Η έλλειψη μεγάλων πολέμων μπορεί να βλάψει την οικονομική ανάπτυξη! Το σοκαριστικό άρθρο των New Υork Τimes

Η έλλειψη μεγάλων πολέμων μπορεί να βλάψει την οικονομική ανάπτυξη! Το σοκαριστικό άρθρο των New Υork Τimes

Δες πως λειτουργεί το σύστημα της προγραμματισμού της Μηχανής Πολέμου. Βαζουνε τον “καθηγητή” του βόθρου να αναλύσει την ανάγκη της οικονιμικής ανάπτυξης και να δικαιολογησει την υποβάθμιση του άνθρωπου σε ενα καταναλωσιμο κομματι κρεας … Η μηχανή βρυχιέτε και ακονιζει τα δόντια της, δηλώνει χύμα στους νοητικα καθυστερημενους οτι θα τους κατασπάραξη!

Η ζωή εκατομμυρίων αθώων παιδιών μητέρων και πατέρων ειναι σε κίνδυνο, η μηχανή χρειάζεται το κρέας τους και την ψυχική οδύνη τους, το θεριό πεινάει, στο λέει στα ανοιχτά.

Η αισχρότητα εναντίων της ανθρωπότητας εχει ξεπεράσει ολα τα όρια.

Εδώ ενα άρθρο που γράφτηκε στις 13 Ιουνίου 2014 στην New york times, το λέει στα ανοιχτά οτι οι μέρες πριν απο τον πόλεμο ειναι μετρημένες.
Το υπόγραψε και ο καθηγητής πανεπιστημίου, σπουδαγμένος απο την μηχανή του κιμά.

Πάρτα ρε, πανεπιστημιακέ καραγκιόζη!!!

Το αρθρο:

Η έλλειψη μεγάλων πολέμων μπορεί να βλάψει την οικονομική ανάπτυξη.

Η συνεχιζόμενη βραδύτητα της οικονομικής ανάπτυξης στις αναπτυχμενες οικονομίες ώθησε την ενδοσκόπηση μεταξύ των οικονομολόγων.Έχουν εξεταστεί η χαμηλή ζήτηση, αυξανόμενη ανισότητα, τον κινεζικό ανταγωνισμό, η υπερβολική ρύθμιση, οι ανεπαρκείς υποδομές και την εξάντληση των νέων τεχνολογικών ιδεών ειναι οι ένχοι.

Μια πρόσθετη εξήγηση της βραδείας ανάπτυξης είναι τώρα στο επίκεντρο της προσοχής μας. Είναι η επιμονή και η προσδοκία της ειρήνης.

Ο κόσμος απλά δεν έχει τόσο πολύ τον τελευταίο καιρό πολεμο, τουλάχιστον όχι με βάση τα ιστορικά πρότυπα. Μερικά από τα πρόσφατα πρωτοσέλιδα για το Ιράκ ή το Νότιο Σουδάν να κάνουμε τον κόσμο μας ακούγεται σαν ενα πολύ αιματηρο μέρος, αλλά η σημερινές απώλειες χλωμιαζουν υπό το φως των δεκάδων εκατομμυρίων ανθρώπων που σκοτώθηκαν στους δύο παγκόσμιους πολέμους κατά το πρώτο μισό του 20ού αιώνα. Ακόμη και ο πόλεμος του Βιετνάμ είχε πολλούς περισσότερους θανάτους από κάθε πρόσφατο πόλεμο που περιλαμβάνει μια εύπορη χώρα.

Κι ας ακούγεται αντιφατικό η μεγαλύτερη γαλήνη στον κόσμο δεν μπορεί να επίτευξει υψηλότερους ρυθμους οικονομικής ανάπτυξης και είναι λιγότερο επείγουσα και επομένως λιγότερο πιθανό. Η άποψη αυτή δεν ισχυρίζεται ότι ο πόλεμος βελτιώνει τις οικονομίες, όπως βέβαια η πραγματική σύγκρουση φέρνει το θάνατο και την καταστροφή. Ο ισχυρισμός είναι επίσης διαφορετικος από το κεϋνσιανιακο επιχείρημα ότι η προετοιμασία για τον πόλεμο ειναι ο ανελκυστήρες των κρατικών δαπανών και βάζει τους ανθρώπους σε δουλειά. Αντίθετα, η ίδια η δυνατότητα του πολέμου εστιάζει την προσοχή των κυβερνήσεων για να πάρει κάποιες βασικές αποφάσεις σωστά – εάν η επένδυση στην επιστήμη ή απλά την απελευθέρωση της οικονομίας. Τέτοια εστίαση καταλήγει σε βελτίωση των προοπτικών ενός έθνους.

Ενας ασφαλέστερος κόσμος

Ο αριθμός των ανθρώπων που έχασαν τη ζωή τους σε πολέμους έχει μειωθεί κατακόρυφα από τον 20ο αιώνα.

Μάχη που σχετίζονται με θανάτους ανά 100.000 άτομα *

20

Πηγή: Steven Pinker του Πανεπιστημίου του Harvard, με βάση τα στοιχεία από την Έκθεση Ανθρώπινης Ασφάλειας έργου στο Πανεπιστήμιο Simon Fraser,

* Στρατιώτες συν αμάχων που αλιεύονται σε διασταυρούμενα πυρά, δεν περιλαμβάνουν τη νόσο ή θανάτους που σχετίζονται με την πείνα στον πόλεμο

Μπορεί να φαίνεται αποκρουστικό να βρουμε μια θετική πλευρά στον πόλεμο στο θέμα αυτό, αλλά μια ματιά στην αμερικανική ιστορία δείχνει ότι δεν μπορουμε να απορρίψουμε την ιδέα τόσο εύκολα. Θεμελιώδεις καινοτομίες, όπως η πυρηνική ενέργεια, ο ηλεκτρονικος υπολογιστής και το σύγχρονο αεροσκάφος έσπρωξαν την αμερικανική κυβέρνηση να νικήσει τις δυνάμεις του Άξονα ή, αργότερα, και να κερδίσουν τον Ψυχρό Πόλεμο. Το Διαδίκτυο είχε αρχικά σχεδιαστεί για να βοηθήσει αυτή τη χώρα να αντέξει μια πυρηνική αναμετρηση και το Silicon Valley έχει τις ρίζες του στις στρατιωτικες αναθέτουσες, όχι τα σημερινα επιχειρηματικα social media σαν νεοσύστατες επιχειρήσεις. Η σοβιετική εκτόξευση του δορυφόρου Σπούτνικ κεντρίσε το αμερικανικό ενδιαφέρον της επιστήμης και της τεχνολογίας, προς όφελος της οικονομικής ανάπτυξης ειδαμε αργότερα.

Ο Πόλεμος φέρνει μια επείγουσα ανάγκη που οι κυβερνήσεις με άλλο τρόπο δεν θα γνωριζαν. Για παράδειγμα, το Σχέδιο Μανχάταν πήρε έξι χρόνια για να παράγει μια λειτουργική ατομική βόμβα, ξεκινώντας από σχεδόν τίποτα, και στο αποκορύφωμά της καταναλώνονται 0,4 τοις εκατό της αμερικανικης οικονομικής παραγωγής. Είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς ενα συγκριτικά ταχείο και αποφασιστικό επίτευγμα σε αυτές τις μέρες.

Ως έφηβος στη δεκαετία του 1970, άκουσα να γίνεται λόγος για τη σκοπιμότητα της ανοικοδόμησης της Tappan Zee γεφυρας. Τώρα, η αντικατάσταση της έχει προγραμματιστεί να γίνει όχι νωρίτερα από το 2017, τουλάχιστον – υπό την προϋπόθεση ότι οι ανησυχίες σχετικά με του απειλούμενου οξύρρυγχου μπορούν να αντιμετωπιστούν . Το Kennedy Airport παραμένει δυσλειτουργικό, και το La Guardia δύσκολευεται, απαξιώνοντας διέλευση του αέρα μέσα και έξω από τη Νέα Υόρκη. Το ερέθισμα νομοσχέδιο με $ 800 δισεκατομμύρια, για την αντιμετώπιση της ύφεσης, δεν έχει αλλάξει αυτή την κατάσταση.

Σήμερα, η αργή ανάπτυξη των έθνων της Δυτικής Ευρώπης έχουν πολύ λίγο φόβο να αναλάβει στρατιωτικά, και έτσι οι πολιτικοί τους δεν αντιμετωπίζουν ακραίες ποινές για τη συνέχιση της στασιμότητας. Αντ ‘αυτού, χάνοντας γραφείο συχνά σημαίνει μια ώθηση στα έσοδα από την ομιλία και συμβουλευτικές αμοιβές ή μια άνετη συνταξιοδότηση σε ένα ευχάριστο μέρος για διακοπές. Την Ιαπωνία, από τη σύγκριση, είναι αντιμέτωπη με την εδαφική και γεωπολιτικές πιέσεις από την Κίνα, και σε απάντηση επιχειρεί μια εθνική αναζωογόνηση μέσω των οικονομικών πολιτικών του πρωθυπουργού Σίνζο Άμπε.

Ian Morris, καθηγητής Κλασικών Σπουδών και Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο του Στάνφορντ, έχει αναβιώσει την υπόθεση ότι ο πόλεμος είναι ένας σημαντικός παράγοντας πίσω από την οικονομική ανάπτυξη στο πρόσφατο βιβλίο του , «Ο πόλεμος! Τι είναι καλό για? Σύγκρουση και την πρόοδο του πολιτισμού Από Προκαθημένων με Ρομπότ. “Morris εξετάζει ένα ευρύ φάσμα υποθέσεων, συμπεριλαμβανομένης της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, του ευρωπαϊκού κράτους κατά τη διάρκεια της ανόδου της Αναγέννησης και της σύγχρονης Ηνωμένες Πολιτείες. Σε κάθε περίπτωση υπάρχει καλή απόδειξη ότι η επιθυμία για να προετοιμαστεί για πόλεμο ώθησε τεχνολογική εφεύρεση και επίσης έφερε υψηλότερο βαθμό εσωτερικής κοινωνικής τάξης.

Ένα άλλο νέο βιβλίο , Kwasi Kwarteng του «Πόλεμος και Χρυσό: 500-Year History of Empires, περιπέτειες, και το δημόσιο χρέος,” κάνει ένα παρόμοιο επιχείρημα, αλλά εστιάζει στις αγορές κεφαλαίου. Ο κ. Kwarteng, Συντηρητικός μέλος του Βρετανικού Κοινοβουλίου, υποστηρίζει ότι η ανάγκη για τη χρηματοδότηση των πολέμων οδήγησε τις κυβερνήσεις να βοηθήσουν στην ανάπτυξη νομισματικών και χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων, επιτρέποντας την άνοδο της Δύσης. Ο ίδιος δεν ανησυχεί, ωστόσο, ότι σήμερα πολλές κυβερνήσεις κάνουν κατάχρηση των θεσμών αυτών και τη χρήση τους να αναλάβουν πάρα πολύ χρέος. (Τόσο ο κ. Kwarteng και ο κ. Morris εκτείνονται θέματα από 820 magnum opus σελίδα Azar Gat, το “War in ανθρώπινου πολιτισμού», που δημοσιεύθηκε το 2006.)

Ωστόσο, μια άλλη έρευνα της υπόθεσης εμφανίζεται σε ένα πρόσφατο έγγραφο εργασίας από τους οικονομολόγους Chiu Yu Κω, Mark Koyama και Tuan-Hwee Sng. Το έγγραφο υποστηρίζει ότι η Ευρώπη εξελίχθηκε ως περισσότερο πολιτικά κατακερματισμένη από την Κίνα, διότι η Κίνα εχει κίνδυνο κατάκτησης από τη δυτική πλευρά, την οδήγησε προς την πολιτική συγκέντρωση για σκοπούς άμυνας. Η συγκέντρωση αυτή ήταν χρήσιμη στην αρχή, αλλά τελικά πηγε την Κίνα πίσω. Οι ευρωπαϊκές χώρες επένδυσαν περισσότερο στην τεχνολογία και τον εκσυγχρονισμό, ακριβώς επειδή φοβήθηκαν να αναληφθούν από κοντινους αντιπάλους τους.

Αλλά εδώ είναι ο κόμπος: Όποια και αν είναι τα οικονομικά οφέλη από την πιθανή σύγκρουση θα μπορούσε ο λογισμός να είναι διαφορετικος σήμερα. Οι Τεχνολογίες έχουν γίνει πολύ πιο καταστροφικες, και έτσι μια μεγάλης κλίμακας πόλεμος θα ήταν μια μεγαλύτερη καταστροφή από ό, τι πριν. Αυτό κάνει πολλούς πολέμους λιγότερο πιθανους, το οποίο είναι ένα καλό πράγμα, αλλά καθιστά επίσης ευκολότερα μια οικονομική στασιμότητα.

Υπάρχει μια πιο αισιόδοξη ανάγνωση σε όλα αυτά από ό, τι μπορεί να φαίνεται αρχικά. Βεβαίως, ο σύγχρονος κόσμος είναι η εμπορία κάποια αύξηση του υλικού βιοτικού επιπέδου για την ειρήνη – μια σχετική σπανιότητα των θανάτων και των τραυματισμών του πολέμου, ακόμη και με ένα είδος που σχετίζεται με την τεμπελιά.Μπορούμε να προτιμούμε υψηλότερα ποσοστά οικονομικής ανάπτυξης και της προόδου, ακόμη και αναγνωρίζοντας παράλληλα ότι τα τελευταία στοιχεία για το ΑΕΠ δεν μετρά σωστά όλα τα οφέλη που ήδη απολαμβάνουμε. Εκτός από περισσότερη ειρήνη, έχουμε επίσης ένα καθαρότερο περιβάλλον (μαζί τα περισσότερα, αλλά όχι όλες οι διαστάσεις), περισσότερο ελεύθερο χρόνο και μεγαλύτερο βαθμό κοινωνικής ανοχής για τις μειονότητες και πρώην διώκομενες ομάδες. Πιο ειρηνικος και πιο τεμπέληκος προσανατολισμένος κόσμος είναι στην πραγματικότητα καλύτερο από ό, τι τα οικονομικά μέτρα μας αναγνωρίζουν.

Ζώντας σε ένα μεγάλο ειρηνικό κόσμο με αύξηση του ΑΕΠ 2 τοις εκατό έχει μερικά μεγάλα πλεονεκτήματα που δεν έχετε με 4 τοις εκατό αύξηση και πολλους θάνατους πολέμου. Οικονομική στάθμη δεν μπορεί να ειναι πολύ εντυπωσιακη, αλλά είναι κάτι που οι πρόγονοί μας, ποτέ δεν κατάφεραν να απωθησουν. Το πραγματικό ερώτημα είναι αν μπορούμε να κάνουμε κάτι καλύτερο, και κατά πόσον η πρόσφατη επικράτηση της ειρήνης είναι μια απλή προσωρινή φούσκα που περιμένει να σκάσει.

Tyler Cowen είναι καθηγητής Οικονομικών στο Πανεπιστήμιο George Mason. http://www.nytimes.com/2014/06/14/upshot/the-lack-of-major-wars-may-be-hurting-economic-growth.html?_r=1

Μεταφραση

ΤΟ ΚΟΡΑΚΙ