Η ΜΗΧΑΝΗ ΤΟΥ ΚΡΟΝΟΥ – Μια τελική χαρτογράφηση του γήινου σύμπαντος

Κάτι εκεί έξω (κι εδώ μέσα) παίζει μαζί μας, όπως η γάτα με το ποντίκι!…
Ο εχθρός δεν είναι ο Άλλος, ο Εχθρός είναι Aλλού!…
Δ. Χορόσκελης

«μέση οδό», ανάμεσα στον
αιθεροβάμονα καθαρό ιδεαλισμό και τη σκληροπυρηνική μαθηματική Επιστήμη,
πρέπει να είναι μια διεπιστημονική σύνθεση όλων των ανθρώπινων τομέων
γνώσης, από την Αστροφυσική μέχρι την Παραψυχολογία. Τα ερευνητικά της
θεμέλια πρέπει να παραμένουν συνεχώς στη γήινη πραγματικότητα, νοούμενη
ως κάτι άκρως αφύσικο για να θεωρηθεί φυσιολογικό: συνεχείς φυσικές
καταστροφές, μαζικές εξολοθρεύσεις ειδών, αρρώστιες, επιδημίες, λιμοί,
πόλεμοι, αλληλοεκμετάλλευση και αλληλοφαγωμάρα όλων ανεξαιρέτως των
όντων – και ιδιαιτέρως του «έμφρονα ανθρώπου». Πρέπει να
συνειδητοποιήσουμε ότι ζούμε σε έναν ωκεανό αφύσικου τον οποίο μάθαμε να
θεωρούμε σχεδόν φυσιολογικό. Ας ξεκινήσουμε μια συνοπτική χαρτογράφηση
αυτής της κατάστασης.
Β) Ένα αόρατο ενεργειακό-πληροφοριακό υπόβαθρο είναι ο δημιουργός του ορατού υλικού Κόσμου (Ενιαίο Πεδίο). Το
ενεργειακό-πληροφοριακό υπόβαθρο είναι άπειρο και άχρονο, η υλική
επιφάνεια που δημιουργεί είναι πεπερασμένη κι έγχρονη. Αυτό είναι και το
μόνο που μπορούμε να πούμε σχεδόν με βεβαιότητα για τη βασική
λειτουργία του Σύμπαντος. Το αν το σύμπαν μας είναι το μοναδικό Σύμπαν, ή
το υπο-σύμπαν κάποιου ευρύτερου Σύμπαντος, ή κάποιο από έναν άπειρο
αριθμό παράλληλων συμπάντων, δεν έχει και τόση σημασία όση η διερεύνηση
του γήινου προβλήματος.
Γ) Το ενεργειακό-πληροφοριακό υπόβαθρο στο δικό μας Σύμπαν
δημιουργεί μια πλειάδα ουράνιων σωμάτων μεταξύ των οποίων άστρα,
πλανήτες, και ζωή. Σύμφωνα με τον νόμο των πιθανοτήτων και την εξίσωση
Ντρέηκ είναι πολύ πιθανόν να υπάρχουν και αλλού μορφές ζωής
διαφορετικές, περισσότερο ή λιγότερο προηγμένες από τη ζωή έτσι όπως τη
γνωρίζουμε στη Γη. Πιθανόν να έχουν κι ελάχιστη σχέση με τον τρόπο
διαμόρφωσης κι εξέλιξης που ακολούθησαν στον πλανήτη μας τα έμβια όντα.
(Έχουν ανακαλυφθεί μικροοργανισμοί που ζουν σε ακραίες θερμοκρασίες
ζέστης/ψύχους, σε υπερβολικά όξινα περιβάλλοντα, πολυκύτταροι οργανισμοί
που ζουν σε συνθήκες παντελούς απουσίας φωτός και τεράστιας πίεσης,
ψήγματα ζωής σε κομήτες, και άλλες παρόμοιες «παραδοξότητες» που αφήνουν
ανοιχτά όλα τα ενδεχόμενα, ακόμη κι εκείνο του τέρατος στην ταινία Alien που είχε οξύ στη θέση του αίματος). ( Το αβυσσαίο Kubudai και εδώ Ζουν Στα Ανήλιαγα Βάθη των Ωκεανών και Δεν είναι Εξωγήινοι (photos )
Δ) Το τρομακτικότερο αίνιγμα και δράμα του πλανήτη Γη είναι αυτό που ονομάζουμε συνοπτικά «τροφική αλυσίδα»,
δηλαδή η αλληλοφαγωμάρα και η αλληλοεκμετάλλευση όλων ανεξαιρέτως των
όντων, διαπίστωση που οδήγησε τον Ηράκλειτο στη γνωστή φράση «πόλεμος
πατήρ πάντων». Πώς προέκυψε άραγε αυτό; Όταν σε μια συμπαντική περιοχή
εμφανίζεται (ίσως τυχαία αρχικά) μια δομή, μια κατάσταση, κλπ., στη
συνέχεια αυτή ενισχύεται, παγιώνεται, και διαδίδεται.
Όπως ένα νέο τεχνητό χημικό στοιχείο που δημιουργείται σε κάποιο
ανθρώπινο εργαστήριο για πρώτη φορά, στερεοποιείται πολύ αργά
αναζητώντας μια νέα κρυσταλλική μορφή, αλλά στη συνέχεια αυτή η δομή
παγιώνεται και η κρυσταλλοποίηση υλοποιείται με μεγαλύτερη ταχύτητα, και
μάλιστα και σε άλλα απομακρυσμένα εργαστήρια του πλανήτη (βλ. Χρήστος
Μαρκόπουλος, «Η κυριαρχία των Πρώτων», εκδ. Λιβάνη 1990).
Αυτό ίσως να εξηγεί και το δράμα της τροφικής αλυσίδας στη Γη.
Πιθανόν τα πρώτα βακτήρια που απορρόφησαν τυχαία κάποια άλλα να παγίωσαν
έτσι τη διαδικασία της επιβίωσης κάθε οργανισμού εις βάρος άλλων σε
αυξανόμενη κλίμακα, καθώς η ζωή γινόταν ολοένα και πιο σύνθετη. Σε άλλα
περιβάλλοντα ίσως να επικρατούν διαφορετικά συστήματα του έμβιου κόσμου.
Πιθανόν όμως η επικράτηση της τροφικής αλυσίδας να μην είναι καθόλου
τυχαία, όπως θα δούμε παρακάτω, αλλά να έγινε «βάσει σχεδίου» ΠΑ-ΓΗ-ΔΑ: Η Φυσική Ιστορία του Αφύσικου
Ε) Η δομή των υλικών δημιουργημάτων κινείται από τις
απλούστερες προς ολοένα και πιο πολύπλοκες μορφές, παρέχοντας επαρκείς
αποδείξεις περί της ύπαρξης ενός εγγενούς συμπαντικού λογισμικού.
Σε κάθε αυξανόμενο επίπεδο πολυπλοκότητας επέρχεται κι ένα ποιοτικό
άλμα, αυξάνεται η συνειδητότητα και η γνώση του περιβάλλοντος. Το
απόγειο θεωρείται ο άνθρωπος, το μόνο ον που διαθέτει αυτοσυνείδηση.
Ωστόσο, εδώ υπάρχουν παράδοξα κι εξαιρέσεις. Συνδυάζουμε τη νοημοσύνη,
τη συνείδηση, και το γνωστικό επίπεδο ενός όντος με την ύπαρξη και το
μέγεθος του εγκεφάλου του, παραβλέποντας την απίστευτη ευφυία κάποιων
υποτυπωδών οργανισμών.
Οι ιοί μεταλλάσσονται για να ξεφύγουν από το ανοσοποιητικό σύστημα
του ξενιστή τους και χρησιμοποιούν το ξένο RNA ή DNA για να
πολλαπλασιαστούν, τα περισσότερα παράσιτα ακολουθούν πολύπλοκες και
απίστευτες τεχνικές επιβίωσης και πολλαπλασιασμού. Συνήθως, αυτές τις
άλλες μορφές νοήμονος συμπεριφοράς τις παρακάμπτουμε με τον ταυτολογικό
όρο «ένστικτο» (πού εδράζεται αυτή η υποθετική έμφυτη γνώση σε έναν
στοιχειώδη μικροοργανισμό όπως π.χ. ο ιός;).
Επίσης, σημαντική είναι και η περαιτέρω διερεύνηση και σύγκριση της
διαπιστωμένης ευφυίας όντων πολύ διαφορετικών μεταξύ τους όπως οι ιοί,
τα παράσιτα, το δελφίνι, το χταπόδι, το κοράκι, ο παπαγάλος, η όρκα, τα
πιθηκοειδή, κλπ. Εξ ίσου σημαντικό θέμα είναι η διερεύνηση του
«ανθρώπινου παράδοξου»: πώς, χάρη στην εφαρμοσμένη λογική (Επιστήμη) ο
άνθρωπος κατάφερε, μέσα σε ελάχιστο χρόνο, να βγει από τις σπηλιές και
να ταξιδεύει στο διάστημα, αδυνατώντας παράλληλα να την εφαρμόσει στις
σχέσεις με τους ομοίους του και στην επίλυση των αιώνιων κοινωνικών
προβλημάτων (ανισότητα, εκμετάλλευση, φτώχεια, καταπίεση, μισαλλοδοξία,
φανατισμός, πόλεμοι, κλπ.).
Η παρατήρηση ότι οι επιστήμες προάγονται από κάποιους λίγους
προικισμένους κι εξέχοντες νόες ακυρώνεται από την αντιπαρατήρηση ότι
και αυτοί οι «εξαίρετοι νόες» στις καθημερινές στους σχέσεις και
δραστηριότητες συνήθως συμπεριφέρονται εξ ίσου παράλογα και βίαια με τον
μέσο άνθρωπο.

 

ΣΤ) Στο ανθρώπινο επίπεδο παρατηρείται αυτό που συμβαίνει και με το συμπαντικό λογισμικό:
άυλες ιδέες που εμφανίζονται στον εγκέφαλο του ανθρώπου μετατρέπονται
στη συνέχεια σε υλική πραγματικότητα, αποδεικνύοντας έμπρακτα ότι ο
ιδεαλισμός ισχύει, τουλάχιστον εν μέρει (η ιδέα προηγείται του
πράγματος). Όλα τα αναρίθμητα επιτεύγματα του ανθρώπινου πολιτισμού
προϋπήρξαν υπό τη μορφή άυλων ιδεών πριν υλοποιηθούν.
Κι εδώ συμβαίνει ότι και με τον γενικό κανόνα της παγιοποίησης των δομών: ιδέες (σκεπτομορφές) που επιμένουν και ενισχύονται, παγιώνονται, διογκώνονται, και μετατρέπονται σε εγρηγορότα
(μεγάλες συλλογικές σκεπτομορφές): θρησκείες, ιδεολογίες, ήθη κι έθιμα,
κόμματα, ποδοσφαιρικές ομάδες, πολυεθνικές εταιρείες, κλπ., που
κυριαρχούν σε μεγάλους πληθυσμούς ανθρώπων. Άπαξ και παγιωθεί ένα
εγρηγορός είναι εξαιρετικά δύσκολο να ξεφύγουν από αυτό τα άτομα που
βρίσκονται υπό την επήρεια του ή να εκτοπιστεί και να αντικατασταθεί από
κάποιο νέο.
Κι εδώ συμβαίνει ότι και με τους ζωντανούς οργανισμούς: οι
σκεπτομορφές και τα εγρηγορότα συγκρούονται με σκοπό να εξουδετερώσουν
το ένα το άλλο για να επικρατήσουν. ( Το νοητικό σώμα και οι σκεπτομορφές )
Ο άθεος υλιστής βιολόγος Ρίτσαρντ Ντώκινς, στο βιβλίο του «Το εγωιστικό γονίδιο», προωθεί μια μάλλον μεταφυσική σχετική θεωρία: οι
ιδέες-μιμίδια λειτουργούν ακριβώς όπως οι ιοί, χρησιμοποιούν τους
ανθρώπινους εγκεφάλους για να αναπαράγονται και να διαιωνίζονται μέσω
της διάδοσης/μόλυνσης.
Οι άνθρωποι αγνοούν επιδεικτικά ή βρίσκουν εξωφρενική τη θεωρία ότι
χειραγωγούνται από τις ιδέες τους, παραβλέποντας ότι οι περισσότεροι
νεκροί στην ανθρώπινη ιστορία οφείλονται την αντιπαράθεση ιδεών
(θρησκείες, ιδεολογίες, κλπ.). Όσοι διαφωνούν θα μπορούσαν να μας
εξηγήσουν ποιο είναι το συμφέρον που ωθεί π.χ. τον Μάρτυρα του Ιεχωβά να
χτυπάει τα κουδούνια των σπιτιών, Κυριακή πρωί, για να προσηλυτίσει
νέους πιστούς! Έχει κάποιο προσωπικό όφελος από αυτό;! Καίγεται τόσο
πολύ για τη σωτηρία των ψυχών μας;! Ή μήπως απλά ο ιός της θρησκείας του
τον ωθεί να τον μεταδώσει και σε άλλους εγκεφάλους;!
Ζ) Από όλα τα ανωτέρω προκύπτει μια γενική διαπίστωση: βασικό χαρακτηριστικό της ζωής στη Γη είναι η συνεχής ανελέητη σύγκρουση και η επικράτηση του ισχυρότερου (οργανισμού, λαού, ιδεολογίας, θρησκείας, επιχείρησης, κλπ.). Το αμέσως επόμενο ερώτημα είναι ποιος/τι επωφελείται από αυτή τη βίαιη κατάσταση;
Η θεωρία του οντολογικού crash-test δεν φαίνεται να ευσταθεί και πολύ,
δεδομένου ότι ακόμη και τα πετυχημένα είδη στο τέλος εξαφανίζονται, είτε
ως θύματα κάποιας «φυσικής καταστροφής» (δεινόσαυροι), είτε ως θύματα
της ίδιας της επιτυχίας τους (όπως λέγεται ότι θα γίνει σύντομα και με
τον homo sapiens).
Η) Οπότε, κάνοντας μια πρώτη σύνοψη, οφείλουμε να αποδεχτούμε ότι το
«Πρόγραμμα Γη» είναι τόσο θαυμαστά οργανωμένο ώστε αποκλείεται να είναι
προϊόν τυχαίας δημιουργίας, αλλά παράλληλα και πολύ οδυνηρό κι
αιματοβαμμένο για να είναι το δημιούργημα κάποιου πάνσοφου, πανάγαθου,
και δίκαιου Θεού – όπως ισχυρίζονται οι μονοθεϊστικές θρησκείες.
Πιθανότατα κάποιος ιθύνων νους, κάποια ασύλληπτη οντότητα κρύβεται πίσω
του. ( διάβασε σχετικά Οι μάγοι του αρχαίου Μεξικού γνώριζαν ότι το σύμπαν είναι φύσει αρπακτικό. ) και ( Περιχώρισις, η Σφαγή των θεών )
Το παράδοξο είναι ότι ενώ ο άνθρωπος διεξάγει πλειάδα βιολογικών
πειραμάτων με μικρο-οργανισμούς κι ενώ δεν βρίσκεται ούτε καν στη μεσαία
συμπαντική κλίμακα μεγεθών (άτομο-άστρο-γαλαξίας-Σύμπαν) κι ευφυίας,
αποκλείει παντελώς το γεγονός να είναι και η Γη το πειραματικό
εργαστήριο κάποιου υπερόντος ή κάποιας ανώτερης εξωγήινης νοημοσύνης.
Για το πόσο πιθανό είναι κάτι τέτοιο αρκεί να σκεφτούμε ότι, λόγω
περιορισμένου αισθητηριακού εξοπλισμού και νοημοσύνης, τα βακτήρια ενός
πειραματικού εργαστηρίου προφανώς αγνοούν ότι αποτελούν το αντικείμενο
πειράματος. Γιατί να μην συμβαίνει το ίδιο και με τον πλανήτη Γη και τον
άνθρωπο;

Θ) Οι αποδείξεις και οι ενδείξεις περί αυτού είναι υπεραρκετές. Ας δούμε τις κυριότερες.
1) Οι αναρίθμητες συμπτώσεις που συνετέλεσαν στην
εμφάνιση της ζωής πάνω στη Γη. Κάποιος επιστήμονας είπε χαρακτηριστικά
ότι αναλογικά είναι σαν να ρίξαμε διακόσιες φορές κορώνα-γράμματα και να
ήρθε και τις διακόσιες η ίδια όψη του νομίσματος! Στατιστικά οι
πιθανότητες να συμβεί κάτι τέτοιο είναι απειροελάχιστες!