Εβραίοι, ΚΚΕ και Ελευθέριος Βενιζέλος -Ο ΡΟΛΟΣ ΤΩΝ ΕΒΡΑΙΩΝ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΟΘΩΜΑΝΙΚΗ ΚΑΤΟΧΗ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΑΠΕΛΕΥΡΩΣΗ ΥΠΗΡΞΕ ΒΛΑΠΤΙΚΟΣ ΓΙΑ ΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ

Εβραίοι, ΚΚΕ και Ελευθέριος Βενιζέλος -Ο ΡΟΛΟΣ ΤΩΝ ΕΒΡΑΙΩΝ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΟΘΩΜΑΝΙΚΗ ΚΑΤΟΧΗ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΑΠΕΛΕΥΡΩΣΗ ΥΠΗΡΞΕ ΒΛΑΠΤΙΚΟΣ ΓΙΑ ΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ-ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ ΑΡΝΗΤΙΚΗ ΗΤΟ Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΚΚΕ ΣΑΝ ΥΒΡΙΔΙΟ ΤΗΣ ΕΒΡΑΙΚΗΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΟΣ -ΤΟΥΤΟ ΕΔΡΑΣΕ ΕΞ ΑΡΧΗΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΩΝ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΩΝ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΚΑΙ ΥΠΕΡ ΤΩΝ ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΩΝ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΩΝ ΤΩΝ ΕΒΡΑΙΩΝ ΣΙΩΝΙΣΤΩΝ- ΑΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ Ο ΛΟΓΟΣ ΓΙΑ ΤΑ ΠΟΛΛΑ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΑ “ΛΑΘΗ” ΤΟΥ ΚΚΕ ΜΕΧΡΙ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ-ΕΙΝΑΙ ΕΜΠΟΔΙΟ ΣΤΗΝ ΣΥΝΕΝΩΣΗ ΤΩΝ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ-ΑΜΦΙΚΤΥΩΝ

Εβραίοι, ΚΚΕ και Ελευθέριος Βενιζέλος
Συγγραφέας:
Γ. Λεονταρίτης
Άρδην τ. 35


Λί­γοι γνω­ρί­ζουν σή­με­ρα, ό­τι οι Ε­βραί­οι της Θεσ­σα­λο­νί­κης έ­παι­ξαν πρω­τεύ­ο­ντα ρό­λο στην ί­δρυ­ση του ΚΚΕ το ο­ποί­ο, του­λά­χι­στον στα πρώ­τα χρό­νια της πο­ρεί­ας του, ε­πη­ρε­ά­στη­κε έ­ντο­να α­πό τον Ε­βρα­ϊ­κό ε­θνι­κι­σμό. Το γε­γο­νός αυ­τό εί­χε ε­πί­δρα­ση στην πο­λι­τι­κή που α­κο­λού­θη­σε τό­τε το ΚΚΕ με α­πο­τέ­λε­σμα να τε­θεί α­ντι­μέ­τω­πο με τον Ελ. Βε­νι­ζέ­λο και μά­λι­στα να συ­μπο­ρευ­τεί,σε ο­ρι­σμέ­νες πε­ρι­πτώ­σεις, με τις συ­ντη­ρη­τι­κές δυ­νά­μεις που εκ­προ­σω­πού­σε το Λα­ϊ­κό Κόμ­μα.


Δη­λα­δή,το ι­διαί­τε­ρο βά­ρος της ε­βρα­ϊ­κής κοι­νό­τη­τας, ι­διαί­τε­ρα των”νέ­ων Χω­ρών” που εν­σω­μα­τώ­θη­καν στην Ελ­λά­δα με­τά τους Βαλ­κα­νι­κούς πο­λέ­μους,ε­πη­ρέ­α­σε κα­θο­ρι­στι­κά και τις κα­τευ­θύν­σεις του ερ­γα­τι­κού κι­νή­μα­τος και τις σχέ­σεις του με­τον βε­νι­ζε­λι­σμό.


Ας δού­με ό­μως τα γε­γο­νό­τα με τη σει­ρά. Το ξε­κί­νη­μα γί­νε­ται με την πε­ρί­φη­μη«Φε­ντε­ρα­σιόν», τη “Σο­σια­λι­στι­κή Ερ­γα­τι­κή Ο­μο­σπον­δί­α Θεσ­σα­λο­νί­κης”. Ή­ταν η κυ­ριό­τε­ρη και η μα­ζι­κό­τε­ρη σο­σια­λι­στι­κή ορ­γά­νω­ση, που πή­ρε μέ­ρος στην ί­δρυ­ση του ΣΕ­ΚΕ,το οποίο αρ­γό­τε­ρα με­το­νο­μά­στη­κε σε ΚΚΕ. Ι­δρυ­τής της Φε­ντε­ρα­σιόν υ­πήρ­ξε ο Α­βρα­άμ Μπε­να­ρό­για, ο ο­ποί­ος γεν­νή­θη­κε και με­γά­λω­σε στη Βουλ­γα­ρί­α και ε­κεί ήρ­θε για πρώ­τη φο­ρά σε ε­πα­φή με τις σο­σια­λι­στι­κές ι­δέ­ες. Με α­φορ­μή το κί­νη­μα των Νε­ο­τούρ­κων το 1908, ε­γκα­τα­στά­θη­κε στη Θεσ­σα­λο­νί­κη, ό­που ί­δρυ­σε την Φε­ντε­ρα­σιόν. Η δρά­ση του ε­ντάσ­σε­ται στο πλαί­σιο της ι­δε­ο­λο­γι­κής του δια­μόρ­φω­σης, που πραγ­μα­το­ποι­ή­θη­κε μέ­σα στην ε­βρα­ϊ­κή κοι­νό­τη­τα και το βαλ­κα­νι­κό σο­σια­λι­στι­κό κί­νη­μα.


Θα πρέ­πει να θυ­μί­σου­με ό­τι οι Ε­βραί­οι σε­φαρ­δί­τες, ή Ι­σπα­νο­ε­βραί­οι, έ­φτα­σαν στην Ο­θω­μα­νι­κή αυ­το­κρα­το­ρί­α στα τέ­λη του 15ου αιώ­να και αρ­χές του 16ου. Ε­γκα­τα­στά­θη­καν κυ­ρί­ως στην Κων­στα­ντι­νού­πο­λη και τη Θεσ­σα­λο­νί­κη, και πολ­λοί απ’ αυ­τούς κα­τέ­λα­βαν υ­ψη­λά α­ξιώ­μα­τα του Ο­θω­μα­νι­κού κρά­τους. Μέ­λη της Ισ­ρα­η­λι­τι­κής κοι­νό­τη­τας πή­ραν μέ­ρος στα κι­νή­μα­τα πού ση­μειώ­θη­καν στην Ο­θω­μα­νι­κή αυ­το­κρα­το­ρί­α α­πό τον 19ον αιώ­να. Σ’ αυ­τό,έ­παι­ξε ρό­λο η στε­νή ε­πα­φή με­τα­ξύ ο­θω­μα­νι­κού και ευ­ρω­πα­ϊ­κού ε­βρα­ϊ­σμού.


Η Φε­ντε­ρα­σιόν πέ­τυ­χε την έ­νω­ση Βουλ­γά­ρων και Ισ­ρα­η­λι­τών τυ­πο­γρά­φων, αλ­λά και τη συ­νερ­γα­σί­α Ισ­ρα­η­λι­τών, Ελ­λή­νων και Τούρ­κων κα­πνερ­γα­τών.Οι Τούρ­κοι και οι Έλ­λη­νες κα­πνερ­γά­τες δεν ή­θε­λαν να με­τα­βά­λουν το κοι­νό τους τα­μεί­ο σε συν­δι­κά­το, και δεν ε­πι­θυ­μού­σαν να ε­νω­θούν με τους Ισ­ρα­η­λί­τες σο­σια­λι­στές,πα­ρά το γε­γο­νός ό­τι, α­νά­με­σα στους κα­πνερ­γά­τες, οι Ισ­ρα­η­λί­τες εί­χαν δύ­να­μη. Η Φε­ντε­ρα­σιόν πέ­τυ­χε α­κό­μη την έ­νω­ση Τούρ­κων και Ισ­ρα­η­λι­τών ξυ­λουρ­γών. Η ε­φη­με­ρί­δα Πρω­το­μα­γιά κυ­κλο­φο­ρού­σε με άρ­θρα γραμ­μέ­να στη γαλ­λι­κή και ι­σπα­νο-ε­βρα­ϊ­κή, τυ­πω­μέ­να με ε­ρυ­θρά με­λά­νη. Μια δί­κη του σω­μα­τεί­ου των Ισ­ρα­η­λι­τών κα­πνερ­γα­τών ε­πέ­συ­ρε την προ­σο­χή της κοι­νής γνώ­μης της Θεσ­σα­λο­νί­κης αλ­λά και των Τούρ­κων. Οι δι­κα­στι­κές αρ­χές της Θεσ­σα­λο­νί­κης κα­τη­γό­ρη­σαν το σω­μα­τεί­ο ό­τι λει­τουρ­γού­σε πα­ρά­νο­μα και ε­μή­νυ­σαν τους ε­πι­κε­φα­λής του. Α­στυ­νο­μι­κά όρ­γα­να έ­κα­ναν κα­τά­σχε­ση του αρ­χεί­ου και του τα­μεί­ου του, συ­νέ­λα­βαν τα μέ­λη του προ­ε­δρεί­ου, αλ­λά τους ά­φη­σαν αρ­γό­τε­ρα ε­λεύ­θε­ρους με εγ­γύ­η­ση. Η δί­κη έ­γι­νε στο πρω­το­δι­κεί­ο με με­γά­λη συρ­ρο­ή κό­σμου και συ­νη­γό­ρους που τους έ­φε­ραν α­πό την τουρ­κι­κή πρω­τεύ­ου­σα. Η δια­δι­κα­σί­α δι­ήρ­κε­σε μια ο­λό­κλη­ρη μέ­ρα και η α­θω­ω­τι­κή α­πό­φα­ση που ε­ξε­δό­θη την νύ­κτα έ­γι­νε δε­κτή με ζη­τω­κραυ­γές. Οι Ισ­ρα­η­λί­τες, μι­μού­με­νοι τους Έλ­λη­νες και Τούρ­κους σο­σια­λι­στές, ε­ξέ­δω­σαν κι αυ­τοί ε­φη­με­ρί­δα με τον ί­διο τί­τλο Ερ­γά­της, γραμ­μέ­νη στην Ι­σπα­νο­ε­βρα­ϊ­κή.


Την ελ­λη­νι­κή έκ­δο­ση του Ερ­γά­τη δι­η­ύ­θυ­νε στην Α­θή­να ο Νι­κό­λα­ος Γιαν­νιός και ο Στ.Πα­πα­δό­που­λος. Στις 25 Μα­ΐ­ου του 1911, δε­κα­πέ­ντε «κα­θα­ροί σο­σια­λι­στές» –ό­πως οι ί­διοι α­πο­κα­λού­σαν τους ε­αυ­τούς των–συ­γκε­ντρώ­θη­καν στις 9 το βρά­δυ στο μα­γει­ρεί­ο ε­νός μέ­λους τους, του Νί­κου Πα­να­γιώ­του, στη γω­νί­α Σω­κρά­τους και Βε­ραν­ζέ­ρου, και α­πο­φά­σι­σαν την ί­δρυ­ση του Σο­σια­λι­στι­κού Κέ­ντρου στην Α­θή­να. Σε λί­γες μέ­ρες ο Γιαν­νιός έ­φυ­γε για την Κων­στα­ντι­νού­πο­λη, κι ό­ταν με­τά 20 πε­ρί­που μέ­ρες ε­πέ­στρε­ψε,συ­νε­κά­λε­σε τρεις α­πα­νω­τές συ­σκέ­ψεις για να με­τα­φέ­ρει στους συ­ντρό­φους του τις ε­ντυ­πώ­σεις του α­πό τη δρά­ση του Κέ­ντρου της Πό­λης. Οι Βαλ­κα­νι­κοί πό­λε­μοι ό­μως έ­γι­ναν αι­τί­α να δια­λυ­θούν οι σο­σια­λι­στι­κές ο­μά­δες της χώ­ρας, ε­πει­δή τα πε­ρισ­σό­τε­ρα μέ­λη στρα­τεύ­τη­καν και έ­τσι το κέ­ντρο βά­ρους της σο­σια­λι­στι­κής κί­νη­σης με­τα­φέρ­θη­κε στην πο­λυε­θνι­κή Θεσ­σα­λο­νί­κη, ό­που ο ελ­λη­νι­κός­πλη­θυ­σμός α­πο­τε­λού­σε μειο­ψη­φί­α. Ο ί­διος ο Γιαν­νιός πή­ρε μέ­ρος στις μά­χες που έ­γι­ναν στο Μπι­ζά­νι, στο Σα­ρα­ντά­πο­ρο, στο Κιλ­κίς και αλ­λού,και μά­λι­στα πα­ρα­ση­μο­φο­ρή­θη­κε για τη δρά­ση του. Το 1915, με το τέ­λος των Πο­λέ­μων, οι σο­σια­λι­στές άρ­χι­σαν να α­να­διορ­γα­νώ­νο­νται.

Την ε­πο­χή ε­κεί­νη, ο Ελ.Βε­νι­ζέ­λος, στα πλαί­σια της α­νορ­θω­τι­κής πο­λι­τι­κής του,συ­μπε­ριέ­λα­βε και ρυθ­μί­σεις που α­φο­ρού­σαν ζη­τή­μα­τα ερ­γα­σί­ας. Η πο­λι­τι­κή του αυ­τή εμ­φα­νί­στη­κε ως με­γά­λη α­πει­λή στην προ­πα­γάν­δα των σο­σια­λι­στι­κών κι­νή­σε­ων της ε­πο­χής α­φού ο Βε­νι­ζέ­λος προ­ω­θού­σε μια με­ταρ­ρυθ­μι­στι­κή λο­γι­κή με ά­με­σα α­πο­τε­λέ­σμα­τα, σε α­ντί­θε­ση με τα μα­κρο­πρό­θε­σμα α­πο­τε­λέ­σμα­τα πού υ­πό­σχο­νταν τα προ­γράμ­μα­τα των σο­σια­λι­στών. Για το λό­γο αυ­τό, ο Γιαν­νιός έ­γρα­ψε το βι­βλί­ο Σο­σια­λι­σμός του Κρά­τους, για να χρη­σι­μεύ­σει ως θε­ω­ρη­τι­κό ό­πλο των σο­σια­λι­στών ε­νά­ντια στον α­ντα­γω­νι­σμό του βε­νι­ζε­λι­κού φι­λερ­γα­τι­σμού. Ω­στό­σο το “Σο­σια­λι­στι­κό Κέ­ντρο” δεν κα­τόρ­θω­σε να υ­περ­κε­ρά­σει την ε­πιρ­ρο­ή της“Φε­ντε­ρα­σιόν” και η Ο­κτω­βρια­νή Ε­πα­νά­στα­ση έ­τει­νε να ε­νι­σχύ­σει α­κό­μα πε­ρισ­σό­τε­ρο τις “διε­θνι­στι­κές τά­σεις” στα πλαί­σια του ελ­λη­νι­κού ερ­γα­τι­κού κι­νή­μα­τος.


Η ε­πι­στο­λή του Γιαν­νιού


Ο Νικ. Γιαν­νιός, σε με­γά­λη η­λι­κί­α και στο κλί­μα του Ψυ­χρού Πο­λέ­μου, το 1953, με μια ε­πι­στο­λή του προς την ε­φη­με­ρί­δα Έ­θνος, α­να­φε­ρό­ταν στο ξε­κί­νη­μα του ΚΚΕ και υ­πο­γράμ­μι­ζε τα α­κό­λου­θα: «Ι­δρυ­ταί του ΚΚΕ, τό­σον εις τας Α­θή­νας ό­σον και εις την Θεσ­σα­λο­νί­κην, ή­σαν Ισ­ρα­η­λί­ται ή κρυ­πτο­ε­βραί­οι Έλ­λη­νες, το δε κί­νη­μά των, παρ’ό­λα τα σο­σια­λι­στι­κά φαι­νό­με­να ή προ­σχή­μα­τα, ή­το ε­βρα­ϊ­κόν ε­θνι­κι­στι­κόν. Τού­το α­πο­δει­κνύ­ε­ται και α­πό την ε­κλο­γι­κήν σύ­μπρα­ξιν με τους Γού­δα-Γού­να­ρην και την α­ντί­θε­σίν του προς τον Βε­νι­ζε­λι­σμόν, ε­νώ ως γνω­στόν, οι σο­σια­λι­σταί πρέ­πει να συ­νερ­γά­ζο­νται με τα πλέ­ον προ­ο­δευ­τι­κά α­στι­κά κόμ­μα­τα ε­να­ντί­ον των πα­λαιο­κομ­μα­τι­κών και ο­πι­σθο­δρο­μι­κών. Το υ­πό την η­γε­σί­αν μου τό­τε Σο­σια­λι­στι­κόν Κέ­ντρον Α­θη­νών (έ­τος Ι­δρύ­σε­ως 1911) ου­δέν μέ­ρος έ­λα­βεν εις την ί­δρυ­σιν του ΚΚΕ.Του­να­ντί­ον, προ­σε­πα­θή­σα­μεν, με­τα­βά­ντες εις τα γρα­φεί­α του,ο­δός Ευ­ρι­πί­δου, ν’ α­πο­τρέ­ψω­μεν τους νε­ο­φώ­τι­στους κομ­μου­νι­στές α­πό του να προ­σχω­ρή­σουν εις την Μό­σχαν,προ­βλέ­ψα­ντες ποί­α κρί­σις και ποί­α δει­νά ε­πε­ρί­με­ναν τον σο­σια­λι­σμόν της Ελ­λά­δος και την Ελ­λά­δα α­πό την σο­βιε­τι­κήν πα­ρερ­μη­νεί­αν του Μαρ­ξι­σμού. Δυ­στυ­χώς, τα σο­σια­λι­στι­κά μας ε­πι­χει­ρή­μα­τα δεν ει­ση­κού­σθη­σαν, ε­φό­σον η ε­βρα­ϊ­κή η­γε­σί­α εί­χε τους ι­δι­κούς της αν­θελ­λη­νι­κούς σκο­πούς, οι δε γύ­ρω αυ­τής Έλ­λη­νες προ­λε­τά­ριοι ή­σαν α­γράμ­μα­τοι και α­φε­λείς. Προ­σήλ­θα­μεν εν τού­τοις, ως μειο­ψη­φί­α, εις το πρώ­τον Σο­σια­λι­στι­κόν Συ­νέ­δριον (1918), η­γω­νί­σθη­μεν και πά­λιν, αλ­λ’α­πε­χω­ρή­σα­μεν εν τέ­λει δια να μη γί­νω­μεν όρ­γα­να της κομ­μου­νι­ζού­σης ε­βρα­ϊ­κής πλειο­ψη­φί­ας. Έ­κτο­τε, οι πα­λαιοί σο­σια­λι­σταί, ε­πο­λε­μή­σα­μεν και πο­λε­μού­μεν φα­νε­ρά και τί­μια τον Μπολ­σε­βι­κι­σμόν, κα­θώς και τους κα­το­πι­νούς δι­φο­ρού­με­νους“συ­να­γω­νι­στάς” του…»


Βε­νι­ζέ­λος και Ισραηλινή κοινότητα


Το θέ­μα των Ισ­ρα­η­λι­τών της Θεσ­σα­λο­νί­κης υ­πήρ­ξε μια πο­λι­τι­κή ε­μπει­ρί­α δυ­σά­ρε­στη για τον Βε­νι­ζέ­λο. Ο ί­διος, ε­νώ εί­χε φρο­ντί­σει για ζη­τή­μα­τα που τους α­φο­ρού­σαν, σύ­ντο­μα διε­πί­στω­σε ό­τι ο ε­κλο­γι­κός σύλ­λο­γος των Ισ­ρα­η­λι­τών υ­πο­στή­ρι­ζε τους α­ντι­πά­λους του.


Στα 1934, η Ισ­ρα­η­λι­τι­κή κοι­νό­τη­τα της Θεσ­σα­λο­νί­κης α­πο­τε­λού­σε α­κό­μα υ­πο­λο­γί­σι­μη α­ριθ­μη­τι­κή δύ­να­μη (9.000 ψή­φοι). Αλ­λά το κύ­ριο χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό της ή­ταν ό­τι α­πο­τε­λού­σε, και πριν και με­τά την ελ­λη­νι­κή πα­ρου­σί­α, ό­χι α­πλώς θρη­σκευ­τι­κή μειο­νό­τη­τα αλ­λά και ε­θνι­κή. Η Θεσ­σα­λο­νί­κη εί­χε κα­τα­στεί πνευ­μα­τι­κή ε­στί­α της πα­γκό­σμιας ε­βρα­ϊ­κής δια­σπο­ράς. Η ει­κό­να δεν άλ­λα­ξε, ού­τε ό­ταν α­πω­θή­θη­καν οι Τούρ­κοι α­πό τους Έλ­λη­νες. Αλ­λά η ισ­ρα­η­λι­τι­κή κοι­νό­τη­τα α­ντέ­δρα­σε έ­ντο­να,για την ε­πι­βί­ω­σή της, προς τις ελ­λη­νι­κές αρ­χές. Και η α­ντί­δρα­ση της Ισ­ρα­η­λι­τι­κής κοι­νό­τη­τας στρά­φη­κε ε­να­ντί­ον των ελ­λη­νι­κών δυ­νά­με­ων υ­πο­στη­ρί­ζο­ντας ό­τι η ελ­λη­νι­κή πλευ­ρά «α­πει­λού­σε τα συμ­φέ­ρο­ντά της»… Ποιά ή­ταν αυ­τά τα συμ­φέ­ρο­ντα; Η α­ντί­λη­ψη ό­τι οι πρό­σφυ­γες, που εί­χαν εισ­ρεύ­σει ο­μα­δι­κά, εί­χαν ε­κτο­πί­σει τους Ισ­ρα­η­λί­τες α­πό τα ε­πι­χει­ρη­μα­τι­κά ο­χυ­ρά του ε­μπο­ρί­ου.


Πά­νω α­πό τους πρό­σφυ­γες,φυ­σι­κή πο­λι­τι­κή τους στέ­γη ή­ταν το Κόμ­μα των Φι­λε­λευ­θέ­ρων και τα θυ­γα­τρι­κά δη­μο­κρα­τι­κά κόμ­μα­τα, που α­πο­τε­λού­σαν την πρω­το­πο­ρί­α στην α­να­τρο­πή των κα­τε­στη­μέ­νων, κά­τω α­πό τα οποία εί­χαν βρει κα­τα­φύ­γιο δε­κά­δες χι­λιά­δες Ισ­ρα­η­λί­τες της Θεσ­σα­λο­νί­κης. Έ­τσι, οι Ισ­ρα­η­λί­τες, στην πο­λύ με­γά­λη πλειο­ψη­φί­α τους, πή­ραν τη θέ­ση τους στον α­ντι­βε­νι­ζε­λι­σμό,και ε­πη­ρέ­α­σαν και το νε­α­ρό ΚΚΕ, με το ο­ποί­ο εί­χαν ι­σχυ­ρούς δε­μούς. Η ψή­φος σχε­δόν δέ­κα χι­λιά­δων ψη­φο­φό­ρων στις κάλ­πες κα­τέ­λη­γε να δί­νει έ­να εί­δος «βέ­το», για την τε­λι­κή ε­κλο­γι­κή ε­τυ­μη­γο­ρί­α της Θεσ­σα­λο­νί­κης, στους Ε­βραί­ους της πό­λης. Το γε­γο­νός αυ­τό ή­ταν έκ­δη­λο ει­δι­κά στα 1933. Η πο­λυ­μή­χα­νη α­ντι­βε­νι­ζε­λι­κή πα­ρά­τα­ξη δεν ά­φη­σε α­νεκ­με­τάλ­λευ­τη μια τέ­τοια ευ­και­ρί­α. Και μό­λις α­νέ­βη­κε στην ε­ξου­σί­α, έ­ρι­ξε τους Ισ­ρα­η­λί­τες της Θεσ­σα­λο­νί­κης –που α­πο­τε­λού­σαν μέ­χρι τό­τε ι­διαί­τε­ρο ε­κλο­γι­κό σύλ­λο­γο– μέ­σα στη με­γά­λη πε­ρι­φέ­ρεια της Θεσ­σα­λο­νί­κης, για να με­τα­τρέ­ψει το ε­κλο­γι­κό α­πο­τέ­λε­σμα υ­πέρ αυ­τής.


Η ε­νέρ­γεια αυ­τή έ­γι­νε με εύ­σχη­μο τρό­πο, δια μέ­σου της α­κυ­ρω­τι­κής α­πό­φα­σης του ε­κλο­γο­δι­κεί­ου, που κή­ρυ­ξε πα­ρά­νο­μο τον χω­ρι­στό ε­κλο­γι­κό σύλ­λο­γο. Στην ε­πα­να­λη­πτι­κή ε­κλο­γή της Θεσ­σα­λο­νί­κης, η«Η­νω­μέ­νη Α­ντι­πο­λί­τευ­ση» πή­ρε τους ψή­φους των Ισ­ρα­η­λι­τών.


Σε α­νοι­χτή ε­πι­στο­λή του προς το Ε­λεύ­θε­ρο Βή­μα στις 22 Σε­πτεμ­βρί­ου 1934, ο Βε­νι­ζέ­λος τό­νι­ζε με­τα­ξύ άλ­λων:


«Το Ισ­ρα­η­λι­τι­κόν στοι­χεί­ον της Θεσ­σα­λο­νί­κης, έ­χει την α­ξί­ω­σιν να κα­ταρ­γη­θεί ο ι­διαί­τε­ρος ε­κλο­γι­κός σύλ­λο­γός του, και να ψη­φί­ζει μα­ζί με τους ο­μο­γε­νείς Θεσ­σα­λο­νί­κης, προς α­νά­δει­ξιν των 20 βου­λευ­τών και 8 γε­ρου­σια­στών της πε­ρι­φε­ρεί­ας ταύ­της. Προ πε­ντα­ε­τί­ας ε­πί­στευα ό­τι δεν α­πεί­χε πο­λύ η η­μέ­ρα κα­τά την ο­ποί­αν θα η­δύ­να­το να γί­νει δε­κτή η α­ξί­ω­σις αυ­τή. Αλ­λά με­τά την πα­ρά­νο­μον δια δι­κα­στι­κής α­πο­φά­σε­ως α­κύ­ρω­σιν της ε­κλο­γής Θεσ­σα­λο­νί­κης και την διε­ξα­χθεί­σαν ε­πα­να­λη­πτι­κήν ε­κλο­γήν της 2ας Ιου­λί­ου,το Κόμ­μα των Φι­λε­λευ­θέ­ρων πι­στεύ­ει ό­τι, κα­τά την πα­ρού­σαν του­λά­χι­στον γε­νε­άν, δεν η­μπο­ρεί να γί­νει σκέ­ψις πε­ρί κα­ταρ­γή­σε­ως του ι­διαι­τέ­ρου ε­κλο­γι­κού συλ­λό­γου των Ισ­ρα­η­λι­τών της Θεσ­σα­λο­νί­κης. Διό­τι κα­τά την ε­κλο­γήν ταύ­την α­πε­δεί­χθη ό­λη η πο­λι­τι­κή υ­στε­ρο­βου­λί­α, την ο­ποί­α ε­γκρύ­πτει η προ­σπά­θεια των Ισ­ρα­η­λι­τών Θεσ­σα­λο­νί­κης προς κα­τάρ­γη­σιν του ι­διαι­τέ­ρου ε­κλο­γι­κού των συλ­λό­γου…».


Σε άλ­λο ση­μεί­ο της μα­κράς ε­πι­στο­λής του, ο Ελ. Βε­νι­ζέ­λος ε­πε­σή­μαι­νε: «οι Ισ­ρα­η­λί­ται της Πα­λαιάς Ελ­λά­δος γνω­ρί­ζουν πό­σον φι­λι­κά εί­ναι τα προς αυ­τούς αι­σθή­μα­τά μου. Ου­δέ­πο­τε έ­παυ­σα α­να­γνω­ρί­ζων και δια­κη­ρύτ­των τας α­ρε­τάς του Ισ­ρα­ήλ. Και έ­κα­μα ό,τι ή­το δυ­να­τόν κα­τά τα μα­κρά έ­τη της διοι­κή­σε­ώς μου δια να α­ντα­πο­κρι­θώ εις κά­θε νό­μι­μον αί­τη­μα των Ισ­ρα­η­λι­τών Θεσ­σα­λο­νί­κης, α­μέ­ρι­στον δε τους πα­ρέ­σχον την υ­πο­στή­ρι­ξίν μου και εις την Κοι­νω­νί­αν των Ε­θνών. Πλην των άλ­λων α­ρε­τών των,εί­ναι και ευ­φυέ­στα­τοι. Το σφάλ­μα των εις την πα­ρού­σαν πε­ρί­στα­σιν εί­ναι ό­τι θέ­λουν να δεί­χνουν υ­περ­βο­λι­κά ευ­φυείς,και ε­πί­στευ­σαν ό­τι, α­πο­τε­λού­ντες ό­χι α­πλώς θρη­σκευ­τι­κήν αλ­λά και ε­θνι­κήν μειο­νό­τη­τα, η­μπο­ρούν, α­νερ­χό­με­νοι εις 60μό­νον χι­λιά­δας, να γί­νουν ου­σια­στι­κώς διαι­τη­ταί της τύ­χης ε­νός έ­θνους 7 ε­κα­τομ­μυ­ρί­ων. Και η υ­περ­βο­λή της ευ­φυ­ΐ­ας τους α­πέ­κρυ­ψε τον κίν­δυ­νον, ο ο­ποίος συ­νο­δεύ­ει την α­ξί­ω­σιν ταύ­την. Ο κίν­δυ­νος αυ­τός εί­ναι να γί­νουν μι­ση­τοί εις έ­να με­γά­λο κόμ­μα της χώ­ρας. Ό­ταν κα­τά την ε­πί­σκε­ψιν ε­πι­τρο­πής Ισ­ρα­η­λι­τών, την ο­ποί­αν ε­χά­ρην δε­χθείς προ ο­λί­γων ημε­ρών,πα­ρε­τή­ρη­σα εις αυ­τούς ό­τι δεν εί­ναι ε­πι­τε­τραμ­μέ­νον να χα­ρα­κτη­ρί­ζουν ως πο­λι­τι­κόν “γκέ­το” τον ι­διαί­τε­ρον ε­κλο­γι­κόν σύλ­λο­γον, ε­φό­σον α­πο­λαμ­βά­νουν των ι­διαι­τέ­ρων πλε­ο­νε­κτη­μά­των που τους α­σφα­λί­ζει η συν­θή­κη της προ­στα­σί­ας των μειο­νο­τή­των, ε­ξε­πλά­γην να ί­δω ό­τι μέ­λη της εν λό­γω ε­πι­τρο­πής δεν ε­γνώ­ρι­ζον ό­τι α­πο­λαμ­βά­νουν τοιαύ­της ι­διαι­τέ­ρας προ­στα­σί­ας. Πρέ­πει, άλ­λω­στε, να ε­πέλ­θει μί­α σα­φής ε­ξή­γη­σις. Ο Ιου­δα­ϊ­σμός δεν εί­ναι ι­διαι­τέ­ρα μό­νον θρη­σκεί­α αλ­λά και ι­διαι­τέ­ρα ε­θνό­της. Πολ­λοί εκ των Ιου­δαί­ων των ε­γκα­τε­στη­μέ­νων εις δια­φό­ρους ευ­ρω­πα­ϊ­κάς χώ­ρας έ­χουν α­φο­μοιω­θεί ε­θνι­κώς με τους λα­ούς εν μέ­σω των ο­ποί­ων εί­ναι ε­γκα­τε­στη­μέ­νοι. Και δια τού­το ό­ταν η σιω­νι­στι­κή κί­νη­σις ήρ­χι­σε να ε­πι­τεί­νε­ται, ε­τά­χθη­σαν α­ντι­μέ­τω­ποι προς αυ­τήν.Αλ­λά το μέ­γα πλή­θος των Ισ­ρα­η­λι­τών ε­τά­χθη με τον σιω­νι­σμόν.Και τα 16 ε­κα­τομ­μύ­ρια των Ισ­ρα­η­λι­τών που υ­πάρ­χουν εις ό­λον τον κό­σμον εί­ναι υ­πε­ρή­φα­να, διό­τι α­νή­κουν εις ε­θνό­τη­τα που έ­χει μί­αν ι­στο­ρί­αν, η ο­ποί­α δύ­να­ται να προ­σί­δει υ­πε­ρη­φά­νως την ι­στο­ρί­αν οιασ­δή­πο­τε άλ­λης ε­θνό­τη­τος.


Το προ μη­νός συ­νελ­θόν εις Ελ­βε­τί­αν ισ­ρα­η­λι­τι­κόν συ­νέ­δριον α­πε­φά­σι­σε την σύ­γκλη­σιν πα­γκο­σμί­ου ισ­ρα­η­λι­τι­κού συ­νε­δρί­ου κα­τά το ε­πό­με­νον έ­τος, εις το οποίον εί­μαι βέ­βαιος –και το ευ­ρί­σκω α­πο­λύ­τως φυ­σι­κόν– ό­τι θα σπεύ­σουν με­τα­ξύ των πρώ­των να α­ντι­προ­σω­πευ­τούν και οι Ισ­ρα­η­λί­ται της Θεσ­σα­λο­νί­κης.Κα­νείς δεν η­μπο­ρεί να τους κα­τη­γο­ρή­σει, διό­τι εί­ναι υ­πε­ρή­φα­νοι δια την ι­στο­ρί­αν των, και κά­θε Έλ­λην υ­ιο­θε­τεί ά­ρι­στα το αί­σθη­μα αυ­τό της υ­πε­ρη­φα­νεί­ας. Αλ­λά ας εί­ναι λο­γι­κοί οι συ­μπο­λί­ται μας Ισ­ρα­η­λί­ται της Θεσ­σα­λο­νί­κης.Ε­φό­σον α­πο­τε­λούν μειο­νό­τη­τα, ό­χι α­πλώς θρη­σκευ­τι­κήν αλ­λά και ε­θνι­κήν, ας αρ­κε­στούν εις την α­ντι­προ­σώ­πευ­σιν που τους α­σφα­λί­ζει εις τα νο­μο­θε­τι­κά σώ­μα­τα η α­ριθ­μη­τι­κή των δύ­να­μις. ΑΣ ΜΗ Ε­ΠΙ­ΔΙΩ­ΚΟΥΝ ΝΑ Ε­ΠΗ­ΡΕ­Α­ΖΟΥΝ ΤΑΣ ΤΥ­ΧΑΣ ΤΗΣ ΕΛ­ΛΑ­ΔΟΣ, πε­ρισ­σό­τε­ρον α­πό ό,τι τους δί­δει δι­καί­ω­μα η α­ριθ­μη­τι­κή των δύ­να­μις. Θα ή­το κρί­μα να έλ­θουν βο­η­θοί των ο­λί­γων ε­κεί­νων που ζη­τούν να δη­μιουρ­γή­σουν και εις την Ελ­λά­δα ο­ξύν α­ντι­ση­μι­τι­σμόν. Προ­σφέ­ρουν κα­κί­στην υ­πη­ρε­σί­αν και εις την χώ­ραν, της ο­ποί­ας εί­ναι πο­λί­ται, και εις ε­αυ­τούς, αλ­λά και κιν­δυ­νεύ­ουν να δη­λη­τη­ριά­σουν τας σχέ­σεις των Ισ­ρα­η­λι­τών της άλ­λης Ελ­λά­δος με τα λοι­πά στοι­χεί­α του πλη­θυ­σμού, ε­νώ αι σχέ­σεις αύ­ται ή­σαν αρ­μο­νι­κώ­τα­ται ε­πί μί­αν ό­λην ε­κα­το­ντα­ε­τί­αν, και ε­νώ τους Ισ­ρα­η­λί­τας τού­τους της άλ­λης Ελ­λά­δος ε­θε­ω­ρού­μεν με το βλέμ­μα που βλέ­πο­μεν τους κα­θο­λι­κούς των νή­σων, ως εξ ί­σου γνη­σί­ους Έλ­λη­νας με η­μάς τους ορ­θο­δό­ξους, δια­φέ­ρο­ντας δε μό­νον κα­τά το δόγ­μα και το θρή­σκευ­μα, ως προς τα ο­ποί­α κα­νείς δεν ε­πι­τρέ­πε­ται να ε­ρευ­νά την συ­νεί­δη­σιν του άλ­λου…».

amphiktyon
Οι διαχειριστές του katohika.gr διατηρούν το δικαίωμα τροποποίησης ή διαγραφής σχολίων που περιέχουν υβριστικούς – προσβλητικούς χαρακτηρισμούς. Απαγορεύεται η δημοσίευση συκοφαντικών ή υβριστικών σχολίων.Σε περίπτωση εντοπισμού τέτοιων μηνυμάτων θα ακολουθεί διαγραφή

Φιλε μου ο σημερινός εχθρός σου είναι η παραπληροφόρηση των μεγάλων καναλιών. Αν είδες κάτι που σε άγγιξε , κάτι που το θεωρείς σωστό, ΜΟΙΡΆΣΟΥ ΤΟ ΤΩΡΑ με ανθρώπους που πιστεύεις οτι θα το αξιολογήσουν και θα επωφεληθούν απο αυτό! Μην μένεις απαθής. Πρώτα θα νικήσουμε την ύπνωση και μετά ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ τα υπόλοιπα.