Τον τελευταίο καιρό τα βλέμματα της επιστημονικής κοινότητας είναι στραμμένα προς τον τομέα της πυρηνικής σύντηξης. Αφορμή γι’ αυτό στάθηκε το ερευνητικό ινστιτούτο ITER το οποίο, μέσω του ερευνητικού σταθμού NIF κατόρθωσε να πετύχει την πολυπόθητη σύντηξη με έκλυση ενέργειας μεγαλύτερη απ’ τη δαπανηθείσα. Συγκεκριμένα, ξόδεψε 500 terawatt (περισσότερη ενέργεια απ’ όση κατανάλωναν εκείνη τη στιγμή όλοι οι Αμερικανοί) αλλά η ενέργεια που παράχθηκε ισοδυναμούσε με την κατανάλωση ενέργειας – στον ίδιο χρόνο- ολόκληρου του πλανήτη!

Οι έννοιες «πυρηνική σχάση» και «πυρηνική σύντηξη» έχουν διδαχθεί στα σχολεία μας και οι περισσότεροι γνωρίζουν τα στοιχειώδη ως προς αυτές. Οπότε, στο συγκεκριμένο άρθρο δε θ’ αναλύσουμε τους επιστημονικούς όρους αλλά θα επιχειρήσουμε μια φιλοσοφική προσέγγιση αυτής της ιστορίας που, ναι μεν ξεκινάει απ’ τις αρχές του 20ου αιώνα αλλά υπάγεται σε μια γενικευμένη τάση της ανθρωπότητας τόσο παλιά, όσο και η ίδια η ανθρωπότητα. Η ιστορία μας διδάσκει ότι στις αρχές του 20ου αιώνα, οι άνθρωποι γνώρισαν τις έννοιες «σύντηξη» και «σχάση».
Στην 1η περίπτωση «ενοποίηση» ενώ στη 2η περίπτωση «διάσπαση».
Στην 1η περίπτωση παράγεται καθαρή ενέργεια ενώ στη 2η περίπτωση απόβλητα άκρως επικίνδυνα για τον άνθρωπο και το περιβάλλον.
Στην 1η περίπτωση χρησιμοποιείται ως πρώτη ύλη νερό, που αποτελεί τα 2/3 του πλανήτη ενώ στη 2η περίπτωση ουράνιο, ένα εξαιρετικά σπάνιο στοιχείο.
Στην 1η περίπτωση, μέσω της θέρμανσης, ενώνονται οι πυρήνες ελαφρών στοιχείων σε βαρύτερα ενώ στη 2η περίπτωση έχουμε διαίρεση ενός ατόμου με ιδιαίτερα βαρύ πυρήνα σε δύο, γενικά, πυρήνες ελαφρύτερων στοιχείων.

Ξεκινώντας απ’ τη γνωστή μας αρχαιότητα, γνωρίζουμε πως ο πατέρας όλων των θεών είχε 2 ονόματα, «Δίας» και «Ζεύς» που αφορούσαν αντίστοιχα τις ιδιότητες «Διάσπαση» και «Ζεύξη» ή αλλιώς το Διαχωρισμό και την Ενοποίηση. Κυριάρχησε βέβαια το Δίας (Dios, Deus) το οποίο, σε πολλές γλώσσες του κόσμου, σημαίνει θεός. Διόλου περίεργο μιας και αυτή είναι η γενική “τάση” της ανθρωπότητας, να επιλέγει τη διαχωριστικότητα, τη διάσπαση, τον κατακερματισμό και όχι την ένωση, τη σύζευξη, την ενοποίηση. Αυτή η γενική “τάση” της ανθρωπότητας την οδηγεί στην καταστροφή της με ταχύτατους ρυθμούς και όμως δεν κάνει τίποτα γι’ αυτό. Γιατί;
Γνωρίζουμε ότι οι άνθρωποι λειτουργούν με έναν εγκέφαλο ο οποίος είναι χωρισμένος (διασπασμένος) σε 2 μέρη. Αποτέλεσμα αυτού του διαχωρισμού είναι επίσης μια σκέψη κατακερματισμένη, δίχως ενότητα. Ίσως γι’ αυτό να μην μπορούν να ενώσουν τα κομμάτια του πάζλ της πραγματικότητας ώστε να δούν την ευρύτερη ή μεγάλη εικόνα που σχηματίζεται αλλά αναλώνονται στη μελέτη και παρατήρηση των εκάστοτε κομματιών που αποτελούν μέρη του πάζλ. Αυτό το απλό παράδειγμα μπορεί να μας βοηθήσει να κατανοήσουμε πώς λειτουργεί το κάθε άτομο ξεχωριστά οπότε ας το αναλύσουμε πιό διεξοδικά. Ας πούμε λοιπόν πως η πραγματικότητά μας είναι ένα πάζλ το οποίο αποτελείται από χιλιάδες κομμάτια αλλά δυστυχώς δεν έχουμε μια βοηθητική εικόνα που να λειτουργήσει σαν μπούσουλας προκειμένου να ξεκινήσουμε να ενώνουμε μεταξύ τους τα κομμάτια.
Εκτός απ’ το ότι δεν έχουμε την εικόνα, συναντάμε και άλλα εμπόδια. Τα επιμέρους κομμάτια. Αυτά συνήθως είναι όλα τα ερεθίσματα, οι πληροφορίες, οι γνώσεις, οι πράξεις και γενικότερα οτιδήποτε προκύπτει απ’ την καθημερινότητά μας. Το πρόβλημα με τα κομμάτια είναι ότι συνήθως, εστιαζόμαστε στο ν’ αναλύουμε και να παρατηρούμε το κάθε κομμάτι ξεχωριστά, αντί να προσπαθήσουμε να βρούμε σε ποιό σημείο ταιριάζει και έτσι να το εντάξουμε στο πάζλ. Χάνουμε δηλαδή πολύτιμο χρόνο και αναλωνόμαστε εξετάζοντας το κάθε κομματάκι που προσλαμβάνουμε ή δημιουργούμε. Άλλοι πάλι δυσκολεύονται να βρούν ποιά κομμάτια ενώνονται μεταξύ τους μιας και πολλά απ’ αυτά φαινομενικά είναι αταίριαστα. Χρειάζεται δηλαδή μια προσεκτική ματιά για να ταιριάξουν όλα αυτά τα κομμάτια σ’ ένα ενιαίο πάζλ, σε μια ευρύτερη εικόνα. Όσοι λοιπόν καταφέρνουν να ενώσουν όλα αυτά τα μικρά και πολλές φορές φαινομενικά αταίριαστα μεταξύ τους, κομματάκια, διαπιστώνουν ότι η εικόνα που διαμορφώνεται ακολουθεί κάποια συγκεκριμένα μοτίβα ή patterns.
Σε πολλά σημεία η εικόνα χαρακτηρίζεται από επαναληψιμότητα, κάτι που τη καθιστά προβληματική. Σ’αυτό το δυσνόητο σημείο μπορούμε να φέρουμε ένα άλλο χαρακτηριστικό παράδειγμα για να κατανοήσουμε γιατί η επαναληψιμότητα καθιστά την ευρύτερη εικόνα της ζωής μας, προβληματική. Αν την παρομοιάσουμε με ένα δάσος που αποτελείται από πολλά δέντρα, π.χ. έλατα, βλέπουμε ότι από μακριά, όλα τα δέντρα μπορεί να φαίνονται ίδια, επαναλαμβανόμενα… Με μια προσεκτική ματιά, όμως, βλέπουμε ότι κανένα, ούτε ένα δέντρο, δεν είναι ολόιδιο με κάποιο άλλο. Δεν υπάρχει λοιπόν εικόνα που ν’ αποτελείται από επαναλήψεις. Όταν διαπιστώνουμε ότι το πάζλ της ζωής μας αποτελείται από πολλά επαναλαμβανόμενα στοιχεία, τότε αυτά είναι αντίγραφα, κόπιες που μας υποδεικνύουν ότι λειτουργούμε μηχανιστικά, ρομποτικά και συνεπώς προβληματικά με αποτέλεσμα να μην μπορούμε να ολοκληρώσουμε ή έστω να διευρύνουμε την εικόνα του πάζλ της πραγματικότητάς μας.

Δυστυχώς, αν ανατρέξουμε την ιστορία της Ανθρωπότητας θα διαπιστώσουμε ότι η εξειδίκευση, ή αλλιώς η εξέταση και ανάλυση των επιμέρους κομματιών του πάζλ, που είναι ένα απ’ τα σημαντικότερα εμπόδια στη σύνθεση της ευρύτερης εικόνας, έχαιρε πάντα αναγνώρισης και επιβράβευσης. Η ενασχόληση και αφοσίωση του κάθε ατόμου ξεχωριστά με ένα μονάχα αντικείμενο – τομέα ήταν και εξακολουθεί να είναι ο τρόπος που το σύστημα έχει επιλέξει ώστε ο διαχωρισμός και η διάσπαση να κυριαρχούν και επομένως να μην σχηματίζεται μια ευρύτερη εικόνα της πραγματικότητας. Αποτέλεσμα αυτού είναι ο άνθρωπος να κοιτάει το δέντρο και ίσως να γνωρίζει τα πάντα γύρω απ’ αυτό, αλλά δε βλέπει το δάσος με όλα όσα αυτό περιλαμβάνει. Έτσι, το τοπίο είναι πάντοτε θολό και ο εκάστοτε παρατηρητής δε μπορεί να δεί, να γνωρίζει και συνεπώς να κατανοήσει τη φύση του ιδίου, των δραστηριοτήτων του και επομένως της πραγματικότητάς του, πόσο μάλλον να την μετασχηματίσει ή να την διαμορφώσει.
Και πείτε μου, πώς στα κομμάτια, μπορεί να επιβιώσει ένας άνθρωπος μέσα σ’ ένα δάσος, όταν έχει αφιερώσει όλη του ζωή στο να μελετάει ένα και μόνο δέντρο ενώ δε γνωρίζει τίποτα για το δάσος;
Αν θέλετε να κάνουμε μια βουτιά πιό βαθιά, αναρωτηθείτε το εξής: Υπάρχει κανένα είδος που να μην επιδιώκει την επιβίωσή του; Κανένα θα μου πείτε… Και όμως, κατά πώς φαίνεται, ο άνθρωπος οδεύει με ταχύτατους ρυθμούς προς την εξαφάνισή του. Αυτό από μόνο του είναι αντιφατικό γιατί εκ φύσεως, κανένα είδος δεν επιδιώκει την καταστροφή του. Τότε γιατί η ανθρωπότητα ακολουθεί αυτόν τον δρόμο; Ίσως γιατί αυτός ο δρόμος δε χαράχτηκε από Άνθρωπο…
Δαπανούνται απ’ όλα τα κράτη (άλλος διαχωρισμός πάλι και τούτος και μάλιστα με σύνορα, πολλές φορές και με τείχη) της Γής υπέρογκα ποσά για στρατιωτικά προγράμματα και εξοπλισμούς, για όπλα τα οποία ουσιαστικά χρησιμεύουν μονάχα για την καταστροφή της ανθρωπότητας. Ενώ κάλλιστα, σε μια εναλλακτική πραγματικότητα, πιό φιλική αν θέλετε, για την ανθρωπότητα, όλα αυτά τα χρήματα θα πήγαιναν σε προγράμματα για την παραγωγή ενέργειας από καθαρές πηγές, όπως η πυρηνική σύντηξη και ήδη ο Άνθρωπος θα όδευε προς τα άστρα… Γιατί όλη αυτή η στασιμότητα ή ακόμα και οπισθοδρόμηση; Γιατί τόσες χιλιάδες χρόνια ο Άνθρωπος μένει να κοιτάει με λαχτάρα και ενίοτε με νοσταλγία, τα άστρα δίχως να’ χει κάνει ούτε ένα βήμα για να τα πλησιάσει; Τουναντίον, τα διαστημικά προγράμματα εγκαταλείπονται, πυρηνικά εργοστάσια συνεχίζουν να φτιάχνονται, οι άνθρωποι ταξιδεύουν με μηχανές που καίνε απολιθώματα μολύνοντας το περιβάλλον, τρώνε φαγητά που για να παραχθούν κατασπαταλήθηκαν τεράστια ποσά ενέργειας και πρώτων υλών και ασφυκτιούν αργοπεθαίνοντας σ’ έναν κόσμο όπου η καθαρή και ανεξάντλητη ενέργεια είναι όνειρο θερινής νυκτός.
Πώς όμως τα κατακερματισμένα μυαλά των ανθρώπων να δούν το μονοπάτι που ακολουθούν; Ακόμα και να το δούν, δεν αλλάζουν πορεία… Γιατί; Γιατί χρειάζεται Δύναμη – Ενέργεια για να χαράξουν ένα νέο μονοπάτι προς μια αχαρτογράφητη περιοχή και να εξερευνήσουν το Άγνωστο, για να συλλέξουν τα επιμέρους κομμάτια και να συνθέσουν το πάζλ της ευρύτερης εικόνας. Ενέργεια που δε διαθέτουν γιατί διοχετεύεται – διασπάται σε διάφορες δραστηριότητες, κυρίως στην ενασχόληση με το κάθε κομμάτι ξεχωριστά. Γιατί, εν κατακλείδι, λειτουργούν διαχωριστικά και όχι ενοποιητικά.
Οι δύο αντίθετες μέθοδοι της πυρηνικής σχάσης και της πυρηνικής σύντηξης για την παραγωγή ενέργειας και το γεγονός ότι η Ανθρωπότητα επέλεξε τη μέθοδο της σχάσης, μπορεί να παραλληλισθεί κάλλιστα και με τις ατομικές επιλογές του κάθε ατόμου ξεχωριστά.
Ο Άνθρωπος είναι, από μόνος του, ένα ολόκληρο εργοστάσιο παραγωγής ενέργειας και “φυσικά” διασπά τις τροφές που λαμβάνει προκειμένου να τις μετατρέψει στην απαιτούμενη ενέργεια που χρειάζεται για να ζεί και να λειτουργεί… Εδώ λοιπόν τίθεται το εξής ερώτημα: Μόνο μέσω της διάσπασης των τροφών μπορεί ο Άνθρωπος να παράξει την απαιτούμενη ενέργεια που χρειάζεται για να ζεί και να δημιουργεί; Μήπως, όπως και στη φυσική η πυρηνική σύντηξη είναι μια μέθοδος που δεν εφαρμόζεται ακόμη και βρίσκεται σε πειραματικό στάδιο (ή εμβρυακό, αν θέλετε…), έτσι και στον Άνθρωπο η έννοια της σύντηξης είναι, κατά κάποιο τρόπο, άγνωστη ή προς το παρόν ανεφάρμοστη απ’ την πλειοψηφία;
Οι περισσότεροι αναγνώστες ίσως ν’ απορήσουν με το ερώτημα που θέτω αλλά υπάρχουν και κάποιοι οι οποίοι μπορεί ν’ αναγνωρίσουν ότι αυτό το ερώτημα έχει απασχολήσει πολλές φιλοσοφικές και μεταφυσικές σχολές και ομάδες από αρχαιοτάτων χρόνων. (Η άντληση ή/και παραγωγή ενέργειας όσον αφορά τον Άνθρωπο δηλαδή.)
Αν επιδιώξουμε μια μεταφυσική προσέγγιση του θέματος, μπορούμε να πούμε ότι, σε γενικές γραμμές, ο Άνθρωπος είναι ένα ενεργειακό όν που μπορεί να παράξει ενέργεια και κατόπιν να τη διοχετεύσει σε διάφορα δημιουργικά κανάλια με δύο τρόπους. Είτε μέσω της Ένωσης μ’ έναν άλλο Άνθρωπο είτε με τη συγκράτηση και τη συσσώρευση της ενέργειας που παράγει εσωτερικά. Και οι δύο περιπτώσεις μοιάζουν πολύ με τη διαδικασία που ακολουθείται κατά τη διάρκεια της πυρηνικής σύντηξης. Αν θέλουμε δε να κολυμπήσουμε σε πιό βαθιά νερά, μπορούμε να πούμε ότι η πυρηνική σύντηξη ταιριάζει με τον όρο της ψυχολογίας «Γκεστάλτ» (Gestalt) που εκφράζει το είδος εκείνο της συνθετικής μορφής ή της ολοκληρωμένης ένωσης κατά την οποία το ενιαίο σύνολο είναι πάντα πιό “μεγάλο” από το απλό άθροισμα των μερών του. Πιό απλά, αν υποθέσουμε ότι δέκα άνθρωποι διαθέτουν από 10 ιδιότητες (όποιες και αν είναι αυτές) ο καθένας, το γκεστάλτ και των δέκα ανθρώπων μαζί δεν θα είναι απλώς 10×10=100 ιδιότητες, αλλά πάντα παραπάνω από 100».
(Σ.Σ. από το άρθρο ΕΓΩ …Το  Gestalt  δηλώνει πως “το όλον, είναι μεγαλύτερο από το σύνολο των μερών του” Ναι αλλά μόνο αν τα μέρη του είναι Άτμητα.  Πιο απλά, 5 άνθρωποι (στην κατάσταση Άτμητότητας ) σε ένα σύνολο Gestalt,  δεν είναι 5 άνθρωποι ενεργειακά σαν σύνολο δράσης-ύπαρξης, αλλά το 5 πολλαπλασιάζεται στην νιοστή για να είναι Gestalt. Αυτή η κατάσταση σε καμία περίπτωση δεν πετυχαίνεται στο πεδίο δράσης του “εγώ” που είναι η κατάσταση της τμητής ταυτότητας (κατακερματισμένη).
Από την άλλη, 5 άνθρωποι (στην κατάσταση του “εγώ” δηλ, τμητοί) σε ομάδα είναι 1+1+1+1+1=5 άνθρωποι (εγώ) σε ομάδα, αυτό δεν είναι Gestalt, είναι μια ομάδα 5 ανθρώπων, 5 “εγώ” μαζεμένα που κάνουν μια ομάδα 5 “εμείς”.  Δηλαδή, κάθε μικρή ή μεγάλη ομάδα πολλών μικρών “εγώ” δεν φτιάχνει ένα Gestalt, αλλά μια μάζα, όχλο ανθρώπινων μικρών “εγώ”, κατακερματισμένων χωρίς καμία ολότητα, που είναι η βασική κατάσταση της Ατμητότητας.)
Ας αναλογιστούμε την έννοια της “Υπερσυνείδησης” (μιας ανώτερης συλλογικής συνείδησης “γκεστάλτ”) όπως αυτή προκύπτει απ’ την συνένωση ή σύντηξη κάποιων ατομικών συνειδήσεων… Δυστυχώς, όπως η πυρηνική σύντηξη, έτσι και η σύντηξη ατομικών συνειδήσεων σε μια Υπερσυνείδηση, εφαρμόζεται από ελάχιστα άτομα ενώ το σύνολο της ανθρωπότητας εμμένει σε πρακτικές που προωθούν την διάσπαση, τη σχάση…
Μήπως τελικά ήρθε ο καιρός να ενώσουμε τα σκόρπια κομμάτια των ατομικών μας συνειδήσεων σε μια ισχυρή γκεσταλτική Υπερσυνείδηση προκειμένου να ξεφύγει η Ανθρωπότητα απ’την καταστροφική οδό και ταυτόχρονα να δημιουργηθεί η Νέα Ανθρωπότητα των Μετανθρώπων; Μας δίνεται λοιπόν η δυνατότητα να ξεφύγουμε απ’ το δρόμο της Εντροπίας και της διάλυσης και να βαδίσουμε στο δρόμο της Ενθαλπίας μέσω της συσπείρωσης των ατομικών μας δυνάμεων ώστε να φτάσουμε στο Εστιακό Κέντρο της Ύπαρξής μας… Το θέμα είναι ποιός θα θελήσει να κάνει το Άλμα;

http://www.terrapapers.com/?p=6051
Οι διαχειριστές του katohika.gr διατηρούν το δικαίωμα τροποποίησης ή διαγραφής σχολίων που περιέχουν υβριστικούς – προσβλητικούς χαρακτηρισμούς. Απαγορεύεται η δημοσίευση συκοφαντικών ή υβριστικών σχολίων.Σε περίπτωση εντοπισμού τέτοιων μηνυμάτων θα ακολουθεί διαγραφή

Φιλε μου ο σημερινός εχθρός σου είναι η παραπληροφόρηση των μεγάλων καναλιών. Αν είδες κάτι που σε άγγιξε , κάτι που το θεωρείς σωστό, ΜΟΙΡΆΣΟΥ ΤΟ ΤΩΡΑ με ανθρώπους που πιστεύεις οτι θα το αξιολογήσουν και θα επωφεληθούν απο αυτό! Μην μένεις απαθής. Πρώτα θα νικήσουμε την ύπνωση και μετά ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ τα υπόλοιπα.