“Το μεγάλο παιχνίδι” Αναζητώντας την υπέρβαση της οδύνης και το νόημα της ζωής μέσα στην ελευθερία

του Νικήτα Καυκιού

Το κείμενο αυτό γράφτηκε σε μία περίοδο της ζωής μου (2004) που είχα απομακρυνθεί από τον Θεό και την Εκκλησία. Το δημοσιεύω αν και πλέον ελάχιστα σημεία του με εκφράζουν διότι αποκαλύπτει την υπαρξιακή αγωνία ενός ανθρώπου που έχει χάσει το Θεό και αναζητά με πάθος να βρει κάποιο ενελλακτικό νόημα ή μια εναλλακτική φιλοσοφία επιβίωσης.

Τα φαινόμενα

Δεν γνωρίζω αν αυτό που γνωρίζω είναι αληθινό. Για να μπορέσω όμως να ζήσω αποδέχομαι ως αληθινό αυτό που νομιίζω ότι είναι αληθινό. Όχι διότι είναι όντως έτσι αλλά διότι μου χρειάζεται να υποθέσω ότι είναι έτσι.
Δεν έχω τη δυνατότητα ως άνθρωπος να γνωρίσω αυτό που Είναι έτσι όπως είναι, γι’ αυτό και δεν αγωνίζομαι μάταια να ανακαλύψω γνωστικά αυτό που όντως υπάρχει.

Αντικειμενική πραγματικότητα δεν σημαίνει αληθινή πραγματικότητα αλλά αντι-κείμενη φαινομενικότητα. Πρόκειται γι’ αυτό που βρίσκεται απέναντι από τη γνωρίζουσα συνειδητότητά μου και φαίνεται ως αληθινό. Αναπόφευκτα έχω να κάνω με αυτή την αντι-κείμενη, φαινομενική πραγματικότητα.
Ευτυχώς για μένα αυτή η αντι-κείμενη φαινομενικότητα διέπεται από ορισμένους κανόνες. Ανακαλύπτοντας αυτούς τους κανόνες μπορώ να προβλέπω με υψηλή στατιστική πιθανότητα την πορεία και την έκβαση των γεγονότων ώστε να συντονίζω τη δράση μου με τη ροή των πραγμάτων.

Δίνω μεγάλη προσοχή στους κανόνες.

Το παιχνίδι

Συνειδητοποιώ σε βάθος και προσπαθώ να μη ξεχνώ ότι πρόκειται για παιχνίδι. Τηρώντας τους κανόνες κάνω ότι μπορώ ενεργοποιώντας όλες μου τις δυνάμεις για να καλλιεργήσω και να αναπτύξω στο έπακρο τα χαρίσματα που μου έχουν δοθεί ως εσωτερικές δυνατότητες.
Παλεύω χαρούμενα. Κάνω το καλύτερο που μπορώ με τα δεδομένα που η πραγματικότητα μου προσφέρει. Δεν περιμένω να μου προσφέρει η ζωή αυτό που χρειάζομαι. Εκμεταλλεύομαι αυτό που ήδη διαθέτω με τον καλύτερο τρόπο. Αγωνίζομαι όχι γιατί έχω ανάγκη την επιτυχία αλλά γιατί αν δεν αγωνιστώ συνθλίβομαι κάτω από τη βία της πραγματικότητας που με περιβάλλει.
Τίποτε από όλα όσα ανήκουν στη αντικείμενη φαινομενικότητα δεν μπορεί και δεν φαίνεται να θέλει να με σώσει. Αντιλαμβάνομαι ότι η ροή της ιστορίας δεν ακολουθεί την πορεία των επιθυμιών και των αναγκών μου. Αυτό που έχω μεγάλη ανάγκη είναι αδιάφορο για το φαινομενικό σύμπαν.

Αν δεν ενεργοποιήσω όλες μου τις δυνάμεις η ορμή της ιστορικότητας θα με παρακάμψει ή θα με συντρίψει.
Δεν ζω σε ένα κόσμο αγάπης. Οι άνθρωποι που ισχυρίζονται ότι με αγαπούν είναι δεμένοι μαζί μου με σχέσεις εξάρτησης. Το ότι με αγαπούν δεν σημαίνει ότι ενδιαφέρονται και πασχίζουν για την ανάπτυξη και τη βελτίωση μου. Το ότι με αγαπούν δεν σημαίνει ότι θέλουν να στηρίξουν ενεργά την πορεία της προσωπικής μου ολοκλήρωσης, ευτυχίας ή τελείωσης. Απλά έχουν επενδύσει πάνω μου και με χρειάζονται για να καλύψουν τις δικές τους ανάγκες ή για να πραγματώσουν μέσα από μένα τα δικά τους όνειρα.
Η μπαταρία.

Δεν έχω μέσα μου κάποιο ισχυρό κίνητρο ούτε διαθέτω κάποιο σπουδαίο νόημα που να προσανατολίζει τη δράση μου. Οι μύθοι που τροφοδοτούσαν για χιλιετηρίδες τους ανθρώπους δεν ασκούν πάνω μου τη δύναμή τους. Πίσω από τα πέπλα αυτών των μύθων διακρίνω ολόστεγνη μια άγονη αντι-κειμενικότητα.
Συναντώ τον εαυτό μου στην έρημο αυτής της αντικειμενικότητας και νοιώθω να με συνθλίβει η μοναξιά και η αβεβαιότητα. Ο φόβος και η θλίψη γεννούν μέσα μου τη διάθεση της παραίτησης και της απόσυρσης. Η εγκατάλειψη στην απόγνωση, μου φαίνεται ότι πιο αυθεντικό μπορώ να ζήσω.

Κι’ όμως αυτή η ίδια η αίσθηση της πτώσης και της παρακμής γεννά μέσα μου μια ένταση αντίστασης. Δεν θέλω ακόμη να παραδώσω τα όπλα. Θέλω από βαθιά περιέργεια να δω τη συνέχεια του “έργου”. Νιώθω μια ζήλια για όλους αυτούς που μπόρεσαν να κρατήσουν μια θετική φιλοσοφία ζωής. Ζήλια για όσους χαίρονται τη ζωή. Δεν θέλω να ξοδευτεί μέσα στην ασημαντότητα και την οδύνη αυτό που είμαι. Αντιστέκομαι. Όχι γιατί πρέπει να αντισταθώ, όχι γιατί αυτό είναι σωστό, καλό ή ωφέλιμο. Αντιστέκομαι από ένα πείσμα από ένα περίεργο υπαρξιακό θυμό. Ένα συναίσθημα και μια ένταση που δεν έχει να κάνει τόσο με τους άλλους όσο με την ίδια τη φύση της πραγματικότητας, τη μοίρα, το Θεό και τον εαυτό μου.

Η ίδια η οδύνη γίνεται αυθόρμητα μέσα μου κίνητρο διαφυγής. Ο πόνος και η απογοήτευση αποζητούν μέσα μου διέξοδο υπέρβασης. Το ξεπέρασμα της οδύνης γίνεται στόχος και νόημα. Ένα πείσμα περίεργο που πυροδοτεί μέσα μου ένα οντολογικό στοίχημα. Να νικήσω το φόβο, τη θλίψη, την παρακμή και το θάνατο.

Μια βαθιά εσωτερική παρόρμηση για τη βίωση της θετικότητας.
Ιδού εγώ, ως ταλαίπωρος, ασήμαντος και αποτυχημένος ορθώνω το ελάχιστο ανάστημά μου απέναντι στην τρομερή και ψυχρή, φαινόμενη αντι-κειμενικότητα. Δεν θεωρώ τον εαυτό μου πολεμιστή, επαναστάτη, αλήτη ή άγιο. Μόνο παίχτη.
Κατανοώ τους νόμους του παιχνιδιού και παίζω δυνατά για να μην πεθάνω.
Τα χάλια μου.

Αναζητώ τις αιτίες που με ρίχνουν. Θέλω να καταλάβω τι είναι αυτό που καταπίνει την ζωτική μου ενέργεια, τι είναι αυτό που με στύβει σα λεμονόκουπα, τι είναι αυτό που μου αφαιρεί τη δύναμη και με ρίχνει στην απογοήτευση. Θέλω να αναγνωρίσω τις αιτίες της αρνητικής μου διάθεσης, να καταλάβω τι είναι αυτό που με σκοτώνει. Αν το καταλάβω δεν πρόκειται να λύσω τα προβλήματά μου αλλά θα ξέρω τι είναι αυτό που οφείλω να αλλάξω στον καθημερινό τρόπο λειτουργίας μου για να βελτιώσω την ποιότητα της ζωής μου.
Κάθε αρνητικό συναίσθημα μέσα μου είναι ένα σήμα που μου λέει ότι κάτι πρέπει να αλλάξω. Όπως ο σωματικός πόνος με πληροφορεί ότι κάτι δεν πάει καλά με το σώμα μου και πρέπει να το φροντίσω, έτσι και ο ψυχικός πόνος με πληροφορεί ότι κάτι πρέπει να αλλάξω στον τρόπο που σκέπτομαι, αισθάνομαι και συμπεριφέρομαι.

Και πέρα από αυτό. Για να μπορώ να αντιμετωπίζω με γόνιμο και δημιουργικό τρόπο τη ζωή, οφείλω να εκμεταλλεύομαι τα αρνητικά σήματα από οπουδήποτε και αν προέρχονται. Η φτώχεια λειτουργεί μέσα μου ως κίνητρο εργασίας, η γκρίνια του ερωτικού συντρόφου ως κίνητρο για τη βελτίωση της σχέσης, η κακόβουλη κριτική των άλλων ως κίνητρο ανεξαρτησίας και αυτονομίας. Μαθαίνω να λειτουργώ σαν ένας μετασχηματιστής του αρνητικού σε θετικό. Δεν περιμένω να μου προσφερθεί το θετικό απ’ έξω. Ολόκληρη η ύπαρξη μου γίνεται μια γεννήτρια θετικότητας. Λειτουργώ σαν τον αλχημιστή που προσπαθεί να φτιάξει χρυσάφι από φτηνό μέταλλο.

Με αυτόν τον τρόπο απολαμβάνω τα προνόμια μιας ανώτερης ελευθερίας. Σπάζω τα δεσμά που με συνδέουν με την αρνητικότητα. Δεν δέχομαι να είμαι ένα απλό γρανάζι στο μηχανισμό μιας μίζερης καθημερινότητας. Δεν περιμένω με ανοικτό το στόμα να μου προσφέρουν αυτό που έχω ανάγκη. Βγαίνω έξω από τον εαυτό μου και προσπαθώ πεισματικά να το κατακτήσω. Εν τέλει το σημαντικότερο δεν είναι να το κατακτήσω αλλά να παλέψω. Δεν χρειάζομαι την επιτυχία για να ζήσω, χρειάζομαι τη διάθεση και τη δύναμη του αγωνιστή. Στόχος μου δεν είναι η επιτυχία, στόχος μου είναι η δυναμική στάση απέναντι στις δυσκολίες που με εμποδίζουν να πετύχω.
Δεν ξεχνώ ότι πρόκειται για παιχνίδι. Νικητής δεν είναι αυτός που κερδίζει αλλά αυτός που παίζει καλύτερα. Αυτός που ενεργοποιεί όλες του τις δυνατότητες είναι νικητής ακόμη και όταν χάνει .

Οι στόχοι.

Αν υπάρχει ο Θεός ως δύναμη ή ενέργεια ή φως ή αρχή ή εξουσία δεν με ενδιαφέρει. Αν μπορούσα να έχω την εσωτερική βεβαιότητα ότι υπάρχει ο Θεός ως Πατέρας και Δημιουργός του σύμπαντος ως πρόσωπο (με την έννοια της συνειδητότητας και όχι της μορφής) ο οποίος με αγαπά και νοιάζεται για μένα τότε από φιλότιμο και σεβασμό θα προσπαθούσα να τον ευχαριστήσω συντονίζοντας τη ζωή μου με την Αγάπη Του. Θα προσπαθούσα να ευθυγραμμίσω τους στόχους μου με το θέλημά Του.
Η σχέση μου με Αυτό το Θεό της Αγάπης θα μπορούσε να παρηγορήσει την οδύνη και τη μοναξιά μου και να μου δώσει τη δύναμη να ζήσω στην υπακοή ευχαριστώντας και δοξολογώντας το μεγαλείο Του. Χωρίς προσωπικό Θεό της αγάπης δεν υπάρχει οριστικός προσανατολισμός. Αν λείπει από μέσα μου η συναίσθηση-επίγνωση της παρουσίας του Θεού της Αγάπης δεν αισθάνομαι την ανάγκη να εναρμονίσω τη δράση μου με καμιά συγκεκριμένη προοπτική.

Είμαι αναγκαστικά ελεύθερος να διαλέγω αυτό που μου πάει καλύτερα.

Οι κανόνες του παιχνιδιού

Οι κανόνες δεν είναι άμεσα ορατοί ούτε έχουν κάποια οντότητα. Συμπεραίνω την ύπαρξή τους μέσα από την παρατήρηση και την εμπειρία. Υπάρχουν διάφορα επίπεδα κανόνων του παιχνιδιού. Αναγνωρίζω την ύπαρξη, τη σημασία και τη λειτουργικότητα αυτών των κανόνων. Μόνο τότε έχω τη δυνατότητα να ωφελούμαι με το να τους ακολουθώ αλλά και με το να τους παραβιάζω.
Οι φυσικοί κανόνες είναι οι περισσότερο φανεροί. Γνωρίζω για παράδειγμα ότι αν πηδήξω από ο μπαλκόνι της πολυκατοικίας μου είναι πολύ πιθανό να χτυπήσω άσχημα. Αν καπνίζω αυξάνονται οι πιθανότητες να πάθω καρκίνο.

Οι κανόνες που αφορούν στην κοινωνική ζωή μαθαίνονται με την ένταξη μας σε ένα κοινωνικό σύνολο. Αν αρπάξω την περιουσία του άλλου κινδυνεύω να κλειστώ φυλακή, αν καταπιέζω και φέρομαι βίαια στον ερωτικό μου σύντροφο κινδυνεύω να τον χάσω, αν κάνω απρόσεκτες επενδύσεις με τα χρήματά μου κινδυνεύω να μείνω χωρίς λεφτά. Οι περισσότεροι φαινομενικά επιτυχημένοι άνθρωποι γνωρίζουν τους κανόνες σε κοινωνικό, ψυχολογικό και διαπροσωπικό επίπεδο. Οι πνευματικοί κανόνες είναι λιγότερο γνωστοί και είναι πιο δύσκολο να τους τηρήσει κανείς. Αφορούν σε βαθύτερες διαστάσεις της πραγματικότητας και οι αρνητικές συνέπειες που συνεπάγεται η απρόσεκτη παράβασή τους είναι αόρατες, σημαντικές και μακροπρόθεσμες. Ένας τέτοιος κανόνας είναι για παράδειγμα ο κανόνας της Αγάπης. Αν με κάποια συμπεριφορά ή σκέψη ή αίσθημα τραυματίζω ή αναιρώ την αγάπη υποστηρίζοντας τον εγωκεντρισμό μου, αν η επιτυχία μου θεμελιώνεται στην αδικία, αν η χαρά μου προϋποθέτει τον πόνο του άλλου, αν η δύναμή μου κάνει τον άλλο να νιώθει κατώτερος τότε δημιουργείται μια ανισορροπία η οποία είναι πολύ πιθανόν να έχει αρνητικές συνέπειες στον εαυτό μου και στους άλλους.

Οι ηθικές αξίες που ισχύουν στις διάφορες κοινωνίες έχουν διαμορφωθεί με βάση την ιστορική εμπειρία και ουσιαστικά διδάσκουν στους πολίτες την ύπαρξη και τη σημασία των κανόνων. Για παράδειγμα το “ου μοιχεύσεις” δεν είναι μια εντολή που απαγορεύει για καθωσπρεπικούς λόγους μια σεξουαλική συμπεριφορά. Είναι η διατύπωση ενός κανόνα ο οποίος περιλαμβάνει πολυσήμαντα μηνύματα σε διάφορα επίπεδα: Ψυχολογικό επίπεδο: Αντί να ανοίξω τη δυνατότητα εμπλοκής μου σε μια άλλη σχέση και να περιπλέξω τη ζωή μου είναι καλύτερα να προσπαθήσω να βελτιώσω τη σχέση που ήδη έχω με το-η σύντροφό μου. Κοινωνικό επίπεδο: Το σπάσιμο του θεσμού της οικογένειας δημιουργεί προβλήματα στη σύνθεση – συγκρότηση του κοινωνικού ιστού. Πνευματικό επίπεδο: Ο γάμος βοηθά στην πνευματική τελείωση (αγιασμό) των συζύγων μέσα από την συνεχή πρόκληση για την υπέρβαση του εγωκεντρισμού και την βίωση της αγάπης ως αδιάλειπτης σχέσης αμοιβαίας θυσίας και προσφοράς. “Ου μοιχεύσεις” σημαίνει σε πνευματικό επίπεδο μην τραυματίζεις το πνευματικό μυστήριο της αγάπης ή μη χάνεις την πολύτιμη ευκαιρία που σου προσφέρει ο γάμος για γίνεις τέλειος άνθρωπος.

Η υπέρβαση των κανόνων.

Οι κοινωνίες επιβάλλουν με άμεσους και έμμεσους τρόπους την τήρηση των κανόνων του παιχνιδιού αλλά δεν μου παρέχουν τη δυνατότητα να τους παραβαίνω. Αυτό το δικαίωμα πρέπει να το κατακτήσω μόνος μου. Οι άλλοι θέλουν πάντοτε να προσαρμόσουν τη συμπεριφορά μου σε αυτό που οι ίδιοι πιστεύουν. Θέλουν να είμαι αυτό που θα ήθελαν να είμαι και όχι αυτό που εγώ θέλω ή μπορώ να είμαι.

Όταν εγώ το αποφασίσω αναλαμβάνω την ευθύνη να παραβώ τους κανόνες.
Όταν έχει πάρει φωτιά το σπίτι μου ίσως με βοηθήσει να πηδήξω από το μπαλκόνι του σπιτιού μου παραβαίνοντας τον κανόνα της βαρύτητας για να μην καώ.

Όταν με καταπιέζουν, με εμπαίζουν ή με εξουθενώνουν ίσως με βοηθήσει το να εκφράσω βίαια το θυμό μου.
Όταν αισθάνομαι βαλτωμένος για χρόνια σε μια σχέση χωρίς αγάπη. Όταν φθείρομαι και καταστρέφομαι υπαρξιακά μέσα από την απόρριψη και τη βία του άλλου. Όταν δεν φαίνεται να υπάρχει καμιά προοπτική βελτίωσης και ο άλλος δεν μου επιτρέπει τη δυνατότητα του χωρισμού τότε η εξωσυζυγική σχέση μέσα από τις δυναμικές αλλαγές που συνεπάγεται θα μπορούσε να ανοίξει ένα καινούργιες προοπτικές και να με ελευθερώσει από το αδιέξοδο. Ακόμη και η αμαρτία μπορεί να ανοίξει δρόμο για τη σωτηρία. Αυτός δεν είναι λόγος για να επιδιώξω την αμαρτία αλλά για να μη φοβάμαι το παιχνίδι και να μην συνθλίβομαι μέσα στα αδιέξοδα.
Το καλό και το κακό που αναγνωρίζω δεν θεμελιώνονται σε κάποιο κώδικα αξιών ή στη ντροπή ή στην αυστηρότητα κάποιου κριτή, αλλά στις πληροφορίες που μου παρέχει η πραγματικότητα ώστε να ξεχωρίζω αυτό που είναι ωφέλιμο για μένα και τους άλλους από αυτό που δεν είναι.

Ο πολεμιστής

Όσο καλύτερα γνωρίζω τους κανόνες του παιχνιδιού τόσο περισσότερο μπορώ να τους εφαρμόζω αλλά και να τους παραβιάζω. Αν δεν μπορέσω να βάλω το Θεό της Αγάπης πάνω από τον εαυτό μου δεν θα επιτρέψω σε κανέναν άλλο και σε τίποτε άλλο να προσδιορίσει τη ζωή μου. Με αυτή την έννοια η άνευ όρων ελευθερία μου με αναγκάζει να συμπεριφέρομαι αναρχικά και αυτόνομα. Οι στόχοι μου δεν έχουν κανένα απόλυτο νόημα ούτε είναι σταθεροί και αμετάβλητοι. Θέλω να πετύχω αυτό που σε κάθε περίπτωση θεωρώ πιο λειτουργικό για την ανάπτυξη και την ευτυχία του εαυτού μου και των άλλων.

Επειδή ζω κάτω από την απειλή του μηδενός και επειδή η απογοήτευση, ο φόβος και η θλίψη μπορούν κάθε στιγμή να εισβάλλουν στη ζωή μου και να με παραλύσουν προσπαθώ με όσες δυνάμεις αισθάνομαι μέσα μου να παλέψω για να νικήσω. Κάθε στιγμή παίζω το ρόλο του φοβερού μαχητή. Θέλω να μεταμορφώνω τη φτωχή και μίζερη καθημερινότητά μου σε αθλητικό στίβο.

Παράλληλα, κάθε στιγμή της ζωής μου δεν ξεχνώ να εκτιμώ και να σέβομαι απέραντα και άνευ όρων τις δυνατότητές μου. Αφού δεν μπορώ να νοιώσω στη σάρκα μου την Αγάπη του Θεού Πατέρα παίζω το ρόλο του πατέρα στον ίδιο τον εαυτό μου. Αγκαλιάζω με πατρική στοργή όλες μου τις αδυναμίες και κάνω ότι μπορώ για να μην τις αφήσω να εμποδίσουν την πορεία μου.

Δεν φοβάμαι να υποφέρω, να βασανίζομαι, να απογοητεύομαι, να πέφτω και να απελπίζομαι. Το ξέρω ότι ο πόνος, η απελπισία και οποιοδήποτε άλλο αρνητικό συναίσθημα είναι μέρος του παιχνιδιού. Ξέρω πως θα έλθουν στιγμές που θα ευχόμουν να μην είχα γεννηθεί ποτέ, πως θα υπάρξουν στιγμές που θα προτιμούσα το θάνατο από τη μίζερη ζωή μου. Γνωρίζω πως τέτοιες στιγμές μπορούν να έρθουν οποτεδήποτε. Γνωρίζω πως όσο ζω δεν θα έχω ποτέ τη βεβαιότητα ότι ξεπέρασα οριστικά την οδύνη και την απελπισία.
Όμως μαθαίνω να το αντέχω. Επιλέγω τη ζωή. Όχι επειδή έτσι πρέπει αλλά επειδή έτσι μου έρχεται. Είμαι πολεμιστής επειδή έτσι γουστάρω.

Κάνε παιχνίδι.

Οι ερωτήσεις και οι απαντήσεις, οι σκέψεις και τα αισθήματα δεν έχουν μεγάλη σημασία για μένα. Αυτό που κυρίως με νοιάζει είναι η δράση. Σημαντικό είναι αυτό που κάνω εδώ και τώρα. Φροντίζω να περνώ καλά κάθε στιγμή της ζωής μου. Είναι φυσικό ο νους μου να γεννά σκέψεις και είναι φυσικό σε εμπειρικό επίπεδο να νιώθω συναισθήματα. Δεν πολεμώ ούτε τις σκέψεις ούτε τα συναισθήματα. Επιτρέπω με απλότητα να γίνεται μέσα μου αυτό που γίνεται. Ξεχωρίζω όμως αυτό που είμαι από αυτό που γίνεται μέσα μου. Έχω σκέψεις αλλά δεν είμαι οι σκέψεις μου, έχω συναισθήματα αλλά δεν είμαι τα συναισθήματά μου. Έχω ανάγκες, επιθυμίες, στόχους, ελπίδες, όνειρα αλλά δεν είμαι τίποτε από όλα αυτά. Δεν ξέρω ποιος είμαι ούτε και χτυπιέμαι για να το μάθω. Δεν θέλω να γνωρίσω τον εαυτό μου. Θέλω να ζήσω. Θέλω να ζήσω με τον καλύτερο τρόπο που γίνεται. Γι’ αυτό αντί να ψάχνω για να μάθω κάτι … ζω. Κάνω παιχνίδι. Παίζω. Μπαίνω δυνατά μέσα στα πράγματα. Κάθε στιγμή κάνω το καλύτερό μου. Είτε παίζω είτε τρώω είτε δουλεύω είτε υποφέρω, το κάνω με τον καλύτερο τρόπο που μπορώ. Ακόμη και όταν δεν μπορώ να το κάνω με τον καλύτερο τρόπο, κατά βάθος πάλι το κάνω με τον καλύτερο τρόπο γιατί η κάθε “λανθασμένη” διαχείριση της πραγματικότητας είναι η καλύτερή δυνατή για μένα. Δεν ανησυχώ για τίποτα. Πετάω μακριά την ανάγκη της επιτυχίας και το φόβο της αποτυχίας. Απλά παίζω. Δεν χρειάζεται να κερδίσω. Γνωρίζω πως ακόμη και αν κερδίσω πάλι θα έρθει στιγμή που θα χάσω. Ακόμη και αν χάσω πάλι θα έρθει στιγμή που θα κερδίσω.

Το κέντρο

Είμαι ο εαυτός μου. Το σύμπαν προβάλλεται και αποκαλύπτεται στη συνειδητότητά μου. Αισθάνομαι ότι όλα περιστρέφονται γύρω από μένα. Όταν ήμουν παιδί πίστευα ότι όλα γίνονται έτσι όπως γίνονται για μένα. Μετά που κατάλαβα ότι τίποτε δεν γίνεται έτσι όπως γίνεται για μένα ήθελα να αλλάξω όλα όσα γίνονται για να τα κάνω να είναι έτσι όπως εγώ θα ήθελα. Τώρα που κατάλαβα ότι όσο και αν προσπαθώ δεν πρόκειται να τα κάνω όπως θέλω, μαθαίνω να τα δέχομαι έτσι όπως είναι χωρίς να προσπαθώ οπωσδήποτε να τα αλλάξω. Όλοι οι τρόποι με τους οποίους αντιμετώπιζα κάθε φορά αυτό που γίνεται ήταν σωστοί. Όχι γιατί ήταν οι καλύτεροι αλλά γιατί ήταν οι μόνοι δυνατοί. Ήταν όμως απαραίτητο να κάνω όλες αυτές τις αλλαγές στον τρόπο αντιμετώπισης της πραγματικότητας και ίσως στο μέλλον (αν ζήσω κι άλλο) να συναντήσω (να ενεργήσω και να πάθω) και άλλες αλλαγές.

Αυτό που κατάλαβα με τις φτωχές και τραυματισμένες δυνατότητές μου είναι ότι δεν είμαι το κέντρο του κόσμου. Ίσως υπάρχει κάποιο κέντρο γύρω από το οποίο όλα περιστρέφονται ίσως δεν υπάρχει. Τα χρόνια που πέρασαν μου έδειξαν ότι το σύμπαν, η ροή των πραγμάτων και η πορεία του κόσμου δεν με υπακούν αλλά και ούτε και με παίρνουν σοβαρά υπόψη τους. Μαθαίνω να είμαι ασήμαντος. Συνειδητοποιώ σιγά-σιγά πως σε αυτή την οδύσσεια είμαι ο κανένας. Βιώνοντας τη μηδαμινότητά μου ελευθερώνομαι από μάταιες φιλοδοξίες, κουφές προσδοκίες και ψεύτικους οραματισμούς. Συνειδητοποιώ ότι αυτή η συναίσθηση της ελαχιστότητας και της αδυναμίας μου είναι μια σημαντική πηγή δύναμης και νοήματος.

Η Ελευθερία

“Δεν είμαι εγώ το κέντρο”. Δεν πρόκειται για μια ομολογία λάγνας ταπεινοσχημίας αλλά για μια ξερή και γόνιμη διαπίστωση. Όσο περισσότερο αναγνωρίζω τον εαυτό μου ως τον κύριο τίποτα τόσο περισσότερο ελευθερώνομαι από τα δεσμά που μου επιβάλλουν οι ανάγκες, οι ελπίδες και οι στόχοι μου. Η επίγνωση του εαυτού μου ως μη σημαντικού ή ανύπαρκτου μου προσφέρει μια αίσθηση βαθιάς ελευθερίας. Δεν περιμένω να αλλάξω ή να σώσω τους άλλους ή τον εαυτό μου. Απαλλάσσομαι από εμένα.
Αυτή η απελευθέρωση από τα δίχτυα του εαυτού μου, μου προσφέρει μια ελευθερία δίχως όρους. Κάνω ότι θέλω. Γι’ αυτό πάνω από όλα είμαι παίχτης. Κάνω ότι παιχνίδι θέλω. Δεν φέρνω τα αποτελέσματα που θέλω. Απλά κάνω ότι θέλω. Μη έχοντας όμως ιδιαίτερους δεσμούς με τον ψυχολογικό μου εαυτό (όνειρα, ανάγκες, στόχους, επιθυμίες) δεν χρειάζεται να κάνω τίποτε για μένα. Δεν χρειάζεται να υπηρετήσω τον εαυτό μου. Δεν έχω εαυτό για να τον υπηρετήσω.

Το γλέντι

Δεν αποζητώ την τελειότητα. Δεν αποζητώ τίποτα. Απλά παίζω και τυχαίνει να παίζω πάντοτε τέλεια αφού οι ατέλειές μου είναι αναπόσπαστο κομμάτι της τελειότητας. Όταν πετυχαίνω γελάω και όταν αποτυγχάνω κλαίω. Θα μπορούσα όμως να κλάψω με την επιτυχία και να γελάσω με την αποτυχία. Γνωρίζω πως κατά βάθος πρόκειται για παιχνίδι. Δεν ξεχνώ ότι δεν υπάρχει τίποτα πολύ σημαντικό.
Όταν περπατάω χορεύω. Όταν κλείνω μια επαγγελματική συμφωνία γελάω. Όταν προσέχω είναι παιχνίδι. Όταν ακολουθώ τους κανόνες είναι παιχνίδι. Όταν σπάζω τους κανόνες είναι παιχνίδι. Όταν κάνω έρωτα είναι παιχνίδι, όταν συμμετέχω σε μια κηδεία είναι παιχνίδι.
Χορεύω τραγουδώντας πάνω από τα κύματα της εγκοσμιότητας. Παραδίδομαι χαμογελώντας σε αυτό που τώρα γίνεται. Αντλώ τη χαρά μου από την κίνηση. Είμαι χορευτής. Ναι, τώρα ξέρω ποιος είμαι. Είμαι παίχτης.
Σίγουρα κάτι τέτοιο δεν είναι αλήθεια αλλά μπορώ να το πιστεύω.

Το όνειρο

Το κέντρο είναι έξω από μένα. Εαυτός μου είναι όλο αυτό που Είναι. Εαυτός μου είναι το σύμπαν και οι άλλοι. Ζω για τον κόσμο. Δίνομαι στους άλλους. Χαρίζω τον εαυτό μου στους άλλους. Δεν το κάνω επειδή είμαι καλός άνθρωπος, δεν το κάνω επειδή είναι χρέος μου, επιθυμία ή ανάγκη. Το κάνω γιατί δεν μπορώ να κάνω αλλιώς. Το βάρος που βλέπω να σηκώνουν όσοι κουβαλούν ακόμη τον εαυτό τους στις πλάτες τους με προκαλεί να τους βοηθήσω. Είναι η αγάπη, που ζω ως ελευθερία από την οδύνη του εγωκεντρισμού, που λειτουργεί την προσφορά του εαυτού μου στους άλλους. Δεν είμαι εγώ που εκφράζω την αγάπη, δεν είμαι εγώ που αγαπώ. Η αγάπη που ζει μέσα μου αγαπά. Η αγάπη που με έχει και με ζει, ξεχειλίζει από μέσα μου, χωρίς να προσπαθώ. Δεν πρόκειται για δεοντολογία αλλά για φυσιολογία. Η δύναμη που δεν είμαι εγώ αλλά ξεχειλίζει από μέσα μου προσφέρεται με φυσικό τρόπο στους άλλους. Η δύναμη της αγάπης δωρίζεται άνευ όρων παντού, πάντοτε.

Δεν είμαι εγώ ο διάκονος. Το πνεύμα διακονεί. Δεν είμαι εγώ που αναπνέω το πνεύμα πνέει μέσα μου, δεν είμαι εγώ που προσεύχομαι το πνεύμα προσεύχεται μέσα μου. Δεν είμαι εγώ που μιλάω, το πνεύμα μιλάει μέσα από μένα. Δεν είμαι εγώ που ζω, το πνεύμα ζει μέσα μου.

psyche