Η Πραγματικότητα Β’

Δεν ξεκίνησα για να σταματήσω. Ξεκίνησα, μετά από πολύ σκέψη, για να συνεχίσω, νοιώθοντας επιτακτική την ανάγκη να γνωρίσουν, αυτοί που πρέπει, την πραγματικότητα για το καλό της Ανθρωπότητας. Μου αρέσει να χρησιμοποιώ στο λόγο παροιμίες και θα το πράξω πιο κάτω, περιέχουν συμπυκνωμένη τη σοφία του Ανθρώπου, με λίγα λόγια εκφράζουν πολλά νοήματα.

Πριν συνεχίσεις διάβασε το Α μέρος

Πρέπει να διευκρινίσω επίσης ότι για μένα δεν υπάρχουν κακές λέξεις, μόνο κακές έννοιες. Αν διαπιστώσω καλοπροαίρετη συμπεριφορά, θα συνεχίσω μέχρι να κατανοήσετε την πραγματικότητα.

Θα σας δώσω μερικά συμπεράσματα ακόμη: Ο χρόνος όταν παρέρχεται δεν επιστρέφει και εντός του σύμπαντος και εκτός αυτού, δεν καμπυλώνει ούτε παραμορφώνεται, έχει αναλογική μορφή και υπολογίζεται με απλά μαθηματικά. Στην περίπτωση του σύμπαντος, ο χρόνος δεν ορίζεται απ’ τις περιστροφές της γης γύρω απ τον εαυτό της ή γύρο από τον ήλιο μας, έχει άμεση συνάρτηση με τις περιστροφές του άξονά του.

Ο χρόνος σε ένα κλειστό σύστημα σαν το σύμπαν είναι ίδιος σε όλα τα σημεία του και μπορεί να τον ορίσουμε μετρώντας τις στροφές του άξονά, σε σχέση με το σώμα του. Έξω από το σύμπαν είναι διαφορετική η μονάδα μέτρησης του χρόνου, ορίζεται με άλλο μέγεθος, από άλλα κριτήρια.

Ορίσαμε το χρόνο σύμφωνα με τις περιστροφές της γης, για να κρατήσουμε σταθερές τις εποχές. Αυτός είναι σχετικός χρόνος, δεν είναι ο χρόνος του σύμπαντος, γι’ αυτό προκύπτουν διαφορές και νομίζουμε ότι καμπυλώνει. Η μονάδα χρόνου για τον δημιουργό μας είναι μεγαλύτερη (σε μέγεθος) απ’ τη δική μας και μικρότερη απ’ αυτή του δημιουργού του.

Το φως μέσα στο σύμπαν τρέχει με κάποια ταχύτητα, έξω απ’ αυτό τρέχει με διαφορετική. Αν υπάρχει φως! Όταν υπολογίσουμε μία πλήρη περιστροφή του άξονα, θα είμαστε σε θέση να ορίσουμε το χρόνο εντός του σύμπαντος. Οι περιστροφές του σύμπαντος ορίζονται απ’ τη διαφορά στροφών του άξονα ως προς το σώμα του, μας παραπλάνησε όμως η εικόνα και κάναμε λάθος.

Τα έμβια όντα της γης, αποτελούν μικρόκοσμο για το δημιουργό μας.

Τα ουράνια σώματα που παρατηρούμε γύρω μας είναι «μόρια» που συνθέτουν το υλικό της κατασκευής. Απ τη θέση μας βλέπουμε την εσωτερική πλευρά κάποιου δακτυλίου, καθώς και σώματα που βρίσκονται εντός του. Μας δίνει όμως η εικόνα λάθος αίσθηση λόγο των μεγεθών. Ο άνθρωπος έχει απειροελάχιστο μέγεθος σε σχέση με τα μόρια του σύμπαντος και μπορεί να κινηθεί ανάμεσα σε αυτά που βρίσκονται στο εσωτερικό του, με προοπτική να βγει και έξω απ’ το δίσκο.

Πριν από χρόνια στείλαμε κάποια διαστημόπλοια, ένα από αυτά είναι το Voyager «πολύ μακριά» απ’ τη γη, με σκοπό να δούμε τι επικρατεί στα πέρατα του σύμπαντος. Έχουμε κάνει όμως ένα σοβαρό λάθος.

Εκεί που το στείλαμε δεν έχει τη δυνατότητα να προχωρήσει. Κάποια στιγμή θα εγκλωβιστεί από τεράστιες δυνάμεις οι οποίες δεν θα του επιτρέψουν να συνεχίσει. Υπάρχει εξήγηση γι’ αυτό. Όταν φτάσει στο δακτύλιο δεν θα μπορέσει να τον διαπεράσει, ο δακτύλιος είναι συμπαγές σώμα.

Υπάρχει η δυνατότητα κάποιο διαστημόπλοιο, όχι κατασκευαστικά σαν αυτό, να βγει απ το σύμπαν. Εσωτερικά κάποιου δίσκου, υπάρχει ένα επίπεδο στο οποίο κινούνται οι βραχίονες κίνησης του σύμπαντος, χωρίς να συγκρούονται με τα μόρια του.

Σε κάθε περιστροφή όμως των βραχιόνων του σύμπαντος, τον ήλιο μας επειδή αποτελεί μόριο του δίσκου, τον λούζει η ράβδος ηλεκτρονίων με συνέπεια να του προσδίδει τη γνωστή ενέργεια και δε θα σβήσει ποτέ, όσο κινείται το σύμπαν.

Αυτός είναι ο λόγος που ο ήλιος μας θα είναι πάντα πυρακτωμένος, καθώς και τα άλλα σώματα που αποτελούν κι αυτά ήλιους. Παίρνουν ενέργεια από τη ράβδο ηλεκτρονίων. Όταν δέχεται την ενέργεια αυτή, διεγείρεται και εκπέμπει ηλιακό άνεμο. Αυτή είναι η αιτία που δημιουργεί στα σώματα που έχουν μαγνητικό πεδίο, όπως η γη που έχει και ατμόσφαιρα, φαινόμενο Σέλαος.

Αναρωτιούνται πολλοί, τι υπάρχει στην πίσω πλευρά του φεγγαριού;

Εγώ αναρωτιέμαι αν καταλάβαμε, τι υπάρχει στην πλευρά που βλέπουμε;

Θα δούμε αργότερα, τι υπάρχει σ αυτή που δε βλέπουμε.

Ας κατανοήσουμε πρώτα, τι υπάρχει σ αυτό που νομίζουμε ότι βλέπουμε !

Αυτό που υπάρχει εκτός των άλλων, που αφορά στο φεγγάρι και δεν το βλέπουμε, όπως δε βλέπουμε και την ατμόσφαιρα της γης, γιατί απ τη φύση μας δεν διαθέτουμε το αισθητήριο όργανο, είναι ένας βραχίονας ο οποίος το συγκρατεί στη θέση που είναι και μάλιστα μέσω του βραχίονα αυτού εξασκείται μια τάση στο υπομόχλιο γη, η οποία δημιουργεί την κίνηση.

Το σύμπαν μόνο ένα κόμβο χρειάζεται για να κινηθεί, δεν υπάρχει άλλος.

Το φεγγάρι έλκεται από κάποιο σώμα και μέσω του βραχίονα που το συνδέει με την ατμόσφαιρα της γης, επιδρά πάνω της. Βρίσκεται δε, σε σταθερή θέση ως προς την ατμόσφαιρα. Μπορούμε αυτό να το αποδείξουμε με συγκεκριμένο πείραμα.

Κάποιοι επιστήμονες είδαν με ειδικά όργανα κάποιες ράβδους ηλεκτρονίων. Κάποιοι άλλοι, γαλαξιακά ποτάμια ! Οι ράβδοι αυτοί ηλεκτρονίων είναι βραχίονες του σύμπαντος. Ο άνθρωπος θα τους κατασκεύαζε ενδεχομένως από μέταλλο. Ο δημιουργός μας εφάρμοσε άλλη τεχνολογία, άγνωστη σ’ εμάς.

Παρατηρούμε ότι γεννιούνται νέα άστρα. Κάθε μηχανή αποτελεί ένα οργανισμό, με κύτταρα τα οποία αναπλάθονται. Με όργανα, στα οποία τα κύτταρα αναπλάθονται με διαφορετικό ρυθμό, όπως ακριβώς συμβαίνει και στον άνθρωπο ανάλογα με τις ανάγκες του οργανισμού. Αυτό ακριβώς που ξέρουμε το παρατηρούμε και σ’ αυτή τη μηχανή. Με την ίδια λογική είναι φτιαγμένα τα πάντα εντός της.

Αυτή η τάση που εφαρμόζει το υπομόχλιο γη πάνω σε βραχίονα του σύμπαντος, δημιουργείται απ’ τον κύκλο ζωής όλων των πλασμάτων του φυτικού και ζωικού βασιλείου. Τα έμβια όντα της γης και μόνο, δημιουργούν αυτό το «ελατήριο» το οποίο είναι απαραίτητο για την κίνηση που αφορά στο δικό μας σύμπαν.

Ανακαλύψαμε ότι η ψυχή ζυγίζει 21 γραμμάρια. Αρκετή ενέργεια ώστε με την ανακύκλωση τόσων ψυχών σε κάθε περιστροφή, να παρέχεται η απαιτούμενη τάση στο ελατήριο στρέψης. Δεν χρειάζεται «μεγάλη» τάση για να δημιουργηθεί στρέψη, αρκεί να υπερνικήσει την τριβή.

Η ανακύκλωση των ψυχών όλων των έμβιων όντων, επιδρά σε έναν από τους βραχίονες που ενώνουν κάποια σώματα και μάλιστα αυτή η ενέργεια, αλληλεπιδρά και με το αντίβαρο στρέψης της μηχανής το οποίο βρίσκεται έξωθεν. Το αντίβαρο έχει μάζα συγκεκριμένη και λειτουργεί σαν σταθεροποιητής του συστήματος αφενός, αλλά συμβάλει ταυτόχρονα και στη στρέψη.

Δεν υπονοώ, ότι οι ψυχές με το θάνατο περνάνε μέσω του φεγγαριού, στο αντίβαρο του σύμπαντος και με τη γέννηση επιστρέφουν. Το εννοώ. Σ αυτή τη μηχανή, συντελείται κάτι ανάλογο με χημική αντίδραση, όλα τα έμβια όντα αποτελούν τον καταλύτη της αντίδρασης αυτής.

Οι Άνθρωποι αποτελούμε κύτταρα αυτού του οργανισμού και έχουμε δημιουργήσει έναν όγκο, καλοήθη μέχρι στιγμής. Ανά πάσα στιγμή αυτός ο όγκος μπορεί να εξελιχθεί σε κακοήθη και ξέρετε τι συμβαίνει όταν ένας όγκος εξελίσσεται σε κακοήθη. Κανένα κύτταρο δεν επιβίωσε ποτέ σε τέτοιο οργανισμό. Ίσως οι Αζτέκοι, κάτι να γνώριζαν όταν προέβαιναν σε μαζικές Ανθρωποθυσίες για να μη σβήσει ο ήλιος.

Θα μου πείτε τώρα:

Μα ο πληθυσμός της γης τα τελευταία χρόνια έχει αυξηθεί κατά κάποια δισεκατομμύρια, αυτό το γεγονός δε θα μπορούσε να προκαλέσει μεταβολή στην τάση του ελατηρίου; Από μόνο του το φαινόμενο αυτό θα μπορούσε να προκαλέσει δυσλειτουργία, είναι η απάντηση. Ο δημιουργός όμως έχει προβλέψει κάποια ανάδραση η οποία ισορροπεί τέτοια φαινόμενα. Όταν αυξάνεται ο ανθρώπινος πληθυσμός, μειώνεται ταυτόχρονα ο θαλάσσιος ή κάποιος άλλος πληθυσμός έμβιων όντων και η τάση παραμένει εντός ορίων.

Δεν έχουμε κατορθώσει ακόμη να ανατρέψουμε αυτές τις ισορροπίες. Αν καταφέρουμε και εξαφανίσουμε μεγάλο αριθμό έμβιων όντων απότομα και περάσει (μονοσήμαντα) με αυτή την πράξη μεγάλη ενέργεια στο αντίβαρο που προανέφερα, τότε η μηχανή θα σταματήσει και οι συνέπειες θα είναι τραγικές. Δε θα επιβιώσει τίποτα σε κανένα σημείο του σύμπαντος, γιατί θα σταματήσει να κινείται.

Το σύμπαν, είναι μια μηχανή αεικίνητη. Δε χρειάζεται εξωτερική ενέργεια για να λειτουργήσει.

Το μόνο που χρειάζεται είναι το «ελατήριο».

Όλα τα παραπάνω βεβαιώνουν ότι είμαστε σε θέση τώρα, να κατασκευάσουμε μηχανές οι οποίες θα κάνουν προσομοίωση του σύμπαντος. Δε είναι απαραίτητο να είσαι Θεός για να κατασκευάσεις αεικίνητες μηχανές παρόμοιου τύπου, μπορούμε να κατασκευάσουμε «μικρότερες» και σαν άνθρωποι, εφόσον κατανοήσαμε τι έφτιαξε ο δημιουργός μας.

Δε θα συντηρούν απλά τον εαυτό τους, θα μπορούν να παράγουν έργο, όσο έργο θέλουμε. Θα μπορούν να παράγουν ηλεκτρικό ρεύμα, νερό και ότι άλλο χρειασθούμε, χωρίς να καταναλώνουν ενέργεια και να μολύνουν το περιβάλλον. (Τα ελατήρια αυτών της μηχανών θα τα κατασκευάσουμε με μηχανικό τρόπο).

Μπορεί να μας δώσουν προοπτική και να μας βγάλουν από τη ματαιοδοξία.

Χρησιμοποιώ το ‘’θα’’, γιατί πρώτα πρέπει να το θελήσουμε.

Με ορθολογική σκέψη και πρακτική, μπορούμε να επιβιώσουμε εμείς και οι επόμενες γενιές.

Μα θα μου πουν κάποιοι:

Και τα υλικά αγαθά που έχουμε αποκτήσει θα τα χάσουμε ; Θα τα μοιραστούμε με τους υπόλοιπους;

Αν συνεχίσουμε με την ίδια ματαιοδοξία είναι σίγουρο ότι θα τα καταστρέψουμε όλα, είναι η απάντηση. Δε νομίζω ότι μπορεί να υπάρξει κάποιος που θα προτιμήσει να κρατήσει όλα όσα έχει αποκτήσει μέχρι σήμερα, ενώ γνωρίζει ότι αύριο δε θα υπάρχει ούτε αυτός, ούτε οι απόγονοί του.

Όταν ο Θεός ρωτάει κάποιον; «Τι χάρη θέλεις να σου κάνω ; Θέλεις να σου δώσω κι εσένα μία κατσίκα σαν του γείτονα;» Κι αυτός απαντάει: «Όχι δε θέλω. Θέλω να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα». Πρώτα κάνει ζημιά στον εαυτό του και μετά στο γείτονα. Τα οικόπεδα που αγοράζουν κάποιοι εκτός γης για να είναι χρήσιμα, πρέπει οπωσδήποτε να μη σπάσει το ελατήριο που δημιουργεί η γη και συντηρεί την κίνηση του σύμπαντος.

Αν δεν υπάρχει ζωή στη γη, δεν θα υπάρξει πουθενά στο σύμπαν.

Εδώ πρέπει να εκφράσω κι εγώ με το δικό μου τρόπο, κάποιες διαπιστώσεις χιλιοειπωμένες και συνάμα τον προβληματισμό μου, που αφορά στη φύση του Ανθρώπου. Είμαι βέβαιος ότι ανησυχούμε όλοι απ’ την τροπή που παίρνει η εξέλιξη των πραγμάτων. Η κατάσταση στην οποία έχουμε περιέλθει μου δίνει την εντύπωση πως κάποιοι νομίζουν, πως και να καταστραφεί η γη, αυτοί θα μετακομίσουν.

Τους διαβεβαιώνω ότι πλανώνται πλάνη οικτρά.

Συγκρίνοντας τις συμπεριφορές όλων των έμβιων όντων του πλανήτη μας με του Ανθρώπου, καταλήγω στο συμπέρασμα ότι μόνο εμείς διαθέτουμε κακοβουλία. Σαν το πιο νοήμον είδος που είμαστε, μελετάμε τις συμπεριφορές και τις ανάγκες για επιβίωση όλων των υπολοίπων όντων, αλλά ξεχνάμε τις δικές μας. Όταν ένα άγριο θηρίο βλέπουμε ότι κυνηγάει μετά μανίας ένα θήραμα ξέρουμε το λόγο,

είναι θέμα επιβίωσης, σκοτώνει για να τραφεί. Και μάλιστα όταν τραφεί, περισσεύει τροφή και για κάποια άλλα είδη. Είδατε ποτέ κάποιο άγριο θηρίο να σηκωθεί απ’ την ησυχία του, χωρίς να υπάρχει λόγος επιβίωσης ;

Το μόνο είδος που το κάνει αυτό είναι ο Άνθρωπος. Μόνο ο άνθρωπος σκοτώνει μαζικά (από αρχαιοτάτων χρόνων) και μάλιστα με ιδιοτέλεια. Απ’ ότι μαρτυρούν οι πράξεις μας, διαθέτουμε την πιο άγρια φύση από όλα τα είδη του ζωικού βασιλείου. Μα θα μου πείτε τώρα: Γι αυτό το λόγο έχουμε φτιάξει τα κλουβιά, δηλαδή τις Κοινωνίες.

Έχουμε ορίσει νόμους, θρησκείες, συμπεριφορές, όρια κι ένα σωρό κανόνες. Και σε κάθε κοινωνία, (κλουβί) έχουμε κυβερνήτες οι οποίοι ελέγχουν τις καταστάσεις, με παρακολούθηση, αστυνόμευση, δυνάμεις καταστολής και άλλα μέσα. Έχουμε θεσπίσει και ιεραρχία, κανένας δεν είναι ανεξέλεγκτος. Κάθε κυβερνήτης ελέγχεται κι αυτός απ’ τον πιο πάνω και αν είναι ικανός έχει τη δυνατότητα να αλλάξει κλουβί, να εξουσιάζει περισσότερους.

Κι αυτοί που είδη είναι στα ψηλότερα βάθρα, (και δεν εννοώ της συμβατικής ιεραρχίας που γνωρίζουμε) δεν παραμένουν όπως κι εμείς οι υπόλοιποι, τα πιο άγρια θηρία; Αλλά αυτά που ονομάζουμε «ζώα» διαθέτουν μόνο ένστικτα κι ορμές, εμείς που διαθέτουμε λογική, δικαιούμαστε να συμπεριφερόμαστε το ίδιο και χειρότερα ; Το κυρίαρχο μέλημά μας πρέπει να είναι πως θα επιβληθούμε στους υπόλοιπους;

Δεν εννοώ ότι μπορούμε να ζήσουμε άναρχα χωρίς περιορισμούς, περιγράφω μόνο τη φύση μας. Όταν κάποιος κατέχει ένα όπλο, το ποιο πιθανό είναι κάποια στιγμή να το χρησιμοποιήσει. Τα όπλα όμως είναι εργαλεία που μπορούν να προξενήσουν κακό, η πρόφαση ότι τα κατέχουμε μόνο για εκφοβισμό, δεν στέκει. Όταν κάποιος άλλος, ο ποίος διαθέτει κι αυτός όπλο νιώσει ότι απειλείται, μπορεί να χρησιμοποιήσει πρώτος το δικό του για να προλάβει.

Είναι αναγκαίο να αναθεωρήσουμε τους κανόνες. Δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια για αλαζονείες και εγωισμούς. Το δίκαιο του ισχυρότερου, δεν είναι δίκαιο. Είναι άδικο.

Ισχυρότερος είναι αυτός που κατέχει την πιο ισχυρή ατομική βόμβα; Που μπορεί να καταστρέψει όλη τη γη; Μα και ο άλλος που έχει μικρότερη, μπορεί να την καταστρέψει. Στην προκειμένη περίπτωση, όταν τσακώνονται τα βουβάλια, δεν θα την πληρώσουν μόνο τα βατράχια, αν δε μας επιτρέψει ο εγωισμός μας να δούμε την πραγματικότητα, δε θα μας φταίει κανείς. Εάν δεν αντιληφθούμε έστω και τώρα ότι «Δεν είναι στραβός ο γιαλός, εμείς στραβά αρμενίζουμε» το τέλος θα είναι κοντά.

Μη βιαστείτε να με χαρακτηρίσετε καταστροφολόγο. Οι ενδείξεις όλες μαρτυρούν ότι στο τέλος με την αλαζονεία, την υπεροψία και τόσα άλλα «χαρίσματα» που διαθέτουμε, κάποιος θα το πατήσει το κουμπί. Επιβάλλεται να βρούμε τρόπο ώστε να ζήσουμε εν ειρήνη και να έχουμε όλοι κατσίκα στο σπίτι μας.

Το δίλημμα είναι συγκεκριμένο: «Ή όλοι ή κανείς».

Βρήκαμε το εργαλείο πλέον που θα συντηρήσει το σύμπαν κι εμάς μαζί.

Η ματαιοδοξία μας οδήγησε στο χείλος της καταστροφής, ακόμη δεν είναι αργά.

Γνωρίζω ότι αυτό το σκάφος που οδηγούμε, δύσκολα θα το στρίψουμε. Είμαι σίγουρος όμως πως αν το θελήσουμε θα τα καταφέρουμε, γιατί δεν έχουμε άλλη επιλογή. Η πρόθεσή μου δεν είναι να κάνω κατηχητικό κήρυγμα, ο μοναδικός σκοπός μου είναι να εκθειάσω την πραγματικότητα.

Απευθύνομαι στους εξουσιαστές του πλανήτη μας: Σταματήστε να δημιουργείτε δούλους, είναι λάθος λογική, δεν οδηγεί πουθενά. Όλοι δούλοι είμαστε υπό μία ευρύτερη έννοια, του θεού μας. Οι άνθρωποι δεν είναι σκουπίδια και σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να αντιμετωπίζονται έτσι. Αν επιμένετε σας λέω ότι: Ακόμη και μέσα στα σκουπίδια μπορούμε να βρούμε πολύτιμους λίθους, ποτέ δεν ξέρουμε. Δεν είναι βέβαιο ότι είμαστε σε θέση πάντα να αξιολογούμε τα «σκουπίδια».

Αυτοί που νομίζουν ότι: «Όσοι μπορούν και πηδάνε τέσσερα ή περισσότερα μέτρα ύψος» είναι χρήσιμοι, οι υπόλοιποι στον ΚΕΑΔΑ, κάνουν λάθος. Η βλακεία του Ανθρώπου σε μερικές περιπτώσεις τρέχει περισσότερο κι απ’ το φως, είχε πει ο Αϊνστάιν. Με τέτοιους ρυθμούς βλακείας θα γεμίσει ο ΚΕΑΔΑΣ και μετά; Η «λογική» που περιγράφει το ανέκδοτο. «Θα κόψω το πουλί μου για να κλάψει η Δημητρούλα» είναι βλακώδης. Σε καμία περίπτωση δεν δικαιούμαστε να την εφαρμόσουμε.

Επέλεξα αυτόν τον τρόπο σαν τον καταλληλότερο, για να παρουσιάσω τις ενδείξεις που συνθέτουν την πραγματικότητα. Οι αποδείξεις θα ακολουθήσουν. Σ’ εμάς επαφίεται, αναλαμβάνοντας τις ευθύνες μας στο ποσοστό που μας αναλογεί, να επιλέξουμε αν θέλουμε να συνεχίσουμε στο εξής με την πραγματικότητα ή επιθυμούμε να «ζήσουμε» εκτός αυτής. Μετά απ αυτό, η ονομαζόμενη νέα τάξη πραγμάτων έχει ξεπερασθεί.

Η «οριστική τάξη πραγμάτων»

ΕΙΝΑΙ ΓΕΓΟΝΟΣ ΚΑΙ ΜΗ ΑΝΑΣΤΡΕΨΙΜΗ !

Δεν θέτονται πλέον διλήμματα, προχωράμε. Με την πραγματικότητα.

Υ.Γ.

Για ότι αφορά στην υπόδειξη προς «ανωτέρους».

Όταν κάποιος μπορεί να αποδείξει έμπρακτα τα πιο πάνω και τολμά να τα εκφράσει, οπωσδήποτε γνωρίζει τις συνέπειες που μπορεί να υποστεί ο ίδιος, αλλά και οι «ΆΛΛΟΙ» Γι αυτό σας παροτρύνω να μην φοβηθείτε, ούτε τους γήινους, ούτε τους «εξωγήινους». Όλοι να ζήσουν θέλουν. Και αν περάσει απ το μυαλό ΚΑΠΟΙΩΝ να με εξοντώσουν, γνωρίζουν ότι θα έχουν τραγικό τέλος αμέσως μετά και οι ΊΔΙΟΙ. Υπάρχει περίπτωση να μην έχω φροντίσει γι αυτό; Συνεπώς δε θα το πράξουν.

Ο δημιουργός μας, αυτό το οικοδόμημα το έφτιαξε για να υπάρχει και να λειτουργεί. Όταν βλέπει ότι προσπαθούμε να το χαλάσουμε, θα μας αντικαταστήσει σαν τα λάδια σε ένα κινητήρα ή βάζοντας ενισχυτικό λαδιού, για να επαναφέρει το ιξώδες μας.

Ο νοών… νοείτω.

Και μην προσπαθήσουν ΚΑΠΟΙΟΙ που ίσως να μην κατάλαβαν, να διαβάσουν το φωτοστέφανό μου ! Κάτι τέτοιο δε θα αποτελεί καλοπροαίρετη συμπεριφορά.

Γεώργιος Καδδάς αποκλειστικά στο terrapapers.com

ΠΗΓΗ