Παρο-οιμίες!

Έ, εφ’ όσον μιλάμε γιά την Πάρο, σήμερα αδελφοί μου θα μιλήσουμε με παρο-οιμίες! 🙂

Παρένθεση: Με παραξενεύει τα μάλα, που (τους τελευταίους έξι μήνες περίπου) το ιστολόγιο του οικοδεσπότη έχει κατάληξη .gr – δείγμα ότι ο αγαπητός Μποτίλιας το έφτιαξε από την Ελλάδα. Εκτός κι αν το βλέπω έτσι εγώ, ή όποιος συνδέεται από Ελλάδα μ’ αυτό. Εάν το έφτιαχνε από Γερμανία, με τις απ’ την περασμένη Άνοιξη ρυθμίσεις της Γκούγκλ, θα είχε κατάληξη .de .
Ποιά η σημασία όλων αυτών; Μα, γιά να ξέρω πόσο ανοιχτά θα μιλήσω, και γιά μην έχει τραβήγματα ο οικοδεσπότης με τίποτε εισαγγελείς – τύπου εισαγγελέα Σύρου. (Σαν πολλές χάρες δεν έκανες στους σατανιστές, ρε “λειτουργέ”; Γιατί; Τους χρωστάς τίποτε; Ή, μήπως, όταν ανέλαβες υπηρεσία, ορκίστηκες στον σατανά; Ή μήπως σε πληρώνει ο σατανάς, κι όχι ο Έλληνας φορολογούμενος; )
Πάντως, υπάρχει λύση: εξαγωγή ιστολογίου (στον σκληρό δίσκο), κατάργηση ιστολογίου, ξαναφτιάξιμο του ίδιου ιστολογίου -δηλ. με το ίδιο όνομα, bostopel- από Γερμανία, εισαγωγή ιστολογίου (από τον σκληρό δίσκο), και ούτε γάτα, ούτε ζημιά. Η όλη διαδικασία κρατάει το πολύ κανένα εικοσάλεπτο.

Εδώ οι Γότθοι δεν παρέδωσαν τον Χριστοφοράκο στους εγχώριους εισαγγελείς, σιγά μην παραδώσουν τον οικοδεσπότη! LOL!!! Να προς τί η όλη κουβέντα.

Οία η μορφή, τοιάδε και η ψυχή.

Η φάτσα του ανδρός ξενοδιώκτου ευρίσκεται εδωνανάς. Αν ζητάτε τη γνώμη μου περί του ατόμου του, γιά ιεροψάλτη σ’ εκκλησία δεν τον κόβω. Χλωμό. Ούτε γιά εθνίκι (με την καλή έννοια), πχ να διαβάζει τα κατορθώματα των ηρώων στην Ιλιάδα, και να δακρύζει από συγκίνηση.

(Εδώ ακούγεται οχλαγωγία απ’ τους αναγνώστες:

– Άντε τέλειωνε, ρε Εργοδότ’! Μας έπρηξες!

Άααα, γιά να σας πω! Άμα περιμένετε ν’ ακούσετε μπινελίκια, ο κορυφαίος στο υβρεολόγιο είναι ο Μάρκο ντέ Σάντ, κι εγώ δεν τολμώ να συγκριθώ μαζί του! Το πολύ-πολύ από μένα ν’ ακούσετε κανένα “σκατοζμπρώχτης”, ή “πρεζέμπορος”. Τετριμμένα πράγματα. Γι’ αυτό, να κάνετε υπομονή μαζί μου!)

Όλ’ αυτά τα είπα, επειδή η Πάρος διαθέτει αφ’ ενός την Εκατονταπυλιανή, κι αφ’ ετέρου ένα συμπαθέστατο αρχαιολογικό μουσειάκι, με το “Πάριο χρονικό” (μέρος αυτού, γιά να είμαστε ακριβείς). Συν το περίφημο ημιδιαφανές παριανό μάρμαρο, που στην αρχαιότητα άφηνε το φώς να περνάει μέσα απ’ τα δάχτυλα των αγαλμάτων των θεών. Αλλά μπάαα… απ’ την ενασχόληση με υψηλές αξίες, σαφώς ευκολώτερο πράγμα είναι η αρριβίστικη παροχή τουριστικών υπηρεσιών.
Όθεν, ο λεγάμενος ξενοδιώκτης ευκόλως αποδεικνύεται …πακιστανικών προδιαγραφών: εάν, δηλαδής, δεν ήταν αυτός ο Αχμέτ Σκατάς να κάνει το έγκλημα, θα μπορούσε κάλλιστα να είναι φυσικός αυτουργός ο ξενοδιώκτης.

Είχα γνωρίσει στον Στρατό δυό-τρεις παρεμφερείς τυπάδες. Παιδιά των λεγομένων “τουριστικών” περιοχών της χώρας. Θρασείς και κουτοπόνηροι – κι από μόρφωση, γιά τον γάϊδαρο καβάλα. Με το ζόρι να τελειώσουν το Λύκειο. Αλλά απ’ τ’ άλλα, τα (εντός ή εκτός εισαγωγικών) απαγορευμένα, δόξα σοι ο Γιαραμπής! Απ’ τα οχτώ τους οινόπνευμα με τις κανάτες, απ’ τα δεκατρία-δεκατέσσερα μαύρο, απ’ τα δεκαέξι τίποτε σιτεμένες τουρίστριες, και λίγο αργότερα παροχή -χμ- εξυπηρετήσεων μέχρι και σε αδερφές.
Όταν τους ρώτησα αν σιχαινόντουσαν, χαμογέλασαν και είπαν: “- Εμπειρία, ρέ! Και βγάλαμε και φράγκα!” (Αναρωτιέμαι τί είδους γυναίκες τους παντρεύτηκαν, αλλά δεν μ’ απασχολεί και ιδιαιτέρως. Όπως αναρωτιέμαι και τί θα λέγανε, αν η τυχούσα αδερφή αποδεικνυόταν χεροδύναμη, κι επάνω στις ομοφυλοφυλικές κάψες -πώς να το πώ ευγενικά;- ανέστρεφε την “εμπειρία”. Αλλά ούτε κι αυτό με απασχολεί ιδιαιτέρως.)

Κι όλα τα παραπάνω, υπό την κάλυψη αθλίων τουριστικών υπηρεσιών: απ’ τα μικράτα τους σερβιτόροι (άπλυτοι) στην οικογενειακή ταβέρνα, “ρεντρούμηδες” με Αγγλικά του κώλου, κτλ κτλ. Πώς, λοιπόν, σε τέτοια άτομα το εύκολο χρήμα να μη δημιουργήσει θράσος, και την αντίληψη πως τα πάντα είναι δυνατά και τα πάντα επιτρέπονται!

Εν συνόψει: Αλητεία, εύκολη ζωή, εύκολο χρήμα – τόσο, που οι εισπράξεις τριών μηνών της τουριστικής σαιζόν έφταναν και περίσσευαν (μέχρι και καμιά δεκαετία πίσω από σήμερα) να καλύψουν τα έξοδα μιάς παρόμοιας “χύμα” ζωής τον χειμώνα στα μεγάλα αστικά κέντρα, κυρίως στην Αθήνα. (Αν αναρωτιέστε ποιοί πάνε στα σκυλάδικα και πετάνε δεκάδες πανέρια με γαρύφαλλα -κλεμμένα απ’ τα νεκροταφεία- στις “φίρμες”.)
Υπάρχει, βέβαια, κι η ιστορική ειρωνεία: το φαινόμενο να δουλεύεις τρεις μήνες, γιά να έχεις να ζήσεις άνετα τους υπόλοιπους εννέα, είχε παρουσιαστεί γιά μία και μοναδική φορά τον …Μεσαίωνα! Τέτοιες αμοιβές και τέτοια περίοδο εργασίας είχαν μονάχα οι χτίστες των καθεδρικών ναών!!! (Τ’ ακούς αυτά, έρμε “Μποτίλια”, που παιδεύεσαι με τ’ς αδήλωτ’ Ρουμάν’ και τη γραφειοκρατία των Γότθων; )

Όμως…

Όταν χορτάσ’ η ψείρα, βγαίνει στον γιακά!

Ωραία (; ) όλ’ αυτά, αλλά δεν διαιωνίζονται επ’ άπειρον – και υπάρχουν σοβαροί λόγοι γι’ αυτό. Ο άνθρωπος μεγαλώνει, τα μυαλά αλλάζουν, οι ανάγκες (πραγματικές ή φανταστικές) επίσης, οι επιθυμίες το ίδιο. Έτσι, ο κάποτε ρυπαρός γκαρσονάκος και συλλέκτης -πρωκτικών- “εμπειριών” αναβαθμίζεται!
Σε πρώτη φάση, αναλαμβάνει την ταβέρνα του πατέρα του ο ίδιος (ο γέρος στη σύνταξη γάρ). Παράλληλα, αντιλαμβάνεται ότι μπορεί να εισπράττει και κατά τη διάρκεια του χειμώνα, όχι μόνο να ξοδεύει – κι έτσι, επενδύει τα καλοκαιρινά χρήματα πχ σε κατάστημα. Σ’ ένα ρουχάδικο. Ή, ακόμη καλύτερα, σε αλυσίδα παρεμφερών καταστημάτων, σε διάφορα μέρη. Επίσης, αντιλαμβάνεται πως οι κοινωνικές πόρτες ανοίγουν ευκολώτερα, αν ενταχθεί σε μία ομάδα – ξεκινώντας από κομματόσκυλο.

Να μην τα πολυλογούμε, το ένα φέρνει τ’ άλλο… και οι παλιές συνήθειες, αν και πάντα παραμένουν ριζωμένες, αλλάζουν δραστικά μορφή. Το χασίς γίνεται κόκα (η οποία, πωλούμενη, προσπορίζει και αρκετό παραδάκι), οι ταβέρνες και τα καταστήματα γίνονται “επενδύσεις” (καταθέσεις, ομόλογα, μετοχές, και λοιπά κωλόχαρτα εβραίϊκων εμπνεύσεων), και η βυθομέτρηση απευθυσμένων διά φυσικού εργαλείου δεν αφορά πλέον τον τυχόντα κίναιδο πτωχομπινέ πχ οδηγό λεωφορείου εξ Ολλανδίας, αλλά τις κωλοτρυπίδες του “καλού κόσμου”.
Κι επειδή ο “καλός κόσμος” θέλει και τη διακριτικότητά του, αναβαθμίζονται αναγκαστικά και οι ξενοδιωκτικές υπηρεσίες του βυθομετρούντος. Μόνον επιλεγμένοι πελάτες κλείνουν δωμάτιο πλέον! Γιά τον κάθε άσχετο που θα τηλεφωνήσει, “είμαστε πλήρεις”.

Φυσικά, το χρήμα που ρέει στα ταμεία, αποκτά τώρα αρκετά ακόμη μηδενικά προ υποδιαστολής.

Ό,τι δει η κυρά, γυρεύ’!

Εδώ χρειάζεται να κάνω μία εκτεταμένη παρέκβαση, γιά να σας μιλήσω γιά τα ναρκωτικά.

Όχι γενικώς και αορίστως, αλλά γιά το ότι τα ναρκωτικά αποτελούν αναπόσπαστο μέρος της κουλτούρας των λαών.

Πώς αυτό; Μα, επειδή το ανθρώπινο μυαλό εκ φύσεως έχει απόλυτη ανάγκη να δουλεύει -κατά περιόδους- σε διαφορετικές ταχύτητες απ’ όσο η συνηθισμένη! Και πιό γρήγορες, και πιό αργές. Δεν βλέπετε, πχ, που κοιμόμαστε οκτώ ώρες κάθε 24ωρο; Αν, λοιπόν, το μυαλουδάκι μας δεν αλλάζει ταχύτητα πότε-πότε, θα κλατάρει!

Γνωρίζοντας το παραπάνω γεγονός, οι εκάστοτε εξουσίες όχι μόνο δεν το απαγόρευσαν, αλλά το ενθάρρυναν. Μονάχα που κάθε πολιτισμός έχει το ναρκωτικό που του ταιριάζει – ενώ όλα τα υπόλοιπα απαγορεύονται διά ροπάλου!
Η Δύση, πχ, έχει το οινόπνευμα. Η Εγγύς Ανατολή έχει το χασίς. Και δικαιολογημένα: άμα πιείς οινόπνευμα και φας χοιρομέρια σε θερμοκρασίες 45 βαθμών Κελσίου μέσα στην έρημο, λίαν συντόμως θα δεις τ’ αγγελούδια από κοντά. Εξ ου και οι θρησκευτικές απαγορεύσεις, του τύπου “το γουρούνι είναι ρυπαρό ζώο”, κτλ κτλ. Αντίθετα, άντε κάτσε νηστικός πχ στη Γερμανία χειμωνιάτικα, να τη βγάλεις μονάχα με μιά χούφτα αποξηραμένους χουρμάδες και λίγη φούντα.
Η Ελλάδα, τώρα, επειδή είναι σταυροδρόμι, είναι ειδική περίπτωση: είμαστε -μπορώ να πω- οινόπνευμα 80%, χασίς 20%, με ένα 5%-10% του πληθυσμού να τα λαμβάνει και τα δύο. Αν και, επειδή “ανήκομεν εις την Δύσιν”, το χασίς επισήμως απαγορεύεται.

Στα πλαίσια αυτά, λογικό είναι και άλλοι λαοί να έχουν διαφορετικά ναρκωτικά – ταιριασμένα στην ψυχοσύνθεσή τους, και συνήθως προερχόμενα από φυτά αυτοφυή στην περιοχή κάθε λαού. Με μία σημαντική διαφορά: μερικές τέτοιες ουσίες είναι διεγερτικές του νού, αλλά στην εγχώρια αστυνομικού και δημοσιογραφικού τύπου ορολογία τσουβαλιάζονται μαζί με το χασίς ή το όπιο ως “ναρκωτικές”. Βλακεία και αγραμματωσύνη, βεβαίως, διότι “ναρκωτικό” σημαίνει “κοιμιστικό”. Ο καφές, ας πούμε, δεν είναι “ναρκωτικό”, παρά το ότι δημιουργεί εθισμό, συμπτώματα στέρησης, κτλ.

Ένα τέτοιο “ναρκωτικό” ( διεγερτικό του νου), λοιπόν, είναι και η κόκα, η γνωστή σκόνη του “καλού κόσμου”. Μπορεί να τη συνηθίζουν σε τίποτε κόττερα αγκυροβολημένα στη Μύκονο, αλλά η πατρίδα της είναι τα υψίπεδα των Άνδεων.

Ακόμη κάτι: οι παλαιοί λαοί και πολιτισμοί λάμβαναν τα “ναρκωτικά” τους μέσα σε καθορισμένο λαογραφικό πλαίσιο (συνήθως σε γιορτές), και σε καθορισμένη δοσολογία. Λίγο και καλό! Όχι γιά χόρταση! Και συνήθως υπό την καθοδήγηση μιάς αρχηγικής φυσιογνωμίας, πχ του σαμάνου ή του μάγου της φυλής, ή του σοφού πρωτόγερου, κτλ.
Αντίθετα, σήμερα έχει επικρατήσει παγκοσμίως η γκανγκστερική αμερικάνικη αντίληψη του: “- Σου κολλάω το πιστόλι στο κεφάλι, φέρε τα λεφτά εδώ και τώρα!” Τ’ αγαθά δεν κτώνται κόποις, αλλά …πιστόλεσιν! 🙂 Ο κόπος είναι γιά τα κορόϊδα. Κι αυτή η αντίληψη, δυστυχώς, έχει μολύνει τα πάντα. (Μαζί και τα δικά μας τα ξυπνοπούλια, που πάνε να πάρουνε πτυχία παπαγαλίζοντας τα “sos” θέματα.) Έτσι, ο δυτικός “πολιτισμένος” απλά αναρωτιέται πχ τί έχουν τα φύλλα της κόκας και φέρνουν (τουλάχιστον) ευφορία. Κάνει, λοιπόν, τις χημικές του αναλύσεις, βρίσκει τη δραστική ουσία, την παράγει ή την απομονώνει,… και την καταπίνει με τους τόνους! Τσάκ-μπάμ καταστάσεις, και σιγά μην κάτσει να περιμένει τη γιορτή της Πατσαμάμα, γιά να μασουλήσει κανένα φυλλαράκι, χορεύοντας μαζί με ρυπαρούς ιθαγενείς.

Εδώ πρέπει να ξεκαθαρίσω ότι αυτού του τύπου οι ουσίες (πχ κόκα, μεσκάλ) δεν είναι απλά “ευφορικές”, όπως γράφουν μερικοί (πιό ψαγμένοι) συγγραφείς. Όντως φέρνουν σημαντικά αποτελέσματα, όντως διεγείρουν το μυαλό σε επίπεδα πρωτόγνωρα και ικανότητες φανταστικές, πχ να μη δεσμεύεται από περιορισμούς χώρου και χρόνου, να βλέπει πρόσωπα στην άλλη άκρη του πλανήτη και πράγματα απ’ το μέλλον. Επ’ αυτών, διαβάστε πχ το “Οι πύλες της αντίληψης” του Άλντους Χάξλυ (σύνδεσμος 1, σύνδεσμος 2). Ή, διαβάστε γιά τη ζωή του Άλμπερτ Χόφμανν (σύνδεσμος 1, σύνδεσμος 2), του ανθρώπου που ανακάλυψε το LSD. Ή, διαβάστε εκείνη την ιστορία με τον Σέρλοκ Χόλμς, όπου αυτός στα γεράματά του κάνει ένεση κοκαΐνης (κάπου το 1895 η κοκαΐνη ήταν ακόμη νόμιμη), μπας και πάρει ενδιαφέρουσες στροφές το μυαλό του, διότι: “- Ούτε ένα έγκλημα της προκοπής δεν γίνεται πιά, αγαπητέ Γουώτσον!”

Αλλ’ απαιτούν έλεγχο, οι ρημάδες! Άνευ ελέγχου, απλά καταστροφή!

Όμως, είπαμε: “τα θέλουμε όλα, τα θέλουμε εδώ και τώρα!” Κι έτσι, αναρωτιέμαστε:

Τί γυρεύ’ η αλεπού στο παζάρι;

Εφ’ όσον ο “καλός κόσμος” δεν (θέλει και δεν) έχει ιδέα από ξένους πολιτισμούς, λαογραφίες, καταστάσεις του νου, υψηλά επίπεδα έμπνευσης, και τα ρέστα, τότε τί στην ευχή τη θέλει την κόκα; Άμα είναι να “τη βρει”, το οινόπνευμα και το σέξ μαζί επαρκούν και με το παραπάνω.

Όπως επίσης αναρωτιέμαστε πού πάει το πράγμα, με το προφανές συμπέρασμα προηγούμενης σχετικής ανάρτησης του οικοδεσπότη, ότι η άτυχη μικρή δεν έπεσε θύμα σεξουαλικού εγκλήματος (αφού -κατά ιατροδικαστή- είναι ακόμη παρθένα), αλλά έπεσε θύμα ανθρωποθυσίας… την οποία λυτοί και δεμένοι (μαζί και ο εισαγγελέας Σύρου) βάλθηκαν να συγκαλύψουν.

Άααα, εδώ, αγαπητοί, τα πράγματα ζορίζουν!

Οι απαντήσεις στα ανωτέρω ερωτήματα είναι δύο. Την πρώτη μας τη δίνει έτοιμη το -θρυλικό πιά- βιβλίο: “Ο θαυματουργός ψίθυρος του Ερμή”, προς το τέλος του, όπου ένας από τους ήρωες της ιστορίας έρχεται σε άμεση επαφή με τον οξαποδώ, γιά να αισθανθεί μία τρομερή ευφορική ηδονή.
Αυτό ακριβώς επιδιώκει ο “καλός κόσμος”, όταν καταπίνει την κόκα με τους τόνους: την ανείπωτη ευφορική ηδονή, προφανώς απείρως ισχυρώτερη από τη σεξουαλική αντίστοιχη. (Και γράφω “προφανώς”, διότι ούτε έχω ιδίαν εμπειρίαν του πράγματος, ούτε τραβάω ζόρια ν’ αποκτήσω.)

Και η δεύτερη απάντηση;

Έ, λοιπόν, ξανά και ξανά και ξανά αποδεικνύεται πως το καλύτερο κρύψιμο είναι το φανερό. Πολλά πράγματα κρύβονται ακριβώς μπροστά στα μάτια μας, και δεν τα βλέπουμε! Κι ένα απ’ αυτά, που δεν έβλεπε ούτε ο γράφων, είναι πως οι ανθρωποθυσίες αποσκοπούν σε πρακτικά, άμεσα οφέλη. (Όχι γιά τα θύματά τους, βέβαια!) Δηλαδή, δεν τρελλάθηκε ξαφνικά ομαδικώς ο “καλός κόσμος”, γιά να θυσιάζει άτομα χωρίς πρακτικό, άμεσο όφελος. Μ’ άλλα λόγια, δεν έχουμε να κάνουμε με μιά άτυπη παγκόσμια σέχτα επικίνδυνων παλαβών, οι οποίοι, αντί να πάνε στην εκκλησία να προσευχηθούν, πάνε στην ύπαιθρο τη νύχτα και προσεύχονται, κάνουν τις τελετουργίες τους και τις ανθρωποθυσίες τους στον οξαποδώ – κι αυτό είναι, τέλος, μαζεύουν τα ράσα τους, τα λιβάνια τους, τα λοιπά …ιερατικά σκεύη (βαλσαμωμένες νυχτερίδες και τα ρέστα), και σηκώνονται και πάνε σπίτι τους.

Όχι.

Ο οικοδεσπότης μας μίλησε πολλές φορές γιά την ουσία DMT, η οποία επίσης επιφέρει φοβερή ευφορική ηδονή στους λαμβάνοντες. Δεν γνωρίζω να σας πω πόση, και αν είναι ακόμη ανώτερη της κόκας. Πάντως, από τη μεριά μου γνωρίζω τα εξής:

• Ότι ένα “πρακτικό όφελος” των ανθρωποθυσιών είναι (όποτε μπορεί να λάβει χώραν) ο τεμαχισμός των θυμάτων και το εμπόριο των οργάνων τους στη μαύρη παρα-ιατρική αγορά. (Εννοείται, μιλάμε γιά πολύ παρά, όχι γιά ψίχουλα.)
• Κι ότι ακόμη ένα είναι η επιβράδυνση της γηραντικής διαδικασίας των “τελετουργούντων”, εις βάρος της ζωής του θύματος.

Αυτό το δεύτερο χρειάζεται εξήγηση. Επειδή πάει μακριά η βαλίτσα, συνοπτικώς μπορώ να σας πω ότι το μεγάλο παιχνίδι, η μεγάλη έρευνα των τελευταίων 100-150 ετών (βεβαίως-βεβαίως, με απόκρυψη των σημαντικών πληροφοριών απ’ το πόπολο), παίζεται στο αιθερικό επίπεδο, στον αιθέρα. Έτσι, όλ’ αυτά που ξέρετε γιά ανθρώπινη “αύρα”, γιά “τσάκρας”, κτλ κτλ, έχουν να κάνουν με το αιθερικό μέρος των ζώντων οργανισμών. Τα οποία (απάνω-κάτω) μπορούν ν’ αλλάξουν, να συζευχθούν (όπως στο σέξ), ή και να μεταβιβαστούν από άτομο σε άτομο.
Κι εδώ ακριβώς είναι το σημείο, που προσπαθούν να εκμεταλλευτούν οι ανθρωποθυσίες: ένας γέρος πλούσιος μπορεί να παρατείνει την άθλια ζωή του γιά κανένα εξάμηνο ακόμη, αν αφαιρέσει τη ζωή ενός -κατά κανόνα- νέου ατόμου. Εννοείται πως το τελετουργικό μέρος της ανθρωποθυσίας προσπαθεί να επιτύχει την ασφαλή και χωρίς απώλειες μετάγγιση της “ζωτικής ενέργειας” από το θυσιαζόμενο άτομο στο πληρώνον χούφταλο.

Όπως καταλαβαίνετε, αυτό είναι ένα είδος βαμπιρισμού – και τίποτ’ άλλο.

Παρέλειψα να σας πω τί δουλειά έχει ο σατανάς σ’ όλ’ αυτά. Καλύτερα, όμως, πρώτα να σας πω τί είναι ο σατανάς.

Επειδή και αυτή η ιστορία πάει μακριά, και είναι αρκετά εκτός θέματος εδώ (έχει να κάνει με την έρευνά μου επάνω στα αίτια της καταστροφής του Φαέθωνα), δεχθείτε το έτοιμο συμπέρασμα – και γιά πρώτη φορά παγκοσμίως (δεν κάνω καθόλου πλάκα!) : ο σατανάς είναι μία μορφή υπερ-υψηλής ευφυΐας και υπερ-υψηλών ικανοτήτων (πχ πραγματοποιεί υλοποιήσεις αντικειμένων), αλλά δεν είναι πρόσωπο. Γι’ αυτό και όποτε τον ρωτάνε να πει το όνομά του (πχ όπως έκανε ο Χριστός), …στρίβει διά του αρραβώνος! Το Ευαγγέλιο γράφει: “- Ο δε είπεν “λεγεών!” ” (Δηλ. “είμαστε πολλοί”, αλλά συγκεκριμένο όνομα δεν έδωσε.)
Τί είναι, τότε; Είναι κάτι σαν δίκτυο υπερ-υπολογιστών. Μόνο που, σε αντίθεση με τους δικούς μας τους υπολογιστές, τόσο το “υλικό” του, όσο και ο προγραμματισμός του, είναι αιθερικά.
Αυτή η υπερ-ευφυΐα μπορεί να κάνει πολλά θαυμαστά, πχ να προβλέψει το μέλλον (διότι στο αιθερικό επίπεδο ο χρόνος είναι ενιαίος, δεν διαιρείται σε παρελθόν, παρόν, μέλλον), ή να θεραπεύσει με θαύματα (διότι ο αιθέρας όντως παρέχει και τις ασθένειες, και τις θεραπείες), ή να πολλαπλασιάζεται σαν το DNA και ν’ απορροφά πληροφορία, αλλά δεν έχει προσωπικότητα και συνείδηση. Και, ως μη έχουσα, δεν έχει μπέσα. Ξαφνικά ευνοεί τους οπαδούς της, αλλά και ξαφνικά τους πουλάει.

Οι σατανιστές με τις τελετές τους απλά προσπαθούν να κάνουν αυτό το πράγμα (διότι περί πράγματος πρόκειται) να συγκινηθεί, και να τους κάνει τα χατήρια.

Μεγάλη ιστορία ο αιθέρας!… τον οποίο οι σημερινοί Φυσικοί κάνουν πως δεν βλέπουν! Ο Γιώργος Μπαλάνος, προσπαθώντας παλιότερα να εξηγήσει τη στάση της σημερινής Φυσικής, είχε γράψει πως είτε, πρώτον, ο αιθέρας δεν υπήρχε, είτε, δεύτερον, υπήρχε, αλλά δεν επηρέαζε τα πειράματα – και πως γιά τους Φυσικούς αυτά είναι το ίδιο. Μόνο που δεν είναι!
Υπάρχει, όμως, και τρίτη εξήγηση: Η Φυσική του αιθέρα να είναι τελείως διαφορετική από ετούτην εδώ, που ξέρουμε. Όντως, υπολογισμοί κάποιων Φυσικών του 19ου αιώνα είχαν δείξει πως ο αιθέρας (α) πρέπει να είναι πολύ εύκαμπτος, σαν ατμός, και να μπορεί να εισχωρεί παντού, και ταυτόχρονα (β) να είναι πιό άκαμπτος απ’ το ατσάλι. Πράγματα, βεβαίως, τελείως αντιφατικά, σύμφωνα με τη Φυσική που ξέρουμε.
Η πλάκα είναι πως την τρίτη εξήγηση την “έπιασε” στο ακέραιο ο μεγαλοφυής Αρκάς! Σ’ ένα απ’ τα επεισόδια της “Ζωής μετά” (μετά θάνατον, δηλαδή), ο “επί της υποδοχής” άγγελος εξηγεί στον προσφάτως τεθνεώτα (και στους αναγνώστες) πως οι επιστήμονες στον Παράδεισο ανακαλύπτουν ότι η παραδείσια Φυσική δεν είναι καθόλου ίδια μ’ αυτήν που ξέρουν, και φρικάρουν εντελώς, ή τα παρατάνε. Και στο τέλος της ιστοριούλας σκάει μύτη το άγαλμα του Γαλιλαίου, με τη φοβερή επιγραφή:

“- Να κι αν γυρίζει, να κι αν δε γυρίζει!”

LOL!!!!!!!!!

Τούτων ειπωθέντων, μπορούμε να προσθέσουμε:

Η αλ’πού ‘κατό χρονώ, τ’ αλ’πόπ’λα ‘κατονδέκα!

Όσο και να θεωρούν πως κρύφτηκαν οι δράστες του εγκλήματος, μπορούμε εύκολα να τους γραπώσουμε απ’ τ’ αυτιά και να τους ξετρυπώσουμε προς δημόσια διαπόμπευση και ενδεχομένως λυντσάρισμα. Μπορούμε εύκολα ν’ αναπαραστήσουμε τα γεγονότα, και δεν έχουμε ανάγκη κανενός να μας υποδείξει το βιός μας.

Λοιπόν, βαρέθηκα να διαβάζω στις διαδικτυακές παραπομπές ότι υπάρχουν πολλά αντιφατικά στην απολογία του λαθρόσκατου. Βέβαια υπάρχουν! Και πρώτο-πρώτο αντιφατικό είναι η έλλειψη ημερομηνίας τέλεσης του εγκλήματος. Πότε πήγε να σκοτώσει ο Σκαταχμέτ τη Μυρτώ; Ποιά μέρα;

Από τις δημοσιεύσεις των ΜΜΕ, αυτό φαίνεται πως έγινε το βράδυ της Κυριακής, 22ας Ιουλίου 2012. Επειδή, όμως, εμείς δε μασάμε, θα πούμε πως έγινε το βράδυ της Πέμπτης 19 του μήνα, ή της Παρασκευής, 20. Γιατί;

• Θυμάστε τί σας έχω πει γιά την 20η Ιουλίου;
• Την δε 19η Ιουλίου 2012, περίπου στις 4 το πρωΐ, είχαμε Νέα Σελήνη στις 26 μοίρες του Καρκίνου.

Οι μέρες γιά ανθρωποθυσίες είναι είτε η Νέα Σελήνη -άντε, βαρειά, και η 1η μέρα της Σελήνης-, είτε η Πανσέληνος. Εδώ είχαμε συνδυασμό 1η μέρας Σελήνης με 20η Ιουλίου – και πολύ φοβάμαι πως η υπόθεση της μικρής δεν ήταν η μόνη εκείνο το βράδυ. Ήταν η μόνη, που πήρε τόση δημοσιότητα.
Επίσης, είμαι σίγουρος πως οι γονείς της Μυρτώς διάβασαν στις εφημερίδες τη λάθος ημερομηνία μεταφοράς της μικρής στην εντατική (22α βράδυ προς 23η πρωΐ), αλλά μέσα στον πόνο τους δεν έδωσαν σημασία. (Αν το έγκλημα έγινε στις 19 ή στις 20, δεν μπορεί το κοριτσάκι να ήταν δύο μέρες αιμόφυρτο στα βράχια – θα είχε ήδη πεθάνει. Άρα…)

Αναπαριστούμε, λοιπόν, την όλη ιστορία:

Ο ξενοδιώκτης γνωρίζει από καιρού “καλό κόσμο”, στον οποίο προσφέρει φιλοξενία και διάφορες εκδουλεύσεις (πχ προμήθεια κόκας) – με το αζημίωτο, φυσικά. Στις γνωριμίες του περιλαμβάνονται και ισχυρά πρόσωπα (πχ πολιτικοί), τα οποία στη δεδομένη στιγμή θα κινήσουν μηχανισμούς, ώστε να του προσφέρουν κάλυψη. Κι εννοείται, την κάλυψη την προσφέρουν πρωτίστως στον εαυτό τους, μέσω του υπηρέτη τους.
Κάλυψη αυτοί σ’ αυτόν, κάλυψη κι αυτός σ’ αυτούς – διότι τα πλέγματα της εξουσίας είναι Γόρδιος Δεσμός. Δεν έχουν ορατή άκρη. Μέρος της κάλυψης, λοιπόν, είναι κι ένας αναλώσιμος λαθρομετανάστης… ο οποίος δήθεν δεν μπορεί να συνεννοηθεί στα Ελληνικά, δήθεν είναι ανήλικος, δήθεν πήγε ν’ αρπάξει το κινητό της μικρής, και δήθεν δεν ξέρω τί άλλο. Κι ο οποίος, άμα παρανοίξει το στόμα του και παρακελαηδήσει, μπορεί να βρεθεί ξεκοιλιασμένος από κάποιον “αγανακτισμένο” συγκρατούμενό του. (Άλλο και τούτο! Οι φυλακισμένοι να το παίζουν υπέρμαχοι της …ηθικής! Γιά τους δημοσιογράφους και τη νοημοσύνη τους, δε λέω, αυτό μπορεί να φαίνεται φυσιολογικό. Αλλά η αφεντιά μου δε λέει να πειστεί.)

Έχουν βγει παγανιά γιά υποψήφιο θύμα, και πετυχαίνουν τη μικρή να ρεμβάζει στα βράχια. Της κλείνουν το στόμα να μη φωνάξει, αν και το κύμα με τον βραδυνό αέρα είναι αρκετά, γιά να καλύψουν τους θορύβους. Βάλε και τις μουσικές απ’ τα γύρω κέντρα, τα αυτοκίνητα που περνάνε, τα παπιά που κάνουν σούζες, και η απομόνωση καταμεσής του ανοικτού χώρου είναι γεγονός!
Παρόντες στην απαγωγή της μικρής είναι όλοι τους, και οι ισχυροί που λέγαμε. Και ο ξενοδιώκτης. Και το λαθρόσκατο, που αναλαμβάνει τη βρώμικη δουλειά. Αλλά εκεί που πάει ν’ αποτελειώσει το κοριτσάκι, τυχαίνει ένα άτομο (ή μιά παρέα) να σκύψει από πάνω, απ’ την άκρη του δρόμου, και να δει τα τεκταινόμενα. Ευτυχώς γιά τους “τελετάρχες”, το άτομο αυτό είναι ξένο, και δεν αναγνωρίζει πρόσωπα – ενδεχομένως και ισχυρών ντόπιων παραγόντων. Κι ώσπου να ειδοποιήσει την Αστυνομία ο μάρτυρας, βρίσκουν καιρό να το σκάσουν, χωρίς να προλάβουν να δολοφονήσουν τη μικρή.

Τα υπόλοιπα είναι όσα ξέρουμε απ’ τα ΜΜΕ.

Τελειώνοντας, να λύσω και την απορία του οικοδεσπότη, ίνα τί έφαγε σκατόξυλον ο ξενοδιώκτης.

Γιά τον ίδιο λόγο, γιά τον οποίο έφαγε πάλαι ποτέ σκατόξυλον ο προσωπικός αστρολόγος της Μιμής! Προληπτικώς, γιά να μη μιλήσει.

Εύκολο, αυτό, βρε “Μποτίλια”! Κανά δύσκολο έχεις;

Υγ: Εύχομαι απο καρδιάς περαστικά στη μικρή, να ζήσει, να μεγαλώσει ως φυσιολογικό άτομο, να ξεχάσει τα πάντα, και να μην της ξανατύχει ποτέ κάτι τέτοιο.
Όταν η Ελλάδα (συντόμως) θα (ξανα)γίνει αυτό που πρέπει να είναι, και δεν θα υπάρχουν ξένες “ισχυρές” πλάτες γιά τα ντόπια καθάρματα, τότε θα λογαριαστούμε με μερικούς-μερικούς, που υποθάλπουν ανθρωποθυσιαστές και λαθρόσκατα. Τους λέω από τώρα ότι έχουν στοχοποιηθεί, και δεν θα τους γλυτώσει ούτ’ ο διάολος, ο “φιλαράκος” τους.

http://katohika.gr/2012/09/02/blog-post_3-5/

….Οι διαχειριστές του katohika.gr διατηρούν το δικαίωμα τροποποίησης ή διαγραφής σχολίων που περιέχουν υβριστικούς – προσβλητικούς χαρακτηρισμούς.

Απαγορεύεται η δημοσίευση συκοφαντικών ή υβριστικών σχολίων.Σε περίπτωση εντοπισμού τέτοιων μηνυμάτων θα ακολουθεί διαγραφή