Ο άνθρωπος δεν μπορεί να πιστέψει στην αλλαγή, γιατί η αλλαγή θα φέρει ίσως πόνο στην ήσυχη και βολεμένη ζωή του…Προτιμά να πονά η Ψυχή του, παρά να αναταράξει την “κόλασή” του…

Αυτή η εποχή φέρνει δυναμικά μπροστά μια Αλήθεια…Όλα τίθενται υπό αμφισβήτηση, καταρρέουν αρχές, αξίες και αρχέτυπα του προηγούμενου κύκλου, αλλά αυτό δεν μπορεί να γίνει ακαριαία…Υπάρχει ένα μεσοδιάστημα προσαρμογής που αλλάζει τις τάσεις μέχρι την εφαρμογή…

Χρειάζεται πια ο άνθρωπος να αντιληφθεί τι είναι το εσωτερικό ισοζύγιο αξίας vs ποιότητας…Σαν το μήνυμα μας να είναι «δεν πάει άλλο»…
είναι άνισο το ζύγι Ψυχή-χρήμα
Και το λέω με μεγάλη ταπεινότητα, αναλογιζόμενη τις δυσκολίες της εποχής, που οι συνθήκες εργασίας και επιβίωσης γίνονται ολοένα και πιο αντίξοες…
Το να έχεις μια εργασία, το νιώθω ευλογημένο…Και σίγουρα δεν είναι ο παράδεισος, έτσι όπως διαμορφώνεται το κλίμα, αλλά σε καμία περίπτωση μην επιτρέψετε να γίνει η κόλαση…

Ναι στην ταπεινότητα…Να είσαι εργατικός, υπεύθυνος, συνεπής και ευγνώμων, αναλογιζόμενος ότι καμία εργασία δεν είναι ντροπή…
Όχι στην ταπείνωση…Να μην επιτρέπεις να παίζουν με την Ψυχή σου, αναλογιζόμενος ότι υπάρχουν εργοδότες που χαίρονται να σε κάνουν να φοβάσαι, να καταπίνεις τον θυμό σου και να ντρέπεσαι…
Το ξέρω ότι είναι ψυχοφθόρο το να μην έχεις τα απαραίτητα, αλλά περισσότερο ψυχοφθόρα είναι η εκμετάλλευση εκτός ορίων, ο εκφοβισμός και η γελοιοποίηση της προσωπικότητας σου…
Αν καταφέρουμε να βάλουμε υγιή όρια στον αυτοσεβασμό μας, τότε το Σύμπαν θα μας σέβεται…

Το μπέρδεμα γίνεται σ’ αυτήν την ερμηνεία των υγιών ορίων, γιατί δεν είναι εύκολο να αναγνωρίσει κανείς που τα καταλύει και που τα θέτει με περιοριστικούς και απαιτητικούς όρους, αν έμαθε αυτό να κάνει μια ζωή στον Εαυτό του και στο περιβάλλον του.
Ο άνθρωπος με το που γεννιέται, μαθαίνει να υποτάσσεται σε κάποιον που νιώθει πιο ισχυρό, για να καταφέρει να επιβιώσει και να αγαπηθεί…Και αυτό έχει επιπτώσεις στην αυτονομία του, στην ελευθερία του και στην υγιή δομή της προσωπικότητάς του και στην υγιή ανάπτυξης της πνευματικής του ωριμότητας.
Τούτη η εποχή θα τα φέρει όλα στο προσκήνιο…

Τις λανθασμένες αξίες και ποιότητες, τις λανθασμένες διαδρομές του καθενός, τις λανθασμένες ερμηνείες του εαυτού…
Αυτή η εποχή φέρνει δυναμικά στο φως την μάχη, κυρίως σ’ αυτό το “δεν μου το έμαθαν ποτέ”…

Αυτό που έγινε, κυρίως, είναι ότι δεν μας επέτρεψαν να δομήσουμε υγιώς την προσωπικότητά μας, με όλα εκείνα τα αυθόρμητα στοιχεία του ουσιώδους Εαυτού μας.

Αποτέλεσμα αυτού είναι η δυσκολία να παίρνουμε πρωτοβουλίες που κοντράρουν τον προγραμματισμό μας, αυτόν που δημιούργησε έναν λανθασμένο εαυτό, σαν ιδέα…

Περισσότερο βασίζεται ο άνθρωπος στην ιδέα που έχει για τον εαυτό του, παρά στον Εαυτό του…
Έξω μας έχει δημιουργηθεί ένας ενήλικας, ενόσω μέσα μας υπάρχει μια κατάσταση παιδικού φόβου που επιδρά στις αποφάσεις μας και στην αυτονομία μας…στην συναισθηματική, νοητική και πνευματική αυτάρκεια μας…

Ο ενήλικας απόκτησε καθήκον, ενόσω η κατάσταση φόβου τον κάνει να το αποδέχεται αγόγγυστα, όπως όταν ήταν παιδί, που το καθήκον του ήταν να είναι όπως το ήθελαν οι άλλοι…Να διαβάζει, να σπουδάζει, να μην είναι ελεύθερο και να μην έχει όρια και ποιότητες, να παντρεύεται και να κάνει εγγόνια…Ναι σωστά ακούσατε…Ο άνθρωπος δεν κάνει αυτόνομα την επιλογή να φέρει παιδιά στον κόσμο, αλλά εγγόνια για να χαρούν οι πρόγονοί του, να σταθεροποιήσει την κληρονομικότητα…

Όλη η διαμόρφωση των οικογενειακών (ίσως και θρησκευτικών) στοιχείων μέσα μας απόκτησε εξουσία πάνω μας και πάνω σ’ αυτήν την έννοια του καθήκοντος, που γερνάει αυτό το εσωτερικό παιδί, πριν την ώρα του.
Η δομή της προσωπικότητας με στοιχεία και ποιότητες θάρρους, τόλμης, γενναιοψυχίας και πίστης, έμεινε στην παιδική κατάσταση της συναισθηματικής ανωριμότητας, ενόσω ο ενήλικας προχωράει στην ζωή του, χωρίς τον Εαυτό του και τότε γεμίζει τον εσωτερικό του κόσμο με απαιτήσεις, καθήκοντα, υποχρεώσεις και εκδικητικότητα, αλλά κυρίως με ελλείψεις στα βασικά του ένστικτα.

Ελλείψεις, που θέλει να πληρώσει (γεμίσει) μέσα από τους άλλους, με πρώτο και κυρίαρχο μέσα του τον γονιό του…
Μετά είναι απλός ο δρόμος για την κόλαση…
Το 3ο κέντρο είναι πολύ σημαντικό για να ισορροπήσει αυτό που δεν μάθαμε…Αιώνες τώρα η Σοφία λέει “άνθρωπε, δεν χρειάζεται να κάνεις τίποτα, από το να είσαι ο Εαυτός σου”, αλλά κανείς δεν το “ακούει” ή έτσι φαίνεται…Ότι δεν το “ακούει”…

Κι όμως…Το “ακούει”, αλλά έχει διαμορφώσει έτσι την ζωή του, που ο άνθρωπος δεν μπορεί, ή νομίζει πως δεν μπορεί, να ξαναρχίσει από την Αρχή…Έτσι κάνει πως δεν το “ακούει” και συνεχίζει την κενή και ανούσια ζωή του, χωρίς τον Εαυτό του, γιατί φοβάται ότι ο Εαυτός του θα τον οδηγήσει σε νέα μονοπάτια, που δεν είναι κοινώς αποδεκτά…

Και εδώ τώρα έρχεται το δίλημμα…Όταν κάποιος αποφασίζει να βρει τον Εαυτό του, έρχεται αντιμέτωπος με όλα εκείνα τα καθήκοντα, τις εντολές και τους προγραμματισμούς, έρχεται δηλαδή αντιμέτωπος με όλη του την ζωή, έτσι όπως την διαμόρφωσε σύμφωνα με όλα αυτά…Είναι μεγάλη η μάχη αυτή…Η μάχη του 3ου κέντρου…έτσι την ονομάζω…

Και δεν είναι ότι δεν ξέρει πια, είναι ότι δεν μπορεί να πιστέψει στην αλλαγή, γιατί η αλλαγή θα φέρει ίσως πόνο στην ήσυχη και βολεμένη ζωή του…Προτιμά να πονά η Ψυχή του, παρά να αναταράξει την “κόλασή” του…

Εδώ είμαστε σήμερα…σ’ αυτό ακριβώς το σημείο…
Η περπατάς ή συνεχίζεις να βουλιάζεις στην θάλασσα των συναισθημάτων
Το να ξαναρχίσουμε δεν είναι ονειρική επιθυμία, είναι πια Απαίτηση και Απόφαση της Ουσίας μας…

ΠΗΓΗ