H ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΗ ΤΗΣ ΥΛΗΣ – ΚΡΙΣΝΑΜΟΥΡΤΙ

Και δεν αλλάζει διότι αυτή η νοοτροπία της ανικανοποίητης μεγαλομανίας πηγάζει από την πιο βαθιά υστέρηση, συναισθηματικά οικοδομημένη από τη χρόνια απογοήτευση επαναλαμβανόμενων αυτοπεποιθησιοκτόνων εμπειριών λόγω της μη δυνατής πραγματοποίησης όλων των προτύπων υλισμού και αυτοϊκανοποίησης του εγώ που μας επιβάλλουν με κάθε τρόπο.

Έτσι ερχόμαστε πάλι στη σύγχρονη φυσική, την θεωρία της σχετικότητας, τα ανώτερα μαθηματικά και τη κβαντική θεωρία που αποδεικνύουν πως ύλη απλά δεν υπάρχει. Την αντιλαμβάνονται ως τέτοια οι προβληματικές ανθρώπινες αισθήσεις. Στο προηγούμενο άρθρο Οι νόθες αισθήσεις και ο αληθής νους είδαμε γιατί οι 5 ανθρώπινες αισθήσεις είναι ελαττωματικές και πως δημιουργούνε αυτό το τρισδιάστατο πλαίσιο που εμείς οι άνθρωποι αποκαλούμε πραγματικότητα. Στο παρόν κείμενο θα επεκταθούμε στο γιατί η ύλη είναι μια ψευδαίσθηση.

Πάλι όμως θα πρέπει πρώτα να αναφερθούμε σε αυτά που έλεγαν οι αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι χιλιάδες χρόνια πριν για το τι είναι ύλη.
Ο Αναξίμανδρος θεωρούσε ότι υπάρχει μια πρωταρχική αρχική ουσία κατασκευής των πάντων που ήταν περα από την εποπτεία των ανθρώπινων αισθήσεων-αθάνατη και αναλλοίωτη-η έννοια του απείρου.

Ο Πλάτωνας πίστευε ότι υπάρχει μία αγαθοποιός υλική ουσία από την οποία προέρχονται τα πάντα και δεν είναι αισθητή ούτε και αντιληπτή από τις ανθρώπινες αισθήσεις αλλά μόνο από τον νου και διαμορφωνόταν σε έναν νοητό μη αισθητό κόσμο των ιδεών..Από αυτήν την πρώτη ιδέα προέρχεται και δημιουργείται το παρατηρούμενο και το αισθητό σύμπαν και η εμπειρική και αντικειμενικά προσδιοριζόμενη αισθητή ύλη.

Ο Αριστοτέλης θεωρούσε ότι η ύλη δεν είναι το καθορισμένο και αισθητό όριο των αντικειμένων αλλά το ακαθόριστο και μη αισθητό όριο του κάθε αντικειμένου που ενυπάρχει εν δυνάμη μέσα του.

Σήμερα οι επιστήμονες με προηγμένες τεχνολογίες και ασύλληπτα μαθηματικά μας λένε ότι αυτό που θεωρούμε εμείς ως ύλη είναι ένα συνονθύλευμα στροβιλιζόμενων σωματιδίων που υπακούουν στους νόμους της κβαντικής και όλα τα αντικείμενα που πιστεύουμε ότι είναι υλικά στην πραγματικότητα είναι τρισδιάστατες απεικονίσεις που σχηματίζονται με ηλεκτρομαγνητικό τρόπο. Αυτή είναι η έννοια της ύλης στη σύγχρονη φυσική.Ας εξηγήσουμε όμως απλά τι μας λέει ο παραπάνω ορισμός και γενικά για το τι μας λέει η κβαντική για την ύλη.

Όλα τα υλικά αντικείμενα αποτελούνται από το ίδιο πρωτόγνωρο υλικό είτε είναι άνθρωπος είτε π.χ πέτρα. Γιατί όλα τα άτομα τους αποτελούντα από τα στοιχειώδη σωμάτια τα οποία είναι μετρημένα αν και δεν έχουν ανακαλυφθεί μάλλον ακόμη όλα.

Δεν υπάρχει συμπαγές υλικό. Απλά επειδή τα μόρια, τα άτομα, τα ηλεκτρόνια και τα στοιχειώδη σωμάτια είναι πολύ κοντά μεταξύ τους εμείς τα βλέπουμε σαν ένα ενιαίο σύνολο. Όλα όμως αφού είναι από το ίδιο υλικό δηλαδή από τα στοιχειώδη σωμάτια άρα όλα αποτελούν ένα ενιαίο πρωταρχικό υλικό που αλλού είναι πυκνότερο και αλλού αραιότερο. Ένας χυλός στοιχειωδών σωματιδίων δηλαδή…Και πάλι όμως στο εσωτερικό των ατόμων και των μορίων, σε όλο το χώρο μέσα τους τα σωματίδια κατέχουν ένα αμελητέο μέρος του όγκου ενός ατόμου ή ενός μορίου.Το υπόλοιπο είναι κενό.

Αυτό που φαίνεται να συμβαίνει είναι ότι τα σωματίδια εμφανίζονται και εξαφανίζονται συνεχώς!
Είναι δηλαδή απλά ρεύματα ενέργειας αλλού πιο πυκνά και αλλού πιο αραιά και έτσι η αδυναμία των αισθήσεων μας τα βλέπει σαν ύλη και σαν κενό αντίστοιχα.

Δείτε ένα άτομο.Το σκεφτόμαστε ως ένα είδος σκληρής μπάλας.Μετά όμως οι επιστήμονες μας λένε, ”Εμ, λοιπόν, όχι πραγματικά…Είναι αυτό το πολύ μικροσκοπικό σημείο πυκνής ενέργειας ακριβώς στο κέντρο, περικυκλωμένο από ένα είδος αφράτου σύννεφου πιθανοτήτων των ηλεκτρονίων, τα οποία μεταπηδούν μεταξύ ύπαρξης και ανυπαρξίας δηλαδή βρίσκονται σε μια ιδιοτροχιά στροβιλισμού που οι αισθήσεις μας δεν μπορούν να αντιληφθούν και δε μπορούμε να προσδιορίσουμε ή να μετρήσουμε τη θέση και την ενέργεια του ταυτόχρονα λόγω αυτής της τετρασδιάστατης υπόστασής του..Και μετά διαπιστώνουμε ότι ακόμα και ο πυρήνας, τον οποίο θεωρούμε τόσο πυκνό μεταπηδά μεταξύ ύπαρξης και ανυπαρξίας, τόσο εύκολα όσο και τα ηλεκτρόνια.Το πιο σίγουρο πράγμα που μπορείτε να πείτε για όλη αυτή την άυλη ύλη είναι ότι μοιάζει περισσότερο σαν ένα αστραπιαίο ρεύμα, σαν μια καταιγίδα ενέργειας που φεύγει στο άπειρο και ξανάρχεται ακριβώς την ίδια στιγμή, σαν μία σκέψη…Είναι σαν ένα συμπυκνωμένο κομμάτι πληροφορίας .

Αυτό από το οποίο συγκροτούνται τα αντικείμενα δεν είναι άλλα αντικείμενα αλλά αυτό από το οποίο συγκροτούνται είναι ενεργειακές έννοιες,ιδέες, πληροφορίες…Τέλος θα πρέπει να αναφέρουμε πως το σύμπαν στην πραγματική (και μόνη) υπόσταση του είναι τετραδιάστατο και ως τέτοιο δηλαδή ως χωροχρονικό συνεχές είναι ενιαίο και αδιαίρετο.Οπότε και αυτό που εμείς θεωρούμε ως ύλη είναι πυκνώματα και αραιώματα του χώρου, είναι καμπύλωση του χωροχρόνου. Οι αισθήσεις μας το αντιλαμβάνονται ως ύλη και έχουν την αίσθηση της φθοράς της ύλης καθώς η καμπυλότητα του χώρο χρονικού συνεχούς μεταβάλλεται. Όμως ο χώρος δε χάνεται απλώς μεταβάλλει την καμπυλότητα του, όλο αυτό που αποτελεί το ενιαίο και αδιαίρετο χωροχρονικό συνεχές, όλη αυτή η ενέργεια δεν χάνεται, δεν υπάρχει η έννοια της φθοράς στην οποία εμείς νομίζουμε ότι υπακούουν όλα τα υλικά αντικείμενα …

Ο Heisenberg, συν-εφευρέτης της κβαντικής φυσικής είπε ότι τα άτομα δεν είναι αντικείμενα, αλλά είναι μόνο τάσεις. Έτσι λοιπόν, αντί του να τα σκέφτεστε ως αντικείμενα πρέπει να τα σκέφτεστε ως πιθανότητες. Είναι όλα πιθανότητες της συνείδησης.Πρέπει πραγματικά να καταλάβετε ότι ακόμα και ο υλικός κόσμος γύρω μας–οι καρέκλες,τα τραπέζια, τα δωμάτια, τα ρούχα και κατ’επέκταση όλα τα αντικείμενα- δεν είναι παρά πιθανές κινήσεις της συνείδησης.

Σε επόμενο άρθρο θα εξηγήσουμε το πως ο σημερινός προκαθορισμένος ανθρώπινος τρόπος σκέψης καθορίζει τις δικές μας πιθανότητες των κινήσεων της συνείδησης δημιουργώντας αυτό που εμείς αποκαλούμε σύγχρονο υλικό κόσμο.

Η σημερινή κοινωνία θέλει τον άνθρωπο μόνο με υλικές ανάγκες, να φάει, να αναπαραχθεί και να διασκεδάσει. Το πρόβλημα δεν είναι αν καταγόμαστε από τον πίθηκο αλλά αν θα καταλήξουμε σαν και αυτόν..Όσο το μόνο που επιζητούμε είναι να φάμε, να αναπαραχθούμε ή να διασκεδάσουμε,όσο δε καταλαβαίνουμε αυτήν την συμπαντική ενότητα των πάντων, αυτή την πρωταρχική ουσία από την οποία αποτελούμαστε όλοι και για την οποία μας μίλησαν πρώτοι οι αρχαίοι, όσο δε νιώθουμε ότι όλα είναι ένα και πως και εμείς οι άνθρωποι είμαστε αδιάσπαστο τμήμα αυτού του αέναου χυλού ενέργειας και πως συμμετέχουμε μέσω του νου και των σκέψεών μας και όχι μέσω των λαθεμένων αισθήσεών μας σε αυτό το αιώνιο ενεργειακό ρεύμα, τόσο θα ζούμε στον ατομικισμό και στον υλισμό με αποτέλεσμα να μη γνωρίζουμε ούτε να ζητάμε πράγματα που ο νους μπορεί να μας δώσει. Ενώ όσο καταλαβαίνουμε αυτήν την ολότητα τόσο θα γνωρίζουμε όλο και περισσότερο βιωματικά τι πα να πει αγάπη…

Αυτό ακριβώς νομίζω πως εννοούσε ο μεγάλος δάσκαλος Κρισναμούρτι όταν είπε πως η κρίση είναι μια κρίση συνείδησης…..

ΠΗΓΗ