Οι πανοραμικές εικόνες του ήλιου που παρέχει πλέον η NASA προσφέρουν
συναρπαστικές αποτυπώσεις του αστεριού που ευθύνεται για τη ζωή στη Γη.
Η
απομυθοποίηση ωστόσο του ήλιου και ο «υποβιβασμός» του από το θεϊκό
κύρος που του απέδιδαν για χιλιάδες χρόνια οι άνθρωποι είναι μια σχετικά
καινούρια ιστορία.
Οι μυθολογίες των κοινωνιών και των
πολιτισμών της οικουμένης βρίθουν από εξωφρενικές αναπαραστάσεις του
αστεριού και ευφάνταστες ιστορίες για το πώς βρέθηκε εκεί πάνω.
Ο
ήλιος, με τη μαγική του δύναμη να δίνει ζωή, δεν θα μπορούσε να μη
λογίζεται θεός, ούτε και να μη συνδέεται ευθέως και με άλλες όψεις της
καθημερινής ζωής.
Ας κάνουμε λοιπόν ένα ταξίδι στους πολιτισμούς
του πλανήτη και ας δούμε τους πλέον συναρπαστικούς μύθους που έχει
σκεφτεί ποτέ άνθρωπος για τον ζωοδότη ήλιο…
Ο θεός Ρα της Αιγύπτου
Η
λατρεία της πανάρχαιας θεότητας του ήλιου δεν περιοριζόταν μόνο στην
Ηλιόπολη της Αιγύπτου: ο θεός δάνειζε το όνομά του στους φαραώ, που
μετονομάζονταν σε Γιοι του Ρα. Καθώς λοιπόν ο ήλιος είναι η ζωοδότρα
δύναμη του κόσμου, πολύ βολικά ο Ρα ήταν και πλάστης θεός. Το αγαπημένο
του μέσο μεταφοράς ήταν το πλοίο -και όχι το σύνηθες άρμα-, το οποίο δεν
το χρησιμοποιούσε μόνο για τις ουράνιες μετακινήσεις του, αλλά και για
την καταβύθισή του στον κάτω κόσμο τη νύχτα. Ο Ρα μάλιστα αναγεννιόταν
κάθε μέρα, όμοια με τον ήλιο…
Ο ήλιος περιστρέφεται γύρω από τη Γη
Η
Γη ήταν το κέντρο του κόσμου και καμία παρατήρηση δεν μπορούσε να το
αλλάξει αυτό! Τι κι αν στα πολυάριθμα αστρονομικά μοντέλα της
αρχαιότητας το γεωκεντρικό σύμπαν δημιουργούσε προβλήματα; Τι κι αν ο
Αρίσταρχος (ο «Κοπέρνικος της αρχαιότητας») και ο Μέλισσος ο Σάμιος
ορκίζονταν ότι ο ήλιος είναι το κέντρο του κόσμου; Τι κι αν μπόλικες
παρατηρησιακές αποφάνσεις και εμπειρικά δεδομένα πρόσταζαν ότι η Γη δεν
μπορούσε να ήταν το αρχιμήδειο σημείο του κόσμου; Τίποτα δεν μπορούσε να
εκθρονίσει τον πλανήτης μας από την ιδιαίτερα τιμητική του θέση. Κι
ύστερα ήρθε ο Πτολεμαίος και το περίφημο γεωκεντρικό του μοντέλο, περί
το 150 μ.Χ., που θα παγίωνε τη σφαλερή αντίληψη γύρω στα 1.400 χρόνια!
Στο αστρονομικό σύστημα του αλεξανδρινού μαθηματικού ο ήλιος ήταν η
τέταρτη σφαίρα σε τροχιά γύρω από την ακίνητη Γη, μεταξύ της Αφροδίτης
και του Άρη…
Ο θεός Απόλλωνας
Στην
ελληνική μυθολογία, ο θεός Απόλλωνας, γιος του Δία, καβαλούσε το άρμα
του και διέτρεχε κάθε μέρα τον ουρανό φέρνοντας το φως στην οικουμένη. Ο
ακτινοβόλος Απόλλωνας δεν αντιπροσώπευε βέβαια μόνο τον ζωοδότη ήλιο,
αλλά έγινε προοδευτικά και θεός της μουσικής, της λογικής και του Λόγου
εν γένει. Στη «Γέννηση της Τραγωδίας» μάλιστα ο γερμανός φιλόσοφος του
19ου αιώνα Φρίντριχ Νίτσε αναγνωρίζει στον ρόλο του Απόλλωνα την τάση να
χαλιναγωγεί το παράλογο, φέρνοντας την πειθαρχία και την τάξη στην
ανθρώπινη συλλογιστική. Αυτό κι αν ήταν έργο για έναν θεό που περνούσε
τη μέρα του καβάλα στο φτερωτό του άρμα!
Ο θεός των Αζτέκων Huitzilopochtli
Η
θεότητα Huitzilopochtli είχε τη διπλή ιδιότητα να είναι θεός και του
ηλίου και του πολέμου, ενσαρκώνοντας τη δομή μιας κοινωνίας που
τοποθετούσε τον πόλεμο στις πρώτες τάξεις. Οι Αζτέκοι πίστευαν ότι οι
νεκροί πολεμιστές τους μετενσαρκώνονταν σε πουλιά, γι’ αυτό και οι
αναπαραστάσεις του Huitzilopochtli θυμίζουν πουλί με πολύχρωμα φτερά. Ο
θεός του ήλιου λοιπόν, που βρισκόταν σε συνεχή μάχη με το σκότος,
απαιτούσε αίμα από ανθρώπινες καρδιές για να τραφεί και να εξασφαλιστεί
έτσι η επιβίωσή του. Για να μην πεθάνει λοιπόν ο Huitzilopochtli, οι
οπαδοί του θεού ήλιου θυσίαζαν ανθρώπους στο όνομά του…
Οι 10 ήλιοι της κινεζικής μυθολογίας
Μια
Επιλεξτε να γινετε οι πρωτοι που θα εχετε προσβαση στην Πληροφορια του Stranger Voice