ΤΟ ΠΕΔΙΟ ΩΣ ΟΛΟΓΡΑΜΜΑ

Μία από τις πιο ισχυρές αρχές, όσον αφορά τον τρόπο με τον οποίο αυτό το πεδίο λειτουργεί, είναι το γεγονός ότι το πεδίο αυτό φαίνεται να είναι ολογραφικό από τη φύση του.

Ο ορισμός του ολογράμματος είναι ότι, όσο κι αν διαιρέσεις ένα μοτίβο το όλον παραμένει ακόμα και στο μικρότερο κομμάτι.

Για παράδειγμα, πριν από χρόνια, υπήρχαν κάτι σελιδοδείκτες, κάτι φανταχτερές λωρίδες, που είχαν εικόνες όπως ένα ανθισμένο τριαντάφυλλο, ή μια παναγιά, ή ένα δελφίνι να πηδάει από μια πυραμίδα. Αυτούς τους σελιδοδείκτες, αν ήταν πραγματικά ολογράμματα, θα μπορούσες να τους κόψεις σε πολύ μικρά κομμάτια ξανά και ξανά και αν κοίταγες με μεγεθυντικό φακό, θα έβλεπες ολόκληρο το σχέδιο ακόμα και στο μικρότερο κομμάτι.

Μοιράζομαι αυτή την αρχή γιατί, όπως φαίνεται, η συνειδητότητά μας, μέσω αυτού του πεδίου, λειτουργεί με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Αυτό σημαίνει ότι όλοι μας, ως μέρη του μεγαλύτερου μοτίβου, είμαστε συνδεδεμένοι.

Έτσι, τα φαινομενικά ασήμαντα πράγματα που κάνουμε κάθε μέρα, – το πώς συμπεριφερόμαστε ο ένας στον άλλον στο οικογενειακό τραπέζι, το πώς νοιώθουμε βλέποντας τις ειδήσεις, το πώς αντιδρούμε όταν ο μπροστινός οδηγός μας κόβει το δρόμο…, – σε όλες αυτές τις φαινομενικά ασήμαντες στιγμές της ζωής μας, στην πραγματικότητα κάνουμε μια συζήτηση με αυτό το πεδίο, το κβαντικό ολόγραμμα, το νου του Θεού, ατομικά. Κι αν βάλουμε μαζί όλες αυτές τις μικρές συζητήσεις, αυτό γίνεται η συλλογική απάντηση.

Το πεδίο αντικατοπτρίζει τη συλλογική αγάπη, τη συλλογική εκτίμηση, ή αγνωμοσύνη, το συλλογικό θυμό, οργή, ή φόβο. Έτσι, καθώς βλέπουμε τα γεγονότα στη ζωή μας να ξεδιπλώνονται και αναρωτιόμαστε “Γιατί να συμβαίνουν αυτά; Πώς μπορεί να γίνονται αυτά έτσι; ” καλό θα ήταν να κρατήσει ο καθένας μας αυτές τις αρχές στο νου του και να ρωτήσει το εαυτό του: “Πιστεύεις, βλέπεις αυτές τις αρχές, (που μόλις περιέγραψα), τις βλέπεις να εκδηλώνονται στον κόσμο γύρω σου;” Και αν η απάντηση είναι ναι, η αρχή δουλεύει αμφίδρομα : όταν αρχίζουμε να νοιώθουμε τα συναισθήματα των πραγμάτων που θέλουμε να κάνουμε στη ζωή μας και στον κόσμο μας, το ολόγραμμα εξ ορισμού θα αντικατοπτρίσει αυτά τα συναισθήματα πίσω σε εμάς.

Ακούω από πολλούς ανθρώπους ότι “όταν προσφέρουμε την προσευχή μας μέσα από το σώμα μας, πρέπει να σταλεί στο μέρος που επιθυμούμε. Αν προσευχόμαστε για τη Μέση Ανατολή, πρέπει να ‘στείλουμε’ την ενέργεια εκεί. Αν προσευχόμαστε για τη θεραπεία των αγαπημένων μας, πως πρέπει με κάποιο τρόπο να εκπέμψουμε από το σώμα μας προς τα εκεί που βρίσκονται.”

Αυτές είναι καλές προθέσεις, αλλά το ολόγραμμα μας λέει ότι δεν χρειάζεται να στείλουμε τίποτα πουθενά. Λέει πως όταν νοιώθουμε το συναίσθημα στο σώμα μας, αυτό ήδη υπάρχει παντού, επειδή είμαστε μέρος αυτού του όλου.

Ακριβώς όπως το σχέδιο παραμένει ακέραιο, όσο κι αν τεμαχίσουμε εκείνον τον σελιδοδείκτη, έτσι κι εμείς είμαστε μικρά κομμάτια αυτού του μεγαλύτερου ολογράμματος, αυτής της μεγαλύτερης συνειδητότητας. Επειδή, πολύ απλά, όταν αισθανόμαστε χρησιμοποιούμε την ενέργεια μέσα μας για να δημιουργήσουμε ότι διαλέξουμε, αυτό ήδη υπάρχει, παντού και πάντα.

Ίσως σας έχει τύχει να πηγαίνετε να τηλεφωνήσετε σε κάποιον που συμπαθείτε και να δείτε ότι είναι ήδη στην άλλη άκρη της γραμμής. Με τη μητέρα μου το παθαίνω αυτό συχνά. Προσπαθώ να της τηλεφωνώ τουλάχιστον μια φορά την εβδομάδα απ’ όπου κι αν βρίσκομαι και συχνά την πετυχαίνω στην άλλη άκρη ή η γραμμή είναι κατειλημμένη επειδή εκείνη τη στιγμή μου τηλεφωνεί.

Άρα, όταν συμβαίνει αυτό, τι γίνεται; Πώς μεταφέρεται η πληροφορία ώστε να έχουμε αυτήν την ταυτόχρονη επαφή; Όλοι σχεδόν έχουμε αυτήν την εμπειρία. Ίσως το κβαντικό ολόγραμμα, η ολογραφική αρχή, να είναι η απάντηση, λόγω του ότι όταν νοιώθουμε κάτι σε ένα μέρος, σε κάποιο βαθμό αυτό το συναίσθημα υπάρχει ήδη σε κάθε άλλο μέρος. Και στο βαθμό που μπορούμε να εστιάσουμε σ’ αυτό το συναίσθημα και να “ακονίσουμε” αυτήν την ικανότητα, να νοιώθουμε συναισθήματα στην καρδιά μας, αντί απλά να τα σκεφτόμαστε στο μυαλό μας, στο βαθμό αυτό, έχουμε τη δυνατότητα να θεραπεύσουμε και να μεταφέρουμε πέρα από το σώμα μας ό,τι νοιώθουμε μέσα μας.

Τι μας λέει αλήθεια, αυτή η πληροφορία για τον τρόπο που ζούμε τη ζωή μας και για ό,τι βλέπουμε να συμβαίνει στον κόσμο μας; Αυτό που τουλάχιστον μας λέει είναι ότι κάτι υπάρχει εκεί έξω. Υπάρχει ένα πεδίο, μια ζωντανή ευφυία, που συνδέει τα πάντα στην Δημιουργία, μη εξαιρώντας τίποτα, οτιδήποτε συμβαίνει στον κόσμο ή στο σώμα μας. Γνωρίζουμε λόγω αυτής της αρχής, ότι όλα είναι μέρος όλων των άλλων. Ξέρουμε ότι είμαστε συνδεδεμένοι μ’ αυτό το πεδίο μέσω αυτών που ονομάζουμε σκέψη, αίσθημα και συναίσθημα.
Πιο συγκεκριμένα, τα συναισθήματα στην καρδιά μας είναι η γλώσσα που μας ενώνει με το πεδίο. Είναι η γλώσσα που το πεδίο αναγνωρίζει. Το πεδίο ίσως να μην αναγνωρίζει τις διανοητικές διεργασίες της γλώσσας, όταν πχ. λέμε “Θεέ μου, κάνε να έρθει ειρήνη στον κόσμο”. Σίγουρα όμως αναγνωρίζει τη γλώσσα του συναισθήματος όταν νοιώθουμε την ειρήνη στην καρδιά μας σαν να είναι ήδη εκεί.

Αυτές είναι οι αρχές, κάποιες πολύ ισχυρές αρχές, που μας άφησαν οι Αρχαίοι σε μια γλώσσα της εποχής τους. Σήμερα, 400 χρόνια μετά τη γέννηση της Δυτικής Επιστήμης, μόλις αρχίζουμε να κατανοούμε ακριβώς τις ίδιες αρχές. Κι ενώ, δεν μπορούμε να κατανοήσουμε απόλυτα όσα γνωρίζουμε γι’ αυτό το πεδίο, από πού έρχεται, γιατί υπάρχει… , ξέρουμε αρκετά για να εφαρμόσουμε στη ζωή μας αυτές τις αρχές που είδαμε να λειτουργούν υπό συνθήκες εργαστηρίου και τις οποίες μας κληροδότησαν οι Αρχαίοι.

Κατά τη δική μου οπτική, πρόκειται για πολύ δυνατές πληροφορίες, γιατί πηγαίνουν την ιδέα της προσευχής πέρα από κάθε θρησκευτική ή πνευματική παράδοση και γιατί δημιουργούν μια εσωτερική τεχνολογία ανοιχτή σε όλους. Ανεξάρτητα από τις πεποιθήσεις μας, τον τρόπο ζωής μας, την γενεαλογία μας, την κληρονομιά μας, ή το πώς και πού διαλέγουμε να ζούμε, μας λέει ότι κάθε στιγμή έχουμε ένα συναίσθημα και λόγω αυτού του συναισθήματος επικοινωνούμε με τον κόσμο γύρω μας.

Έτσι, αντί να βλέπουμε την προσευχή σαν κάτι που “κάνουμε” πότε-πότε -όταν θέλουμε να αλλάξουμε τον κόσμο- και μετά σταματάμε και απομακρυνόμαστε, ίσως μπορούμε να επαναπροσδιορίσουμε την προσευχή ως τον τρόπο που νοιώθουμε στη ζωή μας και αφού νοιώθουμε πάντα, κάθε στιγμή της ζωής μας, η ζωή μας γίνεται προσευχή.

Μπορούμε πάντα να έχουμε το συναίσθημα της ειρήνης στην καρδιά μας. Είτε οδηγούμε, είτε μελετάμε, είτε πηγαίνοντας στα μαγαζιά ή στο αεροδρόμιο, αν σε ένα βαθμό, μπορούμε να νοιώσουμε αυτό το συναίσθημα, η ζωή γίνεται προσευχή. Έτσι, καθώς βλέπουμε τον κόσμο γύρω μας, βλέπουμε έναν κόσμο που αλλάζει πολύ γρήγορα.

Μερικοί πιστεύουν ότι ο κόσμος είναι εκτός ελέγχου και νοιώθουν αδύναμοι να κάνουν οτιδήποτε. Αυτές οι αρχές όμως, μας θυμίζουν ότι είμαστε μέρος όλων όσων βλέπουμε. Ο κόσμος γύρω μας δεν είναι τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο, από μια αντανάκλαση του ό,τι έχουμε γίνει εσωτερικά.

Η γλώσσα αυτών που ήρθαν πριν από εμάς, μας θυμίζει ότι πρέπει να γίνουμε αυτά τα οποία διαλέγουμε να μας συμβούν στη ζωή … Πρέπει να γίνουμε η ειρήνη, η θεραπεία, η συνεργασία, η συμπόνια, η αγάπη, η φροντίδα, που θέλουμε να έχουμε στη ζωή μας. Πρέπει εμείς να γίνουμε αυτά τα πράγματα, έτσι ώστε το πεδίο να μας τα αντικατοπτρίσει. Με αυτό τον τρόπο, ο καθένας από εμάς, μαθαίνει πώς να είναι καλύτερος άνθρωπος και καθώς, μ’ αυτόν τον τρόπο, γινόμαστε καλύτεροι άνθρωποι, χτίζουμε έναν καλύτερο κόσμο.

Απομαγνητοφώνηση της ομιλιας του Gregg Braden

vickytoxotis.blogspot.com

http://www.awakengr.com/2011/12/blog-post_6123.html