Γελαστός με το στανιό

Χρόνια πολλά, ζωγραφιστά!

Μπαμπά, μπαμπά! Άκου με λίγο! Έχω μερικές απορίες να μου λύσεις. Αγόρι μου γλυκό, σε παρακαλώ, ντύσου και περιμένουμε κόσμο για να γιορτάσουμε την πρωτοχρονιά. Σε πιάνουν αυτές οι περίεργες οι ερωτήσεις σου πάντα τις πιο ακατάλληλες στιγμές. Μα, μπαμπά, δεν μπορώ να τα καταλάβω όλα από μόνος μου, θέλω να με βοηθήσεις, να μου εξηγήσεις ορισμένα που με απασχολούν από χτες. Άντε, πες μου τι θες να δούμε τι σε προβληματίζει πάλι. Είναι αυτό που λέει και το τραγούδι, πως να κρυφτείς απ’ τα παιδιά, έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα! Στην εποχή που ζούμε βέβαια είναι ακόμα πιο δύσκολο να κρυφτείς από τα παιδιά. Ναι, είναι η λεγόμενη προχωρημένη τους αντίληψη, δεν ξέρω τι να πω, η εύκολη πρόσβαση που έχουν στην παραμικρή πληροφορία, ο εγκέφαλός τους μοιάζει με κινητή εγκυκλοπαίδεια που διαρκώς εμπλουτίζει το περιεχόμενό της και που δεν σταματά να ψάχνει, να διευκρινίζει, μέχρι να εξηγηθεί και η τελευταία του κόσμου έννοια. Και δεν είναι μόνο αυτό. Το πιο εντυπωσιακό είναι ότι κάθονται και εξακριβώνουν αν η εξήγηση που τους έδωσες ήταν αληθινή ή παραποιημένη για να χαϊδέψεις τα απαλά τους τα αυτιά. Είναι κάτι που και εμένα με έχει προβληματίσει πάντως. Δηλαδή δεν ξέρω αν θα πρέπει να τα λέμε όντως όλα στα παιδιά ή αν θα πρέπει να επιλέγουμε ποια πρέπει να τους λέμε ή αν καλύτερο θα ήταν να τους λέμε κυρίως τα ευχάριστα, για να μην επηρεάζεται αρνητικά η ψυχολογία τους ή αν θα πρέπει να αποφεύγουμε εντελώς την επαφή τους με ζητήματα που δεν άπτονται της ηλικίας τους, μήπως δηλαδή αυτή όλη η υπερβολική πληροφόρηση οδηγήσει σε αντίθετα αποτελέσματα, σε μια υπερφόρτωση ψυχολογική, εγκεφαλική, σωματική. Μήπως τελικά η πολλή αλήθεια γίνει στην πορεία τραύμα.

Ακόμα να βάλεις το παντελόνι σου, παιδί μου; Θα έρθουν οι καλεσμένοι μας και πρέπει να είμαστε όλοι όμορφοι! Δες η μαμά σου πόσες ώρες ξόδεψε για να ετοιμάσει το τραπέζι με τα τόσα διαφορετικά φαγητά. Δες το σπίτι μας πόσο ωραία στολισμένο που είναι. Γίνεται ο γιος μου, το καμάρι μου, να μην είναι άψογα ντυμένος; Θα φάμε, θα πιούμε, θα κοιμηθούμε και ύστερα θα κάτσω να σου λύσω κάθε απορία που έχεις. Καλά, καλά! Μην κλαις! Δεν θέλω σήμερα να κλαις, δεν θέλω κανείς εδώ μέσα σήμερα να κλαίει! Δεν γίνεται να κλαίμε την πρώτη ημέρα του χρόνου, λένε ότι αυτό που θα κάνεις την πρωτοχρονιά, θα το κάνεις για όλο τον υπόλοιπο τον χρόνο, εντάξει, είναι λιγάκι τραβηγμένα όλα αυτά, αλλά έχουν ένα βαθύτερο νόημα, ότι όπως δηλαδή στους αγώνες στίβου μια νικηφόρα κούρσα κρίνεται στην πετυχημένη της εκκίνηση, όπως μια καλή ημέρα φαίνεται από το πρωί της, έτσι είναι και ο χρόνος ο νέος, σαν μια ολόκληρη, τεράστια ημέρα, που επιβάλλεται να ξεκινήσει καλά. Στην τελική, όλοι μας το έχουμε ανάγκη, όλοι χρειαζόμαστε μια παύση από τα άγχη, τα προβλήματα, την αγωνία για το αύριο, σήμερα πρέπει να ασχοληθούμε μόνο με το σήμερα, ούτε με το χθες, ούτε με το αύριο, να απολαύσουμε τούτες τις στιγμές, να προσποιηθούμε, αν χρειαστεί, ότι δεν είναι όλα και τόσο τραγικά, ότι ίσως τα έχουμε διογκώσει μέσα μας και ότι, εντάξει, ο χρόνος που έφυγε ήταν δύσκολος, αλλά σήμερα είναι προτιμότερο να γελάσουμε, να χορέψουμε, να δούμε τα υπέροχα εορταστικά προγράμματα που θα έχει η τηλεόραση, έστω και αν τα περισσότερα είναι μαγνητοσκοπημένα, να βγάλουμε όση περισσότερη θετική ενέργεια διαθέτουμε, γιατί σίγουρα έχουμε και τέτοια. Γι΄ αυτό σου λέω, γέλα, γέλα, πουλί μου, γέλα, ειν’ η ζωή μια τρέλα! Εβίβα!

Μπαμπά, να σε ρωτήσω, τι σημαίνει η λέξη ανασκόπηση; Βρήκα αυτό εδώ το περιοδικό που τη γράφει με μεγάλα γράμματα στο εξώφυλλο και αναρωτιόμουν τι πάει να πει. Κι έχει τόσες περίεργες εικόνες μπαμπά, θα μου πεις τι είναι, μπαμπά; Αχ, ρε μπαγάσα, δεν πήρες από εμένα τίποτα, τελικά, όλα από την ευαίσθητη τη μάνα σου τα πήρες! Ρε, άσε τις ανασκοπήσεις και έλα να φορέσεις τη ρεβεγιονίστικη γραβάτα που σου πήρα! Δεν είπαμε ότι πάει ο παλιός ο χρόνος, ας γιορτάσουμε παιδιά; Να πω την αλήθεια, όταν ήμουν μικρός κι εμένα μου αρέσανε οι ανασκοπήσεις. Ειδικά στα αθλητικά γεγονότα της χρονιάς. Μου άρεσε να βλέπω συγκεντρωμένα τα ομορφότερα γκολ, τις σπουδαιότερες νίκες, τις προκρίσεις, τους πανηγυρισμούς, τους αθλητές που ξεχώρισαν, τα ρεκόρ που έσπασαν, τα κύπελλα, τα ενθουσιώδη πλήθη που τρέχανε στους δρόμους, τις χρυσές μπάλες. Τα τελευταία χρόνια, αποφεύγω να ασχολούμαι με όσα συνέβησαν τη χρονιά που πέρασε. Κι αυτό γιατί πλέον βλέπεις με το σταγονόμετρο κάποιο θετικό γεγονός, κάποια διάκριση, ακόμα και αυτός ο αθλητισμός που κάποτε έδινε μεγάλες χαρές σε όλους μας έχει ακολουθήσει την πτώση τής υπόλοιπης κοινωνίας και θαρρείς ότι βρίσκεται σε μόνιμη παρακμή. Μονάχα τραγικά γεγονότα διαβάζεις στις ανασκοπήσεις πλέον, και μόνο τυχαίο δεν είναι ότι στα τραπέζια και στις ευχές δεν ακούς τίποτε άλλο πέρα από το να φύγει ο παλιός ο χρόνος και να μην ξανάρθει, ότι ήταν άσχημη χρονιά, ότι ο καινούργιος δεν γίνεται να μην είναι καλύτερος, πρέπει όλοι να συμβάλουμε σε αυτό, όπως σωστά είπε και ο Δήμαρχος την ώρα που μετρούσε αντίστροφα, ότι πρέπει δηλαδή να μπει ένα τέλος στη μεμψιμοιρία, ότι οι Έλληνες ενωμένοι μπορούμε να πετύχουμε πολλά, πάμε όλοι δυνατά, 5, 4, 3, 2, 1….! Χρόνια πολλά!

Μπαμπά, εδώ γράφει ότι ένα κοριτσάκι μικρό πέθανε από τον καπνό που έβγαλε ένα μαγκάλι. Τι είναι το μαγκάλι; Και γιατί μπορεί κάποιος να πεθάνει από αυτό; Μπαμπά, πιο κάτω δείχνει μια φωτογραφία με έναν κύριο που έχει τα μάτια ανοιχτά και μια κυρία αγκαλιά και ο ένας έχει ένα μαχαίρι στην καρδιά και το αίμα στάζει χαμηλά, μπαμπά τι σημαίνουν όλα αυτά; Μπαμπά, παρακάτω βλέπω εικόνες με κυρίους που περνάνε μέσα από δρόμους αναποδογυρισμένους και πλάι από δέντρα ξαπλωτά, κουβαλάνε στα χέρια μια κοπέλα σκεπασμένη με άσπρο σεντόνι, γράφουν ότι ήταν μια μικρή δασκάλα σαν και τη δικιά μου μπαμπά, γιατί δεν βλέπουμε το πρόσωπο από την κυρία μπαμπά; Στις επόμενες σελίδες, δείχνει πολλά χέρια να ψάχνουν κάτι προς τα ψηλά, την ώρα που κάποιοι πετάνε προς τα εκεί σακούλες με φρούτα και λαχανικά, να, έλα να δεις κι εσύ, τραβιούνται μεταξύ τους για μια σακούλα με πορτοκάλια, μπαμπά! Κάτσε να σου δείξω και αυτή τη σελίδα που μου έκανε εντύπωση με τις πολλές τις φράουλες, βλέπεις μπαμπά, να εδώ, φράουλες κόκκινες, όπως τα σημάδια που έχουν αυτοί οι μαύροι κύριοι στα κορμιά τους, μπαμπά, λένε ότι κάποιος τους χτύπησε με όπλο και ότι οι αυτοί δεν κάνανε τίποτα και ότι μαζεύανε μόνο φράουλες και ότι οι σφαίρες ανοίξαν τα κορμιά τους και φαίνεται λες και οι σφαίρες φυτρώσανε μέσα τους όπως οι φράουλες. Πωπω! Μπαμπά, γιατί εδώ δείχνει τηλεοράσεις με μαύρη οθόνη, γιατί αυτές οι τηλεοράσεις δεν παίζουν τίποτα, γιατί δείχνουν μόνο μαύρο, εμείς δεν έχουμε κανένα κανάλι που να δείχνει μαύρο, έτσι δεν είναι μπαμπά; Και τι είναι αυτό το ξανθό κοριτσάκι, μπαμπά, τι κάνει και είναι ανάμεσα στα γυφτάκια, γιατί το λένε ξανθό άγγελο, μπαμπά, επειδή τα μαλλιά του είναι ξανθά; Και ποιοι είναι όλοι αυτοί, μπαμπά, που έχουν αφήσει σημειώματα και λένε έχε γεια, ποιον χαιρετάνε, μπαμπά, που πήγαν όλοι αυτοί, μπαμπά; Όλα αυτά έγιναν μέσα σε μια χρονιά, μπαμπά; Στη χώρα μου, μπαμπά;

Τώρα τι να σου πω; Βρήκες τη στιγμή για να αραδιάσεις όλες αυτές τις ηλίθιες ερωτήσεις. Μην περιμένεις να πάρεις καμιά απάντηση. Δεν είναι πράγματα για εσένα αυτά. Ποιος στο διάολο σου έδωσε αυτό το καταραμένο περιοδικό; Αυτή η μάνα σου τα φταίει όλα, που σου κάνει όλα τα χατίρια και σου παίρνει όποια μαλακία ζητήσεις. Πήγαινε μέσα στο δωμάτιό σου τώρα αμέσως! Προτιμότερο είναι να κάτσεις κλεισμένος εκεί μέσα και να ασχοληθείς με τα παιχνίδια και τις νερομπογιές σου. Ακούς εκεί, ο μπαγάσας. Βάλθηκε να μας χαλάσει τη διάθεση, πρωτοχρονιάτικα. Να έρθουν οι καλεσμένοι μας και να αρχίσει να λέει όλα αυτά τα θλιβερά την ώρα που θα κόβουμε τη βασιλόπιτα, να μας κάτσει στο λαιμό και το φλουρί. Να αναρωτηθούν οι άνθρωποι πως είναι δυνατόν τόσο δα παιδί να ασχολείται με τέτοια ζητήματα. Πρέπει να μιλήσω με τη μάνα του. Να βάλουμε μερικά πράγματα κάτω. Το ότι έχει την επιμέλεια του μικρού δε σημαίνει ότι πρέπει να τον αφήνει έκθετο. Πρέπει να το προστατεύει, μπορεί να πάει να μιμηθεί αυτά που διαβάζει, τα παιδιά το έχουν αυτό, αντιγράφουν τις συμπεριφορές των μεγάλων. Σώπα, χτυπάει το κουδούνι. Χρόνια πολλά! Καλή χρονιά! Με υγεία! Καθίστε. Σερβιριστείτε. Έχουμε από όλα τα καλά! Ναι, μαζευόμαστε κάθε χρόνο, κάθε πρωτοχρονιά. Ναι, για το παιδί. Για να είμαστε πάλι σαν οικογένεια, έστω για μια φορά. Εβίβα! Ναι, συμβαίνουν αυτά. Τώρα, όπου να ‘ναι θα έρθει και ο μικρός. Μικρέ! Έλα στο τραπέζι! Μικρέ! Μίλησα! Γιε μου, τι είναι όλα αυτά; Γιατί έμεινες γυμνός παιδί μου; Τι έκανες στο κορμάκι σου; Τι είναι όλα αυτά τα κόκκινα σημάδια σαν φράουλες στα πλευρά σου; Γιατί έδεσες τη γραβάτα γύρω από το λαιμό σου, γιε μου; Θεέ μου! Γιατί έβαψες με μπογιά τα χείλη σου, τα μαγουλά σου, την καρδιά σου, καρδιά μου; Γιατί όλα αυτά τα δάκρυα, παιδί μου; Κάνω ακριβώς αυτό που μου είπες, μπαμπά.

Χαμογελώ ζωγραφιστά.