Μέχρι τώρα η σκέψη ήταν ότι το άτομο υπάρχει για την κοινωνία, ότι το άτομο πρέπει να ακολουθεί αυτό που του επιβάλλει η κοινωνία, ότι το άτομο πρέπει να είναι προσαρμοσμένο με την κοινωνία. Αυτό έχει γίνει ο ορισμός του φυσιολογικού ανθρώπου: εκείνος που είναι προσαρμοσμένος με την κοινωνία.
Ακόμη και αν η κοινωνία είναι παράφρων, εσύ πρέπει να είσαι προσαρμοσμένος με αυτήν. Τότε είσαι φυσιολογικός.
Τώρα το πρόβλημα για το άτομο είναι ότι η φύση απαιτεί ένα πράγμα και η κοινωνία απαιτεί κάτι αντίθετο. Αν η κοινωνία απαιτούσε το ίδιο πράγμα που απαιτεί και η φύση, δεν θα υπήρχε καμία διαμάχη. Θα είχαμε παραμείνει στον Κήπο της Εδέμ. Το πρόβλημα εμφανίζεται επειδή η κοινωνία έχει τα δικά της συμφέροντα, τα οποία δεν συντονίζονται απαραίτητα με τα συμφέροντα του ατόμου. Η κοινωνία έχει κάνει τις δικές της επενδύσεις και το άτομο πρέπει να θυσιαστεί.
Αυτός ο κόσμος έχει έρθει τα πάνω-κάτω. Θα έπρεπε να συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο: Να μην υπάρχει το άτομο για την κοινωνία, αλλά η κοινωνία για το άτομο. Επειδή η κοινωνία είναι απλώς μια επινόηση, δεν έχει ψυχή. Το άτομο έχει την ψυχή, το άτομο είναι το συνειδητό κέντρο.
OSHO
Επιλεξτε να γινετε οι πρωτοι που θα εχετε προσβαση στην Πληροφορια του Stranger Voice
Greek