ΕΚΤΙΜΗΣΕΙΣ ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΚΑΙ ΤΟ ΝΕΟΝ ΕΤΟΣ

1. ΑΙΣΙΟΝ ΚΑΙ ΕΥΤΥΧΕΣ

Ένα έτος παρήλθε πριν μερες, ενώ καλοδεχθήκαμε το νέον έτος.
Οι επισκέπτες και οι επισκέπτριες αυτής τής σελίδας γνωρίζουν την ιδαίτερη αξία, την οποία αποδίδω στον αριθμό 13, η οποία σφραγίζει κατά την ονομαστική αρίθμιση το νέον έτος. Ο αριθμός 521, εβρισκόμενος κάτωθεν τού εμβλήματος τού παρόντος ιστολογίου, ενεργοποιείται σκοπίμως παρ’ εμού στην οθόνη σας, όταν εισέρχεσθαι σε αυτόν τον τον ιστοχώρο.

Θεωρώ, ότι αυτός ο αριθμός διαθέτει ισχυρή συμβολική δύναμη, ως αποτελών την δεκάτη τρίτη δύναμη τού Χρυσού Αριθμού Φ και τον αντιπαραθέτω σκοπίμως στον αριθμό 322, τον οποίον έχει αναρτήσει στο έμβλημά της η συμμορία “Κρανίον και Οστά” (“Scull and Bones”) στο κάτω μέρος. Ο αριθμός 322, ως ανέλυσα στο παρελθόν, αποτελεί την δωδεκάτη δύναμη τού Χρυσού Αριθμού.

Βάσει τής Πυθαγορείου Θεωρείας πάσα εν κοσμική αρμονία αναπτύξη συντελείται εις δεκατρία βήματα, οι αποστάσεις των οποίων εκ τού σημείου εκκινήσεως διέπονται δια των δυνάμεων (πρώτης μέχρι δεκάτης τρίτης) τού Χρυσού Αριθμού. Στο δωδέκατο βήμα ολοκληρώνεται μια εν εξελιξει διαδικασία, ώστε δια τού δεκάτου τρίτου βήματος εισερχόμεθα στην επόμενη. Κατά συνέπεια, ο αριθμός 12 υποδηλώνει ολοκλήρωση, ενώ ο 13 μετάβαση στο επόμενο στάδιο.

Αυτή η διαδικασία, ως προς το ανθρώπινο – και κατ’ επέκταση ως προς το κοσμικό πεπρωμένο – ως ανεφέρθην στις αναρτήσεις “ΝΑΥΑΓΟΣ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ” δεν έχει στατικό χαρακτήρα, αλλά είναι αναφανδόν δυναμική διαδικασία. Ακριβώς επειδή “ο χρόνος δεν είναι δεδομένος” και όπως πολύ εύστοχα αναλύει ο Ilja Prigogine, ιδιαίτερα στα λεγόμενα “σημεία διακυμάνσεως” η παρέμβαση τού υποκειμένου υπέχει καταλυτικού χαρακτήρος για την πορεία που θα ακολουθήσουν οι εξελίξεις.

Υπό αυτήν την έννοια η παρέμβαση τού υποκειμένου είναι αυτή, η οποία θα καθορίσει, κατά πόσο η ολοκλήρωση τού 12ου βήματος θα έχει ταυτοχρόνως και χαρακτήρα τελειώσεως.
Υπό τον όρο “τελείωση” εννοώ, το κατά πόσον οι προκλήσεις του υπό ολοκήρωση κύκλου φθάνουν κατά την διαδικασία τού δωδεκάτου βήματος εις αίσιον πέρας.

Εάν δεχθούμε μια ανάλογο διαδικασία, τότε αναγνωρίζουμε στο κοινό πεπρωμένο την λειτουργία μιας εντελέχειας, διευρύνοντας τον ατομικό χαρακτήρα αυτής τής έννοιας και στις σφαίρες, οι οποίες
ξεπερνούν τα ατομικά όρια, προσδίδοντάς της κοινωνικό περιεχόμενο, επεκτεινοντάς τη στις σφαίρες που εκφράζεται και λειτουργεί η υπόσταση τής όποιας κοινωνικότητος, ξεκινώντας από τα πλαίσια τής απλής κοινότητος και φθάνοντας μέχρι τα όρια τού πανανθρώπινου δράματος.

Υπό αυτήν την έννοια, το ενεργούν υποκείμενο καλείται να καταβάλει έργο, τόσο προς διεκπεραίωση των προσωπικών του προκλήσεων, όσο και προκλήσεων γενικότερου κοινωνικού εύρους, στις οποίες αυτό αμέσως και εμμέσως ενέχεται. Η προσποίηση από πλευράς ατόμων, ότι δήθεν δεν τούς αφορούν τα κοινωνικά δεδομένα, συνιστά την στάση των κατά τον ελληνόγλωσσο χαρακτηρισμό τής κασσικής περιόδου “ιδιώτου”, ή κοινώς ηλιθίου, ασχέτως εάν αυτή η ιδιότητα χαρακτηρίζει στην σύγχρονο εποχή ταυτοχρόνως από “γιάπηδες” μέχρι συνοικιακούς μαζανθρώπους.

Η πρόκληση συνδημιουργίας στην οποία υπόκειται το υποκείμενο, η επιτυχής τουτέστιν εκπλήρωση τής με αυτό συνυφασμένης ενδελέχειας, έχει προσωπικό, κοινωνικό, αλλά και πανανθρώπινο – πλανητικό χαρακτήρα. Δεδομένου όμως, ότι ο άνθρωπος είναι φορεύς συνειδήσεως, τουτέστι συνιστά συνειδησιακό πυρήνα, προσαρτημένο λειτουργικά και οργανικά στον σύνολο τής κοσμικής συνειδήσεως, η οποία έχει καθολικό χαρακτήρα και διαπερνά τα όρια των επί μέρους συμπάντων, η ανθρώπινη εντελέχεια ως δημιουργός πρόκληση, έχει εν τέλει κοσμικό χαρακτήρα.

Οι αντιλήψεις, οι οποίες περιορίζουν τα όρια τής ανθρωπίνου οντότητος, στα όρια ενεργούμενης “κούκλας” από κάποιες ανώτερες δυνάμεις, δεν ανταποκρίνονται στα εν τέλει, τουτέστιν στα δεδομένα εντελέχειας, τού ανθρώπου. Όσοι τόλμησαν να αρμενίσουν στο προσδοκούμενο αναπάντεχο με βάση τής περί Θεώσεως Διδασκαλίες των Ελλήνων Μυστικών, ή με βάση την Θεωρία Περί Μεγάλης Αμάξης των Μυστών τού Θιβέτ (Maha Yana), έχουν εμπειρία τού αφελούς χαρακτήρα αναλόγων περιοριστικών θεωρήσεων ασχέτως περιτυλίγματος.

Βεβαίως στην ζωή δεν υπάρχει κατά κανόνα αποκλειστικά το μαύρο και το άσπρο. Δεν υπάρχει αποκλειστικά η τελείωση – δηλαδή η πλήρης αποπερώτωση τής ενδελέχειας ή πλήρης αποτυχία στην διεκπεραίωσή της. Αναμφιβόλως υπάρχουν μοιραίες επιλογές για τον άνθρωπο, οι οποίες μπορούν να το ρίξουν μέχρι τα κατώτατα έγκατα τού πεπρωμένου.

Στην προκειμένη περίπτωση δεν πρόκειται όμως περί αβύσσου χωρίς πάτο, η πτώση στην οποία εξεσφενδονίζει την ανθρώπινο οντότητα στα συνεργεία διαλύσεώς της σε αυτά εξ όσων αυτή συνετέθει. Ο πυρήνας συνειδήσεως, ως Θείος Σπινθήρ, παραμένει άφθαρτος, έως και εάν αυτός μεταφερθεί στα όρια τής πλέον βαναύσου αλλοτριώσεως. Το βαρέλι τής πτώσεως έχει πάτο. Και για όσους πατώσουν, υπάρχουν μόνο δύο δυνατότητες, εφ’ όσον δεν υφίσταται κάτωθεν τού πάτου περιοχή: Ή περιφορά στον πάτο ή άνοδος.

Ο χαρακτηρισμός τής ανθρωπίνου οντότητος ως τεταμένου νήματος μεταξύ κτήνους και υπερανθρώπου, δηλαδή ματαξύ μαζανθρώπου και μεταανθρώπου, χαρακτηρίζει αυτήν την διακασία. Ουσιαστική της διαχρονική ιδιότης δεν είναι η φιαναλιστική ή μή αποπεράτωση, αλλά η ένταση. Η ελκτική δύναμη, την οποία εξασκεί το πέρας επί τού υποκειμένου, το οποίο καλείται, όχι απλώς να βρεί, αλλά να οικοδομήσει την διέξοδο μέσα στις στροφές του λαβυρίνθου.

Η πρόσκρουση στα τειχώματα δεν συνεπάγεται αέναη ματαιότητα. Ούτε η ανάλωση των ονύχων μας στην προσπάθεια να σκάψουμε στον γρανίτη, ακόμη και αυτή η ανάλωση των δακτύλων μας, δεν έχει μοιραίο χαρακτήρα. Αυτά συνιστούν την αναγκαία πορεία ξεπεράσματος τής περιορισμένης οπτικής μας, μέχρι να φτάσουμε στην επίγνωση τής αναγκαιότητος επινοήσεως τού ηλεκτρικού δράπανου.
Μια επιτυχής πορεία προϋποθέτει να σηματοδοτούμε τα εκάστοτε βήματά μας, τουτέστιν να επιχειρούμε μονίμως προσεκτικότατη μελέτη τού παρελθόντος, ώστε η κοπιώδης πορεία μας να μην μας φέρνει εκεί που βρισκόμαστε προηγουμένως, πλην τής περιπτώσεως, όταν έχουμε ακολουθήσει ήδη ανάδρομο πορεία.

Η περίπτωση να πέσει ο γρανίτης και να μας πλακώσει οντολογικά αποκλείεται. Αυτός είναι πολύ σταθερός, ώστε ακόμη και η χρήση εκρηκτικών να επενεργεί μόνο άνοιγμα νέων διόδων. Δεν υπάρχουν παράδεισοι και κολάσεις. Αυτά αποτελούν σοφιστείες των θρησκειών, με στόχο να μάς εκφοβίσουν, να μάς καταστήσουν εξουσιάσιμους και προσαρμοστικούς, να μάς αδρανοποιήσουν και να μάς αποπροσανατολίσουν. Υπάρχει μόνο δουλειά και σκάψιμο στο πεπρωμένο.

Κάθε αποτυχία συνεπάγεται μόνο άσκοπη δαπάνη προσπάθειας, περισσότερο κόπο και βάσανα, τα οποία θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί. Η άσκποπη και κοπιώδης περιφορά γύρω από το ίδιο σημείο σαφώς υφίσταται. ΤΕΛΙΚΩΣ ΟΜΩΣ ΜΟΝΟΝ ΩΣ ΕΠΙΠΟΝΟΣ ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΠΡΟΣ ΑΠΟΦΥΓΗ ΤΟΥ ΑΣΚΟΠΟΥ ΚΑΙ ΣΥΝΕΤΙΣΜΟ ΠΡΟΣ ΑΥΤΟ, ΤΟ ΟΠΟΙΟΝ ΕΠΙΤΑΣΣΕΙ Η ΕΝΤΕΛΕΧΕΙΑ. ΤΟΝ ΣΥΝΕΤΙΣΜΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΕΞΟΔΟ, ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΠΡΟΣ ΤΟ ΦΩΣ.

Ας μην δημιουργεί αμφιβολίες, ότι οι Άγιοι μπήκαν μέσα στις θρησκείες και εργάστηκαν στα πλαίσιά τους. Εκεί εβρίσκετο κατά την διάρκεια τής ιστορίας μεγάλος αριθμός ανθρώπων που διακατέχοντο από διάθεση πνευματικής αναζητήσεως. Η παρέμβαση σε αυτά τα πλαίσια ήταν αυτονόητη. Ας μην ξεχνάμε την Πλατωνική παραβολή τού “Σπηλαίου”. Όσοι επιτυγχάνουν να εξέλθουν αυτού, επανέρχονται σε αυτό για να βοηθήσουν αυτούς που παραμένουν εγκλωβισμένοι. ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΤΟΜΙΚΗ ΣΩΤΗΡΕΙΑ. Κάθε καρδιά που αγαπά, συμπάσχει με κάθε ευαίσθητη ύπαρξη που υποφέρει και αδυνατεί να βιώσει πλήρη απελευθέρωση πριν την “αποκατάσταση των πάντων”, ως δίδαξε ο Ωριγένης.

Επάνω στον πόνο μπορούμε να κυριαρχήσουμε. Δεν μπορούμε όμως να τον καταργήσουμε, πριν εξαλείψουμε τα αίτιά του. Και προς αυτό χρειάζεται διαρκής αποφασιστικότητα και αγώνας. Δεν είναι διόλου τυχαίο, ότι οι θρησκείες συνιστούν μια διαχρονική διελκυνστίνδα μεταξύ Αγίων και “ταγών”. Ενώ οι κάθε λογής “ταγοί” διαδίδουν θεωρίες περί “σωτηρείας τής ψυχής”, οι Άγιοι πραγματώνουν τον Φωτισμό. Σκοπίμως αυτοί εξοντώνονται και στην συνέχεια αποσιωπούνται από τις αγέλες των “ταγών”.

Όμως το Πνεύμα δεν εγκλωβίζεται. Μονίμως βρίσκει διόδους να εκχύεται στις κοινωνίες με το δράπανο τής αρετής και τα εκρηκτικά τής αυτοθυσίας. Κάλλιστες φυσιογνωμίες, οι οποίες έστω κι αν δεν αποπερατώνουν την έσχατη επιταγή τής εντελέχειας ανοίγματος τελικών διεξόδων, σηματοδοτούν με την αυτοθυσία και την προσφορά τους τούς δρόμους στον λαβύρινθο. Λιθοξοούν τα σύμβολα τής σωτηρίας, ώστε αυτά να αποβούν δράπανα στα χέρια τής πνευματικής αναζήτησης. Μιας αναζήτησης, η οποία δεν μπορεί να είναι εγκεφαλική και συγκεχυμένη, και να βρίσκεται έξωθεν των πλαιασίων των προσωπικών και κοινωνικών προκλήσεων.

Αραδιάζονται οι “νοικονυραίοι” και οι προσαρμοσμένοι στούς θαλάμους των ναών σε αναζήτηση τού νοσηρού στόχου τής ατομικής σωτηρείας. Θεωρούν ότι προσκυνούν το Θείον, ενώ είναι μόνον προσκυνημένοι. Δηλώνουν “ευσεβείς” οι μεγαλοκομματικοί προαγωγοί “μοντέλων”, οι μεγαλοκομματικοί χαφιέδες, ιδιοκτήτες ξενοδοχείων στα οποία εκδίδονται αλλοδαπές γυναίκες επί χρήμασι, οι μαστρωποί των κοινωνιών ως μομολα τής τρόϊκας. Ματαιοπονούν. Βαυκαλίζονται να πιστεύουν, ότι θα τούς προσφέρουν αθανασία οι εγκλωβισμένες στα έγκατα της γης αιθερομορφές δια της αιμοποσίας και τού κανιβαλισμού.

Οι νόμοι όμως τής ανταποδώσεως τού σύμπαντος είναι ιδαίτερα σκληροί, έστω και εάν μακροπρόθεσμα λειτουργούν υπέρ τής νουθεσίας. Ο πάτος έχει καρφιά. Και όσοι θεωρούν ότι διαθέτουν οπίσθια φακίρη, θα αναζητούν ματαίως την ώρα τής διδασκαλίας τσίγγινο σωβρακάκι. Πολλοί είναι αυτοί που τούς συγχωρούν, αρνούμενοι να αποδεχθούν τον ρόλο δικαστού των σκουλικιών. Θα τους συγχωρέσει όμως και ο Εαυτός τους, αποδεχόμενος την διαρκή προσκόληση στον πάτο;

Ο Άγιος Αντώνιος ορθά διακύρηξε την έρημο ως εσωτερική διαδικασία. Όσοι βιώνουν την ματαιότητα τού κόσμου, αυτονόητα αναζητούν την οδό τής εσωτερικής αναχωρήσεως. Όσοι επιτυγχάνουν να ξεπεράσουν το μάταιον κάλος και αισθανθούν την έλξη τού Νοητού Κάλους, ως ο Πλωτίνος διακηρύσσει, δεν το διαπραγματεύονται πλέον. Θεωρώ έγκλημα να στρατωνίζουν κάποιοι γονείς τα ανήλικα παιδιά τους μέσα σε μοναστήρια, με στόχο να την “σωτηρεία της ψυχής”.

Είναι σαν να κλείνει κάποιος ένα λαγό σε θερμοκήπιο, με στόχο να γίνει αυτός λιοντάρι. Εάν ήταν να συγκινείται το Θείο από το πολύ “Κύριε Ελέησον”, οι πρώτοι που θα είχαν αγιάσει, θα ήσαν οι κατασκευαστές μαγνητοφώνων. Η διαδικασία τής μηχανικής επανάληψης “ιερών” φράσεων και κειμένων με στόχο την αυτόματη πνευματική άνοδο, βρίσκει την ακραία έκφρασή της στο Ισλάμ, τουτέστιν την πλέον επιτυχή μέθοδο τής ανθρωπίνου αποβλακώσεως.

Η λεγόμενη επανάλληψη τής “Ιεράς Ευχής” μπορεί να αποδώσει μόνον, όταν αυτή συντελείται μέσα στα πλαίσια μιας μάχιμου πνευματικής αγωνίας, όπου το κελί τού αγωνιστού αποτελεί μόνιμο πεδείο σύγκρουσης με το άρχοντα του κόσμου τούτου. ΜΙΑ ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ, Η ΟΠΟΙΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ ΑΦΗΡΗΜΕΝΗ, ΔΙΟΤΙ Ο ΕΝ ΛΟΓΩ ΚΥΡΙΟΣ ΔΙΑΘΕΤΕΙ ΟΝΟΜΑ, ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ, ΑΡΙΘΜΟ ΤΗΛΕΦΩΝΟΥ, ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΥΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΣ ΑΛΛΟΤΡΙΩΣΕΩΣ, ΚΑΤΑΣΤΟΛΗΣ ΚΑΙ ΕΙΣΠΡΑΞΕΩΣ ΦΟΡΩΝ.

Στην διαδικασία τής απεργάσεως διεξόδου δεν μπορούν να υπάρξουν διάμεσοι. Αυτήν πρέπει να την απεργαστούμε οι ίδιοι. Δεν χρειάζονται ιερείς και ναοί. Ο Μέγας Αρχιερεύς και ο Ναός βρίσκονται εντός τού ανθρώπου. Αναμφίβολα χρειαζόμαστε Πνευματικούς Οδηγούς. Αυτοί όμως δεν μπορούν να προσφέρουν συνταγές και δόγματα, διότι τέτοια τεχνάσματα δεν λειτουργούν. Μπορούν μόνο να μας υποδείξουν την αναγκαιότητα τής δικής μας, προσωπικής αναζητήσεως. Έξω από την αγέλη και την ψυχολογία τής γκρούπας, έξω από στερεότυπα. Υπενθυμίζοντας μας πάντοτε, ότι βρισκόμαστε μέσα στον λαβύρινθο. Ότι το ενδεχόμενο τής απώλειας τού προσανατολισμού είναι μεν δεδομένο, αλλά ότι τελικά δεν υπάρχει λόγος να το φοβόμαστε, εφ’ όσον η πυξίδα τής αρετής μας οδηγεί.

Υπάρχει μια μανία τελείως διαφορετική από αυτή της διμεθυλτριπταμίνης, η οποία είναι αληθώς ισχυρή, ώστε να καθίσταται αδιαπραγματάτευτος και ονομάζεται “Νηφάλιος Μέθη”. Αφορά το Απλό και το Αυτονόητο στην ουσιαστική του έκφανση, το Φως στο βάθος τού τούνελ. Η έτοιμότητα απέναντι στον θάνατο, η οποία διέκρινε τούς απλούς καλλιεργητές τής αμπέλου και τής ελιάς, οι οποίοι όρμηξαν με τις δικράνες εναντίον των καθαρμάτων των ες ες στην Κρήτη, οι οποίοι έπεφταν πάνοπλοι με τα αλεξίπτωτα, δεν ήταν μικρότερη από την αυτή που κυριαρχούσε στο χειραγωγημένο θυμικό αυτών των καθαρμάτων.

Το μένος μπορεί να παρακινεί τα ορμέμφυτα. Αλλά και η διακυνδύνευση στα πλαίσια τής αναζήτησης και τής συνέπειας οδηγεί στο να εκλύονται αδρεναλίνες. Γι αυτόν τον λόγο η ρομφαία των Αγγέλων είναι δίστομος. Η μια κοπή νήματος καταβαραθρώνει, η άλλη απογειώνει. Δεν υπάρχει ουδέτερη επιλογή. ΜΟΝΙΜΩΣ ΚΑΛΟΥΜΕΘΑ ΝΑ ΕΠΙΛΕΞΟΥΜΕ ΜΕΤΑΞΥ ΤΟΥ ΑΠΟΚΡΥΦΙΣΤΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΜΥΣΤΟΥ. Ο ΠΡΩΤΟΣ ΔΙΑΘΕΤΕΙ ΤΗΝ ΕΥΚΟΛΗ ΚΑΙ ΓΡΗΓΟΡΗ ΕΠΙΚΛΗΣΗ. Ο ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΜΑΣ ΚΑΛΕΙ ΣΤΗΝ ΑΚΑΝΘΩΔΗ ΟΔΟ ΤΟΥ ΑΣΚΗΤΙΚΟΥ ΕΠΙΤΕΥΓΜΑΤΟΣ.

Τελικά καλείται ο άνθρωπος να επιλέξει μεταξύ ακάνθων; Είναι ο ανθρώπινος βίος μια κοπιώδης δοκιμασία επιλογής ανάμεσα στα βάραθρα τής μασονίας και τις απόκρυμνες ανηφόρες των καλώς νοουμένων αγώνων;

ΟΧΙ. Ας χαλαρώσουμε. Άλλο η δύναμη και άλλο η ένταση. Η χαλάρωση απαιτεί δύναμη, όχι ένταση. Η αλλοτρίωση είναι αυτό που μάς καταπονεί. Ας αποδεχθούμε τον εαυτό μας και ας ψάξουμε το κέντρο μας. Στην ουσία λειτουργούμε με συναισθηματικές συνεπαγωγές, αναζητώντας εν τέλει με την κυριαρχία των ενστίκτων αυτό, που θεωρούμε ευχάριστο και αποφεύγοντας αυτό που θεωρούμε δυσάρεστο. Αναζητούμε την ασφάλεια υπό την μορφή τής εξασφάλισης.

Μπροστά σε κάθε πραγματικό ή ιδεατό κίνδυνο ενεργοποιείται αυτομάτως το ένστικτο τής αυτοσυντηρήσεως. Αυτό όμως θέτει αυτομάτως εκτός δράσεως την λογική. Τα ένστικτα εδράζονται στο ερπετικό τμήμα τού εγκεφάλου. Μονίμως καταδικάζουμε κάποιους “ερπετοειδείς”, τούς οποίους εφηύραν κάποιες συνωμοσιολογικές θεωρήσεις, ενώ τελικά καταδικάζουμε με τις επιλογές μας τούς εαυτούς μας να συρρικνωνόμαστε οι ίδιοι σε ερπετικές φυσιογνωμίες, εγκλωβισμένοι στα κατώτερα εγκεφαλικά κέντρα.

Επιζητούμε κοινωνική αναγνώριση, αναπαράγοντας στερεότυπα, έστω και εάν ενοίοτε επιχειρούμε να τα κρύψουμε πίσω από αντισυμβατικά φτιασίδια. Φοράμε μάσκες, τις οποίες απαιτεί η κοινωνία, για να είμαστε κοινωνικά αποδεκτοί. Υποδυόμαστε ένα στημένο εαυτό με μπόλικα δήθεν, τον οποίο εφηύρε ο ερπετικός σεναριγράφος τής “τετραπέρατης” διανοίας μας.

Η τερατώδης αναγγελία τού κ. Πρωθυπουργού στο κατώφλι τής νέας χρονιάς ότι “έπεσαν οι μάσκες” τον καθιστά ως πανθομολογούμενο “κωλοτούμπα” τον πλέον θλιβερό μασκοφόρο αυτής τής χώρας. Πράγματι πρόκειται για τον “άνθρωπο τής χρονιάς”. Τον πλέον θλιβερό άνθρωπο, τον πλέον αποτυχημένο αυτής τής χώρας. Πρόκειται για ένα άνθρωπο, ο οποίος υποδύεται τον Ζορρό, ενώ είναι η εντονότερα όλων ενεργούμενη μαριονέτα τού μάτριξ.

Η “ασφάλεια” που μάς προσφέρει η μάσκα είναι η πλέον ψευδής και καταπιεστική.

Προχθές με ρώτησε το παιδί μου:
– Πατέρα γιατί φοράς μάσκα;
– Φοβάμαι να σού δείξω το προσωπό μου, για να μην πάθεις σοκ, απάντησα.
– Όχι πατέρα, μού είπε. Το πρόσωπό σου το γνωρίζω. Δεν είσαι ούτε τέρας, ούτε κτήνος. Βγάλτο αυτό το κατασκεύασμα. Το μόνο που πετυχαίνεις, είναι να καροϊδεύεις τον εαυτό σου.
Τελικά σοκ έπαθα εγώ.

Εάν ακολουθήσουμε μια μέτρηση, θα διαπιστώσουμε, ότι η δέκατη τρίτη χρονιά τής παρούσης χιλιετίας δεν είναι το 2013, αλλά ήταν το 2012. Αυτή ήταν η ευτυχής χρονιά με την οποία εισήλθαμε σε ένα νέο, πράγματι σημαντικό στάδιο.
Δεν είναι διόλου τυχαίο, ότι οι κάθε λογής έμμισθοι καταστροφολόγοι έσπευσαν λίαν εγκαίρως να χρωματίσουν με τα πλέον μελανά χρώματα, στα πλαίσια όχι μόνο μαζικής υπνώσεως, αλλά σχεδόν μαζικής υστερίας, αυτό το έτος.

Θεωρώ, ότι η μεγάλη προσφορά αυτού τού έτους ήταν ότι έπεσαν πάρα πολλές μάσκες. Όχι αυτές, τις οποίες εννοεί ο κ. Πρωθυπουργός, ή οι όποιοι έμμισθοι επωασμένοι στα τζάκια τής πολιτικής. Αυτές οι μάσκες που έπεσαν, αφορούν σχεδόν όλα και όλους μέσα στο μάτριξ. Ευτυχώς πρώτα και κύρια εμάς τούς ιδιους.

2. 2012: THE MASCARADE IS OVER

Συνεχίζεται…