Πολιτικό αδιέξοδο με παγκοσμιοποιητική διέξοδο

Όταν όλος ο κόσμος θα αποδεχθεί παρέμβαση τύπου Αιγύπτου…

Οι ένοπλες δυνάμεις της Αιγύπτου ανέλαβαν την διακυβέρνηση της χώρας με τον ανώτατο δικαστή να ορίζεται προσωρινός πρωθυπουργός. Οι ισλαμιστές χρησιμοποιήθηκαν από τους Αμερικανούς, προκειμένου να ανατραπεί ο Μουμπάρακ το 2011, και, καθώς δεν έβρισκαν λύσεις για την διακυβέρνηση της Αιγύπτου, επικράτησε η παλιά δοκιμασμένη συνταγή της εθνικιστικής εσωστρέφειας του στρατού, ο οποίος λογικά θα περιμένει να παραδώσει την εξουσία στην κατάλληλη για τα παγκόσμια συμφέροντα κυβέρνηση.

Παντού πολιτικά αδιέξοδα σε μια περίοδο τεταμένων σχέσεων Ευρώπης και Αμερικής λόγω των αποκαλύψεων Σνόουντεν, οι οποίες διαταράσσουν την δημιουργία της διατλαντικής ελεύθερης ζώνης συναλλαγών. Πολιτικοί και οικονομολόγοι αδυνατούν να δώσουν λύσεις. Στην Πορτογαλία παραιτούνται υπουργοί, αυξάνοντας τις ανησυχίες για την κρίση χρέους στην Ευρωζώνη.

Εξεγέρσεις παντού και ταυτόχρονα! Ο κόσμος απεγνωσμένος, δίχως να γνωρίζει όμως τι επακριβώς θέλει, συμβιβαζόμενος απλά με τον ρου των κατευθυνόμενων γεγονότων, ζητωκραυγάζοντας με την οποιαδήποτε εναλλακτική «λύση» του προσφέρεται, όπως συνέβη στην Αίγυπτο.

Στην Τουρκία τώρα, τους εκεί ισλαμιστές δεν χαροποίησαν καθόλου οι εξελίξεις στην Αίγυπτο εν αντιθέσει με την αντιπολίτευση, η οποία θα ήθελε το ίδιο να συμβεί και στην γείτονα. Με την «καθαίρεση» του Μόρσι η Άγκυρα έχασε έναν πολύ καλό σύμμαχο και το όραμα του νέο-οθωμανισμού δέχτηκε άλλο ένα καθοριστικό πλήγμα.

Προφανώς τα διεθνή συμφέροντα δεν επιθυμούν, ειδικά στην παρούσα φάση, μεγαλοϊδεατισμούς. Η προώθηση των παγκόσμιων σχεδίων στην ευρύτερη περιοχή της Μεσογείου προϋποθέτει εσωστρεφείς και υπάκουες κυβερνήσεις χωρίς μακρόπνοες στρατηγικές. Η «Αραβική Άνοιξη» προετοίμασε τον δρόμο δυτικού «εκδημοκρατισμού» των αραβικών χωρών της Μεσογείου και τώρα στην άλλη μεριά του Ατλαντικού κοιτούν την επόμενη μέρα. Μοναδικό ανοικτό θέμα αυτό της Συρίας.

Είναι τόσο πασιφανές πλέον πως οι εξελίξεις τρέχουν για συγκεκριμένο σκοπό. Η αδυναμία των πολιτικών να δίνουν βιώσιμες λύσεις σε συνδυασμό με τις κοινωνικές εκρήξεις, φέρνουν όλο και πιο κοντά την «ανάγκη» δημιουργίας παγκόσμιου κράτους, όπου όλοι «ειρηνικά» θα «εργάζονται» για την «ευημερία» των «πολιτών του κόσμου». Οι αποτυχίες όμως θα διαδέχονται η μία την άλλη, έως να πιστέψουμε ότι η δημοκρατία «μας κάνει κακό» τελικά.

Τότε όλοι θα αποδεχθούν πρόθυμα παρέμβαση τύπου Αιγύπτου, επευφημώντας τον όποιο/ους ηγέτη/ες θα τους παρέχει/ουν «δουλειά», τροφή (μεταλλαγμένα τρόφιμα), σύστημα υγείας (εμβόλια), ασφάλεια (παγκόσμια πολυεθνική αστυνομία) και τόσα άλλα αγαθά που καιρό τώρα βρίσκονται στα σκαριά και λίγοι «γραφικοί» τους δίνουν σημασία και ενημερώνουν τους υπόλοιπους, προκειμένου κανείς να μην ισχυριστεί μετά «δεν γνώριζα».