκη, της Ντορούλας και του
Χοντροθόδωρου ήταν όχι απλά ο βασικός, αλλά ο μοναδικός χρηματοδότης των
Ναζί. Μήπως τελικά οι Παπανδρέου, οι Μητσοτάκηδες και οι Πάγκαλοι δεν
“έφυγαν” ποτέ από εκεί που ήταν; Μήπως τελικά ο Μητσοτάκης γνώριζε τον
Μπους πολύ πριν τον “ανακαλύψουν” οι Αμερικανοί πολίτες;
το οποίο ενδιαφέρει εδώ —για να συνεχίσουμε την ανάλυσή μας― είναι ότι
στην Ελλάδα οι βενιζελικοί, οι οποίοι δεν είχαν την “καλή” βρετανική
“αντιπροσωπεία”, είχαν “επενδύσει” σε όλες τις υπόλοιπες και ό,τι
“βγει”. Δεν είχαν την “Ρόλς-Ρόυς” και είχαν πιάσει την “περιφέρεια”
…”Φολκς Βάγκεν”, “Φόρντ” και ό,τι άλλο υπήρχε διαθέσιμο. Ως εκ τούτου
δεν περιορίζονταν μόνον στη γερμανική επιλογή. Και στην αμερικανική
πρεσβεία της εποχής να πήγαινες, πάλι βενιζελικούς θα έβρισκες να
“γλείφουν”. Τέτοιος “γλείφτης” των Αμερικανών ήταν ο γελοίος ο
Παπανδρέου …Ο Παπανδρέου, ο οποίος λίγα χρόνια πριν είχε ζητήσει από
τους Αμερικανούς να “υιοθετήσουν” με κάποια υποτροφία τον γιο του …Τον
απόφοιτο του Κολεγίου Αθηνών Ανδρέα …Τον δήθεν “τροτσκιστή” Ανδρέα, ο
οποίος, αφού κατέδωσε όσους ομοϊδεάτες του μπορούσε στην κυβέρνηση
Μεταξά, “ανταμείφθηκε” και μέσω της Αμερικανικής Πρεσβείας πήγε για
σπουδές στις ΗΠΑ.
βενιζελικοί στα μέσα του ’44 και βλέποντας το “έρεβος” να πλησιάζει,
άρχισαν να “μετακινούν” το “βάρος” τους. Εκεί που ήταν πιο πολύ επάνω
στο γερμανικό “σκάφος”, ξαφνικά άρχισαν να μετακινούνται προς το
αμερικανικό. Άρχισαν να μετακινούνται προς την επιλογή του Παπανδρέου.
Με ανθρώπους σαν αυτόν πλησίασαν εκ νέου και μαζικά τους Αμερικανούς
…Από τα “Χάιλ” άρχισαν να κάνουν πρόβες στα “Χάι”. Ήταν θέμα επιβίωσης
για εκείνους να πλησιάσουν τους Αμερικανούς …Τους Αμερικανούς, οι
οποίοι εκείνη την εποχή έβαζαν “πλώρη” για την Πλανηταρχία και έβλεπαν
σαν αντιπάλους τους τούς Βρετανούς …Τους Αμερικανούς, οι οποίοι θα
έκαναν ό,τι ήταν απαραίτητο, προκειμένου να “ψαλιδίσουν” τη βρετανική
αυτοκρατορία σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του Πλανήτη …Τους
Αμερικανούς, οι οποίοι έβλεπαν την Ελλάδα ως ένα από τα πιο πολύτιμα
“πετράδια” του βρετανικού “στέμματος”, το οποίο έπρεπε να τους το
πάρουν.
τη στιγμή που οι πρώην δωσίλογοι των Γερμανών βρήκαν με τους
Αμερικανούς κοινό εχθρό και στόχο, όλα ήταν εύκολα. Έμπειροι ήταν στις
επαφές και τις συνομωσίες. Μπορούσαν να τους υποσχεθούν τα ίδια, τα
οποία υπόσχονταν πριν και στους Ναζί. Τον ίδιο στόχο είχαν οι Αμερικανοί
με τους Ναζί …Την Ελλάδα. Εχθροί τους ήταν οι Άγγλοι —οι οποίοι την
έλεγχαν— και βεβαίως και οι Έλληνες, οι οποίοι δεν ήθελαν να ελέγχονται.
Αυτόν τον έλεγχο υπόσχονταν στους Αμερικανούς οι προδότες βενιζελικοί
και αυτό θα τους έδιναν με “αντιπαροχή” την προστασία τους από την
τιμωρία για τον δωσιλογισμό τους. Όμως, αυτό δεν ήταν τόσο απλό. Δεν
ήταν μέσα στις δυνατότητες των Αμερικανών να προστατεύσουν στην Ελλάδα
αυτούς, οι οποίοι πολέμησαν τους Άγγλους και πρόδωσαν τους Έλληνες.
“σωτηρία” των δωσίλογων μπορούσε να επιτευχθεί μόνον με απόφαση των
πανίσχυρων Άγγλων και άρα μόνον εάν παγιδεύονταν αυτοί και δεν τους
έβλεπαν ως εχθρούς τους …Αυτή η παγίδευση ήταν ο κοινός στόχος των
Αμερικανών και των δωσίλογων. Μόνον αν οι Άγγλοι παγιδεύονταν και με τα
σφάλματά τους “γλίτωναν” τους δωσίλογους, θα επέτρεπαν στους Αμερικανούς
να βάλουν “πόδι” στην Ελλάδα. Οι Αμερικανοί από μόνοι τους δεν
μπορούσαν να κάνουν τίποτε άλλο. Ήταν “δεύτεροι” εκείνη την εποχή και
για να “σωθούν” οι βενιζελικοί, θα έπρεπε να παγιδευτούν οι Άγγλοι.
αυτό το σημείο έπαιζε ρόλο-“κλειδί” ο Παπανδρέου. Ο Παπανδρέου, παρ’
όλο που ήταν βενιζελικός, είχε από νωρίς δείξει μια “συμπάθεια” —εκτός
όλων των άλλων— και στα βρετανικά συμφέροντα. Ήταν ένας βενιζελικός από
αυτούς που ναι μεν συνεργάστηκαν με τους Ναζί ή τους Αμερικανούς, αλλά
παρ’ όλα αυτά —όπως έγραψε στην επιστολή-μελέτη του— “διαπίστωνε” την
ταύτιση συμφερόντων με τα “αφεντικά” των αντιπάλων του …Ένας
βενιζελικός, ο οποίος δήθεν είχε ως πρώτο στην τάξη εχθρό του τον
κομμουνισμό. Μπορεί να μην ταυτιζόταν απόλυτα με τους Άγγλους, αλλά
είχαν έναν κοινό εχθρό και αυτό ήταν μια καλή βάση για συνεργασία
…Αυτό τούς “πούλησε” και αυτό ήταν που τους “χαντάκωσε”.
ότι, έχοντας “εναλλακτική” έναν βενιζελικό Πρωθυπουργό, στη χειρότερη
των περιπτώσεων και άρα στην περίπτωση του Εμφυλίου, άλλοι θα τον
“χρεώνονταν” και όχι οι βασιλικοί. Δεν γνώριζαν όμως ότι ο Παπανδρέου
δρούσε υπέρ τρίτων συμφερόντων. Δεν είχαν καταλάβει ότι ο Παπανδρέου
έπαιζε διπλό παιχνίδι …Ότι στην πραγματικότητα εκτελούσε εντολές των
Αμερικανών εις βάρος τους και ότι στην πραγματικότητα αγωνιούσε μόνον
για τη σωτηρία των ομοίων του. Δεν είχαν καταλάβει επίσης και τις
γενικότερες αλλαγές, οι οποίες συνέβαιναν στον κόσμο. Δεν είχαν
αντιληφθεί ότι οι Αμερικανοί τα είχαν “βρει” με τους Σοβιετικούς και θα
τσάκιζαν όλα τα ερείσματα της καταδικασμένης σε “θάνατο” βρετανικής
αυτοκρατορίας. Νόμιζαν ότι το μίσος του Παπανδρέου εναντίον των ΚΚΕδων
είναι αυθεντικό, ενώ αυτοί ήταν συνεργάτες μεταξύ τους …Υπάλληλοι των
ίδιων αφεντικών, που ήταν οι Αμερικανοί.
Παπανδρέου, με την κάλυψη των Αμερικανών, έπαιζε άνετα το “διπλό”
παιχνίδι. Ενεργούσε με όλα τα μέσα που διέθετε ένας Πρωθυπουργός και
εκλεκτός των Άγγλων, αλλά λειτουργούσε ως δωσίλογος βενιζελικός και άρα
ως “εκλεκτός” των Αμερικανών. Μοναδικός στόχος του ήταν να δημιουργήσει
τις συνθήκες εκείνες, οι οποίες βόλευαν τους δωσίλογους και τους
Αμερικανούς και άρα εκείνες που θα οδηγούσαν στον Εμφύλιο. Για να μην
εμβαθύνουμε σ’ αυτό το θέμα, ας δει ο αναγνώστης το κείμενό μας με τον
τίτλο “Global government και
βενιζελική συμμορία”. Εκεί εξηγούμε το πώς κατόρθωσαν οι Αμερικανοί και
παρέσυραν τους Βρετανούς στα σφάλματα, τα οποία θα τους έβγαζαν από το
“παιχνίδι” του ιμπεριαλισμού όχι μόνον στην Ελλάδα, αλλά και στον
υπόλοιπο κόσμο …Άλλωστε το είχε “προβλέψει” και ο παπατζής από το ’43.
Θα πηγαίναμε στο “δίπολο” μεταξύ Αμερικανών προστατών της παγκόσμιας
δημοκρατίας και Σοβιετικών προστατών του παγκόσμιου κομμουνισμού.
εκεί και πέρα η δουλειά του ήταν να “μπερδέψει” τους Άγγλους και ενώ
τους δημιουργούσε αρνητικές συνθήκες, να τους “πουλήσει” και
εξυπηρέτηση. Έχοντας ως συμμάχους του τα ΚΚΕδικα “δουλικά” της Μόσχας,
υποδαύλιζε διαρκώς την εμφυλιοπολεμική σύγκρουση και ταυτόχρονα
σκορπούσε το “παραμύθι” ότι το ΕΑΜ ήθελε να εμποδίσει την παλινόρθωση
της βασιλείας. Εμφάνισε σαν κύριο εχθρό των Άγγλων τον κομμουνισμό και
από εκεί και πέρα ήταν δουλειά των Άγγλων να μετατρέψουν αυτόν τον εχθρό
σε εχθρό του ελληνικού λαού. Ήταν δουλειά των Άγγλων, αν διαπίστωναν
ότι ο ελληνικός λαός ήταν “ύποπτος”, να τον τσακίσουν.
σκεφτεί κάποιος την αγωνία των δωσίλογων να σωθούν και τη συνδυάσει με
την “επένδυση” στο ΚΚΕ, το οποίο τους εξασφάλιζε τον Εμφύλιο, εύκολα
αρχίζει και υποπτεύεται πράγματα. Αμερικανοί, δωσίλογοι και Σοβιετικοί
με τους ΚΚΕδες άρχισαν να “συνωμοτούν” εις βάρος των Άγγλων. Άρχισαν να
τους δημιουργούν τις λανθασμένες εκείνες “εντυπώσεις”, οι οποίες θα τους
έδιναν εσφαλμένη “εικόνα” της ελληνικής κοινωνίας. Άρχισαν να τους
σπρώχνουν στην απόφαση να δώσουν άδεια για εμφύλιο στην Ελλάδα …Απλά
πράγματα. Σύμφωνα με μαρτυρίες, στην εκφώνηση της ομιλίας της
“απελευθέρωσης” από τον Παπανδρέου πλήθος σοβιετικών σημαιών ανέμιζαν
στον αττικό ουρανό.
ΚΚΕδες ήταν αυτοί, οι οποίοι ανέμιζαν τις σημαίες του ΚΚΕ; Ποιος μπορεί
να είναι σίγουρος ότι δεν ήταν για παράδειγμα ταγματασφαλίτες, οι
οποίοι παρίσταναν τους ΚΚΕδες; Από τη στιγμή που για να σωθούν έπρεπε να
πείσουν τους Άγγλους ότι οι Έλληνες ήταν στην πλειοψηφία τους
κομμουνιστές, όχι σημαίες αλλά τα μούσια του Λένιν θα “φορούσαν”. Είναι
λογικό αυτό το οποίο λέμε ή όχι; Μιλάμε για παράσταση. Παράσταση των
βενιζελικών, προκειμένου να εκνευρίσουν τους Άγγλους και τον απεσταλμένο
τους Σκόμπι. Ποιος γνωρίζει ποιοι ήταν αυτοί, οι οποίοι φώναζαν “έχουμε γράψει βαθιά μες στην καρδιά μας λαοκρατία κι όχι βασιλιά”; Ποιανού αίτημα ήταν εκείνο, το οποίο δεν ήταν σίγουρα ούτε αίτημα του ΕΑΜ ούτε του ΚΚΕ;
ΕΑΜ ήθελε απλά ένα δημοψήφισμα, χωρίς να πάρει θέση για το θέμα της
βασιλείας. Το ΚΚΕ δεν πίστευε στη λαοκρατία, εφόσον πίστευε στη
δικτατορία του προλεταριάτου και στη “σοφία” των “πατερούληδων”. Άρα;
Άρα ποιοι εξέφρασαν αυτό το “αίτημα”; Ένα καθαρά αντιβασιλικό “αίτημα”
βενιζελικού τύπου, το οποίο το εξέφραζαν
άνθρωποι, οι οποίοι κουνούσαν σημαίες με σφυροδρέπανα και το οποίο
αίτημα ήταν “κομμένο” και “ραμμένο” πάνω στους εφιάλτες των Άγγλων.
Ποιος θα ρίσκαρε σε μια τέτοια γιορτή να εκνευρίσει τους Άγγλους και για
ποιον λόγο; Πού βρήκαν τα χωνιά και τους τηλεβόες οι ανοργάνωτοι, για
να διακόπτουν συνεχώς τον Παπανδρέου;
ο στόχος των βενιζελικών επετεύχθη με εκείνη την παράσταση του
Παπανδρέου. Άγγλοι και βενιζελικοί δωσίλογοι απέκτησαν κοινά συμφέροντα
και κοινό εχθρό. Ο Παπανδρέου φρόντισε να δημιουργήσει σύγχυση και
αμφιβολία στην ηγεσία των Άγγλων. “…Και εις την λαοκρατίαν πιστεύομεν”,
είπε …για ν’ απαντήσει δήθεν στο ακροατήριό του. Σε ποιους
απευθυνόταν με την επανάληψη τού συνθήματος του ακροατηρίου; Στον λαό, ο
οποίος έθετε ένα αίτημα ή μήπως υπογράμμιζε ένα λαϊκό αίτημα σ’ αυτούς
οι οποίοι θίγονταν; …Προφανώς το δεύτερο. Επαναλάμβανε ένα
προβοκατόρικο αίτημα, το οποίο κάποιοι —κατόπιν συνεννοήσεως με τον
εκφωνητή— εκστόμιζαν στη συγκέντρωση, για να το ακούσουν οι Άγγλοι.
με αυτήν τη λογική εξηγείται εκείνη η κατάσταση. Δεν είχαν άλλη
επιλογή, για ν’ αποφύγουν το εκτελεστικό απόσπασμα οι βενιζελικοί
δωσίλογοι. Για τον Παπανδρέου η απόλυτη προτεραιότητα ήταν η σωτηρία των
δωσίλογων συντρόφων του και αυτή περνούσε μέσα από τον Εμφύλιο, τον
οποίο μπορούσαν να προκαλέσουν μόνον οι Άγγλοι. Ο Σκόμπυ μετά από εκείνη
την “αερολογία” του Παπανδρέου έδειξε φανερό εκνευρισμό και τότε
ακούστηκε να λέει στον επιτελάρχη του: “πρέπει να τελειώνουμε με αυτόν τον όχλο”. Από
εκείνη τη στιγμή κι έπειτα οι Έλληνες ήταν όχλος για τους Άγγλους και
οι Άγγλοι γνώριζαν πώς να δαμάζουν τους όχλους. Ο “κύβος” είχε ριχτεί
από τον μεγαλύτερο καραγκιόζη, που “γέννησε” ποτέ ο ελληνισμός.
Από τη στιγμή που ο Παπανδρέου εξασφάλισε την “δυσφορία” τού Σκόμπυ
απέναντι στους απλούς Έλληνες, ήταν εύκολο να τη μετατρέψει σε συμπάθεια
προς τους πρόθυμους Ταγματασφαλίτες …Τους Ταγματασφαλίτες, οι οποίοι
ήταν πρόθυμοι με τα όπλα τους να τον βοηθήσουν να επαναφέρει τη βασιλεία
…Η απόλυτη ειρωνεία και ο απόλυτος παραλογισμός. Τα Τάγματα Ασφαλείας
εμφανίζονταν σαν “Ηρακλειδείς” του στέμματος τη στιγμή που
δημιουργήθηκαν από τους βενιζελικούς με δήθεν καταστατικό σκοπό να μην
επιτρέψουν —ακόμα και με τα όπλα— την παλινόρθωση της βασιλείας.
Υποτίθεται ήταν το οπλισμένοι “χέρι” των αντιβασιλικών βενιζελικών, το
οποίο δημιουργήθηκε γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο.
το οποίο έχει σημασία, είναι ότι μετά το “ακροβατικό” των βενιζελικών,
τα πράγματα πήραν την “τροπή” που τους βόλευε. Από τη στιγμή που ο
Παπανδρέου με την προβοκάτσια “φύτεψε” στο μυαλό του Σκόμπυ την
αμφιβολία για τις πραγματικές διαθέσεις των Ελλήνων, όλα ήταν εύκολα.
Μετά, ως Πρωθυπουργός, πήρε τη φυσιολογική απόφαση να “φυλακίσει” τους
Ταγματασφαλίτες μέχρι ν’ αποφασιστεί η τύχη τους …”Φυλακίσει” τρόπος
του λέγειν, εφόσον τους περιόρισε στο στρατόπεδο του Γουδή,
πραγματοποιώντας έναν “εικονικό” αφοπλισμό τους, εφόσον κανένας δεν
καταλάβαινε εκεί μέσα ποιος φυλούσε ποιον και γιατί …Φυλακισμένοι και
φύλακες ήταν οι ίδιοι εκεί μέσα. Όλα “στημένα”. Γιατί; Γιατί οι
αποφάσεις για τον εγκλεισμό των δωσίλογων πάρθηκαν μετά τις 18 Οκτωβρίου
του 1944 και οι “σωτήριες” γι’ αυτούς εξελίξεις “έτρεχαν”.
δωσίλογοι περιορίστηκαν για τα εγκλήματά τους σχεδόν έναν μήνα. Οι
βασανιστές της οδού Μέρλιν και σφαγείς της Πελοποννήσου περιορίστηκαν
για έναν μήνα, απολαμβάνοντας στην πραγματικότητα την ασφάλειά τους,
εφόσον δεν τους “χωρούσε” η Αθήνα να κυκλοφορήσουν, ακόμα κι αν είχαν
επάνω τους κανόνια. Περιορίστηκαν μέχρι να “ξεθυμάνει” λίγο η εις βάρος
τους κατάσταση από τις 18 Οκτωβρίου μέχρι τις 3 Δεκεμβρίου, όπου τους
“αμόλησαν” οπλισμένους, για να “σώσουν” τη “Δημοκρατία”. Το έγκλημα,
δηλαδή, ήταν προμελετημένο. Η πορεία προς τα Δεκεμβριανά ήταν
αναπόφευκτη. Τα Δεκεμβριανά θα “έσωζαν” τους βενιζελικούς δωσίλογους και
Ταγματασφαλίτες και η “πορεία” αυτή ήταν αδύνατον ν’ αποφευχθεί. Ήταν
αδύνατον ν’ αποφευχθεί, εφόσον βόλευε τους Αμερικανούς στον σχεδιασμό
τους …Στο σχεδιασμό εκείνον, ο οποίος συνέφερε και τον Στάλιν …Η
μεγαλύτερη πολιτική θεατρική “παράσταση” στην ιστορία. Βενιζελικοί και
ΚΚΕδες έπαιρναν κοινές εντολές από την Αμερικανική Πρεσβεία και μπροστά
στους Βρετανούς παρίσταναν τους θανάσιμους εχθρούς.
ήταν εύκολα στη δρομολόγησή τους. Με τη σιγουριά που τους έδινε η
“ανερχόμενη” δύναμη των ΗΠΑ, οι πάντες είχαν την απαραίτητη
αυτοπεποίθηση για να κάνουν άφοβα αυτά, τα οποία τους έβαζαν να κάνουν.
Από εκεί και πέρα γνώριζε ο προβοκάτορας Παπανδρέου πώς να προκαλέσει
τις απαιτούμενες αντιδράσεις. Αυτές τις αντιδράσεις προκάλεσε,
διατάσσοντας τον αφοπλισμό των αντιστασιακών με τον πιο προκλητικό και
προσβλητικό τρόπο. Η ίδια η γελοιόφατσα του δειλού Παπανδρέου “βοηθούσε”
στην πρόκληση με το να διατάσσει τους ήρωες στο να υποταχθούν στη
θέλησή του με το ύφος Ναπολέοντα …Ο καραγκιόζης της Αθήνας στον ρόλο
του άφοβου “δαμαστή” των αντιστασιακών …Αντιμετωπίζοντας τους σαν
κατσαπλιάδες …Χωρίς καν να τιμήσει πρώτα ως Πολιτεία τα “όπλα” τους
…Χωρίς καν ν’ αναγνωρίσει επισήμως την αντίστασή τους.
Ήταν βέβαιη λοιπόν η αντίδραση. Με τους Ταγματασφαλίτες οπλισμένους και
προκλητικά ατιμώρητους ήταν αδύνατον να δεχθούν οι αντιστασιακές ομάδες
τον αφοπλισμό τους. Πόσο μάλλον όταν ο αφοπλισμός αυτός διατάσσεται από
τους φυγόμαχους και τους προδότες με τις “πλάτες” νέων ξένων, οι οποίοι
φέρονται ως κατακτητές και μάλιστα με τελεσίγραφα. Η έναρξη των
“Δεκεμβριανών” στις 3 Δεκεμβρίου του 1944 σηματοδοτείται από τους πυροβολισμούς των κυβερνητικών και αγγλικών δυνάμεων μπροστά στο μνημείο του άγνωστου στρατιώτη ενάντια στη διαδήλωση του ΕΑΜ, η οποία είχε οργανωθεί ως απάντηση στο τελεσίγραφο της κυβέρνησης εθνικής ενώσεως.
πρωθυπουργό τον βενιζελικό προβοκάτορα και διευθυντή της Αστυνομίας
στην Αθήνα τον δωσίλογο Έβερτ, δεν ήθελε και πολύ, για να ξεκινήσει το
αιματοκύλισμα. Με τις “ευλογίες” της αμερικανικής πρεσβείας και την
άδεια του Παπανδρέου, ο Έβερτ έδωσε την εντολή και οι αστυνομικοί μαζί
με τους Άγγλους “γάζωσαν” τον κόσμο …Το αποτέλεσμα; …Ο θάνατος 28
διαδηλωτών και ο τραυματισμός άλλων 148. Ο
κύβος πλέον είχε ριχτεί. Ο Μελιγαλάς πλέον μικρή σημασία είχε. Ό,τι
είχε να τους “δώσει”, τους το έδωσε. Ο Μελιγαλάς ήταν μια απλή
“παράσταση”, για να πείσουν τους Άγγλους ότι οι “κομμουνιστές” ήταν
έτοιμοι να καταλάβουν τη χώρα. Από τη στιγμή που έκαναν οι Άγγλοι την
“πατάτα” ν’ ανοίξουν πυρ εναντίον των Ελλήνων, τελείωσε το παραμύθι. Οι
δωσίλογοι σώζονταν, οι Άγγλοι “έμπλεκαν”, οι δεξιοί παγιδεύονταν και οι
Αμερικανοί “έμπαιναν” στο παιχνίδι.
άνοιγε νέο κεφάλαιο στο πρόβλημα. Άλλαζε το “κάδρο” των πρωταγωνιστών.
Αν μέχρι τότε αντίπαλοι ήταν οι προδότες Ταγματασφαλίτες και ο λαός στο
σύνολό του, τώρα αυτό άλλαζε. Υποτίθεται εχθροί θα γίνονταν οι ΚΚΕδες
και οι νομιμόφρονες πολίτες. Εξωτερικός εχθρός των Ελλήνων έπαψαν να
είναι οι Γερμανοί και έγιναν οι Άγγλοι. Εξωτερικός φίλος των Ελλήνων
έπαψαν να είναι οι Άγγλοι και έγιναν οι Αμερικανοί.
δηλαδή με το πώς θα εμφάνιζαν τις επιμέρους λεπτομέρειες της
σύγκρουσης, ο λαός πλέον “έβλεπε” τους Άγγλους απέναντί του. Αισθανόταν
“ριγμένος” από αυτούς. Αισθανόταν αδικημένος, εφόσον δεν του αναγνώρισαν
την προσφορά του στον αντιφασιστικό αγώνα και στο τέλος τον τιμώρησαν
για τη γενναιότητά του …Στα καλά καθούμενα οι Άγγλοι πήγαν κι έβγαλαν
τα “μάτια” τους. Εκεί που θα μπορούσαν με μερικές εκτελέσεις δωσιλόγων
και μερικά καλά λόγια να “σκλαβώσουν” τον λαό, έδιναν πραγματική μάχη
για να παραμείνουν ως παράγοντες στην Ελλάδα …Μάχη με συμμάχους τους
δωσίλογους, οι οποίοι ήδη “ανήκαν” σε άλλους.
υχείς. Είχαν εξασφαλίσει όχι μόνον την επιβίωσή, αλλά και μια
αμερικανική “υπόσχεση” για μελλοντική πρόοδο. Θα ταυτίζονταν με το
κράτος και τον νόμο. Θα βοηθούσαν με τα όπλα την επιβολή της
νομιμότητας. Την ώρα που οι ήρωες τής αντίστασης παρέδιδαν, οι προδότες
κρατούσαν τα δικά τους για να κάνουν το τελικό “ξεκαθάρισμα” απέναντι σε
όσους τους απειλούσαν με τη “μνήμη” τους. Οι “στημένοι” από τη Μόσχα
ΚΚΕδες έπαιζαν μια χαρά τον ρόλο τους. Έκαναν ακριβώς ό,τι υποβοηθούσε
τους Αμερικανούς και τους νεοδωσίλογούς τους, οι οποίοι ήταν οι παλιοί
δωσίλογοι των Ναζί. Έβαλαν τον λαό στη “μέση” και τον διέλυσαν. Τον
“μάτωσαν” και τον έκαναν να μισήσει τους λάθος ανθρώπους για τους λάθος
λόγους.
νέος κόσμος “ανέτειλε” στην Ελλάδα …Ο αμερικανικός κόσμος. Η
αμερικανική Κατοχή είχε ξεκινήσει. Οι δωσίλογοι είχαν βρει νέο
“αφεντικό” …ή ίσως κατέληξαν στο πραγματικό “αφεντικό”. Διχάστηκε ο
λαός και η σύγχυση “σκέπασε” τα πάντα. Νέο αίμα προκάλεσε νέα δάκρυα σε
άλλους ανθρώπους για διαφορετικούς λόγους και όλα μπερδεύτηκαν. Το
“σκουπίδι”, το οποίο τα προκάλεσε όλα αυτά, λίγες ημέρες μετά την
“επιτυχία” του παραιτήθηκε από τη θέση του Πρωθυπουργού. Οι βενιζελικοί
δωσίλογοι και Ταγματασφαλίτες πήραν την “εγγύηση” της νομιμότητας και
ξεχύθηκαν στους δρόμους των πόλεων και της υπαίθρου, για να κάνουν αυτά
τα οποία ήξεραν να κάνουν. Με προβοκατόρικες ενέργειες αναίτιας βίας
προετοίμασαν τον λαό για τον μεγάλο “εφιάλτη”.
άνευ λόγου σκοτωμούς, βασανισμούς και βιασμούς απλών πολιτών διέλυσαν
την κοινωνική συνοχή και μοίρασαν τα “κομμάτια” της κοινωνίας με τους
“συνεταίρους” τους ΚΚΕδες. Απλά πράγματα, βγαλμένα κατ’ ευθείαν από τον
Μεσαίωνα και το κυνήγι των “μαγισσών” …Το πρωί περνούσαν οι
Ταγματασφαλίτες και σε χτυπούσαν, γιατί δήθεν θεωρούσαν ότι είσαι
κομμουνιστής. Το βράδυ περνούσαν οι κομμουνιστές και σε χτυπούσαν, γιατί
δήθεν θεωρούσαν ότι ανήκεις στην “αντίδραση”. Μέσα σε λίγο καιρό
διάλεγες “στρατόπεδο” …τουλάχιστον να γλιτώσεις το μισό ξύλο. Έτσι
“χτίστηκε” ο διχασμός σε έναν λαό, ο οποίος εκείνη την ώρα γιόρταζε την
απελευθέρωσή του και τον κοινό αγώνα. Έφαγε άπειρο ξύλο από εκείνους, οι
οποίοι δεν συμμετείχαν καθόλου στον αγώνα και από εκείνους, οι οποίοι
συνεργάστηκαν με τους κατακτητές.
να είναι σίγουροι οι θεατρικοί “αντίπαλοι” ότι ο λαός θα είναι μόνος
του σ’ αυτόν τον “εφιάλτη”, συνεργάστηκαν από κοινού για την εξόντωση
και του μεγάλου Άρη. ΚΚΕδες και Ταγματασφαλίτες τον “εγκλώβισαν” και
στην πραγματικότητα τον ανάγκασαν ν’ αυτοκτονήσει, εφόσον ήταν δεδομένο
πως τον μισούσαν τόσο πολύ, που, αν τον έπιαναν ζωντανό, μόνον πόνο θα
του πρόσφεραν στην “έξοδο” από τη ζωή. Ελευθέρωσε μόνος του την ψυχή του
κι αυτή “πέταξε” προς τα Ηλύσια Πεδία, για να συναντήσει τους άλλους
γενναίους Έλληνες όλων των αιώνων. Αυτός περιμένει την κρίση και την
αθανασία κι αυτοί που τον σκότωσαν και έζησαν άφησαν πίσω τους την
κοπριά τους και μερικές αγγλικές λίρες.
η δήθεν πολιτισμένη κοινωνία μας είχε παραδοθεί στα κτήνη και είχε
μετατραπεί σε ζούγκλα. Φυσιολογικό λοιπόν σ’ αυτήν τη ζούγκλα ακόμα και
το πιο γενναίο “λιοντάρι” να νικηθεί από την αγέλη των θρασύδειλων και
βρομερών “υαινών”. Με τον θάνατο του Βελουχιώτη έκλεισε ο κύκλος της
ελληνικής Αντίστασης και ξεκινούσε ένας νέος κύκλος απόλυτης υποταγής
στους νέους κυρίους …Στους υπερατλαντικούς κυρίους …Στα “αφεντικά”
των εθελόδουλων βενιζελικών, οι οποίοι επιτέλους είχαν κάνει το όνειρό
τους πραγματικότητα και είχαν πάρει την κορυφαία “αντιπροσωπεία’
ιμπεριαλισμού στον κόσμο. Οι δειλοί και οι προδότες με αυτόν τον τρόπο
νίκησαν στην Ελλάδα τους γενναίους και τους πατριώτες. Εξαιτίας αυτών
φτάσαμε στο σημερινό ΔΝΤ. Τα παιδιά εκείνων, που μας παρέδωσαν στους
ΝΑΖΙ, είναι αυτοί, που μας παραδίδουν σήμερα στους ΝεοΝΑΖΙ της Μέρκελ
και του Σόιμπλε.
καν τα ονόματα αλλάζουν …Για να μην νομίζει ο αναγνώστης ότι ο ΓΑΠ
είναι ο ρέκορντμαν αθλιότητας κι ανικανότητας …Ίδιος είναι με τον
παππού του. Αν ο ΓΑΠ χρειάστηκε σχεδόν δύο χρόνια πρωθυπουργικής θητείας
για να μας διαλύσει και να μας παραδώσει στους “δανειστές”, το ρεκόρ
της καταστροφικής θητείας το έχει ο παππούς του. Σε λιγότερο από έναν
χρόνο διέλυσε παντελώς την ελληνική κοινωνία …Τη βύθισε στο αίμα, τη
φτώχεια, την καταστροφή και την υποτέλεια. Ό,τι έκανε εκείνο το μικρό
διάστημα ήταν εγκληματικό και οδήγησε με μαθηματική ακρίβεια στον
Εμφύλιο. Στην κυριολεξία ο Παπανδρέου υπήρξε ο δήμιος των Ελλήνων και
σωτήρας των δωσίλογων.
ανέλαβε να κάνει τον αγώνα με τον χρόνο, προκειμένου να σώσει τους
δωσίλογους. Έπρεπε στην κυριολεξία να κάνει έναν αγώνα “δρόμου”,
προκειμένου να δημιουργήσει “προηγούμενο” Εμφυλίου. Από τις 26 Απριλίου
1944, που ανέλαβε την Πρωθυπουργία, μέχρι τις 13 Οκτωβρίου, που η
κυβέρνησή του θα έπρεπε να επιστρέψει στην Ελλάδα, θα έπρεπε να τα κάνει
όλα. Θα έπρεπε να εκμεταλλευτεί την εξουσία που του παρείχε η θέση του,
για να δημιουργήσει όλες εκείνες τις συνθήκες, οι οποίες θα έσωζαν τους
δωσίλογους πριν φύγουν οι Γερμανοί και επιστρέψει η κυβέρνηση στην
Αθήνα.
επίτευγμα εκείνης της προσπάθειας του Παπανδρέου ήταν η “σφαγή του
Μελιγαλά”. Χωρίς αυτήν οι δωσίλογοι θα είχαν εκτελεστεί και η ελληνική
ιστορία θα ήταν τελείως διαφορετική. Δεν θα επιβίωνε το βενιζελικό
κύκλωμα και δεν θα βλέπαμε τις αθλιότητες της Μεταπολίτευσης. Δεν θα
βλέπαμε τους βενιζελικούς μεγιστάνες να λεηλατούν τον τόπο σαν
“ακρίδες”. Δεν θα βλέπαμε τους βενιζελικούς προδότες να παίρνουν τους
λογιστές της Τρόικας και να τους περιφέρουν σαν αφέντες στα ελληνικά
υπουργεία. Δεν θα βλέπαμε να θησαυρίζουν οι τοκογλύφοι από τους κόπους
των Ελλήνων εργαζομένων. Ο ΕΛΑΣ θα γινόταν “φάρος” της κοινωνίας και όχι
σκοτεινό “σημείο”. Δεν θα “λερωνόταν” από τους χαφιέδες και τα κτήνη
και θα είχε παραδοθεί στην ηρωική ελληνική ιστορία και όχι στο ΚΚΕ του
Στάλιν και των χαφιέδων του.
ο αναγνώστης τον λόγο που υπάρχει το “ταμπού” του Μελιγαλά; Κανέναν δεν
συμφέρει να το αναλύσει και όλους τους συμφέρει να “σέρνεται” όπως
“σέρνονται” τα ένοχα μυστικά μιας οικογένειας. Τους συμφέρει απλά να
“σέρνεται”, για να μπορούν ανά πάσα στιγμή να απειλούν ή να εκβιάζουν με
νέους διχασμούς και νέους Εμφύλιους έναν λαό πολύ κουρασμένο και πολύ
φοβισμένο. Γι’ αυτόν τον λόγο κανέναν δεν συμφέρει η αποκάλυψη της
αλήθειας του Μελιγαλά …Ούτε καν εκείνους οι οποίοι σκοτώθηκαν εκεί
…Τους λίγους αναλογικά που σκοτώθηκαν εκεί, για να σωθούν παντού οι
όμοιοί τους. Αυτό είναι το μεγάλο “μυστικό” του Μελιγαλά …Το έγκλημα
του Παπανδρέου.
λογική λέει ότι αυτός ο δειλός καραγκιόζης ήταν ο μεγαλύτερος
εγκληματίας του πολέμου. Αυτός ο ίδιος έδωσε εντολή για τη “δράση”, ώστε
να εκμεταλλευτεί την “αντίδραση” με μια άλλη εντολή. Αυτός, ως
βενιζελικός μεγαλοπαράγοντας, έδωσε εντολή να κάνουν οι Ταγματασφαλίτες
τα εγκλήματα στην Πελοπόννησο, για να μπορέσει ως Πρωθυπουργός της
Κυβέρνησης Εθνικής Ενότητας να δώσει “εντολή” στον ΕΛΑΣ δήθεν να
“εκκαθαρίσει” την Πελοπόννησο από τους Ταγματασφαλίτες. Αυτός “θυσίασε”
τους Ταγματασφαλίτες του Μελιγαλά, προκειμένου ν’ ακολουθήσει το
αναπόφευκτο μακελειό. Γιατί; Για να δημιουργήσει εμφυλιοπολεμικό
“προηγούμενο”. Βούτηξαν τους πάντες στο αίμα, για να τους “λερώσουν” και
να κάνουν μόνοι τους την επιλογή μεταξύ των “λερωμένων”.
θεωρούμε δεδομένο ότι στον Μελιγαλά στήθηκε μια “προβοκάτσια” με
πρωταγωνιστή τον Παπανδρέου και τη βενιζελική συμμορία που βρισκόταν
πίσω του; Γιατί μόνον με αυτόν τον τρόπο μπορούν να εξηγηθούν τα
ανεξήγητα και τα μυστήρια. Μόνον ο Παπανδρέου, ως παράγοντας που έφερε
πολλές ιδιότητες, μπορούσε να επηρεάζει τη συμπεριφορά καί των δύο
πλευρών. Μόνον εκείνος μπορούσε να κάνει τη σύγκρουση των δύο πλευρών
αναπόφευκτη. Εφόσον αυτή η σύγκρουση έσωζε τους βενιζελικούς δωσίλογους
και ο μόνος που μπορούσε να την επιτύχει ήταν μόνον ένας άνθρωπος με
παράδοξα χαρακτηριστικά, ξέρουμε πού να ψάξουμε. Ψάχνουμε έναν
αντιβασιλικό βενιζελικό Πρωθυπουργό διορισμένο από τους Άγγλους, οι
οποίοι τα έδιναν όλα για να σώσουν τον θρόνο. Μόνον ένας τέτοιος
άνθρωπος, που έφερε τις συγκρουόμενες αυτές ιδιότητες μπορούσε να
προκαλέσει τη σφαγή στον Μελιγαλά και τέτοιος ήταν μόνον ο Παπανδρέου.
Δεν υπάρχει κανένα μυστήριο, αν τα γνωρίζει κάποιος όλα αυτά.
Αμερικανοί μπορούσαν να “καμαρώνουν” τα νέα τους “εργαλεία” στην
Ελλάδα. Είχαν “κληρονομήσει” από τους ΝΑΖΙ τους αδίστακτους και
δολοφονικούς βενιζελικούς …Αυτό, το οποίο είχαν εξ’ αρχής ως στόχο και
το οποίο προφανώς ήταν η “προίκα” του Παπανδρέου. Γι’ αυτήν την
“κληρονομιά” τον τάιζαν και τον προστάτευαν. Τώρα, που είχαν καταφέρει
να “τρυπώσουν” στην Ελλάδα, θα επικέντρωναν την προσοχή τους στον βασικό
τους στόχο, που ήταν ν’ αποσπάσουν παντελώς τη χώρα από τη βρετανική
επιρροή. Απέσυραν τον αδίστακτο και χρήσιμο Παπανδρέου από την
Πρωθυπουργία, για να τον προφυλάξουν …Για να μην “φορτωθεί” παραπάνω
φορτία και “καεί” ή τον σκοτώσουν στον Εμφύλιο και τον χάσουν ως
“εργαλείο” …Θα τον χρησιμοποιούσαν στην επόμενη φάση.
εκείνη την φάση τούς έφτανε το γεγονός ότι έβαλαν “πόδι” στην Ελλάδα
και έγιναν “συνέταιροι” με τους Άγγλους …Τους έφτανε που δίπλα στη
βασιλική Δεξιά είχαν κι αυτοί τη δική τους “παράταξη”, που ήταν η
αντιβασιλική δήθεν “προοδευτική” παράταξη …Τους έφτανε που στην Ελλάδα
πλέον οι μεγάλες “αντιπροσωπείες” ήταν δύο …Η φθίνουσα “Ρόλς-Ρόυς”
και η ανερχόμενη “Κάντιλακ”. Τον Παπανδρέου τον ξαναχρησιμοποίησαν οι
Αμερικανοί όταν αισθάνθηκαν απόλυτα ισχυροί και πλέον δεν τους έφτανε να
είναι “συνέταιροι” με τους Άγγλους. Ο “θρόνος” τούς ενοχλούσε και
έπρεπε να τον “ξηλώσουν”. Θα έκαναν αυτό, το οποίο κάποτε ήθελαν να το
“φορτώσουν” ως πρόθεση στο ΕΑΜ και μας οδήγησε στο Εμφύλιο.
το ίδιο έργο με τον ίδιο καραγκιόζη. Ξανά Πρωθυπουργός ο “γέρος” με τις
ίδιες θεατρινίστικες ηλιθιότητες και τους κωμικούς βερμπαλισμούς …Ο
“Ανένδοτος” της παπαριάς …Ο ογδοντάχρονος “τσαμπουκάς”, που απειλούσε.
Ο υπέργηρος χαφιές εκτελούσε το “σκονάκι”, το οποίο πήρε από την
αμερικανική πρεσβεία και “στρίμωχνε” τον πανικοβλημένο Άνακτα με τους
ξεπεσμένους προστάτες. Σαν “αυγό” τον καθάρισαν τον νεαρό Κωνσταντίνο οι
έμπειροι συνωμότες και πρώην δωσίλογοι …Όλοι οι βενιζελικοί σε πλήρη
δράση …Το βενιζελικό παρακράτος σε πλήρη δράση …Παπανδρέου,
Μητσοτάκης, Λαμπράκης και το κακό συναπάντημα. Πάλι χρήματα άλλαζαν
χέρια μέσα σε βαλίτσες, γιατί —ως γνωστόν— οι βενιζελικοί δεν κάνουν
τίποτε τζάμπα.
…Μόνον που αυτήν τη φορά οι βενιζελικοί δεν το έκαναν για
προβοκάτσια, το εννοούσαν. Ήταν σίγουροι για τους εαυτούς τους και θα το
δοκίμαζαν …Θα δοκίμαζαν να ρίξουν τον “θρόνο” …Η απόδειξη ότι τα
φίδια δεν εκπαιδεύονται ποτέ σαν σκύλοι. Μόλις βρήκαν ευκαιρία,
“δάγκωσαν” εκείνους που τους έσωσαν. Οι Άγγλοι και πάλι “κοιμούνταν”
όρθιοι. Μαζί τους και η Δεξιά. Η αμερικανόφιλη Χούντα “τελείωσε” άπαξ
τον “θρόνο” και από εκεί και πέρα ξεκίνησε η περίοδος της απόλυτης
αμερικανικής κυριαρχίας. Ακόμα και οι στρατιωτικές στολές άλλαξαν.
Απέκτησαν αμερικανόστροφη αισθητική …”Άξιος” του μισθού του ο
παπατζής. Χάρη στον Παπανδρέου οι Αμερικανοί κατέκτησαν μια χώρα
ολόκληρη, χωρίς να ρίξουν μια πιστολιά.
Επιλεξτε να γινετε οι πρωτοι που θα εχετε προσβαση στην Πληροφορια του Stranger Voice