Και Μη Χειρότερα!

Πολλές φορές έχομε καταπιαστεί με τις διάφορες πιθανολογούμενες εκδοχές, αναφορικά με την διανοητική κατάσταση του δισέγγονου της λογοτέχνισσας, που σήμερα παριστάνει ότι μας κυβερνά. Αυτού του αχαρακτήριστου, που υποδύεται, σ’ ετούτους τους καιρούς τον Πρωθυπουργό της Ελλάδας. Τους κακούς, τους ψυχρούς και τους ανάποδους αυτούς καιρούς που έχομε την κακιά τύχη να ζούμε, με αυτόν τον «Πρωθυπουργό» στο πηδάλιο του μισοβουλιαγμένου ελληνικού σκάφους.

Η ιστορία θα καταχωρίσει σε μια από τις μελανότερες σελίδες της, τα χαΐρια και της προκοπές του ακατανόμαστου. Οι ιστορικοί του μέλλοντος θα συζητήσουν και θα κρίνουν το ποιόν και τα υποχθόνια κίνητρα αυτού του βλαπτικού, για τα εθνικά μας συμφέροντα, ανθρώπου.

Δεν θα μπορούσε να εξαιρεθεί από τον λογαριασμό και η συγκυβερνητική κουστωδία που ομόφωνα τον στηρίζει μέσα στη Βουλή, ακόμα και σήμερα που η γελοιότητά του έχει φθάσει σε απώτατο σημείο ανυποληψίας -εκεί που κατατάσσονται οι κατεργάρηδες δοσατζήδες.

Δεν είναι άμοιροι ευθυνών κι αυτοί που έρχονται από τα παλιά κι επιδίδονται σε ανέξοδους λεονταρισμούς με δελτία Τύπου περί αναγέννησης (sic), όταν με την βουλευτική τους ψήφο, συνεχίζουν να παρέχουν την εμπιστοσύνη τους, προκειμένου να συνεχίζεται ο κατήφορος κι η κυβέρνηση των ολετήρων να εφαρμόζει αυτά τα αίσχη που δρομολογούνται στις μέρες μας, για εμάς, χωρίς εμάς.

Δεν ξεχνάμε, ασφαλώς, και τον ρόλο των εντιμότατων φίλων μας, των Ευρωπαίων και των άλλων, αλλά ας τ’ αφήσουμε καλύτερα αυτά τα διεθνή, γιατί με τις συμβάσεις που υπέγραψαν κάποιοι χωρίς να τις διαβάσουν, μας έχουν τώρα δεμένους χειροπόδαρα και δε θέλει κανείς ούτε να το σκέφτεται ούτε να το θυμάται, έτσι που μας έχουν αλυσοδεμένους.

Το μόνο βέβαιο είναι ότι ο περί ου ο λόγος, κέρδισε την πρωτιά στις εκλογές του 2012 με βασικό πολιτικό πρόταγμα, την επαναδιαπραγμάτευση των δεσμεύσεων του προγράμματος «διάσωσης». Ο ίδιος, ξέχασε την λέξη «επαναδιαπραγμάτευση» ήδη στην πρώτη μετεκλογική ομιλία του, εναποθέτοντας όλες τις ελπίδες του στη Φράου Καγκελάριο και στην υπόσχεση που του είχε δώσει εκείνη, ότι αν εφάρμοζε με αποτελεσματικό τρόπο το σκληρό πρόγραμμα, θα τον βοηθούσε να τα βγάλει πέρα.

Δυστυχώς γι’ αυτούς που σχεδίασαν το πρόγραμμα «διάσωσης» της Ελλάδας και δυστυχέστερα για όλους εμάς τους Έλληνες, είχαμε μπροστά μας έναν Γολγοθά, που τώρα πια, μετά την καταβαράθρωση του εγχώριου εθνικού μας προϊόντος και την έκρηξη της ανεργίας, καταλαβαίνουμε όλοι ότι δεν οδηγεί πουθενά αλλού παρά μόνο στη σταύρωση, και στο συνακόλουθο παίξιμο των ιματίων του εσταυρωμένου-των τελευταίων ψηγμάτων δημόσιου πλούτου- στα ζάρια.

Δεν είναι, όμως, μόνον οι αστοχίες στον σχεδιασμό αλλά είναι και οι ανομίες στην εκτέλεση αυτού του προγράμματος: η δυσοσμία που αναδύεται από παντού στη διάρκεια της διαχείρισης των δημοσίων πραγμάτων μας, από αυτόν τον ελεεινό σπόρο του ελληνικού κατεστημένου που υποτίθεται ότι πρωθυπουργεύει, είναι ανυπόφορη. Παντού και διαρκώς, διάχυτη, αυτή η δυσοσμία.

Από την πρώτη στιγμή, φάνηκαν οι προθέσεις αυτού του συνονθυλεύματος των αισχρών που μας κυβερνούν κι εν τέλει δεν έχει απομείνει καμία αμφιβολία για την ηθική υποστάθμη των «υπουργών», των παρατρεχάμενων και των πελατών του σαθρού μας κράτους, του οποίου καμώνεται τον Πρωθυπουργό.

Βλέπουμε τώρα, ότι και οι ίδιοι οι υπάλληλοι της Τρόικας, υπό την πίεση της επικείμενης παταγώδους αποτυχίας του προγράμματος «διάσωσης», σέρνουν τον «πρωθυπουργό» και την κυβέρνησή του, σε ταπεινωτικές υποχωρήσεις, όπως συνέβη με τον κοινοβουλευτικό τραγέλαφο, στον τρόπο είσπραξης του παράνομου και αντισυνταγματικού «ενιαίου» φόρου, επί δικαίων και αδίκων ιδιοκτητών ακινήτων.

Υπό το βάρος των δεσμεύσεων που έχουν μείνει ανεκπλήρωτες, το επιθεωρησιακού χαρακτήρα “success story” φαίνεται να κατεβαίνει άρον-άρον από τη σκηνή με εντολή των θιασαρχών του ευρω-ιερατείου που δεν μπορεί πια να κρύψει εύκολα τα αποτελέσματα των λαθών του στο ελληνικό ζήτημα, αναζητώντας άλλες διεξόδους.

Η διακοπή αυτής της άθλιας παράστασης, είναι ανακουφιστική για εκείνο το μέρος του πληθυσμού που έχει πληγεί τόσο άσχημα από τον πολιτικό αβδηριτισμό αυτής της κυβέρνησης, από την ανικανότητα των «υπουργών» και την αναλγησία των παρατρεχάμενων: διότι είναι σιχαμένοι όσοι βάζουν τις ανθρώπινες τύχες και τα όνειρα, τις ίδιες μας τις ζωές, σε κουτάκια λογιστικών φύλλων για να ταΐζουν με τις σάρκες μας, ένα χρέος που, εν τέλει, δεν μπορεί να αποπληρωθεί.

Σε ένα άλλο μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας, όμως, που ακόμα αντέχει, δεν παύει να προκαλεί μεγάλη ανησυχία η εξέλιξη της κατάστασης, αφού ο θίασος που ακολουθεί, δεν μας έχει πει ακόμα ούτε σπουδαία πράγματα για το έργο που προτίθεται να ανεβάσει ούτε φαίνεται να έχει κάνει αρκετές πρόβες στις σκηνές που είναι ήδη γραμμένες…

Διότι, κακά τα ψέματα: οι κορυφαίες σκηνές του νέου έργου είναι ακόμα άγραφες κι είναι προς το παρόν αδύνατο να καταλάβει κανείς με βεβαιότητα, αν πρόκειται περί δράματος ή περί κωμωδίας…

Ούτε βάζει κανείς το χέρι του στη φωτιά ότι με την πτώση της κυβέρνησης των ολετήρων, δεν θα γίνουν χειρότερα τα πράγματα.

Αλλά, στο κάτω-κάτω της γραφής, όπως λένε και οι Ρώσοι, “Кто не рискует, тот не пьёт шампанское”, που πάει να πει, όποιος δεν ρισκάρει, στο τέλος δεν πίνει σαμπάνια. Κι εδώ δε μιλάμε για σαμπάνια, ασφαλώς, εδώ μιλάμε για το νερό μας∙ γιατί και το νερό οι αναίσχυντοι, μέχρι και το νερό των πηγών μας, αν τους αφήσομε, στο τέλος θα το ξεπουλήσουν!

ΠΗΓΗ