Άτιμη καρέκλα…

Σίγουρα πολλές φορές το έχουμε κατονομάσει κι άλλες τόσες το έχουμε συναντήσει…
μα είναι τόσο αστείο να βλέπεις πόσο πολύ παραμορφώνονται οι άνθρωποι…
από μία καρέκλα… !
Αστείο μα και λυπηρό…

Νομίζεις πως τους γνωρίζεις…
είναι άνθρωποι καθημερινοί, άνθρωποι απλοί…
Μπορεί να έχουν σπουδάσει κάτι… μπορεί και όχι…
Μπορεί να είναι κατά βάση μια καημενούλα νοικοκυρά…
μια μητέρα με τις καθημερινές της έγνοιες…
Μπορεί να είναι ένας άνθρωπος από τους πολλούς…
ακόμη κι ένας φουκαράς…
λιντσαρισμένος και καταπονημένος από τις υποχρεώσεις και τα προβλήματα,
Συνήθως καμπουριασμένος, με πεσμένους ώμους από την κούραση της κενότητας

και της ματαιότητας στη ζωή του…
με αρκετά περιττά κιλά φορτωμένος από τη συσσωρευμένη δυσαρέσκεια…
Ένας άνθρωπος που τρέχει σαν χαμστεράκι στον τροχό που του παραχώρησαν
μέσα στη φυλακή του… Δίχως ποτέ να σταθεί να νιώσει τι γίνεται εντός του…

Δεν παίζει τόσο μεγάλο ρόλο τι νομίζεις πως ξέρεις για εκείνον…
ή πως τον έχεις χαρακτηρίσει…
Η καρέκλα κάνει θαύματα… τον μεταμορφώνει σε κάτι άλλο…

Θα εκπλαγείς πραγματικά αν μείνεις να παρατηρήσεις τη συμπεριφορά του
όταν καθίσει σε μια καρέκλα που του παραχωρεί ένα οποιοδήποτε αξίωμα…
Δεν είναι πια ο άνθρωπος που γνωρίζεις…
Η “καρέκλα” τον παραμορφώνει…
του βγάζει όλα τα απωθημένα του…
Τονώνει το εγώ του… εκείνο το άδειο ταλαίπωρο εγώ…
Φουσκώνει… φουσκώνει τόσο που κοντεύει να σκάσει από την υπεροψία
και την αυταρέσκεια…
Θαρρεί πως ψήλωσε κιόλας… θαρρεί πως φάρδυνε…
Φάρδυνε τόσο που δε χωρά κανείς πια κοντά του…

Δεν έχει πια όνομα… είναι η προέκταση της καρέκλας…

Οι άλλοι δίπλα του θέλει να γίνουν “μικροί”… ασήμαντοι…
του αρέσει να αισθάνεται έτσι και νευριάζει γιατί ξέρει πολύ καλά
πως μόνον έτσι δεν είναι…

Όσο κατέχει την καρέκλα αρέσκεται να δημιουργεί αναμετρήσεις “δύναμης”…

να μετρά τις “δυνάμεις” του εκ του ασφαλούς προσθέτοντας την αξία της καρέκλας…
γιατί ξέρει… ξέρει καλά πως μέσα του μαραζώνει…
και δεν αντέχει την αξία του “γυμνή”…

Πασχίζει ακόμη και στα ασήμαντα συχνά να γίνει το “δικό του”…
από άγονο πείσμα και μόνο…
Παλεύει να μηδενίσει ότι ήταν πριν από αυτόν…
Λες και περίμενε αυτόν εκεί η ζωή…
αυτόν και την καρέκλα του
για να δημιουργήσει…
Πριν από αυτόν το χάος… 🙂

Δε θέλει να θυμάται,
και προτιμά να μην ξέρει πόσοι άλλοι -και κάποιοι πραγματικά άξιοι-
κάθισαν στην ίδια εκείνη καρέκλα… Ούτε τι έπραξαν,
ούτε τι πρόσφεραν θέλει να ξέρει…
Αν γίνεται να σβήσει ο χρόνος και ο χώρος… να σβήσουν οι μνήμες όλες…
να σβήσουν τα έργα των προκατόχων του…

Ετούτος δεν υπηρετεί ένα ρόλο…
πόσο μάλλον το αξίωμα…
Υπηρετεί τον αμόρφωτο, χαμένο, μικρούτσικο εγωισμό του…
Χάνεται μέσα στα όσα ποντάρισε πως θα του ικανοποιήσει… η καρέκλα…

Όχι σε χρήμα, όχι σε υλικά…
Σε άυλα ποντάρισε… σε όλα όσα δεν κατάφερε ποτέ να πετύχει…
Είναι η ευκαιρία του να νιώσει σημαντικός…
Να δοξαστεί το αγχωμένο, τρεμάμενο εγώ!
Αυτό το εγώ που έγινε τεράστιο…

Ξερόλας, πεισματάρης, υπερφίαλος και φωνακλάς…
Φωνάζει προσπαθώντας να κουκουλώνει τις φωνές των άλλων…
Μη και δεν γίνει το δικό του… όποιο κι αν είναι το “δικό του”…

Και…
Ουέ κι αλίμονο! αν τολμήσεις και καθίσεις στην καρέκλα του…
στο σύμβολο του ηχηρού εγωισμού του…
Στην καλύτερη περίπτωση θα του κοπεί η λαλιά…
θα σε πυροβολήσει με το βλέμμα του…
Ένα βλέμμα που θα φωνάζει “μα πως τολμάς! είναι ΔΙΚΗ ΜΟΥ!”

Θα κακιώσει… Σαν τα παιδάκια που κακιώνουν σαν δεν τους δώσεις ένα παιχνίδι…
Αστείο…Αστείο μα και λυπηρό…
Γιατί πριν λίγο ίσως έπινες χαλαρά καφεδάκι μαζί του…
Να μοιραζόσουν ανθρώπινες στιγμές μαζί του…

Ξαφνικά δεν είναι ο φίλος, ο γνωστός, ο γνώριμος…
δεν είναι πια ο συνηθισμένος εαυτός του…
Σαν καθίσει στην καρέκλα του… είναι κάποιος άλλος…

Πόσο πολύ αλλάζει ένας άνθρωπος από μια και μοναδική καρέκλα…!
Πόσο πολύ ένα άψυχο αντικείμενο… αποκτά τέτοια δύναμη
και τον μετατρέπει σε κάτι αλλοπρόσαλλο… αλαζονικό…

Αχ ανθρωπάκο…! πολύ θα ήθελα να σε δω μετά…
πόσο ξεφούσκωτος θα είσαι σαν χάσεις και πάλι την καρέκλα!
Που θα χωρέσεις την τόση ματαιοδοξία σου;

Μόλις αφήσεις την καρέκλα πίσω σου…
από που θα κρατηθείς “σπουδαίε” σαν δε φέρεις πια το αξίωμα;
Ποιος θα είσαι τότε;

Σε βλέπω και χαμογελώ…
Γελώ με τα καμώματα σου τα παιδιάστικα…
χαμογελώ γιατί γνωρίζω πως δεν τολμάς να δεις πόσο πόνο κρύβεις μέσα σου…

Κρίμα ανθρωπάκο… πολύ κρίμα…

πηγή