Διαφημίσεις
Ο “χρήσιμος” Έρασμος.
Ο Έρασμος ήταν κι αυτός ένας “επιστήμονας” τύπου Δαρβίνου. Ανύπαρκτος, με ανύπαρκτο έργο. Το σύστημα τον έκανε διάσημο, απλά για να μην γίνει κανένας άλλος. Το σύστημα ήταν αυτό το οποίο είχε όφελος από το έργο του και όχι η κοινωνία. Η κοινωνία μπορεί να είχε ανάγκη τον Πλάτωνα, αλλά όχι έναν πλατωνιστή. Είχε ανάγκη τη σκέψη του Πλάτωνα και των υπόλοιπων Ελλήνων φιλοσόφων και όχι την “ανέξοδη” κριτική κάποιου χριστιανού, ο οποίος απλά τους είχε διαβάσει όλους αυτούς. Και αυτός, όπως οι Αγγλοσάξονες, διακρίθηκε μέσω του “δανεισμού”. Ό,τι ειπώθηκε από αυτόν —και έχει μια στοιχειώδη αξία— ανήκει στην ελληνική φιλοσοφία, η οποία είναι απόλυτα εχθρική με τον ιουδαϊσμό της χριστιανικής κοινωνίας.
Όλο του το έργο είναι μια “κριτική” πάνω στη λειτουργία της δογματικής χριστιανικής κοινωνίας. Μια “κριτική” όμως, η οποία στηρίζεται στην ελληνική γνώση. Μια σκληρή κριτική, βασισμένη σε δανεικά μέσα. Με απλά λόγια ο Έρασμος διακρίθηκε, γιατί χτυπούσε το χριστιανικό “γιαούρτι” με το ελληνικό σφυρί. Χτυπούσε μια ευάλωτη σε επιθέσεις δογματική κοινωνία με τα πιο προηγμένα μέσα. Έκανε δηλαδή αυτό το οποίο μπορεί να κάνει ένας έφηβος με την απλή γνώση της ελληνικής γραμματείας. Δεν έκανε κάτι ξεχωριστό, εφόσον δεν ήταν ξεχωριστός και ο ίδιος. Έκανε αυτό το οποίο του επέτρεπε η πρόσβαση στην ελληνική γνώση και την οποία πρόσβαση δεν την είχαν οι πολλοί σύγχρονοί του.
Όμως, αυτό το οποίο τον έκανε διάσημο, ήταν άλλο. Διάσημο τον έκανε το αγγλοσαξονικό σύστημα, παρόλο που ήταν Ολλανδός. Άρα πρέπει να δούμε πού ήταν “χρήσιμος” για τους Αγγλοσάξονες. Για να το καταλάβει κάποιος αυτό, θα πρέπει πάντα ν’ αντιλαμβάνεται πού βρίσκονται τα συμφέροντά τους. Τι “πουλούσαν” οι Αγγλοσάξονες στον κόσμο, προκειμένου να τον εκμεταλλεύονται; Την ελληνική γνώση. Άρα; Άρα φοβούνταν τον οποιονδήποτε μπορούσε να απειλήσει την αυθαίρετη “κληρονομιά” τους. φοβούνταν τους Έλληνες. Φοβούνταν αυτούς, που λόγω γλώσσας και λόγω μαζικής πρόσβασης στην ελληνική γνώση θα τους απειλούσαν. Φοβούνταν αυτούς, που είχαν την απόλυτη υπεροχή τόσο στην κατανόησή της όσο και στη διαχείρισή της.
Έλληνες εκείνη την εποχή υπήρχαν πολλοί, αλλά αυτοί βρίσκονταν στην προηγμένη Ανατολή και όχι στη θεοσκότεινη και υπανάπτυκτη Δύση. Οι Αγγλοσάξονες γνώριζαν ότι εκείνους τους Έλληνες δεν μπορούσαν να τους συναγωνιστούν. Το πρόβλημά τους περιορίστηκε στο να τους εμποδίσουν να περάσουν στη Δύση. Το ζητούμενο γι’ αυτούς ήταν να “στεγανοποιήσουν” τη Δύση από την οποιαδήποτε απειλή. Πώς θα το έκαναν αυτό; Με τον πιο απλό τρόπο. Με το να προσπαθήσουν ν’ αποδείξουν ότι οι σύγχρονοι για την εποχή Έλληνες δεν είχαν σχέση με τους αρχαίους. Με το να ενσπείρουν την αμφιβολία για τους ζώντες Έλληνες, ώστε να αποτρέψουν την επαφή των δυτικών κοινωνιών με αυτούς. Μπαίνοντας η Δύση σε τροχιά ανάπτυξης, φοβήθηκαν ότι αυτοί οι επικίνδυνοι Έλληνες θα έλκονταν από τον πλούτο της Δύσης και θα συνέρρεαν σ’ αυτήν.
Αυτήν τη “μετακίνηση” φοβούνταν. Τη φοβούνταν, γιατί απλούστατα απειλούσε το κύριο κεφάλαιό τους. Ο Έρασμος σ’ αυτό το σημείο τούς ήταν χρήσιμος. Τους ήταν χρήσιμος όχι για το αστείο έργο του, αλλά για τη γελοία εισήγησή του να διαβάζονται όλα τα διπλά φωνήεντα αυτοτελώς, πχ. αυ=άϋ, ει=έϊ, οι=όϊ . Αυτή η εισήγηση είναι τόσο παράλογη όσο και αντιεπιστημονική. Παράλογη ήταν, γιατί ένας μη ελληνόφωνος αποφάσισε για την προφορά μιας γλώσσας ζωντανής, την οποία μιλούσαν εκατομμύρια ανθρώπων. Αντιεπιστημονική ήταν, γιατί δεν εξετάστηκαν τα ιστορικά δεδομένα, τα οποία πάντα εξετάζονται σ’ αυτές τις περιπτώσεις. Αντιμετώπισε την ελληνική γλώσσα σαν μια νεκρή γλώσσα, για την οποία έπρεπε ν’ “αποφασίσουν” εκ νέου αυτοί οι οποίοι την “ανακάλυψαν”. Μια γλώσσα όμοια με τη γλώσσα χαμένων πολιτισμών, η οποία δεν χρησιμοποιείται από κανέναν.
Αυτό είναι λάθος και γι’ αυτό το θεωρούμε αντιεπιστημονικό. Η ελληνική γλώσσα ποτέ δεν “νεκρώθηκε”. Πάντα υπήρχε ένας ισχυρός φορέας, ο οποίος τη διατηρούσε ζωντανή και απλά εξελισσόταν. Η πορεία της είναι γνωστή σε όλους. Η γλώσσα των Επών έγινε η γλώσσα των αρχαίων Αθηναίων. Η γλώσσα των αρχαίων Αθηναίων έγινε η γλώσσα του Αλεξάνδρου. Η γλώσσα του Αλεξάνδρου έγινε η γλώσσα της ελληνιστικής εποχής. Η γλώσσα της ελληνιστικής εποχής ήταν η γλώσσα των Ευαγγελίων. Η γλώσσα των Ευαγγελίων έγινε η γλώσσα της Ορθόδοξης Εκκλησίας και άρα συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Είναι η γλώσσα που μαθαίνουν τα νήπια στα σχολεία και στα κατηχητικά. Δεν υπήρχε ποτέ ένα “κενό”, ώστε με την επανενεργοποίησή της να απαιτείται η λήψη αποφάσεων για θέματα που την αφορούν. Θέματα όπως η προφορά της, για παράδειγμα.
Ο “τεράστιος” επιστήμονας Έρασμος αγνόησε όχι μόνον την επιστημονική λογική, που θέλει τα πάντα να στηρίζονται σε αδιάσειστες αντικειμενικές αποδείξεις, αλλά αγνόησε και την κοινή ανθρώπινη λογική. Δεν θα μπορούσε ποτέ ν’ αποδείξει ότι η ελληνική γλώσσα πέρασε ιστορικά σε φάση “θανάτου” και αγνόησε επιδεικτικά εκατομμύρια ανθρώπων, οι οποίοι την μιλούσαν στην καθημερινότητά τους. Αγνόησε νήπια, τα οποία διάβαζαν και κατανοούσαν τα κείμενα, που αυτός με τεράστιο κόπο κατάφερνε απλά να συλλαβίζει.
Γι’ αυτόν τον λόγο ήταν χρήσιμος στους Αγγλοσάξονες. “Στεγανοποίησε” τον Δυτικό Κόσμο από τους μισητούς εχθρούς των Αγγλοσαξόνων. Οι λαοί “αμφισβητούσαν” την αυθεντικότητα των ζώντων Ελλήνων απλά και μόνον στο “άκουσμα” της γλώσσας τους. Μπορεί να μην καταλάβαιναν τι έλεγαν, αλλά καταλάβαιναν ότι αυτά τα οποία άκουγαν ήταν διαφορετικά από αυτά των μορφωμένων “φωστήρων” της Δύσης. Οι Αγγλοσάξονες ήταν απόλυτα ευτυχείς. Το ελληνικό κεφάλαιο θα παρέμενε στα χέρια τους, έστω κι αν όταν το διάβαζαν ακούγονταν σαν να τους έλειπαν τα μισά τους δόντια. Η άγνοια δεν τους ενοχλούσε. Τους ενοχλούσε ο ανταγωνισμός και ο Έρασμος τους το είχε λύσει το πρόβλημα. Ο Έρασμος απαλλάχθηκε ο ίδιος από τον ελληνικό ανταγωνισμό και τη λύση του την πήραν έτοιμη οι Αγγλοσάξονες. Πάλι δηλαδή με “κλοπιμαία” επιβίωσαν. Μέχρι και τον κακομοίρη τον Έρασμο έκλεψαν οι “ανώτεροι”.
Ο αγγλοσαξονισμός των ΗΠΑ.
Αυτή η νοοτροπία των κυρίαρχων της εποχής της αποικιοκρατίας πέρασε στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού στην εποχή της Αμερικανικής Επανάστασης. Η νοοτροπία αυτή πέρασε στο “δημοκρατικό” κράτος, το οποίο ίδρυσαν οι “θεόμορφοι” του Μαίη Φλάουερ. Με τον τρόπο αυτόν άνοιξε ο κύκλος του αγγλοσαξονισμού και για πρώτη φορά απέκτησε διεθνιστικά χαρακτηριστικά. Ξέφυγε δηλαδή από τα στενά πλαίσια της εθνικής καταγωγής και έγινε μια μορφή “ιδεολογίας”. Αυτό είναι πολύ σημαντικό, γιατί η καλλιέργεια αυτής της ιδιόμορφης “ιδεολογίας” —η οποία δεν βασιζόταν πλέον στη φυσική καταγωγή, όπως αρχικά ξεκίνησε στη Βρετανία, αλλά μπορούσε ν’ αποσπά μέλη από άλλα έθνη— απέκτησε την “τάση” να λειτουργεί ως ιδεολογία και αυτό είναι επικίνδυνο για τον ίδιο τον αγγλοσαξονισμό.
Είναι επικίνδυνο δηλαδή γι’ αυτόν να χάνει την ομοιογένεια που προσφέρει ο δεσμός αίματος και να “χαλαρώνει”, στηριζόμενος στα αμερικανικά “όνειρα” των πεινασμένων. Είναι επικίνδυνο, γιατί τα φυσικά αδέρφια είναι τέτοια, είτε είναι χορτάτα είτε είναι νηστικά. Τα “αδέρφια”, που είναι τέτοια λόγω συμφέροντος, θα πάψουν να είναι όταν αυτά τα συμφέροντα πάψουν να υφίστανται. Όταν τα “αδέρφια” δεν θα έχουν “λείες” να μοιραστούν, θα θυμηθούν ότι είναι ξένοι μεταξύ τους. Αυτό ήταν το επικίνδυνο με την “ιδεολογικοποίηση” του αγγλοσαξονισμού. Είναι επικίνδυνο όσο επικίνδυνο είναι για το κρασί το ανεξέλεγκτο νέρωμά του. Είναι επικίνδυνο, γιατί απαιτεί ειδικούς χειρισμούς, προκειμένου να μην αποβεί καταστροφικό για τον ίδιο τον αγγλοσαξονισμό.
Αυτό το οποίο έχει σημασία είναι ότι από την ίδρυση του αμερικανικού κράτους και μέχρι το 1945 ο αγγλοσαξονισμός είχε πλέον δύο μορφές. Τον εθνικό, τον οποίο εξέφραζε η Βρετανία και τον “διεθνή”, τον οποίο εξέφραζαν οι ΗΠΑ. Δύο μορφές που συνυπήρχαν και δεν αλληλοεπηρεάζονταν πέρα από κάποια συνοικέσια “εκλεκτών” Βρετανών τιτλούχων γαμπρών, για να “βελτιωθεί” η αμερικανική “ράτσα”. Οι ΗΠΑ γι’ αυτόν τον λόγο ήταν κι εξακολουθούν να είναι ένα τυπικό αγγλοσαξονικό κράτος. Δημιουργήθηκε ως τέτοιο από την αρχή και με απόλυτα οργανωμένο τρόπο. Απλά άλλαξε λίγο η σειρά των “ζυμώσεων” των συστατικών στοιχείων, χωρίς όμως να ξεφεύγει από τον βασικό αγγλοσαξονικό “ιδεολογικό” άξονα, ο οποίος στηρίζεται στη λογική του συμφέροντος των ξένων εισβολέων εις βάρος των γηγενών.
Κατά την ίδρυση των ΗΠΑ “μετακινήθηκαν” ιδιότητες, για να παραχθεί το ίδιο αποτέλεσμα. Οι φυσικοί Αγγλοσάξονες της πρώην βρετανικής αποικίας θα παρίσταναν τους Ρωμαίους πρώην κατακτητές της Βρετανίας και οι όπου Γης απελπισμένοι μετανάστες θα έπαιζαν τον ρόλο των Αγγλοσαξόνων εισβολέων της Βρετανίας. Ένας “τυφλοσούρτης”. Προσκάλεσαν οι “Ρωμαίοι” των ΗΠΑ τους οικονομικούς μετανάστες, για να βοηθηθούν από αυτούς στα εσωτερικά τους μέτωπα με τους Ινδιάνους και τους μαύρους και τους υποσχέθηκαν προνόμια. Αποβιβάζονταν μετανάστες από τα πλοία και πήγαιναν κατ’ ευθείαν στα μέτωπα του εμφυλίου με την υπόσχεση μιας “πράσινης” κάρτας. Συνέφερε τους μετανάστες “Αγγλοσάξονες” να συνεργαστούν με τους Αγγλοσάξονες “Ρωμαίους” της πρώην βρετανικής αποικίας. Οι πρώτοι θα έβαζαν τα “χέρια” τους και οι δεύτεροι το “μυαλό” για την επίτευξη του κοινού τους στόχου, ο οποίος ήταν το “καπέλωμα” των γηγενών Ινδιάνων και βέβαια των μαύρων πρώην δούλων.
Εξαιτίας αυτών των “μετακινήσεων” ιδιοτήτων βλέπουμε να συμβαίνουν στις ΗΠΑ πράγματα, τα οποία είναι φαιδρά και ξεφεύγουν από κάθε λογική. Πράγματα περίεργα, που τις χαρακτηρίζουν ως κράτος. Βλέπουμε, για παράδειγμα, πραγματικούς κακομοίρηδες μετανάστες των ΗΠΑ μετά από λίγα χρόνια παραμονής στη χώρα, όχι μόνον να δηλώνουν περήφανοι “Αμερικανοί”, αλλά να τείνουν να γίνουν όμοιοι με τα “αφεντικά” τους. Να μην ταυτίζονται με τους κοινωνικά ομοίους τους, αλλά με τους ανόμοιους. Να μην ταυτίζονται με τα θύματα της κοινωνίας στην οποία εισήχθησαν, αλλά να ταυτίζονται με τους δυνάστες της. Τους βλέπουμε να γίνονται ακόμα και ρατσιστές εναντίον των μαύρων ή των Ινδιάνων, τους οποίους δεν γνώριζαν από πριν, απλά και μόνο για να “ευθυγραμμιστούν” με τους ευεργέτες τους. Παγκόσμιο φαινόμενο. Μόνον στις ΗΠΑ αυτοί οι οποίοι στον υπόλοιπο κόσμο καλώς ή κακώς παρουσιάζονται ως ταξικοί “δυνάστες” αποτελούν πρότυπα και… ευεργέτες των φτωχών. Των λευκών φτωχών.
Ο πρώην πεινασμένος κακομοίρης πηγαίνει στις ΗΠΑ και ταυτίζεται με τους “γαλαζοαίματους”, άσχετα αν παραμένει κακομοίρης, έστω και χορτάτος. Αυτό, το οποίο για λόγους ταξικούς οι μετανάστες δεν θα έκαναν ποτέ στις πατρίδες τους, το κάνουν με τεράστια ευκολία στις ΗΠΑ. Εγκαταλείπουν κάθε είδους ιδεολογία, η οποία τους χαρακτήριζε στις πατρίδες τους και ξαφνικά γίνονται όλοι αγγλοσαξονικού τύπου “καπιταλιστές”. Γιατί; Για ν’ αποκτήσουν πρόσβαση στο κέρδος που προσφέρει ο αγγλοσαξονισμός. Το κέρδος του ξένου εισβολέα εις βάρος του γηγενή. Το κέρδος του νεοφερμένου απέναντι στον παλιό. Το κέρδος του μορφωμένου απέναντι στον αμόρφωτο. Το κέρδος του όμορφου απέναντι στον άσχημο. Το κέρδος του γρήγορου απέναντι στον αργό. Το κέρδος του όποιου χαρακτηριστικού αναγνωρίζει το σύστημα σαν “ανώτερο” και το αποζημιώνει.
Αυτή η αποζημίωση είναι η δύναμη του αγγλοσαξονισμού. Σε “καταπίνει” ως “ιδεολογία”, γιατί ενεργοποιεί τα ένστικτά σου, εξυπηρετώντας τα συμφέροντά σου. Σε “καταπίνει”, γιατί μπορεί κι εκμεταλλεύεται τον πλούτο που κατέχει και σε εντάσσει σε μια “αυλή” που σε τυφλώνει. Σε μια “αυλή” που λειτουργεί παράδοξα, εφόσον οι ισχυροί της είναι αυτοί οι οποίοι λειτουργούν ως γλείφτες και κόλακες των αδυνάμων και όχι το αντίθετο. Σε κάνει να βλέπεις τους Αγγλοσάξονες σαν γενναιόδωρους θεούς, που μοιράζουν απόλυτα δίκαια τόσο το χρήμα όσο και τις “ανωτερότητες”. Σε κάνει να νιώθεις “εκλεκτός” και μόνον που τους συναναστρέφεσαι. Αν μάλιστα στη ζωή σου πετύχεις στοιχειωδώς, μόνον μ’ αυτούς θέλεις να συναναστρέφεσαι, γιατί μόνον αυτοί μπορούν να “πιστοποιήσουν” την “ανωτερότητά” σου, που σε οδήγησε στην επιτυχία.
Μόνον αυτοί μπορούν να σε παρουσιάζουν σαν ζωντανή επιβεβαίωση της θεωρίας της ανθρώπινης εξέλιξης. Μόνον αυτοί μπορούν να σε “αγκαλιάσουν” σαν τον χαμένο αδερφό τους. Μόνον αυτοί μπορούν να σε “πείσουν” ότι μόνον εξαιτίας του χρόνου δεν ήσουν από τους λίγους “εκλεκτούς”, οι οποίοι επέβαιναν στο Μαίη Φλάουερ. Δεν έχει σημασία ότι “πέτυχες” απλά να βγάλεις χρήματα, πουλώντας πλακάκια μπάνιου ή τάπερ. Σημασία έχει ότι απέκτησες το χρήμα-“διαβατήριο” για τον κόσμο τους. Με αυτόν τον τρόπο οι Αγγλοσάξονες ισχυροί, λειτουργώντας σαν τους πιο ελεεινούς κόλακες, κάνουν κάποιον να βλέπει σαν “κατώτερο” ακόμα και τον ίδιο του τον αδερφό. Κάνουν τον Νεοαμερικανό να βλέπει ακόμα και τους συμπατριώτες του στη φυσική του πατρίδα σαν “κατώτερους”. Να βλέπει ακόμα κι αυτούς που θαύμαζε στην πατρίδα του σαν ασημαντότητες.
Αν αυτά τα οποία περιγράφουμε φαίνονται σαν οριακά, δεν είναι τέτοια. Πάντα υπάρχουν και τα χειρότερα. Η “γάγγραινα” του αγγλοσαξονισμού μπορεί —ανάλογα με τις ανάγκες της— να διαποτίσει μια κοινωνία στο σύνολο του “βάθους” της. Εδώ έφτασαν στο σημείο να γίνουν ρατσιστές εναντίον των μαύρων οι μορφωμένοι μαύροι. Οι Αγγλοσάξονες έστειλαν κάποιους από αυτούς με χαριστικές υποτροφίες στα Κολέγια και απέκτησαν φανατικούς συμμάχους. Οι πρώτοι, που δεν κατάλαβαν ότι αυτές οι υποτροφίες ήταν χαριστικές, ήταν οι ίδιοι οι μαύροι, που νόμισαν ότι ήταν “ανώτεροι” από τους ομοίους τους και όμοιοι με τους Αγγλοσάξονες. Οι μαύροι τελευταίας “κοπής” ρατσιστές νεοαγγλοσάξονες σαν τον Ομπάμα ή την Ράις. Οι μαύροι, που “δοξολογούνται” σήμερα από τους Αγγλοσάξονες. Αυτό το “εγγυημένο” από το σύστημα κέρδος τούς “μεθά” και πάνω σ’ αυτήν τη “μέθη” λειτουργεί το περίφημο “αμερικανικό όνειρο”, το οποίο αποτελεί το συνεκτικό υλικό των όποιων εθνικών, κοινωνικών, φυλετικών ή άλλων μειονοτήτων υπάρχουν στη χώρα.
Από εκεί και πέρα ΗΠΑ και Βρετανία λειτουργούν με πανομοιότυπο τρόπο. Η εξωτερική εικόνα γι’ αυτούς είναι κεφάλαιο. Οι ήρωές τους είναι ψηλοί και όμορφοι, για να επιβεβαιώνουν τη θεωρία της εξέλιξης. Τα πρόσωπα, που θα στελεχώσουν τις δημόσιες θέσεις, οι οποίες προϋποθέτουν την έκθεση στη δημοσιότητα, είναι απαραιτήτως όμορφα. Ελάχιστα τους απασχολεί αν έχουν ή δεν έχουν ικανότητες. Να μοιάζουν “ανώτεροι” κι ας σκέφτονται σαν μολόχες. Ο Ρέιγκαν, ο Κλίντον ή ακόμα και ο Ομπάμα με αυτά τα κριτήρια επιλέχθηκαν. Οι Μπους επιλέχθηκαν με κριτήρια καταγωγής, αλλά, αν δεν ήταν όμορφοι, θα τους γνώριζαν μόνον οι μυστικές υπηρεσίες και τα γνωστά κέντρα “ευγονικής” των αγγλοσαξονικών συνοικεσίων, μέχρι να ομορφύνουν ως οικογένεια. Όταν και εάν ομόρφυναν θα έπαιρναν ό,τι δικαιούνταν. Θα ήταν αφελής όποιος πίστευε ότι οι ΗΠΑ θα μπορούσαν να έχουν ως πρόεδρό τους έναν Ρος Περό. Τον Τζον Κέρρυ δεν τον ψήφισαν, γιατί οι αντίπαλοί του ισχυρίζονταν ότι έμοιαζε πολύ με “Γάλλο”. Αστεία φαινόμενα ενός ανύπαρκτου πολιτισμικού μοντέλου.
Τα όσα περιγράψαμε για τους Βρετανούς Αγγλοσάξονες και τη σχέση τους με τους Έλληνες ισχύουν και για τους Αμερικανούς “Νεοαγγλοσάξονες”. Τους λατρεύουν και τους μισούν ταυτόχρονα. Λατρεύουν τους αρχαίους, γιατί οικειοποιούνται αυθαίρετα το έργο τους και μισούν τους σύγχρονους, εφόσον τους θεωρούν απειλή. Λατρεύουν να “κουτσοδιαβάζουν” τα Έπη στην ελληνική γλώσσα, αλλά μισούν εκείνους, οι οποίοι έχουν ως μητρική τους τη γλώσσα αυτήν. Λατρεύουν να “ντύνονται” Έλληνες στα διάφορα κολεγιακά feternities, αλλά μισούν τους φυσικούς Έλληνες. Έφτασαν στο σημείο να προτείνουν την ελληνική γλώσσα ως την επίσημη γλώσσα του κράτους τους, αλλά μισούν την Ελλάδα όπως οι Βρετανοί.
Το μίσος όλων αυτών απέναντι στους Έλληνες και την Ελλάδα είναι κοινό. Αυτό ανήκει στην παράδοσή τους και δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικό, εφόσον μοιράζονται την ίδια αγγλοσαξονική παράδοση. Ως εκ τούτου μοιράζονται τις ίδιες εθνικές εμμονές και βέβαια “φοβίες”. Γι’ αυτόν τον λόγο τα δημόσια κτίρια, τα οποία εκφράζουν την κρατική εξουσία τους, είναι αποκλειστικά ελληνικού αρχιτεκτονικού ρυθμού. Θεωρούν τους εαυτούς τους “κληρονόμους” των Ελλήνων και θέλουν να το επιδεικνύουν. Γι’ αυτόν τον λόγο μισούν και τους φυσικούς Έλληνες, ως σφετεριστές αυτής της μοναδικής αξίας κληρονομιάς.
Μέχρι το 1945 οι ΗΠΑ και ο ιδιόμορφος αγγλοσαξονισμός τους λειτουργούσαν εντός των εθνικών τους ορίων. Η Βρετανία “κυβερνούσε” τα κύματα και απλά σε μια άκρη αυτού του Πλανήτη βρισκόταν και ο ετεροθαλής “αδερφός” της. Ο “αδερφός”, που μπορεί να ήταν λίγο “hillbilly” και να μην ήθελαν να τον συναναστρέφονται πολύ, αλλά που είχε χρήμα και πολλές φορές ήταν χρήσιμος. Ο “αδερφός”, που μπορεί να ήταν λίγο “βλάχος” και να τους εξέθετε στην Ευρώπη με τα καουμπόικα καπέλα του, αλλά που είχε φυσική ρώμη και πολλές φορές ήταν χρήσιμος. Ο “αδερφός”, που μασούσε καπνό και τον έφτυνε, προκαλώντας το γέλιο των Ευρωπαίων και την αμηχανία των Βρετανών. Κανένα πρόβλημα. Έστω και “κατώτερος”, ήταν ο πιστός “αδερφός” και οι Βρετανοί μπορούσαν να στηρίζονται πάνω του. Όλα αυτά μέχρι το 1945.
Η “πατάτα” του 1945
Το 1945 είναι χρονολογία ορόσημο τόσο για την αγγλοσαξονική ιστορία όσο και για την παγκόσμια. Τότε οι αυθεντικοί Αγγλοσάξονες της Βρετανίας έκαναν την “πατάτα” των αιώνων και αυτήν πληρώνουν σήμερα. Αυτή θα τους καταστρέψει στο άμεσο μέλλον. Τι έγινε όμως τότε, που είναι τόσο καθοριστικό για το μέλλον του αγγλοσαξονισμού στο σύνολό του; Θα εξετάσουμε τα πράγματα με την αντίθετη φορά από αυτήν που συνήθως χρησιμοποιούμε στην ανάλυση, για να καταλάβουμε τι ακριβώς συνέβη. Ποιους ονομάζει η ιστορία “μεγάλους”; Αυτούς, οι οποίοι από το τίποτε δημιούργησαν αυτοκρατορίες. Τους ισχυρούς άνδρες, οι οποίοι, αφού επιβλήθηκαν απόλυτα στους λαούς τους, στη συνέχεια τους επέβαλαν πάνω στους υπόλοιπους. Αν αυτοί είναι οι “μεγάλοι” και τους λατρεύουν οι λαοί τους επειδή τους ευνόησαν, τότε ποιοι θα μπορούσαν να είναι οι “μικροί”; Ποιος μπορεί να είναι “ελάχιστος”; Αυτός, ο οποίος πήρε στα χέρια του μια πραγματική αυτοκρατορία και τη μετέτρεψε σε μια “χαρτοπετσέτα”.
Ο “ελάχιστος” της ανθρώπινης ιστορίας είναι ένας Αγγλοσάξονας. Ο Τσόρτσιλ. Ο Τσόρτσιλ, ο μεθύστακας. Τι έκανε; Πήρε μια αυτοκρατορία, η οποία είχε υπό την πραγματική ιδιοκτησία της το ένα τρίτο του Πλανήτη και με τα λάθη του την έφτασε στο σημείο να έχει σήμερα ως κεφάλαιό της το CD της Μπρίτνει Σπίαρς και τα σώβρακα του Μπέκαμ. Χωρίς λόγο και αιτία άλλαξε έναν σχεδιασμό, ο οποίος ευνοούσε απόλυτα τη Βρετανία. Γιατί; Γιατί είχε την αφελή άποψη να νομίζει ότι, επειδή κυβερνούσε την αυτοκρατορική Βρετανία, ήταν και ο ίδιος αυτοκράτορας. Ήθελε να λειτουργεί ως πραγματικός αυτοκράτορας, ο οποίος σχεδιάζει τον κόσμο και όχι ως Αγγλοσάξονας διαχειριστής ενός κόσμου, τον οποίον κληρονόμησε και καθήκον του ήταν απλά να τον παραδώσει στους διαδόχους του τουλάχιστον όπως τον πήρε.
Όλα αυτά είναι λάθη. Προφανώς ο Τσόρτσιλ αγνόησε το γεγονός ότι οι αυτοκράτορες σκέπτονται και δεν ακολουθούν “τυφλοσούρτες”. Είναι ιδιοκτήτες και όχι Golden Boys της διαχείρισης. Οι αυτοκράτορες, όταν λειτουργούν ως τέτοιοι και άρα όταν “χτίζουν” καταστάσεις, είναι δημιουργοί και όχι “συλλέκτες”. “Ξέχασε” δηλαδή ο Τσόρτσιλ ότι ήταν Αγγλοσάξονας και άρα “συλλέκτης”. Ένας “συλλέκτης” έχει περιορισμένο εύρος κινήσεων. Συμβιβάζεται με το να εκμεταλλεύεται αυτό το οποίο βρίσκεται στα χέρια του και έχει μια αποδεδειγμένη αξία. Όσο και να μην σου αρέσει η ομορφιά της Αφροδίτης της Μήλου, τη διατηρείς στο μουσείο σου ανέγγιχτη. Δεν παίρνεις ένα σφυρί κι ένα καλέμι, για να τη “βελτιώσεις”. Αν μπορούσες να τη βελτιώσεις, θα μπορούσες να φτιάξεις και το δικό σου έργο και είναι προφανές ότι δεν μπορείς. Γνωρίζεις ότι δεν είσαι δημιουργός και άρα αναγκαστικά αφήνεις το έκθεμα όπως το βρήκες. Αυτό είναι που δεν κατάλαβε ο Τσόρτσιλ. Εξαιτίας του η αυτοκρατορία, στην οποία δεν έδυε ποτέ ο Ήλιος, κατέληξε σήμερα να είναι κάτι περισσότερο από μερικά χωράφια γύρω από το μισοσκότεινο Sunderland.
Η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος. Ο αυθεντικός ελληνικός κόσμος γέννησε εξαιτίας της νοοτροπίας του τον απόλυτο αυτοκράτορα και άρα τον απόλυτα “Μέγα” και ο αγγλοσαξονικός, λειτουργώντας με τον ακριβώς αντίθετο τρόπο, πάνω στην ίδια γνωστική βάση γέννησε τον απόλυτα “Ελάχιστο”. Με την ίδια γνώση οι Έλληνες έχτισαν μόνοι τους μια αυτοκρατορία και οι Αγγλοσάξονες επίσης με την ίδια γνώση και επίσης μόνοι τους γκρέμισαν μια αυτοκρατορία. Τη δική τους αυτοκρατορία. Πώς έγινε αυτό το λάθος; Ο “ελάχιστος” Τσόρτσιλ, χρησιμοποιώντας όλα τα αγγλοσαξονικά μέσα, τα οποία ως πρωθυπουργός της Βρετανίας διαχειριζόταν, υποστήριξε την έμμονη αλλά αφελή ιδέα του να κυριαρχήσει απόλυτα πάνω στον Πλανήτη. Ο Τσόρτσιλ, ο οποίος ήταν από τη φύση του μια “μείξη” του βρετανικού και του αμερικανικού αγγλοσαξονισμού.
Μια μείξη της βρετανικής ισχυρογνωμοσύνης και της αμερικανικής αφέλειας. Της βρετανικής ισχυρογνωμοσύνης, η οποία προκύπτει από την αποδεδειγμένη ασφάλεια της χιλιοδοκιμασμένης γνώσης και της αμερικανικής αφέλειας, η οποία προκύπτει από την επίσης αποδεδειγμένη εύκολη επιτυχία. Θέλησε να πατήσει σε δύο διαφορετικές “βάρκες”, για να μεγαλώσει την αυτοκρατορία. Δεν του έφτανε το ένα τρίτο του Πλανήτη της Βρετανίας συν τις ΗΠΑ της εποχής της αποικιοκρατίας και σκέφτηκε ότι θα ήταν ασφαλές να διεκδικήσει τον μισό, φτιάχνοντας ένα τεχνητό “δίπολο” με τη Σοβιετική Ένωση.
Δεν του έφτανε ως Αγγλοσάξονα “συλλέκτη” το ένα τρίτο του Πλανήτη, που του πρόσφερε η ελληνική γνώση και θέλησε με τη δική του ν’ αποκτήσει τον μισό Πλανήτη. Αν δηλαδή παρομοιάζαμε το σύστημα εξουσίας με μια γυναίκα, οι Έλληνες ήταν αυτοί οι οποίοι έφτιαξαν με το σύνολο της γνώσης τους μια “Αφροδίτη” όμοια μ’ αυτήν της Μήλου. Της έδωσαν γερά “πόδια”, για να πατάει πάνω στους λαούς και να βαδίζει μέσα στο χρόνο και της έδωσαν “στήθη”, για να ταΐζει τους εκλεκτούς της. Αυτή η “Αφροδίτη” δεν ικανοποιούσε τον Τσόρτσιλ. Ο “συλλέκτης” πήρε ένα σφυρί κι ένα καλέμι και άρχισε τις επεμβάσεις στην ελληνική “Αφροδίτη”. Με την ασχετοσύνη του της χάλασε την “ισορροπία”. Τη χρυσή ισορροπία, την οποία με πολύ κόπο και άπειρη ευφυΐα είχαν βρει οι Έλληνες. Της μεγάλωσε το “στήθος”, γιατί αυτό τον βόλευε και μετά αναγκάστηκε να της κοντύνει τα “πόδια”, γιατί διαφορετικά δεν στεκόταν “όρθια”. Την αναγκαστική αυτήν πράξη την έβρισκε ελάχιστης σημασίας μπροστά στα αναμενόμενα τεράστια όπως πίστευε κέρδη.
Στην πραγματικότητα πάτησε σε δύο διαφορετικές “βάρκες”, τις οποίες δεν γνώριζε. Στις “βάρκες” του εθνικού αγγλοσαξονισμού της Βρετανίας και του διεθνικού αγγλοσαξονισμού των ΗΠΑ. Νόμιζε ότι ως Αγγλοσάξονας είναι ασφαλής, γιατί καί οι δύο “βάρκες” ήταν αγγλοσαξονικές, οπότε θεωρητικά όποια κι αν επικρατούσε θα ήταν το ίδιο γι’ αυτόν. Ό,τι και να συνέβαινε, θα μπορούσε ο αγγλοσαξονικός ιμπεριαλισμός να καταλήξει σε όποια “βάρκα” ήθελε και αυτό θα ήταν το κέρδος του. Ο ίδιος θα γινόταν ο αιώνιος “θεός” των Αγγλοσαξόνων. Αυτός, που μετά τους Μπόερς “νίκησε” και τους Έλληνες. Αυτός, που θα τους “εκδικούνταν” στο όνομα του αγγλοσαξονισμού.
Αυτό ονειρευόταν ο Τσόρτσιλ. Ξεκίνησε με τα απλά για την αγγλοσαξονική λογική και έβαλε τους φυσικούς απογόνους των Ελλήνων σε έναν αιματηρό εμφύλιο. Τους έδωσε δηλαδή μια πρώτη “προκαταβολή” για τον σχεδιασμό του. Τον σχεδιασμό, που ήθελε τον ίδιο να γίνεται ο Αγγλοσάξονας ο οποίος θα εκδικούνταν τους “αποτυχημένους” Έλληνες, οι οποίοι με το σύνολο της γνώσης τους δεν μπόρεσαν να εξασφαλίσουν στους Αγγλοσάξονες κάτι παραπάνω από ένα “μίζερο” τρίτο του Πλανήτη. Αυτός ήταν ο γενναίος Αγγλοσάξονας, ο οποίος δεν θα ήταν σαν τους “δειλούς” Έλληνες, των οποίων τις αυτοκρατορίες τις περιόριζαν “Ινδοί”. Στην πραγματικότητα πέρασε τον ελληνικό “Ινδό” και τον μετέτρεψε σε έναν Ρουβίκωνα, τον οποίο ο Ρωμαίοι ποτέ δεν θα περνούσαν.
Αυτό αποδείχθηκε λάθος, το οποίο όμως εκείνη την ώρα του “μεγαλείου” δεν ήταν ορατό. Γιατί; Γιατί αγνόησε ένα ενδεχόμενο, το οποίο πάντα απασχολεί αυτόν που περπατά πάνω σε “βάρκες”. Αγνόησε το ενδεχόμενο να πέσει στο “νερό” και άρα στην “άβυσσο”. Αγνόησε το ενδεχόμενο να συγκρουστούν οι “βάρκες” μεταξύ τους και να καταστραφούν κι οι δύο. Το δίπολο με τη Σοβιετική Ένωση αυτό το ρίσκο εμπεριείχε. Προκάλεσε τον πρώτο αγγλοσαξονικό “εμφύλιο” για την κυριαρχία στο δυτικό του μέρος. Ο εθνικός αγγλοσαξονισμός της Βρετανίας ήρθε σε σύγκρουση με τον “διεθνιστικό” αγγλοσαξονισμό των ΗΠΑ. Το υλικό κεφάλαιο ήρθε σε σύγκρουση με την “ιδεολογία” και όπως ήταν φυσικό έχασε τη μάχη. Τα συμφέροντα, τα οποία εξυπηρετούνταν άριστα με τη βρετανική αποικιοκρατία, ήρθαν σε σύγκρουση με τα συμφέροντα, τα οποία επίσης εξυπηρετούνταν με την αμερικανική αντικομμουνιστική —και από τη φύση της αντιαποικιοκρατική— ρητορική. Όταν οι λαοί έχουν τη δυνατότητα να διαλέξουν επικυρίαρχο, επιλέγουν πάντα τον πιο χαλαρό —και άρα ανίσχυρο— και διάλεξαν τους Αμερικανούς.
Με μία τους επιλογή οι λαοί κατάφερναν αυτό το οποίο δεν μπορούσαν να καταφέρουν με τόνους αίματος. Με μια φιλοαμερικανική επιλογή κατάφερναν μέσα σε λίγα χρόνια και “ξεφορτώνονταν” τους Βρετανούς αποικιοκράτες από τις πατρίδες τους. Η λογική τους ήταν απλή. Τους ενδιέφερε πρώτα να πάρουν πίσω τα χωράφια τους —και άρα να ξεφορτωθούν τους αγγλικούς στρατούς κατοχής— και λιγότερο τους απασχολούσαν τα αμερικανικά μονοπώλια της αγοράς, τα οποία εκμεταλλεύονταν εμμέσως τα χωράφια αυτά. Ας κατάφερναν πρώτα το δύσκολο, το οποίο μέχρι τότε απαιτούσε αίμα για την επίτευξή του και αφορούσε τα χωράφια και μετά θα έβλεπαν τι θα έκαναν με τους σπόρους, τα τρακτέρ και τα λιπάσματα.
Οι Βρετανοί έχαναν τη μία αποικία μετά την άλλη προς δόξαν της αμερικανικής αντικομμουνιστικής πολιτικής. Έχαναν υλικό κεφάλαιο και άρα “πάτημα” πάνω στους λαούς. Τα “πόδια” της “Αφροδίτης” του Τσόρτσιλ είχαν αρχίσει να “κονταίνουν” επικίνδυνα. Σταδιακά οι Βρετανοί έχασαν όλες τις αποικίες, παραμένοντας στην “προεδρία” μιας άνευ λόγου και αιτίας ύπαρξης Βρετανικής Κοινοπολιτείας. Σταδιακά από κυρίαρχοι του κόσμου έγιναν οι φτωχοί συγγενείς των Αμερικανών. Οι φτωχοί συγγενείς της πρώην αποικίας τους. Τα “πρωτόκολλα” και οι βασιλικές “επικύψεις” τους απέμειναν από τα προηγούμενα μεγαλεία.
Ο “γλύπτης” Τσόρτσιλ ακόμα δεν είχε αρχίσει να εκτίθεται, γιατί η εξουσία δεν έφευγε από τα χέρια των Αγγλοσαξόνων. Απλά την είχαν οι Αμερικανοί και ο ίδιος ήταν τέτοιος από την πλευρά της μητέρας του. Οι Αμερικανοί στο μεταξύ την είχαν στήσει τη “φάμπρικα”, για να στήσουν τον ιμπεριαλισμό τους. Τον εφαρμοσμένο αγγλοσαξονισμό της κοινωνίας των ΗΠΑ τον μετέφεραν στο σύνολο του δυτικού μπλοκ. Ο ίδιος και πάλι “τυφλοσούρτης”. Και πάλι θα γινόταν μια απλή μετακίνηση ιδιοτήτων. Ο αμερικανικός λαός στο σύνολό του και δευτερευόντως ο βρετανικός λαός —επίσης στο σύνολό του— θα γίνονταν πλέον οι “Ρωμαίοι” του δυτικού μπλοκ. Οι “ιδιοκτήτες” κάθε έννοιας δημοκρατίας και ατομικής ελευθερίας στον δυτικό κόσμο.
Αυτοί οι “Ρωμαίοι” θα δημιουργούσαν τους νέους “Αγγλοσάξονες” λοχίες. “Αγγλοσάξονες” του δυτικού μπλοκ θα γίνονταν οι αστικές τάξεις των δυτικών κοινωνιών. Απλά πράγματα. Όταν αναζητούμε τους “Αγγλοσάξονες”, πάντα ψάχνουμε τους “πλασιέ”. Αυτούς, που “πλασάρουν” τα “ανώτερα” μέσα στα δικά τους υπερπολυτελή “εξώφυλλα”. Αυτούς, που πουλάνε την “ιδιόκτητή” τους δημοκρατία, έστω και εμμέσως, μέσω του αντικομμουνισμού. Αυτοί ήταν οι νέοι Αγγλοσάξονες της μεταπολεμικής εποχής. Αυτοί ήταν οι συνέταιροι των Αμερικανοβρετανών Ρωμαίων της εποχής αυτής. Οι αστικές τάξεις των δυτικών κρατών. Για ν’ αποκτήσουν σταθερή παρουσία μέσα στα κράτη, επέλεξαν να ευνοήσουν και τους δημοσίους υπαλλήλους όλων των δυτικών κρατών. Το δυτικό μπλοκ θα λειτουργούσε κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν των ΗΠΑ με τους Αμερικανούς απόλυτα κυρίαρχους. Οι “μαύροι” για τον δυτικό κόσμο έγιναν οι κομμουνιστές και οι ταξικοί εχθροί των “εκλεκτών” αστών έγιναν οι “Ινδιάνοι” της παραγωγής.
Η ελληνική γνώση και πάλι, εξαιτίας του ορατού φασισμού της Σοβιετικής Ένωσης, θα ήταν χρήσιμη. Δεν είχε τίποτε να φοβηθεί από την πρωτόγονη γνώση των προλεταρίων. Δεν απειλούνταν η άμυνα του δυτικού κόσμου από τις ηλιθιότητες των “πεφωτισμένων” πατερούληδων. Το βασικό αμυντικό “εργαλείο” των Αγγλοσαξόνων δεν έχανε την ισχύ του. Το ίδιο όμως δεν έχανε την ισχύ του και το βασικό επιθετικό τους μέσο, που είναι ο δαρβινισμός. Ο κόσμος παρουσιαζόταν σαν μια σύγκρουση “ειδών” με στόχο την επιβίωση και την επικράτηση. Ο δυτικός κόσμος ήταν ο “ανώτερος” κόσμος, εφόσον είχε την καθοδήγηση των “ανώτερων” ανθρώπων, δηλαδή των ιδίων. Οι Αγγλοσάξονες ήταν κάτι παραπάνω από ευτυχείς. Θα έδιναν τη μάχη των “ειδών”, έχοντας εκ των προτέρων επικρατήσει στο εσωτερικό του δικού τους “είδους”.
Η κοντόχοντρη “Αφροδίτη” των δαρβινιστών Αγγλοσαξόνων δέσποζε στον μισό κόσμο, παριστάνοντας τη “μητέρα” της δημοκρατίας και την προστάτιδα των δημοκρατών από τους κομμουνιστές. Η συνέχεια είναι λίγο-πολύ γνωστή σε όλους. Το αμερικανικό “όνειρο”, που βασίζεται στη δημιουργία συμπλεόντων συμφερόντων, λειτούργησε και στον Δυτικό Κόσμο. Οι φιλοαμερικανοί “Αγγλοσάξονες” με τις “πλάτες” των “Ρωμαίων” των ΗΠΑ και της Βρετανίας κατέλαβαν τις ηγεσίες των πατρίδων και τις παρέδωσαν στην εκμετάλλευση των προστατών τους. Όλα αυτά όμως με τη βασική προϋπόθεση ότι ο κοινός “εχθρός”, που νομιμοποιεί “προστάτες” και δικαιολογεί προδότες, θα εξακολουθεί να υφίσταται.
Νέα Τάξη και τέλος εποχής για τους Αγγλοσάξονες.
Όλα πήγαιναν καλά μέχρι το 1991. Τότε άρχισαν τα προβλήματα. Τι έπαθαν οι Αμερικανοί; Έπεσαν θύματα ενός “θαύματος”. Οι “μαύροι” ξαφνικά “άσπρισαν”. Ο κομμουνισμός κατέρρευσε μέσα σε μία νύχτα. Οι “βάρβαροι” χάθηκαν και τι θα έκανε ένα σύστημα, που είχε μάθει να επιβιώνει εξαιτίας των “βαρβάρων”;
Τότε έγινε κάτι ακόμα χειρότερο για τους Αγγλοσάξονες. Τότε σχεδιάστηκε η Νέα Τάξη Πραγμάτων. Τότε έγινε η μεγαλειώδης “συνάντηση” των Αγγλοσαξόνων με τους Εβραίους. Η συνάντηση των πιο μεγάλων κλεφτών της ανθρώπινης ιστορίας με τους πιο μεγάλους γύφτους. Όταν η αρπακτικότητα συναντά την απληστία. Όταν η απόλυτη πονηριά τείνει να αγγίξει την απόλυτη αφέλεια. Αυτοί, όχι αυτοκρατορία δεν μπορούν να σχεδιάσουν και να στηρίξουν από κοινού, αλλά ούτε μπακάλικο. Ο ένας είναι χειρότερος από τον άλλον. Τους εαυτούς τους είναι σε θέση να “ρίξουν”, όχι συνέταιρο.
Αυτή η “συνάντηση” ήταν ό,τι χειρότερο για τους Αγγλοσάξονες και είναι αυτή που θα καθορίσει τη μοίρα τους. Γιατί; Διότι είναι επικίνδυνο να συνεταιρίζονται οι απόλυτα ανόμοιοι μεταξύ τους. Είναι επικίνδυνο να χαράσσουν κοινή πορεία αυτοί οι οποίοι έχουν τα πάντα, με αυτούς οι οποίοι δεν έχουν τίποτε. Αυτοί, που πρέπει να προσέχουν τα πάντα, με αυτούς που δεν έχουν λόγο να προσέχουν τίποτε. Είναι σαν να συνεταιρίζεται ένας φεουδάρχης με έναν περιπλανώμενο γύφτο. Τι θα βγει από αυτόν τον συνεταιρισμό; Θα αρχίσουν να κλέβουν, αναζητώντας το εύκολο κέρδος και αν καταδιωχθούν, μόνον ο φεουδάρχης χάνει και κανένας άλλος. Οι φεουδάρχης ρισκάρει το φέουδό του, ενώ ο γύφτος απλά θα φύγει και θα κάνει σε κάποια άλλη γειτονιά αυτό το οποίο έκανε πάντα.
Αυτοί λοιπόν οι συνέταιροι του παραδόξου ξεπέρασαν κάθε όριο. Κάθε όριο βλακείας. Ξεπέρασαν ακόμα και τον Τσόρτσιλ. Αυτοί σχεδίασαν σε λευκό “χαρτί” τη Νέα Τάξη. Οι άχρηστοι, μόλις είδαν ότι το “άλμα” του Τσόρτσιλ για τον μισό Πλανήτη δεν έπιασε, δεν έκαναν το φυσικό, αλλά το αφύσικο. Δεν πήγαν ένα βήμα πίσω στα “σίγουρα” των Ελλήνων. Δεν υποχώρησαν πίσω από τον “Ινδό”. Συνέχισαν την πορεία τους στο άγνωστο “πεδίο”. Αφού δεν έπιασε το κόλπο, που τους έδινε την εξουσία στον μισό Πλανήτη, γιατί να μην δοκιμάσουν με ολόκληρο τον Πλανήτη; Μιλάμε για ευφυΐες. Άλλοι μεγάλοι δημιουργοί και “καλλιτέχνες”. Αυτοί πήραν από την αρχή το σφυρί και το καλέμι και παραμόρφωσαν ακόμα πιο πολύ την ελληνική “Αφροδίτη”.
Έκαναν τα “στήθη” της τεράστια και της έκοψαν τελείως τα “πόδια”. Στην πραγματικότητα την έκαναν ολόκληρη ένα τεράστιο “στήθος”, γιατί έτσι νόμιζαν ότι θα έχουν τα μεγαλύτερα κέρδη. Έπιασαν από ένα “βυζί” ο καθένας και νόμισαν ότι βρήκαν τη απόλυτη λύση. Το υλικό κεφάλαιο του αγγλοσαξονισμού —και άρα τα “πόδια” της “Αφροδίτης”— δεν τα έβαλαν καθόλου. Έκαναν ένα ακόμα βήμα στη μετάλλαξη του αγγλοσαξονισμού. Πήραν τον απλά διεθνή αγγλοσαξονισμό των ΗΠΑ και τον έκαναν παγκόσμιο. Τον έκαναν μια μορφή “υπερθρησκείας”. Τις δύο πανίσχυρες αγγλοσαξονικές “βάρκες” τις πήραν τις έκαναν κομμάτια και έφτιαξαν μια “υπερσχεδία” της συμφοράς. Οι μεγαλύτερο “ναυπηγοί” της ιστορίας. Κατέστρεψαν δύο “βάρκες”, οι οποίες τουλάχιστον επέπλεαν και έφτιαξαν μια “σχεδία”, που δεν γνώριζαν αν επιπλέει καν.
Στην πραγματικότητα “αντέστρεψαν” τον πυρήνα της γνώσης του αγγλοσαξονισμού. Την ισχυρή ελληνική γνώση, η οποία τους επέτρεπε να επιβιώνουν απέναντι στους εξωτερικούς εχθρούς τους, την έκαναν εσωτερική λειτουργική γνώση και την αστεία δαρβινική γνώση, που τους επέτρεπε να αδικούν τους ομοίους τους, την έκαναν εξωτερική. Από τη στιγμή που η αγορά μάς ήθελε όλους τους ανθρώπους “αδέρφια” με τα ίδια “γούστα” και τις ίδιες “ανησυχίες”, ευνόητο είναι ότι κάπου αλλού έπρεπε να πάει η ιδιότητα του “κατώτερου”. Από τη στιγμή που μέσω της ελληνικής γνώσης προσπαθείς να ομογενοποιήσεις την πελατεία σου, ευνόητο είναι ότι η γνώση άμυνας βρίσκεται “έξω” από αυτήν την πελατεία. Όταν αυτή η πελατεία είναι παγκόσμια, το “έξω” φεύγει στο Διάστημα.
Στην αλλαγή αυτήν πρωταγωνίστησαν οι γύφτοι Εβραίοι, οι οποίοι επίσης μισούν τους Έλληνες για τους δικούς τους λόγους. Πήραν την ελληνική γνώση και άρα τα ιερά και όσια της αγγλοσαξονικής εξουσίας και την έβαλαν στο “καλάθι” της αγοράς. Τη γνώση, δηλαδή, που χρησιμοποιούσε η αγγλοσαξονική εξουσία, για να “πείσει” λαούς και ηγεσίες να υποταχθούν στις εντολές της, την πήραν οι Εβραίοι και τη χρησιμοποιούσαν, για να “πείσουν” τους πελάτες τους στην αγορά. Ασκούσαν πραγματική αποικιοκρατική πολιτική με πραγματικά αποικιοκρατικά μέσα στους πάγκους των λαϊκών αγορών.
Έβαλαν τον Σταυρό στο CD μιας ημίγυμνης Μαντόνα, για να προκαλέσουν τη τζάμπα διαφήμιση της θρησκευτικής αντίδρασης, ώστε να το πουλήσουν ευκολότερα. Τη φάτσα του Τσε, που “διέγειρε” την επαναστατικότητα στις μάζες, την έβαλαν σε γυναικείες κιλότες, για να διεγείρουν τα σεξουαλικά ένστικτα των καταναλωτών. Υποδείκνυαν μοντέλο ζωής με τη διαφήμιση φυστικοβούτυρου. Πρότειναν “επανάσταση”, για να πουλήσουν πλυντήρια. Εμφάνιζαν σαν μορφή ιδεολογίας την επιλογή αναψυκτικού. Εμφάνιζαν σαν δικαίωμα ελευθερίας και απόδειξη της γυναικείας χειραφέτησης την επιλογή σερβιετών. Ό,τι γνώση είχε και δεν είχε το σύστημα, για να παρασέρνει τους λαούς στις επιλογές του, αυτοί την πήραν και την έβαλαν στην αγορά. Ό,τι γνώση είχε το σύστημα, για να σωθεί σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης, αυτοί την πήραν και την έκαναν σανίδα “σωτηρίας” για χρεοκοπημένες επιχειρήσεις.
Αυτό ήταν το μεγαλύτερο σφάλμα του συστήματος. Κουτσοί-στραβοί στον Άγιο Παντελεήμονα. Οι πάντες με πτυχία μάνατζμεντ, οικονομικών, κοινωνιολογίας και κυβερνητικής. Τα μυστικά του συστήματος, που επί αιώνες ταλαιπωρούσαν τους λαούς, έγιναν εμπορικά “εργαλεία”, τα οποία απλά παρήγαγαν διαφημιστικά “κόλπα”. Αντιλαμβανόμαστε ότι, όταν ο λόγος του πολιτικού δεν διαφέρει από αυτόν του πλασιέ τάπερ, υπάρχει πρόβλημα. Όταν η εκπαίδευση του πολιτικού, που θ’ αναλάβει την κρίσιμη θέση για την εξουσία, δεν διαφέρει από αυτήν που δίνεται σ’ αυτόν που θ’ αναλάβει το μάνατζμεντ ενός μπακάλικου, υπάρχει πρόβλημα. Θρησκείες, έθνη, συμμαχίες, βενζινάδικα και μπακάλικα έγιναν ένα.
Ο αγγλοσαξονισμός είχε επιβληθεί παγκοσμίως. Αυτή η επιβολή του όμως, όπως εύκολα αντιλαμβανόμαστε, αφορούσε αποκλειστικά την αγορά. Την παγκόσμια αγορά. Τι γινόταν όμως στον τομέα της άμυνάς του; Τι γινόταν εκεί όπου την κρίσιμη στιγμή θα υπήρχε ανάγκη άμυνας για την επιβίωσή του; Τι θα γινόταν αν δεχόταν μια νέα ιδεολογική επίθεση; Εκεί οι Αγγλοσάξονες είχαν κάποιο πρόβλημα, αλλά δεν τους φαινόταν ιδιαίτερα απειλητικό. Με τον Τσόρτσιλ είχαν περάσει μία φορά τον “Ρουβίκωνα” και δεν τους ήταν και τόσο ξένη η ιδέα να τον ξαναπεράσουν. Από την άλλη πλευρά για τους Εβραίους “υπερσχεδιαστές” δεν υπήρχε κανένα πρόβλημα. Εφόσον οι ίδιοι με τους συνεταίρους τους εμφανίζονταν στον κόσμο σαν “ιδιοκτήτες” της ελευθερίας και της δημοκρατίας, δεν έβλεπαν το γιατί και το πως θα μπορούσαν ν’ απειληθούν. Ό,τι ιδεολογικό “προϊόν” και να εμφανιζόταν στον κόσμο, θα ήταν σίγουρα κατώτερο από το δικό τους …το αιωνίως κορυφαίο ελληνικό “προϊόν”, το οποίο είχαν υπό την ιδιοκτησία τους. Με όρους αγοράς έβλεπαν πλέον τα πράγματα οι Αγγλοσάξονες και σ’ αυτό συνετέλεσαν και οι Εβραίοι με την παρουσία τους.
Οι Εβραίοι έτσι κι αλλιώς υποτιμούσαν τους ανθρώπους και επιπλέον δεν είχαν τίποτε να χάσουν από την όποια αντίδρασή τους. Ξεκίνησαν από το τίποτε, διεκδικούσαν τα πάντα και ελάχιστα απειλητικό τους φαινόταν το απίθανο κατά τη γνώμη τους ενδεχόμενο να τα χάσουν όλα. Συνδέοντας την τύχη τους με αυτήν των μέχρι τότε πανίσχυρων Αγγλοσαξόνων, δεν φοβούνταν τίποτε και κανέναν. Με εκείνες τις “πλάτες” θεωρούσαν ότι μπορούσαν να δοκιμάσουν τα πάντα εις βάρος των πάντων. Η μέχρι τότε επιβίωση του αγγλοσαξονισμού ήταν μια “εγγύηση” γι’ αυτούς. Μια “εγγύηση” ότι μπορούσαν να συνδεθούν με τις ιδιομορφίες του και άρα να τις εκμεταλλευτούν με τον πιο αποτελεσματικό τρόπο. Ως εκ τούτου “αμυντική” γνώση του συστήματος θα έκαναν τον δαρβινισμό.
Η λογική τους ήταν απλοϊκή. Ο άνθρωπος-πελάτης δεν είχε πλέον κάποιον ορατό εχθρό ανάμεσα στους ανθρώπους, εφόσον όλοι ανήκαν στην ίδια πολιτισμική “πλατφόρμα” της Νέας Τάξης. Άρα, καλό θα ήταν να “εφεύρισκαν” έναν ….έτσι για να τους βρίσκεται. Άλλαζε κλίμακα η αγγλοσαξονική εξουσία και απλά θα άλλαζε κλίμακα και η δαρβινική θεωρία. Λογικό τους φαινόταν. Απλά θα την επέκτειναν λίγο. Τι σημαίνει πρακτικά αυτό; Οι “ανώτεροι” της κοινωνίας των ανθρώπων θα παρέμεναν “ανώτεροι”, αλλά ήταν μόνοι τους στον κόσμο; Από την αμοιβάδα φτάσαμε στους “ανώτερους” της Γης. Τι γινόταν όμως στους άλλους Πλανήτες; Μήπως και εκεί, μέσω κάποιας δαρβινικού τύπου εξέλιξης, κάποια “σκουλήκια” έφτασαν σε κάποιο ανώτερο σημείο εξέλιξης; Μήπως εκείνα τα “σκουλήκια” ήταν πιο ανεπτυγμένα από αυτά της Γης και άρα απειλητικά;
Η λύση είχε βρεθεί. Οι “ανώτεροι” θα μονοπωλούσαν την παγκόσμια αγορά και ως αντιπαροχή στους λαούς, οι οποίοι θίγονταν από τη λεηλασία τους, θα αναλάμβαναν την πανανθρώπινη άμυνα απέναντι στους εξωγήινους. Μια νέα αποικιοκρατική εποχή ξεκινούσε αυτήν τη φορά στο Διάστημα. Δισεκατομμύρια δισεκατομμυρίων ξοδεύτηκαν, για να “κατακτηθεί” το Διάστημα. Δισεκατομμύρια δισεκατομμυρίων ξοδεύτηκαν, για να μάθουν αν βρίσκεται κανένας εκεί “έξω”. Ο κόσμος πεινάει και αυτήν τη στιγμή ξοδεύονται τόνοι χρημάτων, για ν’ “ακούσουν” Αγγλοσάξονες επιστήμονες κάποιο μήνυμα από το διάστημα. Ο κόσμος πεινάει και αυτήν τη στιγμή ξοδεύονται τόνοι χρημάτων, για να επαναλάβουν πειραματικά το μεγάλο Big Bang της δημιουργίας. Η πιο ακριβή απόπειρα “κλωτσιάς” στην ιστορία της ανθρωπότητας.
Όλα τα μέσα του ιμπεριαλισμού τέθηκαν στην υπηρεσία της νέας προπαγάνδας. Το Χόλυγουντ οργίαζε. Λαμβάνοντας αφειδώς χρηματοδοτήσεις από τα γνωστά κέντρα της αγγλοσαξονικής εξουσίας, δεν προλάβαινε να παράγει ταινίες με θέμα τους εξωγήινους. Όταν δεν μας απειλούσαν οι επιθετικοί εξωγήινοι με πολεμικού τύπου εισβολή, μας απειλούσαν ανεξέλεγκτοι κομήτες, που απειλούσαν τη Γη με σύγκρουση. Όταν ήθελαν να εμφανίζονται λίγο πιο ρεαλιστές, μας απειλούσε η υπερθέρμανση ή η “ερημοποίηση” του Πλανήτη. Όταν δεν μπορούσαν να μας πείσουν ότι χρειαζόμαστε διαστημόπλοια για την άμυνα απέναντι στον αόρατο εχθρό, προσπαθούσαν να μας πείσουν ότι χρειαζόμασταν διαστημόπλοια, για να εγκαταλείψουμε τον Πλανήτη, ο οποίος ήταν θέμα χρόνου να γίνει αφιλόξενος για το “είδος” μας. Έφτασαν στο σημείο να πουλάνε οικόπεδα στους γύρω πλανήτες.
Όλα αυτά ποιοι θα τα αναλάμβαναν; Οι ίδιοι που στην αποικιοκρατική περίοδο “προστάτευαν” τους ανθρώπους από τα θρησκευτικά δόγματα και στη συνέχεια ανέλαβαν να τον “προστατεύσουν” από τον κομμουνισμό. Αυτοί, που “έσωσαν” τον κόσμο αρχικά από τους μαύρους και τους Ινδιάνους και στη συνέχεια από τους προλετάριους. Τώρα ξεκινούσε μια νέα περίοδος στην ανθρώπινη ιστορία. Οι Ρωμαίοι της Νέας Τάξης θα μας “έσωζαν” από εισβολή εξωγήινων. Οι Ρωμαίοι ιδιοκτήτες των “σωτήριων” διαστημικών σταθμών. Μέχρι να καταλάβουμε αν εμείς είμαστε οι εισβολείς στο σύμπαν ή αν θα απειληθούμε με εισβολή από το σύμπαν, αυτοί θα ηγούνταν της ανθρωπότητας. Το δικαιούνταν. Οι “κίνδυνοι” ήταν πολύ μεγάλοι, για να τολμήσει κάποιος ν’ αμφισβητήσει την παντοκρατορία τους στην οικονομία.
Η ιμπεριαλιστική τους γνώση θα μας επέτρεπε ως “είδος” να “φάμε” και κανέναν ξένο Πλανήτη. Τα πυρηνικά τους όπλα θα γίνονταν τα όπλα της ανθρωπότητας για τη συλλογική άμυνα ή επίθεσή της. Τα διαστημόπλοιά τους θα γίνονταν τα μεταφορικά “μέσα” της ανθρωπότητας, σε περίπτωση που θα έπρεπε να μετοικήσουμε για να σωθούμε. Οι διαστημικοί τους σταθμοί θα γίνονταν ένα νέο Ellis island στο οποίο θα γινόταν η διαλογή των “ανωτέρων” και των “υπάκουων”, οι οποίοι θα σώζονταν στον ακόμα πιο “Νέο Κόσμο”. Η πανανθρώπινη σωτηρία θα γινόταν το νέο ιερό τους καθήκον. Είχαν βρει και πάλι έναν εχθρό, ο οποίος θα τους νομιμοποιούσε ως εξουσιαστές. Οι αρχικοί Κέλτες της Βρετανίας, που στη συνέχεια έγιναν μαύροι των ΗΠΑ, στο τέλος κατέληξαν να γίνουν πράσινοι εξωγήινοι.
Η αποθέωση του Δαρβίνου. Εκ του ασφαλούς και πάλι βέβαια, για να μην έρθουν σε σύγκρουση με τα ιερατεία. Ποτέ δεν ισχυρίστηκαν ότι υπήρχαν εξωγήινοι, αλλά πάντα λειτουργούσαν σαν να είναι αυτό το πιο πιθανό ενδεχόμενο. Η θεωρία των “ανώτερων”, που δεν θέλουν να τα “χαλάσουν” με τους “κατώτερους”. Η θεωρία των χορτάτων, γιατί δεν είδαμε τα πεινασμένα παιδιά της Αφρικής να έχουν τέτοιες αγωνίες. Όποιος από αυτούς δεν κοιτούσε στα χαντάκια ν’ ανακαλύψει ανάμεσα στα σκουλήκια τους παλιούς του “συγγενείς”, κοιτούσε στα αστέρια, για ν’ ανακαλύψει τους καινούργιους. Ο Εβραίος Σπίλμπεργκ ανακάλυψε έναν τέτοιο πράσινο συγγενή του, ο οποίος, αφού πήρε τηλέφωνο στους δικούς του από τη Γη, έφυγε με ένα ποδήλατο. Όχι μόνον ο άνθρωπος ήταν μέλος μιας εξελικτικής πορείας, αλλά και η ίδια η Γη. Όχι μόνον εμείς προερχόμασταν από τα σκουλήκια, αλλά είχαμε και εξωγήινα “αδέρφια”, τα οποία προέρχονταν επίσης από σκουλήκια. Ήταν θέμα χρόνου να τα ανακαλύψουμε. Το Κανάβεραλ έγινε το νέο ισπανικό λιμάνι, όπου προετοιμάζονταν οι επίδοξοι “Κολόμβοι” των νέων Νέων Κόσμων.
Πάνω σ’ αυτήν τη βάση δεδομένων έγινε ο σχεδιασμός της Νέας Τάξης. Ένας σχεδιασμός, ο οποίος και πάλι θα στηριζόταν στον “τυφλοσούρτη” της μετακίνησης ιδιοτήτων, προκειμένου να εξαχθεί το ίδιο αποτέλεσμα. Τη ρωμαϊκή ιδιότητα του προηγούμενου σχεδιασμού θα την έχαναν οι λαοί —είτε των ΗΠΑ είτε της Βρετανίας— που την είχαν προηγουμένως και θα την έπαιρναν απλοί ιδιώτες. Οι βαθύπλουτοι Αγγλοσάξονες των ΗΠΑ και οι “γαλαζοαίματοι” της Βρετανίας, μαζί με τους όπου γης Εβραίους θα γίνονταν οι “Ρωμαίοι” ιδιοκτήτες των πολυεθνικών. Οι ιδιοκτήτες των νέων και επίσης λίγων “φέουδων” της νέας εποχής. Οι ιδιοκτήτες της νέας και αυτήν τη φορά παγκόσμιας PAX ROMANA.
Από τη στιγμή που “βρήκαμε” τους ΡΩΜΑΙΟΥΣ, τι μας απομένει; Να βρούμε τους νέους “Αγγλοσάξονες” της νέας εποχής. Και πάλι ψάχνουμε αυτούς, που αυθαίρετα οικειοποιούνται ό,τι πραγματικά ανώτερο έχει να επιδείξει η ανθρωπότητα. Ψάχνουμε αυτούς που πλουτίζουν, βάζοντας πολυτελή “εξώφυλλα” στους κόπους και τις ευαισθησίες όλων των άλλων. Άρα, πού τους ψάχνουμε; Στους φημισμένους “έμπορους” της ανθρώπινης ευαισθησίας όλων των τύπων και ειδών. Στις περίφημες μη κυβερνητικές οργανώσεις, οι οποίες αυθαίρετα οικειοποιούνται ό,τι ενδιαφέρει και βέβαια αφορά όλους τους υπολοίπους. Έννοιες όπως “ανθρώπινα δικαιώματα”, “οικολογικό ενδιαφέρον”, “καταπολέμηση της πείνας” κλπ., έγιναν “πραμάτεια”, που τους έκανε πλούσιους και διάσημους σε όλον τον κόσμο.
Αυτοί είναι ο “λοχίες” της Νέας Τάξης. Οι επικεφαλείς όλων των Golden Boys όλων των τύπων και ειδών. Γύρω από αυτούς και υπό την προστασία τους στήθηκε ο νέος “στρατός” των Αγγλοσαξόνων. Ο τακτικός “στρατός”, ο οποίος θα αναλάμβανε τη διαχείριση του απλού οικονομικού μέρους της αυτοκρατορίας. Οι μεγαλοαστοί όλων των κρατών. Οι ιδιώτες προδότες των λαών τους. Οι ακριβοπληρωμένοι μάνατζερ των αντιπροσωπειών των πολυεθνικών. Οι διεφθαρμένοι διαχειριστές των περιουσιών των λαών, οι οποίες παραδόθηκαν στις πολυεθνικές. Αυτοί, που με τα αγορασμένα πτυχία των αγγλοσαξονικών Χάρβαρντ “αποδείκνυαν” ότι σε άλλες εποχές θα άξιζαν ν’ ανέβουν στο Μαίη Φλάουερ. Μαζί τους και όλοι οι “υπερκαταναλωτές”. Αυτοί, που δέχονταν την κολακεία του αγγλοσαξονισμού, όταν άνοιγαν τα πορτοφόλια τους ή όταν ξετίναζαν τις πιστωτικές τους κάρτες. Αυτοί, που έβλεπαν τα αδέρφια τους σαν “κατώτερα”, αν δεν φορούσαν DKNY. Οι έξυπνοι και οι “ανώτεροι” της νέας εποχής. Αυτοί, οι οποίοι πληρώνονταν τους ίδιους παράλογους μισθούς, άσχετα με την οικονομία στην οποία δραστηριοποιούνταν.
Η μεγαλύτερη πλάκα της ανθρώπινης ιστορίας. Οι Αγγλοσάξονες υπό την εβραϊκή καθοδήγηση πετούσαν στον “αέρα” μια αυτοκρατορία, μετατρέποντάς την σε ιδιωτική πολυμετοχική εταιρεία. Οι Εβραίοι ήταν ευτυχείς, γιατί κονομούσαν από τη διάλυσή της. Οι Εβραίοι ήταν οι απόλυτα “πετυχημένοι”, εφόσον από τους “βόθρους” έμπαιναν κατ’ ευθείαν στα μεγάλα “σαλόνια”. Οι Αγγλοσάξονες μετέτρεπαν τα παλάτια τους σε καφετέριες και οι Εβραίοι ήταν ευτυχείς που κονομούσαν από τα πολύτιμα “μπάζα” της ανακατασκευής. Κόποι και γνώσεις αιώνων από την πλευρά των εξουσιαστών “εξανεμίστηκαν”, για να πουληθούν μανταλάκια. Η εξουσία έχασε τη δύναμη να παρεμβαίνει εις βάρος του κεφαλαίου και υπέρ των συμφερόντων της και άρχισε να γίνεται δούλος των οικονομικών συμφερόντων. Οι Αγγλοσάξονες από “πλασιέ” ιδεολογίας έγιναν πραγματικοί πλασιέ προϊόντων.
Αυτό ήταν το μέγα σφάλμα της Νέας Τάξης. Σήμερα δεν έχει δυνατότητα αντίδρασης. Ομογενοποιήθηκε η παγκόσμια κοινωνία. Ο κόσμος έγινε πολύ μικρός και ένας τέτοιος κόσμος δεν παγιδεύεται εύκολα από την εξουσία. Δεν παγιδεύεται ούτε σε θρησκευτικό, ούτε σε εθνικό, ούτε σε ταξικό επίπεδο. Οι οπαδοί των θρησκειών έχουν “νοθεύσει” τα χαρακτηριστικά τους και δεν μπορούν να είναι χρήσιμοι με τον φανατισμό τους. Από την άλλη πλευρά δεν υπάρχουν πλέον οι ιδιομορφίες που χαρακτήριζαν τα έθνη και οι οποίες επέτρεπαν στην εξουσία να τα σέρνει σε πολέμους. Τέλος δεν υπάρχουν οι ταξικές ιδιομορφίες σε απόλυτα διαβαθμισμένες κοινωνίες, ώστε να επωφελείται η εξουσία από τις μεταξύ τους διαφορές. Όλα έχουν γίνει μια ομοιογενής “σούπα”. Μια “σούπα” πλούσιων και φτωχών καταναλωτών και οι καταναλωτές δεν πολεμάνε. Οι καταναλωτές δεν φανατίζονται. Οι καταναλωτές δεν υποστηρίζουν. Όταν θα χάσουν τη δυνατότητα να καταναλώνουν, θα εγκαταλείψουν την εξουσία, που δεν τους δίνει τη δυνατότητα να το κάνουν.
Τώρα πλησιάζει η ώρα του “λογαριασμού”. Μετά την παράνοια της μέθης θα καταμετρηθεί η ζημιά. Ο κόσμος σήμερα είναι ομοιογενής, απαιτητικός και το χειρότερο απαθής σ’ ό,τι αφορά τις αντιδράσεις του. Η σημερινή οικονομική κρίση θα καταστρέψει τους Αγγλοσάξονες για δύο λόγους. Ο πρώτος έχει σχέση με την αδυναμία τους να λειτουργήσουν ως τέτοιοι, εφόσον δεν έχουν το πλεονέκτημα του πλούτου. Δεν έχουν τη δυνατότητα να ευνοούν και να δημιουργούν “αυλές” συμμάχων. Ο δεύτερος έχει σχέση με την ολέθρια επιλογή τους να μετακινηθούν στον τομέα του κεφαλαίου. Δεν έχουν υλικό κεφάλαιο πλέον. Κασέτες, πατρόν, συνταγές και CD είναι το κεφάλαιό τους. Αυτό σημαίνει ότι δεν έχουν τη δυνατότητα αντίδρασης, αν κάποιος αποφασίσει να τους το αφαιρέσει. Δεν μπορούν να χρησιμοποιήσουν τα όπλα τους, προκειμένου να το προστατεύσουν. Δεν χρειάζεται πλέον απόβαση στην Αγγλία ή τις ΗΠΑ, για να τους αφαιρέσεις ή να τους καταστρέψεις το κεφάλαιό τους. Αρκεί να βάλεις το CD σε έναν υπολογιστή και να εκμεταλλευτείς το περιεχόμενό του.
Κατάλαβε ο αναγνώστης το πόσο εξασθενεί την άμυνα του αγγλοσαξονισμού η κάθε μετάλλαξή του; Κατάλαβε ο αναγνώστης πώς κονταίνουν τα “πόδια” της “Αφροδίτης” κάθε φορά που γίνεται επέμβαση; Κατάλαβε ο αναγνώστης τον λόγο που ο αγγλοσαξονισμός μόνον με τη βρετανική του μορφή και με τη θρησκευτική προσήλωσή του στην ελληνική γνώση ήταν ανίκητος; Μόνον η ελληνική “Αφροδίτη” ήταν αήττητη και άρα μόνον για όσο διάστημα τη σέβονταν ως “έκθεμα” και δεν την άγγιζαν. Τότε ήταν πανίσχυροι οι Βρετανοί. Ήταν οι αποικιοκράτες που σου αφαιρούσαν τη γη και σε έλεγχαν απόλυτα. Αν απειλούσες το κεφάλαιό τους, σε σκότωναν με πραγματικούς στρατιώτες σε πραγματικές μάχες, στις οποίες πάντα λόγω μέσων υπερείχαν.
Οι μορφωμένοι αστοί τους ήταν πραγματικοί “λοχίες”, οι οποίοι θυσιάζονταν για την αυτοκρατορία και μπορούσαν να σκοτώσουν τον οποιονδήποτε την απειλούσε. Γίνονταν ακριβοπληρωμένοι αξιωματικοί και θυσιάζονταν για την αυτοκρατορία, γιατί εξαιτίας της ήταν σημαντικοί και οι ίδιοι. Αυτοί οδηγούσαν τους απλούς Βρετανούς πολίτες στον πόλεμο, γιατί κι αυτοί είχαν συμφέροντα από την επιβίωση της αυτοκρατορίας. “Λοχίες” και “στρατιώτες” ήταν μια θανατηφόρα πολεμική μηχανή πάντα στη διάθεση του αγγλοσαξονικού θρόνου. Σε όλους αυτούς αρκούσε που το ένα τρίτο της Γης ήταν ο χώρος τον οποίον εκμεταλλεύονταν. Δεν χρειαζόταν παραπάνω. Μόνον ο Τσόρτσιλ είχε διαφορετική άποψη.
Στην αμερικανική περίοδο του διπόλου και πάλι η άμυνα του αγγλοσαξονισμού ήταν ισχυρή, αλλά όχι τόσο. Αν απειλούσες το αμερικανικό κεφάλαιο, κινδύνευες. Οι Αμερικανοί σε απειλούσαν τότε με εμφυλιοπολεμικές συγκρούσεις σε “στημένους” εμφύλιους με τους συνεταίρους τους της Μόσχας. Σε κρατούσαν “όμηρό” τους, δείχνοντας σου με παραδείγματα τύπου Κορέας και Βιετνάμ τι παθαίνουν οι ανυπάκουοι αντιαμερικανοί. Κινδύνευες και πάλι με θάνατο. Είχαν “λοχίες” στη διάθεσή τους έτοιμους να σκοτώσουν τον οποιονδήποτε απειλούσε τον αγγλοσαξονισμό, ο οποίος είχε ταυτιστεί με τον αντικομμουνισμό και τη δημοκρατία. “Λοχίες” ηγέτες κρατών και κομμάτων σε όλα τα κράτη. Αστούς αντικομμουνιστές “λοχίες”, οι οποίοι μπορούσαν να σκοτώσουν ακόμα και αδέρφια τους στο όνομα της ιδεολογίας τους. Αυτοί οι “λοχίες” οδηγούσαν όμοιας ιδεολογίας πολίτες όπου βόλευε τους Αγγλοσάξονες. Πολίτες, οι οποίοι γίνονταν φανατικοί “στρατιώτες” και μπορούσαν ανά πάσα στιγμή να εμπλακούν σε εμφύλιο.
Τα κέρδη των Αμερικανών, εξαιτίας αυτού του σχεδιασμού, ήταν μεγαλύτερα από αυτά των Βρετανών, εφόσον το κεφάλαιό τους εκμεταλλευόταν τον δυτικό κόσμο στο σύνολό του και άρα τον μισό Πλανήτη. Το πρόβλημά τους ήταν ότι όλος αυτός ο θεωρητικά καλός σχεδιασμός εξαρτιόταν από την τύχη του μοσχοβίτη “συνεταίρου” τους και εκεί μπορούσε να γίνει το λάθος …όπως και έγινε. Πλήρωσαν την αφέλεια του Τσόρτσιλ, ο οποίος “πίστεψε” στον κομμουνισμό. Του “σχεδιαστή”, ο οποίος πίστεψε στην αντοχή του σαθρού σοβιετικού “υποστηλώματος”. Αυτό το “υποστήλωμα” έπεσε και μαζί του έπεσε όλη η “υπερκατασκευή”, ανεξάρτητα από το πόσο έξυπνα ήταν σχεδιασμένη.
Μετά από αυτήν την κατάρρευση μπήκαμε φουριόζοι στη Νέα Τάξη Πραγμάτων. Στη νεοταξική περίοδο ο αγγλοσαξονισμός άγγιξε το “ταβάνι” των κερδών, αλλά έχασε κάθε δυνατότητα σοβαρής άμυνας. Το κεφάλαιό τους είναι πλέον το σύνολο του παγκοσμίου κεφαλαίου και εκμεταλλεύεται το σύνολο της αγοράς του πλανήτη. Το πρόβλημα όμως είναι ότι δεν έχουν καθόλου άμυνες, σε περίπτωση που τους αμφισβητήσουν τα θύματά τους. Δεν μπορούν να απειλήσουν κανέναν και με κανέναν τρόπο. Οι νεοταξίτες “Αγγλοσάξονες” δεν μπορούν να απειλήσουν κανέναν με απευθείας πόλεμο, όπως παλαιά έκαναν οι Βρετανοί. Δεν μπορούν να απειλήσουν με έμμεσο “εμφύλιο”, όπως έκαναν μέχρι πρόσφατα οι Αμερικανοί. Το μόνο πολεμικό μέσο που έχουν είναι οι ήπιες στρατιωτικού τύπου επεμβάσεις Σερβίας και Ιράκ, οι οποίες όμως έχουν πάψει να έχουν την απαιτούμενη αποτελεσματικότητα, γιατί έχουν “πολυχρησιμοποιθεί”. Όταν κάνεις επέμβαση στο Ιράκ, για να πάρουν συμβόλαια εκμετάλλευσης ο Τσένι και ο Γούλφοβιτς, εξαντλείς ένα “όπλο”, το οποίο δεν θα το διαθέτεις, όταν θα το χρειάζεσαι πραγματικά.
Έχοντας χάσει το άμεσο πολεμικό “όπλο” τους, θα πρέπει να περιοριστούν στη συμμαχία των “Αγγλοσαξόνων”, οι οποίοι βρίσκονται μέσα στις κοινωνίες των θυμάτων τους. Θα πρέπει να στηριχθούν στις υπάρχουσες λεπτές κοινωνικές ισορροπίες, που τους προσφέρουν ασφάλεια. Τι θα κάνουν όμως τώρα οι ιμπεριαλιστές, αν αυτές οι ισορροπίες ανατραπούν από τους λαούς; Τι θα κάνουν αυτοί οι πρώην πανίσχυροι Ρωμαίοι, οι οποίοι από θηριώδεις φεουδάρχες και βιομήχανοι απλά κατέληξαν να είναι “μαγαζάτορες”; Θα βάλουν τα Golden Boys να πετάνε τα Rolex στα κεφάλια των επαναστατημένων εχθρών τους. Θα βάλουν τις πωλήτριες να κυνηγάνε τους λαούς με τις λίμες των νυχιών;
Τι θα κάνουν με λίγα λόγια οι Ρωμαίοι της Νέας Τάξης, αν οι λαοί αποφασίσουν σήμερα να τους αρπάξουν το κεφάλαιό τους; Αν αποφασίσουν να μην σεβαστούν τους νόμους περί πνευματικών δικαιωμάτων και αρχίσουν και “λεηλατούν” την τεχνογνωσία τους; Αν αρχίσουν ενεξέλεγκτα ν’ αντιγράφουν σε CD από τα πανάκριβα λογισμικά μέχρι συνταγές αναψυκτικών και πατρόν φορεμάτων; Τι θα κάνουν οι “Ρωμαίοι”, για να προστατεύσουν τα virtual φέουδά τους, που είναι ανεπτυγμένα μέσα σε CD και όλα μαζί χωράνε μέσα σε μια βαλίτσα; Σε ποιους “Αγγλοσάξονες” θα στηριχθούν;
Οι “Αγγλοσάξονες” είναι αυτοί οι οποίοι προσφέρουν στη ρωμαϊκή άμυνα τους “λοχίες” και τους “στρατιώτες”. “Λοχίες” τώρα είναι τα Golden Boys. Αυτοί δεν θυσιάζονται, αλλά, ακόμα κι αν το έκαναν, δεν είναι σε θέση ν’ απειλήσουν κανέναν. Ποιους “στρατιώτες” θα οδηγήσουν στη μάχη, αν αποφασίσουν να πολεμήσουν; “Στρατιώτες” σήμερα είναι οι καταναλωτές. Σ’ αυτούς θα πρέπει να στηριχθούν. Σ’ αυτούς που πλήρωσαν πανάκριβα τα αυθεντικά σύμβολα της “ανωτερότητας” και δεν θ’ ανεχθούν αυτούς που περιφέρονται στους δρόμους με τις “μαϊμούδες”; Μόνον αυτή είναι η άμυνά τους. Αυτό να δούμε και τι άλλο. Να πιαστούν μαλλί με μαλλί οι “Αγγλοσαξόνισες”, που κατέχουν τις αυθεντικές Prada, με τους μαύρους, που πουλάνε τις “μαϊμούδες” στους δρόμους.
Εκεί κατάντησαν την άμυνα της αυτοκρατορίας. Τον Βρετανό λοχία, ο οποίος κατακρεουργούσε τον κόσμο, που αμφισβητούσε την αγγλοσαξονική “ανωτερότητα”, τον αντικατέστησαν με το Golden Boy, που αγόρασε ένα πτυχίο από το Χάρβαρντ. Τον “στρατιώτη”, που γινόταν φονικός μέσω του εθνικού ή ιδεολογικού φανατισμού του, τον αντικατέστησαν με το fashion victim, που από τη χαζομάρα του περιφέρεται παθιασμένα στα πολυκαταστήματα και έχει “φανατικές” προτιμήσεις. Η απληστία και η βλακεία τούς οδηγούν στο χάος. Στο χάος, που η σημερινή οικονομική κρίση το κάνει μια βεβαιότητα. Κανένας δεν θα τους υπερασπιστεί. Ούτε οι ίδιοι οι λαοί τους είναι από την ίδια “πλευρά” μ’ αυτούς.
Οι άνθρωποι κατόρθωσαν τα ακατόρθωτα. Κατόρθωσαν και έχασαν τη συμμαχία ακόμα και των ίδιων των λαών από τους οποίους προέρχονται. Κατόρθωσαν και έκαναν τον βρετανικό και τον αμερικανικό λαό τα μεγαλύτερα θύματα του αγγλοσαξονικού ιμπεριαλισμού. Είναι βέβαιον ότι αυτοί είναι τα μεγαλύτερα θύματα, γιατί, εξαιτίας της κρίσης, πιο πολλά χάνουν οι Βρετανοί ή οι Αμερικανοί πολίτες από τον ιμπεριαλισμό, παρά οι πολίτες της Ζιμπάμπουε. Τι θα χάσουν οι πολίτες της Ζιμπάμπουε, εξαιτίας της σημερινής κρίσης; Το δεύτερο φανελάκι τους; Οι Αμερικανοί όμως καταστρέφονται καθημερινά. Σε αντίσκηνα κατοικούν άνθρωποι, που μερικά χρόνια πριν το μόνο που τους απασχολούσε ήταν τι χρώμα να πάρουν το νέο τους αυτοκίνητο και πού να πάνε διακοπές. Άνθρωποι, που σήμερα ζουν κοντά στις συνθήκες της Δημιουργίας, ελάχιστες μέρες πριν είχαν μια αξιοζήλευτη καθημερινότητα. Την επιβίωση την είχαν δεδομένη και δεν τους απασχολούσε καν. Τους απασχολούσε η διασκέδαση και οι σπουδές των παιδιών τους.
Κανένας δεν θα υπερασπιστεί πλέον κανέναν. Δεν έχει λόγο να το κάνει. Η ανθρωπότητα είναι μια ανάσα απόσταση από το να κατανικήσει το τέρας του ιμπεριαλισμού. Το χειρότερο τέρας. Το ανίκητο τέρας της Ρώμης, το οποίο βρισκόταν υπό την αγγλοσαξονική διαχείριση. Αυτό είναι το πρόβλημά τους τώρα. Οι “Ρωμαίοι” είναι πλέον γυμνοί κι απροστάτευτοι. Τώρα θα καταλάβουν γιατί ήταν λάθος που άφησαν τους ηλίθιους να περάσουν τον “Ρουβικώνα”. Τώρα θα μάθει ο κόσμος γι’ αυτούς, γιατί απλούστατα δεν μπορούν να κρυφτούν. Φαίνονται απ’ όλους. Φαίνονται οι “Ρωμαίοι” κι αποκαλύπτονται οι ιδιομορφίες τους.
Το λάθος των γαλαζοαίματων Ρωμαίων της Βρετανίας απειλεί ν’ αποκαλύψει όλη τη ρωμαϊκή συμμορία των γαλαζοαίματων, που ταλαιπωρεί την Ευρώπη και τον Πλανήτη εδώ και αιώνες. Των Ρωμαίων, που παριστάνουν τους χριστιανούς και κρύβουν πίσω από τον χριστιανικό Σταυρό την αιώνια Pax Romana. Των Ρωμαίων, που παριστάνουν τους Βρετανούς, τους Γερμανούς και τους Γάλλους και δεν σταμάτησαν ποτέ να αιματοκυλούν τον κόσμο στους “στημένους” οικογενειακούς τους πολέμους. Των κληρονομικώ δικαίω “ανώτερων”, οι οποίοι οδηγούν τους “κατώτερους” σαν πρόβατα στη σφαγή.
Γιατί φταίνε οι βρετανικής καταγωγής Ρωμαίοι; Ο Τσόρτσιλ και οι Εβραίοι έκαναν τα λάθη και όχι οι ίδιοι …θα σκεφτεί ο αναγνώστης. Εδώ είναι το θέμα. Πάντα οι ιδιοκτήτες ευθύνονται για τα όποια λάθη αφορούν την ιδιοκτησία, γιατί αυτή παθαίνει τη ζημιά. Οι διαχειριστές είναι πάντα ανεύθυνοι. Με ένα κουστούμι παίρνουν τη θέση τους και με ένα κουστούμι φεύγουν από αυτήν. Όποιος κι αν είναι ο ρόλος τους ή τα λάθη τους, ελάχιστα τους απασχολεί το κόστος τους, γιατί απλούστατα δεν χάνουν τίποτε. Αυτός ο οποίος τους διόρισε χάνει και άρα αυτός είναι που χρεώνεται και τα λάθη τους. Οι Λόρδοι χρεώνονται τα λάθη Τσόρτσιλ. Η Άνω Βουλή έπρεπε να παρακολουθεί τι γίνεται στο “χαμαιτυπείο” της Κάτω Βουλής, όπου πρωταγωνιστούσαν οι δούλοι τους. Απλά πράγματα.
Αυτοί έπρεπε να δράσουν πολύ πριν ο Τσόρτσιλ τους απειλήσει με μια επισφαλή διάβαση του “Ρουβίκωνα”. Να δράσουν άμεσα και αποτελεσματικά πολύ πριν απειληθεί όλη η ρωμαϊκή συμμορία της Ευρώπης. Τι έπρεπε να κάνουν και δεν το έκαναν; Να στείλουν κατ’ αρχήν τον Τσόρτσιλ σε ένα ίδρυμα απεξάρτησης, όχι μόνον από τον αλκοολισμό, αλλά και από τη μεγαλομανία του. Να διώξουν τον βλαχοαμερικανό “αδερφό” από την Ευρώπη —ακόμα και με τις κλωτσιές—, γιατί “έφτυνε” και “κλωτσούσε” πάνω σε έναν σχεδιασμό λεπτό και περίτεχνο από “πορσελάνη”. Να μην επέτρεπαν ποτέ την εφεύρεση των πυρηνικών όπλων, η οποία ακύρωνε τη λογική των “οικογενειακών” τους πολέμων, γιατί απλά κανένας δεν “στήνει” ψεύτικο καυγά με πραγματικά όπλα. Να καλούσαν μια πανχριστιανική αντικομμουνιστική εκστρατεία και με τη βοήθεια του ρώσικου λαού να κρεμούσαν τον τέρας του Κρεμλίνου στην Κόκκινη Πλατεία και όχι να τον κάνουν συνέταιρό τους.
Τέλος —και ίσως το σημαντικότερο— ήταν ότι έπρεπε ν’ αποφύγουν τους Εβραίους. Έπρεπε να τους αφήσουν εκεί όπου τους βρήκαν και άρα εκεί όπου βόλευε το σύστημα να υπάρχουν και να δραστηριοποιούνται. Να τους αφήσουν στο φυσικό τους περιβάλλον. Στα πορνεία, στα καταγώγια και στους βόθρους και όχι να τους βάλουν στα σαλόνια τους. Τι επεδίωκαν να κερδίσουν από την “αναβάθμισή” των Εβραίων; Τι έχει να κερδίσει κάποιος ισχυρός από τον “συνεταιρισμό” του με έναν κλέφτη, τοκογλύφο και ολίγον μαστροπό; Αν δεν τον κλέψει ή αν δεν τον βγάλει στο “πεζοδρόμιο” τον ίδιο, θα τον φέρει σε σύγκρουση με όλους τους άλλους, στους οποίους θα επιχειρήσει να το κάνει, γιατί αυτό είναι το “επάγγελμά” του. Τι έλλειπε δηλαδή στους Βρετανούς Ρωμαίους και τους το πρόσφεραν οι Εβραίοι;
Το “γαλάζιο” αίμα.
Από τη στιγμή που οι Βρετανοί Ρωμαίοι έκαναν τα λάθη, φυσικό είναι να κινδυνεύουν μαζί τους και όλοι οι υπόλοιποι Ρωμαίοι. Κινδυνεύουν, γιατί αποκαλύπτονται ακόμα και οι πιο κρυφές ιδιομορφίες τους. Ακόμα και οι ιδιομορφίες, που αγγίζουν το αποκρυφιστικό και τους διατηρούν ζωντανούς μέσα στους αιώνες. Τώρα θα μάθει ο κόσμος όλα τα μυστικά τους. Τα μυστικά, που τους θέλουν “γαλαζοαίματους” και άρα “ανώτερους”. Γιατί όμως θεωρούνται “γαλαζοαίματοι”; Γνωρίζει κανένας τι σημαίνει αυτός ο όρος και από πού προέρχεται; Γιατί δεν είναι για παράδειγμα “πρασινοαίματοι”;
Όλες οι εξηγήσεις, οι οποίες κατά καιρούς έχουν δοθεί, είναι εσφαλμένες. Ο λόγος είναι πολύ απλός. Με εικασίες δεν μπορείς να ερμηνεύσεις ορισμούς. Σε μια τέτοια περίπτωση χρειάζεται γνώση και όχι ευφυΐα. Ο όρος “γαλαζοαίματος” έχει μια πολύ συγκεκριμένη εξήγηση, εφόσον αποτελεί “θεμέλιο” της ύπαρξής τους. Τους “υπενθυμίζει” πάντα ποιοι είναι και με ποια χαρακτηριστικά “βαδίζουν” μέσα στο χρόνο. Είναι πράγματι “γαλαζοαίματοι”, γιατί απλούστατα είναι Ρωμαίοι. Γιατί απλούστατα μεγαλώνουν και πεθαίνουν με την άποψη της Ρώμης περί της “ανωτερότητας” τόσο της ίδιας όσο και των παιδιών της.
Από πού προκύπτει αυτό; Από το εξής απλό δεδομένο, το οποίο όμως χρειάζεται ειδικές γνώσεις για να γίνει αντιληπτό. Τα “παιδιά” της Ρώμης είναι όλα “γαλαζοαίματα” και εδώ και αιώνες είναι σκορπισμένα στην Ευρώπη και άρα και στη Βρετανία. Από το “αίμα” τους καταλαβαίνεις την καταγωγή τους και έτσι τα ξεχωρίζεις από τους κοινούς “θνητούς”. Είναι τα “ανώτερα” και η Ρώμη φρόντισε να τα “προικίσει” επαρκώς, για να μπορούν να αποδεικνύουν μόνιμα αυτήν την “ανωτερότητά” τους. Είναι αυτοί, που στην εποχή της παντοδυναμίας της πήραν τα ευρωπαϊκά φέουδα της Ρώμης ως ιδιοκτησία τους. Αυτά τα “παιδιά” θυμούνται την καταγωγή τους, γιατί τους συμφέρει να τη θυμούνται. Τους συμφέρει, γιατί λειτουργούν ως συμμορία, η οποία, για να επιβιώσει, θα πρέπει να υπερασπίζεται μόνιμα και επίμονα τα συντεχνιακά της συμφέροντα.
Γι’ αυτόν τον λόγο σε όλες τις επαναστάσεις των κοινών “θνητών” οι “γαλαζοαίματοι” συμπράττουν μεταξύ τους υπέρ των κοινών τους συμφερόντων. Συμπράττουν ως ξεχωριστό μπλοκ συμφερόντων, ακόμα κι όταν θίγονται τα φαινομενικά εθνικά συμφέροντα κάποιων από αυτούς. Ακόμα κι αυτοί, που σχεδόν “κατ’ επάγγελμα” επί αιώνες επιβιώνουν ως εχθροί μεταξύ τους, όπως οι Γάλλοι με τους Βρετανούς ή οι Γερμανοί με τους Γάλλους, είναι “αδέρφια” μεταξύ τους. Όπου υπάρχει κίνδυνος ανατροπής κάποιων από αυτούς, σπεύδουν οι άλλοι να βοηθήσουν. Όταν υπάρχει ανατροπή και άρα υπάρχει ανάγκη για “ψυγείο” μέχρι την επάνοδό τους, πάντα υπάρχει θετική ανταπόκριση από τους υπολοίπους. Δεν είναι τυχαίο που όλοι οι “τέως” της Ευρώπης εξακολουθούν να περιφέρονται στις βασιλικές “αυλές”, χωρίς να χάνουν τους τίτλους και τα προνόμιά τους.
Τα “παιδιά” της Ρώμης λοιπόν είναι “ανώτερα”, γιατί απλούστατα είναι “παιδιά” του ζωντανού “θεού”. Είναι τα “παιδιά” αυτού που συνδέει το Θείο με το ανθρώπινο. Είναι τα “παιδιά” του αυτοκράτορα της Ρώμης. Πώς όμως ο αυτοκράτορας συνδέεται με το Θείο; Ο αυτοκράτορας της Ρώμης θεωρούνταν ένας ζωντανός Θεός. Αυτήν την ιδιότητα την κατείχε ως ο απόγονος του δέκατου τρίτου θεού της Ρώμης και αυτός ήταν ο Διόνυσος. Ο Διόνυσος όμως, στον “θρίαμβό” του —με βάση τη θρησκεία της Ρώμης— είχε ενσαρκωθεί με τη μορφή του Αλεξάνδρου. Ο Αλέξανδρος, δηλαδή, μετά την αποθέωσή του, ήταν ο δέκατος τρίτος θεός της Ρώμης. Πώς και πού απέδειξε ο Αλέξανδρος ότι ήταν ο Υιός του Θεού; Ο Αλέξανδρος αυτό το απέδειξε στο ιερό της Σίβα και το αναγνώρισαν οι ιερείς του Άμμωνα Δία. Εκεί βρίσκεται όλο το μυστικό. Ο Άμμωνας Δίας ήταν αυτός ο οποίος, σύμφωνα με την Ανώτατη Γνώση των μυστών, είχε “γαλάζιο” αίμα. Ο μοναδικός ανάμεσα στους θεούς, που είχε τέτοιο αίμα. Ο Αλέξανδρος, ως Υιός του, είχε το ίδιο αίμα και άρα και ο αυτοκράτορας της Ρώμης και άρα και τα “παιδιά” της Ρώμης.
Κατάλαβε ο αναγνώστης από πού προέρχεται ο όρος “γαλαζοαίματος”; Κατάλαβε γιατί επί αιώνες οι “εκλεκτοί” σέβονταν τις αρχές και τους περιορισμούς της ελληνικής γνώσης; Γιατί λατρεύουν τους Έλληνες; Γιατί αυτοπεριορίζονται πίσω από τους “Ινδούς”, που θέτουν ως όρια οι Έλληνες; Γιατί κτίζουν τα κτίρια της εξουσίας τους με τον ελληνικό ρυθμό; Κατάλαβε ο αναγνώστης πόσο βλάκας ήταν ο Τσόρτσιλ και οι επόμενοι από αυτόν νεοταξίτες αυτοδίδακτοι “αυτοκράτορες”; Τώρα οι Ρωμαίοι, εξαιτίας τους, είναι “γυμνοί”. Είναι απροστάτευτοι και με ένα κεφάλαιο που φτάνει και περισσεύει να μπει σε ένα CD και στη διάθεση του τελευταίου ανθρώπου πάνω στην Γη να τους το αρπάξει.
Δεν χρειάζεται καν επανάσταση, για να “ξηλωθούν”. Δεν έχουν πλέον ούτε φέουδα ούτε εργοστάσια. Δεν ελέγχουν τα εκατομμύρια των εργατών, που κάποτε τα έντυναν στρατιώτες, για να “παίζουν” τα “οικογενειακά” τους παιχνίδια. Τώρα έχουν σεντούκια γεμάτα με άχρηστες μετοχές της Citibank και της Lehman Bros. Το πιο ακριβό υλικό ταπετσαρίας στην ιστορία της ανθρωπότητας. Οι μόνοι άνθρωποι τους οποίους ελέγχουν είναι οι χρηματιστές τους και οι λογιστές τους και αυτοί δεν φτάνουν ούτε για φασαρία σε καφενείο της γειτονιάς. Είναι θέμα χρόνου η καταστροφή τους. Σχεδιασμοί αιώνων κατέρρευσαν, γιατί οι Ρωμαίοι “ξέχασαν” αυτά τα οποία έπρεπε να θυμούνται μέσα στο χρόνο. Επέτρεψαν σε άσχετους και σε γύφτους να καταστρέψουν την “Αφροδίτη” και τώρα θα “πεθάνουν”.
Οι ΑΧΡΗΣΤΟΙ της πανανθρώπινης ιστορίας.
Οι Βρετανοί Ρωμαίοι αυτούς απειλούν με καταστροφή. Τα λάθη τους αυτό το κύκλωμα απειλούν με “ξήλωμα”. Ένα μεγαλοπρεπές “οικοδόμημα” τεραστίων συμφερόντων, το οποίο χτίστηκε μέσα στους αιώνες από τη Ρώμη και έλαβε την τελική του μορφή στην περίοδο του Καρλομάγνου, απειλείται σήμερα με άμεση κατάρρευση. Η σημερινή ανίκητη οικονομική κρίση, η οποία προήλθε από τον δικό τους εσφαλμένο σχεδιασμό, αυτούς τους “εκλεκτούς” απειλεί περισσότερο, παρά τους απλούς ανθρώπους. Τους “μετακίνησαν” από το πανίσχυρο υλικό κεφάλαιο, είτε αυτό ήταν φέουδα είτε εργοστάσια, στο άυλο. Τους έβαλαν να ρευστοποιήσουν το υλικό κεφάλαιό τους για ν’ αναζητήσουν τα κέρδη των επενδύσεων. Τους έβαλαν στον χρηματοοικονομικό τομέα να τους “δουλεύουν” οι Εβραίοι τραπεζίτες και “επενδυτές”. Τώρα είναι στον “αέρα” και καθημερινά αντιμετωπίζουν τον κίνδυνο της ολοκληρωτικής καταστροφής. Τώρα έχουν επενδύσει τα πάντα στις αμερικανοεβραϊκές πολυεθνικές και περιμένουν να δουν την τύχη τους, η οποία μετά από αιώνες είναι πλέον αβέβαιη. Πέφτουν οι δείκτες της Νέας Υόρκης και γκρεμίζονται οι Ρωμαίοι στην Ευρώπη.
Όλα αυτά οφείλονται στον λάθος σχεδιασμό και άρα στους Βρετανούς. Οι Βρετανοί προφανώς δεν κατάλαβαν το πιο απλό δεδομένο. Δεν κατάλαβαν ότι τους επετράπη να ανεβούν στην κορυφή του συστήματος, επειδή αυτό βόλευε όλους αυτούς τους “γαλαζοαίματους” Ρωμαίους της Ευρώπης. Τους βόλευε η γεωγραφική τους θέση σε σχέση με την Νέα Γη, την οποία η Ρώμη αντιλαμβανόταν σαν “λεία” της. Έτυχε να βολεύουν τη Ρώμη οι Βρετανοί και αυτοί εμφανίστηκαν σαν αρχιδιαχειριστές. Αν έχαναν στη σύγκρουσή τους με τους Ισπανούς, οι Ισπανοί θα ήταν σήμερα οι αρχιδιαχειριστές του χριστιανικού συστήματος.
Τα συμφέροντα, δηλαδή, είναι πάντα τα ίδια και δεν έχουν σχέση με αυτόν που κατά καιρούς εμφανίζεται σαν κυρίαρχος. Κυρίαρχη πάντα είναι η Ρώμη και τα παιδιά της. Όλα τα παιδιά της. Οι “γαλαζοαίματοι” της Ευρώπης. Φυσικοί συγγενείς είναι όλοι μεταξύ τους. Από τη βασίλισσα της Αγγλίας μέχρι τους δικούς μας “Κοκούς” και “Κοκοβιούς”, όλοι αυτοί είναι ένα “σόι”. Ένα “σόι”, το οποίο αναπαράγεται μέσα στους αιώνες ίδιο κι απαράλλαχτο μέσω της ενδογαμίας. Ένα εκφυλισμένο “σόι” αιμομικτών, προικοθήρων και άχρηστων παρασίτων. Ένα “σόι” που κυβερνά την Ευρώπη εδώ και αιώνες και την αντιλαμβάνεται σαν περιουσία της.
Αυτών των Ρωμαίων τα συμφέροντα υπηρετούσαν οι Ρωμαίοι της Βρετανίας. Ήταν τα “διορισμένα” Golden Boys σε μια τερατώδη αυτοκρατορική “εταιρεία”. Αυτούς τους Ρωμαίους πλαισίωσαν και πάλι εξαιτίας “διορισμού” οι κοινοί Αγγλοσάξονες. Απλά, όλοι αυτοί έκαναν το λάθος να παρανοήσουν τα δεδομένα και να οδηγηθούν σε εσφαλμένες επιλογές. Νόμισαν ότι οι ίδιοι “έκτισαν” την αυτοκρατορία και ότι μπορούν σαν “μηχανικοί” να κάνουν επεμβάσεις. Ο Αγγλοσάξονας Τσόρτσιλ δεν ελέγχθηκε εγκαίρως από τους Ρωμαίους λόρδους και τους οδήγησε στο σφάλμα. Όλοι αυτοί δεν εκτίμησαν την τύχη τους να βρεθούν στην κορυφή του κόσμου και την εξέλαβαν σαν αποτέλεσμα των “ανώτερων” ικανοτήτων τους. Ανέβηκαν με το ελληνικό “ασανσέρ” στην κορυφή της ρωμαϊκής πυραμίδας και “ζαλίστηκαν”.
Αυτή η “ζάλη” τους οδήγησε στις εσφαλμένες εκτιμήσεις και άρα στις λάθος ενέργειες. Δεν κατάλαβαν ότι η μόνη τους δουλειά ήταν να παραμείνουν σ’ εκείνη την κορυφή, γιατί αυτό συνέφερε τόσο τους ίδιους όσο και τη Ρώμη. Κατάφεραν εύκολα το πραγματικά δύσκολο, που ήταν η αναρρίχησή τους στην κορυφή και μπροστά τους είχαν μόνον το πραγματικά εύκολο, που ήταν η παραμονή τους σ’ αυτήν. Από τη στιγμή που ανέβηκαν, γνώριζαν τι ακριβώς έπρεπε να κάνουν και τι δεν έπρεπε να κάνουν. Δεν έπρεπε να κάνουν τίποτε απολύτως εκτός “γραμμής” και προπάντων δεν έπρεπε να σκέφτονται. Ό,τι απαιτούσε σκέψη, το είχαν σκεφτεί άλλοι και τους είχε παραδοθεί έτοιμο. Ό,τι απαιτούσε σκέψη, το είχαν σκεφτεί οι Έλληνες και αυτοί είχαν στη διάθεσή τους τούς καρπούς αυτής της σκέψης.
Κάθε φορά που θα υπήρχε πρόβλημα για το σύστημα, θα εφαρμόζονταν οι γνωστές απάνθρωπες και ανθρωποκτόνες πολιτικές από τους ισχυρούς της εξουσίας και άρα από τους ίδιους. Αυτοί, ως ισχυροί, θα “διευθετούσαν” όλα τα προβλήματα. Τα ίδια πάντα “στημένα” προβλήματα με τις ίδιες πάντα λύσεις, έτσι ώστε να μην αλλάζει ο σχεδιασμός που τους ευνοεί. Θα συμμετείχαν σε εθιμικού τύπου “εξετάσεις” και πάντα θα ήταν ανάμεσα στους “επιτυχόντες”. Όλα “στημένα”. Δικός τους ο “καθηγητής”, τυφλός ο “επιτηρητής” και αυτοί οι επαγγελματίες “έξυπνοι” με το “λυσσάρι” στο χέρι. Σε τέτοιες “εξετάσεις” απέτυχαν οι Αγγλοσάξονες, γιατί ο Τσόρτσιλ είχε την αφελή άποψη να θέλει ν’ αποδείξει ότι δεν χρειάζεται τις έτοιμες λύσεις.
Πήδηξε ο Τσόρτσιλ από τη ρωμαϊκή “Πυραμίδα”, θέλοντας να κερδίσει κι άλλο ύψος. Δεν του έφτανε να είναι στην κορυφή του Κόσμου. Δεν του έφτανε να εξουσιάζει έστω και έμμεσα το κορυφαίο ανθρώπινο σύστημα μέσα σε έναν ασφαλή σχεδιασμό, τον οποίο είχαν δρομολογήσει θεάνθρωποι αυτοκράτορες. Ήθελε να πιάσει και ο ίδιος “ύψη” αυτοκράτορα. Ήθελε να πιάσει “ύψη” Θεού. Ήθελε την άμεση εξουσία του κόσμου. Στη λογική του παρέσυρε το σύνολο των Αγγλοσαξόνων. Όλοι αυτοί δεν έβλεπαν τι γινόταν. Όταν μετά από λίγες δεκαετίες άρχισε να φαίνεται το σφάλμα τους και να χάνουν “ύψος” και πάλι δεν κατάλαβαν τα “σαΐνια” τι γινόταν. Τα αγγλοσαξονικά “σαΐνια” της άλλης πλευράς του ωκεανού.
Όταν υπάρχει άγνοια, είναι γνωστό ότι το σφάλμα φέρνει σφάλμα. Όταν οι Αγγλοσάξονες άρχισαν να “πέφτουν”, δεν κατάλαβαν τι γίνεται και βέβαια δεν γνώριζαν πώς θα έπρεπε ν’ αντιδράσουν. Δεν κατάλαβαν το λάθος, ώστε να πιαστούν από μια “άκρη” του συστήματος και με τον παραδοσιακό αγγλοσαξονικό τρόπο —του “έρπειν”— να ξανασκαρφαλώσουν στην ασφαλή κορυφή. Τους παρέσυρε η παροιμιώδης αμερικανική αφέλεια και νόμισαν ότι, σαν αυτοκράτορες που εμφανίζονταν, μπορούσαν να λειτουργούν ως τέτοιοι. Επειδή παρέμεναν στον “αέρα”, νόμιζαν ότι “πετούσαν” και δεν καταλάβαιναν ότι απλά έπεφταν από πολύ ψηλά. Νόμιζαν ότι θα μπορούσαν να επιστρέψουν στην ασφαλή “φωλιά” τους σαν “αετοί” και άρα πετώντας.
Το αδύναμο “πτηνό” αρνιόταν πεισματικά ν’ “αναρριχηθεί”. Έβλεπε τα μικροσυμφέροντά του να απειλούνται και αγνοούσε τον κίνδυνο. Το υπέρβαρο και λαίμαργο “πτηνό” ανησυχούσε για τους “σπόρους” των κερδών που έχανε και δεν έβλεπε τον κίνδυνο για τη ζωή του. Τότε έγινε η τραγική “συνάντηση”, στην οποία αναφερθήκαμε παραπάνω. Τι έκανε; Το χειρότερο δυνατό. Απευθύνθηκε στους καλύτερους “αεροναυπηγούς” της ιστορίας. Απευθύνθηκε στους Εβραίους, για να του δώσουν τη λύση ή το μέσον να “πετάξει”. Απευθύνθηκε στους ψεύτες και τους κλέφτες. Απευθύνθηκε στους ειδικούς των πάγκων και των παζαριών, για να του δώσουν λύσεις στα ζωτικότερα προβλήματα του συστήματος. Οι Εβραίοι, σαν “ειδικοί”, τους έδωσαν το απαύγασμα της γνώσης τους. Τους έδωσαν ένα τεράστιο γυαλιστερό “αμόνι”, για να τους σώσουν από την πτώση. …Αυτό είχαν για “πούλημα” …αυτό τους έδωσαν. …Τόσο μπορούσαν …τόσο έκαναν. Άσχετοι ήταν. Περισσότερο άσχετοι και από τους Αγγλοσάξονες.
Από το 1991 οι Αγγλοσάξονες “πετάνε” προς τα “κάτω”, κρατώντας σφικτά το εβραϊκό “αμόνι”. Έχουν επενδύσει το σύνολο της επιβίωσής τους στο μέσον εκείνο, που στην πραγματικότητα τούς απειλεί με γρήγορο θάνατο. Οι άχρηστοι των αχρήστων. Οι “κατώτεροι” των “κατωτέρων”. Μέσα σε λιγότερο από είκοσι χρόνια το σύστημα εξασθένισε τόσο, όσο δεν είχε εξασθενίσει ποτέ άλλοτε. Σύστημα, το οποίο λειτουργούσε απροβλημάτιστα για χιλιάδες χρόνια, οι άσχετοι το έφεραν στο χείλος της καταστροφής. Πήραν ένα σύστημα, το οποίο ήταν στην κυριολεξία ένα απρόσβλητο λιθόκτιστο “κάστρο” και το μετέτρεψαν σε έναν χάρτινο “πάγκο” γύφτων, που κινδυνεύει με ένα απλό “αεράκι”.
Η ειρωνεία είναι ότι αυτό το γνωρίζανε. Έπρεπε να το γνωρίζουνε. Ήταν υποχρεωμένοι να το γνωρίζουν, γιατί αυτή η γνώση προστάτευε όλη τη συμμορία των “γαλαζοαίματων”. Έπρεπε να γνωρίζουν ότι θα ήταν τέλειοι στον ρόλο τους απλά αν δεν έκαναν τίποτε παραπάνω από αυτά που προβλεπόταν από τους ρωμαϊκούς “κανονισμούς”. Αρκούσε απλά να εφάρμοζαν πιστά το ελληνικό “λυσσάρι” και να μην σκέφτονται. Αυτή ήταν η υποχρέωση του οποιουδήποτε ασκούσε την εξουσία μέσα στη χριστιανική αυτοκρατορία. Η υποχρέωση που είχαν οι “γαλαζοαίματοι” απέναντι στη Ρώμη και βέβαια στους εαυτούς τους. Η αυτοκρατορία έπρεπε να κυβερνάται πάντα με τον ίδιο τρόπο, είτε την κυβερνούσαν οι Γάλλοι είτε οι Γερμανοί. Υπήρχε μια πρακτική, που λειτουργούσε πάντα με τον ίδιο τρόπο, εφόσον αυτός ο οποίος τη δρομολογούσε σεβόταν τις προδιαγραφές της.
Η λογική αυτής της πετυχημένης μέσα στους αιώνες πρακτικής είναι απλή. Όποιος έχει την εξουσία μέσα στον χριστιανισμό, πρέπει να λειτουργεί με έναν συγκεκριμένο τρόπο, ο οποίος δεν είναι δική του επιλογή. Είναι επιλογή της Ρώμης, η οποία τον αναγνώρισε ως φορέα εξουσίας μέσα στην επικράτειά της. Η Ρώμη, ως ιδιοκτήτρια της χριστιανικής αυτοκρατορίας, για λόγους άμυνας έπρεπε να παραδώσει σε κάποιους άλλους τη διαχείριση του πολιτικού και στρατιωτικού σκέλους της εξουσίας της. Αυτό την συνέφερε να κάνει και αυτό έκανε. Κάποιος έπρεπε να σκοτώνει και να λεηλατεί και η Ρώμη δεν ήθελε να έχει αυτόν τον προκλητικό για την “αγιοσύνη” της ρόλο. Αυτή θα “ευλογούσε” τα κλεμμένα και θα “ξεπροβόδιζε” στον Άλλο Κόσμο τα θύματα του ιμπεριαλισμού της.
Μέσα σ’ αυτά τα πλαίσια των συμφερόντων μπήκαν οι Αγγλοσάξονες στο “παιχνίδι” και όχι επειδή ήταν ικανοί ή έξυπνοι. Μπήκαν στο “παιχνίδι” δικαιωματικά, λόγω της ισχύος που τους προσέφερε η “ανακάλυψη” της Νέας Γης. Αν δυτικότερα της Βρετανίας δεν υπήρχε τίποτε, η Βρετανία θα παρέμενε αυτό το οποίο ήταν επί αιώνες. Μια ασήμαντη περιφερειακή επαρχία της Ρώμης. Εξαιτίας όμως της Νέας Γης, οι Αγγλοσάξονες έγιναν η κορυφαία χριστιανική δύναμη και δεν υπήρχε λόγος να τους αρνηθεί η Ρώμη αυτόν τον ρόλο. Είχαν τα προσόντα ν’ αναλάβουν τον ρόλο αυτόν. Αν αυτά τα προσόντα τα είχαν οι Γερμανοί, οι Ισπανοί ή οι Γάλλοι, θα διεκδικούσαν —όπως και διεκδίκησαν— αυτόν τον ρόλο. Οι Αγγλοσάξονες ήταν αυτοί οι οποίοι λόγω ισχύος είχαν επιβληθεί στις μεταξύ τους συγκρούσεις για την πρωτοκαθεδρία και αυτοί πήραν τον ρόλο. Ήταν οι πιο “πετυχημένοι” στην “αδερφική” ενδοχριστιανική διαμάχη για την επικράτηση και το “δικαιούνταν” να μπουν επικεφαλείς των χριστιανών. Οι κορυφαίοι του χριστιανικού “είδους”.
Ήταν “ευνουχισμένοι” απόλυτα, ήταν εκκωφαντικά δειλοί, παραδειγματικά ανηλεείς και προπάντων ήταν διαποτισμένοι μέχρι το “μεδούλι” για την πίστη προς την “ανωτερότητά” τους. Μισούσαν και βασάνιζαν τέλεια τους δικούς τους ανθρώπους και δεν είχαν το παραμικρό πρόβλημα να κάνουν τα ίδια και στους ξένους λαούς. Φέρονταν σαν “σκουπίδια” στους ομοεθνείς τους και τους άλλους ούτε καν που τους “έβλεπαν” ως ανθρώπους. Τα τέλεια “εργαλεία”, για ν’ ασκηθεί μια δοκιμασμένη ιμπεριαλιστική πολιτική. Ένας ανασφαλής Mr. Bean με τα “διάσημα” του αυτοκράτορα. Ένας ανίκανος, που, προκειμένου να διατηρήσει τα κεκτημένα του, θα ήταν σε θέση να κάνει το οποιοδήποτε έγκλημα. Ένας ανίκανος, που θα έκανε οτιδήποτε, προκειμένου να διατηρηθεί στη θέση, την οποία είχε καταλάβει καθαρά από τύχη.
Σ’ αυτούς τους Αγγλοσάξονες η Ρώμη παρέδωσε τη “φωλιά” του ρωμαϊκού Αετού, απλά για να τη συντηρούν. Σ’ αυτό το “κοράκι” του Λονδίνου η Ρώμη παρέδωσε τη “φωλιά” του Αετού της. Μέσα σ’ αυτήν τη “φωλιά” οι Αγγλοσάξονες είχαν να εκτελέσουν κάποια απλά καθήκοντα και τίποτε παραπάνω. Στην πραγματικότητα έπρεπε απλά να κάθονται, για να μην παραμένει άδεια η θέση της διαχείρισης της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας του αυτοκράτορα. Να κάθονται, έστω και σαν υπερτραφή αιμοβόρα “κοράκια”, τα οποία δεν μπορούν και προπάντων δεν θα έπρεπε ποτέ και για κανέναν λόγο να αποπειραθούν να “πετάξουν”. Η μόνη τους υποχρέωση ήταν απλά ν’ αναπαράγονται και —λόγω θέσης και ισχύος— να ελέγχουν τους από “κάτω”. Να ελέγχουν αυτούς, οι οποίοι ήθελαν να καταστρέψουν τη “φωλιά”. Ως εκ τούτου έπρεπε να ευχαριστούν τον Θεό και την τύχη τους, που με την ξένη γι’ αυτούς ελληνική γνώση κατόρθωσαν ν’ “αναρριχηθούν” στη θέση εκείνη και να μην ξεφεύγουν από τις “εντολές” της.
Αυτό το άχρηστο “κοράκι”, με το πρόσωπο του Τσόρτσιλ, επιχείρησε να “πετάξει”. Όταν αυτό το βλακώδες και υπερτραφές “κοράκι” άρχισε να “πέφτει”, μη μπορώντας να πετάξει στα ύψη όπου πετάνε οι “αετοί”, έκανε το εξής μοναδικό. Συνεργάστηκε με τα “παράσιτα” των “πτηνών”, που είναι οι Εβραίοι. Ένα “πτηνό” παρέδωσε την τύχη του σε παράσιτα, τα οποία “πετάνε” σε ύψη δυσθεώρητα για τις ικανότητές τους, επειδή απλά και μόνον προσκολλώνται σε κάποιο πτηνό και όχι επειδή έχουν την ανάλογη πτητική ικανότητα. “Παράσιτα”, τα οποία απλά μπορούν και υπερίπτανται ακόμα και του ίδιου του αετού, όταν αυτός κουρνιάζει στη “φωλιά” του.
Αυτήν την ιδιότητά τους δεν αντιλήφθηκαν εγκαίρως οι Αγγλοσάξονες. Οι Εβραίοι είναι μεν “ιπτάμενοι”, αλλά το ύψος στο οποίοι “ίπτανται” καθορίζεται από το ύψος στο οποίο μπορεί ν’ ανέβει ο “φορέας” πάνω στον οποίο έχουν εγκατασταθεί. Δεν μπορούν δηλαδή μόνα τους ν’ ανέβουν στην απόκρημνη κορυφή ενός βουνού. Μόνον όταν βρίσκονται πάνω σε αετό μπορούν να το επιτύχουν. Το “ύψος”, δηλαδή, στο οποίο κάθε φορά “κινούνται”, εξαρτάται καθαρά από τις δυνατότητες του “φορέα”, τον οποίο έχουν επιλέξει. Θα ίπτανται σε απίστευτα ύψη, αν εγκατασταθούν πάνω σε αετούς, θα “σέρνονται” στο επίπεδο της γης, αν εγκατασταθούν πάνω σε πρόβατα και θα πιάνουν τα “βάθη” των βόθρων, αν εγκατασταθούν πάνω σε “ποντικούς”. Το αγγλοσαξονικό “κοράκι” με αυτά τα “παράσιτα” συνεργάστηκε, για να κατακτήσει το σύνολο του κόσμου. Νόμισε ότι είναι “αετός” και εμπιστεύτηκε τα “παράσιτα”, τα οποία τον διαβεβαίωναν για την ορθότητα της άποψής του.
Αυτά όλα ήταν λάθη, τα οποία έπρεπε ν’ αποφύγουν, γιατί θεωρητικά έπρεπε να τα γνωρίζουν. Ακόμα και η δική τους παράδοση τα μεταφέρει ως γνώση. Η δική τους παράδοση δεν είναι αυτή που τους αναγκάζει να κόβουν τα φτερά των κορακιών του Πύργου του Λονδίνου; Η δική τους παράδοση δεν είναι αυτή που τους λέει ότι, αν ποτέ αυτά τα κοράκια πετάξουν και εγκαταλείψουν τον Πύργο, τότε η Βρετανία θα χάσει τη δύναμή της; Αυτά έπρεπε να τα γνωρίζουν και γι’ αυτό έπρεπε να κόψουν τα “φτερά” του “κόρακα” Τσόρτσιλ, πριν αυτός επιχειρήσει το ολέθριο “άλμα”. Το αυτοκτονικό —όπως αποδεικνύεται— άλμα προς το κενό. Από τη στιγμή που δεν απέτρεψαν αυτό το άλμα, δεν υπήρχε δρόμος γυρισμού. Το θέμα ήταν να μην φύγει η εξουσία του αγγλοσαξονισμού από το Λονδίνο. Να μην χάσει τη δύναμη των συμφερόντων του αίματος της κοινής καταγωγής. Από τη στιγμή που η “σκυτάλη” της πέρασε στα χέρια των Αμερικανών, ήταν θέμα χρόνου ο αγγλοσαξονισμός να πεθάνει. Αυτοκράτορες διαφόρων εθνικοτήτων με χαβανέζικα πουκάμισα και καουμπόικα καπέλα ελάχιστες πιθανότητες είχαν να επιβιώσουν.
Γι’ αυτόν τον λόγο μιλάμε για έναν Ρουβίκωνα, τον οποίο δεν έπρεπε να διαβούν ποτέ, προκειμένου να μην απειληθεί η ασφάλεια της Ρώμης. Η ελληνική γνώση είχε εγκαίρως θέσει τους περιορισμούς σ’ αυτούς που θα ασκούσαν την εξουσία της Ρώμης, όποιοι κι αν ήταν αυτοί. Ποτέ οι στρατηγοί της Ρώμης δεν έπρεπε να περάσουν τον “Ινδό” και μάλιστα υπό την καθοδήγηση πλανόδιων γύφτων, όπως είναι οι Εβραίοι. Τώρα μπορεί να καταλάβει ο αναγνώστης τον λόγο για τον οποίο κάναμε αναφορά στον μύθο του Ανταίου. Θα καταλάβει γιατί όλα αυτά συνδέονται μεταξύ τους. Η ελληνική γνώση είναι τόσο ισχυρή και τεράστια, που μπορούσε να τους προστατεύσει από το λάθος, γιατί τους “προφήτευσε” πώς αυτό θα μπορούσε να γίνει. Γνώριζαν —ή τουλάχιστον θα έπρεπε, λόγω της θέσης τους, να γνωρίζουν— από τι κινδυνεύουν, ώστε να το αποφύγουν.
Εδώ μπορεί να καταλάβει ο αναγνώστης τη δύναμη που δίνει η ελληνική γνώση σ’ αυτόν που την κατέχει. Μπορεί να καταλάβει το “βάθος” και το “εύρος” της. Μπορεί να υποπτευτεί τα ανεξήγητα της προέλευσής της. Μπορεί όμως —και αυτό είναι το σημαντικότερο για έναν εξουσιαστή— να καταλάβει και τον τρόπο λειτουργίας αυτής της πολύ ιδιόμορφης γνώσης. Έπρεπε όλοι αυτοί, που την εκμεταλλεύονται, να γνωρίζουν πώς και πότε “προειδοποιεί” για κίνδυνο και ως εκ τούτου να σέβονται τους περιορισμούς της. Όταν σε περιορίζει με “Ινδούς”, δεν έχεις κανέναν λόγο να τους παραβιάζεις. Ζημιά θα πάθεις και δεν υπάρχει ούτε η μαθηματική περίπτωση, κέρδους. Όταν σε “προειδοποιεί” για έναν κίνδυνο, πρέπει να γνωρίζεις πώς το κάνει, για να τον αποφύγεις. Όλα αυτά όμως, για να γίνουν κατανοητά, θα πρέπει να τα δούμε στην πρακτική τους εφαρμογή.
Οι Έλληνες δημιούργησαν τη γνώση τους πολύ πριν “ανακαλυφθεί” ο Νέος Κόσμος στη Δύση. Πολύ πριν ο γνωστός τότε αρχαίος κόσμος “περάσει” τα στενά του Γιβραλτάρ. Παρ’ όλα αυτά όμως οι Έλληνες κατά έναν παράδοξο τρόπο είχαν γνώσεις για τον κόσμο πέρα του Γιβραλτάρ. Για τους Έλληνες, δηλαδή, από τα αρχαία χρόνια ο Ατλαντικός Ωκεανός δεν ήταν ένας κενός περιεχομένου ωκεανός, ο οποίος “χυνόταν” στην άβυσσο, όπως πίστευαν αιώνες μετά απ’ αυτούς οι χριστιανοί. Για τους Έλληνες μέσα σ’ αυτόν τον ωκεανό υπήρχε ένα πανίσχυρο βασίλειο, άσχετα αν δεν το είχαν “δει” ποτέ οι ίδιοι. Ένα πανίσχυρο βασίλειο, για το οποίο όχι μόνον “γνώριζαν” ότι υπάρχει, αλλά “γνώριζαν” και πώς λειτουργεί.
Αυτή η ανεξήγητη γνώση βρισκόταν υπό την κατοχή τους. Γνώση, η οποία εμφανιζόταν “μεταμφιεσμένη” σε μύθο, αλλά είναι προφανές ότι ήταν προφητική και άρα αφορούσε το μέλλον και όχι το παρελθόν. Γιατί το λέμε αυτό; Γιατί, αν σκεφτεί κάποιος πονηρά, αντιλαμβάνεται άλλα πράγματα. Η γνώση, που είχαν στην κατοχή τους, έστω και σε μορφή μύθου, περιγράφει μια “επαφή”, η οποία μέχρι τότε δεν είχε γίνει. Μια επαφή, η οποία μέχρι τότε δεν μπορούσε να γίνει. Περιγράφει την επαφή ενός μέλους του παλαιού κόσμου με αυτόν τον νέο κόσμο. Περιγράφει την επαφή του ήρωα Ηρακλή με τον βασιλιά εκείνου του κόσμου. Τον αδίστακτο και αρπακτικό βασιλιά Ανταίο. Τον βασιλιά της “Λιβύης”, η οποία για τους Έλληνες αντιπροσώπευε τον απώτατο δυτικό κόσμο.
Έχοντας οι Αγγλοσάξονες το ελληνικό “λυσσάρι”, έπρεπε να καταλάβουν τα δεδομένα. Η επαφή αυτή περιέγραφε κάποιες πολύ συγκεκριμένες λεπτομέρειες. Δεν ήταν επαφή “ποιητική αδεία”, η οποία θα μπορούσε να είναι αποτέλεσμα αχαλίνωτης φαντασίας. Αν ήταν τέτοια, θα μπορούσαν οι αρχαίοι Έλληνες να “στείλουν” τον Ηρακλή να κάνει τον άθλο στο Φεγγάρι, πράγμα πολύ πιο εντυπωσιακό. Η επαφή εκείνη είχε μια πολύ συγκεκριμένη περιγραφή. Σ’ αυτήν περιγραφόταν ένα πολύ συγκεκριμένο βασίλειο σε έναν πολύ συγκεκριμένο χώρο με έναν βασιλιά ο οποίος λειτουργούσε με έναν επίσης πολύ συγκεκριμένο τρόπο.
Από τη στιγμή λοιπόν που στην εποχή της αγγλοσαξονικής κυριαρχίας είχε ολοκληρωθεί η εξερεύνηση του Πλανήτη στο σύνολό του, οι Αγγλοσάξονες έπρεπε να κατανοήσουν τη θέση τους σ’ αυτόν. Από τη στιγμή κατά την οποία οι ίδιοι βασιλεύουν στον δυτικό κόσμο μέχρι τα απώτατα σημεία του, ευνόητο είναι ότι βασιλεύουν στη μυθική “Λιβύη”. Τη “Λιβύη”, η οποία είναι πανίσχυρη όταν λειτουργεί με έναν πολύ συγκεκριμένο τρόπο, υπό την ηγεσία ενός επίσης πολύ συγκεκριμένου βασιλιά. Τη “Λιβύη”, η οποία πάντα υπήρχε, αλλά εξαιτίας της δικής τους αποικιοκρατικής δράσης μπήκε στο “κάδρο” αυτού του κόσμου.
Ταυτόχρονα έπρεπε να καταλάβουν ότι η παντοκρατορία τους οφειλόταν σ’ αυτά τα οποία περιγράψαμε στο κείμενο. Στην έξυπνη τακτική αυτού του οποίου βασιλεύει πάνω σ’ αυτό το βασίλειο. Στην τακτική του τερατώδους και αιμοβόρου Ανταίου. Του Ανταίου, ο οποίος έμοιαζε στην τακτική του με τους Αγγλοσάξονες, εφόσον κι αυτός στηριζόταν στη δυνατότητα του να προκαλεί και να νικά τους αντιπάλους του με στόχο τη λεηλασία τους. Άρα; Άρα έπρεπε να καταλάβουν οι Αγγλοσάξονες ότι οι ίδιοι είναι πλέον ο μυθικός Ανταίος. Οι Ρωμαίοι της Βρετανίας είναι ο μυθικός “Ανταίος” και οι υπόλοιποι Αγγλοσάξονες είναι οι “Πυγμαίοι” που τον ακολουθούν. Τα “κατώτερα” αδέρφια του, τα οποία ο ίδιος έχει περιορίσει σ’ αυτόν τον ρόλο, για να τον υπηρετούν.
Αν το συνειδητοποιούσαν αυτό, θα καταλάβαιναν όσα προειδοποιητικά “σήματα” τους έδινε η ελληνική γνώση. Θα γνώριζαν πότε και από ποιον θα μπορούσαν να κινδυνεύσουν. Θα γνώριζαν ότι ήταν πανίσχυροι, αλλά όχι αήττητοι. Θα γνώριζαν ότι έπρεπε να προσέχουν τους εχθρούς τους από τον παλαιό κόσμο και όχι από τον νέο. Θα γνώριζαν όμως και τα λάθη, που θα τους οδηγούσαν στην ήττα. Ποιο ήταν το μυστικό της δύναμης του Ανταίου; Ο απίθανος συνδυασμός της καταγωγής του. Ήταν “γιος” της Γης και του Ποσειδώνα. Διέθετε την ισχύ και τη σταθερότητα ενός κεφαλαιοκράτη της γης και τη γνώση ενός ευφυούς και προκλητικού εμπόρου. Είχε την ωμή ισχύ της βαρβαρικής Ρώμης και την ακαταμάχητη λάμψη της κοσμοπολίτικης Αθήνας. Είχε στη διάθεσή του ως όπλα ό,τι καλύτερο είχε λεηλατήσει από τους λαούς.
Αυτή ήταν η δύναμη της Βρετανίας. Ο τρομερός συνδυασμός κεφαλαίου και γνώσης. Εξαιτίας αυτής της δύναμης προκαλούσε όλον τον κόσμο και λεηλατούσε όλους τους λαούς. Άρπαξε —χωρίς καν πόλεμο— ένα κολοσσιαίο κομμάτι του Πλανήτη και ταυτόχρονα έλεγχε την ελληνική γνώση. Όποιον δεν μπορούσε να τον νικήσει και να τον λεηλατήσει με την στρατιωτική ισχύ της τερατώδους αυτοκρατορίας της, τον νικούσε με την επίσης τρομερή ισχύ της ελληνικής διπλωματικής γνώσης. Όλο όμως το μυστικό της επιβίωσή της ήταν η δύναμή της στο επίπεδο του υλικού κεφαλαίου.
Κατείχε μόνη της περισσότερο κεφάλαιο απ’ όλα τα υπόλοιπα εθνικά “αδέρφια” της μαζί. Γιατί ήταν αυτό το μυστικό της ισχύος της; Γιατί, το να στηρίζεσαι στη γνώση δεν είναι ποτέ απόλυτα ασφαλές. Πάντα εγκυμονούν κίνδυνοι. Κίνδυνοι λαθών από πλευράς αυτού που τη χρησιμοποιεί αλλά και κίνδυνοι να βρεθεί απέναντί σου κάποιος ακόμα πιο πονηρός και προικισμένος. Η εύκολη καθημερινότητα της εξουσίας εξασφαλίζεται πάντα από τη σταθερότητα του κεφαλαίου. Του υλικού κεφαλαίου, που θρέφει τους ανθρώπους. Με αυτό το κεφάλαιο εκβιάζονται και απειλούνται οι λαοί. Με αυτό το κεφάλαιο εξασφαλίζεις πιστούς και πρόθυμους να θυσιαστούν για τα συμφέροντά σου δούλους.
Αυτήν την εύκολη καθημερινότητα τους την πρόσφερε το τεράστιο υλικό κεφάλαιό τους. Αυτό ήταν η δύναμή τους. Αήττητους όμως τους έκανε ο συνδυασμός αυτού του κεφαλαίου και της ελληνικής γνώσης. Ο συνδυασμός δύναμης και “ευφυΐας”. Η δυνατότητά τους να προστατεύουν με τη γνώση τους το κεφάλαιό τους και άρα τη δύναμή τους. Από εκεί και πέρα πάντα θα έπρεπε να γνωρίζουν προς ποια κατεύθυνση να “βλέπουν”, περιμένοντας τον κίνδυνο. Η “μοίρα” του Ανταίου ήταν “γραμμένη” από τότε που γεννήθηκε. Κινδύνευε από κάποιον άνθρωπο, ο οποίος θα ερχόταν από τον παλαιό κόσμο. Από κάποιον άνθρωπο, ο οποίος θα ερχόταν από τον ελληνικό κόσμο. Γι’ αυτόν τον λόγο οι Αγγλοσάξονες ήταν πάντα υποχρεωμένοι να παρακολουθούν αυτόν τον κόσμο. Απλά να τον παρακολουθούν, εφόσον, αν σέβονταν τις προδιαγραφές ασφαλείας, δεν κινδύνευαν από κανέναν. Δεν κινδύνευαν από καμία γνώση, αν συντηρούσαν το μέγεθος του κεφαλαίου τους. Αν συντηρούσαν τη δύναμή τους. Μόνον εκεί δεν θα συγχωρούνταν κανένα λάθος. Μόνον η “καχεξία” τους απειλούσε.
Αν συντηρούσαν αυτό το κεφάλαιο, ακόμα και ένας πανίσχυρος “Ηρακλής” της γνώσης θα ήταν αδύνατον να τους νικήσει. Το υλικό τους κεφάλαιο, δηλαδή, τους έδινε τη δυνατότητα να “καπελώσουν” τους πάντες στον τομέα της γνώσης. Να καπελώσουν ακόμα και τους ίδιους τους Έλληνες. Σε μια τέτοια περίπτωση δεν κινδύνευαν ποτέ κι από κανέναν. Το υλικό κεφάλαιο ήταν ο “Ινδός” τους. Μόνον πίσω από αυτόν ήταν απόλυτα ασφαλείς. Αυτό το κεφάλαιο έκανε τον Ρωμαίο Ανταίο ένα τέρας και τους Πυγμαίους Αγγλοσάξονες, γίγαντες. Γίγαντες “λοχίες”, οι οποίοι έσερναν εύκολα τους λαούς σε πολέμους και αλληλοσπαραγμούς. Μόνον αν έχανε αυτό το κεφάλαιο ο “ιπτάμενος” Ανταίος, οι Πυγμαίοι, που τον ακολουθούν, γίνονται αυτόματα νάνοι. Ασήμαντοι νάνοι, που μεθοκοπούν άνεργοι στις παμπ του Μάντσεστερ και του Λίβερπουλ.
Στην απώλεια αυτού του κεφαλαίου αναζητούμε το λάθος, που τους οδήγησε στη σημερινή κατάντια. Ο Τσόρτσιλ έκανε το μοιραίο λάθος να βάλει τον Ανταίο να σηκωθεί στις μύτες των “ποδιών” του και αυτό τον εξασθένισε. Στη συνέχεια οι Αμερικανοί με τους Εβραίους όχι μόνο δεν αντιλήφθηκαν εγκαίρως το λάθος, αλλά επιβάρυναν ακόμα πιο πολύ την κατάσταση. βάζοντάς τον να “πετάξει”. Αποποιήθηκαν το υλικό κεφάλαιο στο σύνολο των μορφών του και περιορίστηκαν στο “αέρινο”, που είναι το άυλο. Επειδή δεν κατάλαβε ο Ανταίος τι ακριβώς τον εξασθενεί από το 1945 και μετά, παρανόησε και δεν πάτησε ξανά γερά στη γη, διορθώνοντας γρήγορα το σφάλμα του Τσόρτσιλ. Ακολουθώντας τις εβραϊκές συμβουλές, αποφάσισε το 1991 να “πηδήξει” και τώρα είναι αδύναμος. “Ξεκόλλησε” από τη Γη και άρα από τη “μητέρα” του και τώρα μπορεί κάποιος να τον αρπάξει και να τον συνθλίψει.
Οι Αμερικανοί με τον τρόπο αυτόν μεγιστοποίησαν το αρχικό σφάλμα του Τσόρτσιλ. Το λάθος του στρατηγού “Μίστερ Μπιν” το ολοκλήρωσε ο στρατηγός “Αλ Μπάντι”. Όσο πιο ψηλά ανέβαινε ο Ανταίος, τόσο πιο πολύ εξασθενούσε. Όσο πιο ισχυρός φαινόταν, τόσο πιο αδύναμος ήταν. Στο τέλος έφτασε να ελέγχει όλο τον κόσμο, αλλά ήταν πλέον μια “φούσκα”, η οποία μπορούσε να σκάσει την οποιαδήποτε στιγμή. Μια “φούσκα”, η οποία έχει πλέον το πρόσωπο του αδύναμου και άσχετου Ομπάμα. Οι Αγγλοσάξονες είναι παγιδευμένοι στο λάθος. Υπέπεσαν σε μια αλυσίδα αδικαιολόγητων λαθών, η οποία στο τέλος έγινε βρόχος στο λαιμό τους. Αρχικά, εξαιτίας της Βρετανίας, παράτησαν τα φέουδα, εγκαταλείποντας τις αποικίες και στη συνέχεια, εξαιτίας των ΗΠΑ, διέλυσαν τα εργοστάσιά τους, για να περιοριστούν στις πατέντες και τα πνευματικά δικαιώματα.
Μπέρδεψαν αυτά τα οποία δεν έπρεπε να μπερδεύονται. Μπέρδεψαν την έννοια του κέρδους με αυτήν του κεφαλαίου. Αναζητώντας το μεγαλύτερο κέρδος, παράτησαν το κεφάλαιο. Εκεί τους πήραν στο “λαιμό” τους οι Εβραίοι. Οι Εβραίοι είναι έμποροι και άρα αναζητούν αποκλειστικά το κέρδος, εφόσον κεφάλαιο δεν διαθέτουν. Γι’ αυτόν τον λόγο είπαμε ότι η συναναστροφή των Αγγλοσαξόνων με τους Εβραίους ήταν καταστροφική. Την πάτησαν, όπως την πατά ο αφελής και άμετρα φιλόδοξος κληρονόμος, όταν τον βρίσκει ένας αλήτης του δρόμου και του υπόσχεται μεγάλα κέρδη. Ένας τοκογλύφος, που τον βάζει να πουλήσει το φέουδό του και με τα χρήματα που θα εισπράξει του υπόσχεται τεράστια κέρδη με τη δική του τοκογλυφική γνώση. Ένας πονηρός, ο οποίος του υπόσχεται ότι θα βάλει τα “γυαλιά” στους προγόνους του, οι οποίοι ήταν δειλοί και άσχετοι.
Αυτό έπαθαν οι Αγγλοσάξονες. Ακολούθησαν τους Εβραίους και πέρασαν τον “Ινδό” του κεφαλαίου. Τότε έκαναν το μεγαλύτερο λάθος όλων των εποχών. Όχι μόνον πέρασαν το απαγορευμένο όριο, αλλά άφησαν τις “βάρκες” στη διαχείριση των Εβραίων, οι οποίοι, όπως ήταν φυσικό, τις διέλυσαν και τις πούλησαν. Όχι μόνον πέρασαν στην απαγορευμένη περιοχή, αλλά στέρησαν από τους εαυτούς τους και τη δυνατότητα να επιστρέψουν πίσω. Όχι μόνον αποβιομηχάνισαν τη Δύση, αλλά διέλυσαν και πούλησαν τις βιομηχανικές της υποδομές. Τώρα παρακαλάνε να υπάρχουν στο Διάστημα απειλητικοί εξωγήινοι, για να τους “σώσουν” με την παρουσία τους. Οι εξωγήινοι είναι η τελευταία τους ελπίδα, για να νομιμοποιήσουν εκ νέου την παγκόσμια παρουσία τους και να δώσουν αξία στα πυρηνικά τους όπλα. “Φωνάζουν” καθημερινά και με όλα τα τεχνολογικά μέσα, μήπως και τους “ακούσει” κανείς από το Διάστημα. Δυστυχώς όμως γι’ αυτούς δεν τους ακούει κανείς. Είμαστε μόνοι στο Διάστημα και αυτοί είναι ακόμα πιο μόνοι στον κόσμο μας.
Τώρα θα νικηθεί ο Ανταίος, γιατί ήταν βλάκας. “Αlea jacta est”, όπως θα έλεγαν και οι Λόρδοι στη μητρική ρωμαϊκή τους γλώσσα. “Ο κύβος ερρίφθη” για τους Έλληνες, οι οποίοι απλά περίμεναν υπομονετικά το λάθος τους. Η ειρωνεία είναι ότι οι Αγγλοσάξονες, έστω και εν αγνοία τους, απέδειξαν αυτό το οποίο πάντα υποστήριζαν. Απέδειξαν ότι οι άνθρωποι και οι λαοί σε κάποια σημεία μπορεί να μην είναι ίδιοι μεταξύ τους. Μπορεί να μην απέδειξαν για τους εαυτούς τους ότι είναι οι “ανώτεροι” ανάμεσα στους λαούς, αλλά σίγουρα απέδειξαν ότι είναι οι πιο άχρηστοι. Το απέδειξαν με επιχειρήματα. Κανένας άλλος λαός στον κόσμο δεν ανέβηκε με ξένα μέσα τόσο “ψηλά” και δεν “έπεσε” τόσο γρήγορα από δικά του σφάλματα, όσο αυτοί. Μέσα σε πενήντα χρόνια κατέστρεψαν μια αυτοκρατορία, η οποία λειτουργούσε απροβλημάτιστα για περισσότερα από έξι χιλιάδες χρόνια. Τίποτε απολύτως να μην έκαναν, καλύτερα θα τα κατάφερναν. Να προσπαθούσαν να την καταστρέψουν, θα καθυστερούσαν παραπάνω.
Είναι θέμα χρόνου να τους τιμωρήσει η ανθρωπότητα με τον πιο σκληρό τρόπο. Χρησιμοποιώντας εναντίον τους το πιο ισχυρό “επιτίμιο” που διαθέτει και είναι αυτό της “λήθης”. Την απόλυτη, καθολική και θανάσιμη “λήθη”. Ακόμα και τη δαρβινική “ύβρη” τους θα την “ξεχάσει” η ανθρωπότητα. Γιατί; Γιατί ούτε αυτήν την “ύβρη” δεν την “έχτισαν”, ώστε να τοποθετηθεί έστω και ανάμεσα στα “εκθέματα”, τα οποία περιγράφουν τα μεγάλα “σφάλματα” της ανθρωπότητας. Δεν την “έχτισαν”, γιατί απλούστατα δεν είχαν ποτέ πρόθεση να την υπερασπιστούν. Ήταν “ύβρης” στο “μιλητό”, μπας και “τσιμπήσουν” από τους αγαθούς κάποιο κέρδος. Σαν τις βλαστήμιες που εκστομίζουν οι αλήτες του δρόμου, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι με αυτόν τον τρόπο διατυπώνουν μια δική τους ιδιόμορφη και τεκμηριωμένη θεολογική άποψη.
Οι Αγγλοσάξονες, μετά από δύο αιώνες πραγματικής κυριαρχίας στον Πλανήτη, κινδυνεύουν να ξεχαστούν από τους λαούς μέσα σε μια δεκαετία. Οι “συνομιλητές” του Θεού κινδυνεύουν να ξεχαστούν από τους “κατώτερους”. Γιατί; Γιατί επέλεξαν να είναι διαχειριστές και τους διαχειριστές δεν τους θυμάται κανένας, όταν αυτοί “απολύονται” και χάνουν τη διαχείριση. Θυμάται κανένας ποιος ήταν ο προηγούμενος διευθυντής τής Πόρσε, του Φερδινάρδου Πόρσε; Ο αθάνατος είναι αυτός ο οποίος θυμάσαι πάντα εξαιτίας του έργου του και όχι το “αναλώσιμο”, που απλά είναι απαραίτητο για την αθανασία του πρώτου. Αυτό κινδυνεύουν να πάθουν και οι Αγγλοσάξονες. Επέλεξαν να είναι οι πιο ακριβοπληρωμένοι και —λόγω θέσης— οι πιο διάσημοι διαχειριστές του χριστιανισμού. Εφήμερα διάσημοι για όσο διάστημα διατηρούν τη διαχείριση. Τι θα γίνει αν χάσουν τη διαχείριση; Ο χριστιανισμός θα μείνει αθάνατος στην ιστορία των ανθρώπων, ενώ θα “ξεχαστούν” οι αποτυχημένοι και δια της βίας “απολυμένοι” τελευταίοι διαχειριστές του.
Αν δηλαδή για τον οποιονδήποτε λόγο γίνει σήμερα καταμέτρηση των “προσφορών” των λαών στην ανθρώπινη πορεία, οι Αγγλοσάξονες δεν θα χωράνε σε καμία “λίστα”. Όλων των λαών οι “προσφορές” θα καταγραφούν, δίνοντάς τους την αθανασία και δεν θα υπάρχει ίχνος των Αγγλοσαξόνων. Μια αθανασία, την οποία θα “εγγυώνται” στους λαούς τα δικά τους έργα και οι δημιουργίες τους. Ιάπωνες, Κινέζοι, Ινδοί, Βαβυλώνιοι, Ασσύριοι, Πέρσες, Αιγύπτιοι, Έλληνες, Ρωμαίοι, Οθωμανοί, Κέλτες, Βίκινγκς, Γάλλοι, Γερμανοί, Ρώσοι, Ισπανοί, Μάγια, Ίνκας, Ινδιάνοι, Αβοριγίνες, Πυγμαίοι και Μασάι θα δώσουν το “παρών”. Δεν μπορεί κανένας να τους στερήσει την αθανασία. Θέλουν δεν θέλουν θα τους θυμούνται οι άνθρωποι, γιατί θα βλέπουν για πάντα τα έργα τους. Κίνδυνος να αδικηθεί κάποιος λαός δεν υπάρχει, γιατί φρόντισαν οι Αγγλοσάξονες να μας “μετρήσουν” όλους με έναν σχεδόν επαγγελματικό τρόπο. Μόνον οι ίδιοι δεν θα μπουν σ’ αυτήν την κατάταξη, γιατί απλά δεν είχαν τίποτε μετρήσιμο να μετρήσουν για τους εαυτούς τους. Τι έχει να μετρήσει πάνω του ο ευνούχος; Αυτοί θα παραμείνουν εσαεί απόντες.
Θα επιβεβαιώσουν αυτά τα οποία προφητεύουν οι θρησκείες για τους έσχατους καιρούς. Τους καιρούς κατά τους οποίους οι “πρώτοι” θα γίνουν “έσχατοι” και το αντίθετο. Αυτό περιμένουμε σήμερα. Το τέλος της ιστορίας. Περιμένουν όλοι οι άνθρωποι να επιβεβαιωθούν οι πίστεις τους και οι αγώνες τους. Περιμένουν την ανταμοιβή για τους κόπους τους. Είναι βέβαιον ότι θα επιβεβαιωθούν όλες οι θρησκείες των “κατωτέρων”, οι οποίες όμως δεν αφορούν τους “ανώτερους” δαρβινιστές απόγονους των αμοιβάδων. Οι γνώσεις των θρησκειών θα επιβεβαιωθούν στο σύνολό τους. Οι γνώσεις των λαών, οι οποίοι “εμπιστεύτηκαν” τον Θεό και λειτουργώντας κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν μ’ Αυτόν, εργάστηκαν και δημιούργησαν. Των λαών, που εμπιστεύτηκαν την Αλήθεια Του για τη Δημιουργία και εργάστηκαν μέσα στα πλαίσια αυτής της λογικής. Θα επιβεβαιωθούν ακόμα και οι γνώσεις των εβραϊκών “παρασίτων”, οι οποίοι (τα οποία) ποτέ δεν έγιναν δαρβινιστές, γιατί απλούστατα δεν το είχαν ανάγκη. Αυτοί(ά) πάντα θεωρούσαν για τους εαυτούς τους ότι είναι “ανώτεροι(α)”, λόγω Θείου Χρίσματος. Των “παρασίτων”, τα οποία γνωρίζουν εδώ και αιώνες ότι στους έσχατους καιρούς θα μεταφερθούν πάνω στα φτερά του Αετού. Απλά δεν γνωρίζουν ότι θα μεταφερθούν ως “παράσιτα” και τίποτε παραπάνω.
Οι δαρβινιστές σε τι ακριβώς θα μπορούσαν να περιμένουν να δικαιωθούν; Θα σηκωθούν επιτέλους τα σκουλήκια και θα μας αποκαλύψουν τα μυστικά τους σχέδια για την πρόοδο της ανθρωπότητας; Θα δικαιώσουν τους “απογόνους” τους; Θα τους “ενώσουν” με τους εξωγήινους αδερφούς τους; Το μόνο που μπορούν να περιμένουν οι δαρβινιστές Αγγλοσάξονες είναι μια μερική δικαίωση της δαρβινικής θεωρίας, η οποία όμως θα τους πληγώσει. Μπορεί να μην αποδείχθηκε ποτέ ότι οι ανάγκες για επιβίωση ή πρόοδο οδήγησαν την ανθρωπότητα στην εξέλιξη κάποιου “ανώτερου” ανθρώπινου είδους, αλλά για τους ίδιους στόχους κάποιοι επέλεξαν συνειδητά να λειτουργούν ως “κατώτεροι”. Επέλεξαν να ζουν ως άνθρωποι και άρα ως Homo, οι οποίοι όμως δεν είναι Sapiens, εφόσον περιμένουν από τους Λόρδους να σκεφτούν και ν’ αποφασίζουν για λογαριασμό τους. Ως άνθρωποι, που δεν έχουν το αυτόβουλο και αναγκαστικά υποτάσσονται σε κάθε μορφής εξουσία, η οποία κρίνουν ότι μπορεί να τους εξυπηρετήσει καλύτερα απ’ ό,τι θα μπορούσαν να κάνουν οι ίδιοι για τους εαυτούς τους.
Είναι τραγικό και μόνον να το σκεφτεί κάποιος. Οι Αγγλοσάξονες συμμετείχαν στην ολοκλήρωση της πορείας του ανθρώπου εν αγνοία τους. Αυτοί, οι οποίοι προσπάθησαν να χρησιμοποιήσουν τους ανθρώπους, χρησιμοποιήθηκαν για υποθέσεις της ανθρωπότητας όσο κανένας άλλος. Αυτοί, οι οποίοι προσπάθησαν να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντά τους εις βάρος των υπολοίπων, βρέθηκαν να εξυπηρετούν εν αγνοία τους —και με έναν πολύ πιο απάνθρωπο τρόπο— συμφέροντα τρίτων. Εξυπηρέτησαν την ανθρωπότητα, χωρίς να γνωρίζουν τι κάνουν.
Όλα αυτά, εξαιτίας των επιλογών τους. Όλα αυτά, εξαιτίας της εσφαλμένης αντίληψής τους περί των ανθρώπων. Μιας αντίληψης, που νόμιζαν ότι τους βόλευε, ενώ στην ουσία τους συνέθλιβε. Με έναν βασανιστικό και σχεδόν απάνθρωπο τρόπο εκπαιδεύονταν να αισθάνονται “διαφορετικοί”, αλλά η πραγματικότητα της ζωής, που ακολουθούσε αυτήν της εκπαίδευσης, δεν μπορούσε να τους επιβεβαιώσει την πεποίθησή τους. Έβγαιναν στην κοινωνία και δεν τους υπολόγιζε κανένας γι’ αυτά τα οποία σκέφτονταν και έλεγαν. Ό,τι είχε αξία και ήταν άξιο θαυμασμού είχαν προλάβει να το σκεφτούν και να το πουν άλλοι. Ό,τι τους απόφερε κέρδος, ήταν δανεικό. Μπροστά τους έβρισκαν πάντα τους ίδιους να τους ταπεινώνουν και απέναντί τους έβρισκαν πάντα όλους τους υπόλοιπους να τους αμφισβητούν.
Μη μπορώντας να επιβεβαιώσουν την πνευματική τους “ανωτερότητα”, αναγκαστικά πήγαν στα ταπεινά. Μη μπορώντας να ξεδιψάσουν την ψυχή τους στα πνευματικά, κατέφυγαν στα υλικά. Άφησαν τα θεϊκά της ανθρώπινης φύσης και περιορίστηκαν στα ζωικά. Αναζήτησαν και πέτυχαν να φτάσουν στα απώτατα όρια της ζωικής φύσης του ανθρώπου. Ανέβηκαν απάτητες βουνοκορφές. Κατέβηκαν σε απάτητα σπήλαια. Δίψασαν, μέχρι να βρουν το σημείο που πεθαίνει ο ανθρώπινος οργανισμός. Ήπιαν, μέχρι να βρουν το σημείο που επίσης πεθαίνει αυτός ο οργανισμός. Κάηκαν, πάγωσαν, πέταξαν, γκρεμίστηκαν, μέχρι του σημείου που δεν υπάρχει λογική εξήγηση.
Πηγαίνουν στα Πανεπιστήμια και έχοντας δεδομένη τη δανεική ελληνική γνώση, η οποία θα τους επιτρέψει να “προοδεύσουν”, διεκδικούν την “αθανασία” της μοναδικότητας, πηδώντας από ταράτσες ή πίνοντας μπύρες μέχρι πνιγμού. Στα Feternities μόνον μπορεί να καταλάβει κάποιος πού είναι μοναδικός ο κάθε Αγγλοσάξονας. Εκεί ακόμα και ο αυνανισμός είναι ένα “άθλημα”, που κάθε χρόνο περιμένει τον μελλοντικό “αθάνατο”, ο οποίος θα ξεπεράσει τους προηγούμενους. Ούτε μπορεί να φανταστεί κάποιος πόσες ανθρώπινες απώλειες “μετράει” ο αγγλοσαξονισμός από τη συνειδητή παραβίαση των ανθρώπινων ορίων από τα μέλη του. Πιο πολλοί Αγγλοσάξονες πρέπει να σκοτώθηκαν, επιχειρώντας να ξεπεράσουν τα πάσης φύσεως όρια του ανθρώπινου οργανισμού, παρά σε πολέμους. Ακόμα και σήμερα το ίδιο κάνουν. Αν ψάχνει κάποιος να βρει ποιος είναι ο άνθρωπος, ο οποίος έχει επιβιώσει από την κατάχρηση “κραχ”, στην Αγγλία πρέπει να πάει να τον βρει. Αγγλοσάξονας ήταν αυτός, που βρέθηκε νεκρός με ένα μήλο στο στόμα, στην προσπάθειά του να “μεγεθύνει” οριακά τον οργασμό του.
Γιατί τα κάνουν όλα αυτά; Γιατί ακρωτηριάστηκαν, προκειμένου να αισθάνονται ξεχωριστοί και μόνον σ’ αυτούς τους τομείς μπορούσαν να ξεχωρίσουν. Στους τομείς στους οποίους δεν ενδιέφερε κανέναν φυσιολογικό άνθρωπο να διακριθεί. Μόνον η αυτοκτονική τους διάθεση τούς πρόσφερε τη δυνατότητα να νιώσουν “μοναδικοί”. Να νιώσουν όπως τους “υποσχόταν” η εκπαίδευσή τους. Ήταν “ανάπηροι” και ήταν οι μόνοι από τους ανθρώπους που δεν δίσταζαν να φλερτάρουν τον θάνατο, ο οποίος θα έδινε κάποιο νόημα στην “αναπηρία” τους. Γι’ αυτόν τον λόγο αναρωτήθηκαν ακόμα και για πράγματα, για τα οποία δεν έχει αναρωτηθεί ποτέ και κανένας ανθρώπινος πολιτισμός ή άνθρωπος. Για πράγματα, που δεν έχει νόημα να αναρωτηθεί ένας φυσιολογικός άνθρωπος. Για πράγματα, που απασχολούν μόνον τους δυνάμει αυτόχειρες. Μόνον Αγγλοσάξονας μπορούσε να σκεφτεί το περίφημο …”να ζει κανείς ή να μην ζει” και μόνον Αγγλοσάξονες μπορούσαν να το κατανοήσουν. Αν το να ζεις σημαίνει να βασανίζεσαι ισοβίως, τότε ο “ένδοξος” θάνατος μιας μοναδικής αλλά στιγμιαίας βλακείας φαίνεται μια λογική επιλογή.
Οι επιλογές τους ήταν θανάσιμες για τους ίδιους και βασανιστικές για όλους όσους είχαν την ατυχία να στέκονται ανάμεσα σ’ αυτούς και τα συμφέροντά τους. Κανένα θύμα τους όμως δεν βασανίστηκε τόσο πολύ από αυτούς όσο οι ίδιοι από τους εαυτούς τους. Γιατί; Γιατί είχαν πάρει τον λάθος “δρόμο”. Γιατί νόμιζαν ότι είναι “ανώτεροι” σε έναν κόσμο που φτιάχτηκε από τον Θεό με ίσους ανθρώπους. Στα καλύτερά τους νόμιζαν ότι, σαν μεγαλοπρεπείς θεοί, οδηγούσαν την ανθρωπότητα “μπροστά”. Νόμιζαν ότι την κινούσαν, επειδή την “έλκυαν” προς το μέρος τους σαν ανώτεροι θεοί, ενώ στην πραγματικότητα την “απωθούσαν” ως κατώτερα ανθρωποειδή. Νόμιζαν ότι την τραβούσαν, επειδή βρίσκονταν μπροστά της, ενώ αυτοί την έσπρωχναν, επειδή ήταν πίσω της. Πράγματι τη βοηθούσαν στην πορεία της, αλλά τη βοηθούσαν ως επιθετικοί σκύλοι, οι οποίοι απλά καταδιώκουν τους ανθρώπους και τους αναγκάζουν να τρέξουν προς πάσα κατεύθυνση και άρα και προς τη σωστή.
Ακόμα και σήμερα δείχνουν να μην κατανοούν τη θέση τους στον κόσμο. Παρόλο που δεν δημιούργησαν ποτέ τίποτε και δεν προσέφεραν σε κανέναν τίποτε, νομίζουν ότι τους “χρωστάει” η ανθρωπότητα, ενώ αυτοί είναι που χρωστάνε, εφόσον λεηλάτησαν και κακοποίησαν τους πάντες. Νομίζουν ότι δικαιούνται ανταμοιβής για τη λαμπρή “ηγεσία” τους, ενώ το μόνο που δικαιούνται είναι η τιμωρία για την κλοπή τους. Θλιβεροί Αγαμέμνονες κοσμοκράτορες, οι οποίοι, μόλις πέτυχαν τον στόχο τους, βρήκαν τον πιο ταπεινωτικό και άδοξο θάνατο. Αγαμέμνονες, που στα πεδία, όπου οι υπόλοιποι αναζητούσαν τη δόξα, αυτοί αναζητούσαν τις πλούσιες λείες. Υβριστές των πάντων. Υβριστές των Ελλήνων και του Αχιλλέα. Υβριστές δυνάμεων, οι οποίες απλά τους ανέχτηκαν και δεν τους εξόντωσαν λόγω “ανωτέρων” διαταγών. Τώρα που τελειώνει η μεγάλη μάχη της ανθρωπότητας για την ανάπτυξή της και ο καθένας θα πρέπει να γυρίσει στην “εστία” του, θα βρουν τον “θάνατο” να τους περιμένει μέσα στο “σπίτι” τους. Θα βρουν τον θάνατο στην απόλυτη παρακμή τους. Στην απόλυτη οικονομική, κοινωνική, συλλογική, αλλά και ατομική τους παρακμή.
Απλά πράγματα. Οι Αγγλοσάξονες και ο αγγλοσαξονισμός σύντομα θα “σβήσουν” από τον “χάρτη” της ανθρώπινης ιστορίας. Δεν έχουν δημιουργήσει το παραμικρό άξιο λόγου έργο, ώστε να τους “θυμάται” κανείς. Μόνον δάκρυα έχουν προσφέρει στην ανθρωπότητα και αυτά κάποτε στεγνώνουν και δεν γίνονται μνημεία. Μόνον προσβολές έχουν προσφέρει στην ανθρωπότητα και ποτέ έργο. Ή μήπως να θεωρήσουμε σαν αθάνατο μνημείο του μέλλοντος το κλουβί που υπάρχει στον ζωολογικό κήπο της Βρετανίας, όπου “εκτίθενται” ζωντανοί άνθρωποι; Ή μήπως να θεωρήσουμε σαν αθάνατο μνημείο του μέλλοντος τις βρετανικές “πυραμίδες” από άδεια κουτιά μπύρας, που αφήνουν πίσω τους οι Αγγλοσάξονες μετά από κάθε “εκπολιτιστική” τους έξοδο από το νησί;
Ακόμα και τα πραγματικά μνημεία τους στη Βρετανία θα “προστεθούν” στην ελληνορωμαϊκή ή την κελτική κληρονομιά, εφόσον αυτοί κάποτε επέλεξαν να μην πάρουν το ρίσκο για το αμφίβολο κέρδος του “δημιουργού”, παρά να πάρουν τα σίγουρα και μεγάλα κέρδη του απλού “εργολάβου” και “εκθέτη”. Τα μνημεία τους θα καταγραφούν ως ελληνικού ρυθμού μνημεία, κατασκευασμένα από κάποιους άγνωστους Αγγλοσάξονες μεροκαματιάρηδες. Στην ουσία, ούτε ακόμα και η τεχνογνωσία, την οποία σήμερα “διαφημίζουν” σαν το εθνικό τους κεφάλαιο —και με την οποία τυραννούν τον κόσμο—, είναι δικό τους δημιούργημα. Αν το ψάξει λίγο κάποιος, θα δει ότι η βάση αυτής της τεχνογνωσίας είναι γερμανικής προέλευσης, την οποία την εμπλούτισαν με τον κόπο και την ευφυΐα τους οι “μετανάστες” της εκπαίδευσης. Τα μυαλά των “κατωτέρων”, τα οποία τα αγόραζαν με τα χρήματά τους, για να πολλαπλασιάσουν το κεφάλαιό τους. Οι ίδιοι μόνον λογιστές και δικηγόρους έχουν “παράγει” και ως γνωστόν αυτοί μόνον τις κοπριές τους αφήνουν πίσω τους. Αυτές είναι οι επιστήμες των “ανωτέρων”.
Για όλους αυτούς τους λόγους θα “φύγουν” από την ανθρώπινη ιστορία όπως φεύγουν οι κλέφτες, χωρίς ν’ αφήσουν κανένα “ίχνος”. Όπως φεύγουν πάντα αυτοί οι οποίοι ζουν με κλεμμένα ή δανεικά. Θα φύγουν όπως έφευγαν —ταπεινωμένα και με ένα κουτάκι στα χέρια τους— τα άλλοτε υψηλόμισθα, διάσημα και “πετυχημένα” στελέχη της Lehman Bros, όταν αυτή χρεοκόπησε. Τα πάλαι ποτέ Golden Boys, που σήμερα, όταν δεν κάνουν ντελίβερι για να επιβιώσουν, μαλώνουν κάτω από τις γέφυρες για την απάνεμη γωνιά. Θα φύγουν, όπως φεύγει η πιτυρίδα από το σακάκι. Χωρίς καν έναν “λεκέ” …να τους θυμόμαστε, έστω και αρνητικά.
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΤΡΑΪΑΝΟΥ
Δημιουργός της θεωρίας του Υδροχόου
Φιλε μου ο σημερινός εχθρός σου είναι η παραπληροφόρηση των μεγάλων καναλιών. Αν είδες κάτι που σε άγγιξε , κάτι που το θεωρείς σωστό, ΜΟΙΡΆΣΟΥ ΤΟ ΤΩΡΑ με ανθρώπους που πιστεύεις οτι θα το αξιολογήσουν και θα επωφεληθούν απο αυτό! Μην μένεις απαθής. Πρώτα θα νικήσουμε την ύπνωση και μετά ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ τα υπόλοιπα.
Επιλεξτε να γινετε οι πρωτοι που θα εχετε προσβαση στην Πληροφορια του Stranger Voice
Greek