Ένας από τους ελάχιστους διάσημους έλληνες επιστήμονες , που ερεύνησε και το φαινόμενο των UFO υπήρξε ο Παύλος Σαντορίνης, ο οποίος γεννήθηκε το 1893 στην Οδησσό της Ρωσίας και απεβίωσε το 1986 στην Αθήνα.

Σπούδασε στο Πανεπιστήμιο και στο Πολυτεχνείο της Ζυρίχης από το 1905 ως το 1919.
Ο Σαντορίνης υπήρξε καθηγητής της φυσικής στο Εθνικό Μετσόβειο Πολυτεχνείο και συνέβαλε σημαντικά στην τελειοποίηση του ραντάρ με την εφεύρεση του εκατοστομετρικού ραντάρ, που όπως γνωρίζουμε, υπήρξε βασικός συντελεστής στην νίκη των συμμάχων, στο Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.

Υπάρχει ακόμη η άποψη ότι ο Σαντορίνης ουσιαστικά ήταν ο εφευρέτης του ραντάρ, του οποίου τα σχέδια έκλεψαν και εκμεταλλεύτηκαν οι Aγγλοι.

Ακόμα ο Σαντορίνης, στη δεκαετία του 1950, συμμετείχε σε αρκετά διεθνή επιστημονικά συμπόσια, άλλοτε με την ιδιότητα του επίσημου προσκεκλημένου και άλλοτε με την ιδιότητα του επίσημου ομιλητή. Εδώ πρέπει να τονισθεί ιδιαίτερα ότι ο Σαντορίνης τόλμησε στις ιδιαίτερες συζητήσεις που είχε σε αυτά τα συνέδρια με συναδέλφους του, να αναφερθεί σrο θέμα των UFOs, παρόλο που γνώριζε, ότι το αντιμετωπίζουν με απέχθεια και ειρωνεία.

Το Β’ εξάμηνο του 1947, ένα απροσδόκητο γεγονός που αφορούσε την διέλευση παράδοξων αντικειμένων πάνω από τον Ελληνικό εναέριο χώρο προκάλεσε πολλά ερωτηματικά στην τότε στρατιωτική κυβέρνηση, επειδή λόγω του εμφυλίου πολέμου που μαινόταν, θεωρήθηκε ότι ίσως να επρόκειτο για άγνωστα, εναέρια Ρωσικά όπλα.

Η κυβέρνηση σύστησε τότε μια επιστημονική επιτροπή στην οποία τέθηκε επικεφαλής ο Παύλος Σαντορίνης.
Σύντομα η επιτροπή κατέληξε στο συμπέρασμα ότι τα άγνωστης ταυτότητας ιπτάμενα αντικείμενα δεν ήταν Ρωσικά όπλα και συνιστούσε να γίνει πλήρης διερεύνηση αυτής της υπόθεσης.

Όμως, η τότε Ελληνική κυβέρνηση ζήτησε την βοήθεια του Αμερικανικού υπουργείου Εθνικής Aμυνας για την διαλεύκανση αυτής της υπόθεσης, όμως, σύμφωνα με αποκαλύψεις του Σαντορίνη, οι αρμόδιοι Αμερικάνοι συνέστησαν να σταματήσουν αμέσως οι έρευνες και το θέμα να αποσιωπηθεί. Ταυτόχρονα, Αμερικανοί εμπειρογνώμονες στάλθηκαν από την Αμερικάνικη κυβέρνηση για περαιτέρω ειδικές έρευνες, τα αποτελέσματα των οποίων δεν κατέστησαν ποτέ γνωστά.

Όμως ο Σαντορίνης συνέχισε σε ιδιωτικό πλέον επίπεδο τις έρευνες για την φύση και προέλευση αυτών των αντικειμένων και τα αποτελέσματα αυτών των ερευνών του τα απεκάλυψε σε μια συνέντευξη που παραχώρησε τον Φεβρουάριο του 1966, στον Κωστή Μεραναίο, της κρατικής ραδιοφωνίας.

Είναι αξιοσημείωτο ότι στις ελάχιστες βιογραφίες που υπάρχουν για τον Παύλο Σαντορίνη, αποκρύπτεται με επιμέλεια αυτή η σημαντική του ενασχόληση με το φαινόμενο των UFO, δίκαια μπορεί κάποιος ν’ αναρωτηθεί σε τι αποσκοπεί η απόκρυψη αυτής της σημαντικής ενασχόλησης με το φαινόμενο των UFO.

Λόγω της ιστορικής σπουδαιότητας, τουλάχιστον για την Ελληνική ουφολογία, αυτής της συνέντευξης που μεταδόθηκε από το Ελληνικό ραδιόφωνο, και από σεβασμό στη μνήμη αυτού του λαμπρού επιστήμονα η συνέντευξη παρατίθεται αυτούσια χωρίς καμία παρέμβαση.

ΜΕΡΑΝΑΙΟΣ :
Είναι γνωστή η προσωπικότης του καθηγητού κ. Παύλου Σαντορίνη.
Χάρις σ’ αυτόν η ελληνική επιστήμη έχει τα πρωτεία της εις την διεθνή άμιλλαν της ερεύνης.
Τελευταίως ακόμη η εκλογή του ως fellow της Ακαδημίας Επιστημών της Ν. Υόρκης, αποτελεί μίαν άλλην αναγνώρισιν του διεθνούς κύρους του. Ο καθηγητής κ. Σαντορίνης εκτός της εφευρέσεώς του, του Εκατοστομετρικού Ραντάρ (1936-1940), του Ραδιοπυροσωλήνος, (του μυστικού όπλου των ΗΠΑ), του Ηλεκτρονικού Εγκεφάλου Η, της συμβολής του εις την μελέτην των βασικών ηλεκτρονικών φαινομένων κ.λπ. δίδει συνεχώς το παρόν εις τον διεθνή επιστημονικόν κόσμον.
Διά το θέμα των Ιπτάμενων Δίσκων έχουν διατυπωθεί πολλαί απόψεις.

Η πρώτη όμως, αυστηρώς επιστημονική θέσις, αντιμετώπισις και εξήγησις του φαινομένου μας δίδεται σήμερα από τον καθηγητήν κ. Παύλον Σαντορίνην, τον οποίον θα έχωμεν την ευκαιρίαν να ακούσωμεν αμέσως.

ΣΑΝΤΟΡΙΝΗΣ :
Μέχρι τo 1954 ο Ιπτάμενος Δίσκος ήτο εν μεμονωμένον φαινόμενον. Από καιρού εις καιρόν ενεφανίζετο εις τον ουρανών εν αντικείμενον, το οποίον δεν έμοιαζε προς κάτι το γνωστόν, εξετελέσει σειράν καταπληκτικώς απότομων κινήσεων και κατόπιν εξηφανίζετο.

‘Ηδη εκ των πρώτων εμφανίσεων των αντικειμένων αυτών, ετέθη το ερώτημα περί της φύσεως και προελεύσεώς των, επειδή το καθ’ εαυτό γεγονός της υπάρξεώς των ουδόλως ήτο δυνατόν ν’ αμφισβητηθή.

ΜΕΡΑΝΑΙΟΣ :

Και ποια είναι η εξήγησις που μπορεί να δοθή στα φαινόμενα αυτά ;
ΣΑΝΤΟΡΙΝΗΣ :

Oι εξηγήσεις είναι αι εξής τρεις :

Κατά την μεν πρώτην, επρόκειτο περί εντυπωσιακών επιδείξεων μιας αγνώστου Μεγάλης Δυνάμεως, η οποία επεχείρει, δια των εμφανίσεων αυτών, να επηρεάση υπέρ αυτής, την κοινήν γνώμην των άλλων Κρατών.

Ομολογώ ότι ήμην εξ αρχrjς οπαδός της εξηγήσεως αυτής, καίτοι ήτο δύσκολον ν’ αντιληφθή κανείς δια ποίον λόγον η υπ’ όψιν Μεγάλη Δύναμις, εκρύπτετο, όπισθεν ανωνυμίας, ενώ ο προορισμός των επιδείξεων αυτών θα ήτο ακριβώς η εμφάνισις της τελειότητος των υπ’ αυτής κατασκευα-ζομένων πυραύλων.

Κατά την δευτέραν εξήγησιν, ότι επρόκειτο περί φαινο-μένων δια τα οποία υπάρχουν αληθοφανείς ερμηνείαι ως π.χ. εμφάνισις μετεωριτών ή άλλων φυσικών φαινομένων. Εν τούτοις, υπάρχουν και σήμερον ακόμη, εκατοντcίδες επισήμων παρατηρήσεων Ιπταμένων Δίσκων, αι οποίαι δεν ηδυνήθησαν να εξηγηθούν ως φυσικά φαινόμενα.

Κατά την τρίτην εξήγησιν, ότι πρόκειται περί της επισκέψεως κατοίκων ενός άλλου Πλανήτου.

Η εξήγησις αυτή εφαίνετο αρχικώς τόσον γελοία, ώστε ουδείς άνθρωπος σεβόμενος εαυτόν, ηδύνατο να δώση πίστιν εις μίαν, εκ πρώτης όψεως, τόσον εξωφρενικήν ερμηνείαν των παρατηρηθέντων μυστηριωδών φαινομένων.
Οπότε, συνέβη κάτι το καταπληκτικόν.

Kατά τας ημέρας 24, 26, 27, 29 Σεπτεμβρίου, 2, 3, 7, 11, 12, 14 και 15 Οκτωβρίου, 1954, εσημειώθη ομαδική εμφάνισις των μυστηριωδών αυτών αντικειμένων, τα οποία παρετηρήθησαν εις διάφορα σημεία της Γαλλίας, εθεάθησαν υπό διαφόρων, αγνώστων μεταξύ των ανθρώπων, εκ δε της συστηματικής παραβολής των παρατηρήσεων αυτών, εξήχθη, καθαρώς επιστημονικώς, το συμπέρασμα, ότι επρόκειτο περί των αυτών αντικειμένων, τα οποία εγένοντο ορατά εις διάφορα σημεία της Ευρώπης και της Αμερικής.

Εκ της παραβολής των εκάστοτε ωρών εμφανίσεως των αντικειμένων τούτων, υπελογίσθη η ταχύτης αυτών, η οποία υπερέβαινε, κατά πολύ την ταχύτητα των σημερινών αεροπλάνων.

ΜΕΡΑΝΑΙΟΣ :
Έγιναν απόπειραι να πλησιασθούν τα μυστηριώδη αυτά αντικείμενα ;
ΣΑΝΤΟΡΙΝΗΣ :
Πολλαί απόπειραι Αμερικανών και άλλcυν αεροπόρων να πλησιάσουν τα μυστηριώδη αυτά αντικείμενα διά να τα εξαναγκάσουν εις προσγείωσιν, είχον ως αποτέλεσμα την κατάρριψιν αυτών εκ μεγcιλου ύψους, τα δε συντρίμματα των αεροσκαφών και τα διαμελισμένα πτώματα των πιλοτών, εξέπεμπον ισχυράν ραδιενεργόν ακτινοβολίαν, τελείως αγνώστου προελεύσεως.

1)
Αναφέρω ως πρώτον κλασσικόν παράδειγμα την επί-θεσιν ενός Αμερικανικού αεροπλάνου εναντίον ενός Ιπταμένου Δίσκου.
Την 7ην Ιανουαρίου 1948, η στρατιωτική αστυνομία του φρουρίου Κnοx όπου το γνωστόν Θησαυροφυλάκιον των Αμερικανών, επεσήμανε προς το αεροδρόμιο Godman εν πελώριον αντικείμενον ιπτάμενον προς την διεύθυνσίν του.

Μισή ώρα αργότερα το αντικείμενον τούτο έφθασεν υπεράνω του αεροδρομίου και ανυψώθη κατακορύφως προς τα άνω.
Ο συνταγματάρχης Hix και ο ταγματcιρχης Woods το παρετήρησαν ενώ ο λοχαγός Mantell οδηγών το σκάφος Ρ.51 αρχίζει τη καταδίωξίν του, συνοδευόμενος από δύο άλλα καταδιωκτικά αεροπλάνα. Επέτυχε να το πλησιάση και ν’ αναγγείλη διά του ασυρμάτου ότι το «αντικείμενον είναι μεταλλικόν και πελωρίων διαστάσεων».
Το τελευταίον του μήνυμα ήτο το εξής:

«Βρίσκεται πάντοτε υπεράνω εμού, κινούμενον με την αυτήν ή μεγαλυτέραν ταχύτητα.
Ανέρχομαι εις 7000 μέτρα.

Εάν δεν δυνηθώ να το πλησιάσω, θα εγκαταλείψω την καταδίωξιν».

Τα συντρίμματα του αεροπλάνου ευρέθησαν επί του εδάφους.

Ενεφάνιζον δε μυστηριώδεις ραβδώσεις αι οποίαι Θυμίζουν τας προκαλούμενας ενίοτε υπό των κεραυνών.

2)
Ως δεύτερον παράδειγμα αναφέρω μίαν περίπτωσιν επιθέσεως ενός Ιπτάμενου Δίσκου εναντίον ενός αεροπλάνου.
Το DC3 (Ντακότα) εκτελούν την συγκοινωνίαν μεταξύ Ατλάντας και Βοστόνης απεγειώθη από το Χιούστον την 23ην Ιουλίου 1948 και ώραν 20.30.

Κυβερνήτης του σκάφους ήτο ο Κλάρενς Chiles, έχων στο ενεργητικόν του 8.500 ώρας πτήσεως, συνταγματάρχης του Air-Trans-port Command.

Εις τας 20.45 είδος τορπίλλης άνευ πτερών, επετέθη εναντίον του.
Δι’ ενός απότομου ελιγμού την απέφυγεν ενώ αυτή ανήλθε με ιλιγγιώδη ταχύτητα.
Ολόκληρων το πλήρωμα διέκρινε επί του αντικειμένου τούτου διπλήν σειράν παραθύρων.

3)
Τρίτον κλασσικόν παράδειγμα :
η υπόθεσης Γκόρ-νταμαν.

Την 1ην Οκτωβρίου 1948 περί ώραν 21ην, ο υπολοχαγός Γκόρντμαν επρόκειτο να προσγειωθrj με το αεροπλάνον του Ρ.51 εις το αεροδρόμιον Φάργκο των ΗΠΑ οπότε αντελήφθη εν φωτεινόν ιπτάμενον αντικείμενον εις ύψος 350 μέτρων άνωθεν αυτού.
Ο Γκόρντμαν επετέθη εναντίον του αντικειμένου τούτου και η μάχη συνεχίσθη μέχρι ύψους 5000 μέτρων οπότε διεπιστώθη οτι οι ελιγμοί του εξετελούντο με απόλυτον λογικότητα.

Μετά παρεύλεσιν είκοσι λεπτών το αντικείμενον τούτο απεμακρύνθη με ιλιγγιώδη ταχύτητα.
Μετά την προσγείωσίν του το Ρ.51 υπεβλήθη εις ανάλυσιν με μετρητήν Γκάϊγκερ με θετικά αποτελέσματα.
Έως το 1952 οι Αμερικανοί συνέλεξαν αρκετάς χιλιάδας παρατηρήσεις πλείσται των οποίων αναφέρονται εις την έκθεσιν του λοχαγού Ruppelt.

Σημειωτέον ότι εις άνω των εξακοσίων περιπτώσεων δεν ηδυνήθη να δοθή μια φυσική ερμηνεία των υπ’ όψιν εμφανίσεων.

ΜΕΡΑΝΑΙΟΣ :
Υπήρξαν ανάλογα περιστατικά ;
ΣΑΝΤΟΡΙΝΗΣ :
Ο Γάλλος Aime Michel υπεβλήθη εις τον κόπον να συλλέξη και να επισημάνη επί ενός χάρτου της Γαλλίας τας χιλιάδας παρατηρήσεων επί των Ιπταμένων Δίσκων της περιόδου μεταξύ της 24ης Σεπτεμβρίου και της 15ης Οκτωβρίου 1954.
Τούτο του επέτρεψε ν’ ανακαλύψη το υπ’ αυτού ονομασθέν φαινόμενον της Ορθοτενίας.

Δηλαδrj της συστηματικrjς κατανομής των εμφανίσεων Ιπταμένων Δίσκων άνωθεν της Γαλλίας ωσάν τα αντικείμενα αυτά να εκτελούσαν μίαν συστηματικήν επιστημονικήν εξερεύνησιν επί του Γαλλικού εδcιφους.

Επί πλέον, ακριβώς τα αυστηρώς γεωμετρικά σχrjματα των εν λόγω τροχιών αποκλείουν σχεδόν μετά βεβαιότητος πάσαν ερμηνείαν περί της τυχαίας δήθεν εμφανίσεως των μυστηριωδών αντικειμένων αυτών, υπεράνω του εδάφους της Γαλλίας.
Ο Michel συνεκέντρωσε τα πορίσματα αρκετών χιλιάδων τοιούτων παρατηρήσεων εις το σύγγραμμά του «Μυστηριώδη Ουράνια Αντικείμενα» (Παρίσι 1958).

Διευκρινίζω ότι τα στοιχεία τα οποία αναφέρω βασίζονται εξ ολοκλήρου εις το σύγγραμμα του Michel, ως την σήμερον πληρεστέραν πηγήν επί του θέματος των Ιπταμένων Δίσκων.

Εφ’ όσον πολλαί εμφανίσεις Ιπταμένων Δίσκων δεν ηδυνήθησαν να εξηγηθούν ως φυσικά φαινόμενα και εφ’ όσον αποκλείεται εκ των πραγμάτων η κατασκευή των Ιπταμένων Δίσκων τούτων υπό του Ανθρώπου, η μόνη απομένουσα εξήγησις της εμφανίσεώς των επί της Γης, είναι κατά τον Aime Michel η έξωθεν του Πλανήτου μας προέλευσις αυτών.

Όλοι ενθυμούμεθα την περυσινήν είδησιν, κατά την οποίαν εθέαθησαν δύο περίεργοι “επιβάται” εις το Περού, οι οποίοι άμα αντελήφθησαν, ότι παρετηρούντο, επέβησαν εσπευσμένως του ιπταμένου των δίσκου, και εξηφανίσθησαν κατόπιν απότομου εκκινήσεως ή οποία θα είχε σαν αποτέλεσμα την μοιραίαν σύνθλιψιν ενός ανθρώπου ή άλλου ζωντανού γήινου οργανισμού.

Η τότε δοθείσα περιγραφή των υποθετικών «ξένων» επισκεπτών μας, ήτο η εξής : ύψος περίπου εν μέτρον, το κεφάλι ευρίσκετο εντός ενός μεταλλικού σκαφάνδρου, προφανώς λόγω της ακαταλληλότητος της γήινης ατμόσφαιρας δια την αναπνοήν των διπόδων «ανθρωπάκων» αυτών.

Κατόπιν της δημιουργηθείσης εντυπώσεως εις την κοινήν γνώμην εδημοσιεύθησαν περίπου επίσημοι διαψεύσεις ιδίως εξ Αμερικανών πηγών με την προσθήκην μάλιστα ότι όσοι πιστεύουν ή διαδίδουν αυτού του είδους πράγματα, θα έπρεπε να εγκλεισθούν εις Ψυχιατρεία.

Δεν θα ωμιλούσα καθόλου δια την εμφάνισιν αυτών των υποτιθεμένων εξωκόσμων επισκεπτών εάν δεν υπήρχον εις το ήδη αναφερθέν σύγγραμμα του Michel, πολλαπλαί παρατηρήσεις “επιβατών” ιπταμένων δίσκων.

Ιδού, κατά χρονολογικήν σειράν αι εμφανίσεις αυταί :

1.
26/9/1954.
Εις επιβάτης, πλησίον ιπταμένου δίσκου, προσγειωμένου παρά την Grenoble.
Ο επιβάτης ούτος μόλις έγινεν αντιληπτή η παρουσία του, επεβιβάσθη εσπευσμένως του οχήματός του και εξηφανίσθη, κατόπιν αποτόμου εκκινήσεως, ακριβώς όπως εις την περυσινrjν περίπτωσιν του Περού.

2.
Την επομένην 27/9/1954 εθεάθησαν εις επιβάτης πλησίον του Clermont-Fernand και δύο άλλοι επιβάται πλησίον του Perpignan. Και εις τας δύο περιπτώσεις, απότομος απο-γείωσις των ιπταμένων δίσκων άμα τη εμφανίσει των πολλών παρατηρητών. 3.
Την μεθεπομένην, 29/9/1954 τρεις επιβάται πλησίον της πόλεως Tours.
Εξαφάνισις αυτών, ακριβώς όπως και εις τας προηγουμένας περιπτώσεις.

4.
Την 3/10/1954 Εις επιβάτης πάλιν πλησίον της πόλεως Tours και εις επιβάτης, πλησίον της πολεcυς St. Nazaire.
Η αυτή ακριβώς συμπεριφορά των επιβατών.

5.
7/10/1954 Εις επιβάτης παρά το Metz και δυο επιβάται μεταξύ Reims και Παρισίων.
Πάλιν η αυτή ακριβώς συμπεριφορά αυτών άμα τη εμφανίσει ανθρώπων.

6.
11/10/1954 Εις επιβάτης εις την Νότιον Γαλλίαν, πλησίον της Toulouse, άλλοι τρεις επιβάται πλησίον της Mulhouse, και τέσσαρες επιβάται πλησίον του Bordeaux.
Πάλιν η αυτή απότομος απογείωσις των ιπταμένων δίσκων άμα τη εμφανίσει ανθρώπων.

7.
Την επομένην 12/10/1954 εις επιβάτης παρά τη πόλει Limoges έτερος επιβάτης παρά την Dijon και άλλοι τρεις επιβάται πλησίον της Toulouse.
Πάντοτε η αυτή συμπεριφορά άμα τη ανακαλύψει αυτών.

ΜΕΡΑΝΑΙΟΣ :
Τί είναι τo αξιοσημείωτο στις περιπτώσεις αυτές ;
ΣΑΝΤΟΡΙΝΗΣ :
1.
Δεν πρόκειται πλέον περί μιας μεμονωμένης εμφα-νίσεως ενός μεμονωμένου υποθετικού ταξιδιώτου, ξένου προς τον πλανήτην μας. αλλά περί μεγάλου αριθμού αυτών.
2.
Εις όλας τας αναφερθείσας περιπτώσεις οι εξωγήινοι επισκέπται δεν εθεάθησαν, έκαστος υπό ενός μόνον ανθρώπου, αλλά υπό πληθώρας αυτών, αγνώστων μεταξύ των, και αγνοούντων την κατάθεσιν των άλλων.
3.
Αι παρατηρήσεις εγένοντο εις διαφόρους πόλεις της Γαλλίας κατά την αυτήν περίπου ώραν, αποκλειομένης της δυνατότητας της συνεννοήσεως μεταξύ των διαφόρων παρατηρητών.

Παρά ταύτα αι περιγραφαί όλων των παρατηrηρητών συνέπιπτον εις τον εξής χαρακτηρισμόν των ξένων επισκεπτών.
Οι επισκέπται ούτοι ήσαν ύψους μεταξύ 90 και 110 εκατοστών περίπου. Είχον περίπου το σχήμα ενός ανθρώπου, με φαρδιές πλάτες, δύο χέρια και δύο πόδια και με ίδιον τον χαρακτηριστικόν βηματισμόν.
Η σχετικώς μεγάλη κεφαλή ευρίσκετο εντός μεταλλικού σκαφάνδρου, προφανώς λόγω της ακαταλληλότητος του ατμοσφαιρικού αέρος δια την αναπνοήν των όντων αυτών.

Ουδεμίαν εχθρικήν στάση έδειξαν έναντι των προστρεξάντων ανθρώπων αλλ’ επιβιβάζοντο, αμέσως αμα τη ανακαλύψει των επί του σκάφους των το οποίον εξηφανίζετο αποτόμως με επιτάχυνσιν η οποία θα ήτο θανατηφόρος ακόμη και δια τους συγχρόνους γήινους αστροναύτες μας.

4.
Διαπιστώνω το καταπληκτικόν γεγονός ότι η περιγραφή των εξωγήινων επισκεπτών του 1954 της Γαλλίας συμπίπτει απολύτως με την περιγραφήν των 2 υποθετικών εξωγήινων επιβατών της Νοτίου Αμερικής του έτους 1965.

Δύναται σχεδόν μετά πάσης βεβαιότητος να αποκλεισθή το ενδεχόμενον ότι οι εκεί προστρέξαντες άνθρωποι είχον γνώσιν της σχετικής περιγραφής εις το βιβλίον του Michel, επειδή επρόκειτο περί απλών ψαράδων, αγνοούντων ασφαλώς την Γαλλικήν γλώσσαν.

Και τώρα θέλω να διευκρινίσω κάτι.
Περιωρίσθην εις την πιστήν μεταβίβασιν των ως άνω γεγονότων εκ του συγγράμματος του Aime Michel.
Φρονώ ότι ανέφερον αρκετά στοιχεία τα οποία επιτρέπουν εις τους σημερινούς μου ακροατάς να μορφώσουν οι ίδιοι γνώμην εάν τα όσα αναφέρωνται εις το σύγγραμμα Michel δύνανται να θεωρηθούν πιστευτά ή όχι.

Τονίζω όμως το εξής περιστατικόν, το οποίον κατά την γνώμην μου έχει βαρύνουσαν σημασίαν :

Το σύγγραμμα του Michel επρολόγισεν ο Διοικητής της Αεραμύνης της Κεντρικής Ευρώπης (ΝΑΤΟ), Στρατηγος του Στρατού Αέρος Chassin, όστις εφιστά την προσοχήν του Κοινού επί της υπό του Michel συλλεχθείσης ύλης και των εξ αυτής δυναμένων να προκύψουν συμπερασμάτων.

Επαναλαμβάνω, ότι περιορίζομαι εδώ εις μίαν απλήν σύνοψιν του περιεχομένου του βιβλίου του Michel.
Προσωπικώς δεν λαμβάνω θέσιν τοσούτω μάλλον καθ’ όσον τυγχάνει γνωστή η αντίληψίς μου, ότι αποκλείω, λόγω καθαρώς βιολογικών συνθηκών, την εκτέλεσιν υπό του Ανθρώπου ταξιδίων μεγάλης χρονικής διαρκείας εκτός του αμέσου περι-βάλλοντος της Γης.

Κατά τη γνώμην μου, πράγματι η σημερινή Τεχνική επιτρέπει μεν την αποστολήν πυραύλων εις το Διάστημα εντός του Ηλιακού μας Συστήματος, η κατασκευή όμως του ανθρωπίνου οργανισμού είναι προσηρμοσμένη προς τα συνθήκας ζωής επί της Γης και δεν δύναται να ανθέξη εις τας βιολογικής φύσεως δοκιμασίας ενός διαπλανητικού ταξιδίου.

Όσοι μιλούν και γράφουν περί αντιθέτου παρασύρονται απλώς από την καθαρώς τεχνικής πλευράν του προβλήματος και παραβλέπουν την ουσίαν της υποθέσεως, δηλαδή ότι μόνον περί αυτομάτων μηχανημάτων δύνανται να γίνει λόγος και ουχί περί επανδρωμένων εξωγαλαξιακών σκαφών.

Αυτά, από του 1945 και πέραν, έγραφον και εδίδασκον εις το Πολυτεχνείον, και δεν επείσθην ότι αι αντιλήψεις μου αύται είναι υπερμέτως απαισιόδοξοι.

Όπως είπα, αφήνω εις τους ακροατάς μου να κρίνουν μόνοι τους εκ των εκτεθέντων περιστατικών εάν πράγματι μας επισκέπτωνται εξωγήινα όντα.

Τούτο όμως ουδόλως αλλάζει την αντίληψίν μου περί της αδυναμίας του ανθρώπου να εκτελή διαπλανητικά ταξίδια επειδή εις την περίπτωσιν των περιγραφέντων εξωγήινων επισκεπτών μας δεν πρόκειται ασφαλώς περί όντων σωματικής κατασκευής ως των Ανθρώπων της Γης.

Το απλούν γεγονός όμως της ομαδικής μάλιστα επισκέψεως της Γής υπό των κατοίκων ενός αλλού Πλανήτπυ, προϋποθέτει αναγκαστικώς μίαν διανοητικήν, ασφαλώς δε και σωματικήν, ανωτέραν στάθμην εξελίξεως αυτών.

Το να διαπιστώνωμεν την ύπαρξιν περιέργων και κατππληκτικών σειρών τροχιών lπταμένων Δίσκων εις τον Ουρανόν, ανταποκρίνεται προς την ανθρωπίνην μας στάθμην αντιλήψεως.

Ενώπιον όμως της αγνώστου εις ημάς πραγματικότητος, ίσως να φερώμεθα εις την περίπτωσιν αυτήν, όπως ο ποντικός ο οποίος αναγνωρίζει εις εν βιβλίον μόνον εκείνο το οποίον είναι της στάθμης αντιλήψεως αυτού, δηλαδή εάν το βιβλίον τούτο έχη ναι ή όχι καλήν γεύσιν, χωρίς να δυνηθή να διακρίνει το πνευματικόν περιεχόμενον του βιβλίου.
ΜΕΡΑΝΑΙΟΣ :

Ποιά είναι η στάσις που μπορεί να πάρη o άνθρωπος εμπρός εις την ανεξήγητον φύσιν αυτών των φαινομένων ;

ΣΑΝΤΟΡΙΝΗΣ :

Ο άνθρωπος μπορεί να πάρη μίαν από τις κατωτέρω στάσεις :
1.
Την στάσιν του διανοητικώς πρωτογόνου, όστις αποδέχεται με πίστιν τας πλέον περιέργους αφηγήσεις, όστις παραδέχεται ευκολώτατα τα «Υπερφυσικά> φαινόμενα, όστις δεν προβαίνει εις την κριτικήν των μαρτυριών και όστις, ώς εκ τούτου, συχνάκις είναι θύμα απατεώνων και τυχοδιωκτών.

Πολλά εκ των διαφόρων παραλόγων Δογμάτων, τα οποία κατ’ αρχήν δέον να γίνουν αποδεκτά άνευ ουδεμίας δυνατότητας, έστω και στοιχειώδους λογικής κρίσεως, ανήκουν πολλάκις εις την κατηγορίαν αυτήν.

2.

Την στάσιν του πνευματικώς ισχυρού Ανθρώπου, πεπεισμένου ότι γνωρίζει τα πάντα και όστις αγανακτεί αντιμετωπίζων ξαφνικά φαινόμενα, τα οποία αντίκεινται εις τας γνώσεις και πεποιθήσεις του.

Μή δυνάμενος να εύρη εντός των γνώσεών του την εξήγησιν των υπ’ όψιν περιέργων φαινομένων, προτιμά να αμφιβάλλη περί της γνησιότητος αυτών και να αποκρούη ακόμη και τα πλέον αναμφίβολα γεγονότα και τούτο ίνα μή θέση την πίστην αυτού υπό αμφιβολίαν.

Από την εποχής του Κοπερνίκου κcιι του Γαλιλαίου, η Ιστορία απέδειξεν ότι ο εγωκεντρισμός ανθρώπων του είδους αυτού, αποτελεί τον μεγαλύτερον κίνδυνον διά την Επισττjμην.

3.
Την στάσιν του πραγματικού επιστήμονος, όστις περιορίζεται εις τα γεγονότα διά να τα παρατηρήση, να τα συγκεντρώση, να τα ερμηνεύση και να τα συντονίση.

Είναι η στά-σις της μετριοφροσύνης και της υποταγής εις την πραγματικότητα.

Όσον η διανοητική στάθμη του ανθρώπου δεν επαρκεί ακόμη διά να κατασκευάση αντικείμενα του είδους των Ιπταμένων Δίσκων, το απλούν γεγονός της εμφανίσεως αυτών ήτο αρκετόν δια να διατυπωθή μία θεωρία βάσει της οποίας ολόκληρος η κατασκευή, αλλά και η συμπεριφορά των Ιπταμένων Δίσκων, εισέρχεται πλέον εντός του πλαισίου των τεχνικώς εξηγησίμων φαινομένων.

ΜΕΡΑΝΑΙΟΣ :
Διετυπώθη θεωρία που να εξηγή αυτά τα φαινομενα ;
ΣΑΝΤΟΡΙΝΗΣ :
Πρόκειται περί της θεωρίας του Γάλλου Plantier η οποίο συνίσταται εις το εξής :
Η καθημερινή πείρα μας διδάσκει ότι όταν αφαιρέσωμεν το στήριγμα οιουδήποτε αντικειμένου τούτο πίπτει με διεύθυνσιν προς το κέντρον της Γης.

Πρόκειται περί του αποτελέσματος της δυνάμεως βαρύτητος.
Ας υποθέσωμεν ότι θα μας ήτο δυνατόν να χαληναγωγήσωμεν την δύναμιν αυτήν, να την εξουδετερώσωμεν, να την κατευθύνωμεν προς οιανδήποτε διεύθυνσιν και να την πολλαπλασιάσωμεν κατά βούλησιν.

Τί θα συμβή :

1.
Θα ήτο αρκετον να κατευθύνωμεν την δύναμιν αυτήν προς τα άνω και να την καταστήσωμεν ισχυροτέραν της γήινης έλξεως, δια να πετάξη παν αντικείμενον προς τα άνω, ή μcιλλον, διά να πίπτη τούτο προς τα άνω.

2.
Αντί το αντικείμενο να πίπτη προς τα άνω, θα ήτο δυνατόν, προσανατολίζοντας την διεύθυνσιν της υποθετικrjς δυνάμεως καταλλήλως, να πετύχωμεν μίαν «πτώσιν» προς οιανδήποτε επιθυμητήν κατεύθυνσιν.

Διευκρινίζω ότι η ως άνω υποθετική δύναμις θα έπρεπε να είναι της αυτής ακριβώς φύσεως όπως και η Δύναμις της Βαρύτητος.

Τούτο σημαίνει ότι, η δράσις της υποθετικής δυνάμεως αυτής θα έπρεπε να εμφανίζεται ταυτοχρόνως επί πάντων των ατόμων της μάζης ενός σώματος και ουχί μόνον εις το σημείον εφαρμογrjς αυτής, επί της εξωτερικής επιφανείας του σώματος τούτου.

Μία δύναμις του είδους αυτού είναι τελείως άγνωστος εις την Επιστήμην της σήμερον. Πρόκειται περί μιας υποθέσεως του Γάλλου Plantier και θα ονομάζω εις το εξής την δύναμιν αυτήν “Δύναμιν Plantier”.

Ιδού η ουσιώδης διαφορά μεταξύ μιάς κοινής δυνάμεως και μιάς δυναμεως Plantier, όπου επονολαμβάνω ότι, η «Δύναμις Plantier» δεν είναι τίποτε άλλο από εν είδος Δυνάμεως Βαρύτητος, η οποία Θα ηδύνατο όμως να προσανατολίζεται προς μίαν οιανδήποτε διεύθυνσιν και να παράγεται υπό οιανδήποτε έντασιν.

Υποτεθείσθω οτι, έχομεν σιδηροδρομικόν συρμόν αποτελούμενον εξ εννέα βαγονίων, όπου η ηλεκτροκίνητος μηχανή ευρίσκεται όπισθεν του συρμού και προώρισται να ωθή τα έμπροσθεν αυτής ευρισκόμενα οχήματα προς τα εμπρός.
Υποτεθείσθω επί πλέον, ότι τα οχήματα αυτά είναι ελαφροτάτης κατασκευής π.χ. εκ λεπτών ξυλίνων πήχεων.

Υποτεθείσθω τέλος ότι, δια την κίνησιν του συρμού διαθέτομεν δέκα ισχυροτάτους κινητήρας, τοποθετημένους εντός του τελευταίου οχήματος, εν είδει ουτοκινηταμάξης, και ότι θέτομεν αποτόμως εις κίνησιν άπαντας τους κινητήρας.
Το αποτέλεσμα θα είναι, φυσικά, η καταστροφή, τουλάχιστον αρκετών εκ των ελαφρών ξυλίνων βογονιών, τα οποία θα δεχθούν την απότομον ισχυροτάτην κρούσιν την προερχομένην εκ των όπισθεν αυτών.

Το παράδειγμα τούτο μας παρουσιάζει το αποτέλεσμα της εφαρμογής μιας κοινής δυνάμεως.

Η «Δύναμις Plantier», όμως ωρίσθη ως ενεργούσα ταυτοχρόνως επί πάντων των ατόμων της μάζης ενός σώματος.
Εις το προαναφερθέν παράδειγμα, δυνάμεθα τότε να θεωρήσωμεν ότι, εις έκαστον εκ των εννέα ξυλίνων βαγονίων και εις το τελευταίον όχημα ετοποθετήθη ανά εις κινητήρ.

Είναι φανερόν, ότι η απότομος εκκίνησης και των δέκα κινητήρων μαζί ουδεμίαν θα επιφέρη καταστροφήν εις τα ξύλινα βαγόνια, καθ’ όσον ταύτα Θα εκκινήσουν ταυτοχρόνως με την αυτήν ακριβώς επιτάχυνσιν.

Διαπιστώνομεν δηλαδή την αυτήν συμπεριφοράν την οποίαν έχουν τα σώματα το πίπτοντα εν κενώ τα οποία αποκτούν την αυτήν ταχύτητα, αδιαφόρως αν συναρμολογούνται από τμήματα διαφόρων πυκνοτήτων και διαφόρου αντοχής.

3.
Δεχόμεθα ότι η δράσις της υποθετικής «Δυνάμεως Plantier> δεν περιορίζεται μόνον εις το σώμα επί του οποίου δρα αυτή, αλλά και εις τα πέριξ αυτού, φθίνουσα όμως εν αναλογία προς την απόστασιν.

Το περιστατικόν τούτο έχει υψίστην σημασίαν, εάν εξετάσωμεν διάφορα ανεξήγητα φαινόμενα, τα οποία συνδέονται με την γνωστήν εμφάνισιν των «Ιπτάμενων Δίσκων».

ΜΕΡΑΝΑΙΟΣ :
Ποιά είναι τα ανεξήγητα φαινόμενα ;

ΣΑΝΤΟΡΙΝΗΣ :

Τα ανεξήγητα ταύτα φαινόμενα είναι τα εξής :

1.
Απόλυτος έλλειψις θορύβου, παρά την μεγάλην ταχύτητα κινήσεως εντός της ατμοσφαίρας.

2.

Θερμική αντίστασις μή ανταποκρινομένη πρός εκείνην πάντων των γνωστών μετάλλων.

3.

Εντύπωσις μιας, υπό λογικών όντων, καθοδηγουμένης πτήσεως, παρά την θερμοκρασίαν και τας αποτόμους επιταχύνσεις, προφανώς αντιφυσιολογικάς, κατά τας ανθρώπινας αντιλήψεις.

Συμφώνως με τον ορισμόν της υποθετικής “Δυνάμεως Plantier” ο αήρ ο περιβάλλων εν αντικείμενον υφιστάμενος και αυτός την επίδρασιν της δυνάμεως ταύτης ακολουθεί το αντικείμενον εις την κίνησιν αυτού. Συνεπώς, δεν θα υπάρξη τριβή μεταξύ του αντικειμένου και του περιβάλλοντος τούτο cιέρος.

Συνεπώς πάλιν ουδεμία, εμφάνισις Θερμότητος, ακριβώς ελλείψει του φαινομένου της τριβής. Ουδείς θόρυβος, εν αντιθέσει με την περίπτωσιν μιας σφαίρας πυροβόλου όπλου, η οποία σφυρίζει λόγω της τριβής της μετά του ατμοσφαιρικού αέρος.
Ιδού η εξήγησις των τελείως αθόρυβων, απιστεύτως αποτόμων κινήσεων των Ιπταμένων Δίσκων.

Ιδού η εξήγησις της απιστεύτως μεγάλης Θερμικrjς αντοχής αυτών.

Ιδού η εξήγησις του γεγονότος ότι υποτιθέμενοι ζώντες οργανισμοί, ευρισκόμενοι εντός των οχημbτων τούτων, ουδεμίαν ενόχλησιν υφίστανται εκ των αποτόμων μεταβολών της ταχύτητος και της διευθύνσεως του οχήματός των, του κοινώς γενομένου και ενίοτε τόσον ειρωνευμένου Ιπταμένου Δίσκου.

Επαναλαμβάνω την εξήγησιν:

άπαντα τα ανεξήγητα φαινόμενα των μυστηριωδών lπταμένων Δίσκων εξηγούνται διά του απλουστέρου δυνατού τρόπου, εάν παραδεχθώμεν οτι, οι επιβαίνοντες τούτων κάμνουν χρήσιν μιας δυνάμεως, αγνώστου σήμερον ακόμη εις την Επιστήμην του Ανθρώπου της οποίας τας ιδιότητας καθώρισε πρώτος ο Γάλλος Plantier.

Πρόκειται απλούστατα περί μιας δυνάμεως, ομοίας προς την Δύναμιν Βαρύτητος την οποίαν όμως ο χειριστής αυτής δύναται να κατευθύνη προς οιανδήποτε έντασιν.

Τούτο φυσικα προϋποθέτει μίαν τεχνολογική εξέλιξιν των
κατόχων των Ιπταμένων Δίσκων, κατά πολύ πέραν της στάθμης των γνώσεων των Ανθρώπων της Γης.
Οπότε και τίθεται ευλόγως το ερώτημα, κατά πόσον είναι παραδεκτή η σκέψις περί της υπάρξεως ή μη λογικώς σκεπτομένων εμψύχων όντων επί των Πλανητών του Σύμπαντος.

ΜΕΡΑΝΑΙΟΣ :
Εις τι καταλήγει ή τελευταία πείρα της επιστήμης της αστρονομίας ;
ΣΑΝΤΟΡΙΝΗΣ :
Αι τελευταία αποκτήσεις της Αστρονο-μίας καταλήγουν εις το συμπέρασμα ότι :

Πλανήται, περισσότερον ή ολιγώτερον, όμοιοι προς την Γην, και εις αριθμόν πολλών δισεκατομμυρίων, είναι σκορπισμένοι εν είδει κόνεως, εις το αχανές Αστρικόν Διάστημα.

Ταυτοχρόνως όμως, αι τελευ-ταίαι θεωρίαι επί της εμφανίσεως και της εξελίξεως της ζωής, διδάσκουν, ότι η Ζωή εμφανίζεται και εξελίσσεται προς το Πνεύμα, αυτομάτως τρόπον τινά, οσάκις υφίστανται αι αναγκαίοι προϋποθέσεις δια την ύπαρξιν αυτής.

Όθεν, η Ζωή και το Πνεύμα, ως κατάληξις αυτής, φαίνο-νται ως σκορπισμένα εντός του απείρου Διαστήματος εις την αυτήν περίπου αναλογίαν, όπως και αυτή η Ύλη.

Σήμερον, μόλις πεντακοσίας χιλιάδας χρόνια μετά την εμφανισίν του, ο άνθρωπος ετοιμάζεται να εισδύση εντός του διαπλανητικού διαστήματος.

Θεωρούμεν τον Ανθρωπον ως την κορυφήν της εξελίξεως ζώντων οργανισμών επί της Γης.
Επειδή, όμως το Πνεύμα είναι η αυτόματος κατάληξις της Ζωής, έπεται ότι, πάντα τα συστήματα εξελίξεως περισσότερον προκεχωρημένα του ανθρώπου, επραγματοποίησαν ήδη αυτήν την είσδυσιν και μάλιστα εις πολύ μεγάλων αριθμόν σημείων του Σύμπαντος.

Αλλά, είναι πιθανόν ότι μέγιστος αριθμός «Πολιτισμών» έφθανεν ήδη και ξεπέρασεν εις άλλους Κόσμους, το σημείον εκείνο, όπου θα ευρεθώμεν εμείς τότε. Δια τον λόγον τούτον, το ουσιώδες ερώτημα δεν είναι να γνωρίζωμεν εάν μας επεσκέφθησαν ήδη διαπλανητικά σκάφη, κοινώς “lπτάμενοι Δίσκοι”, αλλά να γνωρίζωμεν εάν τα σκάφη ταύτα εγένετο ήδη αντιληπτά.

Επειδή δύναται να θεωρηθεί ως βέβαιον ότι η σκέψις δημιουργίας διαπλανητικών σκαφών, ουδόλως αποτελεί γήϊνον μόνον προνόμιον.

Μ’ άλλα λόγια, το μυστήριον έγκειται εις το ότι, εάν τα ξένα διαπλανητικά σκάφη έχουν γίνει πράγματι ήδη αντιληπτά δια ποιον λόγγων ταύτα εγένοντο ορατά μέχρι σήμερον εις τόσον μικρόν αριθμόν. Επειδή λογικώς το διάστημα θα έπρεπε να διασχίζεται από σκάφη του είδους τούτου, όπως διασχίζονται οι ωκεανοί από τα πλοία.

Η υπόθεσις, κατά την οποίαν η γήϊνη ζωή είναι μοναδικόν φαινόμενον εντός ολοκλήρου του Σύμπαντος, έχει ήδη αποκλεισθεί διά της επιστημονικής ερεύνης των τελευταίων ετών.

Πράγματι, ως γνωστόν, ο Αμερικανός Αστρονόμος Sinton ανεύρε, προ ετών ήδη, εντός του φάσματος του πλανήτου Άρεως δύο φασματικάς γραμμάς της ενώσεως Ανθραξ – Υδρογόνον, αι οποίαι είναι χαρακτηριστικαί πάντων των γήϊνων οργανικών μορίων, και συγκεκριμένως των Φυτικών τοιούτων.

Πέραν όμως των δύο τούτων φασματικών γραμμών, o Sinton ανεκάλυψε και μίαν τρίτην τοιαύτην, η οποία δεν συμπεριλαμβάνεται εις το υπέρυθρον φασμα των γήϊνων οργανικών ενώσεων.

Η φιλοσοφική ερμηνεία της ανακαλύψεως ταύτης του Αμερικανού Sinton ανοίγει τας θύρας εις την πλέον τολμηράν φαντασίαν.

Εκ της διαφόρου φυσικο-χημικής συστάσεως των οργανικών μορίων του πλανήτου Aρεως έπεται σχεδόν αναγκαστικώς το συμπέρασμα, ότι και τά οργανικά, έστω και φυτικά μόνον μόρια, εις τον πλανήτην εκείνον, σχηματίζουν πιθανώς ζώντας οργανισμούς τελείως διαφόρου φύσεως, οπωσδήποτε αγνώστου επί της Γης.

ΜΕΡΑΝΑΙΟΣ :
Είναι μοναδικόν φαινόμενον η ζωή επί της Γης ; ΣΑΝΤΟΡΙΝΗΣ :

Η υπόθεσις κατά την οποίαν μεταξύ όλων των ζώων του Σύμπαντος, η γήϊνη ζωή είναι η μόνη η οποία εξελίχθη μέχρι του Πνεύματος, δεν δύναται να ελεχθή.

Εν τούτοις, μέχρι τούδε όλαι αι πρόοδοι της Επιστήμης κατέληξαν εις την οπισθοχώρησιν των ανθρωποκεντρικών αντιλήψεων.

Η υπόθεσις κατά την οποίαν ουδεμία Αστρική ζωή έχει υπερβή την σημερινήν στάθμη της ανθρωπότητος, δύναται να ερμηνευθή δια δύο διαφόρων τρόπων.

Κατά τον πρώτον εξ αυτών θεωρούμεν ότι η γήινη ανθρωπότης ευρίσκεται επί κεφαλής της Αστρικής εξελίξεως, το οποίον σημαίνει ότι όλα τ’ άλλα βιολογικά συστήματα ευρίσκονται εν καθυστερήσει, εν συγκρίσει μεθ’ ημών.
Μία αντίληψις του είδους τούτου θα ήτο καθαρώς ανθρωποκεντρική και, ως εκ τούτου, δεν δύναται να ελεγχθή.
Ο έτερος τρόπος της ερμηνείας θα ήτο ότι, η ζωή δεν θα ηδύνατο ποτέ να υπερβή το στcιδιον του Ανθρώπου, και δή του ανθρώπου του εικοστού αιώνος.

Είναι φανερόν πού άγει μία υπόθεσις του είδους αυτού.

Προφανώς εις την αντίληψιν ότι η πρόοδος περιέχει εν αυτή, την ίδιαν αυτής καταστροφήν.
Η ζωή θα ανήρχετο τόσον υψηλά μόνον διά ν’ αυτοκτονήση.

Θα ήτo τούτον εν όνειρον μεγίστης απαισιοδοξίας δια την κρίσιν του οποίου δεν διαθέτομεν παρά αορίστους μόνον ηθικάς αντιλήψεις.

Πολλοί επιστήμονες θεωρούν ότι η κατάκτησις του Διαστήματος υπό οργανωμένων όντων θα είναι αιωνίως περιορισμένη υπό των ορίων εκάστου Ηλιακού συστήματος.

Πράγματι, τα άστρα είναι παρά πολύ απομεμακρυσμένα το εν του άλλου δια να επιτρέπουν την μετάβασιν εκ του ενός εις το άλλο.

Κατά την θεωρίαν της Σχετικότητος θα εχρειάζετο απείρως μεγάλη ενέργεια, συνεπώς απραγματοποιήσιμος, δια να δοθή εις οιονδήποτε σώμα η ταχύτης του φωτός, δηλαδή τριακόσιαι χιλιάδες χιλιόμετρα ανά δευτερόλεπτον.

Ακόμη και μόνον με ταχύτητα εκατόν χιλιάδων χιλιομέτρων ανά δευτερόλεπτο η μετάβασις από τον Ήλιον εις το πλησιέστερον άστρον θ’ απήτει εν τέταρτον αιώνος, οπότε επιχειρήσεις του είδους τούτου θα υπερέβαινον την ζωήν ενός ανθρώπου.

ΜΕΡΑΝΑΙΟΣ :
Πώς τίθεται το θέμα της επικοινωνίας μεταξύ όντων διαφορετικής πνευματικής στcιθμης ;
ΣΑΝΤΟΡΙΝΗΣ :
Εκ πρώτης όψεως το αδύνατον μιας πνευματικής επαφής, μεταξύ δύο εξειλιγμένων όντων, φαίνεται ως παράδοξον.
Υπάρχει επί της Γης πληθώρα Πνευματικών επιπέδων, από τα βακτήρια μέχρι τον άνθρωπον.

Υπάρχει το επίπεδον του ανθρώπου, το επίπεδον των πιθήκων, το επίπεδον των εντόμων και ούτω καθ’ εξής. Εις την ζούγκλαν ή εις το δάσος όπου τα ζώα ζουν ελευθέρως συμφώνως με τους νόμους της ζωτικής ισορροπίας. είναι γνωστόν ότι υφίσταται μία συνεχής ανταλλαγή πληροφορίων μεταξύ ζώων του αυτού είδους, αλλά και μεταξύ ζώων διcιφορων ειδών.
Ιδού όμως η πρώτη εμφάνισης του πνευματικού επιπέδου των διαφόρων ειδών.

Ο άνθρωπος δύναται να εκμάθη και τούτο εγένετο ήδη εις ευθείας κλίμακα, την γλώσσαν των διαφόρων ζώων, πιθήκων, πτηνών, και λοιπά.

Ο άνθρωπος δύναται ν’ αποταθή π.χ. προς εν καναρίνι και να του σφυρίξη, εις την γλώσσαν του καναρινιού, εν είδει συνδιαλέξεως, ωρισμένας ιδέας, εντός της περιοχής αντιλήψεως του πτηνού τούτου.

Το καναρίνι θα είναι εις θέσιν ν’ αντιληφή την έννοιαν ωρισμένων συνθημάτων της γλώσσης του π.χ. “κίνδυνος” ή “είμαι αρσενικόν”.

Αποκλείεται όμως να εξηγηθή ποτέ εις την γλώσσαν των καναρινιών το Θεώρημα του Πυθαγόρα.
Αντιθέτως, όμως κατόπιν σχετικής επιμονής ουδόλως αποκλείεται o Aνθρωπος να δυνηθή να καταλάβη εξ ολοκλήρου απάσας τας ιδέας πνευματικού επιπέδου των καναρινιών.

Συγκεκριμένως ο άνθρωπος δύναται να έλθη εις πνευματικήν επcιφήν με όλους τους ζώντας οργανισμούς υπό τον όρον το πνευματικόν επίπεδον των να είναι κατώτερον του ιδικού του επιπέδου ή μάλλον υπό τον όρον ότι το επίπεδόν μας να περιέχη το πνευματικόν επίπεδον αυτών.

Υπό τας συνθήκας αυτάς η σύγχρονος έρευνα επί του ανθρωπίνου ψυχισμού και του ψυχισμού των ζώων, απέδειξαν ότι ανώτερος ψυχισμός θα ηδύνατο να έλθη εις πνευματικήν επαφήν μαζί μας, επί του επιπέδου μας του Ανθρώπου.
ΜΕΡΑΝΑΙΟΣ :

Τι όμως πρέπει να σκεφθούμε δια την αντίθετον περίπτωσιν;

Δηλαδή ο άνθρωπος θα ελπίζη να έλθη εις πνευματικήν επαφήν με εν όν ανωτέρας της ιδικής του πνευματικής στάθμης ;
ΣΑΝΤΟΡΙΝΗΣ :

Επί του ερωτήματος αυτού η απάντησις φαίνεται ότι πρέπει να είναι σαφώς αρνητική.
Ο σκύλος δεν διακρίνει τον κίονα ενός ναού από οιανδήποτε άλλη πέτραν, και τον ναόν από οιοδήποτε άλλον σπήλαιον.
Επειδή η διαφορά μεταξύ αυτών των πραγμάτων εντοπίζεται εις μίαν πνευματικήν στάθμην, η οποία δεν του είναι προσιτή.
Ο σκύλος «καταλα-βαίνει» εις ημάς μόνον εκείνο το οποίον ανήκει εις την πνευ-ματικήν του στάθμην.
Εκ των ως άνω έπεται ότι, εις τας σχέσεις μας με έμψυχα όντα ανωτέρας της ιδικής μας πνευματικής στάθμης θα ηδυνάμεθα να διακρίνωμεν μόνον τας πραγματικότητας της ανθρωπίνης στάθμης.

Παραδείγματος χάριν τας γεωμετρικcις γραμ-μάς.

Αλλά το ακατανόητο εις αυτάς θα ήτο το περιστατικόν ότι δεν θα ηδύνατο να προσδιοριστούν αύται εις την ανθρωπίνην γλώσσαν.

Ευρισκομεθcι εις το κατώφλιον του ιλίγγου.
Μη προχωρούμεν πέραν, προς το παρόν.

ΜΕΡΑΝΑΙΟΣ :
Μήπως ή «επαφή» εγένετο ήδη αλλά μας παρέμεινε άγνωστος ;
ΣΑΝΤΟΡΙΝΗΣ :
Η υπόθεσις αυτή είναι η πλέον ενδια-φέρουσα όλων.

Επειδή εις το ερώτημα τούτο είμεθα υποχρεω-μένοι ν’ απαντήσωμεν ότι μία επαφή του είδους τούτου δεν είναι αδύνατος.
Πράγματι, εάν η επαφή μεταξύ αυτών, δηλαδή των κατοίκων ενός ξένου πλανήτου και ημών πραγματοποιηθεί επί της σταdμης αυτών και ουχί επί της στάθμης της ιδικής μας, η επαφή αυτή θα παραμείνη ό,τι και αν κάμωμεν, άγνωστος δι’ ημάς.
Και εδώ ακόμη ο προηγηθείς συλλογισμός μας επιτρέπει να σχηματίσωμεν μίαν ιδέαν περί ενός ζητήματος τόσον εκ πρώτης όψεως δυσνοήτου.

Αι περισσότεραι των σχέσεων μας με τα ζώα μένουν αυστηρώς και οριστικώς αδιάκριτοι δι’ αυτά.
Τα αρνιά ουδέποτε θα γνωρίσουν ότι τα τρέφουν δια να πάρουν το μαλλί των και το κρέας των.
Βλέπουν μόνον το ψαλίδι και το σφαγείον, και δεν ημπορούν, δι’ ουδενός τρόπου να προβλέψουν και ν’ αποτρέψουν ούτε το ένα ούτε το άλλο, επειδή αυτού του είδους προβλέψεις δεν δύνανται να υπάρχουν εις τον ψυχισμόν ενός αρνιού.
Οι σκύλοι δεν γνωρίζουν και δεν δύνανται να γνωρίζουν ότι θα τους θανατώσουν όταν θα γηράσουν, εrτειδή ούτοι δεν δύνανται να γνωρίσουν τι θα πη να είναι ηλικωμένοι ή ν’ αντιληφθούν ακόμη και την ιδέαν της ηλικίας.

Τα ζώα θα δυνηθούν να συζούν μαζί μας μέχρι τέλους των αιώνων χωρίς να αντιληφθούν ποτέ ότι η τύχη των διαρκώς επαίχθη εις περιοχάς αοράτους δι’ αυτά καίτοι οι οφθαλμοί των ουδέποτε έπαυσαν να τας βλέπουν.

Προ ολίγων εκατοντάδων χιλιάδων ετών οι προγονοί μας, οι πρόγονοι ενός Πλάτωνος, ενός Νιούτον και ενός Αϊνστάιν, ήσαν ίσως εις την πνευματικήν στάθμην των σημερινών σκύλων και των αρνιών.

Πού θα βρεθή η σημερινή στάθμη ανθρώπων, μετά την παρέλευσιν μερικών ακόμη εκατοντάδων χιλιάδων ετών;
Υπάρχει εν ανώτατον όριον εις την άνοδον του ψυχισμού; Διατί να πιστεύσωμεν τούτο ;

ΜΕΡΑΝΑΙΟΣ :
Και γιατί να πιστεύσωμεν πως αν το όριο αυτό πράγματι υπάρχη, φθάσαμε ήδη σ’ αυτό ;
ΣΑΝΤΟΡΙΝΗΣ :
Η απάντησις εις το ερώτημα :

«Διατί δεν υπάρχουν επισκέπτεται του Διαστήματος» ίσως να είναι η καταπληκτικής απλότητος τοιαύτης :
Δεν υπάρχουν επειδή μόνον οι οφθαλμοί μας τους βλέπουν και ουχί το πνεύμα μας, το οποίον είναι ανίκανον προς τούτο.
Η απουσία των θα ημπορούσε να είναι μόνον φαινομενική. Ο ποντικός ο οποίος τρώγει τα παλαιά μας βιβλία, βλέπει φυσικώς διά των οφθαλμών του.

Όλα όσα βλέπομεν εμείς τα βλέπει και ο ποντικός αλλά δεν δύναται να τα αντιληφθή.
Το σχήμα των γραμμάτων προβάλλεται επί του αμφιβληστροειδούς χιτώνος του, αλλά ο ποντικός ουδέποτε θα δυνηθή να τα διαβάση.

Εκ του ανθρωπίνου θεάματος θα βλέπη μόνον εκείνο το οποίον είναι της φύσεως του ποντικού.
Ακριβώς, ούτως έχει και το ζήτημα της αντιλήψεώς μας περί του Σύμπαντος.
Βλέπομεν όλα εκείνα τα οποία αντιστοιχούν εις την ανθρωπίνην στάθμην ή τας στάθμας κάτωθι αυτής.
Και εάν εν αστρικόν ον ανωτέρας της ιδικής μας πνευματικής στάθμης εμφανίζεται εις τov ουρανόν μος είμεθα εξ ίσου ανίκανοι να διακρίνωμεν τας πράξεις του και να αναλύσωμεν τας προθέσεις του όπως ένας ποντικός να διαβάση επιστημονικά συγγράμματα.

Όλαι αι σημεριναί μας βεβαιότητες άρχισαν από το στάδιον των υποθέσεων.
Αι πλέον βέβαια θετικότητες ήρχισαν από το στάδιον των ονείρων. Μη αρνούμεθα εις τους Ανθρώπους το δικαίωμα να ονειρεύονται, χωρίς όμως ταυτοχρόνως να τους διαφεύγη ότι ονειρεύονται.
Εν πρώτον όνειρον, εν πρώτον ερώτημα :

η σημερινή εξέλιξις της Επιστήμης της Βιολογίας μας ειτιτρέrιει να πιστέψωμεν ότι εις κάθε “ψυχικόν” φαινόμενον ανταποκρίνεται σαφώς και εν καθωρισμένον φυσικόν φαινόμενον, με άλλα λογcα, εάν εις κάθε ανθρωπίνην σκέψιν, όσο φευγαλέα, όσο λεπτή, όσον αφηρημένη και αν είναι αυτή, αντιστοιχεί μία χαρακτηριστική μεταβολή του εγκεφάλου, εν είδει π.χ. νευρικής ροής, ή απείρως λεπτών χημικών ή ηλεκτρικών φαινομένων και λοιπά.

Η απάντη-σις επί του ερωτήματος αυτού φαίνεται ότι μπορεί να είναι θε-τική.
Εν δεύτερον όνειρον, εν δεύτερον ερώτημα :

η σημερινή εξέλιξις της επιστημονικής ερεύνης μας επιτρέπει να ελπίζομεν ότι παν φυσικόν φαινόμενον θα δυνηθή, την μίαν ή την άλλην ημέραν, να μελετηθή και ν’ αναλυθή πειραματικώς.

Η απάντησις επί του ερωτrjματος αυτού ήδη σήμερον είναι σαφώς θετική.

Εκ των άνω δύο ερωτημάτων και απαντήσεων δυνάμεθα να συμπεράνωμεν ότι συν τη προόδω της Επιστήμης, θα δυνηθώμεν την μίαν ή την άλλην ημέραν να προβώμεν εις την πειραματικήν εγγραφήν πασών των αποχρώσεων της Σκέψεως, όσον αυτή και αν είναι αφηρημένη, λεπτή και φευγαλέα.

Τούτο δεν αποτελεί μίαν βεβαιότητα, αλλά δύναται νcι θεωρηθή ως λίαν πιθανόν :

πράγματι ήδη σήμερον η ανθρωπίνη σκέψις εγγράφεται ευκόλως επί της ταινίας ενός εγκεφαλογράφου, αι δε καμπύλαι αυτού ήδη σήμερον ερμηνεύονται υπό Ψυχιάτρων δια την διάγνωσιν της ψυχικής καταστάσεως ενός Ανθρώπου.

Η λογική επέκτασις των συλλογισμών αυτών μας επιτρέ-πει όμως να διατυπώσωμεν μίαν υπόθεσιν :

υποτεθείσθω ότι “συνεργείον” ολόκληρον, ειδικευμένων κατοίκων ενός άλλου πλανήτου διασχίζει το Σύμπαν, εφωδιασμένον με τα αναγκαία όργανα δια την εγγραφήν της Σκέψεως επί ενός άλλου πλανήτου, π.χ. του ιδικού μας.
Το συνεργείον τούτο ερευνά συστηματικώς μίαν σαφώς καθωρισμένην περιοχήν, ως τούτο συνέβη εν Γαλλία κατά τας μνημονευθείσας ημέρας του Σεπτεμβρίου και Οκτωβρίου 1954 και φαίνεται ότι έκτοτε λαμβάνει χώραν εις Αργεντινήν, Περού και αλλού.

Τίποτε δεν μας εμποδίζει να παραδεχθώμεν ότι προϊόν της συστηματικής αυτής εξερευνήσεως θα είναι η εγγραφή ολοκλτjρου της Σκέψεως της περιεχομένης εντός της εξερευνηθείσης περιοχής.

Οπότε τίθεται το λογικόν ερώτημα :

δια ποίον λόγον οι κάτοχοι του συλλεχθέντος και αυτομάτως εγγραφέντος πλουσίου υλικού να ήρχοντο και εις προσωπική επαφήν με τους Ανθρώπους.

Προς τι θα είμεθα ενώπιον των μηχανών των γυμνοί, όσον και ένας πιστός ενώπιον του Θεού του.
Θα μας εγνώριζον καλύτερα από οτι εμείς οι ίδιοι γνωρίζομεν τον εαυτόν μας αφού εμείς επιδιώκομεν ανεπιτυχώς καθ’ όλον τον βίον μας, το όνειρον να μάθωμεν τί είμεθα και τί θα γίνωμεν μετά τον θάνατόν μας.