Οι ερωτήσεις έγιναν, οι απαντήσεις δόθηκαν και ήρθε η ώρα για τις δικές μας… αποφάσεις

Όλα όσα σήμερα ζούμε, δεν είναι τίποτε άλλο από μία καρναβαλική παράσταση, ένα γαϊτανάκι που τυλίγεται και ξετυλίγεται με σκοπό να μας κρύψει μέσα από την δαιδαλώδη χορογραφία τους καρνάβαλους πρωταγωνιστές του, με χαρακτηριστικό παράδειγμα την επαναληπτική παρουσία της γνωστής και μη εξαιρετέας κυρίας Ρεπούση, η οποία εμφανίστηκε για να μας υπενθυμίσει την “ποιότητα” των πολιτικών και της πιθανότατης επερχόμενης πολιτικής και εθνικής καταιγίδας.

Είναι αλήθεια πως ξοδέψαμε πολύ καιρό τώρα, να υποβάλουμε ερωτήσεις. Για άγνωστο λόγο, ίσως πιστεύαμε ή θέλαμε να πιστεύουμε πως κάποιοι θα έσπαζαν την ομερτά, κάποιοι θα αισθανόντουσαν πως δεν μπορούν να συγκαταριθμούνται με τους ενόχους (με όλους όσους εργάστηκαν, συμμετείχαν έμμεσα ή άμεσα) για την καταστροφή της Ελλάδας.
Όμως, φαίνεται πως αθώοι δεν υπάρχουν, αφού η ομερτά της πολιτικής μαφίας έχει επιβληθεί απολύτως και πέρα από κάποιες δηλώσεις «κρότου-λάμψης» (που έγιναν για να αποπροσανατολίσουν βραχυπρόθεσμα όλους εμάς), η ηχηρότατη σιωπή σύσσωμου του πολιτικού κόσμου δίνει όλες τις απαντήσεις που απέφυγαν επιμελώς οι συναυτουργοί στην καταστροφή της χώρας.

Οι ερωτήσεις, λοιπόν, τελείωσαν. Πέρα από κάποια διαδικαστικά θέματα, όλοι πλέον γνωρίζουμε τι συνέβη. Γνωρίζουμε την ουσία του πράγματος, δηλαδή την πραγματική στόχευση της “οικονομικής κρίσης” και ταυτόχρονα αναγνωρίζουμε την πολιτική παθογένεια και την επί δεκαετίες υπάρχουσα με απολύτως καταστροφικά αποτελέσματα “πολιτική κρίση”.
Και αφού οι ερωτήσεις τελείωσαν, ήρθε η ώρα να δώσουμε όλοι εμείς τις απαντήσεις. Κι αυτό επειδή δεν έχει καμία λογική να πιστεύουμε πως ο δολοφόνος (το παρόν πολιτικό σύστημα σχεδόν στο σύνολό του) θα φροντίσει το θύμα του, αφού το μόνο που μπορεί να κάνει –αφού κυκλοφορεί ελεύθερος- είναι να συνεχίσει να δολοφονεί και μάλιστα, νόμιμα, αφού ο ίδιος ο δολοφόνος μπορεί να νομοθετεί υπέρ του εαυτού του και εις βάρος των θυμάτων του…! Είναι θέμα λογικής, είναι θέμα ενστίκτου επιβίωσης για τον θύτη, επειδή γνωρίζει πως εάν βοηθήσει στο να αποκαλυφθούν τα εγκλήματά του, τότε… το μόνο που θα ελπίζει θα είναι στο να μπορέσει προσφύγει στη δικαιοσύνη για να δικαστεί!

Το πρώτο που πρέπει να επισημανθεί εκ μέρους μας, είναι η διαφορά που υπάρχει μεταξύ των πολιτικών και των πολιτών. Κυριολεκτικά, δεν υπάρχει καμία απολύτως σχέση. Οι μεν πολιτικοί έχουν δικαιώματα και μόνο δικαιώματα, που αυξάνονται γεωμετρικά και οι δε, πολίτες, έχουν υποχρεώσεις και μόνο υποχρεώσεις που αυξάνονται αναλόγως των… ορέξεων ή των εντολών που εκτελούν οι πολιτικοί.
Είναι κοινό μυστικό πως η παρελθούσα και η παρούσα πολιτική σκηνή, στο σύνολό της δεν λειτούργησε υπέρ της χώρας και των πολιτών, δεν προστάτευσε το Σύνταγμα και τους νόμους, δεν εργάστηκε για ένα καλύτερο αύριο για τους πολίτες.

Μάλιστα, παρατηρώντας τα περιουσιακά στοιχεία των εμπλεκομένων με την πολιτική (πρώην και νυν) πολιτικών, διαπιστώνουμε πως όσο μεγάλα και αν γίνουν τα προβλήματα της χώρας, αυτοί θα ζήσουν πλουσιοπάροχα μέχρι να πεθάνουν. Πλουσιοπάροχα θα ζήσουν και τα παιδιά τους και τα παιδιά των παιδιών τους, αφού έχουν δημιουργηθεί περιουσίες που εξασφαλίζουν πολλές γενιές απογόνων τους. Και, φυσικά, όλα έγιναν νόμιμα, με νόμιμες προμήθειες από «έργα» ή από προμήθειες του δημοσίου. Οι δε περιπτώσεις «παρανομιών» έχουν παραγραφεί σχεδόν στο σύνολό τους, λόγω ειδικής νομοθεσίας που ψήφισαν οι ίδιοι οι πολιτικοί μας διασώστες. Ουδείς ψόγος, λοιπόν, αφού όλα αυτά ήταν business as usual…!

Σήμερα, όμως, οι business αυτές είναι ακόμη μεγαλύτερες, αφού ξαφνικά (και κατά τη διάρκεια της οικονομικής κρίσης) «βρέθηκαν» τα ενεργειακά κοιτάσματα που δεν «γνώριζαν», παρά το γεγονός ότι υπήρχαν έρευνες και μελέτες προ αρκετών δεκαετιών… Σήμερα οι business είναι μεγάλες, οι προμήθειες που παίζουν στο παρασκήνιο μεγαλύτερες από ποτέ. Σε αυτές τις business θέλουν να συμμετέχουν όλοι, μηδενός εξαιρουμένου. Κι ενώ η χώρα κλυδωνίζεται, οι επί της σκηνής πολιτικοί, αλλά και αυτοί που είχαν αποχωρήσει (για λόγους εκτόνωσης των πολιτών μέσω της λήθης), νέα κόμματα γίνονται από νέους σωτήρες και διασώστες, που μέχρι χθες είχαν αναλάβει τον ρόλο του ολετήρα και συμμετείχαν με όλο τους το είναι στην ολική καταστροφή. Έτσι, ακόμη και τώρα που η Ελλάδα κομματιάζεται από πολυεθνικές, από τράπεζες και άλλους αφανείς, τρέχουν οι πρόθυμοι νενέκοι να συμμετέχουν στο τραπέζι της μοιρασιάς, ευελπιστώντας πως θα εισπράξουν το «κάτι τις» τους, μέσω των πρόθυμων υπηρεσιών τους στο ξεπούλημα των πάντων.

Αφού, λοιπόν, οι σημερινοί πολιτικοί άρχοντες δεν έχουν καμία απολύτως διάθεση για να μας διασώσουν, για να επαναφέρουν την χώρα, για να ξαναέρθει η ελπίδα και το χαμόγελο σε όλους μας, εμείς οφείλουμε να κινηθούμε αντιστρόφως ανάλογα προς τις δικές τους στοχεύσεις, προς τον δικό τους προσανατολισμό.
Αν δεν το κάνουμε, τότε θα πρέπει να ξέρουμε πολύ καλά πως δεν θα υπάρχει δικαιοσύνη να μας υπερασπιστεί και θα ζήσουμε όπως άλλοι επέλεξαν για εμάς, σαν δούλοι και όντα κατώτερης αξίας…
Για σκεφτείτε το… και πράξτε αναλόγως ρωτώντας τους εαυτούς σας.

Ποιος είναι υπεύθυνος για όλα τα λεφτά που «εξαφανίστηκαν», αλλά κανείς δεν ψάχνει να βρει που πήγαν και ποιοι τα πήραν;
Ποιος είναι υπεύθυνος για την διεθνή κατασυκοφάντηση και την ηθική κατάπτωση της χώρας;
Ποιος είναι ο υπεύθυνος που είστε άνεργοι;
Ποιος είναι ο υπεύθυνος που καθημερινά γίνεστε φτωχότεροι;
Ποιος είναι υπεύθυνος για χιλιάδες θανάτους εν καιρώ ειρήνης;
Ποιος είναι υπεύθυνος για τα παιδιά που λιποθυμάνε και τους νέους χωρίς μέλλον;
Ποιος είναι υπεύθυνος για την ανασφάλεια που ζείτε καθημερινά, φοβούμενοι μήπως πέσετε θύματα κάποιου εισαγόμενου εγκληματία;
Ποιος είναι ο υπεύθυνος που η τσέπη σας έγινε τόπος διέλευσης για υποκείμενα τύπου Στουρνάρα;
Ποιος είναι υπεύθυνος που κινδυνεύει η περιουσία σας και το ίδιο σας το σπίτι από τις τράπεζες;
Ποιος είναι υπεύθυνος που υπάρχουν ορατοί φόβοι για μια «αραβική – μουσουλμανική άνοιξη» μέσα στην Ελληνική επικράτεια;
Ποιος είναι υπεύθυνος για τους κινδύνους γεωγραφικής μείωσης της χώρας;

Αν ξέρουμε τον/ τους υπεύθυνους για όλα αυτά (αλλά και για ακόμη περισσότερα που δεν καταγράφηκαν για λόγους οικονομίας χώρου), τότε θα πρέπει να απαντήσουμε και σε ένα τελευταίο ερώτημα:

Ποιος και γιατί επέτρεψε να γίνουν όλα αυτά;

Στο σημείο αυτό, θα πρέπει να αναλάβουμε τις ευθύνες μας, να απαντήσουμε σε όλες τις παραπάνω ερωτήσεις και απευθυνόμενοι ο καθένας στον εαυτό του να πούμε «τι θα κάνω για να τα σταματήσω όλα αυτά;»
Αν εστιάσουμε στο πάρα πολύ σημαντικό «τι πρέπει να κάνω» και τότε θα αρχίσουμε να βρίσκουμε τις λυτρωτικές απαντήσεις. Ειδάλλως, στο μόνο που μπορούμε να ελπίζουμε είναι στο να μην γίνουν οι τάφοι μας αφοδευτήρια των παιδιών μας…