Όσα ξέχασαν να μας πουν…

Ξέχασαν να μας πουν:

-πως ένα κι ένα δεν κάνει πάντα δύο, κάνει και τρία ή και τίποτα. Πως δεν ανταμείβονται όλοι οι κόποι. Η ζωή δεν είναι πράξη ιδανική, μήτε εξίσωση ρομαντική και η Θεία Δίκη δε διαφέρει και πολύ από τη θεία Βίκη!

-πως τα παιδιά δεν αναθρέφονται μονάχα με γάλα. Θέλουν άλλα πράγματα πιο με…γάλα! Αγάπη και φροντίδα σου ταιριάζει αν θες να λέγεσαι μάνα, κότσια και τσαγανό αν θες να λέγεσαι πατέρας.

-πως οι σχέσεις δεν χτίζονται με τούβλα. Θέλουν θεμέλια πιο γερά, συναισθήματα πιο αγνά. Τα «συγνώμη» δεν είναι συγχωροχάρτια, βάστα την αξιοπρέπειά σου σφιχτά, κι όλα τ’ άλλα πέταξέ τα.

-πως όμορφος δεν είσαι εσύ με τα γαλανά μάτια, μα εσύ με τη γαλανή καρδιά, εκείνη που κοιτά τον ουρανό και τα χρώματά του αφομοιώνει στο λεπτό. Κι ας έχεις μάτια καστανά, σου πάνε καλύτερα!

Ξέχασαν να μας πουν:

-πως μόρφωση δεν είναι ένα σακί με γράμματα αράδα. Θέλει κόπο να τα βάλεις στη σειρά, να σχηματίσεις την ομορφότερη λέξη. Όταν κακόβουλοι δαίμονες κατακλύζουν το νου, λίγα γράμματα, να ξέρεις, χωρίζουν τη συμπόνια απ’ την απονιά και η ελπίδα με την απελπισία δεν έχουν απόσταση μεγάλη.

-πως ο συν-άνθρωπος είναι κι αυτός άνθρωπος (ναι, ναι!) και πως για να το συνειδητοποιήσεις οφείλεις πρώτα εσύ να μάθεις να φέρεσαι σαν τέτοιος(άνθρωπος). Μη τους φορτώνεις με ανήθικους χαρακτηρισμούς και λόγια περιπαικτικά, ξέρεις μήπως κι εσύ ποιο Γολγοθά ανεβαίνει ο καθείς;

-πως τούτη η γη για όλους πλάστηκε κι έχουμε την ηθική υποχρέωση να την προστατέψουμε. Πως στον αέναο αγώνα να αφήσουμε έναν κόσμο όμορφο για τα παιδιά μας, ξεχάσαμε να αφήσουμε παιδιά όμορφα γι’ αυτόν τον κόσμο!

-τα σχολειά μας να φυλάξουμε, είναι ό, τι απέμεινε από γνώση. Δε βαστούν όλοι οι δάσκαλοι αρετές, κανείς δεν αντιλέγει. Μα είναι κι εκείνοι οι Άνθρωποι που κάθε μέρα επιστρέφουν σπίτια τους με μια πνοή λιγότερη, γιατί είναι η αναπνοή που χάρισαν στα παιδιά τους. Στα παιδιά ΣΑΣ.

Ξέχασαν τελικά να μας πουν πως η ζωή είναι άδικη και πως όσο πιο γρήγορα το αποδεχτούμε, τόσο καλύτερα θα ζήσουμε. Πως η ζωή είναι γένους θηλυκού- και ΝΑ η δικαίωση της γιαγιάς μου: ό, τι από –η αρχίζει, να το φοβάσαι. Άτιμο είναι!

Μπουμπάρη Μαριλένα
ΠΗΓΗ