Η Ζωή Είναι Εδώ, Τώρα, Αυτοεκπληρώνεται κάθε στιγμή… Η Ζωή δεν εξελίσσεται προς κάποιο σκοπό, κάποια κατεύθυνση – ο χρόνος, η ιστορία, η τεχνολογική εξέλιξη, ούτε προσθέτουν, ούτε αφαιρούν τίποτα στην Καθαυτό Ζωή, στην Αίσθηση της Ζωής (σαν Ζωής – όχι σαν «τρόπου» ζωής μέσα από τα φαινόμενα).

Κάθε Συνείδηση, κάθε Άνθρωπος, έχει την Δυνατότητα και την Ευκαιρία να Δει την Πραγματικότητα Όπως Είναι, να Βιώσει την Ζωή που Αυτοεκπληρώνεται κάθε στιγμή και να Νοιώσει Ολοκληρωμένος, Πλήρης, Ήσυχος, Ευτυχισμένος, στην Ίδια την Ζωή κι όχι στα φαινόμενα της ζωής – που είναι έτσι κι αλλιώς παροδικά.

Συνήθως όμως η «Συνείδηση» (οι άνθρωποι) δεν Αρκούνται σε «Αυτό που είναι», στην Πραγματικότητα, που Είναι Μια και Αδιαίρετη κι Ολοκληρωμένη καθώς Ρέει μέσα από τα φαινόμενα – οι άνθρωποι δραστηριοποιούνται, βλέπουν κι αντιλαμβάνονται μέσα από την παραμορφωτική δράση του εγώ και ζουν την πραγματικότητα που φτιάχνουν με την σκέψη, με την φαντασία τους. Θεωρούν τον κόσμο κομματιασμένο, νομίζουν ότι η ζωή εξελίσσεται, ότι αυτοί εξελίσσονται, ότι πραγματοποιούν – κι όλα αυτά είναι αληθινά, αλλά μόνο στον φανταστικό χώρο που βιώνουν. Όλοι οι άνθρωποι «ονειρεύονται» και ζουν το «όνειρο» σαν να είναι αληθινό.

Το «πως» ζει κάποιος είναι θέμα προσωπικών επιλογών, προσωπικής ευθύνης κι αφορά αυτόν τον ίδιο σε τελευταία ανάλυση και κανέναν άλλον.

Υπάρχουν Άνθρωποι που Βιώνουν την Πραγματικότητα, την Ενότητα της Πραγματικότητας, την Παγκόσμια Συνείδηση, που Είναι Ένας Ενιαίος Χώρος Αντίληψης Όπου Συμπεριλαμβάνονται Όλα – ο Εαυτός, η Αντίληψη, η Δράση, τα Αντικείμενα, ο Κόσμος – σαν Μια Αλληλένδετη Ροή Φαινομένων.

Σε Αυτή την Πλήρη Αντίληψη ή το Πλήρες Βίωμα της Ζωής, η Ζωή Εκπληρώνεται στην Ίδια την Ζωή κι όχι στις δραστηριότητες, όχι στα περαστικά φαινόμενα.

Η Ζωή Είναι Εδώ, Τώρα, για Πάντα. Αυτό το Εδώ Περιλαμβάνει τα Πάντα, την Απόλυτη Πραγματικότητα, τον Θεό, τους Κόσμους, την δράση της αντίληψης, την σκέψη, τις αισθήσεις, το σώμα και τον υλικό κόσμο – Όλα.

Η Ζωή (η Αντίληψη της Παρουσίας, της Ύπαρξης) Είναι Εδώ, Τώρα, για Πάντα, ακόμα κι όταν οι κόσμοι εξαφανίζονται – ο υλικός κόσμος κι οι αόρατοι κόσμοι – κι Απομένει η Αιώνια Αδειοσύνη της Ζωής.

Και πάλι Όλα αυτά που Αναδύονται στο Εδώ, το Τώρα, το Πάντα ούτε Αλλοιώνουν, ούτε Επηρεάζουν την Πραγματικότητα – Είναι σαν τα περαστικά σύννεφα στον Απέραντο Ουρανό.

Υπάρχουν Άνθρωποι που Βιώνουν την Πραγματικότητα με Αυτόν τον Τρόπο, που Βιώνουν την Ζωή στο Πλήρες Άνθισμά της, στην Πλήρη Εκπλήρωσή της Κάθε Στιγμή – ανεξάρτητα από τα παροδικά φαινόμενα.

Μια Τέτοια Ζωή Ζούμε, μια Τέτοια Ζωή Θέλουμε να ζούμε.

Όλη η Παγκόσμια Θρησκευτική και Φιλοσοφική Παράδοση σε μια Τέτοια Ζωή Δείχνουν. Γι’ Αυτό το Βασίλειο της Πραγματικότητας Μίλησαν Όλοι.

Από την άλλη μεριά οι περισσότεροι άνθρωποι γλιστράνε στην αυταπάτη του εγώ (στην αυταπάτη της «διαχωρισμένης» από την Ουσία της «Συνείδησης») και επιλέγουν να ζήσουν την αυταπάτη τους (που χτίζουν με την σκέψη τους). Θέλουν να είναι Κάτι στον κόσμο, να κατακτήσουν τον κόσμο, να κατέχουν δύναμη, εξουσία, ανθρώπους, αντικείμενα. Οι άνθρωποι χτίζουν μεγάλες ή μικρές αυτοκρατορίες, στον πλανήτη ή στην τοπική κοινωνία ή στην οικογένειά τους, ή μόνο με τον εαυτό τους.

Ο κόσμος σήμερα μοιάζει (ίσως να το βλέπουμε εμείς έτσι) σαν μια ατέλειωτη «Γιορτή των Τρελών» (σαν τις γιορτές του Ευρωπαϊκού Μεσαίωνα) όπου ο καθένας είναι ό,τι δηλώνει, όπου ο καθένας έχει δικαίωμα στην αυθαιρεσία, στον παραλογισμό, στην αδικία, στην διαμάχη, στον πόλεμο. Τι όμορφος κόσμος!

Ειλικρινά, δεν μας ενδιαφέρει τι κάνουν οι άνθρωποι – όσο σκληρό κι αν ακούγεται αυτό. Καθένας έχει την Ευθύνη των Επιλογών του. Ναι την Έχει. Κανένας δεν μπορεί να επικαλεστεί άγνοια, αδυναμία ή οτιδήποτε – όλα αυτά είναι παιδιάστικα.

Η Αλήθεια Είναι Εδώ. Μας Μιλάει με χιλιάδες φωνές, με χιλιάδες μηνύματα, να δούμε, να καταλάβουμε, να Ζήσουμε Αληθινά – όχι στην φαντασία μας. Ακούει κανένας;

Θέλουν οι άνθρωποι την Αλήθεια; την Ευτυχία; Καλά! Τότε γιατί δεν αφήνουν όλες τις ανοησίες, τις διαμάχες, γιατί δεν ζουν ήσυχα, σαν απλοί άνθρωποι;

Όσο πιο Σοφός είναι ένας άνθρωπος τόσο πιο Άδειος (από ανοησία) είναι, τόσο πιο Απλός (χωρίς περίπλοκες σκέψεις) είναι, τόσο πιο Άνθρωπος είναι.

Μα οι άνθρωποι δεν θέλουν να είναι Σοφοί, θέλουν να είναι Άρχοντες του κόσμου. Δεν τους εμποδίζει κανένας. Τους χαρίζουμε τον κόσμο τους γιατί είναι ένας ψεύτικος κόσμος.

Όλοι οι Μεγάλοι Άνθρωποι, ο Λάο Τσε, οι Δάσκαλοι των Ουπανισάδ, ο Βούδας, ο Ορφέας, ο Ιησούς, γύρισαν την πλάτη στον ψεύτικο κόσμο και στην εξουσία στον ψεύτικο κόσμο.

Ο Αληθινός Άνθρωπος Είναι Ένα με Όλα, Είναι Αγάπη, Ζει με Αγάπη, δεν νοιάζεται για τον ψεύτικο κόσμο των ανθρώπων.

Έτσι καθένας είναι Υπεύθυνος για τις επιλογές του.

Κι όλα αυτά Αγαπητέ Αδελφέ γράφτηκαν από Μέσα μας, Βαθιά, από την Απέραντη Σιωπή της Ύπαρξης, Μέσα από την Γαλήνη της αιωνιότητας, Μέσα από την Αγάπη που είναι Πάντα Ενεργή, μόνο για ένα λόγο: Για να καταλήξουμε σε ένα Ουσιαστικό, Θεμελιώδες, Σημαντικό Ερώτημα:

ΕΣΥ! ΠΟΙΑ ΖΩΗ ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΖΕΙΣ;

Μπορείς να Ψάξεις Μέσα σου, Βαθιά και να Δώσεις μια Πραγματική Απάντηση; Μια Απάντηση που θα είναι Αυθεντική, Γνήσια, Ζωντανή, που θα είναι ταυτόχρονα Ολοκληρωμένη Γνώση κι Ολοκληρωμένη Δράση.

ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΖΕΙΣ ΣΤΟΝ ΑΛΗΘΙΝΟ ΚΟΣΜΟ; ή στον κόσμο της σκέψης, της φαντασίας;

Είναι το μόνο Ερώτημα που Χρειάζεται να Απαντήσουμε στην ζωή μας, Ειλικρινά, Τίμια, Εδώ, Τώρα.

Αλλιώς, αδελφέ, άφησέ το! Πήγαινε να κατακτήσεις τον κόσμο σου, τους γαλαξίες, το σύμπαν και πιο μακριά από το σύμπαν… Κι εσύ με «άδεια χέρια» θα «φύγεις», όπως όλοι μας.

ΠΗΓΗ

Πόσες φορές ως τώρα έχεις βάλει ερωτήματα στον εαυτό σου όπως: «Γιατί σε μένα;» «Γιατί αυτό;» «Γιατί τόση ατυχία;» Πόσες φορές ακόμη έχεις καταλήξει σε συμπεράσματα όπως: «Είμαι πολύ άτυχος». «Μόνο σε μένα συμβαίνει αυτή η συμφορά». «Η ζωή μου είναι μια κόλαση». «Αν είχα την τύχη του ….». «Αν μπορούσα να ζω σαν τον …..» «Αν ο σύντροφός μου ήταν σαν τον άνδρα της ….».

Νομίζω πως όλοι μας έχουμε ξεστομίσει πολλά τέτοια «αποφθέγματα» ιδιαίτερα όταν περνάμε μια κρίση, μια καταθλιψούλα, μια δοκιμασία.

Είναι γεγονός πως ο άνθρωπος καθώς βιώνει τη ζωή του, αποζητά όλες εκείνες τις ποιότητες που αρχίζουν από «ευ». Ευτυχία, ευλογία, ευκολία, εύνοια, ευρυθμία, ευπορία, ευστροφία, ευτολμία, ευφυΐα, ευχέρεια, ευφράδεια, ευψυχία και άλλα παρόμοια. Από πολύ νωρίς (μέχρι τα 7 του χρόνια ) διαμορφώνει μια εξάρτιση από όλα τα «ευ». Καθώς προχωρά ο χρόνος και το μικρό παιδί μεγαλώνει, παρατηρεί σαν τέλειος παρατηρητής που είναι πως όλοι γύρω του πασχίζουν να κατακτήσουν όλες αυτές τις έννοιες και εστιάζεται στο κυνήγι του θησαυρού των «ευ».

Μέσα στην πρώτη κιόλας δεκαετία της ζωής του έχει καταλήξει πως ο θησαυρός αυτός δεν πιάνεται και σαν πολύ κακός ερμηνευτής που είναι αρχίζει να πιστεύει πως όλοι οι άλλοι καταφέρνουν να πάρουν μερίδιο του θησαυρού εκτός από εκείνο. Τι πλάνη! Πόσο η κοινωνία μας διαστρεβλώνει την πραγματικότητα! Πόσο τα μέσα υποβοηθούν έως και διαμορφώνουν αυτή τη πλάνη! Πόσο οι γονείς υποστηρίζουν το συμπέρασμα αυτό, διατηρώντας και οι ίδιοι τη λανθασμένη πεποίθηση που διαμόρφωσαν όταν ήταν μικρά παιδιά!

Η αληθινή ζωή δεν είναι αυτή που περιγράφεται στα ρομάντζα και στις διαφημίσεις. Η αληθινή ζωή είναι η δική μας η ζωή. Αυτή που ζούμε όλοι μας. Με τα πάνω μας και τα κάτω μας. Με τις όμορφες αλλά και τις άσχημες μέρες της. Με τη λύπη και τη χαρά. Με τη μέρα και τη νύχτα. Με την ανατολή μα και τη δύση. Με την αρρώστια και την υγεία. Με όλα αυτά να πηγαίνουν χέρι-χέρι και πότε το ένα να προπορεύεται του άλλου. Και πάλι απ’ την αρχή.

Αν για λίγο σταθούμε και κοιτάξουμε για να δούμε, ακούσουμε για να μάθουμε, παρατηρήσουμε για να επεξεργαστούμε, μήπως τότε πραγματικά θα συμπεράνουμε πως η ζωή έχει δυσκολίες, δυσαρέσκειες, δυσμένειες, δυσπιστίες, δυστροπίες, δυσχέρειες και άλλες πολλές ποιότητες που αρχίζουν από «δυς»;

Όχι γιατί κάποιος μας έχει καταραστεί, αλλά γιατί το ζητούμενο είναι να μάθουμε να τις ξεπερνάμε. Έτσι προκύπτει η γνώση. Έτσι αποκτάται η εμπειρία. Έτσι ολοκληρώνεται το έργο του ανθρώπου. Στο κάτω – κάτω ποιος μας είπε πως ο δρόμος είναι εύκολος; Δεν είναι καλύτερα να τον πάμε χορεύοντας; Ας παραμένουμε λοιπόν στον χορό της ζωής με ελπίδα και επίγνωση.

Η ζωή είναι ωραία! Η ζωή είναι πρόκληση! Η ζωή είναι το σύνολο των γεγονότων, των περιστάσεων και των ασχολιών κατά τη διάρκεια του βίου. Είναι το σύνολο των διδαγμάτων της πείρας. Ας αγκαλιάσουμε με ευγνωμοσύνη το γεγονός της Ζωής, τα γεγονότα της ζωής, τα επεισόδια του βίου.

Ας σταθούμε με πίστη και εμπιστοσύνη πως αυτό που μας ταλαιπωρεί τώρα λίγο αργότερα θα είναι μια ανάμνηση. Και αν πάλι δεν είναι και παραμείνει ως συνέπεια λανθασμένων επιλογών ή «χτυπήματος» της μοίρας ας δούμε τι έχουμε να μάθουμε από αυτό.

Ναι υπάρχουν καταστάσεις που δεν είναι αναστρέψιμες όπως μια απώλεια αγαπημένου για παράδειγμα. Ας μάθουμε να διαχειριζόμαστε τον πόνο.

Ας μάθουμε να βλέπουμε πάνω και πέρα από τη φαινομενικότητα της ύλης. Ας βάλουμε την έννοια του υπέρ-συνειδητού στη ζωή μας. Τότε η ζωή αποκτά μια άλλη διάσταση. Προσεγγίζει αυτό που οι γιαγιάδες μας έλεγαν: «Τι βρέχει ο ουρανός και δεν το πίνει η γη». Όχι μοιρολατρικά και κακόμοιρα, αλλά με σθένος και αποφασιστικότητα.
Ερατώ Χατζημιχαλάκη

Οικογενειακή Σύμβουλος

http://www.drosostalida.com

ΠΗΓΗ