Διαφημίσεις
συγγραφή κειμένου: Elena Era & γκρουπ
Ήμουν κι εγώ στο παρασκήνιο του μεγάλου Παιχνιδού!
Είναι μια ακόμη βραδιά που πέφτεις στεναχωρημένος για ύπνο. Έχεις χάσει τη δουλειά σου, νιώθεις την αδικία να σε πνίγει για όλα όσα συμβαίνουν στη χώρα σου και κάθε μέρα που σηκώνεσαι από το κρεβάτι, τα πόδια σου είναι τόσο βαριά, που δεν έχεις τη δύναμη να προχωρήσεις. Νέοι φόροι, νέες κρατήσεις μισθών, ανεργία, αποτυχημένη προσωπική ζωή, τοξικές καταστάσεις που δεν μπορείς να ξεφύγεις.
Πριν πέσεις για ύπνο, ζητάς ένα σημάδι από τον ανώτερο εαυτό σου. Κάτι που να σε εμψυχώσει. Οτιδήποτε. Απογοητευμένος κλείνεις τα μάτια σου και δεν περνάει πολύ ώρα που κοιμάσαι.
Εκείνο το βράδυ βλέπεις ένα πολύ περίεργο όνειρο. Ξαφνικά βρίσκεσαι σε έναν χώρο που μοιάζει με εργοτάξιο. Εκατοντάδες άνθρωποι με λευκό χιτώνα, μουτζουρωμένοι αλλά χαμογελαστοί, κρατούν από ένα μεγάλο, τετράγωνο κομμάτι σαν χαρτί αλλά άκαμπτο, σε διάφορα χρώματα ο καθένας. Από τη μία μεριά υπάρχει ένας τοίχος όπου μοιάζει να είναι φτιαγμένος από εκατομμύρια τέτοια κομμάτια, ψηλός όσο τρεις άνθρωποι μαζί και από την άλλη, οι άνθρωποι αυτοί να προσπαθούν να στερεώσουν τα δικά τους κομμάτια στον τοίχο. Λίγο πιο πίσω στο δάπεδο, υπάρχουν κουβάδες με κόλλες, καδρόνια και κουτιά με καρφιά.
Άλλοι ήταν σκαρφαλωμένοι σε σκάλες, άλλοι γονατιστοί κι άλλοι τεντώνοντας τα χέρια, προσπαθούσαν να τοποθετήσουν το κομμάτι τους παράλληλα με το έδαφος, ανάμεσα σε άλλα κομμάτια που έπαιρναν θέση. Κατά έναν περίεργο τρόπο, κανένας άνθρωπος δεν έπεφτε πάνω στον άλλον. Άλλα κομμάτια για να στερεωθούν έπρεπε να χρησιμοποιηθούν βοηθητικά υλικά και άλλα έμοιαζαν να εφαρμόζουν σα να ακουμπούσαν σε αόρατα στηρίγματα. Ο κάθε άνθρωπος ήταν επικεντρωμένος στο κομμάτι του, προκειμένου να το κρατήσει σε ισορροπία αλλά παράλληλα μιλούσαν και γελούσαν μεταξύ τους. Κάποιοι άλλοι πάλι εξαφανιζόντουσαν, έτσι ξαφνικά, μαζί με το κομμάτι που προσπαθούσαν να κολλήσουν.
Ένας από τους περίεργους αυτούς ανθρώπους καταλαβαίνει την παρουσία σου και στρέφεται προς εσένα. Φοράει έναν λευκό χιτώνα, τα μακριά του μαλλιά είναι ακατάστατα, έχει σηκώσει πρόχειρα τα μανίκια του και το πανέμορφο πρόσωπό του είναι λερωμένο όπως τα χέρια του. Χαμογέλασε πλατιά μόλις σε είδε.
«Α, ήρθες!», σε χαιρετάει χωρίς έκπληξη. «Πόσο χαίρομαι που με επισκέφτηκες!»
«Με περίμενες;», του λες με απορία. «Ξέρεις ποιος είμαι;»
Εκείνος σκάει στα γέλια. «Πώς δε σε ξέρω! Αφού εσύ είσαι εγώ κι εγώ είμαι εσύ!»
«Ποιος είσαι;» ρωτάς μπερδεμένος.
«Μα ο ανώτερος εαυτό σου!» σου απαντάει γελώντας.
Τον κοιτάς κατάπληκτος. Οι ανώτεροι εαυτοί δεν είναι στην 5η διάσταση και καθοδηγούν τους ανθρώπους; Δεν βρίσκονται στην Εστία; Δεν μοιάζουν με κρυστάλλινες ενέργειες και κυρίως… καθαρές ενέργειες; Κοιτάς την μουτζουρωμένη φιγούρα που χαμογελάει διάπλατα και αμφιβάλλεις.
«Έτσι είμαστε εγώ κι εσύ όταν δεν παίζουμε», σου λέει διαβάζοντας τη σκέψη σου, «αλλά κι εσύ δεν είσαι καλύτερος τώρα. Εγώ μπορεί να είμαι βρώμικος αλλά κι εσύ έχεις κυτταρική μορφή!», είπε και σκάει στα γέλια. Τον κοιτάζεις σοβαρός προσπαθώντας να καταλάβεις το αστείο. «Ω, έλα τώρα», συνεχίζει ο ανώτερος εαυτός σου χαμογελώντας, «αυτή τη μορφή έχουμε όταν εγώ κι εσύ δουλεύουμε. Έλα να σου δείξω».
Σε πιάνει από τους ώμους και σε στρέφει προς τους άλλους ανώτερους εαυτούς που εργάζονται με το δικό τους κομμάτι, προσπαθώντας να το στερεώσουν στον τοίχο. «Κοίταξε γύρω σου», σου λέει. «Τί βλέπεις;»
Όλοι οι ανώτεροι εαυτοί ήταν πολύ απασχολημένοι στο να τοποθετήσουν σωστά το κομμάτι που κρατούσαν αλλά όλοι γελούσαν. Σε αυτό το τεράστιο εργοτάξιο, το γέλιο κυριαρχούσε πάνω απ΄όλα και αν και όλοι τους ήταν μουτζουρωμένοι, τα πρόσωπά τους έλαμπαν.
«Τί κάνουν;» ρωτάς τον ανώτερο εαυτό σου. «Τί είναι αυτό το μέρος;»
«Εδώ είναι το παρασκήνιο του μεγάλου παιχνιδιού», σου απαντάει. «Βρίσκεσαι στο παρασκήνιο του πρώτου πλανήτη ελεύθερης επιλογής και όλοι εμείς οι ανώτεροι εαυτοί, σας βοηθάμε να τοποθετήσετε το δικό σας κομμάτι στη θέση του».
«Και πώς γίνεται αυτό;»
Ο ανώτερος εαυτός σου, σου δείχνει το κομμάτι που κρατάει. Μοιάζει με ένα γυαλιστερό, τετράγωνο κομμάτι κομφετί, επιφάνειας ενός τετραγωνικού μέτρου, με περίεργες χρωματικές αποχρώσεις του μοβ.
«Αυτό είναι το κομμάτι που έχουμε αποφασίσει από κοινού να γειώσουμε στη Γη», σου εξηγεί. «Εμπεριέχει το πάθος σου, τις μαθητείες σου, τις υπερβάσεις σου, τους κρυστάλλους σου. Το αποφασίσαμε πριν διαχωριστούμε από την Εστία κι εσύ κατέβεις στη Γη. Η δική μου δουλειά είναι να το τοποθετήσω σε αυτό τον τοίχο. Ανάλογα με τις αποφάσεις σου, αλλάζω την τοποθέτηση. Πολλές φορές χρησιμοποιώ κόλλες, καρφιά και καδρόνια για να το κρατήσω στη θέση του. Άλλες φορές το αναβαθμίζω ανάλογα με την εξέλιξή σου. Όσο πιο κοντά είσαι στην υλοποίηση του μοναδικού σου κομματιού, τόσο πιο εύκολα το τοποθετώ στον τοίχο».
«Μα όλα αυτά δεν πρέπει να γίνονται από την 5η διάσταση; Τί κάνεις εδώ κάτω;»
Ο ανώτερος εαυτός σου σκάει στα γέλια. «Μα εδώ είναι 5η διάσταση!», απαντάει. «Η 5η διάσταση έχει πολλές διαστάσεις μέσα στη δική της».
«Φανταζόμουν πως απλά καθόσουνα σε κάποιο σύννεφο και με παρατηρούσες. Κι όποτε κάτι ζητούσα, εσύ καθοδηγούσες και το έστελνες».
«Μάλλον αυτό μοιάζει με μαριονέτα», σκάει στα γέλια ο ανώτερος εαυτός σου. Τον βρίσκεις πολύ εύθυμο, ίσως υπερβολικά εύθυμο σε σχέση με το πόσο δυστυχισμένος εσύ αισθάνεσαι στη Γη. «Αυτό συμβαίνει στους πλανήτες μη ελεύθερης βούλησης. Φυσικό είναι να έχεις ξεχάσει πως εγώ κι εσύ συνεργαζόμαστε στο Παιχνίδι, ο ένας από τη μία μεριά του πέπλου και ο άλλος από την άλλη».
«Δεν το καταλαβαίνω», λες μπερδεμένος. «Πώς γίνεται αυτό;»
Ο ανώτερος εαυτός σου χαμογελάει και σου κρατάει το χέρι. «Πάμε να σου δείξω».
Αμέσως ανυψώνεστε αλλά εσύ κοιτάζεις το κομμάτι σου που άφησε κάτω στο δάπεδο. Δεν έχεις ιδέα τί αντιπροσωπεύει αλλά νιώθεις μια περίεργη έλξη προς αυτό.
«Κι αυτό το κομμάτι; Έτσι θα το αφήσεις;»
Ο ανώτερος εαυτός σου σκάει στα γέλια. «Γιατί, φοβάσαι μη το κλέψουν;»
Χαμογελάς κι εσύ. Είναι η πρώτη φορά που χαμογελάς από τη στιγμή που συνάντησες τον ανώτερο εαυτό σου και γενικά η πρώτη φορά που χαμογελάς εδώ και καιρό. Με τον ανώτερο εαυτό σου πετάτε ψηλά και τοτε κοιτάς προς τα κάτω. Ένας μεγάλος δρόμος γεμάτος στροφές απλωνόταν ως πέρα τον ορίζοντα. Σε δευτερόλεπτα φτάσατε στην αρχή του δρόμου – ο χρόνος δεν υπάρχει στην 5η διάσταση. Ο δρόμος εκεί είναι πολύ πιο στενός αλλά συμπαγής και έχει ευθεία πορεία.
Πετάτε ακολουθώντας το δρόμο που κάνει διάφορες στροφές και στέκεστε τώρα σε ένα σημείο που ο δρόμος έκανε μια διχάλα. Ο ένας δρόμος της διχάλας συνέχιζε ενώ ο άλλος σταματούσε απότομα. Πέρα από την διχάλα, υπήρχε μια μισογκρεμισμένη αψίδα.
«Γιατί αυτός ο δρόμος δε συνεχίστηκε;» ρωτάς.
«Α, ήταν ο δρόμος που ακολουθούσε η Ατλαντίδα», σου απαντάει. «Ήταν πολύ κοντά στο να τερματίσει το παιχνίδι της ελεύθερης επιλογής εδώ στη Γη αλλά τελευταία στιγμή η ελεύθερη βούληση των ανθρώπων άλλαξαν την πορεία της. Εδώ έγινε κάτι σαν επανατοποθέτηση στην αρένα του παιχνιδιού».
Προχωράτε παρακάτω και φτάνετε σε ένα σημείο όπου ο δρόμος έκανε έναν μεγάλο κύκλο πριν συνεχίσει ευθεία.
«Εδώ είναι η εποχή του Μεσαίωνα», σου λέει ο ανώτερος εαυτός. «Εδώ τέθηκαν τα θεμέλια της καταστροφής του κόσμου σας για το 2012. Η ανθρωπότητα είχε ξεφύγει εντελώς από τον στόχο της και η κάθε ελπίδα για τον τερματισμό του παιχνιδιού χάθηκε. Τότε υλοποιήσατε το ενδεχόμενο να καταστραφεί η Γη».
«Εσείς το αποφασίσατε αυτό;»
«Όχι, όχι εμείς… Εσείς. Δηλαδή ο ρόλος του ανθρώπου μέσα από τις επιλογές του».
«Τώρα όμως το έχουμε αλλάξει αυτό ως άνθρωποι».
«Φυσικά και το έχετε αλλάξει και αυτό πήρε καθοριστική πορεία στη χρονολογία σας το 1960. Εκείνη τη περίοδο φάνηκε να αλλάζει ο δρόμος και μάλιστα άλλαξε απότομα. Να, κοίτα».
Και όντως, λίγο πριν το τέλος του δρόμου όπου υπήρχε το εργοτάξιο, ο δρόμος παρουσίαζε μια εντυπωσιακή στροφή 180 μοιρών.
«Κοίταξε τώρα μπροστά σου», σου λέει.
Αρκετά μακρύτερα αλλά όχι τόσο ώστε να μη μπορείς να το διακρίνεις, μια τεράστια αψίδα υπήρχε με την λέξη «τερματισμός». Ο ανώτερος εαυτός σου κοιτάζει προς τα εκεί με συγκίνηση. «Το περιμένουμε με μεγάλη χαρά», είπε. «Κάθε τόσο αφήνουμε το εργοτάξιο και κοιτάζουμε τον δρόμο για να δούμε πόσο κοντά είμαστε».
«Είναι τόσο κοντά να συμβεί;» τον ρωτάς.
«Ω, ναι», σου απαντάει.
«Μα… πώς;» ρωτάς και αμέσως ένα κύμα αγανάκτησης σε πνίγει και ξεσπάς. «Όλα πάνε στραβά στη ζωή μου και στις ζωές των περισσότερων που ξέρω. Όλη η Γη έχει προβλήματα με αυτούς που πραγματικά κυβερνούν πίσω από τις υποτιθέμενες κυβερνήσεις, το οικονομικό σύστημα καταρρέει, η αδικία είναι απλωμένη ολόγυρα, ο κόσμος είναι χωρίς δουλειά, το ηθικό τσακισμένο και ο ένας κοιτάζει να βγάλει τα μάτια του άλλου. Πώς μπορείς να λες εσύ και οι υπόλοιποι ανώτεροι εαυτοί πως πηγαίνουμε στον τερματισμό; Πώς μπορεί ο δρόμος που χτίζεται αυτή τη στιγμή να πηγαίνει προς τα εκεί;»
Ο ανώτερος εαυτός σου δεν πτοήθηκε από το ξέσπασμά σου και χαμογελάει πλατιά. Σχεδόν ζηλεύεις την γαλήνη που εκπέμπει και για μια στιγμή εύχεσαι να ήσουν εσύ στο εργοτάξιο κι εκείνος να κάνει όλη τη χαμαλοδουλειά στη Γη. Διαβάζοντας τη σκέψη σου αυτή, ο ανώτερος εαυτός σου γελάει.
«Είμαστε κομμάτια της ίδιας ενέργειας και ένας ανώτερος εαυτός δε στέλνει πάντα το ίδιο κομμάτι», σου λέει. «Αν σε βοηθάει, σου λέω πως το δικό μου μερίδιο της ενέργειας, επίσης έχει παίξει άπειρες φορές στη Γη».
«Τί θες να πεις; Δεν είμαστε μονάχα εγώ κι εσύ;»
«Εγώ κι εσύ είμαστε μονάχα ένα μικρό μέρος της ενέργειας που αντιπροσωπεύουμε», σου απαντάει. «Ένα μικρό μονάχα μέρος της ενέργειας παίζει στο παιχνίδι της ελεύθερης επιλογής. Το υπόλοιπο, ας πούμε πως κολυμπάει στο Σύμπαν και δημιουργεί αλληλοεπιδράσεις σε άλλα κοσμικά επίπεδα. Η δική μου σχέση μαζί σου είναι αυτό που οι άνθρωποι αντιλαμβάνονται ως 5η διάσταση. Η σχέση με το κοσμικό επίπεδο είναι η λεγόμενη 7η διάσταση».
Δεν μπορείς να μη νιώσεις δέος για όλα όσα ακούς αν και δεν καλοκαταλαβαίνεις τί είναι τα κοσμικά επίπεδα. «Θα καταφέρει να το βιώσει η ανθρωπότητα αυτό; Εδώ οι περισσότεροι δεν ξέρουν τί είναι 5η διάσταση».
«Ξέρεις πόσοι βιώνουν την 5η διάσταση χωρίς να έχουν ιδέα για την ύπαρξη ανώτερων εαυτών; Η πνευματικότητα δε μετριέται με τη γνώση της ετικέτας. Ένας γεράκος που απολαμβάνει την δύση του ήλιου καπνίζοντας μαζί με τη γυναίκα του, μπορεί να νιώθει πολύ περισσότερο την επαφή με το θεϊκό του κομμάτι από κάποιον που διαλογίζεται κάθε μέρα. Μια μητέρα που νιώθει απόλυτη ευτυχία κρατώντας το παιδί της, βρίσκεται στην 5η διάσταση χωρίς να το ξέρει. Η 5η διάσταση είναι μια κατάσταση ολοκλήρωσης».
«Και η 7η διάσταση τί είναι;»
«Είναι η απόλυτη κατάσταση ύπαρξης».
Δεν το καλοκαταλαβαίνεις αυτό αλλά δε σε ενδιαφέρει και να το κατανοήσεις καθώς τα προβλήματα που έχεις στη Γη σου φαίνονται μεγαλύτερα.
«Ζω ένα αδιέξοδο», λες. «Είμαι χωρίς δουλειά, τα φέρνω δύσκολα πέρα. Η πολιτική είναι χαώδης, νέοι φόροι, χρωστάω όπως πολλοί άλλοι και κινδυνεύω να χάσω το σπίτι μου. Πες μου, γιατί να με ενδιαφέρουν όλα αυτά όταν η ανθρώπινη εμπειρία μέσα μου φωνάζει δυνατότερα κι από σένα;»
Ο ανώτερος εαυτός σου σκύβει προς το μέρος σου και σε κοιτάζει βαθιά στα μάτια.
«Γιατί έχεις ξεχάσει να παίζεις».
«Τί;» κάνεις σχεδόν θυμωμένος περιμένοντας μια πιο βοηθητική απάντηση.
Ο ανώτερος εαυτός σου κάνει νόημα να κοιτάξεις γύρω σου και τότε παρατηρείς πως δεξιά κι αριστερά του υπάρχουν γεμάτες κερκίδες από κάποιους που πανηγυρίζουν. Δεν μπορείς να διακρίνεις καθαρά την μορφή τους αλλά μόλις σε βλέπουν, ξεσπούν σε χειροκροτήματα.
«Όλα αυτά είναι ένα παιχνίδι», σου λέει ο ανώτερος εαυτός σου χωρίς να σταματάει να χαμογελάει. «Και όλοι αυτοί έχουν έρθει από πολύ μακριά για να σε δουν αν θα καταφέρεις να κουμπώσεις το δικό σου κομμάτι που θα βοηθήσει στο σχηματισμό του δρόμου, χωρίς κόλλα ή καρφιά ή καδρόνια. Οι προκλήσεις είναι μεγαλύτερες τώρα όσο πλησιάζουμε προς τον τερματισμό του παιχνιδιού. Δεν αρκεί απλά να στερεωθεί το κομμάτι όπως όπως… ο στόχος είναι να πάρει τη σωστή του θέση χωρίς κάτι να το βοηθάει».
Τώρα σε χαμηλώνει και απλά κάθεστε στην επιφάνεια του δρόμου που μοιάζει να είναι στρωμένος με άσφαλτο.
«Τί να κάνω;» τον ρωτάς. «Πραγματικά… τί να κάνω;»
«Αναγνώρισε πρώτα το γεγονός ότι στήθηκε η ωραιότερη αρένα του Παιχνιδιού γύρω σου για μεγάλες υπερβάσεις».
«Αυτά που περνάω… είναι οι συνθήκες του παιχνιδιού; Περνάω όλα αυτά τα ζόρια μόνο και μόνο για να στηθεί η αρένα του Παιχνιδιού;»
«Ω, ναι», συνέχισε απτόητος ο ανώτερος εαυτός. «Μόνο οι γενναίες ψυχές κατέβηκαν με τόσο δύσκολα συμβόλαια. Εγώ τοποθετώ το κομμάτι στον τοίχο όπως εσύ μου λες. Κάθε φορά που βιώνεις δυσκολία και χάνεσαι στην ανθρώπινη εμπειρία σου, εγώ προσπαθώ να στερεώσω το κομμάτι σου με όποιον τρόπο μπορώ. Με κόλλα; Με καρφιά; Προσπαθώ να κρατήσω το κομμάτι σου μέχρι να με βοηθήσεις να βγάλω τις κόλλες και να σταθεί μόνο του».
«Και πότε βγαίνει η κόλλα;»
«Όταν βρίσκεσαι στη ροή και μου έχεις εμπιστοσύνη, τότε σε καθοδηγώ και σε βοηθάω να στερεώσεις καλύτερα το κομμάτι. Εγώ μπορώ να δω τη γενικότερη εικόνα του πάζλ, εσύ όμως όχι. Η ανθρώπινη όμως υπέρβαση είναι να εμπιστευτείς πως εγώ μπορώ να τη δω και να σε καθοδηγήσω».
«Πες πως το κάνω αυτό… και τελικά σε εμπιστεύομαι», αποκρίνεσαι. «Επί του πρακτέου, τί κάνω εγώ;»
«Αφήνοντας σε μένα να χειριστώ το κομμάτι σου, μπορείς να δεις πως όλα όσα βιώνεις, τα βιώνεις για να σε μάθουν κάτι. Αρχίζεις λοιπόν να βλέπεις κάθε γεγονός από τη μεριά του παρασκηνίου και αφού ξέρεις πως στο παρασκήνιο βρίσκεται ο ανώτερος εαυτός σου, ξέρεις πως θα σε φροντίσω».
Προβληματίζεσαι αρκετά. Στο νου σου έρχονται οι λογαριασμοί που δεν έχεις να πληρώσεις, η δουλειά που δεν έχεις. Σου φαίνεται αρκετά εύκολο το να δείξεις απλά εμπιστοσύνη και συνάμα τόσο δύσκολο.
«Πες μου», σε ρωτάει ο ανώτερος εαυτός σου, «πιστεύεις πως μπορώ να υλοποιήσω τα πάντα για σένα αν μου το επιτρέψεις;»
«Φυσικά», αποκρίνεσαι. «Βρίσκεσαι στην 5η διάσταση, μπορείς να υλοποιήσεις οτιδήποτε. Όμως, ήδη σε εμπιστεύομαι… καιρό πολύ σε εμπιστεύομαι… αλλά δε φαίνεται να πιάνει. Δεν φαίνεται να με ακούς. Δε βλέπω τίποτα να γίνεται στη ζωή μου».
«Εδώ κάνεις ένα όμορφο λάθος. Πράγματι πιστεύεις σε μένα αλλά δε μου επιτρέπεις να επέμβω».
«Δε σου επιτρέπω να επέμβεις; Πώς είναι δυνατό; Τί κάνω που το εμποδίζει;»
«Όταν δεν αναγνωρίζεις πως κάθε τί που σου συμβαίνει, συμβαίνει για έναν συγκεκριμένο λόγο, με εμποδίζεις να σε βοηθήσω. Η υλοποίηση περνάει πρώτα από το να δεις γιατί συμβαίνουν εκείνα τα γεγονότα στη ζωή σου που φαίνεται να σε μπλοκάρουν».
«Άρα, αφού δεν μπορώ να βρω μια δουλειά όσο και να σου το ζητάω, πρέπει πρώτα να σου ζητήσω να μου δείξεις γιατί δεν μπορώ να βρω μια δουλειά;»
«Ακριβώς. Η δυσκολία στην αρένα του παιχνιδιού είναι απαραίτητη για να αρχίσετε να βλέπετε το παρασκήνιο. Δεν αρκεί να ζείτε μιαν ανθρώπινη εμπειρία, πρέπει να είσαστε γνώστης της ανθρώπινης εμπειρίας που ζείτε ως ηθοποιοί. Αυτό είναι που θα θέσει τα πρώτα σκαλοπάτια προς την 7η διάσταση».
«Για την 7η διάσταση γίνονται όλα αυτά;»
«Όχι, το αποτέλεσμα όλων των ανθρώπινων ενεργειών οδηγούν στην 7η διάσταση. Από μόνοι σας ανεβάσατε τον πήχη ψηλά».
«Δηλαδή θα μπορούσαμε να μείνουμε στην 5η διάσταση και να μη προχωρήσουμε;»
«Η εξέλιξη έχει την δική της ελεύθερη βούληση γιατί την ορίζουν ελεύθερες ψυχές. Εμείς μπορούμε απλά να δούμε προς τα πού πηγαίνει ο δρόμος. Το μόνο που έχουμε να κάνουμε, είναι να αφήσουμε για λίγο το κομμάτι μας και να κοιτάξουμε τον δρόμο που χτίζεται. Και όπως είδες, ο δρόμος πηγαίνει προς τον τερματισμό. Και αυτό που χρειάζεται, είναι λιγότερη κόλλα στις ενώσεις. Το συλλογικό ασυνείδητο αλλάζει».
«Το κλειδί λοιπόν για να επέμβεις είναι το να αποδεχθώ εγώ τη δυσκολία μου, να σου ζητήσω να μου δείξεις τί έχω να μάθω από αυτήν και μετά να σε εμπιστευτώ να με καθοδηγήσεις;»
«Μπίγκο! Το ζητούμενο είναι να συνεργαστούμε!»
«Και μετά ζητάω τί θέλω να υλοποιήσω στη ζωή μου;»
«Ξέρεις τί θέλεις από τη ζωή σου;»
«Ξέρω πως θέλω μια δουλειά», απαντάς.
«Και θα βρεθεί. Πρώτα όμως να καταλάβεις γιατί δεν έβρισκες δουλειά ως τώρα».
«Και τα χρέη μου; Πώς θα μπορέσω να πληρώσω όλες τις οικονομικές μου υποχρεώσεις με έναν μόνο μισθό;»
«Αααα…. δεν πιστεύεις σε μένα μου φαίνεται. Ή μάλλον δεν πιστεύεις σε εμάς. Ή μάλλον δεν πιστεύεις σε εσένα».
«Μου είναι πιο εύκολο να πιστεύω σε εσένα».
«Είναι κι αυτό μια αρχή. Πίστεψε σε μένα λοιπόν. Θα σου δώσω ένα παράδειγμα για το πόσο ευφάνταστη μπορεί να είναι μια υλοποίηση. Ας πούμε πως ψηφίζεται ένας νόμος που ορίζει να σου πάρει τον μισό σου μισθό. Και όχι μονάχα σε σένα αλλά σε όλους. Αρχίζετε λοιπόν να πανικοβάλλεστε, να τρέμετε, να φοβάστε και τελικά όντως σας παίρνουν τον μισό μισθό. Ας δούμε τώρα μιαν άλλη οπτική. Αντί να φοβάστε, τί θα λέγατε να εμπιστευτείτε εμάς; Πείτε πως όλα θα πάνε καλά στο τέλος και όλα θα φροντιστούν. Αυτό σημαίνει πολλά. Από το να μην έχετε να πληρώσετε μέχρι και να πληρώσετε.
Έχετε όμως εμπιστοσύνη πως οποιοδήποτε αποτέλεσμα θα είναι μονάχα για καλό. Και όσο πιο πολλοί το πιστεύουν, τόσο το καλύτερο.
Και τί συμβαίνει τελικά; Όντως τον πρώτο μήνα σας παίρνουν τον μισό μισθό αλλά τον δεύτερο μήνα, ο νόμος αυτός ακυρώνεται ή τελικά ισορροπείται με ένα έκτακτο επίδομα ή έρχονται εξωγήινοι και σας δίνουν τα χρήματά σας. Το θέμα εδώ είναι να ξεπεράσεις τις συγκεκριμένες πόρτες που σου δείχνει το μυαλό σου ως τις μόνες πιθανές να ανοίξουν».
Σκέφτεσαι για λίγο τα λόγια του ανώτερου εαυτού σου. «Να γίνει θαύμα δηλαδή;»
«Το θαύμα είναι απροσδόκητη εξέλιξη στην ύλη χωρίς να είσαι σε θέση να ξέρεις τι το δημιούργησε. Έτσι η ανθρωπότητα το καταλάβαινε πριν την συνειδητοποίηση των ανώτερων εαυτών. Εγώ θα όριζα το θαύμα ως συν-δημιουργία πολλών ανώτερων εαυτών, όταν μιαν απροσδόκητη εξέλιξη στην ύλη ευνοεί πολλούς. Όταν βλέπετε μιαν εξέλιξη που ευνοεί μεγάλο μέρος του κοινωνικού συνόλου, να ξέρετε πως πολλοί είναι εκείνοι που την συν-δημιούργησαν με τον ανώτερο εαυτό τους. Το συλλογικό ασυνείδητο αλλάζει και άδικοι – για τους ανθρώπους – νόμοι δυσκολεύονται πλέον να εφαρμοστούν».
«Όταν η δυσκολία χτυπά την πόρτα πολλών είναι δηλαδή η ώρα για συν-δημιουργία συλλογική».
«Ακριβώς. Όσοι περισσότεροι αφήσουν χώρο στους ανώτερους εαυτούς να δράσουν, τόσο εξασφαλίζετε ένα καλό για εσάς αποτέλεσμα, βοηθώντας κι όλους εκείνους που δεν μπορούν να το κάνουν».
«Όμως, παλαιότερα, το να υλοποιήσω ήταν πολύ πιο εύκολο. Εκείνες τις εποχές ήταν που πρωτοδιάβασα για σένα και άρχισα να σε αισθάνομαι και να σε θυμάμαι. Και τότε τα θαύματα ήρθαν».
«Η συνειδητή εργασία μαζί με τους ανώτερους εαυτούς είναι το επόμενο βήμα της εξέλιξής σας, γι΄αυτό και πολλοί τρόποι υλοποίησης, αν και πρόσφατοι, δε φαίνεται να λειτουργούν πια.
Το πρώτο βήμα ήταν να εν-θυμηθείτε πως είσαστε θεός και αυτό σας έδωσε δύναμη υλοποίησης.
Το επόμενο βήμα ήταν να ξέρετε πως δεν είσαστε ο μόνος θεός και αυτό σας έδωσε διάκριση. Το επόμενο βήμα, το τωρινό, είναι να μάθετε πως πέρα από την δική σας θεϊκότητα και την αναγνώριση της δικής μας παρουσίας… είναι να μάθετε να επιτρέπετε. Αυτό θα δώσει την υπέρβαση του νου».
«Δηλαδή να αδιαφορούμε γι΄αυτά που μας συμβαίνουν;»
«Όχι. Να βλέπετε πέρα από αυτά που σας συμβαίνουν. Αυτό είναι που μας επιτρέπει να επέμβουμε. Τότε δίνετε πραγματικά την άδεια να συν-εργαστεί ο Ουρανός με τη Γη».
Παίρνεις μια βαθιά ανάσα και κοιτάς προβληματισμένος μπροστά σου. Τώρα σου φαίνονται όλα πολύ πιο ξεκάθαρα. Το να γνωρίσεις το παρασκήνιο του μεγάλου παιχνιδιού, σε κάνει να δεις πως είσαι κάτι πολύ περισσότερο από τα ανθρώπινα προβλήματα που αντιμετωπίζεις. Δεν έρχεται καμία καταστροφή αν δεχθείς πως ο ίσκιος σου φτάνει μέχρι ένα σημείο, έκανες ό,τι ήταν να κάνεις και αφήνεις χώρο στον ανώτερο εαυτό σου να δράσει.
Ο ανώτερος εαυτός σου χαμογελάει και σου χτυπάει φιλικά το πόδι.
«Πρέπει να επιστρέψουμε, ο καθένας στη δουλειά του», λέει χαμογελώντας. «Είναι ώρα να ξυπνήσεις».
Σηκώνεστε πάνω και όλοι χειροκροτάνε. Τους είχες ξεχάσει τους θεατές του Παιχνιδιού που τόση ώρα παρακολουθούσαν την φοβερή υπέρβαση μιας ψυχής που οδήγησε, μέσω πύλης, σε άμεση επαφή με έναν ανώτερο εαυτό.
«Έχω μια τελευταία ερώτηση», λες. «Ποια ήταν η δύναμη που με έκανε να σε επισκεφτώ;»
«Ο πόνος», αποκρίνεται ο ανώτερος εαυτός σου. «Ο πόνος σας κάνει ευάλωτους και ανοιχτούς σε κάθε πιθανότητα. Όταν νιώθετε πως τα έχετε χάσει όλα και όταν νιώθετε πως δεν έχετε να χάσετε τίποτα, εμπιστεύεστε ευκολότερα».
Κάνει να φύγει αλλά τον σταματάς πάλι.
«Και κάτι άλλο», λες με αγωνία. Η παρουσία του είναι τόσο καθησυχαστική που σε κάνει να μη θες να τον αφήσεις. «Ποιο είναι το όνομά σου; Πώς να σε φωνάζω; Θα σε ξαναδώ;»
Ο ανώτερος εαυτός χαμογελάει και για λίγες στιγμές αφήνει την μουτζουρωμένη όψη του και μεταμορφώνεται σε ένα κατάλευκό πλάσμα ενέργειας με μακριά, σκούρα μαλλιά, γαλάζιο βλέμμα και υπέροχο πρόσωπο.
«Ακούω σε κάθε όνομα αγαπημένε εαυτέ», σου λέει. «Και ναι, θα με ξαναδείς. Να έρχεσαι στο παρασκήνιο του μεγάλου Παιχνιδιού όποτε θες».
«Και πώς θα το κάνω αυτό; Μόνο μέσα από τα όνειρα;»
«Όποτε αλλάζεις την αντίληψη για τον κόσμο γύρω σου, βιώνεις το παρασκήνιο του μεγάλου Παιχνιδιού. Και τώρα ξέρεις πώς μοιάζει και τί σπουδαία δουλειά γίνεται εδώ».
Ο ανώτερος εαυτός αιωρείται ψηλά ενώ εσύ παραμένεις στον δρόμο.
«Αρχηγέ!» του λες κι εκείνος στρέφει το κεφάλι του προς το μέρος σου. «Εγώ πού θα πάω;»
Η εικόνα του ανώτερου εαυτού σου αρχίζει να χάνεται. Για μια στιγμή τρεμοπαίζει καθώς σε κοιτάζει χαμογελώντας, γνέφοντας ελαφρά προς έναν άξιο συν-εργάτη. Προσπαθείς να μείνεις λίγο ακόμη κοντά του αλλά η αγωνία σου σε ξυπνάει ολότελα. Ανακάθεσαι στο κρεβάτι σου λαχανιασμένος προσπαθώντας να επανέλθεις. Τί όνειρο! Όχι, όχι, δεν ήταν όνειρο, μπορούσες να ορκιστείς πως βρισκόσουνα εκεί.
Χαμογελάς καθώς κοιτάζεις το ρολόι. Σε δέκα λεπτά θα χτυπήσει για να ξεκινήσει ακόμη μία μέρα στη Γη. Αλλά τί μέρα… Παίρνεις μια βαθιά ανάσα καθώς χαμογελάς από το προσκήνιο πλέον του μεγάλου Παιχνιδιού. Για λίγο σκέφτεσαι τον «αρχηγό» που παίζει από το παρασκήνιο και χαμογελάς ακόμη πιο πλατιά καθώς σκέφτεσαι τα λερωμένα του ρούχα, το λερωμένο του πρόσωπο, τα ακατάστατα μαλλιά και τα σηκωμένα μανίκια… Αλλά το βλέμμα του και η μεγαλοπρέπειά του δεν μπορούσαν να επισκιαστούν.
Ναι, δεν είσαι μόνος. Έχετε μια κβαντική σχέση μαζί. Οτιδήποτε κι αν κάνεις, επιδράς σε αυτόν και ανάποδα. Κατεβάζεις τα πόδια σου από το κρεβάτι και παίρνεις μια βαθιά ανάσα.
Σήμερα είναι μια καινούρια μέρα!!!!
Φιλε μου ο σημερινός εχθρός σου είναι η παραπληροφόρηση των μεγάλων καναλιών. Αν είδες κάτι που σε άγγιξε , κάτι που το θεωρείς σωστό, ΜΟΙΡΆΣΟΥ ΤΟ ΤΩΡΑ με ανθρώπους που πιστεύεις οτι θα το αξιολογήσουν και θα επωφεληθούν απο αυτό! Μην μένεις απαθής. Πρώτα θα νικήσουμε την ύπνωση και μετά ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ τα υπόλοιπα.
Επιλεξτε να γινετε οι πρωτοι που θα εχετε προσβαση στην Πληροφορια του Stranger Voice
Greek 
