Όπως κι εσύ, Φοβάμαι κι εγώ! Αλλά σκέφτομαι πως ίσως αυτή η κρίση μας βγει σε καλό…

Eίναι κάποια πρωινά που βλέποντας ειδήσεις κουτσοπίνοντας τον καφέ μου, αισθάνομαι εντονότερα απ όλες τις άλλες ώρες πως ναι, πράγματι, ζούμε τη συντριβή του ψεύτικου life style και το τέλος ενός στρεβλού “εγώ” μας. Η χαμένη τιμή του χλιδόφτωχου θα μπορούσε να είναι ο τίτλος του πρωτόγνωρου σκηνικού που σήμερα ζούμε.

Ο τίτλος με ιντριγκάρει κι αρχίζω να παρατηρώ και να περιεργάζομαι τα βλέμματα των πρωταγωνιστών πίσω απ΄το γυαλί. Ανθρωποι που τους δείχνει η τηλεόραση για διαφορετικό λόγο τον καθένα. Ολοι τους άγνωστοι σε μένα. Με βολεύει αυτό. Παρατηρώ χωρίς προκατάληψη. Χειρότερο κι απ’ το βλέμμα ενός δαρμένου σκύλου είναι το βλέμμα ενός ανθρώπου που νιώθει σαν, δαρμένος σκύλος.

Στο πρόσωπό τους έχουν αυτό που εγώ το λέω ” φοβικό βλέμμα” . Ένα βλέμμα που δεν το φιλτράρει πλέον η λογική, που δεν το αναιρεί καμιά αυριανή ελπίδα. Δεν υπάρχει χειρότερος φόβος απο τον αόριστο φόβο, ξέρετε. Ο άνθρωπος που έχει αυτό το βλέμμα είναι σαν να μη ξέρει πλέον τι πρέπει να φοβάται και καταλήγει έτσι , τα πάντα να φοβάται! Λίγο πριν από το τέλος, φοβάται τους άλλους, φοβάται το φόβο του και καταλήγει να φοβάται τον ίδιο του τον εαυτό…

Τώρα που το αναλογίζομαι συνειδητοποιώ πως έχουν γεμίσει οι δρόμοι γύρω μας με τέτοια βλέμματα. Άνθρωποι που δεν ξέρουν τι πρέπει να φοβούνται, σαν τα σκυλιά που περιμένουν το χτύπημα.

-Πού πάμε;

-Τι άλλο θα μας συμβεί; (Κανένας δεν μπορεί ν απαντήσει αλλά και κανένας δεν θέλει να απαντήσει).

-Ποιά είναι η επόμενη δοκιμασία που θα μας βρει;

-Κι αν χάσουμε κι εμείς τη δουλειά μας, το σπίτι μας;

-Θα μπορέσουμε να ζήσουμε με πολύ λιγότερα απ΄όσα ζούμε;

-Υπάρχει περίπτωση αυτός που θα χτυπήσει την πόρτα, να είναι απλά ο γείτονας που ξέμεινε απο ζάχαρη και όχι ο κλητήρας;
-Πως θα τα βγάλουμε πέρα;;

Με όλα αυτά, δεν είμαι όμως και σίγουρη πως η πτώχευση τελικά είναι και η καταστροφή μας. Μπορεί μου φαίνεται , βιώνοντας την κρίση αυτή την οικονομική και να συνέλθουμε σαν άνθρωποι.

Προσπαθώ να καταλάβω τι άλλο εκτός από την οικονομία μας τι άλλο είναι αυτό απ’ όλα που πτωχεύει και μας κόφτει. Η παιδεία των φροντιστηρίων; Η Βουλή της κομματικής συναλλαγής; Οι εφορίες της διαφθοράς; Τα νοσοκομεία με τα φακελάκια; Μήπως θα συντριβεί η Ελληνική Βουλή -αυτή η μεγάλη αποθήκη με ψεύτες, φαφλατάδες και ανεπάγγελτους; Θ’ αναγκαστεί ο Λοβέρδος να γίνει δικηγόρος και ο Βενιζέλος αδύνατος; Ποια, αλήθεια, είναι η μεγάλη καταστροφή που φοβόμαστε;

Υπάρχουν πολλά που θα χάσουμε, αλλά δεν ξέρω αν είναι αυτά που δικαιούμαστε ή πολύ περισσότερο αυτά που χρειαζόμαστε. Στη μικρή μας πόλη (που κάποιοι τη θέλησαν κοσμολίτισα Αθήνα) θα κλείσουν στα σίγουρα τα δέκα κομμωτήρια-μανικιούρ-πεντικιούρ και θα μείνει μόνο ο ένας φούρνος που θα πουλάει είδος ανάγκης: ψωμί. Οι γυναίκες θα πάψουν να ισορροπούν επικίνδυνα πάνω σε αφόρετες γόβες και τεχνητές επιθυμίες. Οι τράπεζες δεν θα πουλάνε πια καθόλου διακοποδάνεια. Η Στανίση δεν θα βρίσκει κανέναν να τη ραίνει με γαρύφαλλα. Η Φιλιππινέζα δεν θα αναθρέφει πια τα παιδιά της Κλαίρης που κρατάει το δημοτολόγιο στη Δημαρχία.

Οι σύγχρονες μανάδες ίσως σταματήσουν να αναφωνούν «δεν αντέχω», γιατί θ ανακαλύψουν τη σημασία της συγκεκριμένης λέξης αλλα και την αντοχή τους. Τα κακομαθημένα των Β. Προαστίων -του όποιου προαστίου γενικώς- όταν βγάζουν με άριστα 10 το λύκειο, θα πηγαίνουν πια σε κάποια τεχνική σχολή και όχι στο Λονδίνο( ποιό Λονδίνο ούτε καν στη Τσεχία δεν θα μπορούν) που αναλαμβάνει να αναβαθμίσει τους κατιμάδες σε επιστήμονες με το αζημίωτο.

Ίσως όμως, έτσι μάθουμε πια, να χρησιμοποιούμε το κινητό τηλέφωνο όπως όλοι οι Ευρωπαίοι για να επικοινωνούμε και όχι για να εξευτελιζόμαστε. Το «ουάου» ίσως πάψει να είναι το υποκατάστατο του οργασμού και στις κουβέντες ελπιζω να μη ψάχνει κανένας πια την επιβεβαίωση της ανωριμότητας του. Μπορεί έτσι να ψάξουμε περισσότερο τον πραγματικό οργασμό, μαζί με ανθρώπους που θα μας κάνουν να τους εκτιμάμε. Να αρχίσουμε να αξιολογούμε ποιος γύρω μας είναι ικανός και χρήσιμος και όχι ποιός είναι αναγνωρίσιμος.

Πιο πολύ, νομίζω, θα κατεδαφίσουμε με τα χέρια μας εκείνο το διεστραμμένο «εγώ» που επιμένει να μας αξιολογεί και να μας συγκρίνει με βάση τις πισίνες, τη μάρκα του αυτοκινήτου και τις κακόγουστες καρό ταπετσαρίες που φοράνε κάποιες επειδή η ετικέτα από μέσα γράφει Burberry. Μπορεί να μη θέλουμε πια να γίνουμε πλούσιοι, αλλά να προσπαθήσουμε να γίνουμε ουσιαστικά στοιχεία της μικρής μας κοινωνίας. Μπορεί ίσως και να αγαπηθούμε περισσότερο, ανακαλύπτοντας τη συλλογικότητα και το ενδιαφέρον για μια ζωή που είναι κοινή. Οι επιπόλαιοι να ξαναγίνουν επιπόλαιοι και να μην είναι πια μόδα και πρότυπο!

Οι αγρότες ίσως έτσι επιστρέψουν στα χωράφια τους, κι οι Ουκρανές που έτρωγαν τις ψεύτικες επιδοτήσεις, στα σπίτια τους. Στα καφενεία των χωριών ίσως να συζητάνε ξανά για το παιδί που πρόκοψε και όχι για το απιδί που πήγε στο ριάλιτι. Οι DJs, οι image makers, οι κουρείς σκύλων, βέβαια, ίσως χρειαστεί να βρουν άλλη δουλειά αλλά και τι πειράζει;;;

Ίσως έτσι ν΄αλλάξει και το σύστημα της αξιολόγησής μας και τότε απαιτήσουμε να τιμωρηθούν πραγματικά αυτοί που τα έφαγαν. Ίσως έτσι -με κρίση- δεν ξαναψηφίσουμε εκείνους που μας έφεραν σε αυτήν τη θέση. Και ίσως καταλάβουμε πως τα αυτοί που με τα μάτια μας θωρούν σαν καναρίνια στο γυαλί της τηλεόρασης, είναι στην πραγματικότητα παράφωνα παπαγαλάκια- και είναι αυτοί οι ίδιοι που μας εξαπάτησαν με ψευδές ειδήσεις κι αναλύσεις.

Μπορεί ξαφνικά οι καλλιτέχνες ν’ αρχίσουν να παράγουν τέχνη πατώντας στο ταλέντο τους και οχι στις δημόσιες σχέσεις και στις κρατικές επιδοτήσεις, λες κι είναι βαμβακοπαραγωγοί!

Δεν είμαι σίγουρη πως όλα αυτά είναι κακά. Ναι, θα υπάρξουν χιλιάδες άνεργοι. Θα χτυπηθεί το Δημόσιο. Αυτό που βρίζουμε όλοι πως είναι αντιπαραγωγικό, πως μας ταλαιπωρεί και δεν μας εξυπηρετεί. Ισως αυτή να είναι και η τελευταία ευκαιρία να απολυθούν κάποιοι που μπήκαν με ρουσφέτι, γλείψιμο ή και αναξιοπρέπεια.

Τα επαρχιακά μουσεία της χώρας να μην έχουν πια δέκα κηπουρούς, να καταργηθούν οι «Οργανισμοί Αναξιοπαθούντων Κορασίδων» και οι «Πολιτιστικοί Σύλλογοι” για τη σουρεαλιστική προσέγγιση της ζωής της Λασκαρίνας Μπουμπουλίνας. Οι ανύπαντρες κόρες αξιωματικών ίσως πια να μην παίρνουν επίδομα κι όσες απ αυτές είναι επώνυμες να μην είναι «κατά του γάμου από άποψη» για να παίρνουν λάθρα το επίδομα.

Φοβάμαι κι εγώ, όπως όλοι μας.

Αλλά θέλω και να συντριβεί ένα σύστημα που αναπαράγει όλη αυτή τη σαπίλα. Που βαφτίζει Δημοκρατία τον διεφθαρμένο του εαυτό, Δικαιοσύνη την ατιμωρησία του κι ευτυχία την κενότητα και τον ευδαιμονισμό.

Φοβάμαι.

Γι αυτό θέλω να τελειώνουμε.

Το συντομότερο δυνατόν..

xeimwniatikhliakada