Ποια ιστορια του κοσμου μπορει να ειναι αληθινη ;

Θα παραθέσω ένα ακόμα στοιχείο από τις γνώσεις των προγόνων μας για τη Γη. Είναι λίγο μεγάλο αλλά νομίζω ότι αξίζει τον κόπο να το διαβάσει όποιος δεν το γνωρίζει. Την καταπληκτική περιγραφή της Γης από το Σωκράτη στον διάλογο του Πλάτωνα "Φαίδων" !

Ας δούμε τι λέει το αρχαίο κείμενο και σε παρένθεση η Νεοελληνική απόδοση (για όσους δεν έχουν την τύχη να κατανοούν τα αρχαία Ελληνικά γιατί του στέρησαν αυτή τη δυνατότητα οι προδότες που μας κυβερνούν):

«…Εισί δε πολλοί και θαυμαστοί της γης τόποι, και αυτή ούτε οία ούτε όση δοξάζεται υπό των περί γης ειωθότων λέγειν, ως εγώ υπό τινός πέπεισμαι…».
(…Υπάρχουν πολλοί και θαυμαστοί τόποι της γης, και αυτή (η Γη) δεν είναι ούτε τέτοια ούτε τόση όπως νομίζεται από αυτούς που περί της γης συνηθίζουν να ομιλούν, όπως εγώ από κάποιον έχω πεισθεί…)

«…Πέπεισμαι τοίνυν, η δ’ ος, εγώ ως πρώτον μεν, ει έστιν εν μέσω τω ουρανώ περιφερής ούσα, μηδέν αυτή δειν μήτε αέρος προς το μη πεσείν μήτε άλλης ανάγκης μηδεμιάς τοιαύτης…Πρώτον μεν, η δ’ ος, τούτο πέπεισμαι…».
(…Έχω πεισθεί από κάποιον, λοιπόν, εγώ ότι πρώτον μεν, εάν βρίσκεται (η Γη) στο μέσον του ουρανού όπως είναι σφαιρική, δεν έχει ανάγκη ούτε αέρος για να μην πέσει ούτε έχει ανάγκη άλλης τέτοιας υποστήριξης…Πρώτον μεν, λοιπόν, γι’ αυτό έχω πεισθεί…)

«…Έτι τοίνυν, έφη, πάμμεγά τι είναι αυτό, και ημάς οικείν τους μέχρι Ηρακλείων στηλών από Φάσιδος εν σμικρώ τινί μορίω, ώσπερ περί τέλμα μέρμηγκας ή βατράχους περί την θάλατταν οικούντας, και άλλους άλλοθι πολλούς εν πολλοίς τοιούτοις τόποις οικείν…».
(…Ακόμα (έχω πεισθεί) από κάποιον, είπε (ο Σωκράτης), ότι είναι τεράστιο πράγμα αυτό (η Γη), και εμείς που κατοικούμε από την Φάσιδα μέχρι τις Ηράκλειες στήλες, (κατοικούμε) σε κάποιο μικρό κομμάτι (της Γης), όπως γύρω από μια λιμνούλα τα μερμήγκια και οι βάτραχοι, γύρω από την (Μεσόγειο) θάλασσα κατοικούμε, (και υπάρχουν) και άλλοι (λαοί) κάπου αλλού πολλοί που σε πολλούς παρόμοιους τόπους κατοικούν…)

Συνεχίζοντας την περιγραφή της Γης, ο Σωκράτη, μας λέει ότι στη Γη έχουν μαζευτεί νερά, αέρας, ομίχλη κλπ., αλλά η ίδια βρίσκεται καθαρή μέσα στον καθαρό ουρανό στον οποίο υπάρχουν τα άστρα (…καθαράν εν καθαρώ κείσθαι τω ουρανώ εν ώσπερ εστί τα άστρα…) και λέγεται αιθέρας. Ο ουρανός που βλέπουμε από την επιφάνεια της Γης δεν είναι ο πραγματικός ουρανός αλλά ο αέρας που περιβάλει τη Γη (…τον αέρα ουρανόν καλείν…). Εμείς λόγω αδυναμίας και βαρύτητας (…υπ’ ασθενείας και βραδυτήτος) δεν μπορούμε να φθάσουμε στο τελευταίο σημείο που υπάρχει αέρας (…διεξελθείν επ’ έσχατον αέρος…). Για να φθάσει κάποιος στην άκρη του αέρος (…επ’ άκροι έλθει…) πρέπει να έχει φτερά για να πετάξει, και τότε αν μπορέσει να αντέξει (…ει η φύσις ικανή είη ανέχεσθαι…) τότε θα δει τον αληθινό ουρανό, το αληθινό φως και την αληθινή Γη (…ο αληθώς ουρανός και το αληθώς φως και η ως αληθώς γη…).

Και φθάνουμε στο κρίσιμο σημείο. Ο Σωκράτης λέει στους συνομιλητές του (απευθυνόμενος στον μαθητή του Φιλόσοφο από τη Θήβα Σιμμία) ότι έφθασε η ώρα για να τους πει ένα μύθο για το πώς φαίνεται η Γη κάτω από τον καθαρό ουρανό:

Αρχαίο κείμενο:
Ι. ΙΧ. «Λέγεται τοίνυν, έφη, ώ εταίρε, πρώτον μεν είναι τοιαύτη η γη αυτή ιδείν, ει τις άνωθεν θεώτο, ώσπερ αι δωδεκάσκυτοι σφαίραι, ποικίλη, χρώμασι διειλημμένη, ων και τα ενθάδε είναι χρώματα ώσπερ δείγματα, οις δη οι γραφείς καταχρώνται. Εκεί δε πάσαν την γην εκ τοιούτων είναι, και πολύ έτι εκ λαμπροτέρων και καθαροτέρων ή τούτων. την μεν γαρ αλουργή είναι και θαυμαστήν το κάλλος, την δε χρυσοειδή, την δε όση λευκή γύψου ή χιόνος λευκοτέραν, και εκ των άλλων χρωμάτων ξυγκειμένην ωσαύτως, και έτι πλειόνων και καλλιόνων ή όσα ημείς εωράκαμεν. Και γαρ αυτά ταύτα τα κοίλα αυτής, ύδατός τε και αέρος έκπλεα όντα, χρώματός τι είδος παρέχεσθαι στίλβοντα εν τη των άλλων χρωμάτων ποικιλία, ώστε εν τι αυτής είδος ξυνεχές ποικίλον φαντάζεσθαι».

Συνεχίζεται….

++++++++++++