Διαφημίσεις
…το μέγα “καρκίνωμα” της παγκόσμιας κοινωνίας.
Πώς και ποιοι μπορούν να μας απαλλάξουν από αυτό;
Αιώνες τώρα ο “σιωνισμός” είναι το πιο βδελυρό κι αιμοβόρο “παράσιτο”, που γνώρισε ποτέ ο κόσμος. Ένα “παράσιτο”, που ζει κι αναπτύσσεται εις βάρος σχεδόν του συνόλου των λαών. Επιβιώνει και πλουτίζει εις βάρος του ιδιόκτητου κεφαλαίου τους και βέβαια εις βάρος του κόπου τους. Δεν υπάρχει σχεδόν κανένας λαός που να ξέφυγε από την αδηφάγα “όρεξή” του.
Σήμερα το θηρίο αυτό παρουσιάζει μια τρομερή έξαρση σ’ ό,τι αφορά τις δραστηριότητές του. Παρουσιάζει μια τεράστια διαφορά καί σ’ ό,τι αφορά το μέγεθός του, αλλά καί σ’ ό,τι αφορά την “όρεξή” του. Σήμερα είναι ισχυρότερο από ποτέ και τρομερά “λαίμαργο”. Έχει προ πολλού ξεπεράσει τα όρια του “παρασίτου” και μπορούμε πλέον να μιλάμε για ένα πραγματικό “καρκίνωμα” της ανθρωπότητας.
Αυτό δεν είναι τυχαίο κι ούτε βέβαια προέκυψε εξαιτίας συγκυριών. Αυτό συνέβη, γιατί μεσολάβησαν συγκεκριμένα κοσμοϊστορικά γεγονότα, τα οποία οι Εβραίοι τα εκμεταλλεύτηκαν προς την κατεύθυνση που τους ευνοούσε. Αυτά ήταν που επέτρεψαν στον σιωνισμό και την υπερφυσική ανάπτυξή του. Από τις λίγες σταγόνες “αίματος”, που συντηρούσαν το “παράσιτο”, φτάσαμε στο σημείο να μιλάμε για ένα “καρκίνωμα”, που σήμερα δεν του φτάνουν ποταμοί “αίματος”.
Ο σιωνισμός ακολούθησε μέσα στους αιώνες μια εξελικτική πορεία, της οποίας το αποτέλεσμα είναι ο σημερινός γιγαντισμός του. Επί αιώνες —και με μεγάλη μεθοδικότητα— οι Εβραίοι “έχτιζαν” τον σιωνισμό. Επί αιώνες ονειρεύονταν να μπορούν ν’ απομυζούν κέρδος σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη. Σήμερα μπορούμε να μιλάμε για την παγκόσμια μάστιγα του σιωνισμού, που, αν δεν καταπολεμηθεί εγκαίρως και με τον σωστό τρόπο, θα μας βάλει σίγουρα σε περιπέτειες.
Πώς όμως φτάσαμε στο σημείο να μιλάμε για παγκόσμια μάστιγα; Μέχρι τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο ο “σιωνισμός” δεν είχε αυτήν τη μορφή. Ήταν ένα παρασιτικό “καρκίνωμα”, που αναπτυσσόταν μέσα σε συγκεκριμένα εθνικά “κύτταρα”. Ένα σχετικά ασήμαντο “καρκίνωμα”, που, ναι μεν επηρέαζε την “υγεία” του κράτους μέσα στο οποίο δραστηριοποιούνταν, αλλά η επιρροή του στη διεθνή κοινωνία ήταν απειροελάχιστη.
Από τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο κι εντεύθεν είχαμε έναν τρομερό υποτροπιασμό του φαινομένου. Ο σιωνισμός μετατράπηκε σε ένα γιγαντιαίο παρασιτικό “καρκίνωμα”, που επηρεάζει πλέον το σύνολο της λειτουργίας του πανανθρώπινου “σώματος”. Από τότε μέχρι σήμερα επηρεάζει το σύνολο της παγκόσμιας κοινωνίας και με τη λειτουργία του επιβαρύνει το σύνολο των λαών του πλανήτη.
Πώς όμως έγινε αυτή η αλλαγή; Με έναν συνήθη για την ιατρική λογική τρόπο. Συμβαίνει, πολλές φορές, μια αποτυχημένη απόπειρα θεραπείας μιας νόσου, όχι μόνον να μην οδηγεί στη θεραπεία, αλλά αντίθετα να οδηγεί στη δραματική επιδείνωση της κατάστασης. Μια αποτυχημένη θεραπευτική μέθοδος τις περισσότερες φορές όχι μόνον δεν δίνει λύσεις, αλλά επιβαρύνει σοβαρά την προηγούμενη κατάσταση. Επιχειρείς μια άστοχη θεραπευτική μέθοδο, για να σώσεις το συκώτι από τον καρκίνο και, αντί να το καταφέρεις αυτό, μεταφέρεις τη νόσο και στα υγιή όργανα.
Κάτι ανάλογο συνέβαινε και με τον σιωνισμό. Μέχρι την εποχή του δεύτερου παγκοσμίου πολέμου ο σιωνισμός ήταν μια “περιφερειακή” νόσος, που αφορούσε συγκεκριμένους λαούς και κράτη. Ήταν ένας “καρκίνος” συγκεκριμένων κρατών-οργάνων του πανανθρώπινου σώματος. Ήταν ένας “καρκίνος” της Γερμανίας, της Ρωσίας, της Ελλάδας κλπ.. Εξαιτίας του δηλαδή υπολειτουργούσαν και άρα “νοσούσαν” πολύ συγκεκριμένα κράτη-“όργανα” του πανανθρώπινου “σώματος”, χωρίς όμως να επηρεάζουν τη συνολική λειτουργία του.
Κράτη κυρίως —όχι βέβαια τυχαία— της χριστιανικής επικράτειας. Κράτη, που επί αιώνες “φιλοξενούσαν” σχεδόν καταναγκαστικά μεγάλες εβραϊκές κοινότητες. Αυτή η επί αιώνες “επιτυχής” συνύπαρξη των Εβραίων με τους χριστιανούς δεν ήταν τυχαία. Δεν είναι τυχαίο δηλαδή που η “άνθιση” του σιωνισμού πραγματοποιούνταν μέσα στις χριστιανικές κοινωνίες. Αυτό συνέβαινε, γιατί η χριστιανική κοινωνία ευνοεί τη συγκεκριμένη “νόσο”, λόγω κοινών παθογονικών χαρακτηριστικών.
Από τη στιγμή που ο χριστιανισμός και ο ιουδαϊσμός μοιράζονται την ίδια παράδοση και την ίδια θρησκευτική “εκπαίδευση”, ευνόητο είναι ότι, ως κοινωνίες-“σώματα”, τους διακρίνει η ίδια παθολογία. Όταν “πατέρες” τόσο των Εβραίων όσο και των χριστιανών είναι οι “καρκινοπαθείς” Αβραάμ, Μωυσής κλπ., ευνόητο είναι ότι και τα “παιδιά” τους θα έχουν την ίδια “προδιάθεση”. Ευνόητο είναι ότι τόσο οι Εβραίοι όσο και οι χριστιανοί “νοσούν” εξαιτίας της ίδιας αρρώστιας κι απλά διαφέρουν στην ένταση που η “αρρώστια” αυτή εκδηλώνει τα συμπτώματά της.
Ευνόητο είναι όμως επίσης ότι, από τη στιγμή που έχουν τις ίδιες “ανοσίες” και τις ίδιες ευαισθησίες, αντιμετωπίζουν τα ίδια προβλήματα. Αυτό είναι πολύ σημαντικό, γιατί αυτό σημαίνει ότι αντιδρούν με τον ίδιο τρόπο και σ’ ό,τι αφορά συγκεκριμένες “θεραπείες”. Δεν μπορεί κάποιος να επιχειρήσει απευθείας “θεραπεία” του σιωνισμού μέσα σε χριστιανική κοινωνία. Εκ των δεδομένων δηλαδή, για όσο διάστημα ο χριστιανισμός εξακολουθεί να υφίσταται, το ίδιο θα συμβαίνει και με τον σιωνισμό.
Για να εξαλειφθεί το παράσιτο με “θεραπεία”, θα πρέπει ν’ αλλάξουν τα παθολογικά χαρακτηριστικά του σώματος που το φιλοξενεί. Δεν μπορείς ν’ απαλλάξεις το σώμα από το παράσιτο, όταν υπάρχουν αυτές οι ομοιότητες. Δεν μπορείς με μια ισχυρή “θεραπεία” να διακινδυνεύεις τον θάνατο του ελαφρά άρρωστου “σώματος”, προκειμένου να εξολοθρεύσεις το βαριά άρρωστο παράσιτο.
Δεν μπορεί ν’ ακολουθείς “θεραπεία”, που απειλεί με θάνατο το “παράσιτο” και την ίδια ώρα να κινδυνεύει με θάνατο και το “σώμα”. Αν θέλεις ν’ απαλλαγείς από το “παράσιτο”, πρέπει να ξεκινήσεις από τη “θεραπεία” του “σώματος, που θ’ αλλάξει την παθολογία του. Αυτό το κάνεις, ώστε να το διατηρείς απρόσβλητο από την εξοντωτική “θεραπεία” που θ’ ακολουθήσει και η οποία θα αφορά αποκλειστικά το “παράσιτο”. Μόνον αν καταφέρεις κι αλλάξεις την παθολογία του “σώματος”, μπορείς να έχεις ελπίδες ότι θα εξοντώσεις το “παράσιτο”.
Τι σημαίνει πρακτικά αυτό; Ότι δεν μπορείς μέσα στον χριστιανικό κόσμο να καταπολεμήσεις απευθείας τον σιωνισμό με αποτελεσματικό τρόπο. Είσαι υποχρεωμένος, πριν ακολουθήσεις αντισιωνιστική πολιτική, ν’ αλλάξεις θεμελιώδη δεδομένα της ίδιας της χριστιανικής κοινωνίας. Σε κάθε άλλη περίπτωση είναι μαθηματικά βέβαιον ότι θα αποτύχεις. Πιθανότητα επιτυχίας έχεις μόνον αν αλλάξεις τα “άρρωστα” χαρακτηριστικά τού χριστιανισμού και κατόπιν επιχειρήσεις να εξαλείψεις τον σιωνισμό.
Γιατί τα αναφέρουμε όλα αυτά; Γιατί οι Γερμανοί ήταν αυτοί οι οποίοι εφάρμοσαν την αποτυχημένη θεραπεία, χωρίς να γνωρίζουν τα χαρακτηριστικά της σιωνιστικής “νόσου”. Προσπάθησαν, ως έθνος, να “αυτοθεραπευτούν” από τη σιωνιστική “νόσο” κι απέτυχαν. Το τραγικό ήταν ότι, όχι μόνον δεν έσωσαν τους εαυτούς τους από τους Εβραίους, αλλά επιβάρυναν το σύνολο της παγκόσμιας κοινωνίας με την αποτυχημένη θεραπευτική μέθοδο που ακολούθησαν. Όχι μόνο δεν εξάλειψαν το “καρκινικό” “κύτταρο” από τη γερμανική κοινωνία, αλλά μετέδωσαν τον σιωνιστικό “καρκίνο” στο σύνολο του πλανήτη.
Πώς αποδεικνύεται αυτό το οποίο ισχυριζόμαστε; Με την ιατρική λογική και πάλι. Όταν θέλεις να παρακολουθήσεις την πορεία μιας νόσου, παρακολουθείς τα συμπτώματα και βγάζεις τα συμπεράσματά σου. Συγκρίνεις την κατάσταση προ της θεραπευτικής αγωγής με αυτήν που την ακολούθησε. Βλέπεις αν περιόρισες τη νόσο στα ήδη νοσούντα όργανα ή αν η νόσος αυτή όχι μόνον δεν περιορίστηκε, αλλά αντίθετα επεκτάθηκε και σε άλλα όργανα, που μέχρι το εγχείρημα σου ήταν υγιή.
Τι σημαίνουν όλα αυτά στην περίπτωσή μας; Όλοι λίγο-πολύ έχουμε γνώση των κρατών που “νοσούσαν” από τη σιωνιστική “αρρώστια” πριν το “θεραπευτικό” εγχείρημα των Γερμανών. Υπήρχαν κράτη στον κόσμο που “νοσούσαν”, αλλά υπήρχαν και κράτη που μέχρι τότε δεν είχαν καμία σχέση με τους Εβραίους. Όλα αυτά είναι γνωστά κι αρκεί κάποιος ν’ ανατρέξει σε ιστορικές πηγές για να τα επιβεβαιώσει.
Μέχρι τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο η Ιαπωνία, για παράδειγμα, δεν γνώριζε τη σιωνιστική “νόσο”. Δεν υπήρχαν Εβραίοι, που να λυμαίνονταν μόνιμα την ιαπωνική αγορά. Οι Εβραίοι μέχρι εκείνη την εποχή δεν έπαιρναν μερίδιο από την παραγωγή των κερδών του ιαπωνικού κεφαλαίου. Οι Εβραίοι δεν έπαιρναν μερίδιο από την ιαπωνική αγορά, είτε ως έμποροι είτε ως στελέχη των επιχειρήσεων, που κάλυπταν τις ανάγκες της.
Μετά τον πόλεμο αυτό άλλαξε. Οι Εβραίοι από τότε και μέχρι σήμερα εισπράττουν μυθικά κέρδη από την ιαπωνική αγορά, είτε έμμεσα είτε άμεσα. Για παράδειγμα, η αμερικανική βιομηχανία του θεάματος ή της μουσικής —που εβραιοκρατείται— θησαυρίζει μέσα στην ιαπωνική αγορά. Όμως, τα κέρδη των Εβραίων δεν περιορίζονται σ’ αυτό το έμμεσο και εξ αποστάσεως κέρδος από την ιαπωνική αγορά. Οι Εβραίοι εισπράττουν πλέον άμεσο κέρδος ως “εργαζόμενοι” και οι ίδιοι μέσα στην Ιαπωνία.
Μέσω των αμερικανικών πολυεθνικών, που διαθέτουν παραρτήματα στην Ιαπωνία, εισπράττουν πλέον μερίδιο και από τον κόπο του Ιάπωνα εργάτη ή παραγωγού. Μέσω των αμερικανικών πολυεθνικών μεταφέρθηκαν Εβραίοι διευθυντές των υποκαταστημάτων τους στην Ιαπωνία. Διευθυντές, που οι παχυλοί μισθοί τους είναι αποτέλεσμα της παραγωγής του ιαπωνικού κεφαλαίου και βέβαια του κόπου των Ιαπώνων εργαζομένων.
Μέσω των ίδιων πολυεθνικών μεταφέρθηκαν και Εβραίοι έμποροι στην Ιαπωνία. Έμποροι, που παριστάνουν τους αποκλειστικούς αντιπροσώπους των προϊόντων των πολυεθνικών μέσα στην ιαπωνική αγορά. Έμποροι, που κάνουν το ακριβώς αντίθετο. Που παριστάνουν τους αποκλειστικούς προμηθευτές ιαπωνικών προϊόντων στις αμερικανικές πολυεθνικές. Έμποροι και στελέχη επιχειρήσεων, που ήδη συνθέτουν μια ισχυρή εβραϊκή κοινότητα μέσα στην Ιαπωνική κοινωνία.
Το ίδιο συμβαίνει και με την Κίνα και με πολλά άλλα κράτη, τα οποία μέχρι τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο αγνοούσαν την ύπαρξη των Εβραίων. Η περίπτωση της Κίνας μάλιστα είναι ακόμα πιο ενδιαφέρουσα, γιατί ήταν “απομονωμένη” για το τελευταίο περίπου μισό του αιώνα που μόλις πέρασε. Ήταν “απομονωμένη” στο διάστημα της παγκόσμιας “επιτυχίας” των Εβραίων. Σήμερα μπαίνει κι αυτή στο “πλαίσιο” της Νέας Τάξης και άρα έρχεται σε επαφή με τον σιωνισμό.
Η Κίνα σήμερα δεν “νοσεί”, αλλά θα “νοσήσει” σύντομα. Σήμερα βρίσκεται στη φάση που “κολλάει” τη σιωνιστική “νόσο” κι αυτό κάνει την περίπτωσή της ακόμα πιο ενδιαφέρουσα. Σήμερα σε καθημερινή βάση εισέρχονται Εβραίοι “ιοί” του σιωνισμού στην Κίνα. Σε καθημερινή βάση εισέρχονται αυτοί οι οποίοι θα συνθέσουν τη μελλοντική πανίσχυρη εβραϊκή κοινότητα της Κίνας.
Η μέθοδός τους είναι η γνωστή και χιλιοχρησιμοποιημένη. Είναι η ίδια μέθοδος που χρησιμοποιήθηκε σε όλες τις όμοιες περιπτώσεις. Είναι η μέθοδος με την οποία “μπήκαν” οι Εβραίοι στη Γερμανία, στη Ρωσία, στην πρώην οθωμανική αυτοκρατορία κλπ.. Η μέθοδος η οποία τους επιτρέπει να “τρυπώνουν” στο σύνολο των κρατών, που μπορούν να τους προσφέρουν κέρδη. Ποια είναι αυτή η “θαυματουργή” μέθοδος;
Οι Εβραίοι, με τις “πλάτες” κάποιου ισχυρού “πατρόνα” —που, είτε τους χρησιμοποιεί για τους ιμπεριαλιστικούς του στόχους είτε γιατί θέλει να τους “ξεφορτωθεί” από τη δική του χώρα—, ανοίγουν μια “κερκόπορτα” στο κράτος-στόχο. Εκμεταλλεύονται διακρατικές συμφωνίες, εμπορικές συναλλαγές, εθνικές ανάγκες κι ανοίγουν την “πόρτα” του κράτους-στόχου. Ανοίγουν στην αρχή μια “νομιμοφανή” δίοδο και στη συνέχεια “εμβολιάζουν” το κράτος με Εβραίους έμπορους, που παίζουν τον ρόλο του μολυσματικού σιωνιστικού “ιού”.
Από τη στιγμή που θα καταφέρουν οι πρώτοι Εβραίοι να “τρυπώσουν” μέσα σ’ ένα κράτος και να μονιμοποιηθούν σ’ αυτό, τα όσα ακολουθούν είναι εύκολα. Μόλις οι πρώτοι “ιοί” “μολύνουν” το κράτος που τους ενδιαφέρει, αρχίζουν και πολλαπλασιάζονται ανεξέλεγκτα, μέχρι να δώσουν τη μονιμότητα που ευνοεί την “αρρώστια” την οποία αντιπροσωπεύουν. Ο πολλαπλασιασμός είναι εύκολος, εφόσον αρκεί να μπουν σε ένα κράτος οι πρώτοι Εβραίοι και να κουβαλήσουν τους συγγενείς τους για να εργαστούν γι’ αυτούς.
Μπαίνουν σαν αξιολύπητοι και μεμονωμένοι παθογόνοι “ιοί” και, μόλις εξασφαλίσουν τη μονιμότητα που έχουν ανάγκη, μετατρέπονται ως σύνολο σε “καρκινικό κύτταρο”, που λειτουργεί παρασιτικά στο “σώμα” το οποίο το φιλοξενεί. Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι τα εβραϊκά παράσιτα του εμπορίου εισέρχονται σταδιακά και σε χαμηλούς “τόνους” μέσα στην ξένη εθνική αγορά και αλληλοβοηθούμενα τείνουν να την καταλύσουν.
Με τέτοιους ειδικούς όρους μπήκαν οι Εβραίοι σε όλα σχεδόν τα κράτη που τους ενδιέφεραν. Άλλοι εξαιτίας των εθνικών τους αναγκών, άλλοι εξαιτίας εκβιασμών των ισχυρών και άλλοι εξαιτίας του ανθρωπισμού τους, άνοιξαν τις “πόρτες” τους σ’ αυτούς. Όλοι όμως την “πάτησαν”, μόλις τους δέχτηκαν. Όταν πλέον συνειδητοποίησαν τι ακριβώς έκαναν οι Εβραίοι ως λαός εις βάρος τους κι άρχισαν να σκέφτονται πώς θα μπορούσαν ν’ απαλλαχθούν από αυτούς, ήταν πλέον πολύ αργά.
Σήμερα αυτό το οποίο έπαθαν οι χριστιανοί κινδυνεύουν να το πάθουν και οι Κινέζοι. Σήμερα στόχος των Εβραίων είναι η κολοσσιαία αγορά της Κίνας. Σημερινοί προστάτες και “πατρόνες” των Εβραίων είναι οι Αμερικανοί και αυτοί είναι που εκβιάζουν τους Κινέζους για να τους δεχθούν στη χώρα τους.
Αμερικανοί και Εβραίοι εκμεταλλεύονται τις ανάγκες αυτού του γίγαντα και διαρκώς επιβαρύνουν την “υγεία” του με “μολυσματικούς” Εβραίους. Αυτοί οι Εβραίοι, χρησιμοποιώντας την αμερικανική τους υπηκοότητα, “κρύβονται” στην κρίσιμη φάση από τα μάτια των μελλοντικών θυμάτων τους. Εμφανίζονται μεν σαν Αμερικανοί, αλλά στην πραγματικότητα “χτίζουν” εβραϊκή κοινότητα μέσα στην Κίνα.
Για να καταλάβει ο αναγνώστης τον λόγο που οι Αμερικανοί “σπρώχνουν” τους Εβραίους μέσα στα υποψήφια θύματά τους, θα πρέπει να γνωρίζει την ιδιομορφία του αμερικανικού ιμπεριαλισμού. Ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός είναι ένας ιδιόμορφος ιμπεριαλισμός, που μοιάζει με αυτόν των Εβραίων. Οι ιδιομορφίες του οφείλονται στο γεγονός ότι οι Αμερικανοί δεν κατέκτησαν τον κόσμο. Οι Αμερικανοί εκμεταλλεύονται τον κόσμο. Οι Αμερικανοί επιβλήθηκαν στον κόσμο με την ιδιότητα του προστάτη των δημοκρατικών αξιών.
Όμως, εξαιτίας αυτού του ρόλου τους, δεν είναι εύκολο να κλέβουν τους λαούς με τον συμβατικό τρόπο. Θέλουν ν’ απομυζούν τα κέρδη του παγκοσμίου κεφαλαίου, αλλά δεν μπορούν ν’ αρπάξουν την κυριότητά του από τους λαούς στους οποίους ανήκει το κεφάλαιο αυτό. Για να ξεπεράσουν αυτήν τη μεγάλη δυσκολία, συνεταιρίστηκαν με τους Εβραίους, οι οποίοι διατηρούν εθνικές κοινότητες στο σύνολο των ανεπτυγμένων κρατών.
Αυτές οι κοινότητες λειτουργούν ως κοινότητες Αμερικανών “εποίκων” μέσα στα κράτη. Η ιδιομορφία του αμερικανικού ιμπεριαλισμού είναι αυτή που την κάθε εβραϊκή κοινότητα τη μετατρέπει σε μια ιδιόμορφη και όχι τόσο προκλητική κοινότητα “εποίκων”. Αυτός είναι και ο λόγος της άψογης συνεργασίας μεταξύ Αμερικανών και Εβραίων. Οι Αμερικανοί, επιδιώκοντας ν’ “απομυζούν” κέρδη από το κεφάλαιο των λαών, συνεταιρίστηκαν μ’ αυτούς που είναι οι απόλυτα ειδικοί στην “απομύζηση” των “χυμών” των ξένων κεφαλαίων. Αμερικανοί κι Εβραίοι αλληλοεξυπηρετούνται και ο καθένας παίρνει το μερίδιό του από τον ιμπεριαλισμό.
Οι Αμερικανοί χρησιμοποιούν τους Εβραίους, όπως χρησιμοποιεί ένας παραδοσιακός θεραπευτής τις βδέλλες. Τους “εμβολιάζουν” εκβιαστικά σε όλα τα κράτη και τους αφήνουν να ρουφούν το “αίμα” των τοπικών αγορών υπέρ των συμφερόντων των αμερικανικών πολυεθνικών. Οι Εβραίοι τραβούν το “αίμα” που απαιτεί το αφεντικό τους και από αυτό το “αίμα” κρατούν το μερίδιό τους.
Όσο πιο πολύ “αίμα” τραβούν στο όνομα των Αμερικανών, τόσο πιο μεγάλο είναι το μερίδιό τους. Όσο πιο πολύ επεκτείνονται οι αγορές των πολυεθνικών, τόσο πιο πολλά τα κέρδη των Εβραίων. Οι τοπικοί Εβραίοι, μέσα στα κράτη που τους φιλοξενούν, ασκούν τον άμεσο ιμπεριαλισμό και οι Αμερικανοί —εξ αποστάσεως— εισπράττουν κέρδη έμμεσου ιμπεριαλισμού. Γι’ αυτόν τον λόγο τούς προστατεύουν από τις αντιδράσεις των θυμάτων τους.
Αυτά όλα προφανώς οι Κινέζοι δεν τα γνωρίζουν και άρα δεν μπορούν ν’ αντιμετωπίσουν τους Εβραίους, που κατά “κύματα” σήμερα συρρέουν στη χώρα τους. Οι Εβραίοι τους παραπλανούν, γιατί εμφανίζονται σαν οι “πρόσκαιροι” αντιπρόσωποι των αμερικανικών συμφερόντων. Αυτοί οι οποίοι υποτίθεται θα προσπαθήσουν για “λίγο” καιρό να “βοηθήσουν” την Κίνα ν’ αναπτυχθεί και να μπει στην κοινωνία των εθνών με την πραγματική της δύναμη.
Αυτό το οποίο δεν αντιλαμβάνονται οι Κινέζοι είναι ότι οι Εβραίοι αντιπροσωπεύουν επ’ αμοιβή τα αμερικανικά ιμπεριαλιστικά συμφέροντα, που στοχεύουν στη μονιμότητά τους μέσα στην κινεζική αγορά. Τα συμφέροντα, που αργά ή γρήγορα θα “πνίξουν” την Κίνα. Αυτή η μονιμότητα των αμερικανικών συμφερόντων μέσα στην Κίνα θα δώσει μονιμότητα στους Εβραίους, που σήμερα εμφανίζονται σαν “πρόσκαιροι” έμποροι.
Αργά η γρήγορα οι Αμερικανοί θα πίνουν μόνιμα το “αίμα” της κινεζικής οικονομίας και οι Εβραίοι υπάλληλοί τους —υπό την προστασία των “πατρώνων” τους— θα εισπράττουν το μερίδιό τους. Ο αναγνώστης αντιλαμβάνεται εύκολα ότι η μονιμότητα αυτών των συμφερόντων δίνει μονιμότητα και στους αντιπροσώπους τους. Η μονιμότητα των αμερικανικών συμφερόντων στην Κίνα θα δώσει μονιμότητα στην εβραϊκή κοινότητά της. Άπειρα κερδοσκοπικά σιωνιστικά “μάτια” βλέπουν ήδη την Κίνα σαν ένα νέο Ελντοράντο του σιωνισμού.
Όλα αυτά δεν θα υπήρχαν, αν δεν προηγούνταν ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος, που κατέστησε τις ΗΠΑ ως την πλέον ισχυρή ιμπεριαλιστική δύναμη του κόσμου. Από τη στιγμή που οι Αμερικανοί συνεργάζονται με τους Εβραίους στην άσκηση του ιμπεριαλισμού τους, ήταν απόλυτα φυσικό ο σιωνισμός να γίνει μια παγκόσμια μάστιγα. Όπου δραστηριοποιούνται οι Αμερικανοί, δραστηριοποιούνται και οι Εβραίοι κι αυτό σημαίνει ότι αυτήν τη στιγμή δεν υπάρχει λαός που να μην υπόκειται σε “αιμορραγία”, για να συντηρείται το παράσιτο του σιωνισμού.
Όλα αυτά ήταν αποτελέσματα του αποτυχημένου γερμανικού ιμπεριαλισμού, που θεμελιώθηκε και πυροδοτήθηκε από την αντισιωνιστική πολιτική των ναζιστών. Ο αντισιωνισμός των Γερμανών ήταν το αίτιο, που σήμερα οι Εβραίοι είναι πανίσχυροι σε όλον κόσμο. Οι Γερμανοί ξεκίνησαν τις ιμπεριαλιστικές τους επιχειρήσεις, για να “σώσουν” τη Γερμανία από τη σιωνιστική μάστιγα και στη συνέχεια με την ίδια μέθοδο —που ατυχώς θεωρούσαν επιτυχή— ανέλαβαν να “σώσουν” και τον υπόλοιπο κόσμο.
Ό,τι αρνητικό βλέπουμε δηλαδή σήμερα, εξαιτίας του ιμπεριαλισμού, οφείλεται στην αντισιωνιστική υστερία των ναζιστών. Ο τρομερός αμερικανικός ιμπεριαλισμός, που μαστίζει σήμερα τον πλανήτη, είναι αποτέλεσμα της αποτυχημένης θεραπευτικής “αγωγής” που επιχείρησε η Γερμανία, για να καταπολεμήσει την “αρρώστια” του σιωνισμού.
Το τραγικό για τους Γερμανούς είναι ότι, όχι μόνον δεν “ξεφορτώθηκαν” τους Εβραίους, αλλά με τα ίδια τους τα χρήματα τους γιγάντωσαν. Όχι μόνο δεν εξόντωσαν τον “ιό”, αλλά τον “τάισαν” όσο δεν τον “τάισαν” όλοι οι υπόλοιποι λαοί μαζί. Με γερμανικά χρήματα γιγαντώθηκε το παράσιτο κι επιβαρύνει σήμερα την παγκόσμια κοινωνία και όχι μόνον μερικά κράτη, όπως συνέβαινε στο παρελθόν. Η Γερμανία δηλαδή με τη ναζιστική υστερία όχι μόνον δεν “θεραπεύτηκε” η ίδια, αλλά “αρρώστησε” τον κόσμο όλο. Όχι μόνον δεν βελτίωσε έστω και λίγο τη δική της κατάσταση, αλλά την επιδείνωσε. Η Γερμανία σήμερα είναι θύμα των Εβραίων σε ακόμα μεγαλύτερο βαθμό από αυτόν τον οποίο ήταν προπολεμικά.
Οι Εβραίοι πλέον όχι μόνον την κατακλέβουν, ως Γερμανοεβραίοι μέσα στη Γερμανία, αλλά την κατακλέβουν και ως Αμερικανοεβραίοι διαχειριστές των Αμερικανών ιμπεριαλιστών. Οι Γερμανοί σήμερα δεν “ταΐζουν” μόνον τους Εβραίους της Γερμανίας, αλλά τους Εβραίους όλου του κόσμου. “Ταΐζουν” τους Εβραίους του πλανήτη με τις τεράστιες αποζημιώσεις που κατά καιρούς καταβάλλουν στις παγκόσμιες εβραϊκές οργανώσεις. “Ταΐζουν” τους Εβραίους των ΗΠΑ, οι οποίοι στην ουσία διαχειρίζονται την αμερικανική αποικιοκρατία, που αυτήν τη στιγμή λαμβάνει χώρα στο θεωρητικά ελεύθερο κράτος που ονομάζεται Γερμανία.
Ας ψάξει ο οποιοσδήποτε Γερμανός πολίτης να επιβεβαιώσει την αλήθεια των όσων ισχυριζόμαστε. Ας ψάξει να βρει σε ποιους τομείς δραστηριοποιούνται σήμερα οι Εβραίοι της Γερμανίας και σε τι οικονομική κατάσταση βρίσκονται ως εθνική μειονότητα. Ας βρει το μέσο εισοδηματικό επίπεδο των Εβραίων της Γερμανίας κι ας το συγκρίνει με το μέσο επίπεδο των Γερμανών πολιτών. Ας ψάξει να βρει ποιοι είναι οι διαχειριστές και οι αντιπρόσωποι των αμερικανικών πολυεθνικών, που λυμαίνονται τη γερμανική αγορά κι απομυζούν τα κέρδη από την παραγωγή του γερμανικού κεφαλαίου. Τέλος, ας ψάξει να βρει με τίνος χρήματα γίνονται όλες οι μεγάλες προπαγανδιστικές φιέστες, που κατά καιρούς οργανώνουν οι παγκόσμιες εβραϊκές οργανώσεις.
Αν συγκρίνει τα μεγέθη αυτά με εκείνα που ξεσήκωσαν κάποτε τους ναζιστές, θα εκπλαγεί από τη διαφορά των μεγεθών αυτών. Οι ναζιστές στην κυριολεξία για “ψίχουλα” συγκέντρωσαν τους Εβραίους στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Μπροστά σ’ αυτά που έχουν πληρώσει κι εξακολουθούν να πληρώνουν οι Γερμανοί στους Εβραίους ήταν “ψίχουλα” αυτά τα οποία τους εξόργισαν προπολεμικά. Για τα “ψίχουλα” κάποτε τους μισούσαν. Σήμερα τους αρπάζουν τα “φιλέτα” και τους υποχρεώνουν κι από πάνω να ζητούν και συγνώμη για το υποτιθέμενο “ολοκαύτωμα”.
Οι Γερμανοί την “πάτησαν” με τους Εβραίους και για όσο διάστημα δεν βρίσκεται μια “θεραπεία” για τον παγκόσμιο “καρκίνο” του Σιωνισμού καί θα τους πληρώνουν καί θα ζητούν μέρα-νύχτα συγνώμη. Ο γερμανικός λαός έχει στην κυριολεξία εξευτελιστεί από τους Εβραίους. Η κατάσταση θυμίζει αυτό που λέει ο θυμόσοφος λαός: “…καί κερατάς καί δαρμένος”. Οι αδικημένοι από τους Εβραίους Γερμανοί πολίτες έχασαν το δίκιο τους και στη συνέχεια καί τους πλήρωσαν καί τους ζήτησαν συγνώμη. Μιλάμε για απίθανα πράγματα.
Όλα αυτά, για κάποιον που γνωρίζει τι συμβαίνει με την “αρρώστια” του σιωνισμού, είναι απολύτως φυσιολογικά. Δυστυχώς οι Γερμανοί δεν ήταν ανάμεσα σ’ αυτούς που γνώριζαν τι συμβαίνει με τη συγκεκριμένη “νόσο” και γι’ αυτό την “πάτησαν”. Ήταν λογικό να την “πατήσουν”, γιατί πάντα την “πατάει” αυτός που επιχειρεί να θεραπεύσει, πριν μελετήσει καλά την αρρώστια. Είναι λογικό να την “πατήσει” αυτός που πολεμάει έναν αντίπαλο, του οποίου τα χαρακτηριστικά δεν γνωρίζει.
Οι Γερμανοί δεν γνώριζαν τα χαρακτηριστικά των Εβραίων και γι’ αυτόν τον λόγο την “πάτησαν”. Δεν τα γνώριζαν, γιατί δεν μελέτησαν καλά τους Εβραίους. Εξοργίστηκαν μ’ αυτούς και, ενεργώντας ενστικτωδώς, τους ισχυροποίησαν, προκαλώντας ζημιά στον ίδιο τους τον εαυτό. Ο θυμός και η οργή δεν είναι καλοί σύμβουλοι σε μια μάχη. Ο θυμός και η οργή μπορεί να σε οδηγήσουν στο να χτυπήσεις τη γροθιά στο μαχαίρι και αυτό είναι καί επικίνδυνο καί εξόχως επώδυνο. Αυτή είναι μια πράξη, η οποία θίγει αποκλειστικά αυτόν που την επιχειρεί.
Οι Γερμανοί αυτό ακριβώς έπαθαν με τους Εβραίους. Θύμωσαν και χτύπησαν τη γροθιά τους στο εβραϊκό μαχαίρι. Ένα μαχαίρι, που πάντα είναι “στημένο” προκλητικά, ώστε να σε εξοργίζει και, αν είσαι αφελής και το χτυπήσεις, να σε οδηγεί στον αυτοτραυματισμό. Ο πιο θρασύδειλος απ’ όλους τους λαούς του πλανήτη μ’ αυτόν τον πονηρό τρόπο αυτοπροστατεύεται. Ενώ ποτέ δεν μάχεται κανέναν λαό, γιατί είναι δειλός, δεν υπάρχει λαός που να μην έχει “πληγωθεί” από αυτόν.
Πάντα επιβιώνει, γιατί, ερεθίζοντας τους αντιπάλους του, τούς οδηγεί στον αυτοτραυματισμό. Οι λαοί με τις δικές τους δυνάμεις πληγώνονται, κάθε φορά που επιχειρούν χτύπημα εναντίον των θρασύδειλων, αλλά παμπόνηρων Εβραίων. Δεν υπάρχει λαός στον πλανήτη, που να μην έχει υποστεί αιμορραγία —κυριολεκτικά και μεταφορικά—, εξαιτίας αυτής της πονηρής μεθόδου των Εβραίων.
Γι’ αυτόν τον λόγο αναφερθήκαμε εξ αρχής στην άγνοια των Γερμανών, που λειτούργησαν ως αυτόκλητοι θεραπευτές της σιωνιστικής μάστιγας. Αγνοούσαν αυτό που είπαμε ως “παθολογία”. Δεν γνώριζαν την “αρρώστια” του χριστιανισμού, που ευνοεί τον σιωνισμό και άρα δεν γνώριζαν ότι μια αποτυχημένη “θεραπεία” ευνοεί τον υποτροπιασμό της εβραϊκής “νόσου”. Δεν γνώριζαν τη λειτουργία των Εβραίων, ούτε ως άτομα ούτε ως κοινότητα. Δεν γνώριζαν, δηλαδή, ούτε πώς να “εξοντώσουν” το παράσιτο, αλλά ούτε και τις συνέπειες που θα είχε μια αποτυχία τους.
Από τη στιγμή που δεν γνωρίζεις όλα αυτά τα θεμελιώδη, για κάτι που το θεωρείς νοσηρό, δεν επιχειρείς θεραπεία. Όταν δεν γνωρίζεις το πώς και το γιατί “προσβάλλει” ένας ιός ένα σώμα ή το πώς συντηρείται και πώς πολλαπλασιάζεται μέσα σ’ αυτό, είναι επικίνδυνο να κάνεις πειράματα. Είναι επικίνδυνο, γιατί πιθανό λάθος θα οδηγήσει σε μεγέθυνση του προβλήματος και όχι σε περιορισμό ή σε σταθεροποίησή του.
Οι Γερμανοί αγνοούσαν το ποιόν των Εβραίων και γι’ αυτόν τον λόγο δεν μπόρεσαν να έχουν αποτελέσματα με την αντισιωνιστική πολιτική τους. Αγνοούσαν ότι ο Εβραίος είναι κατά βάση όμοιος με τον χριστιανό και γι’ αυτό δεν εξαλείφεται ως ανθρωπότυπος μέσα από τη χριστιανική κοινωνία. Από εκεί και πέρα, αυτό το οποίο τον μετατρέπει σε “μάστιγα”, είναι ότι διατηρεί αναλλοίωτα τα χειρότερα χαρακτηριστικά του ανθρωπότυπου που δημιουργείται από την ιουδαϊκή παράδοση, η οποία είναι ίδια μ’ αυτήν που στηρίζει τον χριστιανισμό.
Αν για παράδειγμα το χειρότερο είδος χριστιανού αποτελεί μια μειονότητα μέσα στη χριστιανική κοινωνία, οι Εβραίοι αυτά τα χαρακτηριστικά τα διατηρούν αναλλοίωτα μέσα στην κοινωνία τους για τη συντριπτική πλειοψηφία της. Αν δηλαδή οι φανατικοί θρησκόληπτοι χριστιανοί, που είναι ρατσιστές, άρπαγες, υποκριτές κλπ. αποτελούν μειονότητα μέσα στη χριστιανική κοινωνία, οι Εβραίοι αυτά τα χαρακτηριστικά τα περνούν στην πλειονότητα της κοινωνίας τους. Το ιουδαϊκό ανθρώπινο πρότυπο, που δημιουργείται από την παράδοση των Εβραίων —η οποία είναι κοινή για τις δύο θρησκείες—, μόνον στην εβραϊκή κοινωνία είναι “τέλειο”.
Αυτό έχει αλυσιδωτά αποτελέσματα, γιατί τα χαρακτηριστικά του ανθρωπότυπου περνούν στην κοινότητα. Όταν αυτοί οι οποίοι κυβερνούν μια κοινωνία έχουν τα άθλια χαρακτηριστικά του ιουδαϊκού προτύπου κι επιπλέον τα υπόλοιπα μέλη της κοινωνίας λειτουργούν με τον ίδιο τρόπο, τότε μιλάμε για γιγαντισμό της αθλιότητας. Η εβραϊκή κοινότητα δηλαδή είναι ένας γιγαντιαίος άθλιος ρατσιστής, που στόχο έχει να κλέβει και να δικαιολογείται με υποκριτικά αντιρατσιστικά επιχειρήματα.
Αυτοί, δηλαδή, που κατ’ επάγγελμα παριστάνουν τους τιμητές τής κάθε κοινωνίας που τους φιλοξενεί, είναι χειρότεροι από αυτούς τους οποίους κατηγορούν. Αυτοί οι οποίοι κατηγορούν τους ρατσιστές, είναι αυτοί οι οποίοι εφεύραν τον ρατσισμό. Οι καραγκιόζηδες, που ζουν και πεθαίνουν, έχοντας την εντύπωση ότι είναι οι “εκλεκτοί των εκλεκτών”. Ήταν ρατσιστές οι ναζιστές, που πίστευαν στην ανωτερότητα της άρειας φυλής και δεν είναι ρατσιστές αυτοί οι οποίοι πιστεύουν στην ανωτερότητά τους ως “εκλεκτοί του Θεού”.
Ο γερμανικός λαός ζήτησε χιλιάδες φορές συγνώμη για τις περί ανωτερότητας ηλιθιότητες των μεμονωμένων ναζιστών —τις οποίες ως σύνολο ούτε υιοθετούσε αλλά ούτε και ενέκρινε— από αυτούς που ως σύνολο πιστεύουν πραγματικά στην ανωτερότητά τους. Ζήτησε συγνώμη για γενοκτονία από τους Εβραίους, οι οποίοι εδώ και πενήντα χρόνια σκοτώνουν ανενδοίαστα τον παλαιστινιακό λαό. Εδώ και πενήντα χρόνια οι ρατσιστές και δολοφόνοι Εβραίοι πλουτίζουν εις βάρος των πάντων, επειδή κατηγορούν τους Γερμανούς για ρατσισμό και δολοφονίες.
Γι’ αυτόν τον λόγο λέμε ότι ήταν θέμα χρόνου να την “πατήσουν” οι Γερμανοί με τους Εβραίους. Αγνοούσαν οι “θεραπευτές” την κοινή παθολογία μεταξύ της βάσης της χριστιανικής κοινωνίας και αυτής της εβραϊκής. Αγνοούσαν την απόλυτη ομοιότητα των αγράμματων και φανατικών χριστιανών με τους Εβραίους. Αυτή η κοινή παθολογία μεταξύ χριστιανισμού και ιουδαϊσμού είναι αυτή που επιτρέπει την επιβίωση του σιωνισμού.
Οι Εβραίοι λειτουργούν με συμβατό τρόπο μέσα στις χριστιανικές κοινωνίες και το εβραϊκό έθνος λειτουργεί με συμβατό τρόπο μέσα στην κοινωνία των χριστιανικών εθνών. Οι Εβραίοι εμπλέκονται καί ως άτομα καί ως λαός —για τους ίδιους λόγους με τους υπόλοιπους ισχυρούς χριστιανούς— στα ίδια συμφέροντα εις βάρος άλλων χριστιανών. Από τη στιγμή που μπορούν κι επιβιώνουν μέσα στο “άρρωστο” χριστιανικό περιβάλλον, είναι αδύνατον να εξαλειφθούν από τον χριστιανικό κορμό.
Για όσο διάστημα η χριστιανική “αρρώστια” θα εμφανίζει συμπτώματα εθνικισμού, ρατσισμού, ιμπεριαλισμού, εμπορικής αισχροκέρδειας κλπ., ο σιωνισμός θα ακμάζει. Για όσο διάστημα υπάρχουν αυτά τα συμπτώματα, μαζί με τους χριστιανούς εθνικιστές, ρατσιστές, ιμπεριαλιστές ή εμπόρους, θα επιβιώνουν και οι όμοιοί τους Εβραίοι.
Εξαιτίας αυτής της συμβατότητας, θα εξακολουθούν να επιβιώνουν οι Εβραίοι ως “άρρωστοι” μέσα στις “άρρωστες” κοινωνίες, που έχουν την ατυχία να τους φιλοξενούν. Εξασφαλίζοντας κατ’ αρχήν την επιβίωση μέσα στο “άρρωστο” περιβάλλον που τους φιλοξενεί, στη συνέχεια αποκτούν πλεονέκτημα. Τους ευνοεί το γεγονός ότι μέσα σε ένα άθλιο περιβάλλον λειτουργούν σταθερά με τον χειρότερο τρόπο.
Είναι οι “άρρωστοι” των “αρρώστων”. Είναι οι αυθεντικοί “Εβραίοι” της απομίμησής τους, που είναι οι “εβραιοχριστιανοί”. Οι ρατσιστές των ρατσιστών, οι εθνικιστές των εθνικιστών, οι έμποροι των εμπόρων, οι άρπαγες των αρπάγων, οι ιμπεριαλιστές των ιμπεριαλιστών.
Εδώ ο αναγνώστης ίσως αναρωτηθεί για την ορθότητα των όσων λέμε. Έστω ότι πράγματι οι Εβραίοι είναι εθνικιστές, ρατσιστές, άρπαγες κλπ.. Πολλοί το ισχυρίζονται αυτό και παραθέτουν τα επιχειρήματα, που κατά τη γνώμη τους το αποδεικνύουν. Ιμπεριαλιστές όμως; Οι φουκαράδες και “κλαψιάρηδες” Εβραίοι ιμπεριαλιστές; Ιμπεριαλιστές. Και μάλιστα ο γράφων ισχυρίζεται ότι είναι οι χειρότεροι και οι απεχθέστεροι όλων των υπολοίπων.
Ο εβραϊκός ιμπεριαλισμός είναι ο χειρότερος στον κόσμο, γιατί είναι ο πιο ύπουλος και πιο δύσκολος στην αντιμετώπισή του. Είναι ο πιο δύσκολος, γιατί δεν μοιάζει με τον συμβατικό ιμπεριαλισμό, τον οποίο όλοι οι λαοί αναγνωρίζουν κι απεχθάνονται. Ο ιμπεριαλισμός τους δεν μοιάζει με ένα βίαιο ατυχηματικό συμβάν, το οποίο από τη φύση του “προειδοποιεί” τον παθόντα για τους κινδύνους που αυτός συνεπάγεται. Μοιάζει με μια ύπουλη θανατηφόρα αρρώστια, που στην αρχική της εκδήλωση δεν γίνεται αντιληπτή.
Τι σημαίνει αυτό στο πρακτικό επίπεδο; Η εκδήλωση του συμβατικού ιμπεριαλισμού μοιάζει με ένα βίαιο ατύχημα στη ζωή του θύματός του. Προηγείται πόλεμος, σφαγές κι αυτό που ακολουθεί είναι αρπαγή του κεφαλαίου και σκληρή εκμετάλλευση του θύματος. Αυτά όλα είναι αντιληπτά από το θύμα και προκαλούν μια διαρκή αντιδραστικότητα από την πλευρά του.
Ένας συνηθισμένος ιμπεριαλιστής, επειδή ακριβώς είναι ορατός, στηρίζεται στην ισχύ του και ασκεί ιμπεριαλισμό μόνον για όσο διάστημα του το επιτρέπει η ισχύς του. Είναι ισχυρός, είναι βίαιος, αλλά πάντα ορατός. Μειονέκτημά του δηλαδή είναι ότι φαίνεται πάντα ως στόχος και είναι εύκολο να εντοπιστεί ακόμα και από τα πιο αφελή θύματά του, ως ένα άκρως αρνητικό φαινόμενο.
Είναι εύκολο να εντοπιστεί ως εχθρός κάποιος, ο οποίος δεν αρκείται στα δικά του και κλέβει και τους γείτονές του. Ένας γείτονας, που δεν περιορίζεται στην “αυλή” του, αλλά μπαίνει και στις “αυλές” των άλλων. Ένας προκλητικός εχθρός, που δεν περιορίζει την εξουσία του στο κράτος του, αλλά την επεκτείνει με τη βία και στον περίγυρο. Η ευκολία στον εντοπισμό του είναι το πρώτο και το σημαντικότερο βήμα για την αντίδραση και βέβαια για τη λύτρωση των θυμάτων του.
Αντίθετα οι Εβραίοι είναι ύπουλοι ιμπεριαλιστές, γιατί δεν φαίνονται ως τέτοιοι. Πατρίδα δεν έχουν, ώστε να φαίνεται η απεχθής δραστηριότητά τους εις βάρος των πατρίδων των θυμάτων τους. Δεν υπάρχει δηλαδή η βίαιη ατυχηματική δράση τους, που τους κάνει ορατούς από τα θύματά τους. Δεν πολεμούν, δεν προκαλούν εκατόμβες θυμάτων, δεν αρπάζουν ξένο κεφάλαιο, αλλά το αποτέλεσμα είναι το ίδιο.
Εκμεταλλεύονται ασύστολα τα θύματά τους μέσα στο ίδιο τους το σπίτι. Δεν μετακινούν βίαια “φράχτες”, αλλά, τρυπώνοντας στις ξένες “αυλές”, ζουν εις βάρος των ιδιοκτητών τους. Αυτό το οποίο κάποιος συμβατικός ιμπεριαλιστής το καταφέρνει με αρπαγή του ξένου κεφαλαίου, οι Εβραίοι το καταφέρνουν με την κλοπή όλων εκείνων που παράγει το κεφάλαιο αυτό.
Το όλο μυστικό του ιμπεριαλισμού τους είναι η μεθοδολογία που ακολουθούν. Οι συμβατικοί ιμπεριαλιστές έχουν ένα κράτος-πυρήνα και πολλούς αποικιοκρατικούς “βραχίονες”, που τους απλώνουν στα θύματά τους. “Πυρήνας” και “βραχίονες” ανήκουν σε διαφορετική εθνότητα από τα θύματά τους. “Πυρήνας” και “βραχίονες” ασκούν ωμή βία πάνω στα θύματά τους.
Αντίθετα οι Εβραίοι είναι “αυτοφερόμενοι” ιμπεριαλιστές, οι οποίοι μεταφέρουν τις δραστηριότητές τους μέσα στους χώρους όπου υπάρχουν. “Πυρήνας” τους είναι η κάθε κοινότητα, η οποία έχει τους δικούς της “βραχίονες”. Ο κάθε εβραϊκός “πυρήνας” και οι “βραχίονές” του παρουσιάζονται ως ομοεθνείς των θυμάτων τους και ως εκ τούτου δεν είναι εύκολα “ανιχνεύσιμοι”. Αυτοί οι “πυρήνες” με τους “βραχίονές” τους δεν ασκούν βία, ώστε να προκαλούν τα θύματά τους. Τα “αντισώματα” των νοσούντων κρατών δεν μπορούν να τους εντοπίσουν εύκολα, ώστε να προκαλέσουν την άμεση και μαζική αντίδραση στο διάστημα της ανάπτυξής τους και άρα όταν είναι ευάλωτοι.
Όταν τα ευαίσθητα, αντιδραστικά και φιλελεύθερα άτομα μέσα σε μια κοινωνία δεν μπορούν να σε εντοπίσουν ως εκμεταλλευτή, τα πράγματα γίνονται δύσκολα για το θύμα, γιατί είναι δύσκολο ν’ αναπτυχθούν τα προληπτικά “αντίμετρα”. Με τον τρόπο αυτόν οι Εβραίοι εύκολα εγκαθίστανται στα κράτη και εύκολα αποφεύγουν την αντίδραση των γηγενών. Αν το καταφέρουν αυτό σε ένα κράτος, είναι εύκολο να το “μεταφέρουν” και στα υπόλοιπα.
Από αυτούς τους “αόρατους” ιμπεριαλιστικούς πυρήνες οι Εβραίοι διαρκώς “εμβολιάζουν” νέα κράτη, επεκτείνοντας τη “νόσο”. Μέλη από πολλούς διαφορετικούς “πυρήνες” συνθέτουν νέους, οι οποίοι στη συνέχεια θα “κρυφτούν” πίσω από κάποια άλλη εθνική ιδιότητα με στόχο να εκμεταλλευτούν τα νέα θύματά τους. Το όλο μυστικό δηλαδή είναι ότι αυτοί οι οποίοι συνθέτουν τους νέους αυτούς ιμπεριαλιστικούς “πυρήνες” εισβάλουν ειρηνικά μέσα στα κράτη και όχι βίαια. Ισχύς τους είναι η επιτηδευμένη κακομοιριά τους και όπλο τους η “κλάψα”.
Έχοντας γνώση του τι συμβαίνει, λειτουργούν πάντα υπέρ των συμφερόντων τους και εις βάρος των συμφερόντων αυτών που τους φιλοξενούν. Λειτουργούν “εν ειρήνη” παρασιτικά και όχι βίαια αρπακτικά. Μέσω του εμπορίου κλέβουν τα κέρδη του κεφαλαίου των γηγενών και δεν αρπάζουν το ίδιο το κεφάλαιο, όπως κάνουν οι συμβατικοί και άρα ορατοί ιμπεριαλιστές.
Όμως, τα κέρδη τους από την ιμπεριαλιστική δραστηριότητά τους είναι τεράστια κι αυτά είναι που αποκαλύπτουν τον ιμπεριαλισμό τους. Τον ιμπεριαλισμό ενός λαού εις βάρος κάποιου άλλου τον αναζητάς μόνον στα κέρδη και όχι στη μεθοδολογία ή στη συμπεριφορά που αυτός αναπτύσσει μέσα στην κοινωνία την οποία εκμεταλλεύεται. Όταν ψάχνεις μια ιμπεριαλιστική μειονότητα μέσα σε μια κοινωνία, ψάχνεις να βρεις τα κέρδη της. Ψάχνεις να βρεις τα οικονομικά μεγέθη που τη διαφοροποιούν από την πλειονότητα, η οποία είναι το θύμα της. Τον ιμπεριαλισμό, δηλαδή, δεν τον αναζητάς πάντα στη συμπεριφορά του εκμεταλλευτή.
Η συμπεριφορά του ιμπεριαλιστή είναι ένας απλός δείκτης της δραστηριότητάς του, όπως είναι ο πυρετός για μια αρρώστια. Το ότι ο πυρετός είναι ένα σύνηθες φαινόμενο για τις αρρώστιες, δεν σημαίνει ότι είναι ένα δεδομένο που τις συνοδεύει απαραίτητα. Υπάρχουν επικίνδυνες αρρώστιες, που δεν εκδηλώνεται το φαινόμενο του πυρετού. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν είναι επικίνδυνες.
Η συμπεριφορά του ιμπεριαλιστή, που προκαλεί ανησυχητικά φαινόμενα, απλά έχει σχέση με τη μεθοδολογία που κάποιος ακολουθεί, προκειμένου να πετύχει τον ιμπεριαλισμό του. Ο ιμπεριαλισμός όμως δεν συνδέεται πάντα με τα φαινόμενα αυτά. Απλά η συμπεριφορά, που προκαλεί τον προειδοποιητικό “πυρετό”, είναι η συμπεριφορά των συμβατικών ιμπεριαλιστών.
Οι Βρετανοί, για παράδειγμα, ασκώντας σκληρό συμβατικό ιμπεριαλισμό, έπρεπε να ενεργούν διαφορετικά από τους πονηρούς Εβραίους. Ήταν υποχρεωμένοι ν’ ακολουθούν μια συγκεκριμένη συμπεριφορά, γιατί, ως άρπαγες αποικιοκράτες, ήταν εύκολα εντοπίσημοι από τα θύματά τους. Η απάνθρωπη συμπεριφορά τους ήταν “συντονισμένη” με την ιμπεριαλιστική μεθοδολογία που ακολουθούσαν.
Οι Βρετανοί ήταν υποχρεωμένοι να εμφανίζονται ως οι σκληροί κι αδίστακτοι κατακτητές, ώστε να τρομάζουν τα θύματα τους, για να μην αντιδρούν. Η αντίδραση θεωρούνταν δεδομένη, γιατί —όπως είπαμε— ήταν “ορατοί” ιμπεριαλιστές και άρα αποτελούσαν μόνιμο στόχο των θυμάτων τους. Ήταν λοιπόν αδύνατον, εξαιτίας της προκλητικής συμπεριφοράς τους, να μην προκαλέσουν προειδοποιητικό “πυρετό”.
Οι Εβραίοι για τον ίδιο στόχο ακολουθούν διαφορετικές μεθόδους, γιατί απλούστατα δεν είναι ορατοί και βέβαια δεν έχουν ανάλογη ισχύ. Για τον λόγο αυτόν επιδίδονται στην “κλάψα”. Για να μην αντιδρούν τα θύματά τους, αποκρύπτουν μονίμως τον πλούτο τους και “κλαίγονται” για τη φτώχεια τους και τα βάσανά τους.
Επειδή ως εκμεταλλευτές δεν κατακτούν τα κράτη τα οποία πέφτουν θύματά τους και επειδή δεν αρπάζουν βίαια το κεφάλαιό τους δεν διεγείρουν τα αντανακλαστικά μιας κοινωνίας. Από τη στιγμή που δεν διεγείρεις τα αντανακλαστικά μιας κοινωνίας και ταυτόχρονα την κλέβεις, αυτό σημαίνει ότι έχουμε να κάνουμε με μια “απύρετο” και ύπουλη ιμπεριαλιστική νόσο.
Ο αναγνώστης αντιλαμβάνεται ότι αυτός ο οποίος μελετά τον ιμπεριαλισμό, δεν πρέπει να περιορίζεται στη “βιτρίνα” των ιμπεριαλιστών. Πρέπει να ψάχνει στο “βάθος”. Το “βάθος” πάντα είναι τα κέρδη που αρπάζει ο ιμπεριαλιστής μέσα σε μια χώρα η οποία είναι θύμα του. Αν οι Εβραίοι με την “κλάψα” τους εισπράττουν περισσότερα κέρδη μέσα σε ένα κράτος από τους Βρετανούς κατακτητές, σημαίνει ότι η μεθοδολογία τους είναι πιο αποτελεσματική.
Αν σκεφτεί μάλιστα κάποιος τη μόνιμη “επιτυχία” των Εβραίων, εύκολα θα διαπιστώσει ότι ο εβραϊκός ιμπεριαλισμός είναι ο αποτελεσματικότερος όλων. Οι συμβατικοί ιμπεριαλιστές έρχονται και παρέρχονται. Με τεράστιο κόστος σε ανθρώπινες ζωές αλληλοδιαδέχονται ο ένας τον άλλον. Τους τελευταίους αιώνες κυρίαρχοι είναι οι Αγγλοσάξονες κι αυτό τους κοστίζει πολύ, αν ανατρέξει κάποιος στα ιστορικά στοιχεία. Παλαιότερα ήταν οι Ισπανοί, οι Γάλλοι, κλπ..
Πού είναι όμως σήμερα όλοι αυτοί οι πάλαι ποτέ πανίσχυροι ιμπεριαλιστές; Πού είναι για παράδειγμα οι ιμπεριαλιστικές μειονότητες των Πορτογάλων μέσα στη Βραζιλία; Πού είναι οι Γάλλοι του Μαρόκου; Πού είναι οι Ισπανοί του Μεξικού; Όλοι αυτοί, είτε εκδιώχθηκαν από τις πρώην αποικίες τους είτε ενσωματώθηκαν σταδιακά στις νέες μικτές κοινωνίες, συνθέτοντας νέα έθνη. Έχασαν τα χαρακτηριστικά τους κι έπαψαν να είναι ιμπεριαλιστικά όργανα των αποικιοκρατικών εθνών. Έχασαν τα χαρακτηριστικά τους κι έπαψαν να λειτουργούν ως εθνικοί ιμπεριαλιστικοί “βραχίονες”.
Όλοι αυτοί εξαφανίστηκαν, από τη στιγμή που κατέρρευσε ο ιμπεριαλισμός του κράτους στο οποίο ανήκαν. Εκμεταλλεύονταν τους λαούς, μόνον για όσο διάστημα το επέτρεπε η ισχύς του κράτους στο οποίο ανήκαν. Εκμεταλλεύονταν τους λαούς, μόνον για όσο διάστημα η ισχύς του κράτους τους έκανε αποδοτική ιδιότητα την εθνικότητά τους.
Αντίθετα με όλους αυτούς οι “αόρατοι” Εβραίοι ιμπεριαλιστές όλους αυτούς τους αιώνες δεν έχουν σταματήσει ποτέ την κερδοφόρα δραστηριότητά τους. Δεν χάνουν ποτέ τα εθνικά χαρακτηριστικά τους, ενσωματούμενοι μέσα στις κοινωνίες που τους φιλοξενούν, άσχετα με την επίσημη εθνικότητα που δηλώνουν για λόγους τακτικής. Οι Εβραίοι δεν παύουν ποτέ να λειτουργούν ως ιμπεριαλιστικοί “βραχίονες” της κοινότητάς τους. Είναι το ίδιο ισχυροί στα κράτη που παραδοσιακά ήταν ισχυροί και διαρκώς “αλώνουν” νέα κράτη.
Ο αναγνώστης βλέπει ότι, το γεγονός ότι διαρκώς παριστάνουν τους φουκαράδες, δεν σημαίνει ότι είναι λιγότερο ιμπεριαλιστές από κάποιον άλλο, που για τον ίδιο στόχο πραγματοποιεί γενοκτονίες. Αυτό είναι και το επικίνδυνο του ιμπεριαλισμού των Εβραίων. Ασκούν πονηρό ιμπεριαλισμό και δεν χρεώνονται ωμές γενοκτονίες, όπως συμβαίνει με τους υπόλοιπους ιμπεριαλιστές. Όμως, επειδή τα θύματά τους αντιλαμβάνονται από καιρού εις καιρόν τον ιμπεριαλισμό τους, αντιδρούν και η αντίδρασή τους χρεώνεται υπέρ των Εβραίων ιμπεριαλιστών, εφόσον θεωρείται απόπειρα γενοκτονίας. Τα θύματα των διωγμών δηλαδή για τους Εβραίους είναι φυσιολογικά και μπαίνουν στο κόστος του ιμπεριαλισμού τους.
Όπως η βρετανική αυτοκρατορία θεωρούσε φυσιολογικό το κόστος των θανάτων χιλιάδων Βρετανών στρατιωτών, για να διατηρεί τις αποικίες της, έτσι και οι Εβραίοι θεωρούν φυσιολογικό το κόστος των διωγμών στα κράτη “αποικίες” τους. Η διαφορά δηλαδή είναι η εξής: Ο συμβατικός ιμπεριαλιστής θυσιάζει ανθρώπους του, προκειμένου να μπορέσει να κλέψει το θύμα του. Ο Εβραίος ιμπεριαλιστής πρώτα κλέβει το θύμα του και μετά θυσιάζει ανθρώπους του, για να εκτονώσει την οργή του θύματός του.
Ο πρώτος πολεμάει, για να εξακολουθήσει τη δραστηριότητά του και ο δεύτερος “μυξοκλαίει”. Ο πρώτος παρουσιάζεται ως σκληρός κι αδίστακτος τύραννος, ενώ ο δεύτερος παρουσιάζεται σαν φουκαράς. Ο πρώτος “πληρώνει” το κόστος προκαταβολικά, ενώ ο δεύτερος “πιστώνεται” και “πληρώνει” εκ των υστέρων. Η μεθοδολογία των Εβραίων είναι περίπλοκη και γι’ αυτό παγιδεύει τους πάντες. Παγιδεύει καί τους λαούς, που πέφτουν θύματά του, αλλά καί την κοινωνία των εθνών, που με τη στάση της διευθετεί συγκρούσεις μεταξύ λαών.
Η μεθοδολογία των Εβραίων είναι πάντα η ίδια και δεν αλλάζει, εφόσον είναι εξαιρετικά επιτυχής. Ποτέ δεν εισβάλλουν σε ένα κράτος με στόχο να το κατακτήσουν και άρα να εκμεταλλευτούν το κεφάλαιό του. Ζητούν φιλοξενία σαν ικέτες και κάνουν το ίδιο στη συνέχεια. Δεν αρπάζουν τα χωράφια, αλλά εκμεταλλεύονται ως έμποροι τους γεωργούς. Δεν χτίζουν εργοστάσια, για ν’ ανταγωνιστούν τους γηγενείς βιομηχάνους —πράγμα που είναι προκλητικό— αλλά εκμεταλλεύονται ως έμποροι το σύνολο της αγοράς, όπου απευθύνονται τα προϊόντα των τοπικών εργοστασίων.
Επειδή το εμπόριο στηρίζεται θεωρητικά στην ελεύθερη βούληση τόσο των παραγωγών όσο και των καταναλωτών, οι Εβραίοι δεν παραβιάζουν προστατευτικούς νόμους. Όλοι θίγονται με τον άλφα ή βήτα τρόπο από τους Εβραίους, αλλά κανένας δεν μπορεί ν’ αποδείξει ότι τον κλέβουν. Τα θύματά τους βλέπουν τη “βιτρίνα” του επίσημου εμπορίου και δεν βλέπουν το εβραϊκό “παρασκήνιο”.
Τοπικοί παραγωγοί και καταναλωτές πηγαίνουν θεωρητικά μόνοι τους στα εβραϊκά “χέρια” και δεν βλέπουν ότι οι Εβραίοι έχουν προηγουμένως δημιουργήσει την υποδομή που τους επιτρέπει να μονοπωλούν μια αγορά. Ναι μεν υπάρχει η θεωρητική ελευθερία να τους παρακάμψουν, αλλά —είτε η επιβίωση του παραγωγού στην αγορά είτε το συμφέρον του απλού καταναλωτή— είναι ένας μονόδρομος που οδηγεί στα εβραϊκά χέρια.
Αυτές οι πολύπλοκες καταστάσεις είναι που προστατεύουν τους Εβραίους. Όταν “χτίζουν” παράνομα την υποδομή τους, δεν γίνονται αντιληπτοί. Όταν πλέον αυτή η υποδομή αρχίζει και λειτουργεί μονοπωλιακά, δεν μπορείς να τους πολεμήσεις, γιατί ό,τι κάνουν το κάνουν νόμιμα. Πρέπει εσύ να παραβιάσεις τον νόμο, εφόσον δεν έχεις στοιχεία για να τους κατηγορήσεις για ιμπεριαλισμό.
Όμως, επειδή ο ιμπεριαλισμός δεν κρύβεται, όσο καλή “βιτρίνα” και να έχει, πάντα θα υπάρχει αντίδραση εναντίον των Εβραίων. Άσχετα δηλαδή αν ένας λαός καταλαβαίνει ή όχι τη μεθοδολογία των Εβραίων, αντιδρά. Όταν βλέπει τον πλούτο μιας συγκεκριμένης μειονότητας να πολλαπλασιάζεται με αφύσικα υψηλούς ρυθμούς και ταυτόχρονα βλέπει τη φτώχεια να τον απειλεί, αντιδρά, άσχετα αν καταλαβαίνει τι γίνεται ή όχι. Βλέπει τον πλούτο του ιμπεριαλιστή —και άρα “βλέπει” το βασικό αποδεικτικό στοιχείο του ιμπεριαλισμού— και αντιδρά.
Εκείνη τη στιγμή που αντιδρά ένας λαός, είναι επικίνδυνο να την “πατήσει” από τους Εβραίους. Γιατί; Γιατί οι Εβραίοι, έχοντας συνείδηση των δραστηριοτήτων τους, έχουν προετοιμαστεί ανάλογα για την αντιμετώπιση τέτοιων αντιδράσεων. Έχουν συσσωρευμένο πλούτο, που τους δίνει τη δυνατότητα ν’ αντέξουν μια δύσκολη αντιμειονοτική πολιτική, χωρίς να καταστραφούν οικονομικά. Έχουν έτοιμη επιχειρηματολογία, που πάντα χρησιμοποιείται με τον ίδιο τρόπο, προστατεύοντάς τους από αυτοσχεδιασμούς της στιγμής.
Αυτοί είναι οι νόμιμοι “πετυχημένοι”, που τους ζηλεύουν οι “βάρβαροι” ρατσιστές και θέλουν να τους κάνουν κακό χωρίς καμία δικαιολογία. Αυτοί απλά είναι οι έξυπνοι, που “πέτυχαν”. Τι θα γίνει; Θα τους σκοτώσουμε, επειδή είναι έξυπνοι; Θα τους σκοτώσουμε, επειδή είμαστε ρατσιστές και δεν ανεχόμαστε την υπεροχή τους. Θα τους σκοτώσουμε, επειδή είναι οι “εκλεκτοί” του Θεού;
Στο σημείο αυτό την “πατάνε” οι πάντες με τους Εβραίους. Ακόμα και οι πιο καλοπροαίρετοι δεν αποφεύγουν το σφάλμα, γιατί ο σχεδιασμός των Εβραίων είναι τέλειος. Όταν εγκληματούν, δεν φαίνονται ως πρόβλημα και, όταν φαίνονται, δεν εγκληματούν. Όταν “στήνουν” την αγορά —και άρα όταν εγκληματούν—, δεν τους αντιλαμβάνεσαι. Όταν γίνουν πλούσιοι εξαιτίας του προηγούμενου εγκλήματός τους, δεν εγκληματούν.
Αυτός είναι κι ο λόγος που πιο πάνω αναφερθήκαμε στο παράδειγμα της Κίνας, το οποίο το θεωρήσαμε εξαιρετικά ενδιαφέρον. Σήμερα —και άρα τώρα που δεν φαίνονται οι Εβραίοι ως ιμπεριαλιστές— πραγματοποιούν στην Κίνα τα εγκλήματα τους. Ποια είναι αυτά τα εγκλήματα; Το “στήσιμο” της αγοράς; Αυτοί, που έχουν ως σημαία τους τον ελεύθερο ανταγωνισμό, είναι οι πλέον μεγάλοι συνωμότες της αγοράς.
Ο ελεύθερος ανταγωνισμός είναι η θρησκεία των Εβραίων, μόνον όταν έχουν καταφέρει να δημιουργήσουν μονοπωλιακές συνθήκες στην αγορά. Λατρεύουν τον ελεύθερο ανταγωνισμό, μόνον όταν κατατροπώσουν τους αντιπάλους τους με αντιοικονομικά μέσα. Με πολιτικές πιέσεις, διαφθορά, εκβιασμούς και απειλές.
Όλες αυτές οι παράνομες πρακτικές συμβαίνουν σήμερα στην Κίνα. Σήμερα συνωμοτούν οι Εβραίοι μεταξύ τους, καταστρατηγώντας κάθε έννοια ελευθερίας της αγοράς. Σήμερα χωρίζουν τις σφαίρες επιρροής. Σήμερα μοιράζονται μεταξύ τους την κινεζική “πίτα”. Σήμερα συμφωνούν για το πώς θα αλληλοβοηθούνται μεταξύ τους, για να “ρίξουν” τους Κινέζους ανταγωνιστές τους. Σήμερα θα “καπελωθούν” οι μελλοντικοί Κινέζοι παραγωγοί και βέβαια και οι εργάτες.
Αυτοί οι “λάτρες” της ελεύθερης αγοράς, κάθε φορά που αντιδρούν οι Κινέζοι παραγωγοί ή έμποροι, κάνουν δύο απλά πραγματάκια. Είτε βάζουν στους αντιπάλους τους μια αντισιωνιστική “ταμπέλα” και ό,τι αυτό συνεπάγεται για τη μελλοντική πορεία ενός επιχειρηματία, είτε βάζουν τον Αμερικανό πρέσβη να τους “μαλώσει” και στην ανάγκη να τους απειλήσει. Αν δεν κάνεις δηλαδή αυτό το οποίο θέλουν οι Εβραίοι, είτε είσαι “ρατσιστής” είτε κινδυνεύεις από τους “νταβατζήδες” του πλανήτη, που είναι οι “πατρόνες” τους οι Αμερικανοί.
Μιλάμε για πραγματικούς “λάτρες” της ελεύθερης αγοράς. Αυτές τις άθλιες παραοικονομικές πρακτικές δεν τις εφαρμόζουν μόνον εις βάρος των άμεσων θυμάτων τους. Όλα αυτά τα κάνουν εις βάρος όλων. Ακόμα και εις βάρος άλλων “αρπακτικών” ανταγωνιστών, που θέλουν κι αυτοί μερίδιο από την κινεζική “λεία”. Αν δηλαδή αντιληφθούν κάποιον αλλοεθνή ανταγωνιστή να μπαίνει στην αγορά που αποτελεί δικό τους στόχο, είναι σε θέση να δημιουργήσουν διπλωματικό επεισόδιο με τη χώρα καταγωγής του, προκειμένου να τον περιορίσουν. Είναι σε θέση ν’ απειλήσουν την ίδια την Κίνα, αν δεν τον εκδιώξει.
Ό,τι κάνουν σήμερα οι Εβραίοι στην Κίνα είναι παράνομο, γιατί δημιουργεί συνθήκες αθέμιτου ανταγωνισμού. Είναι αθέμιτος ανταγωνισμός να παίρνει ένας Εβραίος έμπορος φτηνότερα εμπορεύματα από έναν παραγωγό, επειδή τον εκβιάζει ο Εβραίος προμηθευτής του, μέσω της αμερικανικής πολυεθνικής στην οποία είναι υπάλληλος. Είναι αθέμιτος ανταγωνισμός να επιλέγει η πολιτική εξουσία τους αγοραστές της κινεζικής παραγωγής και να επηρεάζει τις τιμές με επιδοτήσεις.
Όταν υπάρχουν τέτοιου είδους πρακτικές, πώς θα επιβιώσει ο ανταγωνισμός; Πώς θα επιβιώσει ο Γάλλος ή ο Γερμανός έμπορος στην αχανή κινεζική αγορά; Πώς δεν θα εμφανιστεί σε λίγα χρόνια ο Εβραίος σαν ο έξυπνος και “πετυχημένος” επιχειρηματίας, που “κατατρόπωσε” τον συναγωνισμό; Πώς θα τον συναγωνιστεί ένας αντίπαλός του, όταν δεν διαθέτει ανάλογους μοχλούς πίεσης;
Όταν ο σημερινός Εβραίος μικρέμπορος “σβήσει” από την αγορά τους ανταγωνιστές του, θα γίνει ο ίδιος, ως μεγαλέμπορος πλέον, μοχλός πίεσης για τα συμφέροντα αυτών που τον βοήθησαν. Το παράνομο δηλαδή είναι ότι οι Εβραίοι μέσα σε κοινωνίες ατόμων λειτουργούν συλλογικά εις βάρος των πάντων. Λειτουργούν σαν μια κερδοσκοπική αγέλη σκύλων, που επιτίθεται σε μεμονωμένους στόχους. Πώς μπορεί κάποιος να επιβιώσει από αυτήν την συντονισμένη προσπάθεια των ιμπεριαλιστών;
Όλα αυτά σήμερα αποφασίζονται στην Κίνα. Όλα αυτά τα εξόχως παράνομα σήμερα είναι “αόρατα” και γι’ αυτό δεν υπάρχει αντίδραση. Απλά, κατά την προσφιλή τους τακτική και για ν’ αποκτήσουν οι Εβραίοι άμυνες, βάζουν μέσα στο “παιχνίδι” και κάποιους λίγους επ’ αμοιβή “φιλοεβραίους” Κινέζους.
Αυτοί οι τελευταίοι μάλιστα είναι οι πλέον βλάκες, γιατί παριστάνουν τους πονηρούς, επωφελούμενοι εις βάρος ομοεθνών τους και δεν αντιλαμβάνονται ότι μαζί με τους ανταγωνιστές τους θα καταστραφεί και η πατρίδα τους και άρα και αυτοί οι ίδιοι. Δεν αντιλαμβάνονται ότι αυτοί θα είναι οι “αναλώσιμοι”, που θα αντικαθιστώνται από τους “αναντικατάστατους” και μόνιμα “πετυχημένους” Εβραίους. Θα αντικαθιστώνται άμεσα, κάθε φορά που θα φτάνουν σε ένα προκαθορισμένο επίπεδο πλούτου και ισχύος. Κάθε φορά που θα τους “στύβουν” οι Εβραίοι, θα τους βγάζουν από το “παιχνίδι”. Κάθε φορά που θα ισχυροποιούνται σε βαθμό του να γίνουν απειλητικοί, θα τους βγάζουν από το “παιχνίδι”.
Στη θέση τους θα βάζουν νέους αφελείς Κινέζους, που θα κάνουν τους πονηρούς με ημερομηνία λήξεως. Όταν ο σημερινός παράνομος αραχνοΰφαντος εβραϊκός κλοιός γίνει μια νόμιμη ατσάλινη “μέγγενη” στην οικονομία της Κίνας, τότε θα είναι αργά για τους Κινέζους. Όταν θα προσπαθήσουν ν’ αντιδράσουν απέναντι στη σιωνιστική “νόσο”, θα την “πατήσουν”, όπως την “πάτησαν” όλοι οι υπόλοιποι που προσπάθησαν ν’ απαλλαγούν απ’ αυτήν. Τότε θα σπεύσουν να τους καταγγείλουν τα εβραιοκρατούμενα διεθνή ΜΜΕ για ρατσισμό, αντισιωνισμό, κομπλεξισμό κλπ..
Γι’ αυτόν τον λόγο θεωρούμε μοναδική κι ανεπανάληπτη την ιμπεριαλιστική μεθοδολογία των Εβραίων. Κλέβουν ασύστολα και από εκεί και πέρα ό,τι και να κάνεις εις βάρος τους επιβαρύνει εσένα, άσχετα αν είσαι θύμα τους. Είναι ίδια περίπτωση με έναν κλέφτη, που τον πιάνεις ετεροχρονισμένα και δεν σέβεσαι το δεδομένο ότι δεν τον έπιασες επ’ αυτοφώρω και άρα ότι πρέπει ν’ ακολουθήσεις διαφορετική μεθοδολογία για να τον τιμωρήσεις. “Τυφλώνεσαι” από το δίκιο σου και την “πατάς”, γιατί ασκείς βία, ενώ εκείνη την ώρα δεν υπάρχει εγκληματική πράξη.
Την “πατάς”, γιατί δεν γνωρίζεις τι συμβαίνει, ώστε να συμπεριφερθείς ανάλογα. Όταν κλέβει δεν τον βλέπεις και όταν αντιληφθείς την κλοπή του, δεν μπορείς να την αποδείξεις. Όταν κλέβει, για να γίνει πλούσιος, δεν τον βλέπεις και όταν γίνεται πλούσιος, είναι νομοταγής. Αν χωρίς τις απαραίτητες αποδείξεις επιχειρήσεις να βιαιοπραγήσεις εις βάρος του, είναι θέμα χρόνου να στραφούν οι πάντες εναντίον σου.
Αυτό συμβαίνει και με τους λαούς, που, κάθε φορά που επιχειρούν να τιμωρήσουν έναν τέτοιον πονηρό ιμπεριαλιστή, την “πατάνε”. Όταν ένας λαός-θύμα ξεσηκώνεται εναντίον ενός συμβατικού αποικιοκράτη ιμπεριαλιστή, όλοι οι υπόλοιποι λαοί τον συμπαθούν και όσο μπορούν τον βοηθούν στην προσπάθειά του. Αντίθετα, αν ένας λαός ξεσηκωθεί εναντίον των Εβραίων ιμπεριαλιστών, κατηγορείται για γενοκτονία κι απομονώνεται από τους υπόλοιπους λαούς.
Ποια είναι η διαφορά μεταξύ των ιμπεριαλιστών; Ο συμβατικός ιμπεριαλιστής είναι ο κλέφτης που πιάνεται επ’ αυτοφώρω και η πράξη του δικαιολογεί ακόμα και τη βιαιοπραγία από την πλευρά του θύματός του. Κανένας δεν θα κατηγορήσει τον βιαιοπραγούντα, γιατί κανένας δεν συμπαθεί τον κλέφτη. Τα κράτη και οι λαοί σκέφτονται όπως σκέφτονται όλοι οι νοικοκυραίοι. Όλοι όσοι κοπιάζουν πραγματικά για την ευημερία τους, είναι έτοιμοι να εκδηλώσουν βίαιη συμπεριφορά, αν βρεθούν στην αντίστοιχη κατάσταση.
Αντίθετα ο Εβραίος ιμπεριαλιστής είναι ο κλέφτης που πιάνεται ετεροχρονισμένα με βάση τα συμπεράσματα του θύματός του και όχι με βάση αποδείξεις. Τα κράτη, που σε κρίνουν για τη συμπεριφορά σου απέναντι στους Εβραίους, περιμένουν αποδείξεις όταν εκδηλώνεις βίαιη συμπεριφορά. Κανένας δεν θα σε υποστηρίξει, όταν χτυπάς κάποιον χωρίς αποδείξεις και ειδικά όταν αυτός που πιάνεις είναι εκπαιδευμένος “κλάψας”.
Γι’ αυτόν τον λόγο μιλήσαμε πιο πάνω για ύπουλο και προκλητικό εβραϊκό “μαχαίρι”, που οδηγεί στον αυτοτραυματισμό του θύματος των Εβραίων. Είναι βέβαιον ότι υπάρχει εβραϊκό “μαχαίρι”, γιατί υπάρχουν πλούτη και συμφέροντα, που αντιδρούν βίαια όταν απειλούνται. Είναι βέβαιον ότι υπάρχει εβραϊκό “μαχαίρι”, γιατί υπάρχει εβραϊκός ιμπεριαλισμός. Ο ιμπεριαλιστής πάντα έχει ένα “μαχαίρι”, προκειμένου να ασκεί τον ιμπεριαλισμό του. Με το “μαχαίρι” αυτό σε απειλεί με “πληγές”, όταν αντιδράς στην εκμετάλλευσή του.
Με ανθρωποκτόνο “μαχαίρι” σε απειλούν άμεσα και φανερά όλοι οι ιμπεριαλιστές, κάθε φορά που αντιδράς στις αθλιότητές τους και στην αρπαγή τους. Οι αποικιοκράτες στο δείχνουν “προκαταβολικά”, για να τους φοβάσαι και να μην αντιστέκεσαι. Όταν αυτό δεν αρκεί, το στρέφουν εναντίον σου και σε “πληγώνουν”
.Μόνον το μαχαίρι” των Εβραίων λειτουργεί διαφορετικά. Οι Εβραίοι δεν επιδεικνύουν το “μαχαίρι” τους κι ούτε το στρέφουν εναντίον σου, για να σε απειλήσουν με “πληγή” όταν αντιδράς. Οι Εβραίοι το “μαχαίρι” τους απλά το κρατούν επιτηδευμένα σαν κακομοίρηδες και μόνος σου “πληγώνεσαι” όταν θ’ αντιδράσεις. Αυτός ο οποίος θα τους “χτυπήσει” θα τραυματιστεί άσχημα, γιατί δεν γνωρίζει τι συμβαίνει. Την “πατάει”, όπως την “πατάει” κάποιος ο οποίος “χτυπάει” κάποιον άλλο, χωρίς να γνωρίζει ότι μέσα στο σακάκι του κρύβει ένα μαχαίρι. Τραυματίζεται, χωρίς να υπάρχει ενεργητική αντίδραση από πλευράς θύματος.
Η εβραϊκή πονηριά σ’ αυτό το σημείο εφαρμόζεται. Γνωρίζουν πού θα τους χτυπήσεις και σε εκείνο το σημείο βάζουν “τυχαία” το “μαχαίρι” τους. Οι ρατσιστές των ρατσιστών μ’ αυτόν τον πονηρό τρόπο επιβιώνουν με αντιρατσιστικές “κορώνες”. Οι ιμπεριαλιστές των ιμπεριαλιστών επιβιώνουν με αντιιμπεριαλιστικά επιχειρήματα. Ως λαός-κλέφτης των εθνών, φωνάζει στο όνομα του “κοσμοπολιτισμού”. Ως ιδιώτες-κλέφτες, κλέβουν μόνιμα και, όταν κάποτε τους συλλάβουν, φωνάζουν με βάση τα ανθρωπιστικά επιχειρήματα. Με τον πονηρό αυτόν τρόπο επιβιώνουν οι Εβραίοι ιμπεριαλιστές και κατορθώνουν κι εξασφαλίζουν τη συμπάθεια όλων των υπολοίπων εκτός από αυτήν των θυμάτων τους.
Κανένας λαός για παράδειγμα δεν κατηγόρησε τους Ινδούς επαναστάτες για απόπειρα γενοκτονίας εις βάρος των Βρετανών, κάθε φορά που αντιδρούσαν βίαια. Για όλους τους λαούς φαινόταν μέσα στα πλαίσια της λογικής το να σκοτώνουν οι Ινδοί τους σκληρούς άρπαγες Βρετανούς με στόχο ν’ απαλλαγούν από τον ιμπεριαλισμό τους. Όλοι οι λαοί όμως κατηγόρησαν τους Γερμανούς, όταν αντέδρασαν στην εβραϊκή κλοπή, άσχετα αν ο στόχος ήταν και πάλι αντιιμπεριαλιστικός.
Όταν ως θύμα δεν γνωρίζεις τι ακριβώς συμβαίνει, ώστε να βρεις το δίκιο σου, είναι θέμα χρόνου να το χάσεις. Όταν ως κριτής δεν γνωρίζεις επίσης τι ακριβώς συμβαίνει, είναι θέμα χρόνου να βγάλεις λάθος συμπέρασμα. Αυτό συμβαίνει στην περίπτωση αυτήν. Είναι θέμα χρόνου οι λαοί, που αντιδρούν στους Εβραίους ιμπεριαλιστές, να χάσουν το δίκιο τους και είναι θέμα χρόνου οι πονηροί και υποκριτές Εβραίοι να κερδίσουν τη συμπάθεια της παγκόσμιας κοινής γνώμης. Οι κλέφτες δικαιώνονται πανηγυρικά και το θύμα τους θα κατηγορηθεί για βαρβαρότητα.
Αυτό που έχει σημασία —για να συνεχίσουμε την ανάλυσή μας— είναι ότι ό,τι ηλιθιότητα μαστίζει τη χριστιανική κοινωνία υπάρχει στον υπέρτατο βαθμό μέσα στην εβραϊκή κι αυτό είναι που τη συντηρεί “ακμαία”. Αυτό είναι το δεδομένο που επιτρέπει στους Εβραίους να πλουτίζουν με αφύσικα υψηλούς ρυθμούς και να επεκτείνουν διαρκώς τα συμφέροντά τους. Λειτουργούν ως οργανωμένη συμμορία και, έχοντας απέναντί τους ιδιώτες, εύκολα επικρατούν.
Αυτό είναι κάτι που επιτυγχάνεται πολύ εύκολα. Γιατί; Γιατί ως άτομα λειτουργούν σταθερά με τον “χριστιανικότερο” τρόπο στην οικονομία κι επιπλέον αυτήν την ατομική αθλιότητα εύκολα την κάνουν συλλογική, ώστε ν’ αυξήσουν τα κέρδη τους. Αυτή η συλλογική “πλατφόρμα” και τα επιχειρήματα που τη συνοδεύουν προκύπτει μέσα από την ίδια τους τη θρησκεία.
Έχοντας ως λαός την άποψη ότι είναι οι “εκλεκτοί των εκλεκτών”, βλέπουν το σύνολο των λαών ως εχθρούς του “μεγαλείου” τους και μελλοντικά θύματά τους. Η θυματοποίηση των εχθρών τους είναι γι’ αυτούς φυσική, εφόσον αυτό το “μεγαλείο” πρέπει να έχει και οικονομικό αντίκρισμα. Ποτέ και κανένας Εβραίος δεν έχει ενδοιασμό να αδικήσει έναν αλλοεθνή. Το θεωρεί δίκαιο να ζει καλύτερα από τον οποιονδήποτε “μιαρό”, που δεν έχει το “χρίσμα” του Θεού.
Οι Γερμανοί ηγέτες της εποχής εκείνης δεν γνώριζαν τι ακριβώς συμβαίνει με τους Εβραίους ιμπεριαλιστές και, όταν αποφάσισαν να επέμβουν εις βάρος τους, ήταν αδύνατον ν’ αποφύγουν τα λάθη. Αυτοί οι οποίοι δεν κατάφεραν να θεραπεύσουν τη δική τους χριστιανική “αρρώστια” στην πιο ελαφριά της μορφή, ανέλαβαν να θεραπεύσουν το καρκίνωμα της ίδιας “αρρώστιας”. Αυτοί οι οποίοι δεν μπόρεσαν να διευθετήσουν τις ταξικές διαφορές μεταξύ των ομοιοπαθών και ελαφρώς “άρρωστων” Γερμανών, αποφάσισαν να λύσουν το καρκίνωμα του εβραϊσμού.
Όλα αυτά είναι αποτέλεσμα άγνοιας. Αυτό που κατ’ αρχήν δεν προσπάθησαν ν’ αντιληφθούν ήταν ο ιμπεριαλιστικός ρόλος της εβραϊκής κοινότητας μέσα στη Γερμανία. Ένας ρόλος που διαφοροποιούσε τους Εβραίους από τους υπόλοιπους Γερμανούς και ο οποίος δεν ήταν μόνον εθνικός, αλλά και ταξικός. Οι Εβραίοι δηλαδή δεν διέφεραν μόνον εθνικά από τους υπόλοιπους Γερμανούς, αλλά παρουσίαζαν και ταξικές διαφοροποιήσεις.
Οι δραστηριότητές τους έδιναν στην εβραϊκή κοινότητα κι ένα επιπλέον ταξικό χρώμα. Εν αντιθέσει δηλαδή ως προς τους Γερμανούς ή τις άλλες εθνικές μειονότητες της Γερμανίας, οι Εβραίοι —ως σύνολο— εκτός των εθνικών είχαν και συγκεκριμένα ταξικά χαρακτηριστικά. Ενώ δηλαδή μέσα στη Γερμανία όλες οι μειονότητες είχαν τα ίδια περίπου χαρακτηριστικά σ’ ό,τι αφορά την ταξική τους σύνθεση, δεν συνέβαινε το ίδιο με τους Εβραίους. Ενώ υπήρχαν πολωνικές ή ουγγρικές μειονότητες με φυσιολογικές “δόσεις” αστών, εργατών ή αγροτών, στην περίπτωση της εβραϊκής μειονότητας δεν συνέβαινε το ίδιο. Οι Εβραίοι, ως μειονότητα, δραστηριοποιούνταν στο σύνολό τους στον αστικό τομέα της απασχόλησης. Αυτό είναι πολύ σημαντικό, γιατί, όπως θα δούμε παρακάτω, αυτή η γενικευμένη αστικοποίησή τους είναι και η πραγματική “ρίζα” του εβραϊκού προβλήματος.
Οι Γερμανοί ηγέτες της εποχής εκείνης δεν μελέτησαν αυτά τα δεδομένα και ξεκίνησαν την αντιεβραϊκή πολιτική τους με συμβατικές μεθόδους. Προσπάθησαν να καταρρίψουν αεροσκάφος με τις πέτρες. Απλοποίησαν μια περίπλοκη κατάσταση, για να εφαρμόσουν τις απλές αντιιμπεριαλιστικές μεθόδους που γνώριζαν. Επειδή είχαν “χάπι” για τη γρίπη, θεώρησαν τον καρκίνο μια μορφή γρίπης, για να δώσουν αξία στα “φάρμακά” τους. Θέλησαν να κερδίσουν δόξα και πλούτη “γιατρού”, αποκρύπτοντας την άγνοιά τους και βέβαια αποκρύπτοντας και τη δική τους “αρρώστια”.
Αυτό βέβαια δεν ήταν κάτι που το έκαναν μόνον από άγνοια, αλλά και από κουτοπονηριά. Έδωσαν άμεση προτεραιότητα στη θεραπεία του σιωνιστικού “καρκίνου”, για να κρύψουν τη δική τους “αρρώστια”. Ξεκίνησαν μια εσωτερική αντιιμπεριαλιστική “πάλη”, για να τη μεταφέρουν στη συνέχεια στο εξωτερικό, εξυπηρετώντας τους αρχικούς και κρυφούς ιμπεριαλιστικούς τους στόχους.
Έθεσαν στον γερμανικό λαό ως στόχο τη θεραπεία της κοινωνίας από τον σιωνιστικό “καρκίνο”, αποκρύπτοντάς του τον δικό τους ναζιστικό “καρκίνο”, που απειλούσε το σύνολο της γερμανικής κοινωνίας και βέβαια ολόκληρης της Ευρώπης. Τι σημαίνει αυτό; Ότι οι ίδιοι οι ναζιστές ήταν “καρκινοπαθείς” δολοφόνοι ιμπεριαλιστές, απόλυτα όμοιοι μ’ αυτούς που υποτίθεται καταδίωκαν.
Άλλωστε δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ακόμα και ο “υγιέστερος” των Αρείων —ο ίδιος ο Χίτλερ— είχε εβραϊκές ρίζες. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο εφευρέτης του φονικού αερίου “Zyklon B” των στρατοπέδων συγκέντρωση ήταν επίσης Εβραίος. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι πλήθος πολιτικών και οικονομικών παραγόντων —εντός και εκτός Γερμανίας— οι οποίοι οδήγησαν τον Χίτλερ στην εξουσία ήταν Εβραίοι.
Αυτοί λοιπόν οι “καρκινοπαθείς” ναζιστές ιμπεριαλιστές, ρατσιστές και δολοφόνοι δεν μπορούσαν να επιτύχουν τους στόχους τους χωρίς τη βοήθεια του γερμανικού λαού. Ο γερμανικός λαός ήταν “άρρωστος” στο βασικό χριστιανικό επίπεδο, αλλά όχι “καρκινοπαθής”, όπως ήταν οι ναζιστές ή οι Εβραίοι. Ήταν φυσιολογικά “άρρωστος”, όπως είναι όλοι οι χριστιανικοί λαοί. Αυτό είναι φυσιολογικό, εφόσον τους κύριους ιδεολογικούς άξονες, που καθορίζουν τη λειτουργία ενός χριστιανικού κράτους και μιας χριστιανικής κοινωνίας, τους ελέγχει το ιερατείο της. Ένα ιερατείο με καθαρά ιουδαϊκή παιδεία.
Από τη στιγμή που συμβαίνει αυτό, η “αρρώστια” τής κάθε χριστιανικής κοινωνίας είναι δεδομένη. Οι “καρκινοπαθείς” ηγέτες επιθυμούν να είναι “άρρωστη” η κοινωνία, για να επιβιώνουν οι ίδιοι σαν ηγέτες και να μην αντιδρά ο λαός στην εξουσία τους. Το χριστιανικό ιερατείο λειτουργεί με βάση τις εντολές του “καρκινοπαθούς” Εβραίου Πέτρου. Οι ιερείς εκπαιδεύονται στο να είναι όμοιοί του και άρα να λειτουργούν ως “καρκινοπαθείς” Εβραίοι.
Όλοι αυτοί επιθυμούν την “αρρώστια” της χριστιανικής κοινωνίας, ώστε να εκτελεί τις εντολές τους. Την επιθυμούν για τους ίδιους λόγους που επιθυμούν οι Εβραίοι, οι ναζιστές, οι καπιταλιστές ή οι κομμουνιστές να μεταφέρουν τα χαρακτηριστικά τους μέσα στην κοινωνία τους. Αν αυτοί οι “άρρωστοι” δεν μεταφέρουν έστω και στο βασικό επίπεδο την “αρρώστια” τους μέσα στην κοινωνία, δεν μπορούν να την κυβερνήσουν. Δεν μπορείς να κυβερνήσεις έναν λαό, όταν αυτά τα οποία πρεσβεύεις δεν τα αντιλαμβάνεται και άρα δεν τα υιοθετεί.
Η στοιχειώδης υγεία που διακρίνει έναν μέσο χριστιανικό λαό οφείλεται στο γεγονός ότι δεν μπορούν οι “Εβραίοι” ιερείς του να κάνουν όλους τους χριστιανούς “Εβραίους”. Να τους κάνουν όλους εθνικιστές, θρησκόληπτους, ρατσιστές και αιμοβόρους άρπαγες. Βλέπουμε δηλαδή ότι ήταν πολύ λογικό ο γερμανικός λαός να γίνει στόχος και εύκολη “λεία” της ναζιστικής προπαγάνδας. Οι ναζιστές ήθελαν να τον κάνουν ναζιστή “καρκινοπαθή”, για να τον στρέψουν εναντίον όλου του κόσμου. Ήθελαν να τον κάνουν όμοιό τους, για να τον κάνουν το όργανο που θα εκπλήρωνε τις “άρρωστες” φιλοδοξίες τους.
Για να το επιτύχουν αυτό, εκμεταλλεύτηκαν τη συμβατότητα των “νόσων”, με στόχο να παρασύρουν τον γερμανικό λαό στα άθλια σχέδια τους. Γι’ αυτόν τον λόγο επιτέθηκαν με πάθος στους Εβραίους. Οι “καρκινοπαθείς” ναζιστές, που ήταν ρατσιστές και ιμπεριαλιστές, εμφανίστηκαν σαν οι σημαιοφόροι της “υγείας” του γερμανικού λαού. Λόγω του τότε προσφάτου της εμφάνισής τους, κατόρθωναν κι εμφανίζονταν σαν “υγιείς”, συγκρινόμενοι με τους “καρκινοπαθείς” Εβραίους. Εμφανιζόταν εύκολα σαν “υγιείς”, γιατί απλούστατα δεν είχαν δώσει “εξετάσεις”. Δεν είχαν παρελθόν κι αυτό το εκμεταλλεύονταν για την προπαγάνδα τους.
Με τον τρόπο αυτόν “εμβολίασαν” με τον αντισιωνιστικό “καρκίνο” το σύνολο της γερμανικής κοινωνίας, δίνοντάς της προδιάθεση για την εκδήλωση του ναζιστικού “καρκίνου”. Χρησιμοποίησαν δηλαδή το χριστιανικό ναζιστικό “αντίδοτο”, το οποίο ήταν όμοιο με τον “καρκίνο” που δήθεν πολεμούσαν. Εξάπλωσαν τον “καρκίνο” σε όλο το γερμανικό “σώμα”, για να μπορούν να αποκόψουν βίαια το εβραϊκό “καρκίνωμα”, που υποτίθεται ήταν ο στόχος τους.
Μιλάμε για τραγικά πράγματα. Αυτό ήταν εύκολο να το πετύχουν, γιατί, όπως είπαμε, εκμεταλλεύτηκαν το γεγονός ότι ως παράγοντες της εξουσίας δεν είχαν “παρελθόν” και άρα δεν ήταν δυνατόν να κριθούν με βάση κάποιες προηγούμενες πρακτικές τους. Δεν μπορούσε κάποιος να τους κατηγορήσει, βασιζόμενος σε υποθέσεις. Οι υποθέσεις είναι πάντα υποθέσεις και ποτέ δεν μπορείς ν’ αποδείξεις τι ακριβώς είχαν στο μυαλό τους.
Ένα δεύτερο και βέβαια εξίσου σημαντικό πράγμα που εκμεταλλεύτηκαν ήταν το αντιεβραϊκό δίκιο του γερμανικού λαού, που ήταν απόλυτα δεδομένο και μπορούσε ν’ αποδειχθεί εύκολα. Στηριζόμενοι στον αντιιμπεριαλιστικό αγώνα του γερμανικού λαού εναντίον των Εβραίων, έκρυψαν σε πρώτη φάση τα δικά τους ιμπεριαλιστικά σχέδια. Μετέτρεψαν τους Γερμανούς σε ρατσιστές και “ανώτερους” “Εβραίους”, για να πολεμήσουν δήθεν τον σιωνισμό των αυθεντικών Εβραίων.
Χρησιμοποίησαν δηλαδή τους Εβραίους, για να δημιουργήσουν “πολεμικές” συνθήκες έκτακτης ανάγκης μέσα στη γερμανική κοινωνία. Προκάλεσαν τα αντανακλαστικά της κοινωνίας για ένα δίκαιο στόχο, έχοντας όμως ως σκοπό να εκμεταλλευτούν την κατάσταση συναγερμού της γερμανικής κοινωνίας εις βάρος άλλων λαών. Το αντιιμπεριαλιστικό δίκιο του γερμανικού λαού ήταν το “ελατήριο” που τον “κίνησε” σε πρώτη φάση και στη συνέχεια οι ναζιστές μετέτρεψαν την “κίνηση” αυτήν σε άδικη ιμπεριαλιστική πολιτική.
Τα αντιιμπεριαλιστικά “ελατήρια” της γερμανικής κοινωνίας οι ναζιστές τα μετέτρεψαν σε ιμπεριαλιστικούς “προωθητήρες”. Το δίκαιο αντιιμπεριαλιστικό πάθος του γερμανικού λαού έγινε ιμπεριαλιστικός φανατισμός. Αυτό δεν είναι δύσκολο να συμβεί, όταν δημιουργηθούν οι κατάλληλες συνθήκες. Αν εξοικειώσεις μια κοινωνία με την έννοια του “θανάτου” και της “τιμωρίας” εις βάρος αυτών που θεωρεί εχθρούς της, είναι εύκολο να την οδηγήσεις στα εγκλήματα. Το δύσκολο είναι να ξεκινήσεις μια τέτοια κατάσταση, στην οποία ο λαός θα αποδέχεται το γεγονός ότι ο θάνατος του εχθρού δεν είναι έγκλημα.
Αυτό το δύσκολο ξεκίνημα πρόσφεραν ως δώρο οι Εβραίοι ιμπεριαλιστές στους ναζιστές συναδέρφους τους. Αν δεν υπήρχαν μέσα στη Γερμανία οι βδελυροί Εβραίοι, οι εγκληματίες ναζιστές θ’ απομονώνονταν εύκολα από τον γερμανικό λαό. Αυτό δεν ήταν κάτι το δύσκολο ως στόχος και οι Γερμανοί θα το κατάφερναν εύκολα, πολύ πριν “ξεχυθούν” στην Ευρώπη για να τη “σώσουν”. Ήταν εύκολος στόχος, γιατί το έχουν καταφέρει σχεδόν όλοι οι λαοί, που βρίσκονται σε ανάλογη κατάσταση με τους Γερμανούς.
Δεν υπάρχει χριστιανική κοινωνία που να μην έχει μέσα στα “σπλάχνα” της μια γραφική και γελοία μειονότητα φασιστών, η οποία, λειτουργώντας ρατσιστικά και υστερόβουλα, προσπαθεί να ξεσηκώσει τον λαό εναντίον κάποιου άλλου λαού. Οι λαοί συνήθως αυτούς τους καραγκιόζηδες δεν τους ακολουθούν, γιατί ενστικτωδώς αντιδρούν αρνητικά, κάθε φορά που κάποιος βλάκας προσπαθεί να τους φέρει σε απευθείας σύγκρουση με κάποιον άλλον λαό. Κανένας λαός δεν θέλει να κάνει πόλεμο εναντίον άλλου λαού. Κανένας δεν θέλει, γιατί όλοι γνωρίζουν τι συνεπάγεται ένας πόλεμος. Όλοι γνωρίζουν ότι θα κλάψουν ως πρόσωπα, είτε νικήσουν είτε χάσουν τον πόλεμο ως κράτος.
Οι Εβραίοι σ’ αυτό το σημείο εξυπηρέτησαν τους ναζιστές. Ήταν ένας ιμπεριαλιστικός λαός, που τον μισούσε ο γερμανικός λαός και ταυτόχρονα η σύγκρουση μαζί του δεν απαιτούσε πόλεμο. Απαιτούσε απλή συναίνεση από την πλευρά του λαού, για να τους συμμορφώσει η εξουσία. Οι ναζιστές αυτήν τη συναίνεση για συμμόρφωση των Εβραίων εξασφάλισαν. Ο γερμανικός λαός μόνον αυτήν τη συναίνεση έδωσε και εκεί την “πάτησε”, γιατί οι ναζιστές, μόλις την εξασφάλισαν, άλλαξαν τακτική. Από τη συναίνεση, για την απλή τιμωρία ενός “εσωτερικού” εχθρού, πήγαν στον πόλεμο, για την τιμωρία εξωτερικών εχθρών.
Την αρχική συναίνεση ο γερμανικός λαός την έδωσε εύκολα στις προπολεμικές εκλογές, γιατί ήταν ένας κλασικά “άρρωστος” χριστιανικός λαός. Ένας “άρρωστος” λαός, που εκείνη την ώρα μαστίζονταν από την ανεργία και την ανέχεια και μισούσε τους Εβραίους, που ακόμα κι εκείνη τη δύσκολη ώρα “θησαύριζαν”. Ένας λαός, που ήταν έτοιμος ν’ ασκήσει βία εναντίον του οποιουδήποτε θα του υποδείκνυαν ότι είναι υπεύθυνος για τη δική του κακοδαιμονία. Ένας λαός, που ήταν έτοιμος ν’ ασκήσει βία ακόμα και εναντίον Γερμανών.
Από τη στιγμή που τα πράγματα είχαν φτάσει στο οριακό αυτό σημείο, δεν ήταν πλέον δύσκολο να “κατευθυνθούν” προς την οποιαδήποτε κατεύθυνση. Δεν υπήρχε δηλαδή πιο εύκολο πράγμα από το να στρέψει κάποιος πονηρός Γερμανός το μίσος του γερμανικού λαού εναντίον των Εβραίων. Οι Εβραίοι ήταν ξένοι, ήταν κλέφτες κι αυτό ήταν που τους έκανε τον πλέον εύκολο στόχο μέσα στην ταραγμένη και χριστιανική Γερμανία.
Άσχετα δηλαδή με την υποκριτική συμπεριφορά των υπολοίπων λαών, που μεταπολεμικά έκριναν σκληρά τον γερμανικό λαό και τον υποχρέωσαν να ζητήσει συγνώμη από τους Εβραίους, κανένας από αυτούς δεν ήταν διαφορετικός από τους Γερμανούς. Οι γερμανικός λαός δεν ήταν διαφορετικός από τους υπόλοιπους λαούς που τον “έκριναν”, γιατί κι αυτοί ως λαοί “έδωσαν” πολλές φορές τη συναίνεσή τους για ανάλογα εγκλήματα.
Τιμώρησε ποτέ ο βρετανικός λαός τη βρετανική εξουσία για την “εφεύρεση” των στρατοπέδων συγκέντρωσης; Αυτός ο λαός δεν είναι που έδωσε τη συναίνεσή του για τα εγκλήματα της βρετανικής εξουσίας στις αποικίες; Το ίδιο δεν έκανε και ο γαλλικός λαός; Απειλήθηκε ποτέ με κατάρρευση το γαλλικό σύστημα, επειδή οι Γάλλοι πολίτες αντιδρούσαν στα αποικιοκρατικά εγκλήματα της γαλλικής εξουσίας;
Αυτά τα μαζικά εγκλήματα “κοινή συναινέσει” δεν αποτελούν μελανά σημεία μόνον των ισχυρών λαών, που αποδεδειγμένα ασκούσαν ιμπεριαλισμό. Ακόμα και οι πιο αδύναμοι λαοί δεν έχουν αποφύγει τις παρενέργειες της χριστιανικής “αρρώστιας” τους. Ακόμα και οι πολίτες των χριστιανικών “Μπανανιών” έχουν υποπέσει στα ίδια “αμαρτήματα”.
Δεν έδωσαν τη συναίνεσή τους οι δεξιοί Έλληνες στη δεξιά εξουσία που καταδίωκε τους κομμουνιστές; Τα στρατόπεδα συγκεντρώσεως και οι εκτοπίσεις των Ελλήνων κομμουνιστών στη φασιστική Ελλάδα δεν ήταν ίδιες μ’ αυτές που υπέστησαν οι Εβραίοι της Γερμανίας; Ήταν διαφορετικά τα γερμανικά στρατόπεδα συγκέντρωσης από τα ελληνικά “ξερονήσια”; Ήταν διαφορετικό το “ξύλο” που έτρωγαν οι Εβραίοι από τους Γερμανούς ναζιστές από αυτό που έτρωγαν οι Έλληνες κομμουνιστές από τους Έλληνες φασίστες;
Γιατί λοιπόν ο γερμανικός λαός σύρθηκε συλλήβδην στα δικαστήρια, για ν’ αποζημιώσει ως λαός τους Εβραίους και να τους ζητήσει συγνώμη; Πλήρωσε κανένας αποζημιώσεις από τους “τιμητές” του για τα θύματά του, όπως πλήρωσαν οι Γερμανοί τους Εβραίους; Ζήτησαν συγνώμη από τα θύματά τους; Πλήρωσαν αποζημίωση οι Βρετανοί στους Ινδούς, που τους είχαν επί χρόνια έγκλειστους στα στρατόπεδα συγκέντρωσης; Πλήρωσαν οι δεξιοί Έλληνες αποζημίωση στους κομμουνιστές, που επί χρόνια τους βασάνισαν οι “δημοκρατικά” εκλεγμένοι άρχοντές τους;
Αυτοί οι λαοί δεν ήταν οι “κριτές” του γερμανικού λαού; Αυτοί δεν κάθισαν στο “σκαμνί” τους Γερμανούς; Αυτοί δεν παρίσταναν με απύθμενο θράσος τους υπεράνω κριτικής υπερασπιστές της δημοκρατίας και των ατομικών δικαιωμάτων. Οι “κριτές” δεν αποζημίωσαν αυτούς που οι ίδιοι αδικούσαν και βασάνιζαν για λόγους συμφέροντος και οι Γερμανοί αναγκάστηκαν ν’ αποζημιώσουν αυτούς που αποδεδειγμένα τους έκλεβαν.
Όλα αυτά τα λέμε, γιατί είναι θεμελιώδη, αν θέλει να καταλάβει κάποιος τι συνέβη στη Γερμανία της εποχής εκείνης. Οι Γερμανοί, φερόμενοι τυπικά χριστιανικά, την “πάτησαν”, όχι γιατί ήταν διαφορετικοί από τους υπόλοιπους χριστιανούς, αλλά γιατί ο αντίπαλός τους ήταν πιο πονηρός από τους συνήθεις αντιπάλους των υπολοίπων χριστιανικών κρατών. Οι Εβραίοι ήταν πολύ πιο πονηροί από τους κατακτημένους Ινδούς ή τους αντιδραστικούς Έλληνες κομμουνιστές.
Αυτοί οι πονηροί αντίπαλοι και η ύπουλη μεθοδολογία τους οδήγησαν τον γερμανικό λαό στο σφάλμα. Ο γερμανικός λαός την “πάτησε”, γιατί δεν γνώριζε τι τον συμφέρει να γίνει και τι όχι. Την “πάτησε”, γιατί έδωσε την εξουσία σε “καρκινοπαθείς” για να συμμορφώσουν άλλους “καρκινοπαθείς”, οι οποίοι ευνοούνται από αυτού του είδους τη “θεραπεία”. Νόμισε ότι, “εμβολιαζόμενος” πρόσκαιρα με το ναζιστικό “καρκινικό” “εμβόλιο”, θα βελτιώσει τη δική του “υγεία”, “θεραπεύοντας” τον “καρκίνο” του σιωνισμού.
Ο γερμανικός λαός νόμισε αυτό το οποίο συνήθως νομίζουν οι “άρρωστοι” χριστιανοί. Νόμισε ότι τον συμφέρει η δυναμική αυτή “θεραπεία”, γιατί υπέθεσε ότι θα επωφελούνταν από τον ελεύθερο “χώρο” που θα προέκυπτε στην οικονομία από την “αποβολή” των Εβραίων. Το ίδιο νόμισαν για τις δικές τους περιπτώσεις και οι Βρετανοί ή οι Γάλλοι αποικιοκράτες ή οι Έλληνες δεξιοί. Όλοι αυτοί νόμισαν ό,τι συνήθως θέλει η εξουσία να νομίζεις. Η εξουσία, για να κρύψει τα συμφέροντά της ή τις φιλοδοξίες της, πάντα σε εκπαιδεύει να νομίζεις ότι κάποιος άλλος φταίει για τα προβλήματά σου και ότι ενδεχόμενη τιμωρία του θα σου δώσει την ευκαιρία να επωφεληθείς.
Στο σημείο αυτό πρόδωσε τον γερμανικό λαό η χριστιανική “αρρώστια” του κι αυτό εκμεταλλεύτηκαν οι “καρκινοπαθείς” ναζιστές δολοφόνοι ιμπεριαλιστές. Ο γερμανικός λαός συναίνεσε στο να συμμορφώσει η εξουσία τους Εβραίους και όχι να τους σκοτώσει. Νόμισε ότι με μέτρα εκφοβισμού τους θα μπορούσε ν’ απαλλαγεί από την παρασιτική τους δραστηριότητα.
Η απόδειξη αυτού που λέμε αποκαλύπτεται από το γεγονός ότι οι ναζιστές, ακόμα και στην εποχή της παντοδυναμίας τους, απέκρυπταν από τον γερμανικό λαό τα εγκλήματα που πραγματοποιούσαν εις βάρος των Εβραίων. Σ’ ό,τι αφορά αυτήν την εγκληματική δραστηριότητά τους, οι ναζιστές συνεννοούνταν μεταξύ τους, είτε προφορικά είτε με συνθηματικό τρόπο. Τι σημαίνει αυτό; Ότι, αν είχαν εξασφαλίσει τη συναίνεση για την οποία κατηγορήθηκε ο γερμανικός λαός, θα “παρήγαγαν” πολιτική με τα εγκλήματα αυτά. Θα πρόβαλλαν τα εγκλήματά τους, όπως προβάλουν οι πολιτικοί τα έργα τους.
Αν ήταν “καρκινοπαθής” ο γερμανικός λαός, θα διασκέδαζε με τα εγκλήματα των ναζιστών. Αν ήταν “καρκινοπαθής” ο γερμανικός λαός, θα έκανε ό,τι κάνουν σήμερα οι Εβραίοι. Ό,τι κάνουν σήμερα οι “καρκινοπαθείς” Εβραίοι εις βάρος των Παλαιστίνιων φουκαράδων. Οι Εβραίοι σήμερα στο Ισραήλ “παράγουν” πολιτική μέσα από τα εγκλήματα τους. Οι ηγέτες τους σκοτώνουν τους εχθρούς τους και με τον τρόπο αυτόν κερδίζουν εκλογές. Με τα εγκλήματα αυτά αποδεικνύουν στον λαό ότι μπορούν, είτε να τον προστατεύσουν από τους εχθρούς του είτε να του δώσουν κέρδη εις βάρος άλλων.
Ο λαός του Ισραήλ σήμερα είναι ο πλέον “άρρωστος” του κόσμου. Αυτό δεν είναι κάτι που είναι αφηρημένο κι ούτε αποτελεί αυθαίρετη διαπίστωση του γράφοντος. Αυτό είναι ένα μέγεθος που είναι απόλυτα μετρήσιμο. Ο “καρκίνος” του Ισραήλ είναι εξαπλωμένος σε ποσοστό πάνω από το 60% του ισραηλινού “σώματος” και το ανάλογο ποσοστό αφορά και τον εβραϊσμό της διασποράς. Πώς προκύπτει όμως αυτό το ποσοστό; Από τις δημοσκοπήσεις. Από το ποσοστό το οποίο συμφωνεί με την πολιτική του δολοφόνου που ακούει στο όνομα Σαρόν και ο οποίος και μόνον που υπάρχει ως άνθρωπος αποτελεί ντροπή για την ανθρωπότητα να συγκαταλέγεται στα μέλη της.
Αυτό το πρωτοφανούς αγριότητας κι αναλγησίας ζώο —και όσοι Εβραίοι συμμερίζονται την άποψή του— είναι η απόδειξη της “αρρώστιας” που αυτήν τη στιγμή μαστίζει το εβραϊκό “σώμα”. Οι Εβραίοι εξουσιαστές είναι χειρότεροι ακόμα και από τους ναζιστές, γιατί ακριβώς “παράγουν” πολιτική μέσω των εγκλημάτων. Αυτό είναι ό,τι χειρότερο μπορεί να κάνει ένα κράτος. Είναι ό,τι χειρότερο για την ανθρωπότητα και τον πολιτισμό της, όταν μια οργανωμένη κρατική εξουσία στρέφει τα νόμιμα όπλα της και τη δύναμή της εναντίον απλών πολιτών.
Αυτό ακριβώς γίνεται σήμερα με τους Ισραηλινούς και γι’ αυτό μιλάμε για γενική συνενοχή και δεν διαχωρίζουμε τους πολίτες από την ηγεσία τους. Στο Ισραήλ “παράγεται” πολιτική μέσω των δολοφονιών. Όταν οι υποψήφιοι εξουσιαστές τους θέλουν να πάρουν την εξουσία, καταφεύγουν στους φόνους, για να “πείσουν” τους ψηφοφόρους να τους εμπιστευτούν. Σε φαινομενικά δημοκρατικές διαδικασίες τον ρόλο των επιχειρημάτων τον “παίζουν” οι φόνοι.
Αυτή είναι η αδιαμφισβήτητη απόδειξη της αθλιότητας των ηγεσιών του Ισραήλ και της “αρρώστιας” του λαού του. Φονεύουν Παλαιστίνιους, για να “πείσουν” τους ψηφοφόρους για όλα τα είδη των πολιτικών “προτάσεών” τους. Φονεύουν Παλαιστίνιους, για να τους πάρουν τη γη και να τη μοιράσουν σε Ισραηλινούς εποίκους, θεωρώντας το αυτό θετική οικονομική πολιτική, που προσφέρει λύσεις. Φονεύουν Παλαιστίνιους, για ν’ αποδείξουν ότι είναι άξιοι να κυβερνήσουν εν “ασφάλεια” το Ισραήλ. Φονεύουν, για να “παράγουν” πολιτική, θεωρώντας αυτούς τους φόνους σαν την καλύτερη απόδειξη της αξίας τους.
Αυτή η άθλια κατάσταση είναι που τους κάνει κατά πολύ χειρότερους των Γερμανών. “Παράγουν” πολιτική εντός ενός σταθερά αντιπαλαιστινιακού πολιτικοϊδεολογικού πλαισίου. Οι Γερμανοί δεν έκαναν κάτι τέτοιο. Οι ναζιστές με την αντιεβραϊκή πολιτική πήραν την εξουσία κι απλά ανέτρεψαν το μέχρι τότε υφιστάμενο πολιτικοϊδεολογικό πλαίσιο της Γερμανίας. “Παρήγαν” μία φορά πολιτική και πήραν την εξουσία. Από εκεί και πέρα η πολιτική τους “παραγόταν” με άλλον τρόπο και βάση άλλων αναγκών.
Οι Γερμανοί θα έκαναν το ίδιο με τους Ισραηλινούς, αν, αφού έπαιρναν την εξουσία και εντός ενός ναζιστικού πολιτικοϊδεολογικού πλαισίου, “παρήγαγαν” συνεχή πολιτική με βάση τον αντιεβραϊσμό. Αν δηλαδή μέσα σε ένα σταθερά ναζιστικό καθεστώς μάχονταν για την εξουσία με την πλειοδοτική λογική διάφοροι πολιτικοί “ναζιστίζοντες” και αντιεβραϊκοί σχηματισμοί. Αν, δηλαδή, κάθε φορά που κάποιος διεκδικούσε την εξουσία, υποσχόταν και μια νέα αντιεβραϊκή μεθοδολογία. Αν στον προηγούμενο Γερμανό, που ασκούσε εξουσία και ο οποίος “έκαιγε” τους Εβραίους, προστίθονταν ο επόμενος διεκδικητής, ο οποίος θα υποσχόταν επιπλέον και να τους “πνίξει”, θα υπήρχε αυτό που λέμε “παραγωγή” πολιτικής. Αυτό όμως δεν έγινε ποτέ και από εκεί προκύπτει η διαφορά μεταξύ των ευθυνών των δύο λαών.
Ο γερμανικός λαός ήταν μία φορά θύτης και μία φορά συνένοχος, ενώ ο ισραηλινός λαός είναι συνεχώς θύτης και καθημερινά συνένοχος. Το εγκληματικό δηλαδή είναι να προσπαθείς συστηματικά να επιλύεις ή να “ξεφορτώνεσαι” τα προβλήματά σου εις βάρος ενός άλλου λαού. Αυτό γίνεται σήμερα στο Ισραήλ, όπου το σύνολο των κοινωνικών ή οικονομικών προβλημάτων, είτε λύνεται εις βάρος των συμφερόντων των Παλαιστινίων είτε τα “χρεώνεται” ο ίδιος λαός. Σήμερα όποιος υπόσχεται παραπάνω περιορισμούς ή αρπαγές —και άρα εγκλήματα εις βάρος των Παλαιστινίων— είναι αυτός ο οποίος κερδίζει τις εκλογές και άρα κυβερνάει το Ισραήλ. Σήμερα κυβερνάει το Ισραήλ όποιος υπόσχεται να τον βάλει σε νέα ακόμα πιο μεγάλα και αποδοτικά αντιπαλαιστινιακά “κόλπα”.
Ο αναγνώστης εδώ ίσως αναρωτηθεί για την ορθότητα των όσων ισχυριζόμαστε. Μήπως αδικούμε τον λαό του Ισραήλ; Μήπως αυτήν την ψευδή εικόνα γι’ αυτόν μας τη δίνει ο πραγματικός φόβος ενός λαού απέναντι στην τυφλή τρομοκρατία; Ποιος λαός δεν θα φοβόταν την τρομοκρατία αυτού του τύπου —όταν αυτή θα εκδηλωνόταν— και δεν θα έδινε στην πλειοψηφία του πλήρη εξουσιοδότηση στην ηγεσία του να την πατάξει; Μήπως δηλαδή τον αδικούμε κατάφορα; Μήπως οι γενικεύσεις μας αδικούν τους Ισραηλινούς, που πραγματικά μάχονται για την ειρήνη; Μήπως αδικούμε τους Ισραηλινούς, που πραγματικά μάχονται την σκληρή ισραηλινή εξουσία;
Όχι βέβαια. Και αυτό για δύο λόγους. Ο πρώτος λόγος είναι ο εξής: Όταν κρίνεις έναν λαό για “άρρωστη” συμπεριφορά, δεν υπάρχει περίπτωση να τον αδικήσεις. Γιατί; Γιατί στην περίπτωση αυτήν δεν υπάρχει το υποκειμενικό, που αφορά την κρίση ενός μεμονωμένου ατόμου. Αν γνωρίζεις ότι η πλειοψηφία ενός λαού στηρίζει μόνιμα μια εγκληματική εξουσία, τότε μιλάμε για γενική “αρρώστια”.
Στην περίπτωση αυτήν μάλιστα συμβαίνει και το εξής παράδοξο. Αυτοί οι οποίοι θεωρητικά θίγονται από τη γενίκευσή σου —και είναι οι “υγιείς”— όχι μόνον δεν είναι εχθροί σου, αλλά αντίθετα οι πιο πολύτιμοι σύμμαχοί σου. Άνθρωποι, που να υποφέρουν πιο πολύ από την “αρρώστια” του Ισραήλ, δεν υπάρχουν άλλοι από αυτούς της μειοψηφίας των “υγιών” Ισραηλινών. Ακόμα και οι Παλαιστίνιοι υποφέρουν λιγότερο απ’ αυτούς. Γιατί; Γιατί τουλάχιστον οι Παλαιστίνιοι τους “άρρωστους” Ισραηλινούς τους έχουν εχθρούς και τους πολεμούν. Οι “υγιείς” Ισραηλινοί τούς έχουν αδερφούς και έρχονται στιγμές που όχι μόνον πρέπει να τους δικαιολογήσουν στο όνομα της γενικής επιβίωσης, αλλά αναγκάζονται και οι ίδιοι να θυσιαστούν γι’ αυτούς που μισούν. Πρέπει να πολεμήσουν, για να προστατεύσουν αδικίες στις οποίες οι ίδιοι δεν συμμετείχαν. Σκοτώνονται τα δικά τους παιδιά, για να σώσουν τα χωράφια τους οι “άρρωστοι” άρπαγες.
Είναι δεδομένο δηλαδή ότι δεν έχουμε λόγους να αισθανόμαστε ενοχές, επειδή ενδεχομένως θα αδικούσαμε πραγματικά κάποιους με τις γενικεύσεις αυτές. Είναι δεδομένο ότι οι πρώτοι οι οποίοι θα προσυπέγραφαν τις διαπιστώσεις μας θα ήταν οι δημοκράτες και σκληρά εργαζόμενοι πολίτες του Ισραήλ. Είναι δεδομένο ότι θα το προσυπέγραφαν, όπως προσυπέγραψαν οι “υγιείς” Γερμανοί την καταδίκη των ναζιστών.
Για να συνεχίσουμε λοιπόν την ανάλυσή μας, θα πούμε το εξής: Ο ισραηλινός λαός είναι ένοχος σε όλα τα επίπεδα, γιατί συμμετέχει ενεργά στην εγκληματική πολιτική του Ισραήλ. Αυτός είναι ο οποίος ψηφίζει τους ηγέτες που προκαλούν την τρομοκρατία. Αυτός τους ψηφίζει, γιατί επωφελείται από την πολιτική τους. Από την πρώτη στιγμή που πάτησε το “πόδι” του στην Παλαιστίνη, κάνει ακριβώς τα ίδια πράγματα. Είναι μόνιμα “προσανατολισμένος” προς την επέκταση των συμφερόντων του εις βάρος των γηγενών. Από τους πρώτους Ισραηλινούς, που πάτησαν το “πόδι’ τους στην Παλαιστίνη, μέχρι τους πιο πρόσφατους, όλοι έχουν συγκεκριμένα χαρακτηριστικά.
Στην πλειοψηφία τους όλοι αυτοί αποτελούσαν φτωχή “πλέμπα” του εβραϊσμού. Αυτοί που αναζητούσαν λύση στην προσωπική τους φτώχεια. Γι’ αυτόν τον λόγο λειτουργούν σταθερά ως σκληροί έποικοι, που εποφθαλμιούν το κεφάλαιο των γηγενών. Όντας “άρρωστοι” ρατσιστές, νομίζουν ότι το δικαιούνται οι ίδιοι και όχι οι “κατώτεροι” Παλαιστίνιοι. Σ’ αυτόν τους τον στόχο —και όχι στην εθνική αγάπη κι αλληλεγγύη— οφείλεται η μόνιμη πίεση που ασκούν στους ομοεθνείς τους για σταδιακή παλιννόστηση.
Αυτή η σταδιακή παλιννόστηση είναι μέρος της ίδιας αποικιοκρατικής πολιτικής. Οι Εβραίοι δεν επέστρεψαν όλοι μαζί στο Ισραήλ, γιατί δεν τους συνέφερε. Αν γινόταν αυτό θα έπρεπε ν’ αποφασίσουν άπαξ για τον τρόπο με τον οποίο θα λειτουργούσαν σε ένα δεδομένο κράτος με δεδομένα χαρακτηριστικά. Αυτό όμως δεν τους συμφέρει, γιατί σημαίνει περιορισμό των αρπαγών τους. Γι’ αυτόν τον λόγο η επιστροφή τους, εδώ και μισό αιώνα, γίνεται σταδιακά και κατά κύματα.
Με την οργανωμένη και σταδιακή αυτήν παλιννόστηση, προσπαθούν να μεγιστοποιήσουν την αρπαγή του κεφαλαίου. Προσπαθούν να μεγιστοποιήσουν το κατά κεφαλήν αρπαχθέν κεφάλαιο. Κάθε νέο κύμα παλιννοστούντων “ωθεί” τα όρια του Ισραήλ. Μετακινεί τις εθνικές “εμπροσθοφυλακές” και νομιμοποιεί τις αρπαγές των προηγούμενων. Η νέα γη που αρπάζεται κάνει “τελειωμένη” υπόθεση την προηγούμενη. Όσο επιστρέφουν νέοι Εβραίοι, τόσο πιο πολύ ισχυροποιούνται οι προηγούμενοι. Οι νέες αρπαγές μονιμοποιούν τις προηγούμενες. Γιατί; Γιατί οι νέες παρουσίες δικαιολογούν νέες καταλήψεις. Κάθε φορά που επιστέφει ένα νέο “κύμα” Εβραίων παλιννοστούντων, δημιουργείται ένα νέο “κύμα” εποίκων.
Από την πρώτη στιγμή δηλαδή όλοι αυτοί προσπαθούσαν να δημιουργήσουν προβλήματα και εντάσεις, γιατί απλούστατα μόνον σε προβληματικές συνθήκες μπορούν να επιτύχουν τον στόχο τους, που είναι η αρπαγή του ξένου κεφαλαίου. Όταν στόχος σου είναι ν’ αρπάξεις χωράφια, δεν μπορείς να είσαι ειρηνιστής, γιατί δεν σε συμφέρει. Σε συνθήκες ειρήνης δεν μπορείς να πάρεις χωράφια και άρα δεν επενδύεις σ’ αυτές. Ο λαός του Ισραήλ, που πήγε στην Παλαιστίνη για να “βολευτεί”, δεν είχε κέρδος από την ειρήνη και γι’ αυτόν τον λόγο δεν επένδυσε ποτέ σ’ αυτήν. Για τον λόγο αυτόν γεννήθηκαν μέσα από τα “σπλάχνα” του οργανώσεις δειλών δολοφόνων τύπου Χαγκάνα, Παλμάχ και Στερν.
Με την εγκληματική του στάση δηλαδή αυτός ο λαός προκαλεί την τρομοκρατία και στη συνέχεια την εκμεταλλεύεται σαν “άλλοθι”, για να συνεχίσει την ίδια ακριβώς συμπεριφορά, που θα ξαναγεννήσει την τρομοκρατία. Κάθε φορά που οι Παλαιστίνιοι αντιδρούν κι εκδηλώνουν τρομοκρατική δραστηριότητα, ο ισραηλινός λαός “δράττει” την ευκαιρία κι επωφελείται. Κάθε νέα “Ιντιφάντα” προσφέρει στους Ισραηλινούς νέα χωράφια και νέα οικόπεδα για εποικισμό. Η αντίδραση δηλαδή των Παλαιστινίων προσφέρει κέρδος στους Ισραηλινούς και όχι στους ίδιους.
Στο σημείο αυτό αποκαλύπτεται έμμεσα και η ενοχή του ισραηλινού λαού, εφόσον υπάρχει κέρδος του από αυτήν την εγκληματική πολιτική απέναντι στους Παλαιστίνιους. Η συμμετοχή του σ’ αυτού του είδους την πολιτική δεν αποκαλύπτεται μόνον έμμεσα, εξαιτίας των κερδών που εισπράττει. Αποδεικνύεται και άμεσα, εφόσον είναι ορατές και ευδιάκριτες οι επιλογές του. Το Ισραήλ είναι το μοναδικό κράτος στον κόσμο, που σε συνθήκες υποτίθεται δημοκρατίας την εξουσία του τη διαχειρίζονται αποκλειστικά πρώην στρατιωτικοί. Σε κανένα κράτος, στο οποίο ύστερα από πραξικόπημα δεν υπάρχει στρατιωτικό καθεστώς, δεν υπάρχει τέτοιο μονοπώλιο. Στο Ισραήλ δηλαδή —ανάμεσα στα άλλα εγκλήματα— “μαγαρίζεται” και η ίδια η έννοια της “δημοκρατίας”. Δεν υπάρχει δημοκρατία, όταν βρωμεροί ρατσιστές και φασίστες ραβίνοι είναι αυτοί οι οποίοι πραγματικά αποφασίζουν μόνοι τους για το ποιος στρατιωτικός θα κυβερνήσει.
Η πολιτική σκηνή του Ισραήλ είναι ο “παράδεισος” του κάθε “πετυχημένου” στρατιωτικού. Του κάθε “πετυχημένου”, που, όταν ήταν εν ενεργεία στρατιωτικός —και υπό τις εντολές των φανατικών ραβίνων—, περιόριζε τους Παλαιστίνιους και τους άρπαζε τα χωράφια. Του κάθε “πετυχημένου”, που πραγματοποίησε εγκλήματα υπό τις εντολές των φασιστών.
Υπάρχει μεγαλύτερη απόδειξη από αυτό, για τη συνενοχή του λαού στα εγκλήματα αυτά; Ποιος ψηφίζει τους στρατιωτικούς; Ποιος δεν γνωρίζει τι είδους πολιτική ακολουθούν αυτά τα κομπλεξικά “γεράκια”; Από τη στιγμή που όλοι τα γνωρίζουν αυτά κι επωφελούνται, ευνόητο είναι ότι συμμετέχουν. Συμμετέχουν στην πολιτική που γεννάει την τρομοκρατία, την οποία στη συνέχεια επικαλούνται, για να παριστάνουν στους λαούς τους αθώους αμάχους, που έχουν ανάγκη προστασίας.
Το ακόμη χειρότερο όμως είναι ότι φαίνεται να διασκεδάζουν την όλη κατάσταση. Το Ισραήλ είναι η μόνη χώρα όπου τα εγκλήματα των κρατικών υπηρεσιών γίνονται προεκλογική ατραξιόν των κομμάτων. Είναι η μόνη χώρα που χειροκρότει αυτούς που επιδεικνύουν τα κεφάλια των εχθρών τους με την υπερηφάνεια του θηρευτή. Η μόνη χώρα, όπου τα εγκλήματα μπαίνουν σαν “προσόντα” στα βιογραφικά των πολιτικών της. Είναι “άρρωστος” ο λαός του Ισραήλ κι αυτό το αποδεικνύει καθημερινά εις βάρος των Παλαιστινίων. Είναι “άρρωστος” ένας λαός, του οποίου τα μέλη του τακτικού του στρατού βγαίνουν αναμνηστικές φωτογραφίες πάνω από πτώματα πολιτών, τα οποία η κυβέρνησή τους “βαπτίζει” αυθαίρετα “δυνάμει τρομοκράτες”. Η κυβέρνηση, που, αγνοώντας κάθε έννοια “δικαίου”, μόνη της δικάζει και μόνη της καταδικάζει σε θάνατο όποιον θέλει, για όποιον λόγο θέλει και χωρίς να δίνει λογαριασμό σε κανέναν.
Αυτό το οποίο θα προκαλούσε θύελλα αντιδράσεων ακόμα και σε μια “Μπανανία”, στο Ισραήλ θεωρείται φυσιολογικό. Αυτοί οι επαγγελματίες “κλάψες” και πλούσιοι —λόγω του ολοκαυτώματος— “χειροκροτούν” μαζικά ως λαός τους βασανισμούς και τις εκτελέσεις των εχθρών τους. Αυτοί που έγιναν πλούσιοι, καταγγέλλοντας τις απάνθρωπες συνθήκες στα στρατόπεδα εργασίας, διατηρούν τις χειρότερες και πιο απάνθρωπες φυλακές του σύγχρονου κόσμου. Τις φυλακές στις οποίες οι αποφυλακίσεις γίνονται εκ του πονηρού, για να μην “χρεώνεται” το Ισραήλ νεκρούς. Τις φυλακές στις οποίες οι αποφυλακισμένοι συνήθως πεθαίνουν μετά από μερικές ημέρες ελεύθερης ζωής.
Οι Ισραηλινοί δολοφόνοι δεν είναι αγαθοί, όπως ήταν οι ναζιστές, που έθαβαν τους νεκρούς Εβραίους μέσα στα στρατόπεδά τους. Τα θύματά τους δεν θέλουν να τα χρεώνονται οι ίδιοι. Τα θύματα των Ισραηλινών τα “χρεώνεται” ο Θεός και η κακή τους “τύχη”. Γι’ αυτόν τον λόγο συστηματικά απελευθερώνουν ετοιμοθάνατους. Αυτοί οι οποίοι έγιναν πλούσιοι, επειδή έπεσαν θύματα γενοκτονίας, “χειροκροτούν” μαζικά πράξεις γενοκτονίας και βασανισμού πολιτών. Σε ποιο πολιτισμένο κράτος θα έδειχνε η τηλεόραση στρατιώτες να σπάνε χέρια και πόδια πολιτών με πέτρες και δεν θα είχαμε αλλαγή της στρατιωτικής ηγεσίας και παραδειγματική τιμωρία των στρατιωτών;
Ποιοι στρατιώτες, ποιου κράτους και υπό την ανοχή ποιας κοινωνίας θα μπορούσαν, αδιαφορώντας για την διεθνή κοινή γνώμη, να γκρεμίζουν μπροστά στις κάμερες σπίτια μέσα στα οποία βρίσκονταν οι κάτοικοί τους; Ποιος τακτικός στρατός θα είχε την ελεεινότητα και τη δειλία να χρησιμοποιεί στις επιχειρήσεις του παιδιά ως “ασπίδα”; Ποιος στρατός θα τολμούσε να διατηρεί επισήμως υπηρεσίες με ειδίκευση στις δολοφονίες πολιτών; Ποιος στρατός θα τολμούσε να διατηρεί μια στρατοαστυνομική υπηρεσία τύπου Σιν Μπετ;
Τι εστί Σιν Μπετ; Μια εταιρεία δολοφόνων. Μια εταιρεία, που μπορεί να καταδιώξει και να εξοντώσει τον οποιονδήποτε της υποδείξουν τα “αφεντικά” της. Μια εταιρεία, που είναι διαβόητη στη Μέση Ανατολή για τα απάνθρωπα εγκλήματά της. Μια εταιρεία δολοφόνων, που μπροστά της ακόμα και η περίφημη Γκεστάπο φαντάζει σαν ανοργάνωτη ενωμοτία προσκόπων. Στελέχη της μπαίνουν σε σπίτια πολιτών και σκοτώνουν όποιον βρίσκουν μπροστά τους. Στελέχη της έδιναν σε συλληφθέντες Παλαιστίνιους εκείνα τα χημικά, που λίγες μέρες μετά θα τους οδηγούσαν σε οδυνηρό θάνατο μέσα στα σπίτια τους;
Αυτά όλα αποδεικνύουν τη συνενοχή του λαού του Ισραήλ στα κρατικά εγκλήματα. Γιατί όλα αυτά, που είναι ευρέως γνωστά, αποδεικνύουν ότι οι Εβραίοι δολοφόνοι έχουν εξασφαλίσει την “κάλυψη” της κοινωνίας τους και από εκεί και πέρα ελάχιστα υπολογίζουν τη γνώμη των υπόλοιπων συνανθρώπων τους.
Αυτό όμως είναι και το λιγότερο. Οι Εβραίοι δεν υπολογίζουν όχι μόνον τους ανθρώπους, αλλά ούτε τον Ίδιο τον Θεό, στην Ύπαρξη του Οποίου υποτίθεται ότι πιστεύουν. Ποιο πολιτισμένο κράτος και ποιος λαός θα έβλεπε τις βαρβαρότητες που συμβαίνουν σήμερα στον Ναό της Γέννησης στη Βηθλεέμ και δεν θα αντιδρούσε; Μόνον οι Εβραίοι τα θεωρούν όλα αυτά φυσιολογικά. Ακόμα και οι πιο άθλιοι βάρβαροι λαοί είχαν “φόβο Θεού”. Σέβονταν τους ιερούς τόπους και είχαν σεβασμό στην έννοια του “ικέτη”. Μόνον οι Εβραίοι βάζουν ελεύθερους σκοπευτές να πυροβολούν μέσα στον ιερό χώρο.
Οι σημερινοί Ισραηλινοί γι’ αυτόν τον λόγο είναι πολύ χειρότεροι σε όλα τα επίπεδα από τους Γερμανούς της προπολεμικής εποχής. Οι ηγεσίες τους είναι πολύ χειρότερες από τους ναζιστές και ο λαός πολύ χειρότερος από τον γερμανικό λαό της εποχής εκείνης. Αυτήν η ποιότητα των λαών “προβάλλεται” και στους στρατούς τους. Ο κάθε λαός δηλαδή έχει και τον στρατό που του αξίζει. Τον στρατό που κάνει ό,τι θα ήθελε να κάνει και ο ίδιος. Ο στρατός των Ισραηλινών είναι αντάξιος των προσδοκιών αυτών που τον δημιούργησαν. Είναι ένας στρατός δειλός, που ναι μεν του αρέσει να σκοτώνει και να καταστρέφει, αλλά την ίδια ώρα δεν θέλει να πολεμάει. Ένας στρατός που με πλήρη ισχύ φοβάται ακόμα και τα λίγα “Καλάσνικοφ” της παλαιστινιακής αρχής.
Πρόσφατα ανέβαλε επιχείρηση αντιποίνων στη λωρίδα της Γάζας, γιατί λέει έγιναν γνωστά τα “σχέδιά” του. Ένας ολόκληρος και υπερεξοπλισμένος στρατός ανέβαλε την επιχείρησή του, επειδή κάποιοι φουκαράδες με “Καλάσνικοφ” γνώριζαν γι’ αυτήν. Μιλάμε για απίθανα πράγματα. Μιλάμε για πρωτοφανή δειλία. Γι’ αυτόν τον λόγο ισχυριζόμαστε ότι αυτός δεν είναι ένας τυπικός τακτικός στρατός. Είναι ένας όχλος δολοφόνων, που δρουν μόνον εκ του ασφαλούς και βγάζουν κόμπλεξ, όταν έχουν υπεροχή.
Θα καταδεχόταν ποτέ η περήφανη Βέρμαχτ να κάνει τις αθλιότητες των Ισραηλινών; Θα ανεχόταν ποτέ ο Γερμανός πολίτης να βλέπει στρατιώτες του να ατιμάζουν τη στολή τους; Να πιάνουν τρεις-τρεις στρατιώτες τα μικρά παιδιά και να τους σπάνε τα χέρια με τις πέτρες; Να κάνουν “σκοποβολή” σε σπίτια τα οποία κατοικούνται; Οι Γερμανοί ήταν περήφανοι για τον στρατό τους, γιατί πολεμούσε στρατούς. Πολλοί ναζιστές μπορεί να ήταν εγκληματίες, αλλά ο στρατός δεν ανήκε σ’ αυτούς. Ο γερμανικός στρατός ανήκε στον γερμανικό λαό και με την παράδοση και την ευπρέπεια αυτού του λαού ήταν ευθυγραμμισμένος. Πολεμούσε στρατούς και διαπνεόταν από αυστηρούς εσωτερικούς νόμους τιμής και ιπποσύνης. Άσχετα με την άποψή μας για τον πόλεμο, ο στρατός εκείνος ήταν ένας γενναίος στρατός, που πολεμούσε και δεν ήταν όχλος δολοφόνων. Δεν ήταν ένας στρατός δολοφόνων, που, όταν δεν σκότωνε γυναικόπαιδα, πυροβολούσε σπίτια, αυτοκίνητα, βιβλία, καντήλια και οτιδήποτε άλλο βρισκόταν μπροστά του.
Αυτό ακριβώς κάνει ο ισραηλινός στρατός, που είναι πλήρως ευθυγραμμισμένος με την ποιότητα και τις παραδόσεις του εβραϊκού λαού. Ζημιά εκ του ασφαλούς να κάνουν οι στρατιώτες του κι όπως να ‘ναι. Για όποιον λόγο θέλει ο καθένας. Ζημιά, που δεν έχει απαραίτητα σχέση με τις ανάγκες του στρατού ή των γενικότερων ισραηλινών συμφερόντων. Ζημιά, που έχει να κάνει καθαρά με το κόμπλεξ εκείνου που την κάνει. Θα ανεχθεί ο κομπλεξικός ισραηλινός στρατιώτης έναν Παλαιστίνιο των “κατεχόμενων” να κατοικεί σε καλύτερο σπίτι από το δικό του; Θα βάλει το σπίτι στο στόχαστρο του τανκ και θα το καταστρέψει. Το ίδιο θα κάνει με το αυτοκίνητο, το μαγαζί και οτιδήποτε άλλο ανήκει σε Παλαιστίνιους πλουσιότερους από τον ίδιο. Έχοντας την “κάλυψη” του στρατού, καταστρέφει ό,τι βρίσκει και το “ευχαριστιέται”. Οτιδήποτε όμορφο ή ακριβό απολαμβάνουν οι Παλαιστίνιοι, είναι στόχος των στρατιωτών του Ισραήλ.
Τέτοιος στρατός-όχλος είναι ο ισραηλινός στρατός. Αυτό δεν είναι κάτι που το ισχυριζόμαστε εμείς αυθαίρετα. Αυτό είναι κάτι που το αποδεικνύουν οι αριθμοί. Ο στρατός αυτός, παρά το νεαρόν της ηλικίας του και παρ’ όλο που δεν έχει ποτέ πολεμήσει, έχει στο “ενεργητικό” του χιλιάδες θανάτους και τεράστιες καταστροφές. Από τη στιγμή που δεν πολέμησε εναντίον άλλων στρατών, ευνόητο είναι ότι τα χιλιάδες αυτά θύματά του ανήκουν στην κατηγορία των αμάχων. Από τη στιγμή που δεν πολέμησε εναντίον άλλου κράτους, ευνόητο είναι ότι οι καταστροφές αυτές αφορούν περιουσίες κοινών πολιτών. Είναι ο μόνος στρατός στον κόσμο, που εδώ και μισό αιώνα πραγματοποιεί σε καθημερινή βάση πράξεις γενοκτονίας και ειδικεύεται στις πολιτικές και άλλες δολοφονίες. Κανένας άλλος στρατός στον πολιτισμένο κόσμο δεν έχει τέτοιου είδους αρμοδιότητες.
Αντιλαμβανόμαστε λοιπόν ότι πρόκειται για ένα μοναδικό φαινόμενο στον κόσμο. Είναι μοναδικό φαινόμενο στον κόσμο ένας στρατός ενός κράτους, που δεν έχει καλά-καλά συμπληρώσει πενήντα χρόνια ζωής, να κατηγορείται για χιλιάδες εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Αν δεν απολάμβανε της προστασίας των Αμερικανών και της ανοχής της διεθνούς κοινότητας, θα έπρεπε να δικάζεται σχεδόν κάθε μέρα στα διεθνή δικαστήρια. Θα κατέρριπτε όλα τα ρεκόρ, εφόσον δεν θα υπήρχε ούτε μία ηγεσία του, που να απέφευγε την αναγκαστική αντικατάστασή της, για λόγους που έχουν σχέση με εγκλήματα.
Αυτός είναι ο ισραηλινός στρατός. Ο στρατός ενός κομπλεξικού λαού, που για μία φορά σε ολόκληρη την ιστορία του είχε την ισχύ να δημιουργήσει στρατό και δημιούργησε την πιο καλά οργανωμένη και εξοπλισμένη συμμορία δολοφόνων που γνώρισε ποτέ ο κόσμος. Ο στρατός των εφέδρων, που όλα τους τα “κόμπλεξ” από την καθημερινότητα θα πάνε και θα τα “βγάλουν” στα κατεχόμενα. Ο στρατός των δυστυχισμένων “ανθρωποειδών”, που τις “σφαλιάρες” της καθημερινότητας τις μετατρέπουν σε πυροβολισμούς εναντίον αμάχων. Ο στρατός των δειλών, που βάζουν τις στολές τους μόνον και μόνον για να μπορούν να σκοτώσουν ανθρώπους νόμιμα. Μετά θα πάνε στις καφετέριες του Τελ Αβίβ και θα κάνουν τους έξυπνους και τους γενναίους, άσχετα αν τα “κάνουν πάνω τους”, κάθε φορά που τυχαίνει να περνάει από εκεί κάποιος Παλαιστίνιος.
Αυτός είναι κι ο λόγος που είμαστε απόλυτα βέβαιοι —και το δηλώνουμε με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο— ότι ο λαός της ναζιστικής Γερμανίας ήταν πολύ καλύτερος από τους σύγχρονους Ισραηλινούς. Αυτό, για κάποιον που έχει γνώσεις, δεν είναι παράξενο. Γιατί; Γιατί το σύνολο της αθλιότητας των χριστιανικών λαών προέρχεται από τη δυνατότητα κάποιων να εκμεταλλεύονται την παράδοσή τους και την παιδεία τους και να τους “οχλοποιούν”, ωθώντας τους σε εγκλήματα επί δικαίων και αδίκων.
Οι Εβραίοι είναι οι χειρότεροι όλων, γιατί απλούστατα αυτοί είναι το “πρότυπο” αυτού του τύπου των λαών. Η δική τους παράδοση και η δική τους παιδεία είναι αυτή που δίνει στους χριστιανούς τα άσχημα χαρακτηριστικά. Το θέμα είναι ότι οι χριστιανοί “οχλοποιούνται” μόνον στα όρια, ενώ οι Εβραίοι είναι μόνιμα “όχλος”. Εδώ οι άνθρωποι τόλμησαν και σταύρωσαν τον Ίδιο τον Υιό του Θεού, θα έχουν έλεος για τον φτωχό Παλαιστίνιο; Αυτούς τους δολοφόνους στηρίζουν οι Αμερικανοί και τους ανέχεται η διεθνής κοινότητα.
Ο αναγνώστης εύκολα αντιλαμβάνεται τόσο την ποιότητα αυτών που “έκριναν” τον γερμανικό λαό όσο κι αυτών που δικαιώθηκαν πανηγυρικά σαν θύματά του. Αντιλαμβάνεται ότι τα πράγματα δεν ήταν έτσι όπως μας τα περιέγραφαν οι “ευαίσθητοι” κριτές, αλλά και οι “δακρύβρεχτες” ταινίες του Χόλυγουντ, που υπηρετούσαν την ιμπεριαλιστική προπαγάνδα. Μόνοι τους οι Εβραίοι δημιούργησαν την άσχημη “εικόνα” του γερμανικού λαού και η ειρωνεία είναι ότι αυτήν την “εικόνα” την πούλησαν στις κινηματογραφικές αίθουσες και έβγαλαν και κέρδη από αυτήν.
Όλα αυτά δεν θα γίνονταν, αν οι Γερμανοί γνώριζαν πώς λειτουργούν οι Εβραίοι. Άσχετα δηλαδή με τους όποιους κρυφούς στόχους είχαν οι ναζιστές, αυτό το οποίο είναι δεδομένο είναι ότι δεν γνώριζαν πώς ν’ αντιμετωπίσουν τους Εβραίους. Γνώριζαν πώς να εκμεταλλευτούν τους Εβραίους για να επιτύχουν τους δικούς τους στόχους, αλλά δεν γνώριζαν πώς να επιλύσουν το εβραϊκό ζήτημα. Δεν γνώριζαν ότι ο σιωνισμός επρόκειτο περί “καρκινώματος” και ότι οι δικές τους γνώσεις ήταν εντελώς ανεπαρκείς κι εξόχως ακατάλληλες, εφόσον ευνοούσαν τους Εβραίους, που ήδη κρατούσαν το “μαχαίρι” τους, “μυξοκλαίγοντας” υποκριτικά.
Με εθνικιστικές και ρατσιστικές “ασπιρίνες” και “κομπρέσες” οι ναζιστές καταπολεμούσαν τον “καρκίνο”. Ξεκίνησαν να πολεμούν μια ξένη μειονότητα με τους συμβατικούς αντιμειονοτικούς τρόπους, χωρίς να γνωρίζουν τις ιδιομορφίες της. Απλά τους διαχώρισαν από τους υπόλοιπους Γερμανούς ως ξένους και τη δραστηριότητά τους τη θεώρησαν παρασιτική με κάποια ατεκμηρίωτη υποψία ιμπεριαλισμού.
Στηρίχθηκαν στην επικρατούσα άποψη των Γερμανών περί Εβραίων και δεν συγκέντρωσαν τα απαραίτητα στοιχεία που θ’ αποδείκνυαν με τον πιο απόλυτο τρόπο την άποψη αυτήν. Επειδή ο γερμανικός λαός ήταν ήδη πεπεισμένος για την εβραϊκή ιμπεριαλιστική δραστηριότητα, θεώρησαν ότι δεν ήταν απαραίτητο να συλλέξουν τα στοιχεία που αποδείκνυαν την αντιγερμανική δραστηριότητά τους. Νόμισαν ότι δεν χρειάζονταν να συλλέξουν αυτού του είδους τις αποδείξεις, γιατί θεωρούσαν ότι δεν έπρεπε να δώσουν λογαριασμό σε κάποιον άλλον πλην του γερμανικού λαού, ο οποίος όμως —ήδη λόγω εμπειρίας— ήταν πεπεισμένος.
Όπως αποδείχθηκε και εκ των υστέρων, όλα αυτά ήταν λάθος. Αυτά όλα έπρεπε να τα κάνουν, γιατί πάντα υπήρχε η πιθανότητα να τους ζητηθούν εξηγήσεις από τη διεθνή κοινότητα. Είτε επειδή θα έχαναν τον πόλεμο είτε επειδή θα έπρεπε να συλλειτουργήσουν με τα άλλα έθνη στην Κοινωνία των Εθνών, έπρεπε να είναι προετοιμασμένοι να δώσουν εξηγήσεις για τις πράξεις τους. Εξηγήσεις λογικές και όχι αερολογίες περί “κατώτερων” κι “ανώτερων” φυλών. Εξηγήσεις, που ν’ αποδείκνυαν στην παγκόσμια κοινωνία με τρόπο σαφή κι απόλυτο το δίκιο του γερμανικού λαού. Έπρεπε να συλλέξουν τα ενοχοποιητικά στοιχεία εις βάρος των Εβραίων πριν στραφούν εναντίον τους και άρα πριν επιτρέψουν στους Εβραίους να συγκεντρώνουν οι ίδιοι στοιχεία για την εις βάρος τους γερμανική πολιτική.
Ποια ήταν αυτά τα στοιχεία που δεν συνέλεξαν οι ναζιστές; Ποια στοιχεία-συμπτώματα θεωρούμε απαραίτητα για την αποτελεσματική θεραπεία της σιωνιστικής “νόσου”; Η απόδειξη του ιμπεριαλιστικού ρόλου των Εβραίων μέσα στη Γερμανία. Όμως, για να ξεκινήσεις μια τέτοια απόδειξη, θα πρέπει ν’ απαντήσεις κατ’ αρχήν σε κάποια θεμελιώδη ερωτήματα. Γνώριζαν οι ναζιστές με ποιους είχαν να κάνουν;
Τι ήταν πραγματικά οι Εβραίοι της Γερμανίας και δεν το αντιλήφθηκαν οι Γερμανοί ηγέτες; Μια κατακτημένη και συνεπώς αδικημένη μειονότητα; Όχι βέβαια. Οι Γερμανοί δεν κατέκτησαν τον εβραϊκό λαό με τη λογική που κατέκτησαν για παράδειγμα οι Άγγλοι τους Ιρλανδούς. Δεν τον κατέκτησαν και συνεπώς δεν τον αδίκησαν στη συνέχεια. Οι Εβραίοι ήταν ελεύθεροι μετανάστες στη Γερμανία και ήταν πλούσιοι και όχι αδικημένοι φτωχοί.
Το ερώτημα δηλαδή εξακολουθεί να μένει αναπάντητο. Τι ήταν οι Εβραίοι της Γερμανίας; Μια μειονότητα Γερμανών, που ακολούθησε διαφορετικό θρησκευτικό ή ιδεολογικό δόγμα από την υπόλοιπη γερμανική κοινωνία; Μέχρι πρόσφατα για παράδειγμα μέσα στον γερμανικό κόσμο υπήρχε μια μειονότητα Γερμανών, που τα μέλη της τα ένωνε το χαρακτηριστικό μιας συγκεκριμένης ιδεολογικής επιλογής. Αυτοί οι “διαφορετικοί” Γερμανοί ήταν οι Ανατολικογερμανοί, που με τον όρο αυτόν δηλωνόταν κάτι συγκεκριμένο για την ιδιότητά τους καί σ’ ό,τι αφορά την εθνική τους καταγωγή αλλά καί σ’ ό,τι αφορά την ιδεολογική τους επιλογή. Στο επίπεδο αυτό δηλαδή μια διαφορετική ιδεολογική επιλογή δεν διαφέρει από μια διαφορετική θρησκευτική επιλογή.
Οι Εβραίοι δεν ανήκαν ούτε στη μία κατηγορία ούτε στην άλλη. Ήταν ξένοι στην Γερμανία, αλλά δεν ήταν κατακτημένοι από τους Γερμανούς. Συνυπήρχαν με τους Γερμανούς μέσα στο γερμανικό κράτος, απολαμβάνοντας τα ίδια πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα, αλλά δεν αποτελούσαν γερμανική μειονότητα με ιδιαίτερα θρησκευτικά ή ιδεολογικά χαρακτηριστικά. Ήταν ξένοι, απολάμβαναν τα ίδια δικαιώματα με τους γηγενείς και ταυτόχρονα διέφεραν στο θρήσκευμα.
Όλα αυτά είναι περίπλοκα και δεν συμβαίνουν συχνά μέσα σε ένα εθνικό κράτος. Είναι σαν να λες ότι μέσα στο ιδιόκτητο σπίτι μιας οικογένειας υπάρχει με τα ίδια δικαιώματα κι ένας ξένος, που ούτε του ανήκει το σπίτι αλλά ούτε και προσπαθεί να γίνει μέλος της οικογένειας αυτής. Δεν είναι ούτε δούλος αλλά ούτε αδερφός. Δεν είναι κατακτημένη μειονότητα ξένων, αλλά ούτε αδερφή μειονότητα με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά.
Τι κάνεις στην περίπτωση αυτήν; Πώς αντιμετωπίζεις τον ξένο με τα πλήρη δικαιώματα, αν σου δημιουργεί προβλήματα; Τι κάνεις όταν διαπιστώνεις ότι αυτός ο μυστηριωδώς νόμιμος και μόνιμος ξένος μέσα στο σπίτι σου αδικεί την οικογένειά σου; Η αντιμετώπισή του δεν είναι απλή περίπτωση, γιατί υπάρχουν ιδιομορφίες, που προκύπτουν τόσο εξαιτίας της καταγωγής του όσο κι εξαιτίας της θρησκευτικής του επιλογής.
Δεν είναι αδερφός, ώστε να τον εξαναγκάσεις με την κοινή οικογενειακή εξουσία να συμμορφωθεί και να μην απειλεί τα συμφέροντα των υπολοίπων αδερφών. Είναι ξένος, που έχει δική του εσωτερική εξουσία και λειτουργεί ως ανεξάρτητη κοινότητα αυτόβουλα, έχοντας γνώση των δικαιωμάτων του. Δεν είναι αδερφός, ώστε να τον απειλείς με περιορισμό των κληρονομικών του δικαιωμάτων, γιατί είναι ξένος, που ήρθε από έξω και δεν έχει τέτοια δικαιώματα.
Στις δύο περιπτώσεις που προαναφέραμε η αντιμετώπιση μιας προβληματικής μειονότητας είναι πολύ εύκολη και συγκεκριμένη. Το σύστημα δηλαδή έχει τις λύσεις για να ελέγξει τέτοιες μειονότητες. Υπάρχουν αποτελεσματικές αντιμειονοτικές πολιτικές, που έχουν αποδείξει μέσα στους αιώνες ότι λειτουργούν άψογα —καλώς ή κακώς δεν μας ενδιαφέρει στο σημείο αυτό—. Πώς γίνεται αυτό; Αν ο λαός που κατέκτησες και που αποτελεί μειονότητα σου δημιουργεί πρόβλημα, λαμβάνεις μέτρα καταστολής, κάθε φορά που λειτουργεί μαζικά με στόχο να σε απειλήσει. Του αποσπάς το κεφάλαιό του και τον ενσωματώνεις με τη βία στο σύστημά σου, εφόσον δεν του αναγνωρίζεις το δικαίωμα της ανάπτυξης εσωτερικής εξουσίας. Τον αποδυναμώνεις, τον εξουσιάζεις και δεν του επιτρέπεις να λειτουργεί ως ανεξάρτητη εθνική κοινότητα με πλήρη δικαιώματα. Αναγνωρίζεις μόνον ατομικά δικαιώματα κι απαγορεύεις ακόμη και την παραμικρή συλλογική δραστηριότητα.
Από την άλλη πλευρά, αν ο λαός που σου δημιουργεί προβλήματα με την ιδεολογική ή τη θρησκευτική του επιλογή είναι μέρος του ίδιου του κυρίαρχου λαού και πάλι η αντιμετώπιση είναι εύκολη. Ξεκινάς με τη βία και την καταστολή κι επιδιώκεις τη συμμόρφωση αυτού που, είτε η πλειοψηφία του λαού είτε η εξουσία —δίκαια ή άδικα και πάλι δεν μας ενδιαφέρει στο σημείο αυτό—, τον θεωρεί επικίνδυνο. Αυτό έκαναν για παράδειγμα όλα τα καπιταλιστικά κράτη εις βάρος των κομμουνιστικών μειονοτήτων που υπήρχαν στις χώρες τους.
Όλα αυτά τα κάνεις για όσο διάστημα ελπίζεις σε συμμόρφωση της “προβληματικής” μειονότητας. Από τη στιγμή που αυτή δεν συμμορφώνεται και ταυτόχρονα εξακολουθεί να δημιουργεί μεγάλα προβλήματα, που απειλούν το σύνολο της καθεστηκυίας τάξης —που υποτίθεται αντιπροσωπεύει την πλειοψηφία του λαού—, η αντιμετώπιση είναι μία και μοναδική. Χωρίζεται το κράτος στα δύο και ο καθένας λαμβάνει το μερίδιο που του αντιστοιχεί από την κοινή εθνική κληρονομιά, προκειμένου να ζήσει όπως αυτός επιθυμεί. Με αυτήν τη λογική ιδρύθηκαν “δίδυμα” κράτη όπως η Βόρεια και ή Νότια Κορέα, το Βόρειο και το Νότιο Βιετνάμ κλπ..
Με τους Εβραίους τίποτε απ’ αυτά δεν είχε νόημα να εφαρμοστεί. Οι Εβραίοι δεν ήταν κατακτημένη μειονότητα, ώστε να της αφαιρεθεί το κεφάλαιο και να ενσωματωθεί στη γερμανική κοινωνία δια της βίας. Οι Εβραίοι δεν διέθεταν κεφάλαιο κι επιπλέον δεν αντιδρούσαν με τη συλλογική τους δραστηριότητα σε κάποια γερμανική κατοχή και την εξουσία που αυτή συνεπάγεται. Από την άλλη δεν ανήκαν στη γερμανική οικογένεια, ώστε η ενόχληση και η δυσφορία που προκαλούσαν στην πλειοψηφία των Γερμανών να εκφραστεί με διχασμό του κράτους. Δεν ήταν Γερμανοί με ιδιοκτησιακά δικαιώματα πάνω στο γερμανικό κράτος, ώστε η εβραϊκή τους θρησκεία να οδηγήσει στην ίδρυση του γερμανικού εβραϊκού κράτους κατά τα πρότυπα του γερμανικού κομμουνιστικού κράτους της Ανατολικής Γερμανίας.
Από τη στιγμή που τους διακρίνουν όλα αυτά τα ιδιόμορφα χαρακτηριστικά, ευνόητο είναι ότι και η “θεραπεία” θα είναι ιδιόμορφη. Αν προσπαθήσεις να τους αντιμετωπίσεις με τον συνηθισμένο τρόπο της βίας και της καταστολής, το πιο πιθανό είναι να την “πατήσεις”. Γιατί είναι όμως αυτό το πιο πιθανό; Γιατί πρώτον οι Εβραίοι δεν συμμορφώνονται με κανέναν “εκπαιδευτικό” τρόπο και δεύτερον γιατί και μόνον που επιβιώνουν τόσους αιώνες, παρ’ όλα τα προβλήματα που δημιουργούν στους λαούς, αυτό σημαίνει ότι γνωρίζουν ν’ αντιμετωπίζουν τις συνηθισμένες “θεραπευτικές” μεθόδους. Σημαίνει ότι έχουν “ανοσία” σε μια συμβατική αντιμετώπιση από τα θύματά τους.
Τι λέει όμως η λογική σε μια τέτοια περίπτωση. Όταν κάποιος ιός έχει εξασφαλίσει την “ανοσία” του απέναντι σε κάποια θεραπευτική “αγωγή”, το επόμενο στάδιο είναι να μάθει —εξαιτίας των επαναλήψεων— πώς να επωφελείται από τις αποτυχίες των εχθρών του. Οι Εβραίοι δηλαδή —με βάση τη λογική— θα έπρεπε να θεωρείται βέβαιο ότι, όχι μόνον είχαν βρει τον τρόπο να επιβιώνουν από αυτού του είδους τις επιθέσεις, αλλά θα είχαν μάθει και να τις εκμεταλλεύονται.
Όταν επί αιώνες ζεις παρασιτικά και η ιστορία δείχνει ότι, όχι μόνον δεν εξαφανίζεσαι, αλλά αντίθετα ισχυροποιείσαι μετά από κάθε απόπειρα “θεραπείας”, είναι δεδομένο ότι έχεις μάθει να επωφελείσαι από την αφέλεια των εχθρών σου. Είναι βέβαιο ότι κρυφογελάς, κάθε φορά που βλέπεις τα θύματά σου έτοιμα να σε πολεμήσουν με τους συμβατικούς αντιμειονοτικούς τρόπους. Ξεκαρδίζεσαι στα γέλια από μέσα σου, όταν μετά την αποτυχία τους τρέχεις και με κλάματα ζητάς αποζημιώσεις. Είναι βέβαιο ότι με κόπο προσπαθείς να κρύψεις την ηδονή σου, βλέποντας το κάθε νέο κι αφελές θύμα σου να αισθάνεται τύψεις για κάτι το οποίο εσύ ο ίδιος τον εξανάγκασες να κάνει.
Ποιος ξέρει δηλαδή πόσοι Εβραίοι σε όλον τον κόσμο ξεκαρδίζονταν στα γέλια, όταν έβλεπαν τους Γερμανούς να “τρέχουν” και να μην “φτάνουν” μετά τον πόλεμο. Να τρέχουν να ζητούν συγνώμη και να σπεύδουν να “γεμίσουν” με τα ανθρωπιστικά μάρκα τούς “διψασμένους” εβραϊκούς τραπεζικούς λογαριασμούς. “Έκλαιγαν” οι Εβραίοι από τη συγκίνηση της “δικαίωσης”, όταν τους επιστρέφονταν οι περιουσίες τους στη Γερμανία. Μέσα από τα κροκοδείλια “δάκρυα” έβλεπαν παραμορφωμένους σαν “καρικατούρες” τους Γερμανούς αξιωματούχους να τους ζητούν συγνώμη και να τους παρακαλούν να σταματήσουν τα “κλάματα”.
Όλα αυτά κάποιοι πλούσιοι Εβραίοι τα γνώριζαν ότι θα συμβούν από την πρώτη στιγμή που οι ναζιστές ξεκίνησαν την αντισιωνιστική τους πολιτική. Οι Εβραίοι τα γνώριζαν, όχι επειδή ήταν περισσότερο ευφυείς από τους Γερμανούς, αλλά επειδή τα είχαν ξανακάνει. Σε γενικές γραμμές μάλιστα θα λέγαμε ότι οι Εβραίοι εξουσιαστές δεν είναι ευφυείς. Πονηροί και εξειδικευμένοι κλέφτες είναι. Στο γενικό επίπεδο της στρατηγικής όμως είναι μάλλον βλάκες.
Αυτό δεν το λέμε με κάποια υποτιμητική ή ρατσιστική διάθεση. Αυτό το λέμε γιατί το επιτρέπει η γνώση μας και βέβαια η απόδειξή του είναι γραμμένη μέσα στις σελίδες της ιστορίας. Τι σημαίνει αυτό; Το εξής απλό. Το σύνολο της ύπαρξης του εβραϊκού “παρασίτου” και η επιτυχία του δεν στηρίζεται σε εβραϊκές στρατηγικές, που προσαρμόζονται στα δεδομένα των καιρών, τα οποία οι Εβραίοι εκμεταλλεύονται επιτυχώς. Η “επιτυχία” τους στηρίζεται σε επαναλήψεις, που δεν αλλάζουν ποτέ. Οι στρατηγικές είναι αυτές που απαιτούν ευφυΐα και αυτές δεν ήταν αποτέλεσμα της εβραϊκής ευφυΐας.
Τόσο δηλαδή η επιβίωση της πανίσχυρης εβραϊκής διασποράς όσο και η “πρόοδός” της είναι έργο που δεν ανήκει σ’ αυτούς που “επιβιώνουν” ή “προοδεύουν” και είναι οι ζώντες Εβραίοι. Οι ζώντες Εβραίοι αναπαράγονται σχεδόν με τα ίδια άθλια χαρακτηριστικά που είναι γνωστά σ’ αυτούς που τους ελέγχουν. Αν θέλει κάποιος ένα ακριβές “ψυχογράφημά” τους, δεν έχει παρά ν’ ανατρέξει στην Καινή Διαθήκη. Ο “Καϊάφας” ή ο “Άννας” παραμένουν ίδιοι μέσα στους αιώνες.
Αν θέλει δηλαδή κάποιος να σχηματίσει μια εικόνα των σημερινών ηγετών του εβραϊσμού, ας δει τον “Καϊάφα” και θα έχει την εικόνα που θέλει. Κουτοπόνηροι, αναξιοπρεπείς, άθλιοι και πάντα έτοιμοι να σκοτώσουν εκ του ασφαλούς αυτόν τον οποίο αντιλαμβάνονται ως εχθρό. Όλη τους η μίζερη ζωή εξαντλείται στο να συγκρίνουν τι τους συμφέρει και τι όχι. Συγκρίνουν ανάμεσα σε δεδομένα που προκύπτουν και είτε τους απειλούν είτε τους ευνοούν.
Αυτή είναι και η απόδειξη της έλλειψης ευφυΐας που τους διακρίνει. Μέσα σε πλαίσια που έχουν επιβάλλει άλλοι, αυτοί συγκρίνουν κι επιλέγουν το “συμφερότερον”. Δεν ανατρέπουν κι ούτε δημιουργούν πλαίσια μέσα στα οποία να είναι κυρίαρχοι. Αυτή η δραστηριότητα απαιτεί ευφυΐα και αυτήν δεν την διαθέτουν οι Εβραίοι. Οι Εβραίοι κινούνται μέσα στα πλαίσια που τους έχουν θέσει, είτε οι Εβραίοι “πατέρες” τους είτε οι κυρίαρχοι της κάθε εποχής.
Η “επιβίωσή” τους οφείλεται στις αποφάσεις των από αιώνες νεκρών Εβραίων, που είναι οι “πατέρες” τους, ενώ η “πρόοδός” τους είναι αποτέλεσμα αποφάσεων που έλαβαν ευφυείς άνθρωποι, οι οποίοι δεν ήταν Εβραίοι. Αν θέλουν δηλαδή να “επιβιώνουν” ή να “προοδεύουν”, δεν χρειάζεται να σκέφτονται, αλλά να επαναλαμβάνουν παλαιές επιτυχημένες πρακτικές και να σέβονται παλαιές και συμφέρουσες συμφωνίες.
Η πραγματική φτώχεια και μιζέρια του εβραϊκού έθνους στο σημείο αυτό αποκαλύπτεται πλήρως. Ενώ όλα τα έθνη δημιουργούν συνεχώς γνώση, για να ολοκληρώσουν μια “πορεία”, παλεύοντας το άγνωστο μέλλον, οι Εβραίοι προχωρούν με πλήρη γνώση σε ένα μέλλον, που επιδιώκουν να είναι απόλυτα όμοιο με το ζοφερό παρελθόν τους. Ενώ όλοι οι λαοί ονειρεύονται παραδείσους κι “επενδύουν” στα αγέννητα παιδιά τους, οι Εβραίοι θέλουν να εξασφαλίσουν μια πλούσια κόλαση, “επενδύοντας” στους νεκρούς πατέρες τους.
Αυτό είναι τρομερό και μόνον να το σκεφτεί κάποιος σαν προοπτική για τον εαυτό του. Είναι τρομερό να ζεις τη ζωή σου με “οδηγίες χρήσεως” και το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να παρακαλάς να είσαι τυχερός να “πέσεις” στην εποχή όπου μόνον θα “κονομάς” και δεν θα τρως “καρπαζιές”. Είναι τρομερό να μην αποφασίζεις με βάση τη δική σου προσωπικότητα για τη ζωή σου. Είναι τρομερό να μην διαπαιδαγωγείς τα παιδιά σου με βάση αυτήν την προσωπικότητα.
Η φτώχεια τους δηλαδή ως έθνος είναι δεδομένη, από τη στιγμή που “βαδίζουν” με ένα εξαιρετικά περιορισμένο κεφάλαιο, το οποίο εδώ και αιώνες έχει ολοκληρωθεί και είναι προϊόν της ευφυΐας κάποιων φουκαράδων, που έτρεχαν ξυπόλυτοι στην έρημο. Η φτώχεια τους είναι δεδομένη, όταν δεν προσπαθούν να προσαρμοστούν ως άτομα στους καιρούς, αλλά προσπαθούν να κάνουν το αντίθετο.
Τι σημαίνει αυτό; Το εξής απλό. Οι Εβραίοι ποτέ δεν προσπαθούν να βελτιστοποιήσουν τη ζωή τους με βάση τα ειδικά χαρακτηριστικά του περιβάλλοντός τους. Ποτέ δεν θα εκμεταλλευτούν ένα όμορφο περιβάλλον, για να ζήσουν όμορφα. Ακόμα και στον παράδεισο να τους βάλεις, αυτοί θα ζουν στην κόλαση, επιδιώκοντας να την επεκτείνουν. Είναι σαν να επιδιώκεις να μην “χτίζεις” για να ζήσεις όμορφα, αλλά να καταστρέφεις τα πάντα, γιατί έχεις μάθει να τρέχεις σε “ερείπια”. Είναι σαν να επιδιώκεις να καταστρέφεις τις πηγές, γιατί έχεις μάθει να υπομένεις τη δίψα.
Η ευφυΐα δηλαδή μέσα σε ένα τόσο αυστηρά “κλειστό” πλαίσιο κινήσεων είναι ένα χαρακτηριστικό το οποίο όχι μόνον δεν τους ωφελεί ως κοινότητα, αλλά αντίθετα τους απειλεί. Ευνόητο είναι λοιπόν ότι δεν αποτελεί χαρακτηριστικό το οποίο αναζητούν στους υποψήφιους ηγέτες τους. Ευνόητο είναι ότι εκεί όπου λαμβάνονται οι εβραϊκές αποφάσεις χρειάζονται περισσότερο άνθρωποι κουτοί και απόλυτα προσηλωμένοι στις παραδόσεις, παρά άνθρωποι ευφυείς, που θα αυτοσχεδιάσουν με βάση τα δεδομένα της στιγμής.
Για να μην πλατειάσουμε στο θέμα, θα πούμε μόνο το εξής: Τον ρόλο των Εβραίων μέσα στη χριστιανική κοινωνία τον είχαν προαποφασίσει οι “πατέρες” των Εβραίων, αλλά αυτόν τον ρόλο τον εξασφάλισε η Ρώμη. Οι Εβραίοι “πατέρες” ήταν αυτοί οι οποίοι αποφάσισαν ότι τους συνέφερε να εγκαταλείψουν την πατρίδα τους και να κλέβουν τους λαούς ως γύφτοι, αλλά χωρίς τη Ρώμη οι Εβραίοι θα ανήκαν στο παρελθόν και θα είχαν εξαφανιστεί ως λαός, γιατί μια πανίσχυρη εξουσία θα μπορούσε ν’ απαλλαγεί για πάντα από αυτούς. Οι Εβραίοι δηλαδή χάρη στους νεκρούς προγόνους τους “επιβιώνουν” και χάρη στη Ρώμη “προοδεύουν”.
Η Ρώμη δηλαδή τους έδωσε με προνόμια “χώρο” για να υπάρχουν και να “προοδεύουν” εκ του ασφαλούς —έστω και υπό όρους— και οι πρόγονοί τους τούς έδωσαν τη γνώση να “σώζονται” από την καταδίωξη των εχθρών τους μέσα σε εχθρικό περιβάλλον. Η Ρώμη τους γέμισε τις “τσέπες” και οι πρόγονοί τους τούς έμαθαν πώς να τρέχουν για να σωθούν, μυξοκλαίγοντας και πάντα με στόχο να μην αδειάζουν ποτέ οι “τσέπες” αυτές.
Τι κέρδος είχε η Ρώμη από τους Εβραίους και γιατί τους ευνόησε; Για να το καταλάβει αυτό κάποιος, θα πρέπει να γνωρίζει σε τι ωφελούν τη Ρώμη οι Εβραίοι. Η Ρώμη δεν ευνοεί κανέναν από συμπάθεια και πόσο μάλλον τους γενικά αντιπαθείς Εβραίους. Τους Εβραίους που σταύρωσαν τον Κύριό της και άρα θα είχε λόγους και δικαιολογίες να τους μισεί. Η Ρώμη ευνοεί μόνον αυτούς που την ευνοούν και κανέναν άλλον. Άρα το ζητούμενο είναι να βρούμε πώς η ύπαρξη των Εβραίων ευνοεί τη Ρώμη.
Αν ψάξει κάποιος στην ιστορία της Ευρώπης του Μεσαίωνα, θα δει κάτι, που εκ πρώτης όψεως θα του φανεί παράξενο. Το σύνολο του χριστιανικού κόσμου μισούσε τους Εβραίους και ταυτόχρονα η Ρώμη τούς έδιδε το προνόμιο να προσφέρουν τραπεζικές υπηρεσίες και να ασκούν το εμπόριο. Έδινε δηλαδή τη δυνατότητα στους υποτιθέμενους εχθρούς των χριστιανών να πλουτίζουν μέσα στα “σπίτια” τους.
Γιατί; Γιατί επισήμως θεωρούσε τόσο την τραπεζική υπηρεσία όσο και το εμπόριο “βρόμικες” δουλειές. Το πρώτο το ταύτιζε με την τοκογλυφία, ενώ το δεύτερο με την απάτη. Θέλοντας δηλαδή η Ρώμη να προστατεύσει τις “αμόλυντες” ψυχές του ποιμνίου της, έδωσε τη “βρόμικη” δουλειά της χριστιανικής οικονομίας στους Εβραίους. Η “θεοβρόμικη” Ρώμη, που έσφαζε και ρήμαζε όποιον έβρισκε μπροστά της σαν εμπόδιο, φρόντιζε για την ομαλή “μετάβαση” του ποιμνίου της στον Παράδεισο.
Τι σημαίνουν όλα αυτά; Παραμύθια της Χαλιμάς. Η Ρώμη, εξαιτίας του φόβου της, παρέδωσε το εμπόριο στους Εβραίους. Τι φοβόταν; Την εξέλιξη της χριστιανικής κοινωνίας, που οδηγούσε με μαθηματική βεβαιότητα στην ανατροπή της άθλιας θεοκρατίας που η ίδια πρέσβευε. Προσπαθούσε να καθυστερήσει όσο μπορούσε μια κοινωνική έκρηξη, που τελικά δεν απέφυγε και η οποία εκδηλώθηκε κατά τη Γαλλική Επανάσταση.
Για να καθυστερήσει λοιπόν αυτήν την εις γνώση της αρνητική κι αναπόφευκτη κατάσταση, περιόριζε το σύνολο των παραγόντων, που θα μπορούσαν να λειτουργήσουν καταλυτικά. Περιόριζε το σύνολο των παραγόντων, που θα οδηγούσαν στην πλήρη ταξική ανάπτυξη. Για τον λόγο αυτόν η Ρώμη ήθελε τη χριστιανική κοινωνία “καθαρή”, όχι σ’ ό,τι αφορά την ψυχή της, αλλά τους ρόλους των μελών της.
Έχοντας συνδέσει τη δική της ύπαρξη με αυτήν της κεφαλαιοκρατίας, ήθελε απέναντί της φτωχούς κι αμόρφωτους ανθρώπους, που και να ήθελαν ν’ αντιδράσουν δεν θα μπορούσαν, λόγω άγνοιας και αδυναμίας να καταφέρουν τίποτε. Γι’ αυτόν τον λόγο η Ρώμη συστηματικά μόρφωνε τα παιδιά της κεφαλαιοκρατίας και την ίδια ώρα ήθελε παντελώς αμόρφωτα τα παιδιά των δουλοπάροικων. Άρα τι φοβόταν;
Φοβόταν την οποιαδήποτε διαδικασία, που θ’ απειλούσε αυτήν την ισορροπία δυνάμεων μεταξύ των κοινωνικών μερίδων. Την ισορροπία μεταξύ των λίγων, πλούσιων και μορφωμένων κεφαλαιοκρατών και των πολλών, φτωχών κι αγράμματων δουλοπάροικων. Η ανατροπή αυτής της ισορροπίας ήταν αυτή που τρόμαζε τη Ρώμη. Ως εκ τούτου φοβόταν τις συνθήκες που θα επέτρεπαν στα παιδιά των φτωχών να μορφωθούν.
Γι’ αυτόν τον λόγο μισούσε το εμπόριο. Το εμπόριο, γι’ αυτούς που δεν γνωρίζουν, είναι το κεφάλαιο των φτωχών αυτής της κοινωνίας. Αρκεί να είναι κάποιος πονηρός και έξυπνος και μπορεί να γίνει πετυχημένος έμπορος και άρα πλούσιος. Όμως, πλούσιος χωρίς κεφάλαιο είναι επικίνδυνος για τη Ρώμη. Γιατί; Γιατί, μη έχοντας κεφάλαιο να κληροδοτήσει στα παιδιά του, θα προσπαθήσει να τα μορφώσει. Το εμπορικό “δαιμόνιο” δεν κληρονομείται και άρα η μόνη επένδυση που μπορεί να γίνει αφορά τη μόρφωση.
Αν όμως αυτό το φαινόμενο κατά το Μεσαίωνα αφηνόταν ανεξέλεγκτο, τι θα γινόταν; Με την πάροδο λίγων γενεών και με την αλληλοδιαδοχή των έξυπνων πρώην δουλοπάροικων στο εμπόριο, θα είχαμε έναν τεράστιο αριθμό μορφωμένων, που θα έδιναν τον “αγώνα” της ζωής με το πλεονέκτημα της γνώσης. Μορφωμένων, που, αν δεν είχαν την ικανότητα να γίνουν καλοί και πλούσιοι έμποροι όπως οι γονείς τους, θα ήταν επικίνδυνοι για το σύστημα, αν έφταναν στα όρια της εξαθλίωσης.
Αυτοί οι μορφωμένοι είναι σε κάθε περίπτωση επικίνδυνοι, γιατί όταν φτάσουν στα όρια, πολεμούν σκληρά, εφόσον δεν έχουν τίποτε να χάσουν. Αυτοί οι μορφωμένοι δεν θα ήταν “ήσυχοι”, όπως οι όμοιοί τους κεφαλαιοκράτες, που φοβούνται για τις περιουσίες τους και υπακούν στην εξουσία. Αν δηλαδή δεν λάμβανε μέριμνα η εξουσία κατά τον Μεσαίωνα, θα είχαμε μια πρώιμη αστική τάξη, που, κάθε φορά που θα “πεινούσε”, θ’ αντιδρούσε στη Ρώμη και στη θεοκρατία της.
Μια τάξη που ναι μεν δεν θα διέθετε κεφάλαιο, όπως και οι δουλοπάροικοι, αλλά την οποία δεν θα μπορούσε η Ρώμη να τη “δουλεύει” με τον ίδιο τρόπο. Μια τάξη που δεν θα παγιδευόταν από δεισιδαιμονίες και προλήψεις και η οποία λόγω “μόρφωσης” θ’ αναζητούσε τη λύση εις βάρος των αθλίων της κοινωνίας. Μια τάξη, που, αν αντιδρούσε, θα διέλυε τα πάντα. Ακριβώς, εξαιτίας αυτού του φόβου, η Ρώμη ευνόησε τους Εβραίους.
Γνώριζε ότι αυτοί για όσο διάστημα δεν αλλάζουν χαρακτηριστικά, ούτε θα εξαφανίζονταν αλλά ούτε και θα ήταν επικίνδυνοι. Έδωσε στους Εβραίους αστικά χαρακτηριστικά, γιατί ακριβώς γνώριζε να τους ελέγχει και να τους απειλεί. Όταν τα πράγματα πήγαιναν καλά, οι Εβραίοι “κονομούσαν” και κανένας δεν τους πείραζε. Όταν τα πράγματα δυσκόλευαν, δεν ήταν επικίνδυνοι, γιατί η αντίδρασή τους θα ήταν ασήμαντη. Θα αρκούσε ένας “διωγμός-καρπαζιά” και εύκολα θα ξανάμπαιναν στην αρχική αφετηρία.
Η Ρώμη, ακριβώς επειδή γνώριζε τα χαρακτηριστικά τους, μπορούσε κάθε φορά, που λόγω μόρφωσης θα γίνονταν επικίνδυνοι, να τους απειλεί με καταστροφή. Μια καταστροφή γενική. Μια καταστροφή που μπορούσε να την επιτύχει με όποιον τρόπο ήθελε. Μπορούσε για παράδειγμα να τους εξοντώσει μέχρι του τελευταίου. Το είχε κάνει ήδη εις βάρος άλλων λαών και άλλων πολιτισμών και δεν θα είχε πρόβλημα να το επιχειρήσει και εις βάρος των Εβραίων.
Το ακόμα χειρότερο όμως ήταν ότι μπορούσε να τους καταστρέψει, χωρίς να χυθεί ούτε μια σταγόνα αίμα. Πώς μπορούσε να το κάνει αυτό; Με το να τους εκδιώξει από τους χώρους τους χριστιανισμού, παραχωρώντας τους σαν “ευεργέτης” πατρίδα. Αυτό θα ήταν ό,τι χειρότερο γι’ αυτούς. Γιατί; Γιατί θα “ακύρωνε” την προηγούμενη ευφυή κίνηση των “πατέρων” τους να εγκαταλείψουν την πατρίδα τους.
Αν οι Εβραίοι αποκτούσαν πατρίδα, θα “διέλυαν” ως λαός με τα χαρακτηριστικά τα οποία γνωρίζουμε. Γιατί; Γιατί οι Εβραίοι υπάρχουν ως “Εβραίοι” μόνον για όσο διάστημα μπορούν να κλέβουν τους λαούς ως άτομα και να αμύνονται συλλογικά ως έθνος. Ο πλούτος είναι το στοιχείο που ενώνει τους Εβραίους. Αν αποκτούσαν πατρίδα, αυτό θα άλλαζε. Οι Εβραίοι, που είχαν μάθει να ζούνε παρασιτικά, σε μια τέτοια περίπτωση θ’ αναγκάζονταν να δουλέψουν και άρα θα δημιουργούνταν εσωτερικό πρόβλημα.
Τα πρώην παράσιτα, που αναγκαστικά —για να επιβιώσουν— θα δούλευαν, είτε στα χωράφια είτε στα εργοστάσια της νέας τους πατρίδας, δεν θα επέτρεπαν στα παράσιτα να τους αδικούν. Τα παράσιτα είναι ενωμένα μεταξύ τους μόνον όταν ζουν εις βάρος κάποιου τρίτου. Αν το ένα αρχίσει να στρέφεται εναντίον του άλλου, θ’ ακολουθήσει σύγκρουση. Η σύγκρουση δηλαδή σε μια τέτοια περίπτωση θα ήταν σίγουρη και καταστροφική, γιατί τα πρώην παράσιτα, που ήδη θα δούλευαν, δεν θα επέτρεπαν την αφαίμαξή τους από τους πονηρούς ομοεθνείς τους. Επιπλέον τα αμετανόητα παράσιτα θ’ αναγκαζόταν να δουλέψουν κι αυτά, γιατί δεν θα μπορούσαν να μεταναστεύσουν, αναζητώντας νέα κορόιδα.
Όμως, ο εβραϊκός ανθρωπότυπος —που είναι εκπαιδευμένος να επιβιώνει παρασιτικά— με αυτόν τον τρόπο θα καταστρεφόταν και οι Εβραίοι μέσα σε ελάχιστο χρόνο θα γίνονταν ένας λαός όμοιος με όλους τους άλλους. Αν δηλαδή άλλαζε η ζωή τους, θα χανόταν και η παράδοσή τους, εφόσον θα έπαυε να έχει νόημα και βέβαια χρηστική αξία. Η παράδοσή τους έχει νόημα —και βέβαια τη συγκεκριμένη αυτήν υψηλή αξία— μόνον για όσο διάστημα κλέβουν τους λαούς. Μόνον για όσο διάστημα κλέβουν και μετά πρέπει να τρέξουν για να σωθούν.
Η παράδοσή τους είναι πολύτιμη για τη λειτουργία μιας “παράγκας” εν κινήσει και όχι για τη λειτουργία ενός “οίκου”, όπως είναι ένα κράτος. Η παράδοσή τους δηλαδή είναι κάτι σαν τις συμβουλές ενός κλέφτη πατέρα, που τις δίνει στο παιδί του, θέλοντας να το κάνει κλέφτη. Τι αξία μπορεί να έχει η συμβουλή για ένα πετυχημένο “ριφιφί”, όταν αυτός που τη λαμβάνει δουλεύει στα χωράφια;
Αναγκαστικά δηλαδή οι Εβραίοι, εξαιτίας των νέων αναγκών του κράτους, θα κατέστρεφαν την παράδοση, που δεν θα μπορούσε να υπηρετήσει τα εθνικά τους συμφέροντα. Οι Εβραίοι δηλαδή —όπως και οι υπόλοιποι λαοί— την παράδοσή τους τη διασώζουν και τη διατηρούν αναλλοίωτη μέσα στους αιώνες για λόγους εθνικού συμφέροντος. Είναι μια παράδοση που υπηρετεί με τον πιο ωμό τρόπο οικονομικά συμφέροντα. Έχει νόημα μόνον για τις συνθήκες που ζουν οι Εβραίοι χωρίς πατρίδα. Ο θάνατός της θα ήταν βέβαιος, γιατί αυτή η συγκεκριμένη παράδοση δεν είναι μια παράδοση όπου παράλληλα με τα στενά οικονομικά συμφέροντα διαφυλάσσεται κι ένα θετικό πολιτισμικό μοντέλο, το οποίο θα ήταν απώλεια να μην περνάει από γενιά σε γενιά. Δεν υπάρχει μέσα σ’ αυτήν το “νόημα” ή η “χαρά” της ζωής και η οποία, αν δεν περνούσε στα παιδιά, θα στεναχωριόταν οι γονείς.
Οι Εβραίοι επιβιώνουν ως λαός με τη λογική που επιβιώνει μια συμμορία. Τα μέλη των συμμοριών δεν παραμένουν ενωμένα, επειδή συμπαθούνται μεταξύ τους. Παραμένουν μαζί για όσο διάστημα η συμμορία αποδίδει κέρδη. Αν αυτά τα κέρδη πάψουν να υφίστανται, θα διαλύσουν και ο καθένας θα πάρει τον δρόμο του. Γι’ αυτόν τον λόγο επιμένουμε σε όλα τα κείμενά μας ότι οι γενικεύσεις μας για τους Εβραίους δεν είναι ρατσιστικές.
Εμείς, αναφερόμενοι στους Εβραίους, δεν κάνουμε ποτέ αναφορά σε ανθρώπους. Αναφερόμαστε σε ανθρωπότυπους. Ανθρωπότυπους, που είναι εκπαιδευμένοι να λειτουργούν με έναν συγκεκριμένο τρόπο. Αυτός ο συγκεκριμένος τρόπος φερσίματος κάποιων συγκεκριμένων ανθρώπων είναι ανεπιθύμητος και ως εκ τούτου καταδικαστέος. Ο τρόπος αυτός που αφορά τους Εβραίους έχει σχέση με την κλοπή.
Δεν είναι ρατσισμός λοιπόν να κατηγορείς όλους τους κλέφτες συλλήβδην. Δεν είναι ρατσισμός να λες ότι όλοι τους είναι άδικοι και ότι όλοι πρέπει να τιμωρηθούν και να εξαλειφθούν ως κοινωνικό πρόβλημα. Αυτό συμβαίνει και με τους Εβραίους. Εμείς κατηγορούμε τους Εβραίους ως λαό για “σύσταση” συμμορίας. Τους κατηγορούμε ότι έχουν συνθέσει εδώ και αιώνες μια ληστρική συμμορία, που λυμαίνεται όλα τα κράτη.
Εμείς κατηγορούμε τους Εβραίους ότι με την παράδοσή τους δημιουργούν διαρκώς νέους κλέφτες, που θα εξακολουθούν να ταλαιπωρούν τους δυστυχείς, οι οποίοι θα κληθούν να τους φιλοξενήσουν. Δεν υπάρχει περίπτωση ν’ αλλάξουν συνήθειες οι Εβραίοι για όσο διάστημα μπορούν και γίνονται πλούσιοι μέσα από τις δραστηριότητές τους. Είναι, όπως θα έλεγε κάποιος κατήγορος στα δικαστήρια, “κλέφτες καθ’ έξην και καθ’ επάγγελμα”.
Αυτός ήταν κι ο λόγος που η Ρώμη έδωσε “χώρο” και προνόμια στους κλέφτες και δικαίως φοβητσιάρηδες Εβραίους. Η Ρώμη δεν τους φοβόταν τους Εβραίους ούτε ως πλούσιους ούτε ως φτωχούς ούτε ως μορφωμένους ούτε ως αμόρφωτους. Μπορούσε, ανάλογα με τα συμφέροντά της, άλλοτε να τους “χαϊδεύει” και άλλοτε να τους “καρπαζώνει”. Γνώριζε τι τους απειλούσε με καταστροφή και με αυτό τους εκβίαζε. Δεν είχε λοιπόν πρόβλημα με τους πλούσιους και μορφωμένους Εβραίους, που σε κάποια στιγμή θα έπρεπε να “τυραννήσει”.
Αυτό ήταν και το κύριο πρόβλημά της που επέλυε με τους Εβραίους. Γνώριζε ότι η πρόοδος των ανθρώπων αργά ή γρήγορα θα γινόταν το αίτιο να μορφωθούν. Με τους Εβραίους αυτό το καθυστερούσε όσο μπορούσε. Γιατί; Γιατί δεν μπορούσε ν’ ακολουθήσει την ίδια βίαιη συμπεριφορά εις βάρος μορφωμένων, που ανήκαν σε κυρίαρχο έθνος. Θα αντιδρούσαν, θα παρέσερναν τους αγράμματους δουλοπάροικους εναντίον των κεφαλαιοκρατών και της Ρώμης και θα καταστρέφονταν τα πάντα.
Γι’ αυτόν τον λόγο η Ρώμη χρησιμοποίησε την “ευφυΐα” της υπέρ των Εβραίων, οι οποίοι συστηματικά καθοδηγούνταν από τους κουτούς αδερφούς τους. Από εκεί και πέρα τους χρησιμοποιούσε ασύστολα. Όπου η Ρώμη αντιλαμβανόταν κίνδυνο, χρησιμοποιούσε τους Εβραίους για να κάνει τη “δουλειά” της. Όπου έβλεπε η Ρώμη κίνδυνο, που απειλούσε την επιθυμητή για την ίδια ιεραρχία μεταξύ των κρατών, “έστελνε” τους Εβραίους.
Αν έβλεπε, για παράδειγμα, κάποιο μεγάλο κράτος να “προοδεύει” με ρυθμούς που απειλούσαν τους καθολικούς “εκλεκτούς” της ή να λειτουργεί με τρόπο που απειλούσε τις χριστιανικές επιλογές της, έστελνε τους Εβραίους για τα δέοντα. Αυτοί θ’ αναλάμβαναν με τις κλοπές τους να μετατρέψουν ένα πλούσιο εθνικό κεφάλαιο σε φτωχό και αυτοί θ’ αναλάμβαναν να το “ρυθμίσουν” με τον ρωμαϊκό τρόπο.
Σ’ ό,τι αφορά την πρώτη περίπτωση συμβαίνει το εξής: Αυτή είναι μια πρακτική που τη γνωρίζουν καλύτερα από το καθένα —γιατί το “πλήρωσαν” με τον πιο ακριβό τρόπο— οι λαοί των Βαλκανίων. Μόλις η Ρώμη μελέτησε την οθωμανική αυτοκρατορία, διαπίστωσε τις αδυναμίες της και θέλησε να την ισχυροποιήσει. Έχοντας τη γνώση λειτουργίας ενός συστήματος, καταλάβαινε τις αδυναμίες του οθωμανικού συστήματος. Επέλεξε να το “βοηθήσει”, γιατί προτιμούσε αυτό το σύστημα, παρά ένα χριστιανικό στον ίδιο χώρο.
Αυτός ήταν κι ο λόγος που η Ρώμη πάντα ενδιαφερόταν για την “πορεία” των Εβραίων μέσα στην οθωμανική αυτοκρατορία. Αυτή όμως η ανησυχία της μετατράπηκε σε τρόμο, όταν την είδε να κλονίζεται από εσωτερικές αντιδράσεις. Τι φοβήθηκε; Τα τρομερά Βαλκάνια, που θα μπορούσαν με το τρομερό κεφάλαιό τους να μετεξελιχθούν σε έναν πανίσχυρο βιομηχανικό γίγαντα. Έναν γίγαντα όμως ορθόδοξο και εκ των δεδομένων εχθρό των καθολικών “παιδιών” της.
Πολύ πριν λοιπόν αυτός ο γίγαντας “ορθώσει” το ανάστημά του, η Ρώμη φρόντισε να τον οδηγήσει στη διάλυση και την ατροφία. Μετέφερε σε ανύποπτο χρόνο μεγάλους εβραϊκούς πληθυσμούς στην “καρδιά” των Βαλκανίων, που ήταν η Θεσσαλονίκη. Χιλιάδες πονηροί Εβραίοι από την Ισπανία ή την Ουγγαρία μετακινήθηκαν στη Θεσσαλονίκη για ν’ αποτρέψουν τις εξελίξεις —με το αζημίωτο βέβαια— και χωρίς να χάσουν τα προηγούμενα κεκτημένα εξαιτίας της μετακίνησης. Στις χώρες που μέχρι τότε τους φιλοξενούσαν παρέμειναν οι Εβραίοι οι οποίοι κρατούσαν τα “πόστα” και οι υπόλοιποι “βολεύτηκαν” στη Θεσσαλονίκη.
Αυτή η ολέθρια για όλους τους βαλκανικούς λαούς επιλογή της Ρώμης δεν ήταν δύσκολο να πραγματοποιηθεί. Γιατί; Γιατί η Ρώμη εκμεταλλεύτηκε τους φόβους της Κωνσταντινούπολης των Σουλτάνων. Οι Σουλτάνοι φοβούνταν τις κοινωνικές αναταραχές στα Βαλκάνια και γενικά “έβλεπαν” την “ανησυχία” των λαών. Όμως, για να ελεγχθούν αυτές οι καταστάσεις, απαιτούν πληροφορίες. Με τους Εβραίους οι Οθωμανοί θα εξασφάλιζαν μέσα στα Βαλκάνια τους πιο καλούς χαφιέδες. Χαφιέδες, που μετέφεραν πιστά στα “αυτιά” τους τα όσα συνέβαιναν.
Ήταν θέμα χρόνου οι Εβραίοι να γίνουν ένα πολύτιμο “εργαλείο” των Οθωμανών. Ήταν εύκολο να ελεγχθούν ως λαός, γιατί οι παραδοσιακά κακές τους σχέσεις με τους υπόλοιπους λαούς θα τους έκαναν υποχείριο των Σουλτάνων. Ας ψάξει κάποιος στην ιστορία να βρει ποια ήταν η “δουλειά” των Εβραίων μέσα στην οθωμανική αυτοκρατορία. Ήταν οι επαγγελματίες χαφιέδες της αυτοκρατορίας.
Με τον τρόπο αυτόν ο “καρκίνος” μπήκε στο “σώμα” του βαλκανικού γίγαντα. Αυτός ο “καρκίνος” μετέτρεψε ένα τρομερό σε ποσότητα και ποιότητα κεφάλαιο σε ένα κεφάλαιο της “πλάκας”. Ένα κεφάλαιο, που με τον κατακερματισμό του κατάντησε ασήμαντο και ικανό μόνον για να δίνει “χαρτζιλίκι” στους πονηρούς της Αθήνας, του Βελιγραδίου, της Σόφιας κλπ.. Ο υπερεθνικός βαλκανικός “γίγαντας” με τον πονηρό αυτόν τρόπο διέλυσε σε αστείους εθνικούς “νάνους”, που είχαν ανάγκη τη Ρώμη για να επιβιώσουν.
Η Νέα Ιερουσαλήμ, όπως ονόμαζαν τη Θεσσαλονίκη οι Εβραίοι, ήταν εκείνη την εποχή η μεγαλύτερη εβραϊκή πόλη του κόσμου. Ο “καρκίνος” των Βαλκανίων. Αυτή η πόλη θα ήταν ο “ρυθμιστής” της ανάπτυξης και της λειτουργίας των Βαλκανίων. Αυτός ο ρυθμιστικός της ρόλος είναι αυτός ο οποίος της προσδίδει και τον μοναδικό για τα παγκόσμια χρονικά τίτλο της “συμπρωτεύουσας”. Κανένα κράτος πλην του ελληνικού δεν έχει “συμπρωτεύουσα”.
Ακόμα και σήμερα αυτή η πρώην “εβραιούπολη” λειτουργεί λόγω κεκτημένης ταχύτητας με τον κλασικό εβραϊκό τρόπο. Λειτουργεί ως ένα γιγαντιαίο παράσιτο, που ζει εις βάρος των άλλων. Λειτουργεί σαν “καρκίνος” για το σύνολο της οικονομικής και κοινωνικής ζωής της Ελλάδας. Γιατί; Γιατί δεν παράγει απολύτως τίποτε και συντηρείται από τα “έτοιμα”. Όλες οι υπόλοιπες ελληνικές πόλεις ασχολούνται με τις παραγωγικές διαδικασίες και η Θεσσαλονίκη με τις υπηρεσίες. Όλοι παράγουν πλούτο, για να τον “καρπωθεί” στο τέλος η Θεσσαλονίκη.
Αυτή η πόλη ζει στην κυριολεξία εις βάρος των πάντων. “Εισπράττει” την “κρέμα” των όσων παράγουν οι άλλοι. Χωρίς να έχει πραγματική οικονομία, ζει πλούσια με κρατικούς μισθούς, φοιτητικά εμβάσματα, “φακελάκια” γιατρών, εμπορικά καταστήματα, φραπέδες και γύρους. Εκμεταλλεύεται τους πληθυσμούς κυρίως της βορείου Ελλάδος. Εκμεταλλεύεται τη μέριμνά τους για εκπαίδευση, την αγωνία τους για την υγεία τους, τις καταναλωτικές τους ανάγκες ή τις ανάγκες για διασκέδαση.
Εκεί τους την “στήνει” και εισπράττει μέσα σε μια στιγμή ό,τι μαζεύουν οι φουκαράδες επί χρόνια. Οι δημόσιες υπηρεσίες, τα πανεπιστήμια, τα νοσοκομεία, τα εμπορικά, οι καφετέριες, τα γυράδικα και τα πορνεία έχουν γίνει το κεφάλαιο του γιγαντιαίου “ευνούχου”, που εξακολουθεί ακόμα και σήμερα να λειτουργεί με βάση τις εβραϊκές παραδοσιακές αρχές. Αυτή είναι η οικονομία της Θεσσαλονίκης. “Γδέρνει” τους πάντες και αρέσκεται να “καθρεφτίζεται” με όλη της την “πλαδαρότητα” στα βρόμικα νερά του Θερμαϊκού.
Αυτή λοιπόν η συμπρωτεύουσα είχε κι εξακολουθεί να έχει έναν συγκεκριμένο ρόλο και καθήκοντα, τα οποία έφεραν πάντα σε πέρας οι Εβραίοι επικυρίαρχοί της. Κάθε φορά που κάτι δεν λειτουργούσε —είτε μέσα στην Ελλάδα είτε στα Βαλκάνια— όπως επιθυμούσε η Ρώμη, η Θεσσαλονίκη σήμανε συναγερμό. Αυτή η πολυτιμότητά της ήταν που την προστάτευσε από την καταστροφή κατά την εγκατάλειψή της από τους Τούρκους. Οι πάντες έσπευσαν ν’ αποτρέψουν την καταστροφή της.
Γιατί; Γιατί αν οι Τούρκοι την έκαιγαν, όπως απειλούσαν, στην πραγματικότητα θα κατέστρεφαν τους εμπόρους της και άρα τους Εβραίους. Με φωτιά απειλείς το εμπόρευμα και άρα τον έμπορο. Τον κεφαλαιοκράτη —και ειδικά αυτόν της γης— δεν τον απειλείς. Μπορεί να τον καθυστερείς στην άντληση κερδών, αλλά δεν τον απειλείς με καταστροφή. Η αποχώρηση των Τούρκων δηλαδή θα ενίσχυε την κεφαλαιοκρατία της Μακεδονίας κι αυτό δεν το επιθυμούσε η Ρώμη. Οι Τούρκοι “πείστηκαν” εύκολα να μην την καταστρέψουν, γιατί πήραν σοβαρά ανταλλάγματα και μεταξύ αυτών και την άδεια να δημιουργήσουν το εθνικό κράτος της Τουρκίας.
Το θέμα είναι ότι, αν καταστρεφόταν τότε η Θεσσαλονίκη, τα πάντα θα ήταν διαφορετικά, όχι μόνον στα Βαλκάνια αλλά στον κόσμο ολόκληρο. Γιατί; Γιατί στη Μακεδονία θα ισχυροποιούνταν οι κεφαλαιοκράτες κι αυτό θα έκανε τα πράγματα δύσκολα για τους “κηφήνες” της βαλκανικής περιφέρειας. Η Θεσσαλονίκη θα “χτιζόταν” πάνω σε νέες βάσεις και με μια εντελώς διαφορετική κοινωνική σύνθεση. Μια σύνθεση όμως, που δεν θα επέτρεπε ούτε στην Αθήνα ούτε σε κάποια άλλη βαλκανική πρωτεύουσα ν’ αμφισβητήσουν την πρωτοκαθεδρία και άρα τη θέλησή της. Αν τη Νέα Θεσσαλονίκη της κεφαλαιοκρατίας και όχι των εμπόρων τη συνέφερε το ενιαίο των Βαλκανίων, αυτό θα ήταν η συνέχεια για το μέλλον της περιοχής.
Αυτό ήταν όμως ο τρόμος της Ρώμης, γιατί δίπλα της θα ορθωνόταν σε μηδέν χρόνο ένα εχθρικό κράτος όμοιο σε ισχύ με μια Γερμανία ή με μια Γαλλία. Ένα εχθρικό κράτος, που ήδη είχε μπει σε τροχιά εκβιομηχάνισης και με τα πετρέλαια της Μέσης Ανατολής έξω από την “πόρτα” του. Αυτόν τον εφιάλτη τον απέφυγε, προστατεύοντας τους Εβραίους και πιέζοντας τους Τούρκους να μην “κάψουν” την πόλη.
Με βάση όλα αυτά αντιλαμβανόμαστε και πολλά άλλα πράγματα. Όταν για παράδειγμα σε μια περιοχή υπάρχει σύγκρουση συμφερόντων μεταξύ κεφαλαιοκρατίας και εμπορικής πλουτοκρατίας, πάντα η έκβαση της μάχης είναι υπέρ της πρώτης. Πώς λοιπόν στην περίπτωση της Θεσσαλονίκης είχαμε το ακριβώς αντίθετο αποτέλεσμα; Πώς “ξεδοντιάστηκε” η κεφαλαιοκρατία της βόρειας Ελλάδας και τέθηκε υπό τον έλεγχο της Θεσσαλονίκης;
Αυτό που αναζητούμε δηλαδή είναι να μάθουμε ποιοι διέσπασαν τη δύναμή της και ποιοι πληθυσμοί αποτέλεσαν την “ασπίδα” της Θεσσαλονίκης. Ποιοι πληθυσμοί και υπό ποιους όρους πήραν το μακεδονικό κεφάλαιο που απειλούσε τη Θεσσαλονίκη; Ποιοι κεφαλαιοκρατικοί πληθυσμοί δηλαδή λειτουργούν εις βάρος των ταξικών τους συμφερόντων; Τέτοιοι πληθυσμοί είναι μόνον οι πληθυσμοί των εποίκων, που στο όνομα της προστασίας αυτού του οποίου απέκτησαν υποτάσσονται σ’ αυτούς που τους προστατεύουν.
Γιατί οι βασανισμένοι και ξεριζωμένοι Μικρασιάτες και οι Πόντιοι έπαιζαν κι εξακολουθούν να “παίζουν” τον ρόλο των εποίκων; Ποιος τους “ξερίζωσε” από τα μέρη τους και τους έφερε στη Μακεδονία να παίξουν αυτόν τον ρόλο και να προστατεύουν τη Θεσσαλονίκη; Ποιος “ξερίζωσε” εκατομμύρια ανθρώπων, για να τους φέρει στη Μακεδονία να προστατεύουν τα εβραϊκά “βρακιά”; Ποιος τόλμησε και “ξερίζωσε” μια ακμαιότατη ελληνική παρουσία 2500 χρόνων στη Μικρά Ασία; Ποιος τόλμησε να ακυρώσει το έργο του Μεγάλου Αλεξάνδρου;
Αυτό δεν είναι και τόσο δύσκολο να το ανακαλύψεις. Ψάχνεις να βγεις ποιους βόλευε η μικρασιατική καταστροφή. Αν το βγεις, μπορείς να κατάλαβες ποιοι και πού την σχεδίασαν. Ο Θεσσαλονικέας Κεμάλ πού και με την προτροπή ποιών αποφάσισε να την πραγματοποιήσει; Ο Βενιζέλος με την κυβέρνηση της Θεσσαλονίκης πού και με ποιους “συσκεπτόταν” για τον έλεγχο των Νέων Χωρών; Ποιοι ενθάρρυναν έναν ηλίθιο δικηγοράκο, να σκέπτεται σαν αυτοκρατορικός στρατηγός;
Οι Δυτικοί γιατί ενθάρρυναν την αυτοκρατορική εκστρατεία της “Ψωροκώσταινας” στη Μικρά Ασία και γιατί μετά άλλαξαν τη στάση τους στο όλο εγχείρημα; Την ελληνική ιστορία ποιοι την “γράφουν” και υπό την επίβλεψη ποιών; Κάποτε όλα αυτά —και χωρίς κανένα μίσος και πάθος— δεν θα πρέπει να τα βρούμε; Δεν θα πρέπει να βρούμε ποιοι και πώς μας “δουλεύουν”; Ποιοι είναι οι μόνιμοι “τυχεροί”, που τους “βολεύουν” οι καταστάσεις οι οποίες δεν βολεύουν κανέναν άλλο; Ποιοι δημιουργούν εκείνες τις συνθήκες, που δεν θ’ αφήσουν σε ησυχία ούτε τα παιδιά μας;
Ο δεύτερος τομέας που η Ρώμη παραδοσιακά χρησιμοποιούσε τους Εβραίους αφορούσε τον τρόπο λειτουργίας των χριστιανικών κρατών. Δεν τους χρησιμοποιούσε μόνον για να “κάψει” τους εξωτερικούς της εχθρούς, αλλά και για να διευθετήσει τις εσωτερικές ταξικές αντιπαλότητες, που υπήρχαν μέσα στην κάθε χριστιανική κοινωνία. Μέσω των Εβραίων διαιώνιζε τη χριστιανική “αρρώστια”. Χρησιμοποιούσε έναν ακμαίο “καρκίνο” με τάσεις υποτροπιασμού, για να μεταφέρει την “αρρώστια” στο σύνολο του χριστιανικού “σώματος”.
Πώς γινόταν αυτό; Με τον εξής απλό τρόπο. Η Ρώμη, όπως είπαμε, φοβόταν μόνιμα τους μορφωμένους αλλά άκληρους χριστιανούς, που θα στρέφονταν εναντίον της. Για να τους αποφύγει ως αντιπάλους, τους διέφθειρε. Πώς; Με τον εξής απλό τρόπο. Τους μετέτρεψε σε μια ξεχωριστή κοινωνική τάξη, που ονομάστηκε “αστική”. Αυτή η τάξη λειτουργεί κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν των εβραϊκών κοινοτήτων. Είναι μια τάξη εργαζομένων, που ζουν όμως ως πλούσιοι κι αυτό είναι που τους διαφοροποιεί από τους κοινούς εργαζόμενους, οι οποίοι συνθέτουν την εργατική τάξη.
Είναι μια ευνοημένη κοινωνική τάξη, που ασκεί ταξικό ιμπεριαλισμό και είναι αυτή που δίνει τα επιθυμητά χαρακτηριστικά στην κοινωνική “αρρώστια” που μαστίζει τον χριστιανισμό. Θεωρητικά κεφαλαιοποιεί τη γνώση της, ενώ πρακτικά διαπραγματεύεται με εμπορικούς όρους την αξία της εργασίας της. Απλά, επειδή αυτή η “διαπραγμάτευση” γίνεται σε συλλογικό επίπεδο, τα κοινά συμφέροντα των ευνοημένων δημιουργούν μια “ψευδοκοινωνική” τάξη, που ονομάζεται “αστική”.
Όμως, για να λειτουργήσει μαζικά μια τάξη, θα πρέπει να υπάρχουν μαζικά πρότυπα. Πρότυπα συμπεριφορών ατομικών και συλλογικών, που να ευνοούν τα ταξικά συμφέροντα των αστών. Πρότυπα, που να οδηγούν σε κοινές μαζικές συμπεριφορές των μελών αυτής της “ψευδοτάξης”. Το ζητούμενο δηλαδή ήταν να βρεθεί ένα πρότυπο ευνοημένης ιμπεριαλιστικής μειονότητας, την οποία να μιμείται η “μειονότητα” των αστών. Αυτά τα αστικά πρότυπα ανέλαβαν να ενσαρκώσουν μέσα στις χριστιανικές κοινωνίες οι Εβραίοι, τόσο ως άτομα όσο και ως κοινότητα. Ο “καρκίνος” με τον τρόπο αυτόν γίνεται ο οδηγός της “αρρώστιας”.
Οι βασικοί πυρήνες δηλαδή και τα πρότυπα όλων των αστικών τάξεων μέσα στα χριστιανικά κράτη στην πραγματικότητα είναι οι Εβραίοι. Αυτό είναι κάτι που βολεύει απόλυτα καί τους δύο. Οι αστοί προστατεύουν τους Εβραίους και οι Εβραίοι υποστηρίζουν σθεναρά με το σύνολο των “όπλων” τους τούς αστούς.
Πώς γίνεται αυτό; Η κλοπή των αστών έχει ως κύριο στόχο την κεφαλαιοκρατία. Ισχυρό ταξικό σύμμαχο όμως εναντίον της κεφαλαιοκρατίας δεν μπορείς να βρεις εύκολα. Οι πιο ισχυροί εχθροί των κεφαλαιοκρατών είναι οι έμποροι. Οι Εβραίοι, ελέγχοντας το εμπόριο, “πουλάνε” στήριξη στους αστούς. Αυτήν την στήριξη την ανταλλάσσουν με προστασία και εύνοια. Από εκεί και πέρα τα πάντα λειτουργούν όπως τους βολεύουν. Οι μορφωμένοι υποτίθεται αστοί, στο όνομα του “πολιτισμού” και του “ανθρωπισμού”, τους προστατεύουν από τα θύματά τους και οι Εβραίοι τούς προσφέρουν το “know how” του αναίμακτου ιμπεριαλισμού.
Από τους “τω πνεύματι” Εβραίους χριστιανούς ιερείς έως τους “τω αίματι” Εβραίους, οι ταξικοί κλέφτες μέσα στην κάθε χριστιανική κοινωνία λειτουργούν με πανομοιότυπο τρόπο. Όπως ένας ιερέας θεωρεί τον προσωπικό του βασανισμό σαν καλή δικαιολογία για να πλουτίζει, έτσι θεωρούν και οι Εβραίοι τον δικό τους βασανισμό σαν μια καλή δικαιολογία για να πλουτίζουν. Οι πρώτοι είναι “κολλητοί” του Θεού και οι δεύτεροι είναι “κολλητοί” του ανθρώπινου πολιτισμού.
Αυτοί είναι τα πρότυπα των αστών και αυτοί τους “διδάσκουν” πώς να φέρονται μέσα στην κοινωνία. Αυτοί τους διδάσκουν πώς να δικαιολογούν τα “αδικαιολόγητα”. Πώς να ασκούν τον ταξικό ιμπεριαλισμό τους εις βάρος των υπολοίπων τάξεων. Οι αστοί, ως καλοί μαθητές των Εβραίων, κλέβουν μόνιμα και πάντα εμφανίζονται σαν οι “καλοί” άνθρωποι της κοινωνίας. Οι μορφωμένοι, οι ανθρωπιστές, οι κοσμοπολίτες, οι ειρηνιστές κλπ..
Αρκούσε όμως αυτό; Όχι βέβαια. Όπως και στην περίπτωση των Εβραίων απαιτείται κι ένας βασανισμός, που να “δικαιολογεί” τις απαιτήσεις τους. Για αυτόν ακριβώς τον λόγο μέσα στις χριστιανικές κοινωνίες η μόρφωση δεν αφέθηκε ποτέ στην τύχη της. Από κοινού η Ρώμη, οι Εβραίοι και οι πατέρες των αστών σχεδίασαν τα βασανιστικά χριστιανικά συστήματα εκπαίδευσης. Τα σχεδίασαν με τέτοιον τρόπο, που να μπορούν να “υποστηρίξουν” τον επιθυμητό σχεδιασμό. Αποτέλεσμα; Ο κάθε μορφωμένος αστός, φερόμενος ως γνήσιος υποκριτής Εβραίος, θεωρεί δίκαιο το να πλουτίζει, γιατί βασανίστηκε επί χρόνια στα θρανία.
Με τον τρόπο αυτόν η Ρώμη και οι Εβραίοι δίνουν τον “ρυθμό”, για να “χορεύουν” οι αστοί παγκοσμίως. Με τον τρόπο αυτόν τα “καρκινώματα” αρρωσταίνουν το “σώμα”. Τα αποτελέσματα αυτής της “αρρώστιας” τα βιώνουμε καθημερινά. Παρ’ όλη τη μόρφωση της σύγχρονης ανθρώπινης κοινωνίας, κανένα πρόβλημα δεν λύνεται και η μεσαιωνική Ρώμη εξακολουθεί να είναι καβάλα στο “άλογο”.
Αυτοί που θεωρητικά έχουν λόγους να την απειλούν είναι αυτοί οι οποίοι γίνονται πλούσιοι εξαιτίας της. Αυτοί που έπιασαν “πόστα”, επειδή κατήγγειλαν στους λαούς τη θεοκρατία, έγιναν πλούσιοι από τα προνόμια που τους πρόσφεραν οι “θεοκράτες” της Ρώμης. Αυτοί, που στα σαλόνια τους δηλώνουν άθεοι, πηγαίνουν κάθε Κυριακή στην εκκλησία. Αυτοί, που γελούν με τους αγράμματους θρησκόληπτους και την αφέλειά τους, τρέχουν και φιλούν μπροστά στις κάμερες τα χέρια των παπάδων. Τα χέρια, που τους δίνουν τους μισθούς και τα προνόμια.
Ο αναγνώστης αντιλαμβάνεται λοιπόν γιατί οι Εβραίοι ήταν υπερπολύτιμοι για τη Ρώμη και βέβαια για το χριστιανικό σύστημα. Αντιλαμβάνεται γιατί γίνονταν πανεύκολα οι χαφιέδες τής Ρώμης μέσα στο κάθε κράτος. Ανταμοιβή τους ήταν ο παράνομος πλούτος που “αντλούσαν” σε ξένο κράτος και βέβαια η προστασία που απολάμβαναν από αυτήν. Η Ρώμη ανάγκαζε τα κράτη να τους δεχθούν, παρ’ όλο που οι λαοί τους γνώριζαν τον παρασιτικό τους ρόλο κι αντιδρούσαν. Η Ρώμη τους προστάτευε με τους “ανθρωπιστικούς” της λόγους, κάθε φορά που οι λαοί ήθελαν να τους αρπάξουν με τις “κλωτσιές”.
Όλα αυτά προφανώς δεν τα γνώριζαν οι ναζιστές όταν ξεκίνησαν να “σώσουν” τη Γερμανία από τη σιωνιστική “μάστιγα”. Γι’ αυτόν τον λόγο καταφύγαμε στα ιατρικά παραδείγματα. Γι’ αυτόν τον λόγο κάναμε εξαρχής τον διαχωρισμό μεταξύ της ήπιας μορφής μιας ασθένειας με το “καρκίνωμα” της ίδιας ασθένειας. Όταν δεν μπορείς να θεραπεύσεις την ήπια μορφή, είναι δυνατόν να ελπίζεις να νικήσεις τον “καρκίνο”;
Όταν όλα τα προβλήματα της χριστιανικής κοινωνίας, είτε κοινωνικά είτε οικονομικά, οφείλονται στην παρασιτική λειτουργία της αστικής τάξης και δεν μπορείς να τα λύσεις, είναι δυνατόν να επιχειρείς να επιλύσεις τα δύσκολα; Όταν το σύνολο των κοινωνικών προβλημάτων προέρχεται από τον εσωτερικό ταξικό ιμπεριαλισμό των ασήμαντων αστών και δεν μπορείς να τους νικήσεις, είναι δυνατόν να στραφείς εναντίον των “αφεντικών” τους;
Όταν δεν μπορείς να περιορίσεις τις απαιτήσεις ενός εργοδηγού, που δήθεν “βασανίστηκε” δύο χρόνια στα ΤΕΙ, θα περιορίσεις αυτούς που εκφράζουν απαιτήσεις για πολύ πιο σοβαρούς λόγους; Θα περιορίσεις αυτόν που κατέστρεψε την προσωπική του ζωή για να γίνει ιερέας ή αυτόν που θρηνεί συγγενείς από διωγμούς και δηλώνει Εβραίος; Θα περιορίσεις αυτούς που επενδύουν σε πραγματικό “θρήνο”, για να διασφαλίσουν το δικαίωμα της κλοπής;
Γι’ αυτόν τον λόγο ήταν βέβαιον ότι θα αποτύγχαναν οι ναζιστές. Αυτοί δεν κατάφεραν να λύσουν τα αναλογικά μικρά κι ασήμαντα ταξικά προβλήματα της γερμανικής κοινωνίας, θα έλυναν τα προβλήματα που αποτελούσαν τις “ρίζες” των πανχριστιανικών προβλημάτων; Αυτός είναι κι ο λόγος που εξ αρχής μιλήσαμε για υποκρισία και κουτοπονηριά των ναζιστών. Ήταν δυνατόν να λύσουν οι ναζιστές τα πραγματικά προβλήματα, που έκαναν “άρρωστη” τη χριστιανική γερμανική κοινωνία; Άλλωστε τι ήταν οι περισσότεροι ναζιστές; Φουκαράδες και καιροσκόποι αστοί, που ανέβηκαν στο “άρμα” του ναζισμού, για να επωφεληθούν εις βάρος των ομοίων τους και εις βάρος των υπολοίπων. Ήταν η ευκαιρία της ζωής τους να “προσπεράσουν” στην κοινωνική ιεραρχία τα κλασικά “τζάκια” της παραδοσιακής γερμανικής μεγαλοαστικής τάξης.
Άλλος έβαλε τη “μαύρη στολή” για να ανέλθει κοινωνικά, άλλος για να “κονομήσει” και άλλος για να πάρει λίγο εξουσία και να βγάλει τα κόμπλεξ του. Ήταν δυνατόν εκείνοι οι “άρρωστοι” άνθρωποι να “σώσουν” κανέναν; Ήταν δυνατόν εκείνοι οι άνθρωποι, που ονειρεύονταν μεγαλεία, εξαιτίας της παθολογίας του χριστιανισμού, να επιχειρήσουν να την αλλάξουν; Εκείνοι οι “άρρωστοι” άνθρωποι απλά βρήκαν απέναντι τους τούς “καρκινοπαθείς” Εβραίους κι άρχισαν να πουλάνε στους αγράμματους κι αφελείς Γερμανούς το ναζιστικό “γιατροσόφι”.
Το θέμα είναι —για να συνεχίσουμε την ανάλυση— ότι τόσο το εβραϊκό “καρκίνωμα” όσο και η χριστιανική “αρρώστια” δεν “θεραπεύονται” χωρίς κάποια συγκεκριμένη προεργασία και στρατηγική. Είναι καταδικασμένος να αποτύχει κάποιος, που θα στραφεί απευθείας, είτε εναντίον των Εβραίων είτε εναντίον των ιερέων, χωρίς πρώτα να επιχειρήσει να επιλύσει τα εσωτερικά κοινωνικά προβλήματα της χριστιανικής κοινωνίας. Όποιος το έχει επιχειρήσει έχει καταστραφεί. Το επιχείρησαν πανίσχυροι Ρωμαίοι αυτοκράτορες εναντίον των ιερέων του χριστιανισμού και όχι μόνον απέτυχαν να τους εξαφανίσουν, αλλά τους ισχυροποίησαν. Το επιχείρησαν πάμπολλοι εθνικοί ηγέτες εναντίον των Εβραίων και επίσης απέτυχαν και επίσης τους ενίσχυσαν.
Γιατί; Γιατί αν στραφείς απευθείας εναντίον τους, θα σε παγιδεύσουν μέσα σε τεράστια συλλογικά συμφέροντα. Γνωρίζουν να χειρίζονται “συμπλέοντα” συμφέροντα και με τον τρόπο αυτόν σε παγιδεύουν. Αν στραφείς απευθείας εναντίον των “μεγαλοκλεφτών” της χριστιανικής κοινωνίας, τούς δίνεις την ευκαιρία να συνάψουν συμμαχίες όχι μόνον με τους νυν μικροκλέφτες αστούς, αλλά και με όλους όσους θέλουν να κλέψουν με τον ίδιο τρόπο. Τους δίνεις την ευκαιρία να συνάψουν συμμαχία με όλους τους μορφωμένους —είτε πλούσιους είτε φτωχούς— που γρήγορα θ’ αντιληφθούν κέρδος από αυτήν τη συμμαχία.
Επιπλέον, αυτοί οι “καρκίνοι” είναι τόσο δυστυχείς, που στην πραγματικότητα τους “ταΐζεις” με τους διωγμούς. Όχι μόνον δεν τους πτοείς, αλλά τους δίνεις δύναμη. Τους δίνεις νόημα σε μια ζωή, που από μόνη της δεν έχει κανένα. Τι νόημα έχει η ζωή για έναν άγαμο ιερέα; Τι νόημα έχει η ζωή για έναν πάμπλουτο Εβραίο, που όλη του η ύπαρξη περιστρέφεται γύρω από έναν εμπορικό πάγκο; Οι δυστυχείς παίρνουν δύναμη αν τους καταδιώκεις. Ακόμα και το να αποκτούν κάποιον εχθρό, που να τον μισούν, είναι κέρδος γι’ αυτούς. Αποκτά “γεύση” και νόημα μια ζωή χωρίς την παραμικρή αξία. Αποκτά “άλλοθι” ένας “καμένος”, όταν έχει κάπου να “φορτώσει” τη μιζέρια της προσωπικής του ζωής. Δεν είναι και μικρό κέρδος την προσωπική σου βλακεία κι αποτυχία να τη “φορτώσεις” σε κάποιον άλλον.
Γι’ αυτόν τον λόγο ποτέ δεν καταδιώκεις απευθείας ούτε τους Εβραίους ούτε τους ιερείς. Καταδιώκεις μόνον αυτούς που έχει νόημα να πολεμήσεις εναντίον τους και όχι τους Εβραίους και τους χριστιανούς ιερείς. Αυτούς τους καταστρέφεις με έμμεσο τρόπο. Προσπαθείς ν’ “αδειάσεις” ακόμα πιο πολύ την “άδεια” ζωή τους. Τους αφαιρείς όσα μπορείς από τα λίγα τα οποία απολαμβάνουν. Τους στερείς το κέρδος που απολαμβάνουν και το οποίο τους οδήγησε στην αθλιότητα.
Από τους πρώτους αρκεί να τους πάρεις τον πλούτο και τους κατέστρεψες. Αν καταστρέψεις και τις συνθήκες να τον ανακτήσουν, τους “σκότωσες”. Τους δεύτερους αρκεί να τους ξεφτιλίσεις και τους κατέστρεψες. Αν επιπλέον τους πάρεις και τους λίγους αγράμματους φουκαράδες που τους ακούνε σαν “αγίους”, τους “σκότωσες” επίσης. Από εκεί και πέρα είναι κατάχρηση και μάλλον εξυπηρέτηση γι’ αυτούς να τους αφαιρέσεις τη ζωή.
Αντιλαμβάνεται λοιπόν ο αναγνώστης ότι όλη αυτή η πολυδιαφημισμένη “επιτυχία” των Εβραίων μέσα στους αιώνες στην πραγματικότητα ήταν “στημένη”. Ήταν “στημένη” από τους ισχυρούς, για να αδικούν τους ανίσχυρους. Αυτός είναι κι ο λόγος που, όπως ισχυριστήκαμε πιο πάνω, δεν είναι στις προτεραιότητες των Εβραίων ν’ αναζητούν τους έξυπνους και ευφυείς Εβραίους. Τους Εβραίους, που με τη στρατηγική τους θα τους οδηγήσουν σε ακόμα μεγαλύτερη “επιτυχία”.
Η ειρωνεία είναι ότι, ενώ επί αιώνες εξασφάλιζαν την “επιτυχία” τους με τους κουτούς, την “πάτησαν” με τους έξυπνους. Μία φορά χρειάστηκε να σκεφτούν και έκαναν το σφάλμα που θα τους καταστρέψει. Οι Εβραίοι στο απόγειο της πορείας τους και σε μια στιγμή αμετροέπειας κατέστρεψαν τα πάντα. Αρνήθηκαν την παράδοσή τους κι έκαναν αυτό το οποίο απαγορευόταν να κάνουν. Έκαναν αυτό το οποίο τους εκβίαζε η Ρώμη ότι θα τους κάνει, για να τους καταστρέψει.
Τι έκαναν; Ίδρυσαν το κράτος του Ισραήλ. Παρασύρθηκαν από την απληστία τους κι έκαναν το μέγα σφάλμα. “Μέθυσαν” από την “επιτυχία” τους και “παράκουσαν” τις εντολές των “πατέρων” τους. Μία φορά χρησιμοποίησαν την ευφυΐα τους και οδηγούνται με μαθηματική ακρίβεια προς την καταστροφή. Αυτοί που “πέτυχαν”, ως οι καλύτεροι κάτοικοι της “ερήμου”, “μέθυσαν” κι αποφάσισαν να φτιάξουν “καράβι”, για ν’ αποδείξουν ότι είναι καλοί “καπεταναίοι”. Αυτοί που το “νερό” το γνώριζαν σε “σταγόνες”, αποφάσισαν σε μια στιγμή τρέλας να βγουν στους “ωκεανούς”.
Η καταστροφή τους είναι βέβαιη κι αναπόφευκτη και θα δούμε σε άλλο σημείο το γιατί. Αυτό που έχει σημασία ν’ αντιληφθεί ο αναγνώστης είναι το πόσο άσχετοι ήταν οι ναζιστές, όταν αποφάσιζαν να επιλύσουν το “εβραϊκό ζήτημα”. Να καταλάβει ότι το μόνο πράγμα που έκαναν μέσα στην άγνοιά τους ήταν να εκμεταλλευτούν το τρομερό αντιεβραϊκό μένος του γερμανικού λαού.
Όμως, αυτό το οποίο ακόμα δεν μπορεί ν’ αντιληφθεί ο αναγνώστης είναι το πώς γεννήθηκε αυτό το μένος ή μίσος ενός λαού εις βάρος ενός άλλου. Δεν μπορεί να το αντιληφθεί, γιατί απλούστατα δεν γνωρίζει πώς ακριβώς λειτουργεί στο σύνολό του ο ύπουλος εβραϊκός ιμπεριαλισμός. Μέχρι αυτό το σημείο δηλαδή πήραμε μια συνολική εικόνα του από “απόσταση”. Αυτά τα οποία περιγράψαμε μέχρι τώρα αποτελούν μια γενική επόπτευση των φαινομένων, η οποία όμως δεν είναι ικανή να μας δείξει την κοινωνική “ένταση” που συνήθως δημιουργεί ο σιωνιστικός ιμπεριαλισμός. Δεν μπορεί να καταλάβει ο αναγνώστης τους λόγους για τους οποίους μισούσε τους Εβραίους ο γερμανικός λαός.
Για ν’ αντιληφθεί την κατάσταση που γεννούσε αυτό το μίσος, θ’ αλλάξουμε “επίπεδο” και θα κινηθούμε στο εσωτερικό της. Θα προσπαθήσουμε να “μπούμε” στην “καρδιά” της κατάστασης, που γεννάει τα έντονα πάθη και τα μίση. Θα προσπαθήσουμε να “μπούμε” σε μια ανάλογη κατάσταση, που θα μπορούσε να τη βιώσει ο καθένας από εμάς και η οποία θα μπορούσε ακόμα και τον πιο αγαθό άνθρωπο να τον κάνει να μισεί συνανθρώπους του.
Αρκεί να καταλάβει ο αναγνώστης το παρακάτω παράδειγμα και θ’ αντιληφθεί πλήρως τι ακριβώς εννοούμε. Έστω ότι μια οικογένεια, που κατέχει περιουσία, ζει μέσα στο ιδιόκτητο σπίτι της κι επιβιώνει εξαιτίας της περιουσίας της και του κόπου της. Το πρόγραμμα αυτής της οικογένειας είναι ένα φυσιολογικό πρόγραμμα, που το ακολουθούν εκατομμύρια οικογενειών σ’ ολόκληρο τον κόσμο. Σηκώνονται όλοι κάθε πρωί, πηγαίνουν για δουλειά στα κτήματά τους κι επιβιώνουν από την παραγωγή τους.
Με τη δουλειά τους απολαμβάνουν όλα τα καλά του κόσμου. Έχουν ένα πλούσιο τραπέζι, όπου τρώνε όλοι μαζί κι απολαμβάνουν τα υλικά μέσα, τα οποία τους δίνουν τις ανέσεις που έχει ανάγκη ο σύγχρονος άνθρωπος. Με τον κόπο τους, δηλαδή, όχι μόνον επιβιώνουν, αλλά απολαμβάνουν και πολυτέλειες. Εκτός από την τροφή αποκτάνε κρεβάτια, τηλεοράσεις, τηλέφωνα κλπ.. Ό,τι απολαμβάνουν το απολαμβάνουν τίμια και με την εργασία τους. Αυτό δηλαδή που πρέπει να μείνει στον αναγνώστη είναι ότι όλοι αυτοί μηδενός εξαιρουμένου, ως μια τυπική οικογένεια, εργάζονται για να επιβιώνουν άνετα.
Όλοι μαζί δουλεύουν στα ιδιόκτητα κτήματά τους, όλοι μαζί αγωνίζονται, είτε για να τα προστατεύσουν είτε για να τ’ αυξήσουν και όλοι μαζί απολαμβάνουν στο σπίτι τους τούς καρπούς των κόπων τους. Κοπιάζουν δηλαδή όλοι μαζί κι απολαμβάνουν επίσης όλοι μαζί. Μέσα στην οικογένεια αυτήν υπάρχει ένας απαράβατος νόμος που ισχύει για όλους και λέει ότι: Όποιος δεν δουλεύει δεν απολαμβάνει. Όποιος δεν δουλεύει δεν τρώει. Όμως, από αυτόν τον απαράβατο νόμο προκύπτει μια επίσης απαράβατη συνέπεια, που λέει ότι όποιος κλέβει τιμωρείται.
Το να δουλεύεις δηλαδή υποχρεωτικά δεν μπορεί να γίνει νόμος. Δικαίωμα του καθενός είναι να μην δουλεύει. Αν βρει κάποιος τρόπο να συντηρεί το σώμα του χωρίς τροφή, είναι μέσα στα δικαιώματά του να μην δουλεύει. Όμως, από τη στιγμή που δεν έχει βρει αυτόν τον τρόπο και ταυτόχρονα επιβιώνει, υπάρχει πρόβλημα. Όταν τρως, χωρίς να δουλεύεις, σημαίνει ότι κλέβεις και άρα ότι αδικείς αυτούς που δουλεύουν. Αυτοί δηλαδή που “μυστηριωδώς” τρώνε, χωρίς να δουλεύουν, παραβαίνουν τον απαράβατο νόμο κι αντιμετωπίζονται από την οικογένεια των εργαζομένων αξιωματικά ως κλέφτες.
Έστω ότι αυτή η τυπική οικογένεια νοικοκυραίων έρχεται κάποια στιγμή μπροστά σε ένα δίλημμα. Ένας ξένος, φαινομενικά φτωχός κι αδύναμος, έρχεται και της χτυπά την πόρτα. Ένας ξένος, που της διηγείται τα βάσανά του και ισχυρίζεται ότι κακοί άνθρωποι κατέστρεψαν το σπίτι του και τον πέταξαν στον δρόμο. Ποια θα είναι η αντιμετώπισή του από την πλευρά της οικογένειας;
Χωρίς η οικογένεια αυτή να παραβεί κανέναν ανθρώπινο νόμο, θα μπορούσε να τον διώξει από την πόρτα της. Κανένας νόμος δεν υποχρεώνει τον άνθρωπο να βοηθήσει τον συνάνθρωπό του. Αυτό είναι καθαρά θέμα συνείδησης. Αν αυτή η οικογένεια είναι απλά καλή και η συνείδησή της φιλάνθρωπη, θα μπορούσε να τον ελεήσει και να τον στείλει στην ευχή του Θεού. Στην ιδανικότερη όμως περίπτωση τι θα έκανε; Θα του άνοιγε τις πόρτες και θα του φερόταν σαν να ήταν δικός της άνθρωπος. Θα του φερόταν σαν να ήταν ένα πραγματικό μέλος της.
Τι θα ήταν το λιγότερο που θα είχε ως υποχρέωση να κάνει αυτός ο άνθρωπος —αν είχε συναίσθηση της πραγματικότητας— μέσα στα πλαίσια της οικογένειας αυτής, που μόλις τον αποδέχθηκε σαν δικό της άνθρωπο; Το ελάχιστο, που θα μπορούσε να κάνει αυτός ο υπέρ του δέοντος ευνοημένος και τυχερός άνθρωπος, θα ήταν να μπει στο πρόγραμμα της οικογένειας. Θα ήταν να σεβαστεί τον απαράβατο νόμο, που όπως αναφέραμε πιο πάνω αφορά όλα της τα μέλη.
Δεν λέμε δηλαδή ότι, εξαιτίας της ευγνωμοσύνης, θα πρέπει να δουλεύει σαν δούλος, χωρίς να πληρώνεται και άρα χωρίς ν’ απολαμβάνει. Δεν λέμε να κοιμάται στα υπόγεια και να μην τρώει στο ίδιο τραπέζι με τους ιδιοκτήτες. Λέμε απλά ότι το λιγότερο, που θα έπρεπε ως λογικός άνθρωπος να κάνει, θα ήταν να ευθυγραμμιστεί με τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας, που είναι ιδιοκτήτες του σπιτιού και του κεφαλαίου.
Πόσο κάθαρμα, πόσο άθλιος μπορεί να είναι ένας τόσο τυχερός άνθρωπος, αν προσπαθήσει όχι μόνον να μην συμμετάσχει σε όλα αυτά που είναι υποχρεωτικά για τα φυσικά μέλη της οικογένειας, αλλά αντίθετα να προσπαθήσει να εκμεταλλευτεί αυτούς που τον φιλοξενούν; Όταν, με βάση τα συμφέροντα του, άλλες φορές παριστάνει τον ξένο και άλλες φορές τον αδερφό; Τι άνθρωπος είναι αυτός, αν, όταν όλη η οικογένεια ξυπνάει για να πάει στα χωράφια, αυτός ξαπλώνει με το επιχείρημα ότι ο ίδιος είναι ξένος και ότι τα χωράφια τής οικογένειας δεν τον αφορούν; Οι υποχρεώσεις της οικογένειας δηλαδή δεν τον αφορούν, γιατί θεωρεί τον εαυτό του ξένο.
Την ίδια ώρα όμως απολαμβάνει χωρίς ενοχές ό,τι καρπό αποφέρουν τα “ξένα” χωράφια. Χρησιμοποιεί χωρίς αναστολές τα τηλέφωνα, τις τηλεοράσεις και όλες τις υποδομές του σπιτιού με το επιχείρημα ότι και ο ίδιος είναι συγκάτοικος στο σπίτι αυτό. Το ακόμα χειρότερο είναι αυτό το οποίο συμβαίνει με την τροφή. Αυτός, περιφερόμενος όλη μέρα μέσα στο σπίτι, τρώει, όταν οι άλλοι δουλεύουν. Όταν στρώνεται το τραπέζι, κάθεται πρώτος και σηκώνεται τελευταίος. Είναι πάντα ξεκούραστος κι απολαμβάνει τα πάντα σε μεγαλύτερο βαθμό από τους υπόλοιπους, που φυσιολογικά γυρνούν κουρασμένοι στο σπίτι τους.
Αν είναι παντελώς άθλιος, όχι μόνον θ’ απολαμβάνει περισσότερο από τα μέλη της οικογένειας, αλλά θα τους εκμεταλλεύεται κιόλας. Αν μπορεί και κλέβει στην κουζίνα, θα μπορεί να εκβιάζει και να αδικεί τους εργαζόμενους, που κινδυνεύουν να μείνουν νηστικοί. Θα τους δίνει τροφή, “υποθηκεύοντας” τα κρεβάτια τους. Στηριζόμενος στην άμεση προτεραιότητα της τροφής, θ’ αρχίσει να γίνεται κυρίαρχος των δευτερευόντων αγαθών μέσα στο σπίτι. Μ’ αυτήν την τακτική είναι θέμα χρόνου να καταφέρει να κάνει τα πιο αδύναμα μέλη της οικογένειας “ενοικιαστές” μέσα στο ίδιο τους το σπίτι.
Υπάρχει ένας φυσιολογικός άνθρωπος, που ν’ ανεχθεί μια τέτοια κατάσταση; Ακόμα και ο ίδιος σου ο αδερφός να είναι, ακόμα κι αν δεν μπορείς να τον πετάξεις με τις κλωτσιές από την κοινή ιδιοκτησία, θα επιχειρήσεις τουλάχιστον να τον παρατηρήσεις, για να συμμορφωθεί. Αν αποτύχεις να τον συμμορφώσεις με τις παρατηρήσεις, είναι βέβαιον ότι θα επιχειρήσεις να το κάνεις έστω και με τη βία. Η βία είναι σχεδόν αναπόφευκτη, γιατί δεν μπορείς ν’ ανεχθείς έναν αμετανόητο, που με τις πράξεις του απειλεί το μέλλον των παιδιών σου. Αν δεν υπάρχει ούτε μ’ αυτήν τη συμπεριφορά η περίπτωση συμμόρφωσης, τότε αλλάζουν τα θεμελιώδη που αφορούν την οικογένεια.
Όταν τα μέλη μιας οικογένειας με τα ίδια δικαιώματα δεν μπορούν να συνυπάρξουν, τότε αλλάζουν τα βασικά δεδομένα που την αφορούν. Δεν αλλάζουν οι νόμοι που διέπουν τη λειτουργία της, αλλά χωρίζεται η ίδια η οικογένεια. Από τη μία οικογένεια προκύπτουν δύο, που η κάθε μία από αυτές ακολουθεί τους νόμους που τα μέλη τους θα προτιμήσουν. Σε μια τέτοια περίπτωση μοιράζεις την κοινή περιουσία στους δικαιούχους και από εκεί και πέρα ο καθένας ζει με το δικό του κεφάλαιο και βέβαια με τον δικό του κόπο.
Το να ασκήσεις βία δηλαδή εις βάρος των παρασίτων, ως τελευταίο μέτρο πριν τον χωρισμό της οικογένειας, δεν είναι κάτι το παράλογο, εφόσον τα παράσιτα σε φέρνουν στα όρια και με τη δραστηριότητά τους απειλούν το σύνολο της οικογένειας και όχι μόνον την περιουσία της. Όταν αυτά τα άσχημα μπορείς να τα εφαρμόσεις εις βάρος δικών σου ανθρώπων, εύκολα αντιλαμβανόμαστε ότι είναι πολύ ευκολότερο να εφαρμοστούν εις βάρος ξένων, τους οποίους μάλιστα τους έχεις ευεργετήσει.
Ανθρώπους που καταχράστηκαν τον ανθρωπισμό σου, ζουν εις βάρος των παιδιών σου και που μόνον που υπάρχουν και περιφέρονται μέσα στο σπίτι σου, σου υπενθυμίζουν το σφάλμα σου να δεχθείς να τους φιλοξενήσεις. Ένα σφάλμα που πληρώνει ολόκληρη η οικογένειά σου. Και καλά να έχεις τη δυνατότητα να συμμορφώσεις αυτόν που σε κλέβει. Τι γίνεται αν δεν έχεις αυτήν τη δυνατότητα; Υπάρχει τέτοια περίπτωση; Βεβαίως και υπάρχει.
Υπάρχει περίπτωση να μην είσαι απλά ένα θύμα μιας αχαριστίας, αλλά θύμα μιας πλεκτάνης με πολλές προεκτάσεις. Υπάρχει περίπτωση αυτός, που εμφανίστηκε σαν φτωχός και άστεγος ικέτης, να μην είναι μόνος του, αλλά να είναι μέλος μιας καλά οργανωμένης συμμορίας. Να είναι μέλος μιας συμμορίας, της οποίας τα μέλη κατ’ επάγγελμα παρουσιάζονται σαν άστεγοι και βασανισμένοι ικέτες και “τρυπώνουν” σε πολλά σπίτια νοικοκυραίων. Μέλη μιας συμμορίας, που έχει ως στόχο να ζει εις βάρος ανθρώπων οι οποίοι κοπιάζουν για την επιβίωσή τους.
Από τη στιγμή που υπάρχει τέτοια οργάνωση, εννοείται ότι υπάρχει και οργανωμένη συμπεριφορά. Τα μέλη μιας τέτοιας συμμορίας γνωρίζουν τι πρέπει να κάνουν, για να προστατεύουν τη δραστηριότητά τους. Μεταξύ τους αυτά τα μέλη έχουν ως κοινό στοιχείο το ότι ζουν εις βάρος των μελών της οικογενείας που τους φιλοξενεί. Όμως, σ’ ό,τι αφορά την ειδική συμπεριφορά τους μέσα στα σπίτια τα οποία τους φιλοξενούν, υπάρχει διαφοροποίηση. Μια διαφοροποίηση, που σχετίζεται άμεσα με την ισχύ της οικογένειας που τους φιλοξενεί.
Αυτό είναι πολύ λογικό, γιατί επηρεάζει τον ρόλο που θ’ αναλάβουν να παίξουν μέσα στην οικογένεια που είναι θύμα τους. Αυτός ο ρόλος είναι που επιτρέπει σ’ αυτούς την παρασιτική ζωή. Τι σημαίνει αυτό; Το εξής απλό: Αν τα παράσιτα ζουν σε ισχυρές οικογένειες, οι οποίες δεν έχουν πρόβλημα επιβίωσης, θέτουν ως στόχο τους να εκμεταλλεύονται τις φιλοδοξίες τους. Αν για παράδειγμα αντιληφθούν τη φιλοδοξία τους να εκμεταλλευτούν τους αδύναμους γείτονές τους, θα τους πουλάνε ιμπεριαλιστικές εκδουλεύσεις και θα δικαιολογούν με τον τρόπο αυτόν την παρασιτική τους παρουσία.
Αυτό είναι εύκολο να γίνει, γιατί μπορούν να εκμεταλλευτούν τα υπόλοιπα μέλη της συμμορίας τους. Έχουν αδέρφια μέσα σ’ αυτές τις αδύναμες οικογένειες, οι οποίες αποτελούν φιλόδοξους “στόχους” των ισχυρών. Τα αδέρφια τους ξέρουν εκ των έσω τι κατάσταση επικρατεί μέσα στην οικογένεια που τους φιλοξενεί και η οποία αποτελεί στόχο του ισχυρού. Γνωρίζουν ποιος είναι μαλωμένος με ποιον, πόσα χρωστάνε, ποιον έχουν ανάγκη, τι φοβούνται κλπ..
Όλα αυτά που συμβαίνουν μέσα στις οικογένειες των αδύναμων είναι εκμεταλλεύσιμα και ενδιαφέρουν τους ισχυρούς. Τα παράσιτα, δηλαδή, που θα φιλοξενούνται σε πλούσιες οικογένειες, θα εκμεταλλεύονται τις γνώσεις των αδερφών τους, που ζουν στις φτωχές. Με τον τρόπο αυτόν θα τους μετατρέπουν σε κατασκόπους, που θα υπηρετούν τα συμφέροντα των ισχυρών.
Αυτή η άνευ προηγουμένου πράξη αχαριστίας των παρασίτων απέναντι στους φτωχούς που τους φιλοξενούν είναι δεδομένη, γιατί φοβούνται. Επειδή γνωρίζουν καλύτερα από τον καθένα τον παρασιτικό τους ρόλο, γνωρίζουν ότι σε κάποια στιγμή θα οδηγήσουν την οικογένεια στην αντίδραση. Εκ των δεδομένων δηλαδή θέλει ένα παράσιτο να κάνει εκδουλεύσεις στους ισχυρούς, προκειμένου να το προστατεύσουν τη δύσκολη ώρα.
Όταν θα πάει δηλαδή αυτός που τον φιλοξενεί να του “σπάσει” το κεφάλι για την αχαριστία του, θα επέμβουν οι γείτονες με δήθεν ανθρωπιστικά επιχειρήματα. Με ανθρωπιστικά επιχειρήματα θα υπερασπιστούν τα συγκεκριμένα “ζώα” κι αν μπορέσουν —πάνω στην αναμπουμπούλα— θ’ αρπάξουν από την οικογένεια και κανένα χωράφι ή οτιδήποτε άλλο τους χρειάζεται.
Στο σημείο αυτό μπορεί να γίνει αντιληπτό πλήρως αυτό που αναφέραμε πιο πάνω περί του πονηρού “μαχαιριού” του σιωνιστικού ιμπεριαλισμού. Οι λαοί, κάθε φορά που επιχειρούν να τιμωρήσουν τους Εβραίους, “αυτοτραυματίζονται”. Επειδή οι ίδιοι αποτελούν τις πλειονότητες μέσα στα κράτη τους, υποτιμούν τόσο τους ίδιους τους Εβραίους όσο και το “μαχαίρι” τους. “Μαχαίρι” τους στην περίπτωση αυτήν είναι ο πλούτος τους και το “δίκιο” τους —σε νομικό μόνο επίπεδο και όχι σε ηθικό—.
Οι λαοί, υποτιμώντας τους Εβραίους, κάθε φορά που θυμώνουν νομίζουν ότι με λίγες “καρπαζιές” θα συμμορφώσουν τον κλέφτη. Υποτιμούν καί τον πλούτο τους αλλά καί τη φαινομενική “νομιμότητά” τους. Βλέπουν δηλαδή το “μαχαίρι”, αλλά το υποτιμούν. Αυτό που δεν γνωρίζουν είναι ότι αυτό το αστείο “μαχαιράκι” δεν είναι αυτό που φαίνεται. Αυτό το “μαχαιράκι”, που κρατάει δήθεν φοβισμένα και άτεχνα η τοπική ψευδοειρηνική εβραϊκή κοινότητα, που διατείνεται τον κοσμοπολιτισμό και την κοινωνική ανοχή, είναι η “μύτη” του παγκόσμιου σιωνιστικού “δόρατος”. Ενός “δόρατος” που ενεργοποιείται εις βάρος αυτού του οποίου θα επιχειρήσει να τιμωρήσει τους “φουκαράδες με το “μαχαιράκι”.
Αυτό το “δόρυ” ενεργοποιείται κάθε φορά που κινδυνεύει μια εβραϊκή κοινότητα, εφόσον η παγκόσμια εβραϊκή δύναμη θα σπεύσει να επηρεάσει τους πάντες εις βάρος αυτού που επιχειρεί να την περιορίσει. Εκμεταλλεύονται τους διωγμούς για την προπαγάνδα τους, σε σημείο να κινδυνεύσει από τους Εβραίους ακόμα κι ένα πραγματικά ισχυρό κράτος. Ένα κράτος, που θ’ αναγκαστεί από τους υπόλοιπους —ακόμα και με πόλεμο— να εξακολουθήσει να “φιλοξενεί” αυτούς που το κλέβουν.
Αν καταλάβει ο αναγνώστης το παράδειγμα με το φιλοξενούμενο “ρεμάλι”, μπορεί να καταλάβει την ουσία του εβραϊκού προβλήματος. Όπως οι φυσιολογικοί άνθρωποι δεν ανέχονται τους ανθρώπους-“παράσιτα” μέσα στα σπίτια τους, έτσι και οι λαοί δεν ανέχονται τους λαούς-“παράσιτα” μέσα στα κράτη τους. Ο λαός, που έχει κάνει την παρασιτική διαβίωση πραγματική επιστήμη, είναι οι Εβραίοι. Μια πραγματική συμμορία, που έχει κατορθώσει να εγκαταστήσει κοινότητές της σε όλα τα ανεπτυγμένα κράτη του δυτικού κόσμου. Κοινότητες, που συστηματικά λειτουργούν υπέρ των συμφερόντων των ισχυρών και εις βάρος των λαών που τους φιλοξενούν.
Αντιλαμβανόμαστε δηλαδή ότι το εβραϊκό πρόβλημα δεν είναι μειονοτικό πρόβλημα κάποιων μεμονωμένων λαών, όπως είναι για παράδειγμα οι Παλαιστίνιοι για τους Ισραηλινούς ή οι Ιρλανδοί για τους Βρετανούς. Το εβραϊκό πρόβλημα είναι πρόβλημα της παγκόσμιας κοινωνίας. Οι Εβραίοι είναι μόνιμη απειλή για το σύνολο του κόσμου. Αυτό συμβαίνει, γιατί, προκειμένου να επιβιώσουν, “ανακατεύουν” τους λαούς, δημιουργώντας εντάσεις.
Για να λειτουργήσουν παρασιτικά στο σύνολο των χώρων, κάνουν εκδουλεύσεις στους εκάστοτε κυρίαρχους ιμπεριαλιστές. Τους τελευταίους αιώνες έχουν γίνει “δουλικά” των Αγγλοσαξόνων και με τις “πλάτες” τους εξακολουθούν να φέρονται ιμπεριαλιστικά εις βάρος των λαών που έχουν την ατυχία να τους φιλοξενούν. Εκμεταλλεύονται τις συγκρούσεις συμφερόντων των εθνικών κρατών κι εξασφαλίζουν την επιβίωσή τους. Όχι μόνον κλέβουν τους λαούς μέσα στα ίδια τους τα κράτη, αλλά τους βάζουν σε περιπέτειες, προκειμένου να εξακολουθούν να τους κλέβουν.
Λειτουργούν όπως μια άστεγη παρασιτική οικογένεια, που μέλη της φιλοξενούνται σε όλα τα σπίτια μιας γειτονιάς. Λειτουργούν όπως ένας κουτσομπόλης-“ηθικολόγος”, που με τις σπιουνιές του βάζει τους γείτονες να μαλώνουν, για να κλέβει με ασφάλεια στο διάστημα που αυτοί μαλώνουν μεταξύ τους. Ο χαφιές “γλείφει” και κατηγορεί με βάση τα συμφέροντά του. Συντηρεί την ένταση, για να περνάει απαρατήρητος και να μην προκαλεί με τη δραστηριότητά του.
Δημιουργεί εχθρότητες, που οι εντάσεις οι οποίες προκαλεί οδηγούν στην υποβάθμιση της σημασίας της δικής του παρασιτικής δραστηριότητας. Εξαιτίας του οι οικογένειες της γειτονιάς δεν λύνουν τα εσωτερικά τους προβλήματα —μεταξύ των οποίων είναι και η δική του περίπτωση—, παρά “μπλέκουν” σε περιπέτειες με εξωτερικούς εχθρούς. Αυτό συμφέρει τον σπιούνο, γιατί συνήθως είναι φιλοξενούμενος και άρα “εσωτερικό” πρόβλημα για τις οικογένειες αυτές.
Δεν ήταν δηλαδή οι Γερμανοί τρελοί ή ανεγκέφαλοι, που σε κάποια στιγμή μίσησαν τους Εβραίους και τους έστειλαν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Ως λαός τους φιλοξενούσαν και φυσιολογικό είναι να τους παρακολουθούν στις δραστηριότητές τους. Σε κάποια στιγμή έφτασαν στα όρια και οι ναζιστές αυτά τα όρια εκμεταλλεύτηκαν.
Οι ναζιστές, δηλαδή, δεν ήταν οι πονηροί, που κατάφεραν και έπεισαν τον “αφελή” γερμανικό λαό να μισεί τους Εβραίους. Οι ναζιστές απλά αυτό το υπάρχον μίσος εκμεταλλεύτηκαν. Ήταν οι “σκληροί” της γερμανικής οικογένειας, που ανέλαβαν να πλακώσουν στο ξύλο ή να πετάξουν έξω με τις κλωτσιές αυτόν που ολόκληρη η οικογένεια αντιλαμβανόταν ως παράσιτο.
Επιλεξτε να γινετε οι πρωτοι που θα εχετε προσβαση στην Πληροφορια του Stranger Voice
Greek