Απ’ όλα όσα έχασα, με πείραξε, τ’ Ότι μέσα μου γεννήθηκε το μίσος

Ο Πολ Τόμσεν είπε: «Είναι σημαντικό το ότι οι Ευρωπαίοι έχουν αναγνωρίσει πως το χρέος της Ελλάδας δεν είναι βιώσιμο». Ο Στουρνάρας απάντησε περιχαρής: «Ευπρόσδεκτο ένα νέο “κούρεμα”». Κουβέντα για την αποτυχία του προγράμματος, των Μνημονίων, των «απαιτούμενων θυσιών των πολιτών», των όσων θυσιάστηκαν.

Ο Πόλ Τόμσεν είπε χτες: «Το ΔΝΤ εκφράζει δυσπιστία ότι η Ελλάδα θα μπορέσει να καλύψει με ανώδυνα διαρθρωτικά μέτρα το δημοσιονομικό κενό των 4 δισ. ευρώ για τη διετία 2015-2016 και γι’ αυτό προτείνει μονιμοποίηση του τέλους αλληλεγγύης στα εισοδήματα και νέες περικοπές συντάξεων και επιδομάτων». Ο Στουρνάρας δε δήλωσε τίποτα και ο Σαμαράς είναι αισιόδοξος.

Το ΔΝΤ είπε χτες: «Αν δεν επιτευχθούν οι στόχοι, η Ελλάδα θα αναγκαστεί να προβεί σε περικοπές δημοσίων δαπανών ίσες με το 50% του ποσού δεν εισπράχθηκε. Για παράδειγμα, αν αντί για 2,6 δισ. ευρώ τα έσοδα φθάσουν τα 1,6 δισ. ευρώ, οι περικοπές στον Προϋπολογισμό θα είναι το ήμισυ του 1 δισ. ευρώ που απομένει, ήτοι 500 εκατ. ευρώ». Ο Στουρνάρας σήκωσε τους ώμους του σ’ ένα αδιάφορο «ε, και τι να κάνουμε;», ενώ η κοινωνία είναι ανάσκελα στον ήλιο και ξεψειριάζεται.

Ο Ραγκούσης κάνοντας μπάνιο στην αταραξία των πολιτών, βγάζει τη μπόχα από πάνω του και δίνει στεγνά ως ενόχους της χρεωκοπίας τον Βενιζέλο και τον Σαμαρά, δηλώνοντας: «Την Ελλάδα την έστειλαν στο μνημόνιο όσοι, για παράδειγμα, στην πλάτη των φορολογουμένων και του δημόσιου χρέους χάρισαν δισεκατομμύρια χρέη ποδοσφαιρικών ομάδων των πόλεών τους για να εκλέγονται πρώτοι βουλευτές. Την Ελλάδα έστειλαν στο μνημόνιο όσοι γέμισαν με συντοπίτες τους τα μουσεία της αρμοδιότητος τους, όπως αυτό της Ακρόπολης, με πελατειακές προσλήψεις σταζιέρ και συμβασιούχων».

Στο ίδιο χαμάμ καθαρίζονται ο Λοβέρδος που δηλώνει ότι την Ελλάδα έβαλε σε αυτή την περιπέτεια ο Γιώργος Παπανδρέου, καθώς και ο Μπεγλίτης που δηλώνει ότι το ΔΝΤ στην Ελλάδα το επέβαλαν οι Γερμανοί, ενώ γενικά όλοι οι πρωταγωνιστές του εγκλήματος καθαρίζουν τα χέρια και τις συνειδήσεις τους, πριν φύγουν για καριέρα στις ΗΠΑ όπως προσφάτως έκανε ο Γιώργος Παπανδρέου και τον ακολουθεί κι ο Λουκάς Παπαδήμος με αποκορύφωμα την τρικομματική συμφορά.

Αυτές οι βόμβες σκάζουν καθημερινά. Τα νοσοκομεία δεν έχουν τρόφιμα για τους ασθενείς τους. Τα νοσοκομεία δεν έχουν γιατρούς, νοσηλευτικό και παραϊατρικό προσωπικό. Ιδιώτες γιατροί κόβουν κάθε μέρα τη σχέση τους με τον ΕΟΠΥΥ και δέχονται ασθενείς μόνο επί πληρωμή. Τα φάρμακα εξαφανίζονται. Η κοινωνία είναι κουφή. Αυτό βέβαια είναι το λιγότερο. Σύντομα θα είναι νεκρή. Ο δείκτης θνησιμότητας αυξήθηκε από 9,5% το 2006 σε 9,9% το 2012. Ακόμη χειρότερα, ο δείκτης βρεφικής θνησιμότητας, που την περίοδο 2001 – 2008 μειωνόταν 8,7% ετησίως, τη τελευταία τετραετία αυξάνεται 14% αντίστοιχα.

Και ξαφνικά η κοινωνία σταματάει να ξεψειριάζεται αραχτή στον ήλιο. Αναστατώνεται! Τρέχει να ανοίξει τηλεόραση. Πανικός! Κάτι έγινε στο Mall. Στο Mall που όλοι αγαπήσαμε. Στο Mall της καρδιάς μας. Έγινε έκρηξη. Ω, η τρομοκρατία! Όχι! Η τρομοκρατία δε θα περάσει. Θα αντισταθούμε.

Στεκόμουν με σκεπτικισμό απέναντι σε αυτή την ιστορία περί αποπροσανατολισμού της κοινωνίας. Αναρωτιόμουν για ποιο λόγο να θες να αποπροσανατολίσεις μια αποχαυνωμένη κοινωνία. Λες και αυτή η κοινωνία που την πάνε για σφαγή ήταν ποτέ προσανατολισμένη σε κάποια διαμαρτυρία, αντίδραση ή άμυνα. Η μικρή μας αγελάδα βόσκει χόρτα στη λιακάδα. Γιατί να την τρομάξεις την ήσυχη;

Μετά τη βόμβα στο Mall και τις αντιδράσεις της κοινωνίας άρχισα να καταλαβαίνω. Την τρομάζεις την κοινωνία για να σφίξει κι άλλο τα βυζιά της. Να κατεβάσουν και τις τελευταίες σταγόνες από το γάλα της. Να τη στεγνώσεις. Κι ύστερα ν’ αρχίσεις να της κόβεις φέτες κρέας, υπό την απειλή ότι αν διαμαρτυρηθεί θα έρθουν οι τρομοκράτες. Με το παραμύθι ότι «τώρα που έρχεται η ανάπτυξη, κάποιοι κακοί αριστεροί ζηλεύουν και θέλουν να φέρουν κοινωνική αναταραχή». «Η τρομοκρατία, πλέον, απειλεί την κοινωνία» όπως δήλωσε ο καλός αριστερός κυβερνητικός Κουβέλης.

Ίσως, μάλιστα, για να πιάσει καλύτερα η τρομοκρατία της «τρομοκρατίας» να χρειαστεί να υπάρξει κι ένα θύμα, για να σπάσει λίγο η συνήθεια των θυμάτων της καθημερινότητας και των μέτρων. Αυτά τα θύματα, όπως φαίνεται, βαρεθήκαμε να τα θρηνούμε. Τα συνηθίσαμε. Βλέπετε, στον τηλεθρεμμένο νου υπάρχει μεγάλη διαφορά μεταξύ του να σε σκοτώνουν από το να σε πεθαίνουν. Το πρώτο το κάνουν άγνωστοι, ενώ το δεύτερο αυτοί που ψήφισες, οπότε έχουν ένα δικαίωμα παραπάνω στη ζωή σου.

… ΚΑΙ ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΜΕ

Μιχάλης Σάλλας: «Η Πειραιώς δεν θα χρηματοδοτεί επιχειρήσεις με ανασφάλιστους εργαζόμενους». Μάλιστα! Η ηθική των τραπεζιτών. Η Νέα Ηθική της Αγοράς. Τώρα οι τράπεζες και σε ρόλο επιθεωρητή Εργασίας. Άντε με το καλό και στη δικαστική έδρα. Να γίνει ο κάθε Σάλλας πρόεδρος του Αρείου Πάγου. Ο κάθε Βγενόπουλος, πρόεδρος του Συμβουλίου της Επικρατείας.

Δεν αρκεί στους τραπεζίτες να ρυθμίζουν την αγορά και την πολιτική ζωή του τόπου. Θέλουν να αναλάβουν και τους ελεγκτικούς μηχανισμούς. Ποιοι; Οι τραπεζίτες! Αυτοί που στέγνωσαν την αγορά από ρευστό. Αυτοί που δίνουν πλέον δάνεια μόνο σε κολλητούς τους, κουμπάρους και κόμματα.

Ποιοι; Οι τραπεζίτες! Αυτοί που εκβιάζουν καθημερινά τους δανειολήπτες. Αυτοί που βάζουν τις εισπρακτικές να σε τρελαίνουν στα τηλεφωνήματα και να δηλώνουν αδιάφοροι για την απόγνωσή σου. Αυτοί που βγάζουν καθημερινά διαταγές πληρωμής και εντολές κατασχέσεων. Αυτοί που πάνω στις πλάτες μας πήραν σε ρευστό και εγγυήσεις πάνω από 200 δισ. ευρώ και θέλουν κι άλλα.. κι άλλα… κι άλλα! Αυτοί διδάσκουν ηθική.

Ο Σάλλας νομοθετεί! Αυτό κάνει. Αποκλείει επιχειρήσεις με ανασφάλιστους. Πώς θα το ελέγχει άραγε αυτό; Θα δημιουργήσει δικό του Σώμα Ελεγκτών; Ίσως. Ό,τι γουστάρει κάνει. Παίρνει την ΑΤΕ χάρισμα και δε δίνει λογαριασμό σε κανέναν, στο να δημιουργήσει νέο κράτος θα ζοριστεί; Όμως επίσης μπορεί να το χρησιμοποιήσει και ως άλλοθι για να συνεχίσει να μη δίνει δάνεια σε επιχειρήσεις «με την υποψία ότι απασχολεί ανασφάλιστους εργαζόμενους». Ποιος θα τον κατηγορήσει; Ο τηλεοπτικός λαός θα ασπαστεί τα «μπράβο» και τα «συγχαρητήρια» των Μπουμπούκων και των Τζουτζούκων «προς την πρωτοβουλία του κ. Τραπεζίτη που κινείται στη σωστή κατεύθυνση για την καταπολέμηση της μαύρης εργασίας».

Το γεγονός ότι η τραπεζική κρίση στην Ελλάδα πέταξε στο δρόμο περίπου 2.000.000 εργαζόμενους οι οποίοι δέχονται να δουλέψουν με 15 ευρώ μεροκάματο και ανασφάλιστοι είναι «άσχετο». Δε λαμβάνεται υπόψη. Σημασία έχει να διδαχθούμε τη Νέα Ηθική της Αγοράς. Να θεωρήσουμε την υποκρισία ως ύψιστη αξία.

Την υποκρισία των τραπεζιτών και των πολιτικών. Υποκρισία προκλητική όπως η «επανάσταση» του Βενιζέλου για το ζήτημα της μείωσης του ΦΠΑ στην εστίαση και της μείωσης του φόρου στο πετρέλαιο θέρμανσης, με την κουβέλεια ποντικοουρά να προσπαθεί να χωθεί εναγωνίως κι αυτή στο κάδρο της «οργής».

Μια εμετική υποκρισία καθώς «στελέχη του ΠΑΣΟΚ και ης ΔΗΜΑΡ τονίζουν ότι παρά τις αντιρρήσεις, το πολυνομοσχέδιο θα ψηφιστεί, διότι η συνοχή της κυβέρνησης αυτή την κρίσιμη περίοδο που περνά ο τόπος είναι πολύτιμη, μπλα, μπλα, μπλα…».

Εν ολίγοις και μιλώντας καθαρά πολιτικά, το τοπίο περιγράφεται στη φράση «λέμε και καμιά μαλακία να περνάει η ώρα».

ΕΧΕΙ ΚΙ ΑΛΛΟ …

Ανατρίχιασε το σύμπαν με την απόπειρα ομαδικής εκτέλεσης – διότι ουσιαστικά περί αυτού πρόκειται – μεταναστών εργατών στη Μανωλάδα. Γίνονται αυτά τα πράγματα σε έναν εργασιακό παράδεισο όπως η Ελλάδα; Απαράδεκτο! Πρωτοφανή πράγματα γι’ αυτή τη φιλήσυχη χώρα με την ισχυρή νομοθεσία προστασίας των δικαιωμάτων του ανθρώπου.

Πρώτη φορά συμβαίνουν αυτά! Εντάξει, ήταν και η υπόθεση της Κούνεβα που την υποχρέωσαν να καταπιεί βιτριόλι. Εντάξει, ήταν και η υπόθεση του Πακιστανού που όταν ζήτησε τα μεροκάματά του, τον έδεσε ο φούρναρης σαν σκυλί στο δέντρο. Εντάξει, είναι και οι περιπτώσεις σε πολλές περιοχές της Ελλάδας όπου όταν τελειώνουν οι αγροτικές εργασίες και έρχεται η ώρα της πληρωμής, πάνε οι τσιφλικάδες και καρφώνουν τους μετανάστες εργάτες τους στην αστυνομία για να τους συλλάβει ως παράνομους.

Όλα όμως «μεμονωμένα περιστατικά». Η Ελλάδα είναι μια χώρα μεμονωμένων περιστατικών. Όχι μια χώρα όπου υπάρχει ρατσισμός, τσιφλικάδες και επιχειρηματίες που αδιαφορούν για το πόσοι θα σκοτωθούν αρκεί να αυξάνεται το κέρδος. Στη Μανωλάδα ξέραμε όλοι τι συμβαίνει τόσα χρόνια. Τα είχαν ξαναγράψει οι εφημερίδες. Τα γνώριζαν οι βουλευτές της περιοχής, οι αστυνομικοί της περιοχής, οι υγειονομικές υπηρεσίες της περιοχής, οι υπουργοί δημόσιας τάξης, οι πρωθυπουργοί, όλοι.

Από τη στιγμή που είχε ξαναγίνει πρωτοσέλιδο αυτή η υπόθεση πριν χρόνια, δε δικαιούται κανείς να λέει «δεν ήξερα». Και ακριβώς αυτό, το ότι δηλαδή ήξεραν και δεν έκαναν τίποτα, διαμορφώνει την επόμενη φάση όπου πάλι δε θα τιμωρηθεί κανείς – εκτός ίσως από τους μετανάστες – πάλι θα θεωρηθεί μεμονωμένο περιστατικό, πάλι θα ξεχαστεί το θέμα.

Πέρα από τη φρίκη αυτού καθ’ αυτού του περιστατικού, υπάρχει και μια άλλη περιρρέουσα φρίκη στην ατμόσφαιρα. Είναι οι «αναλύσεις» «έγκριτων» «δημοσιογράφων», οι οποίοι κατάφεραν μέσα σε αυτό το έγκλημα να χώσουν και την παράμετρο ότι «ποτέ δεν υπήρξε σχεδιασμός για το μεταναστευτικό, ποτέ δεν μετρήσαμε πόσους μετανάστες αντέχει η Ελλάδα». Ας μην ανησυχούν, χωράει αμέτρητους αν είναι να δουλεύουν τζάμπα στα χωράφια κι ύστερα να τους πυροβολούν. Σφαίρες υπάρχουν.

Αυτούς τους «έγκριτους δημοσιογράφους» ήρθε να στηρίξει και η Χρυσή Αυγή με την ανακοίνωσή της, στην οποία καταγγέλλει «όσους εντελώς παράνομα δίνουν δουλειά σε λαθρομετανάστες, στερώντας το ψωμί από χιλιάδες ελληνικές οικογένειες». Αυτό, μάλιστα! Πώς να πω; Έχει μια λογική, διότι ως γνωστόν οι Έλληνες εργαζόμενοι χάνουν το ψωμάκι τους από τους μετανάστες και όχι από τις συνθήκες που δημιούργησαν τα Μνημόνια. Πάντα η Χρυσή Αυγή στο πλευρό της τρικομματικής κυβέρνησης. Δεν είναι αχάριστοι οι νεοναζί. Πιστά σκυλιά των μνημονιακών.

Όμως για να δούμε τι γίνεται και με τους Έλληνες εργαζόμενους. Εντάξει, συνήθως δεν τους πυροβολούν, αλλά πάντα βρίσκεται ένας τρόπος για να χάνουν τη ζωή τους. Πότε άραγε θα μετρήσουμε τους νεκρούς της ναυπηγοεπισκευαστικής ζώνης; Νεκροί εξαιτίας πλαστών πιστοποιητικών gas free, νεκροί εξ αιτίας των πλοιοκτητών που δεν ήθελαν να καθυστερούν με «γραφειοκρατικές διαδικασίες ελέγχων», νεκροί επειδή η ανεργία και η αναζήτηση μεροκάματου έκανε τους εργάτες να διαγκωνίζονται για το ποιος θα βρεθεί πιο κοντά στο θάνατο. Σιγά μην τα βγάζω από το μυαλό μου. Να, ορίστε, από το 2001 τα έγραφε το, πάντα πιστό στο Μαξίμου, «ΒΗΜΑ»

Δε χρειαζόταν η κρίση για να σκοτωθούν Έλληνες ή μετανάστες εργάτες. Η κρίση και τα Μνημόνια ήρθαν να βοηθήσουν στο να εξευτελιστούν ακόμη και οι ελάχιστοι που απέμειναν να εργάζονται, υπογράφοντας συμβάσεις 4ωρης εργασίας ώστε να μην έχουν δικαίωμα αποζημίωσης κατά την απόλυση, ενώ δουλεύουν 6ωρα και 8ωρα, με την Επιθεώρηση Εργασίας να δηλώνει ότι δε μπορεί να ελέγξει την κατάσταση λόγω έλλειψης προσωπικού.

Η ύφεση και τα Μνημόνια, μετέτρεψαν σε οντισιόν τη διαδικασία επιλογής εργαζομένων. Οι αγγελίες για υπαλλήλους με «ιδιαίτερα προσόντα», όπως ύψος, βάρος, εμφάνιση, καλή διάθεση πάνε κι έρχονται. Αν αυτός δεν είναι εξευτελισμός, τότε τι είναι; Αν αυτό δεν είναι σκλαβοπάζαρο, τότε τι είναι; Ειλικρινά φοβάμαι ότι αν συνεχιστεί αυτός ο εκβιασμός στην αγορά εργασίας, τότε το μόνο που θα ρωτάει την υποψήφια εργαζόμενη το αφεντικό, θα είναι «πίπες κάνεις;».

Η ύφεση και τα Μνημόνια επέτρεψαν σε κάθε είδους νοσηρά μυαλά να το παίξουν «μάγκες» επιχειρηματίες, αφήνοντας απλήρωτους τους εργαζόμενούς τους για μήνες, υποχρεώνοντάς τους όμως να υπογράφουν ότι πληρώνονται κανονικά μισθό, δώρα, επιδόματα. Ακόμη κι αν κάποιος αγανακτήσει και απευθυνθεί στην επιθεώρηση εργασίας, το αφεντικό θα παρουσιάσει τις υπογραφές κι ο υπάλληλος θα πάρει τον πούλο κι ένα εισιτήριο για την ανεργία.

Όλη η Ελλάδα, μια Μανωλάδα. Γεμάτη «μεμονωμένα περιστατικά». Έτσι, για να ξεχνιούνται ευκολότερα.

ΚΙ ΑΛΛΟ …O ΚΑΤΗΦΟΡΟΣ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΤΕΛΟΣ

Δεν πείνασα (ακόμη) από την κρίση, δεν έμεινα (ακόμη) άστεγος από την κρίση, δε φυλακίστηκα (ακόμη) λόγω της κρίσης, δε σκέφτηκα ούτε για μια στιγμή ν’ αυτοκτονήσω από απόγνωση λόγω της κρίσης κι ούτε έχω σκοπό να τους κάνω τη χάρη.

Φυσικά, έχω χάσει ελπίδες, όνειρα κι ελευθερία. Κυρίως έχασα μέρος από τον ύπνο μου. Φυσικά και με κυνηγάνε τράπεζες βγάζοντας διαταγές πληρωμών. Φυσικά τα βγάζω πέρα με λίγα, αλλά ευτυχώς έτσι είχα συνηθίσει. Παρ’ όλα αυτά, υπάρχει κάτι που έχασα και μου στοιχίζει. Έχασα την ικανότητά μου να συγχωρώ τους ηλίθιους. Αποφάσισα να αδιαφορώ για τα βάσανα ανθρώπων που ψήφισαν Νέα Δημοκρατία και δηλώνουν μέχρι και σήμερα ότι στις επόμενες εκλογές πάλι Νέα Δημοκρατία θα ψηφίσουν.

Κρίνω πλέον. Και παλιότερα έκρινα, αλλά έβρισκα κι ένα κάρο άλλοθι για να μη θεωρώ ως εχθρούς κάποιους ανθρώπους. Τώρα πλέον θεωρώ εχθρό αυτόν που λέει «είναι ντροπή να θέλετε να υποχρεώσετε τον Γιώργο Παπανδρέου να καταθέσει στη Βουλή». Τώρα πλέον εξοργίζομαι με αυτούς που προχωράνε με συμψηφισμούς, λέγοντας «Ο Γιώργος σας πειράζει που στέλνει υπόμνημα, ενώ αν ήταν ο Κωστάκης μια χαρά θα βολευόσασταν». Τον κοιτάς κι αναρωτιέσαι, τι άλλο πρέπει να πάθει για να σταματήσει να είναι τόσο μαλάκας;

Στερήθηκα τη χαρά να μπορώ να νοιάζομαι για τους ανθρώπους δίχως να με ενδιαφέρει τι πιστεύουν. Πλέον με ενδιαφέρει. Δε μπορώ να συμπαρασταθώ σε κανέναν που όταν ακούει να κατηγορούν την κυβέρνηση, σχολιάζει «γιατί ρε, ο Τσίπρας καλύτερα θα τα έκανε;». Είναι αδύνατον για τον κάθε μικρόμυαλο να αντιληφθεί ότι δεν είσαι σαν τα μούτρα του. Ότι επειδή εκείνος είναι ένας μαλάκας κολλημένος δεξιός ή ένας μουσειακός πρασινοφρουρός δε σημαίνει ότι κι εσύ είσαι είτε με τον Καραμανλή, είτε με τον Τσίπρα. Δεν φτάνει μέχρι εκεί το μυαλό του.

Δεν αντέχω τους ανθρώπους που ακούνε τον Σαμαρά να δηλώνει ότι φαίνεται φως στο τούνελ και τον πιστεύουν. Δε γίνεται να τους συμπαθήσω ή να τους έχω φίλους. Πρέπει να προστατέψω το μυαλό μου. Πρέπει να προστατέψω κι αυτόν κι εμένα από την οργή μου.

Τον πληρωμένο απλώς τον προσπερνάς. Αυτός με 100 ευρώ θα σου πει ή θα γράψει ό,τι θες. Επαγγελματίας σκουπίδι είναι. Εκείνον όμως που τραβάει τα χίλια βάσανα και σου λέει «το παλεύει ο Σαμαράς» ή «Ο Βενιζέλος φταίει μωρέ;», δε μπορώ να τον αντέξω. Παλιότερα είχα υπομονή. Τώρα δεν έχω.

Δεν έχω υπομονή με αυτούς που βρίζουν τους δημόσιους υπαλλήλους επειδή «όλοι μπήκαν με βύσμα», αλλά τους έτρεξαν τα σάλια μόλις άκουσαν ότι στη θέση αυτών που θα φύγουν, θα μπουν καινούριοι. Και δεν τους γουστάρω, γιατί αυτούς τους ίδιους αν τους πεις ότι στο άρθρο 63 του κανονισμού της Βουλής γράφει πως: «Aν βουλευτής απουσιάσει αδικαιολόγητα σε περισσότερες από πέντε συνεδριάσεις το μήνα, κρατείται υποχρεωτικά, για κάθε απουσία, το ένα τριακοστό της μηνιαίας αποζημίωσής του» κι ότι αυτή είναι η μεγαλύτερη απόδειξη για το ποιοι είναι οι χαραμοφάηδες, δε λένε κουβέντα.

Δε μιλάνε, επειδή είναι τσάτσοι κάποιου βουλευτή κι ελπίζουν κάπου να τους χώσει. Σε μια θεσούλα. Τους το υποσχέθηκε. Κι αυτοί τον πιστεύουν. Τον στηρίζουν. Λένε τα καλύτερα. Θα τον ξαναψηφίσουν. Κι ας τους γάμησε τη ζωή. Δεν πειράζουν οι χαμένες ζωές των άλλων. Αρκεί που ο βουλευτής τους, υποσχέθηκε ότι τώρα θα τους βολέψει.

Δεν τους γουστάρω τους παρτάκηδες. Δεν τους πάω αυτούς που τις απώλειες των άλλων τις θεωρούν δικαιολογημένες επειδή «καλά να πάθουν που δεν ήταν νοικοκυραίοι», αλλά τις δικές τους απώλειες τις θεωρούν απαράδεκτες και ζητάνε την κεφαλή επί πίνακι «των αναρχοαριστερών που έκαψαν το κέντρο της Αθήνας». Πόση μαλακία ν’ αντέξεις πια; Πόσες φορές να υπομένεις ν’ ακούσεις ότι «εδώ που φτάσαμε φταίει η Αριστερά»;

Δεν τους λυπάμαι, δεν τους γουστάρω, δεν θέλω ούτε να τους βλέπω, ούτε να τους ακούω. Δε μ’ ενδιαφέρουν. Καλός ο ουμανισμός, αλλά όχι σε τέτοιες κοινωνίες και σε τέτοιες καταστάσεις. Όποιος έχει διαφορετική άποψη από αυτή που επιβάλει το Σύστημα, τον βαφτίζουν ένοχο, ανθέλληνα, μπαχαλάκια και όποια άλλη μαλακία τους κατέβει στο άδειο τους κεφάλι.

Καθόλου δε με τρομάζουν οι εκφοβισμοί για κοινωνικές αναταραχές και εμφυλιοπολεμικό κλίμα. Χίλιες φορές να γίνει έτσι για να τελειώνουμε. Αυτοί που υποστηρίζουν με τόσο σθένος και «ιδεολογική σταθερότητα» τα κόμματα της συγκυβέρνησης, είναι οι ίδιοι που τα στήριζαν τόσα χρόνια και φτάσαμε στο γκρεμό. Ο γκρεμός είναι ο μονόδρομός τους και ψηφοφόροι του γκρεμού οι δεξιοί πάση θυσία.

Απ’ όλα όσα έχασα, αυτό με πείραξε περισσότερο. Ότι μέσα μου γεννήθηκε το μίσος.

Kartesios