Να τους θυσιάσω θέλουν την καλημέρα μου

Η καλημέρα μου

Η γκρίνια και η πρωινή μίρλα δεν μου αρέσουν. Ποτέ δεν μου άρεσαν. Χαίρομαι με τους ανθρώπους που ξυπνάνε το πρωί και με όλα τους τα προβλήματα χαμογελούν πρώτα στον εαυτό τους καλωσορίζοντας την καινούρια μέρα.
Λένε καλημέρα στον εαυτό τους και στους οικείους τους. Κάτι σαν ένεση αισιοδοξίας για να τη βγάλουμε και σήμερα, για να τα φέρουμε εύκολα ή δύσκολα βόλτα.

Σε κατάσταση αεργίας (δεν είναι λάθος), το φαινόμενο του χαμογελαστού ανθρώπου σπανίζει και γίνεται δυσεύρετο όλο και περισσότερο.

Οι λόγοι κατανοητοί .Η επανάληψη τους δε είναι ίσως η μόνη περίπτωση που η μήτηρ της μάθησης μετατρέπεται σε “κακιά μητριά”. Βασανίζει τους εκπαιδευόμενους “άεργους”, κάνοντας τα υπαρκτά και δισεπίλυτα προβλήματα μεγαλύτερα. Βαρύτερα. Το αξίζουν; Οι “άεργοι” αξίζουν να σηκώνουν το βάρος προβλημάτων που διογκώνονται σε ένα θολό και γκρίζο περιβάλλον;

Καθόλου δεν μιλώ εκ του ασφαλούς. Καθόλου δεν αυτοντοπάρομαι για να τη “βγάλω καθαρή”. Τα προβλήματα είναι εκεί, με περιμένουν στοίβα ολόκληρη, αδηφάγα να με κατασπαράξουν. Τα τροφοδοτούν οι “επαΐοντες” κατασκευαστές τους. Τα πολλαπλασιάζουν, τα αναπαράγουν σαν τα κεφάλια της Λερναίας Ύδρας. Για να με απειλούν, για να μου γκριζάρουν το “γαλάζιο του ουρανού”. Για να μου κρύβουν τον ήλιο.

Οι λόγοι που το κάνουν είναι πολλοί.

Με θέλουν υποτιμημένο, φθηνό, λίγο. Αναλώσιμο εντέλει. Ένα μέρος του θολού όλου. Άβουλο και συμβιβασμένο. Να πέσω, θέλουν, αμαχητί. Να χάσω το είναι μου, χάνοντας την ελπίδα και την αυτοεκτίμηση μου.

Να τους θυσιάσω θέλουν την καλημέρα μου. Το χαμόγελό μου, που είναι δύναμη απειλητική και εφορμούσα στα ατέλειωτα κεφάλια της Λερναίας Ύδρας τους. Να με ρίξουν στην πρωινή γκρίνια και τη μίρλα, να με ισοπεδώσουν.

Όχι ρε, δεν σας χαρίζω τίποτα. Και προπαντός την καλημέρα μου. Δεν τη λέω για να πέσει χάμω, τη λέω για να μην πέσω εγώ χάμω.

Είναι φάρμακο, δοκιμάστε το. Δεν πονάει, δεν στοιχίζει, δεν πουλιέται, και κυρίως μπορεί ο καθένας να το κουβαλήσει μαζί του.

Βαγγέλης Τσερεμέγκλης

ΠΗΓΗ