Το συμβολικό 7ο κεφάλαιο που σφραγίζει την αλλαγή στην ανθρωπότητα και η συμφωνία των πλανητών.

Του Γιώργου Παπαγεωργίου

Όσο μεγαλώνεις σε αυτό τον κόσμο οι αισθητήρες σου ευαισθητοποιούνται η αναισθητοποιούνται από τον πόνο που κυριεύει όλα τα πλάσματα της γης. Στην πρώτη περίπτωση, η καρδία μετατρέπετε σε πηγή δακρύων αφού γίνεται δέκτης του πόνου των πλασμάτων που δακρύζουν και αυτά από θλίψη. Τα δάκρυα ποτίζουν την ψυχή και οι παλμοί της καρδιάς εκπέμπουν ένα σήμα που μόνο μια υπεροντότητα μπορεί να κατανοήσει, όταν αυτός ο πόνος υπερβεί τα όρια της ανεκτικότητας του Θείου τότε όλοι μας θα πρέπει να είμαστε ενήμεροι για το τι πρόκειται να ακολουθήσει.

Το συμβολικά και καθόλου τυχαία 7ο κεφάλαιο της…προς Εβραίους επιστολής μας βάζει στο κλίμα και διόλου τυχαία δεν είναι η αποσιώπηση του από την εκκλησία μας. Ο συγγραφέας αναφέρεται στον Μελχισεδέκ, ως τύπο και προτύπωση της ιερωσύνης του Ιησού Χριστού. Ο Μελχισεδέκ «αντιπροσωπεύει τον τύπο της ιδανικής και τέλειας ιερωσύνης», και γι’ αυτό γίνεται η σύγκριση αυτή, ούτως ώστε να καταδειχθεί η τελειότητα της ιερωσύνης του Ιησού Χριστού. Αυτό αυτομάτως μας καταδεικνύει ότι ο Μελχισεδέκ προϋπήρχε του Ιησού Χριστού και ότι αποτελεί πρότυπο ιεροσύνης.
)
Το έβδομο κεφάλαιο της προς Εβραίους επιστολής μπορεί να διαιρεθεί σε τρία μέρη. 1ο (στιχ.1-10): Ο συγγραφέας αναφέρεται στο πρόσωπο του Μελχισεδέκ, ως βασιλιά και ταυτόχρονα ιερέα, καθώς και στη σχέση του με τον πατριάρχη Αβραάμ, 2ο (στιχ. 11-22): Εδώ γίνεται ένας παραλληλισμός και μια σύγκριση του Μελχισεδέκ προς το πρόσωπο του Ιησού Χριστού και 3ο (ζ’ ,23-η’ ,6): Ο συγγραφέας περιορίζεται μόνο στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού, ως του αιωνίου και ουρανίου αρχιερέα.

Η σπουδαιότητα της προς Εβραίους επιστολής είναι μεγάλη. Χωρίς αυτή θα ήταν δύσκολη η κατανόηση του μυστηρίου της ιερωσύνης του Ιησού. «Κατά την προς Εβραίους Επιστολήν ο αληθής ιερεύς απεκαλύφθη. Ο Θεϊκός Λόγος δηλαδή εσαρκώθη και εγένετο ιερεύς. Η ενανθρώπησις του Θεού Λόγου είναι το θεμέλιον της ιερωσύνης Του, επειδή η ιερωσύνη Του πρωτίστως βασίζεται εις την ανθρωπίνην Του φύσιν». Η συνύπαρξη και της θεότητας και της ανθρωπότητας στο ίδιο πρόσωπο αποτελούν τη μοναδικότητα του προσώπου Του.

Εάν λοιπόν η ηθική ξεπέσει τόσο πολυ που τα δάκρυα της θλίψης του ανθρώπου, ξεχειλίσουν το ποτήρι της καρδιάς του θεανθρώπου, η επέμβαση Του κατά την τάξην Μελχισεδέκ και του Τάγματος του(Σχετικό ΕΔΩ είναι αναμενόμενη.

Τα ουράνια σώματα μιλούν από μόνα τους για τους παρατηρητές του ουρανού. Ο Αιγόκερος, συμβολίζεται από το Κρι Κρι, ανεβαίνει ψηλά σε δύσβατα μονοπάτια για να μη ξεφεύγει από την ματιά του τίποτα συμβολίζει την εξουσία. Ο Πλούτωνας ο πλανήτης του θανάτου και της αναγέννησης, της εξέλιξης και της αλλαγής. Είναι αυτό που συνέλαβε ο Δαρβίνος όταν διαμόρφωσε τη θεωρία του για τη εξέλιξη των ειδών, δηλαδή το σκληρό και αμείλικτο πρόσωπο της φύσης, που προκειμένου να προχωρήσει μπροστά, εξαφανίζει βίαια και βάναυσα χωρίς συναισθηματισμούς οτιδήποτε βρίσκεται στο δρόμο της και εμποδίζει την επιβίωσή της. Θάνατος για τη φύση δεν είναι ο προσωπικός, ατομικός θάνατος, άλλωστε τίποτα δεν πεθαίνει ποτέ, απλά επιστρέφει στη φύση στην πρωτόλεια μορφή του κι εκείνη του δίνει νέο σχήμα.

Ο Πλούτωνας λοιπόν μας καλεί να ζήσουμε σύμφωνα με αυτή τη λογική και να έχουμε τα μάτια και τα αφτιά μας ανοιχτά, ώστε να ακολουθούμε τους φυσικούς ρυθμούς και να μην ενδώσουμε ποτέ στη γλυκιά Σειρήνα που λέγεται μονιμότητα, καθώς αυτή κάποια στιγμή θα γίνει τοξική. Να αποδεχθούμε ότι όλα τα πράγματα στη ζωή έχουν ημερομηνία λήξης και να είμαστε έτοιμοι όταν θα έρθει η ώρα του αποχαιρετισμού. Σαν τους γονείς που συνοδεύουν τα παιδιά τους την πρώτη μέρα στο σχολείο. Μπορούν να δακρύσουν, αλλά δεν πρέπει να αρπάξουν για να φέρουν πίσω το παιδί από τη δασκάλα. Είναι το συναίσθημα της χαράς για την εξέλιξη αλλά και της λύπης ταυτόχρονα για τον αποχωρισμό. Είναι το ίδιο συναίσθημα που πρέπει να έχουμε για τον θάνατο, της χαράς για την εξέλιξη για το σπάσιμο των δεσμών της υλικής μας υπόστασης αλλά και της λύπης ταυτόχρονα για τον αποχωρισμό αυτής της ζωής. Κανένα δεν πρέπει να είναι πιο δυνατό από το άλλο γιατί μόνο έτσι μπορεί να υπάρχει εξέλιξη.

Ο Πλούτωνας βρίσκεται στον Αιγόκερο ήδη από τον Ιανουάριο του 2008 έως και θα παραμείνει εκεί έως και τον Νοέμβριο του 2024. Ο Πλούτωνας στον Αιγόκερο θα αλλάξει τον τρόπο δουλειάς και άσκησης εξουσίας, καθώς οι παλαιότεροι τρόποι δεν βοηθάνε πια. Για να γίνει αυτό όμως πρέπει να πιάσουμε πάτο σαν κοινωνία. Η εξουσία να βρεθεί σε πλήρη εξαθλίωση και σε έναν αναγκαστικό συμβολικό θάνατο γιατί μόνο έτσι θα πάμε παρακάτω.

Όλα συγκλίνουν οι γραφές, οι πλανήτες, το ίδιο το σύμπαν, η καθημερινότητα μας, όλα μας δείχνουν τον δρόμο και κάποιοι κολλημένοι, αγκιστρωμένοι στις εξουσίες τους αρνούνται να δεχθούν την αλλαγή ξοδεύοντας πακτωλό χρημάτων για τεχνολογικά επιτεύγματα και “πειράματα” (HARRP, CERN κτλ) που μόνο σκοπό έχουν να σώσουν το τομάρι τους από “Τα Ελληνικά τελωνεία του διαστήματος που περιπολούν γύρω από την Γη μέχρι να έρθει η κατάλληλη ώρα” Όπως είπε ο ίδιος ο Χρουτσόφ.(Δείτε ΕΔΩ). Η ώρα αυτή είναι τόσο κοντά όσο ποτέ μέχρι σήμερα, αυτό κάποιοι που θέλουν να ορίσουν την τύχη της ανθρωπότητας το ξέρουν και θα προσπαθήσουν με κάθε κόστος να επιβάλουν την συνέχιση της εξουσίας τους. Μάταια θα έχουν το τέλος που είχαν και οι Τελχίνες (ΕΔΩ). Η κατάσταση είναι μη αναστρέψιμη (ΕΔΩ) πόσο πιο πολύ όταν αυτή η προσπάθεια γίνεται με τεχνολογικά γήινα μέσα και εις βάρος ψυχών.

Το έναυσμα για το άρθρο μου αυτό που σύντομα θα ξσυνεχιστεί, με περισσότερα στοιχεία για την αφύπνιση των συνανθρώπων μας, έδωσε ο Θεόδωρος συγγραφέας του “Ανθρωπότητα 2011” (μπορείτε να βρείτε ΕΔΩ)