Η Κατάθλιψη στην εικονική πραγματικότητα του facebook…

Το facebook, καλώς ή κακώς, αποτελεί ένα παγκόσμιο πλέον δίκτυο.

ΔΔεν θα το πω “κοινωνικό”, διότι ίσα-ίσα που καταφέρνει να αλλοιώνει ακόμη
περισσότερο την ήδη νοσηρή κατάσταση των ανθρώπινων κοινωνιών, και ακόμη περισσότερο
της απλής, ουσιαστικής διαπροσωπικής επαφής.

Ναι, δεν αντιλέγω, για όσους αποτελεί εργαλείο απλής επαφής, γνωριμίας ή μοιράσματος,
με ανθρώπους ή ιδέες, που σε άλλη περίπτωση δεν θα είχε τη δυνατότητα να επικοινωνήσει,
μια χαρά εκτελεί το σκοπό του…. Όμως δεν παύει να είναι ακριβώς αυτό: εργαλείο.
Και τα εργαλεία δεν είναι ούτε καλά, ούτε κακά… οι χρήστες τους, τους προσδίδουν
τέτοιες ποιότητες ανάλογα…

Έτσι, ενώ έχω τη χαρά να μοιράζομαι ακόμη και εγώ εκεί μέσα πληροφορίες,
δεν μπορώ να κρύψω την αίσθηση που αποκομίζω βλέποντας τις καταθλιπτικές
ποιότητες που το κατακλύζουν: πραγματικά λυπηρό, θλιβερό και επίπονο να
βλέπεις την υποκρισία -ως κακόγουστη υποκριτική τέχνη- να προσπαθεί να
κουκουλώσει και να γεμίσει τα κενά της κάθε ανθρώπινης μονάδας… μάλλον
του κάθε ανθρώπινου “τοίχου”… (για να παραμείνουμε σε φεισμπουκικές ορολογίες… ¨)

Χιλιάδες άνθρωποι καθημερινά μπαίνουν σε ένα ακήρυχτο αγώνα πάλης
“να πείσουν” πως είναι καλά… πως είναι χαρούμενοι… πως νιώθουν πληρότητα…
ανεβάζοντας φωτογραφίες από προσωπικές τους στιγμές….

“προσωπικές στιγμές“… Στιγμές που έτυχε δηλαδή το σώμα τους να μοιράζεται το χώρο
και το χρόνο με κάτι ή κάποιους… μόνο που οι ίδιοι απουσιάζουν…
Όποιος έχει μάτια να δει βλέπει…
βλέπει τα έτοιμα να κλάψουν μάτια τους, που φωνάζουν την αλήθεια της ψυχής τους…
και το ασυμβίβαστο των πηχυαίων τίτλων που συνοδεύουν τις στιγμές… όπου υποτίθεται πως “περνάνε καλά”…
βλέπουν τα παγωμένα χαμόγελα… που με κόπο συγκρατούν τα χείλη σε ανοδική φορά για
όσο χρειαζόταν το “κλικ” της φωτογραφίας…
βλέπουν τη μάχη ανάμεσα στο φαίνεσθαι και την αλήθεια της ψυχής…
Βλέπουν ακόμη και τις “βαμπιρικές” ενέργειες μεταξύ των παρευρισκομένων…
…σώματα μαζί… κι όμως ο καθένας μόνος του… κι από κοινού σε μια μάχη για λίγη από
την προσοχή και λίγη από την ενέργεια του άλλου…
… αλλά προς θεού!… να μη φανεί η αλήθεια μας στο φακό! Εδώ πρέπει μόνο να γελάμε…!

Είναι να απορείς γιατί τόση πολύ άρνηση! Άρνηση να αποδεχτούμε τη θλίψη που μαστίζει
τις ψυχές -και τις κοινωνίες μας κατά συνέπεια- που στο φινάλε είναι ότι πιο λογικό και επόμενο,
αφού ζούμε σε κοινωνίες με ψεύτικες και οδυνηρές συνθήκες…

Δεν ξέρω κατά πόσο μπορεί μια τέτοια επένδυση χρόνου, στο ανέβασμα φωτογραφιών της
μορφής μας σε διάφορες πόζες, μπορεί να συμβάλει στην αποκατάσταση της εσώτερης κενότητας,
θλίψης, στενοχώριας ή και συντριβής… αλλά αυτό που νιώθω είναι τη ματαιότητα που ξεχειλίζει και
κοντεύει να πνίξει κάθε ίχνος της αλήθειας του καθενός από τους επίδοξους… “χαρούμενους”…
Και δίχως αποδοχή της αλήθειας σου, όποια κι αν είναι αυτή, όσο κι αν πονάει… δεν πας πουθενά.
Μπορείς να κοροϊδεύεις τον εαυτό σου όσο θέλεις…
Μπορείς να ζητάς από τους άλλους να γίνουν συνένοχοι της άτσαλης προσπάθειας σου να κρύψεις
αυτή την αλήθεια…
Μα αυτό δε θα διώξει τη θλίψη, ούτε θα γεμίσει την κενότητα εντός σου…
και σίγουρα δε θα σε κάνει ποτέ αληθινά χαρούμενο…

Ίσως, τολμώ να πω, πως θα ήταν πολύ καλύτερο να βγούμε όλοι μαζί και να φωνάξουμε ένας
ένας εκεί μέσα τις αλήθειες μας… Να μοιραστούμε το γολγοθά που βιώνουμε, το κρύο που σφίγγει
τις καρδιές μας, την αδυναμία που καταλαμβάνει τα σκέλη μας και θαρρούμε πως είναι αδύνατο να
κάνουμε έστω και ένα ακόμη βήμα… Την ειλικρινή προσπάθεια να γίνουμε λίγο ακόμη καλύτεροι…
Τις φορές που σηκωθήκαμε και ξαναπέσαμε…
Ακόμη και την ανεπιτυχή προσπάθεια μας να κουκουλώσουμε όλα αυτά τα συμπτώματα…
Να βγούμε και να πούμε το βασανιστήριο από το οποίο μας περνά ο νους μας…
Να ομολογήσουμε τις αδυναμίες μας με ειλικρίνεια…

Οι σαμάνικες κοινωνίες συνηθίζουν
να μαζεύονται τα βράδια σε τελετές
γύρω από τη φωτιά και να πετάνε
μέσα της, παρουσία όλων των κατοίκων
της κοινότητας, όλα όσα τους βαραίνουν.
.. Ομολογούν τα πάντα…
Ο ένας μετά τον άλλο, ομολογούν
και τις πιο φρικτές τους αλήθειες,
ζητώντας από τις φλόγες να κάψουν
και να μετουσιώσουν τα όσα ρίχνουν
εντός της… Φυσικά μια τέτοια ομαδική
τελετή μπορεί να πάρει πολύ δραματικές
διαστάσεις… αφού ακούς ποιος ήταν που
ευχήθηκε να “ψοφήσει” η κατσίκα του
γείτονα, ποιος ζήλεψε την ευτυχίας της “Μάνιας” ή ποια ήταν αυτή που κοιμήθηκε με τον άντρα της
“Ματίνας”… Αλλά μέχρι το πρωί, με το που ξεκινά να χαράξει η νέα μέρα, έχουν όλοι τους αληθινά
συγχωρεθεί μεταξύ τους… αποκαθιστώντας τις σχέσεις και την επικοινωνία ανάμεσα σε όλα τα
μέλη της κοινότητας…

Ναι- νομίζω πως μια τέτοια συμβολική “τελετή της φωτιάς” στα πλαίσια αυτού του δικτύου θα ήταν
ότι πιο λυτρωτικό και θεραπευτικό αυτή τη στιγμή…

Δεν έχουμε ανάγκη από ακόμη περισσότερες πληροφορίες ή γνώσεις…
Έχουμε ανάγκη από το να γεμίσουμε με πληρότητα το δικό μας φορέα… να γίνουμε πλήρεις φορείς…

Και για να γίνει αυτό θα πρέπει να ελευθερωθεί ο χώρος και η ενέργεια, την οποία προς το
παρών δαπανούμε άσκοπα για να συντηρήσουμε τα ετοιμόρροπα συντρίμμια της μορφής μας…

Για να γίνεις πλήρης θα πρέπει πρώτα να παραδεχτείς πως δεν είσαι…
Για να γίνεις χαρούμενος θα πρέπει να περάσεις μέσα από τη θλίψη σου… και αν την αγκαλιάσεις…
Για να μοιράζεσαι όμορφες στιγμές με άλλους… θα πρέπει να υπάρχουν υγιείς δρόμοι επικοινωνίας…
Για να λύσεις ένα πρόβλημα… πρέπει να αποδεχτείς πως υπάρχει…
Για να επέλθει η ίαση… θα πρέπει πρώτα να δεχτείς την ευλογία της ασθένειας…

Η πραγματικότητα, όποια κι αν είναι,
είναι επιλογή μας. Τα μάτια με τα
οποία τη βλέπουμε είναι επιλογή μας..
.. και κάθε πραγματικότητα, είτε εντός
είτε εκτός facebook, θα παραμένει εικονική,
όσο δε μοιραζόμαστε και δεν “κοινωνούμε”
τις αλήθειες της ψυχής και του νου μας…

Έτσι λοιπόν, το ίδιο ανθρώπινα όσο είναι
τα σύνολα μέσα στα οποία συμμετέχουμε…
-ή όχι… -είναι και η πραγματικότητα του
facebook: ουσιαστική ή κενή, εποικοδομητική
ή ψεύτικη, συν-δημιουργική ή άρρωστη…
Ουδέν κρυπτόν υπό του ήλιου… ακόμη και του virtual αδελφού…
Αργά η γρήγορα η αλήθεια που μέσα σου γνωρίζεις θα έρθει να τη συναντήσεις κατάματα…

3/2/2014

ΠΗΓΗ