«Δάσκαλε τι σημαίνει εικονική πραγματικότητα;» Ρώτησε ο μαθητής αγναντεύοντας την φύση που απλωνότανε γύρω του γαλήνια ντυμένη με τα ζωηρά χρώματα της άνοιξης.
«Αυτό που προβάλλεται στα μάτια σου και κρύβει την αλήθεια. Ένα πέπλο που στέκεται μπροστά σου και μοιάζει να είναι το πραγματικό σκηνικό, αλλά πίσω του βρίσκεται το αληθινό»
«Κι εγώ που ζω; Πως μπορώ να περάσω πίσω απ’ το πέπλο για να δω την αλήθεια της ζωής;»
«Ο άνθρωπος της γης παιδί μου είναι μια σκιά του ουράνιου ανθρώπου που παλεύει να γίνει φως. Υπάρχουν δυο δρόμοι για να αντικρίσεις το αληθινό. Ό ένας είναι να φύγεις απ’ εδώ αφήνοντας πίσω το σώμα σου αφυπνίζοντας την συνείδηση σου. Ο άλλος είναι να ξυπνήσεις τώρα εδώ και τότε το πέπλο θα τραβηχτεί μόνο του στο πλάι.»
«Είναι όλα τόσο αληθινά γύρω μου δάσκαλε που αδυνατώ να πιστέψω ότι δεν ζω αληθινά.»
«Δεν θυμάσαι παιδί μου. Έχεις έρθει τόσες φορές αλλά δεν θυμάσαι. Μόνο όταν φεύγεις το αναγνωρίζεις.»
«Πρέπει να πεθάνω δάσκαλε; Αυτός είναι ο ένας τρόπος;»
«Δεν πεθαίνεις ποτέ ΕΣΥ! Αυτό που πεθαίνει δεν είσαι ΕΣΥ. Αυτός είναι ο ένας τρόπος αλλά δεν είναι ο σωστός.»
«Τι πρέπει να κάνω δάσκαλε για να βγω απ’ την πλάνη;»
«Ο κόσμος που βλέπεις με τα γήινα μάτια σου φτιάχτηκε για να μάθεις. Είναι ένα σχολείο και συ πρέπει να μάθεις. Όσο δεν μαθαίνεις θα έρχεσαι διαρκώς. Όμως δεν είναι αληθινός απλά εσύ δεν το ξέρεις. Βυθίζεσαι μέσα του και παλεύεις κοιμισμένος. Ταυτίζεσαι μαζί του γίνεσαι ένα και χάνεσαι μαζί μ’ αυτόν. Κοίτα τον εαυτό σου σαν να είσαι έξω απ’ αυτόν παρατήρησε τον και θα είναι στιγμές που ούτε εσύ θα τον αναγνωρίσεις. Ούτε αυτός είναι αληθινός είναι απλά ένα όχημα»
«Μα δάσκαλε ζω το νιώθω δεν μπορεί να είναι ψέματα. Καθημερινά συμβαίνουν πράγματα γύρω μου κι εγώ πρωταγωνιστώ σ’ αυτά μαζί με άλλους ανθρώπους. Πως μπορεί όλα αυτά να είναι ψεύτικα;»
«Είναι όλα μια πλάνη, μια αόρατη κουρτίνα που κρύβει την αληθινή ζωή. Είναι παιγνίδια που οι άνθρωποι πλάθουν νομίζοντας πως είναι αληθινά. Οι δυνατοί σχεδιάζουν και οι αδύνατοι εκτελούν. Βγάλε το κεφάλι σου μέσα απ’ όλα αυτά και δες.»
«Οι δυνατοί σχεδιάζουν και οι αδύνατοι εκτελούν;»
«Ακριβώς. Αυτοί που σκέφτονται ενόσω εσύ ζεις υπνωτισμένος. Αυτοί που δημιουργούν την δική σου πραγματικότητα και εσύ μετά απογοητευμένος απλά αγανακτείς. Όμως όλα τελικά είναι μια εικονική πραγματικότητα που την ζεις επειδή πίστεψες ότι είσαι αδύνατος.»
«Αδύνατος;»
«Ναι παιδί μου είσαι αδύνατος επειδή χωρίς εσένα οι δυνατοί δεν μπορούν να παίξουν το παιγνίδι. Κατάλαβες; Αν ξυπνήσεις το παιγνίδι θα τελειώσει. Αλλά αν ξυπνήσεις τότε θα είσαι δυνατός.»
«Δάσκαλε τι πρέπει να κάνω για να ξυπνήσω; Δάσκαλε δεν θέλω να είμαι ένα αδύνατο πιόνι στο παιγνίδι.»
«Να πιστέψεις παιδί μου!! Να πιστέψεις ότι είσαι δυνατός. Εσύ άφησες να σου πάρουν την δύναμη. Εσύ πίστεψες ότι όλα γύρω σου είναι αληθινά και υποτάχτηκες. Τώρα πρέπει να ξυπνήσεις και να δεις καθαρά ότι είσαι και συ Ουράνιος άνθρωπος και μπορείς να φτάσεις στο φως.»
«Δάσκαλε δείξε μου τον δρόμο θέλω να βγω απ’ εδώ. Θέλω να δραπετεύσω.»
«Είναι απλό παιδί μου ακολούθα το φως. Ακολούθα το φως και θα βγεις απ’ το σκοτάδι της ζωής. Μη πιστεύεις όσα ζεις είναι όλα ψεύτικα είναι απλώς ένα παιγνίδι και συ το πήρες σοβαρά.»
«Δάσκαλε θα δραπετεύσω»
«Άνοιξε τα μάτια σου παιδί μου κι ο δρόμος θα φανεί. Ακολούθα το φως και θα βγεις απ’ τον λαβύρινθο»
«Σ’ ευχαριστώ Δάσκαλε»
«Μη με λες δάσκαλο είμαι ο ανώτερος σου εαυτός. Αυτός που μένει πάντα ξύπνιος και σε περιμένει»
Από την συλλογή μου”Διάλογοι με έναν Δάσκαλο”
Σμιξιώτης Κωνσταντίνος
Επιλεξτε να γινετε οι πρωτοι που θα εχετε προσβαση στην Πληροφορια του Stranger Voice
απλα τελειο