Ἠ Άρνηση Χρέους ή Θάνατος

ΓΙΑΤΙ ΞΕΧΑΣΤΗΚΕ Ο ΠΕΡΙΒΟΗΤΟΣ ΛΟΓΙΣΤΙΚΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ;

(Κάτι τέτοιο περίπου δεν είπε και ο Βαρουφάκης προεκλογικά; )

Γράφει ο Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Η μνήμη μου δεν με εγκατέλειψε ακόμη και σας παρακολουθώ…Δυστυχώς δεν γίνεται καμμία αναφορά στον λογιστικό έλεγχο του χρέους από τον Τσίπρα και τον Βαρουφάκη μετεκλογικά και αυτό αποτελεί τρανή απόδειξη πως κάτι δεν πάει καλά.

Καλό είναι να θυμηθούμε ότι η πρωτοκλασάτη βουλευτίνα του ΣΥΡΙΖΑ Σοφία Σακοράφα, μαζί με τους Νότη Μαριά, Λεωνίδα Βατικιώτη, Νάντια Βαλαβάνη, Χρήστο Παπαθεοδώρου και τον Ερίκ Τουσέν, Πρόεδρο της CADTM Βελγίου, διατράνωσαν την επιθυμία τους να γίνει λογιστικός έλεγχος του δημόσιου χρέους κατά την διάρκεια του Πρώτου Συνεδρίου της επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου που έλαβε χώρα στο Αμφιθέατρο της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών την Παρασκευή 6 Μαίου 2011.

Τις εργασίες της πρώτης ημέρας του Συνεδρίου, στο οποίο ήμουν παρών, έκλεισαν με ομιλίες τους οι κ.κ. Άντι Στόρεϊ (καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Δουβλίνου), Ντάριους Ζαλέγκα (συνδικαλιστής, δημοσιογράφος της Le Monde Diplomatique στην Πολωνία), Αντρέϊ Χούνκο (βουλευτής του Die Linke στην Γερμανία) και Ντενί Ντιράν (γ.γ. του συνδικάτου της CGT στην Τράπεζα της Γαλλίας).

Έγιναν επίσης παρεμβάσεις εκ μέρους εκπροσώπων από άλλες χρεωμένες χώρες της Ευρώπης, ενώ προεβλήθη και το ντοκυμαντέρ “Debtocracy”, παρουσία των συντελεστών του, Κατερίνας Κιτίδη και Άρη Χατζηστεφάνου. Συντονιστής αυτού του δεύτερου σκέλους των ομιλιών και συζητήσεων ήταν ο νομικός κ. Στάθης Χατζόπουλος.

Πού πήγαν όλα εκείνα τα μεγάλα λόγια; Γιατί ξεχάστηκαν; Με τι όπλα ζητούν σήμερα απομείωση του χρέους οι Τσίπρας και Βαρουφάκης;

Δεν θα ήταν όλα πιο ξεκάθαρα και εύκολα εάν γινόταν ένας λογιστικός έλεγχος του (υποτιθέμενου) δημόσιου χρέους μας ώστε να δούμε ποιος οφείλει τι και σε ποιον;

Τι θα απαντούσαν σήμερα η Μέρκελ και ο Σόϊμπλε εάν είχε αποδειχθεί ότι το δημόσιο χρέος της Ελλάδας δεν υπερβαίνει τα 50 δις;

(και πολλά λέω).

Τι θα έλεγαν εάν είχε αποδειχθεί ότι το μεγαλύτερο μέρος του “χρέους” πήγε στις τράπεζες και στις τσέπες κάποιων καιροσκόπων, προδοτών εν πολλοίς, πολιτικών;

Τι θα έλεγαν εάν τους είχαμε αποδείξει ότι οι καταγγελίες της Ζωής Γεωργαντά για τα μαγειρεμένα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ ήταν αληθείς;

Τι θα έκαναν και με τι θράσος θα ζητούσαν παράταση των μνημονίων για τη χώρα μας εάν τους ζητούσαμε να εξοφλήσουν, το κατοχικό δάνειο που μας οφείλουν και να επιστραφούν τα μαύρα χρήματα που δόθηκαν για την Siemens, τα Ολυμπιακά ακίνητα, το C4I, την υπερτιμολόγηση για την αγορά των δικών τους στραβών υποβρυχίων; Μήπως, άραγε, θα ήμασταν πιστωμένοι μετά από όλα αυτά;

Το περίεργο, βεβαίως, δεν είναι ότι τα ξέχασαν όλα αυτά οι Αλέξης Τσίπρας, Γιάννης Βαρουφάκης, Σοφία Σακοράφα, Νότης Μαριάς και το υπόλοιπο συνονθύλευμα του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό ήταν ίσως αναμενόμενο. Το περίεργο είναι ότι τα ξέχασε ο λαός. Και, δυστυχώς, στη μεγάλη προχθεσινή συγκέντρωση συμπαράστασης στο Σύνταγμα, αλλά και στις άλλες μεγάλες ελληνικές πόλεις, ελάχιστοι ήταν εκείνοι που κρατούσαν κάποια μικρά πανώ ζητώντας τον περιβόητο λογιστικό έλεγχο του δημόσιου χρέους. Συνεπώς, γιατί διαμαρτυρόμαστε; Οποίος ο λαός τοιούτος και ο βασιλιάς του, έλεγαν οι Γάλλοι.

Εγώ πάντως δεν το ξέχασα γιατί αυτή πιστεύω, άλλωστε, ότι θα έπρεπε να είναι η πρώτη κίνηση της νέας κυβέρνησης, αφού διατυμπανίζει συνεχώς σε όλους τους τόνους πως τιμά την επιλογή του λαού που την έφερε στην εξουσία. Υπενθυμίζω μάλιστα ότι αυτή θα ήταν η πρώτη ερώτηση που θα έθετα στον Αλέξη Τσίπρα εάν είχε δεχθεί να μου παραχωρήσει την συνέντευξη που του ζήτησα και που, εμμέσως πλην σαφώς, αρνήθηκε

ΠΗΓΗ