Οι τρεις πληγές του πλανήτη

«Όλο και περισσότεροι άνθρωποι δεν είναι πλέον απαραίτητοι στο οικονομικό μας σύστημα, με αποτέλεσμα να αποκλείονται από την κοινωνία – να «απελαύνονται», οριστικά κατά κάποιον τρόπο, από το ίδιο το σύστημα. Αυτό συμβαίνει σε ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού της Ελλάδας ή της Ισπανίας, λόγω της χρηματοπιστωτικής κρίσης, αλλά και σε άλλες χώρες, όπως στις Η.Π.Α. – με τους πάνω από 2 εκ. κρατουμένους στις φυλακές να έχουν εντελώς ξεχαστεί, με τους μακροχρόνια ανέργους να παύουν πλέον να καταγράφονται στις επίσημες στατιστικές, να έχουν γίνει «αόρατοι» δηλαδή, καθώς επίσης με 30 εκ. πολίτες να έχουν εκδιωχθεί δικαστικά από τα σπίτια τους»

«Μία άλλη μορφή κοινωνικού αποκλεισμού είναι η αγορά τεραστίων εκτάσεων γης παγκοσμίως από τις πολυεθνικές, με στόχο την εκμετάλλευση του υπεδάφους, καθώς επίσης την παραγωγή «γεωργικής ενέργειας» – γεγονός που σημαίνει ότι, εκατομμύρια άνθρωποι στις χώρες του «τρίτου κόσμου» αδυνατούν πλέον να τραφούν και πεθαίνουν»

«Η τρίτη σύγχρονη πληγή είναι η συνεχής επέκταση του αστυνομικού κράτους, με αφορμή την τρομοκρατία, όπου χιλιάδες άνθρωποι στερούνται τα βασικά ατομικά τους δικαιώματα και την ελευθερία τους – έχοντας μετατραπεί σε «αντικείμενα παρακολούθησης», έτσι ώστε να κερδοσκοπεί η «Βιομηχανία Ασφαλείας», με έναν τζίρο δισεκατομμυρίων στις Η.Π.Α.: σε μία χώρα που βαδίζει ολοταχώς προς τον τέλειο φασισμό» (Sassen)»

Παλαιότεροι οικονομικοί όροι όπως, για παράδειγμα, αυξανόμενες εισοδηματικές ανισότητες εντός του πληθυσμού, «κλιμακούμενη ανεργία», πλεονασματικά και ελλειμματικά κράτη κοκ., δεν φαίνεται να είναι πλέον κατάλληλοι για να περιγράψουν το σημερινό «γίγνεσθαι» – για να ορίσουν δηλαδή τα τεράστια προβλήματα που αντιμετωπίζει η Ευρωζώνη, η Δύση και ο πλανήτης γενικότερα, έτσι ώστε να αναζητηθούν οι κατάλληλες λύσεις.

Στα πλαίσια αυτά, δεν είμαστε αντιμέτωποι με έναν επώδυνο μεν, αλλά απλό στην εξήγηση του κοινωνικό αποκλεισμό, ανάλογο με αυτόν που διαπιστωνόταν ανέκαθεν, σε περιόδους οικονομικών κρίσεων – επειδή αυτό που συνέβαινε τότε ήταν παροδικό και εντός του συστήματος.

Αυτό που συμβαίνει όμως σήμερα είναι εντελώς διαφορετικό, αφού ανοίγονται κυριολεκτικά «τάφοι», με αποτέλεσμα να αποκλείονται για πάντα, να θάβονται κατά κάποιον τρόπο ζωντανοί οι άνθρωποι – να οδηγούνται δηλαδή εκτός του συστήματος, όπου παύουν πλέον να υπολογίζονται ως μέλη της κοινωνίας.

Στο παράδειγμα της Ελλάδας, ένας μικρός μόνο αριθμός από τα εκατομμύρια των ανέργων, καθώς επίσης από τις χιλιάδες χρεοκοπημένες μικρομεσαίες επιχειρήσεις θα επιστρέψει ξανά στο σύστημα – θα καταγραφεί στις στατιστικές του κράτους και θα γίνει ενεργό μέλος της οικονομικής ζωής. Το μεγαλύτερο ποσοστό θα «θαφτεί ζωντανό», θα παραμείνει στην αφάνεια και θα χαθεί, απλά και μόνο επειδή δεν είναι αναγκαίο πια για τη λειτουργία του οικονομικού συστήματος – το οποίο, αργά αλλά σταθερά, αντικαθιστά τους ανθρώπους με τις πολύ πιο παραγωγικές μηχανές.

Το ίδιο συμβαίνει και στην Ισπανία, στην Ιταλία, στις Η.Π.Α. ή όπου αλλού, με αποτέλεσμα χιλιάδες άνθρωποι να αποκλείονται από τις κοινωνίες – χωρίς κανένας να γνωρίζει που θα καταλήξουν ή πως θα αντιδράσουν. Πρόκειται λοιπόν για το ξεκίνημα μίας νέας, εντελώς διαφορετικής περιόδου στην ανθρώπινη ιστορία –ενδεχομένως επειδή για πρώτη φορά δεν προκλήθηκε η γνωστή «δημιουργική καταστροφή», με τη «βοήθεια» κάποιου συμβατικού παγκόσμιου πολέμου, μειώνοντας των αριθμό τόσο των ανθρώπων, όσο και των δημιουργημάτων τους.

Ο ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΑΠΟΚΛΕΙΣΜΟΣ: Μετά το 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο, «το σύστημα» χρειαζόταν ανθρώπους για να μπορέσει να λειτουργήσει. Επομένως, τους ενσωμάτωνε στην παραγωγική διαδικασία, όχι επειδή το ήθελε, αλλά λόγω του ότι είχε ανάγκη αφενός μεν από εργαζομένους, αφετέρου από καταναλωτές. Υπήρχαν φυσικά προβλήματα, η ανεργία δεν μηδενίσθηκε ποτέ, αλλά τόσο οι εθνικές οικονομίες, όσο και οι σχέσεις τους με τους ανθρώπους ήταν διαφορετικά «οργανωμένες», συγκριτικά με αυτά που συμβαίνουν σήμερα.

Πολλές λειτουργίες, οι οποίες στο παρελθόν εξασφάλιζαν θέσεις εργασίας, είτε εκτελούνται πλέον από μηχανές, είτε έχουν μεταφερθεί σε άλλες περιοχές του πλανήτη, είτε έχουν πάψει να υπάρχουν. Ακόμη και όταν επιστρέφει λοιπόν η ανάπτυξη σε μία χώρα, δημιουργούνται πολύ λιγότερες νέες θέσεις εργασίας, συγκριτικά με το μέγεθος του πληθυσμού – γεγονός που σημαίνει ότι, ο αριθμός των αποκλεισμένων αυξάνεται σταθερά.

Η 1η εικόνα απεικονίζει τις τεράστιες αλλαγές στις Η.Π.Α., κατά τη διάρκεια των τριών πρώτων ετών της κρίσης – όπου οι μοναδικές θέσεις εργασίας που αυξήθηκαν ήταν αφενός μεν στην κεντρική τράπεζα, αφετέρου στις μυστικές υπηρεσίες και γενικότερα στη ασφάλεια.

Πως οι ύφεση άλλαξε τις ΗΠΑ. Προφανώς οι ανθρώπινες κοινωνίες, έτσι όπως εκφράζονται από τις εκάστοτε πολιτικές τους ηγεσίες, δεν έχουν αποφασίσει ακόμη εάν στόχος τους είναι η δημιουργία θέσεων εργασίας ή ο περαιτέρω πλουτισμός της οικονομικής ελίτ – εκείνου του 1% δηλαδή του πληθυσμού το οποίο, με τη βοήθεια του χρηματοπιστωτικού κτήνους, καθώς επίσης με τη συμβολή των διεφθαρμένων πολιτικών που το υπηρετούν, «απομυζεί» αχόρταγα τον παγκόσμιο πλούτο, ενισχύοντας συνεχώς τη θέση του.

Φυσικά η κάθε χώρα έχει τις δικές της ιδιαιτερότητες – αν και η κατάληξη είναι παντού η ίδια. Στο παράδειγμα των Η.Π.Α., 7 εκατομμύρια πολίτες είναι πιασμένοι στα δίχτυα του «σωφρονιστικού συστήματος» – εκ των οποίων τα δύο εκατομμύρια ευρίσκονται ήδη στις φυλακές, ενώ τα υπόλοιπα πέντε είναι υπό καθεστώς επιτήρησης. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι, έχοντας κατά κάποιον τρόπο «στιγματιστεί», έχοντας σφραγιστεί ανεξίτηλα από το σύστημα στο μέτωπο τους, δεν πρόκειται να εργασθούν, στη μεγαλύτερη πλειοψηφία τους.

Πιθανότατα λοιπόν θα καταλήξουν στη μακροχρόνια ανεργία όπου, σύμφωνα με την εμπειρία, οι πιθανότητες να βρεθεί εργασία μειώνονται ευθέως ανάλογα με το χρόνο που είναι κανείς άνεργος – με αποτέλεσμα να πάψουν κάποια στιγμή να αποτυπώνονται στις επίσημες στατιστικές και να εξαφανίζονται. Ας μην ξεχνάμε ότι και οι ελληνικές φυλακές έχουν πλέον γεμίσει – ενώ όλο και περισσότεροι πολίτες οδηγούνται σε αυτές, κυρίως για φορολογικούς και πολιτικούς λόγους.

Την ίδια στιγμή, όλο και περισσότεροι νέοι άνω των τριάντα ετών δεν έχουν εργασθεί ποτέ – ένας αριθμός που συνεχώς θα κλιμακώνεται, ιδίως μετά την αύξηση των συνταξιοδοτικών ορίων. Η αιτία είναι το ότι, οι ηλικιωμένοι θα αποσύρονται όλο και πιο αργά από την «παραγωγή», επειδή το σύστημα θέλει να εξοικονομεί πόρους, περιορίζοντας τις δαπάνες του για συντάξεις και αποζημιώσεις – οπότε όλο και λιγότεροι νέοι θα βρίσκουν απασχόληση.

Μία επόμενη αιτία είναι το ότι, οι συνεχώς χαμηλότερες συντάξεις δεν είναι αρκετές για να εξασφαλίσουν μία αξιοπρεπή διαβίωση – οπότε οι πολίτες συνεχίζουν να εργάζονται, παρά τη μεγάλη ηλικία τους, όσο τους επιτρέπουν οι δυνάμεις τους. Παράλληλα, η «μανία» αύξησης της ανταγωνιστικότητας και της παραγωγικότητας, αντί της μείωσης του χρόνου εργασίας και των ορίων συνταξιοδότησης, καταστρέφει όλο και περισσότερες θέσεις εργασίας – εις βάρος ξανά των νέων.

Αν και είναι εμφανές λοιπόν ότι, η αύξηση της ανταγωνιστικότητας και της παραγωγικότητας, καθώς επίσης η επέκταση των ορίων συνταξιοδότησης, αποτελούν βραχυπρόθεσμες λύσεις, με καταστροφικά μακροπρόθεσμα αποτελέσματα, οικονομικά και κοινωνικά, φαίνεται πως δυστυχώς επιλέγονται από τα κράτη – στην προσπάθεια τους να αποκτήσουν την «ευμένεια» του θηρίου, έτσι ώστε να εξασφαλίσουν τη χρηματοδότηση του δανεισμού, καθώς επίσης των επενδύσεων εκ μέρους του.

Ο ΑΠΟΚΛΕΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΚΤΗΝΟΣ: Ειδικά όσον αφορά το χρηματοπιστωτικό τέρας, το οποίο αυξάνει την ισχύ του γεωμετρικά, οφείλει κανείς να γνωρίζει ότι, η συνολική «χρηματοοικονομική περιουσία» έχει ξεπεράσει ήδη το ένα τετράκις εκατομμύρια δολάρια – τα 1.000 τρις $ δηλαδή, για να γίνει πιο κατανοητός ο τεράστιος αυτός αριθμός. Η αύξηση του συνολικού πιστωτικού χρέους στις Η.Π.Α. (διάγραμμα στην 2η εικόνα), είναι χαρακτηριστική:

Φυσικά τα χρήματα αυτά, τα 1.000 τρις $, δεν υπάρχουν στην πραγματικότητα – αφού το παγκόσμιο ΑΕΠ είναι της τάξης των 71,7 τρις $ (2012) – γεγονός που σημαίνει πως η «χρηματοπιστωτική περιουσία», τα χρήματα που διακινούνται καλύτερα, είναι περί τις 14 φορές περισσότερα. Αυτό όμως είναι εντελώς αδιάφορο για το «κτήνος», η μοναδική φροντίδα του οποίου είναι η συνεχής δημιουργία νέων χρηματοπιστωτικών προϊόντων, με κάθε θεμιτό ή αθέμιτο τρόπο. Αυτό επιτυγχάνεται ουσιαστικά με δύο τρόπους:

(α) Αρχικά πρέπει να εφευρίσκονται και να κατασκευάζονται χρηματοπιστωτικά εργαλεία, με τη βοήθεια των οποίων να διευκολύνεται η διείσδυση του «κτήνους» σε όλες τις υπάρχουσες περιοχές.

(β) Με τη βοήθεια των συγκεκριμένων εργαλείων, το «χρηματοπιστωτικό κτήνος» εισβάλλει σε όλο και περισσότερους κοινωνικούς τομείς, στους οποίους παλαιότερα δεν είχε καμία πρόσβαση.

Για παράδειγμα, τα ενυπόθηκα δάνεια στην Ελλάδα συσκευάζονταν όλα μαζί και πωλούνταν ως ένα προϊόν στους επενδυτές του εξωτερικού – με τις τράπεζες να χαρακτηρίζουν τη λειτουργία αυτή, με βάση την οποία ο ιδιοκτήτης ενός ακινήτου στην Ελλάδα έρχεται αντιμέτωπος με έναν κερδοσκόπο στη Βρετανία, εάν καθυστερήσει κάποιες δόσεις, «τιτλοποίηση».

Στις Η.Π.Α. βέβαια η κατάσταση είναι πολύ πιο «εξελιγμένη» – αφού η καινούργια μόδα, η σύγχρονη τάση καλύτερα, είναι η μετατροπή των απλήρωτων λογαριασμών των γιατρών σε χρηματοπιστωτικά παράγωγα, τα οποία πωλούνται στους επενδυτές, σε τιμές ανάλογες με το ρίσκο είσπραξης τους.

Ενδιαφέρον είναι επίσης το παράδειγμα σαράντα ιταλικών δήμων, οι οποίοι το περασμένο έτος ανακάλυψαν έντρομοι ότι, το τραπεζικό δάνειο τους δεν ήταν στην πραγματικότητα δάνειο, αλλά ένα παράγωγο προϊόν (όπου «παράγωγο» σημαίνει πως δεν είναι το ίδιο ένα προϊόν, αφού η αξία του καθορίζεται από άλλες αξίες – οι οποίες συχνά συνιστούν αλυσίδες, μέχρι να φτάσει κανείς στην αφετηρία τους). Οι ιταλικοί δήμοι ήταν σε θέση να πληρώνουν τις μηνιαίες δόσεις τους. Εν τούτοις, δεν πήραν τελικά τίποτα, αφού το παράγωγο απέτυχε – χρεοκόπησε κατά κάποιον τρόπο.

Η κρίση των ενυπόθηκων δανείων στις Η.Π.Α. ήταν ένα ακόμη θλιβερό παράδειγμα – εντυπωσιακό σε κάθε περίπτωση, όσον αφορά τις δυνατότητες του κτήνους να κινεί ανύπαρκτα χρήματα. Συνολικά 50 εκατομμύρια συμβόλαια, εγγυημένα με ακίνητα, κατέρρευσαν από τη μία ημέρα στην άλλη – με αποτέλεσμα να χρεοκοπήσει μία σειρά από συμμετέχοντες, όπως οι ιδιοκτήτες των ακινήτων, οι αμερικανικές τράπεζες, οι ευρωπαϊκές, άλλοι επενδυτές κοκ.

Σε κάθε περίπτωση, η εγκληματική λειτουργία του χρηματοπιστωτικού κτήνους στέλνει εκατομμύρια ανθρώπους και εταιρείες στο περιθώριο – ολόκληρα κράτη επίσης, τα οποία υποκύπτουν στις πιέσεις για όλο και πιο υγιείς προϋπολογισμούς, έτσι ώστε να είναι ασφαλής η πληρωμή των τόκων για τον αέρα που τους δανείζουν οι διεθνείς τοκογλύφοι.

Ο ΑΠΟΚΛΕΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΠΑΡΑΓΚΟΥΠΟΛΕΙΣ: Από το ξεκίνημα της χρηματοπιστωτικής κρίσης τριάντα εκατομμύρια Αμερικανοί, 13 εκ. νοικοκυριά καλύτερα, εκδιώχθηκαν από τα σπίτια τους – γεγονός που συνεχίζεται ακόμη και σήμερα. Πολλοί από αυτούς είναι είτε απλά άστεγοι, είτε μένουν σε σκηνές, είτε σε υπονόμους, είτε σε «παραγκουπόλεις» που δημιουργούν στην έρημο, είτε σε φθηνότερα διαμερίσματα – ενώ 50 εκ. άνθρωποι (το 20% σχεδόν του πληθυσμού) ζουν από τα κουπόνια διατροφής.

Αρκετές από τις αμερικανικές αυτές «φαβέλλες» μοιάζουν με καταυλισμούς προσφύγων – ενώ κάποιες άλλες, κατασκευασμένες στην έρημο, αποκαλούνται «πόλεις-πλάκες» ονομάζονται έτσι, επειδή χρησιμοποιούνται παλιά αυτοκίνητα και λεωφορεία ως χώροι διαμονής των ανθρώπων – τα οποία πρέπει κανείς να καλύψει με πέτρινες πλάκες, για να μην τα παρασύρει ο δυνατός άνεμος της ερήμου.

Χιλιάδες από αυτούς τους ανθρώπους έχουν γίνει πλέον αόρατοι για το σύστημα – δεν υπάρχουν και δεν καταγράφονται πουθενά, ενώ κανένας δεν ενδιαφέρεται για το αν ζουν ή πεθαίνουν. Είναι τα ζωντανά θύματα ουσιαστικά ενός χρηματοπιστωτικού όπλου, ενός παραγώγου, το οποίο είχε καταφέρει να αποκρύψει το πραγματικό προϊόν, στο οποίο στηριζόταν (τα σπίτια δηλαδή αμφιβόλου αξίας), χρησιμοποιώντας συνολικά δεκατέσσερα βήματα – ενώ χρειαζόταν μόνο την υπογραφή κάποιου, αδιάφορο αν ήταν άνεργος, πάμπτωχος κλπ., για να μπορέσει να πουληθεί πανάκριβα.

Οι κατασχέσεις κατοικιών δεν έχουν περιορισθεί βέβαια μόνο στις Η.Π.Α. – αφού συμβαίνουν και στην Ευρώπη, όπου όμως είναι ακόμη στο ξεκίνημα τους. Στην Ουγγαρία έχουν αναγκασθεί να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους 1.000.000 νοικοκυριά, στην Ισπανία 400.000, ενώ όλο και πιο πολλοί Γερμανοί υποχρεώνονται να αναζητήσουν φθηνότερες λύσεις, αφού τα ενοίκια έχουν εκτοξευθεί στα ύψη από τους δικούς τους κερδοσκόπους.

Η «επιδημία» αυτή θα φτάσει στην Ελλάδα το 2014, όταν επιτραπούν οι κατασχέσεις πρώτης κατοικίας στις τράπεζες – γεγονός που θεωρούμε ότι, εφόσον συμβεί, θα θέσει σε λειτουργία μία πυρηνική κοινωνική έκρηξη άνευ προηγουμένου. Ευχόμαστε και ελπίζουμε πάντως να μην αντιμετωπίσουμε ανάλογα προβλήματα στην πατρίδα μας – κοινωνικούς αποκλεισμούς δηλαδή και θυσίες Ελλήνων, έτσι ώστε να «εξευμενισθεί» το χρηματοπιστωτικό κτήνος, συνεχίζοντας απρόσκοπτα την καταστροφική του επέλαση.

Η ΑΡΠΑΓΗ ΓΗΣ: Μία άλλη μορφή αποκλεισμού και απέλασης των ανθρώπων, είναι η εξαγορά τεράστιων γεωργικών εκτάσεων γης από πολυεθνικές εταιρείες, από επενδυτικά κεφάλαια, από μερικά κράτη, καθώς επίσης από ορισμένες μεγάλες τράπεζες – στην Αφρική, στην Ασία και στη Λατινική Αμερική, κατά προσέγγιση 200 εκ. εκταρίων μέχρι σήμερα.

Οι εκτάσεις που εξαγοράζονται χρησιμοποιούνται κυρίως για την καλλιέργεια «γεωργικών καυσίμων», όπως το βιολογικό ντίζελ και η βενζίνη Ε-10. Στα πλαίσια αυτά, εκατομμύρια άνθρωποι εκδιώκονται από τις ιδιοκτησίες τους, ενώ τεράστιες εκτάσεις μετατρέπονται σε «μονοκαλλιέργειες» – με αποτέλεσμα να αυξάνονται συνεχώς οι «πεθαμένες περιοχές» (οι μονοκαλλιέργειες, μετά από μερικούς «κύκλους», σοδειές δηλαδή, καταστρέφουν εντελώς τη γη). Οι μεγαλύτεροι αγοραστές είναι η Goldman Sachs και η J.P.Morgan – καθώς επίσης μερικά από τα ισχυρότερα κερδοσκοπικά κεφάλαια του πλανήτη. (δηλ. οι επικυρίαρχοι)

Η διαδικασία αυτή, η οποία είναι ουσιαστικά η ίδια με την αποικιοκρατική εποχή, με μοναδική διαφορά το ότι η γη αγοράζεται πλέον και δεν κατακτάται στρατιωτικά (συμπεριλαμβάνεται εδώ ουσιαστικά και η εξαγορά πετρελαϊκών κοιτασμάτων, εκτάσεων πλούσιων σε ορυκτά κλπ. με σημαντικότερο αγοραστή στην Αφρική την Κίνα), άρχισε να παίρνει μεγάλες διαστάσεις αμέσως μετά το ξέσπασμα της χρηματοπιστωτικής κρίσης (2006). Η αιτία είναι προφανώς το ότι, εκείνη την εποχή αναζητήθηκαν νέοι τρόποι κερδοφορίας – αφού οι παλαιότεροι «κατέρρεαν».

Περαιτέρω, οι καταστροφές που θα προκληθούν στο φυσικό περιβάλλον θα είναι εξίσου σημαντικές με την εκδίωξη και την καταδίκη σε θάνατο εκατομμυρίων ανθρώπων, οι οποίοι αδυνατούν ήδη να εξασφαλίσουν την τροφή τους. Η «ληστεία« επεκτείνεται και στις πηγές νερού, το οποίο χρησιμοποιείται για τις τεράστιες μονοκαλλιέργειες – με αποτέλεσμα η ποσότητα του να γίνεται όλο και λιγότερη, αδυνατώντας να καλύψει τις ανάγκες των κατοίκων αυτών των χωρών. Οι ιδιαιτερότητες της όλης διαδικασίας παγκοσμίως, καθώς επίσης ορισμένα μεγέθη, φαίνονται στη χαρακτηριστική εικόνα που ακολουθεί:

Όλα αυτά, αργά ή γρήγορα, θα προκαλέσουν τεράστιες εξεγέρσεις και κύματα μεταναστών, με κατεύθυνση κυρίως την Ευρώπη – όπου πολύ αμφιβάλλουμε εάν η ήπειρος μας θα μπορέσει να αμυνθεί, ακόμη και αν επέστρεφε η χαμένη αλληλεγγύη μεταξύ των κρατών, ως έμμεση συνέπεια της κρίσης χρέους.

Ολοκληρώνοντας, η αρπαγή της γης, καθώς επίσης των κερδοφόρων, κοινωφελών συνήθως επιχειρήσεων, δεν περιορίζεται μόνο στις παραπάνω περιοχές του πλανήτη – αφού αποτελεί τον κύριο στόχο της εισβολής του ΔΝΤ (της Γερμανίας επίσης) στις υπερχρεωμένες ευρωπαϊκές χώρες. Προϋποθέτει φυσικά τη δημιουργία υπάκουων «σκλάβων χρέους» – γεγονός που επιτυγχάνεται παράλληλα, με την έντεχνη «υπεξαίρεση» της δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας των αδύναμων κρατών (με τη βοήθεια της εγχώριας πολιτικής και οικονομικής εξουσίας).

Τα υπόλοιπα περιουσιακά στοιχεία των κρατών-θυμάτων, αυτά δηλαδή που δεν είναι δυνατόν να «κλαπούν» με τη βοήθεια της αυξημένης φορολογίας, κυρίως δε τα ακίνητα και τα οικόπεδα, εξαγοράζονται σε εξευτελιστικές τιμές – αφού φυσικά έχει εξασφαλισθεί προηγουμένως ο εκμηδενισμός της εγχώριας ζήτησης και η κατάρρευση των τιμών, με τη βοήθεια των φορολογικών μέτρων, της ανεργίας, των χρεοκοπιών κοκ.

Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΑΔΕΛΦΟΣ – ORWELL II Η συνεχής αύξηση των παρακολουθήσεων και της αστυνόμευσης πολιτών και κρατών από τις μυστικές υπηρεσίες, σε συνεργασία με τη «Βιομηχανία Ασφαλείας», θεωρείται ως το προπαρασκευαστικό στάδιο της δημιουργίας των «τέλειων φασιστικών χωρών» – των πόλεων που θα παραδίδονται στην εκάστοτε εξουσία έτοιμες, «με το κλειδί στο χέρι».

Η πρόσφατη αποκάλυψη ενός μυστικού τμήματος, με προσωπικό 4.000 άτομα, εντός της αμερικανικής NSA, τα οποία ήταν υπεύθυνα για την παρακολούθηση της δικής τους μυστικής υπηρεσίας, των συναδέλφων τους δηλαδή μυστικών πρακτόρων, ήταν αποκαλυπτική του ιδιάζοντος αυτού φαινομένου της εποχής μας – ενώ οι Η.Π.Α. φαίνεται να οδηγούνται στη δημιουργία ενός τέλειου φασιστικού κράτους, αφού οι πολίτες της υπερδύναμης θεωρούν πλέον την ασφάλεια πολύ πιο πολύτιμη, από την ελευθερία τους.

Σύμφωνα με την Washington Post (2010), υπάρχουν τουλάχιστον 10.000 κτίρια στις Η.Π.Α., τα οποία εξυπηρετούν αποκλειστικά και μόνο τις διενεργούμενες παρακολουθήσεις, εκ μέρους των μυστικών υπηρεσιών – ενώ το ποσόν του προϋπολογισμού της υπερδύναμης, το οποίο δαπανάται για τις παρακολουθήσεις εντός και εκτός της χώρας, αυξάνεται συνεχώς (πρόσφατα αποκαλύφθηκε ο τεράστιος «όγκος» των παρακολουθήσεων στην Ευρώπη, με βασικούς στόχους πολιτικούς και επιχειρηματίες).

Μόνο η γνωστή μας πλέον υπηρεσία παρακολούθησης, η NSA, απασχολεί 40.000 μόνιμους υπαλλήλους – ενώ υπάρχουν πολλές άλλες μυστικές υπηρεσίες, οι οποίες αποτελούν μία τεράστια πηγή κερδοφορίας για την αμερικανική «Βιομηχανία Ασφαλείας». Αντίθετα, συνιστούν μία μεγάλη πληγή για τους πολίτες οι οποίοι, φορολογούμενοι συνεχώς περισσότερο, μεταφέρουν ουσιαστικά τα εισοδήματα τους στη συγκεκριμένη βιομηχανία.

Τα παραπάνω δεν συμβαίνουν βέβαια μόνο στις Η.Π.Α., αλλά και στη Γερμανία, στη Γαλλία, στη Βρετανία, στην Κίνα, στη Ρωσία και αλλού – χωρίς να εξαιρούνται οι μικρότερες χώρες, όπως η Ελλάδα όπου, σύμφωνα με τα τελευταία γεγονότα δεν ακολουθείται πάντοτε ο νόμιμος τρόπος της παρακολούθησης τηλεφώνων. Οι αφορμές βέβαια είναι ανάλογες με αυτές που χρησιμοποιούν οι Η.Π.Α. – η ανάγκη να εξασφαλισθεί (δήθεν) η ασφάλεια των πολιτών από τρομοκρατικές ομάδες, από εγκληματικές οργανώσεις κοκ.

Στα πλαίσια αυτά φαίνεται πως επιδιώκεται πλέον παντού η κατάργηση της Δημοκρατίας από μία άκρως «φασιστική ελίτ» τύπου Σιγκαπούρης (Κίνας, Ρωσίας), στο όνομα της ασφάλειας των Πολιτών – ενώ η ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης περιορίζεται όλο και περισσότερο, με στόχο να μετατραπεί τελικά σε υποχείριο, σε εκτελεστικό όργανο καλύτερα της «τυπικής» εξουσίας, κυρίως βέβαια της σκιώδους.

Επίλογος: Έχουμε την άποψη, την ελπίδα καλύτερα ότι, αργά ή γρήγορα, οι πολίτες θα αντιδράσουν σε όλα όσα προγραμματίζονται από την παγκόσμια ελίτ – αφού θεωρούμε αδύνατη την επικράτηση μίας ελάχιστης μειοψηφίας στον πλανήτη. Προφανώς λοιπόν, αφού συνέλθουν από το σοκ θα οργανωθούν, στη βάση πολιτικών παρατάξεων.

(Η Φάρμα των Ζώων και ο Κύριος Αρχοντας γιατί όλα αυτά είναι πέρα από την ανθρώπινη λογική, άλλωστε είναι γνωστό πως κάποιοι μας κατέχουν.)

Στα πλαίσια αυτά, φαίνεται ότι θα απομακρυνθούν από τα καθιερωμένα πολιτικά κόμματα του δημοκρατικού συντηρητισμού και της σοσιαλδημοκρατίας – έχοντας συνειδητοποιήσει ότι, έχουν πλέον «καταληφθεί» αμφότερα από το νεοφιλελευθερισμό, έτσι ώστε να υπηρετούν καλύτερα τα συμφέροντα της οικονομικής ελίτ που τα χρηματοδοτεί και εξασφαλίζει την παραμονή τους στην εξουσία.

Πιθανολογούμε λοιπόν ότι, οι πολίτες θα οδηγηθούν είτε στην αμιγώς κομμουνιστική αριστερά, είτε στην εθνοσοσιαλιστική δεξιά – σε λαϊκές παρατάξεις που δεν θα έχουν πλέον σχέση με το σταλινισμό, με το μαοϊσμό ή με το ναζισμό του παρελθόντος, έχοντας αξιολογήσει τα ελαττώματα τους.

Απέναντι σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο δεν θα μείνει ασφαλώς άπρακτη η κυρίαρχη ελίτ, η οποία θα προσπαθήσει με κάθε τρόπο να αποκλείσει τις «εξόδους κινδύνου» – γεγονός που ήδη συμβαίνει σήμερα, με τη βοήθεια, μεταξύ άλλων, ορισμένων διατεταγμένων ΜΜΕ.

Αυτό σημαίνει με τη σειρά του ότι, κάποια στιγμή στο μέλλον, θα ακολουθήσει μία μετωπική σύγκρουση των λαών – οργανωμένων στα παραπάνω «εξτρεμιστικά» κόμματα (λαϊκά και αντιφασιστικά στη βάση της άμεσης δημοκρατίας), με τη σκιώδη εξουσία.

Η σύγκρουση αυτή πιστεύουμε ότι δεν θα αναδείξει νικητή την ελίτ η οποία, δυστυχώς για την ίδια, έχει ξεπεράσει τα όρια – θεωρώντας εσφαλμένα ότι, τα «πιόνια» που έχει τοποθετήσει στις καίριες κυβερνητικές και διοικητικές θέσεις των κρατών, έχουν τη δυνατότητα να επιβάλλονται δικτατορικά σε ολόκληρους λαούς.

Βασίλης Βιλιάρδος