Μόγλης και τίγρης

Οχι, δεν διαβάζετε λάθος! Όντως αυτή την ανάρτηση τη γράφει ο Εργοδότης Δημοσίων Έργων. Μ’ αυτό το αρθράκι εγκαινιάζεται το δεύτερο μέρος της συνεργασίας μου με τον οικοδεσπότη, στο δικό του “γήπεδο” αυτή τη φορά.

Ανάμεσα, λοιπόν, στις σημαντικώτατες αναρτήσεις του οικοδεσπότη γιά το μάτριξ, θά ‘θελα να προσθέσω δυό λόγια, ως σχολιασμό, στο γιατί ο Μόγλης (“Mowgly” στο πρωτότυπο, προφ. Μάουγκλυ) θέλει να σκοτώσει τον τίγρη Σέρη Κχάν (Shere Khan). Το θεωρώ σημαντικό, επειδή -κατά τη γνωμούλα μου- θα ξεκαθαρίσει καλύτερα το “τί θέλει να πει το ποιητή”.

Σίγουρα όλοι-ες σας κάπου έχετε συναντήσει την ιστορία του Μόγλη, είτε ως παιδιά, είτε ως …γονείς, είτε ως απλοί άσχετοι. Ο γράφων την είχε ακουστά από μικρός, αλλά τσινούσε αγρίως στην ιδέα να εξυμνείται -έστω και σε παραμύθι- ένας φορέας βαρβαρότητας. Σα να γράφεται ραψωδία γιά τα καμώματα ενός νεάντερταλ, ένα πράγμα! Επίσης, απορούσε τα μέγιστα με το γεγονός ότι οι πρόσκοποι τον είχαν αυτόν τον μύθο περί πολλού – σε σημείο, μάλιστα,που στις προσκοπικές “αγέλες” υιοθετούσαν ανέκαθεν τους χαρακτήρες του βιβλίου του Κίπλινγκ ως ένα πρώϊμο “διά ζώσης” role playing game. (“Παιχνίδι ρόλων”, όπως στους ηλεκτρονικούς υπολογιστές. Όπου ο ένας πιτσιρικάς γίνεται -δηλ. υποδύεται τον σχετικό ρόλο- πολέμαρχος, ο άλλος μάγος, ο άλλος ξωτικό, κτλ.)
Τώρα τελευταία, ως μπαμπάς δύο υπέροχων ζιζανίων, έχω δει καναδυό φορές τον μύθο του Μόγλη σε ντιβιντιά (ανευρεθέντα σε πακέτα δώρων σε περιοδικά με θέμα το παιδί) παρέα με τα βλαστάρια μου. Τα οποία απλώς γελάνε με τα καρτούνς, και γράφουν τους συμβολισμούς του Κίπλινγκ εκεί που …βάζουμε πούδρα στα μωρά. 🙂

(Λυκάκι, δεν είπαμε; τρώνε πεπόνια τα λυκάκια; από πότε; )

νώ σας έχω ήδη δώσει μία νύξη (εκεί που έγραψα ότι ο τίγρης είναι “σαν τετράποδος Ηρώδης” – δηλαδή βασιλιάς του οποίου απειλείται ο θρόνος), την απάντηση στο αίνιγμα μας τη δίνει ένα άλλο αιλουροειδές, ερχόμενο από τα βάθη των αιώνων και τα βάθη της λαογραφίας και των παραδόσεων των λαών. Ετούτη εδώ η κυρία:

Η σφίγγα της Αιγύπτου, δίπλα στις πυραμίδες της Γκίζας!

Ναι, αλλά γιατί;

Διότι ένα μέρος του σώματός της είναι λιονταρίσιο. Δηλαδή, κομμάτι αιλουροειδούς!

Και λοιπόν;

Και λοιπόν… η σφίγγα έθετε στους περαστικούς ένα αίνιγμα, λέει ο μύθος – κι αν δεν απαντούσαν, τους σκότωνε: Ποιό όν περπατάει το πρωΐ στα τέσσερα, το μεσημέρι στα δύο, και το βράδυ στα τρία;
…Γιά να λύσει επιτυχώς το αίνιγμα πρώτος ο Οιδίπους, και η σφίγγα ν’ αυτοκτονήσει ευθύς μετά. Ο άνθρωπος είναι, που μπουσουλάει ως μωρό, περπατάει ως παιδί κι ενήλικας, και στηρίζεται στο μπαστούνι του γιά να περπατήσει, ως γέρος.

Γ ιατί, όμως, συνδέουμε τον μύθο του Οιδίποδα (στην Ελλάδα) με τη Σφίγγα της Αιγύπτου; Διότι όντως …συνδέονται!

Η Σφίγξ των πυραμίδων θεωρείται πως αναπαριστά το πρόσωπο του ενδοξώτερου φαραώ της αρχαίας Αιγύπτου, του Ραμσή Β’. Ωστόσο, θεωρείται βέβαιο πως το πρόσωπο παλιότερα δεν παρίστανε τον Ραμσή, αλλά επανασκαλίστηκε στα χρόνια του Ραμσή – γι’ αυτό και είναι δυσανάλογα μικρότερο απ’ ό,τι επιβάλλει το υπόλοιπο σώμα. Τί παρίστανε; το πρόσωπο μιάς γυναίκας, όπως οι αντίστοιχες σφίγγες στην Ελλάδα.

Όπως αυτή:

Ή αυτή εδώ:

Η οποία είναι και πιό σωστή συμβολιστικώς. Έχει εμπρός πόδια ταύρου (αν βλέπω καλά – πάντως, έτσι οφείλει να είναι συμβολιστικώς), πίσω λιονταριού, κεφάλι γυναίκας, φτερά αετού και ουρά λιονταριού, η οποία σχηματικώς μπορεί να δείχνει και το φίδι.

Εάν, όπως λένε μερικοί Αρχαιολόγοι, η Σφίγξ της Αιγύπτου είναι αρχαιότερη των πυραμίδων κατά μερικές χιλιετίες (και τούτο, επειδή στο σώμα της βρέθηκαν ίχνη διάβρωσης από νερό – δείγμα ότι το άγαλμα υπήρχε τότε, που η Σαχάρα είχε βλάστηση, λίμνες, και βροχές), τότε ούτε οι Ελληνικές σφίγγες πάνε πίσω! Εντάξει, όχι από το 12,000 πΧ, αλλά σίγουρα παλιότερη των κλασικών Ελληνικών σφιγγών (όπως των Ναξίων στο μουσείο Δελφών) είναι ετούτη:

(Πρόκειται γιά κόσμημα -χρυσή πλάκα- της μυκηναϊκής εποχής, από την Ιαλυσσό της Ρόδου.) Η οποία δείχνει ότι και στην Ελλάδα η ιστορία της σφίγγας είναι παλιά υπόθεση, κι ο συμβολισμός της γνωστός από τότε.

Δεν είναι μόνο που η Αίγυπτος συνδέεται με την Ελλάδα ποικιλοτρόπως, ούτε πως και οι δύο λαοί διαθέτουν … Θήβας. Είναι πως, πράγματι, ο μύθος της σφίγγας είναι αρκετά παλιός και κοινός στους δύο λαούς. Με τη διαφορά πως οι Έλληνες μίλησαν ξεκάθαρα και γιά τον συμβολισμό της σφίγγας. Δεν άφησαν το ερώτημα (“-Τ’ είν’ τούτο;”) μετέωρο, να πλανάται ανά τους αιώνες.
Ούτε ισχύει πως οι Έλληνες δανείστηκαν τη σφίγγα και τον συμβολισμό της από τους Αιγύπτιους. Αν ίσχυε, αν δηλαδή οι Έλληνες δεν θεωρούσαν τη σφίγγα δική τους πολιτιστική κληρονομιά, τότε δεν θα υπήρχαν αφιερώματα με σφίγγες ούτε στους Δελφούς, ούτε στην Ακρόπολη των Αθηνών (εδώ κι εδώ).

Ό μως, ο τίγρης του Μόγλη είναι …τίγρης! Άντε να κάνουμε μιά παραχώρηση, γενικώτερα είναι αιλουροειδές. Ενώ η σφίγγα είναι …βιολογικό πείραμα! Πού κολλάει, λοιπόν, ο Σέρη Κχάν με τη σφίγγα;

Ίσως σας βοηθήσει να βρείτε την απάντηση η νεώτερη απεικόνιση της σφίγγας: οι τέσσερεις Ευαγγελιστές! Αυτή ακριβώς είναι η μεταχριστιανική απεικόνιση της σφίγγας, όσο κι αν σας φαίνεται περίεργο.
Στους βυζαντινού ρυθμού ναούς, κάθε Ευαγγελιστής βρίσκεται ζωγραφισμένος ακριβώς στη σύνδεση ενός εκ των τεσσάρων πεσσών της εκκλησίας με τον τρούλλο. Ο Ματθαίος, με ζώο τον ταύρο, εμπρός (δηλ. κοντά στο ιερό) και αριστερά, δηλαδή βορειοανατολικά. Ο Μάρκος, με ζώο το λιοντάρι, όπως μπαίνουμε στην εκκλησία και αριστερά μας, δηλ. βορειοδυτικά. Ο Λουκάς, με “ζώο” τον αετό, όπως μπαίνουμε δεξιά, δηλαδή νοτιοδυτικά, και ο Ιωάννης, με “ζώο” τον πετεινό (ή δίπλα στον μαθητή του Πρόχορο), δίπλα στο ιερό και δεξιά μας, δηλαδή νοτιοανατολικά.
Σε κάποιες εκκλησίες δεν ισχύει αυτό. Οι Ευαγγελιστές απεικονίζονται …όπως τους θυμήθηκε ο αγιογράφος! Όμως, αυτό ακριβώς που σας παρέθεσα, είναι το μόνο σωστό. Και συμβολιστικώς, και από πλευράς πραγματικών στοιχείων. (Θα πούμε γι’ αυτά στην επόμενη συνέχεια.)

Συγνώμη που δεν βρήκα να παραθέσω φωτογραφίες της προκοπής – ευκρινείς, κτλ. (Δυστυχώς, δεν έχω ούτε δικές μου στο αρχείο μου.) Πάντως, αρχίζετε τώρα να μπαίνετε στο νόημα;

(Μία αξιόλογη αναφορά, ότι οι τέσσερεις Ευαγγελιστές οφείλουν τα συμβολιστικά ζώα τους σε προφητεία του Ιεζεκιήλ -σας είπα, είναι παλιά δουλειά το αίνιγμα της σφίγγας!-, βρίσκεται εδώ. Αλλά ούτε τα τοτεμικά ζώα αποδίδονται ορθώς στους Ευαγγελιστές, ούτε η επιχειρούμενη -κατά τη συγκεκριμένη ιστοσελίδα- ερμηνεία είναι η σωστή.)

πως, λοιπόν, πολύ καλά καταλάβατε, πρόκειται γιά τα ζώδια του λεγόμενου “σταθερού σταυρού”. Με τη σειρά: τον Ταύρο, τον Λέοντα, τον Σκορπιό, και τον Υδροχόο. Έτσι εξηγούνται και τ’ αντίστοιχα “τοτεμικά” ζώα των τεσσάρων Ευαγγελιστών, εκτός, ίσως από του Λουκά. Γιά τους μη επαΐοντες της Αστρολογίας, ο αετός είναι το δεύτερο σύμβολο του Σκορπιού (αντιπροσωπεύει τη λεγόμενη “ανώτερη οκτάβα”).
Όσο γιά τον Ιωάννη, η παρουσία ανθρώπου δίπλα του συμβολίζει καθαρά το ζώδιο του Υδροχόου (το οποίο είναι ανθρωπόμορφο), ο δε κόκκορας (που δεν έχει σχέση με ζωδιακό συμβολισμό) συμβολίζει το ξύπνημα της συνείδησης. Θυμηθείτε το αυτό, γιά παρακάτω.

Έτσι, αν υπήρχε βυζαντινού ρυθμού ναός στα χρόνια του Χριστού, περί το -ανύπαρκτο- “έτος μηδέν” της χρονολογίας μας, ο προσανατολισμός του σε σχέση με τον ζωδιακό θα ήταν κάπως έτσι:

(Σημείωση: ακόμη κι αν δεν γνωρίζετε τον αστρολογικό συμβολισμό, μερικά σύμβολα είναι προφανή. Πχ τα σύμβολα του Ταύρου, των Διδύμων, του Λέοντα. Βάλτε βάση το ένα που καταλάβατε, και θα βρείτε πανεύκολα όλα τα επόμενα.)

Ο ναός αυτός υποτίθεται πως σημαδεύει με τον διαμήκη άξονά του ακριβώς τη μαθηματική ανατολή. Ένθα “μαθηματική ανατολή” σημαίνει την κατεύθυνση που βρίσκεται ακριβώς 90° από τον βορρά δεξιοστρόφως. (Ο βορράς είναι το σημείο του ορίζοντα, που ορίζεται επακριβώς, με σχεδόν μηδενική μαθηματική απόκλιση – ακόμη και με το μάτι. Γι’ αυτό και πρέπει πάντα να τον λαμβάνουμε ως σημείο αναφοράς των μετρήσεών μας.)
Το δε “έτος μηδέν” είναι ανύπαρκτο, επειδή το ημερολόγιό μας πάει από το έτος 1μΧ κατ’ ευθείαν στο 1 πΧ, χωρίς να περάσει από το 0. (Οι λόγοι γι’ αυτό, αν διατυπωθούν γραπτώς, δημιουργούν ένα χοντρό πακέτο! Δεν μπορούμε, επομένως, να τους αναφέρουμε εδώ.)

Βλέπουμε, λοιπόν, ότι ο διαμήκης άξονας του ναού, περί το “έτος μηδέν” της χρονολογίας μας, σημαδεύει ακριβώς τις 0° του Κριού. Και μάλιστα ορισμένη χρονική στιγμή: τις 00 ώρες, 00 πρώτα λεπτά, 00 δεύτερα λεπτά της εαρινής ισημερίας (δηλ. ακριβώς όταν ξεκινάει η 21η Μαρτίου, ημέρα της εαρινής ισημερίας), όταν και από την ανατολή ξεπροβάλλουν (ανατέλλουν) οι μηδέν μοίρες του Κριού.
Βλέπουμε, ακόμη, καθαρά την αντιστοιχία του προσανατολισμού των εικόνων των τεσσάρων Ευαγγελιστών στους πεσσούς με τα σημεία του ορίζοντα – δηλαδή, με τα ζώδια. Σημειώστε ότι αυτή η εικόνα είναι κάτοψη, τόσο του ναού, όσο και του ζωδιακού. Δηλ. ανεβαίνουμε κατακόρυφα πάνω απ’ τον τρούλλο σε μεγάλη απόσταση, και παρατηρούμε από πάνω τόσο την εκκλησία, όσο και τον ζωδιακό τον ίδιο. (Κανείς άνθρωπος δεν τό ‘χει κάνει αυτό μέχρι σήμερα – είναι ιδεατό, αλλά βοηθάει στο σκίτσο!)
Εν πάσει περιπτώσει, γιά να είμαστε απόλυτα ακριβείς, η εκκλησία μας πρέπει να βρίσκεται σε γεωγραφικό πλάτος περίπου 66.5° βόρειο, γιά να είναι η κατακόρυφος προς το πάτωμα του ναού ταυτόχρονα κατακόρυφος και προς το επίπεδο της εκλειπτικής, αλλά καταλαβαίνετε τί θέλω να δείξω.

Γιά την Ιστορία, αυτός ο “ιδανικός ζωδιακός” των μηδέν μοιρών Κριού στην ανατολή δεν ισχύει, επειδή η μετάπτωση του άξονα της Γης έχει “στρίψει” τον ζωδιακό (από το “έτος μηδέν” μέχρι σήμερα) αντίθετα με την φορά των δεικτών του ωρολογίου. Και συνεχίζει να τον στρίβει. Ωστόσο, ο “ιδεατός” ζωδιακός ισχύει ακόμη και σήμερα, όταν ρωτάμε: “- Τί ζώδιο είσαι;”. Ο σημερινός πχ Κριός είναι στην πραγματικότητα Ιχθύες. Μεγάλη ιστορία αυτό, και δεν θα το επεκτείνουμε εδώ… όποιος θέλει να μελετήσει Αστρολογία, καλή υπομονή!

Σήμερα, ο αντίστοιχος ναός θα ήταν κάπως έτσι:

Δηλαδή, κατά τα τελευταία 20 χρόνια περίπου, ο διαμήκης άξονάς του σημαδεύει (τα μεσάνυχτα που ξεκινάει η εαρινή ισημερία) περίπου τις 5° Ιχθύων. Και συνεχίζει να “γυρίζει” ανάποδα από τον ζωδιακό, όσο περνάει ο καιρός.

Ω ραία, λοιπόν, το καταλάβατε τί σημαίνει σφίγγα, κτλ. Αλλά προς τί όλη αυτή η κουβέντα;

Επειδή ο Λέων κατά κάποιο τρόπο “συνοψίζει” και τα τέσσερα ζώδια της σφίγγας (τα καλούμενα και “σταθερά”)… επειδή έχει ακόμη δύο πολύ σημαντικές ιδιότητες.

• Πρώτον, ορίζει αυτόν που έχω αποκαλέσει “άξονα των θρησκειών”.

Εάν φέρουμε μία ευθεία από τον Λέοντα στον Υδροχόο, παρατηρούμε ότι, κάθε 2,200 χρόνια περίπου, ο -κατά τη διάρκεια της “φέτας” των 2,200 αυτών ετών- περισσότερο λατρευόμενος θεός, είναι ο κυρίαρχος του κατοπτρικού στη γραμμή αυτή ζωδίου!

(Γιά εκτενέστερη ανάλυση, δείτε ένα παλιό μου άρθρο και τις συνέχειές του πριν και μετά.) Οι χρονολογίες που φαίνονται, είναι αυτές που αντιστοιχούν στον ανατέλλοντα αστερισμό κάθε 21η Μαρτίου τα μεσάνυχτα.
Στο σχήμα φαίνεται ο Δίας, περισσότερο λατρευόμενος θεός της “εποχής του Κριού”, και ο Κρόνος, περισσότερο λατρευόμενος θεός της “εποχής των Ιχθύων” (δηλ. αυτής που περνάμε εμείς τώρα). (Άρα, ο Πλούτων θα ήταν περισσότερο λατρευόμενος θεός της “εποχής του Ταύρου”, και ούτω καθ’ εξής.)
Δεν τελειώσαμε, όμως, με τον Λέοντα!

• Δεύτερον ο Λέων ορίζει και την τοποθέτηση επί του ζωδιακού του μακροσκοπικού κηρυκείου του Ερμή!

(Περισσότερα, πάλι σε παλιό μου άρθρο, και στις προηγούμενες κι επόμενες συνέχειές του.) Το προκύπτον σχήμα είναι αυτό:

Βλέπετε τα λεγόμενα “ανερχόμενο” και “κατερχόμενο” φίδια (συνδυάστε πχ με τη χρονολογική σειρά ανακάλυψης των πλανητών από Ουρανό και μετά – να καταλάβετε τί πάει να πει “ανερχόμενο”), καθώς και τα σύμβολα όλων των πλανητών του Ηλιακού μας Συστήματος, ακόμη και αυτών των δύο (Πανός και Ηφαίστου) που σήμερα είναι άγνωστοι.
Πάλι δεν θα επεκταθούμε, όμως. Μόνο που θα σας πω ότι η 20η Ιουλίου, ημέρα εισόδου στο ζώδιο του Λέοντα και “σύνορο” μεταξύ Καρκίνου-Λέοντα, είναι πολύ σημαντική ημερομηνία απ’ αρχαιοτάτων χρόνων. Επίσης… είναι πάμπολλες -αν όχι όλες!- οι διαστημικές αποστολές που ξεκινάνε ή κορυφώνονται στις 20 Ιουλίου. Θυμηθείτε το “ένα τεράστιο βήμα γιά την ανθρωπότητα”!… Πού οφείλεται αυτό το φαινόμενο; Στους αποκρυφιστές του διευθυντικού προσωπικού, που σχεδιάζουν το τελετουργικό μέρος των αποστολών της Νάσα και του JPL. (Τί είπατε; Δεν υπάρχουν αποκρυφιστές ανάμεσα στους επιστήμονες και τους τεχνικούς τόσο τεχνολογικώς και επιστημονικώς πρωτοποριακών οργανισμών; Καλάααα… καλάααα…)

Σ υμπερασματικά, ο Λέων (δηλ. η σφίγγα) αντιπροσωπεύει κάποια σημαντικά πράγματα, που έχουν να κάνουν με την ανύψωση του πνεύματος του ανθρώπου. Οπότε, στο αίνιγμα της σφίγγας (που απάντησε ο Οιδίποδας), η λέξη κλειδί είναι η λέξη “άνθρωπος”.

Μ’ άλλα λόγια, το αίνιγμα της σφίγγας είναι ένα τέστ, που οφείλουν να περάσουν όσα ανθρωποειδή θα γίνουν άνθρωποι.

Αν κι έχω λόγους να πιστεύω ότι ο Οιδίπους δεν ήταν άνθρωπος (και τί ήταν, δηλαδή; σπαρτός! – παναπεί τεχνητός “άνθρωπος”, προϊόν βιολογικού εργαστηρίου), δεν μπορώ να επεκταθώ εδώ. Γι’ αυτά τα θέματα θα συζητήσω αργότερα, στο δικό μου ιστολόγιο, σε μακροσκελή ενότητα περί ανθρωπογενέσεως.
Ωστόσο, καταλαβαίνετε σ’ αυτό το σημείο ότι ο Μόγλης, φονεύοντας τον τίγρη, λέει συμβολικά πως δεν τα γουστάρει όλ’ αυτά με τους Λέοντες και τα ρέστα. Πως δε θέλει να γίνει άνθρωπος, βραδερφέ! Πως θέλει να παραμείνει ανθρωποειδές.

Το ότι όντως υπάρχει ένα τέτοιου είδους τέστ, μας το λέει με τον τρόπο του και ο Άρθουρ Κλάρκ, ο οποίος κατά πολλούς ήταν μέλος μίας υπερ-απόκρυφης ολιγομελούς αδελφότητας (δε λέμε γιά τέκτονες και τέτοια), με πάρα πολλές γνώσεις από την πολύ παλιά αρχαιότητα. Ο Κλάρκ, λοιπόν, με τον περίφημο μονόλιθο (στην ταινία “2001 – Οδύσσεια του Διαστήματος”), μας δείχνει ότι πρώτα οι μαϊμούδες έγιναν άνθρωποι, αφού άγγιξαν τον μονόλιθο, και μετά οι άνθρωποι έγιναν κάτι σαν υπεράνθρωποι, αφού το “2001” ξαναβρήκαν τον μονόλιθο στη Σελήνη και τον ξανάγγιξαν.
Ο μονόλιθος είναι μία παραλληλόγραμμη πέτρα, διαστάσεων 1x4x9 (κυβικών) μέτρων, δηλαδή οι πλευρές του διαδοχικά έχουν διάσταση τα τετράγωνα των τριών πρώτων ακεραίων. Απλά Μαθηματικά, δηλαδή, και όχι τα σύνθετα πράγματα των αστρολογικών προσανατολισμών, που θίξαμε εμείς. Μ’ άλλα λόγια, οι μαϊμούδες έγιναν άνθρωποι, όταν άρχισαν να σκαλίζουν τα Μαθηματικά, δηλ. μία εκ των βάσεων του πολιτισμού μας.

Σημειώστε, επίσης (γιά χάρη της κουβέντας), ότι κατά Κλάρκ το τέστ γιά να γίνεις υπεράνθρωπος, είναι ακριβώς το ίδιο με το τέστ γιά να γίνεις άνθρωπος (δηλ. πάλι ο μονόλιθος). Επιτρέψτε μου ν’ αμφιβάλλω – αν και ακόμη δεν έχω κάν μυριστεί τί τέστ περιμένει εμάς, τους ανθρώπους, γιά να περάσουμε στο επόμενο εξελικτικό μας στάδιο! Πάντως, είναι ξεκάθαρο ότι Λέων = σφίγγα = τέστ να γίνεις άνθρωπος. Και ότι ο Μόγλης όχι μόνο δεν περνάει το τέστ (δεν δέχεται κάν να υποβληθεί σ’ αυτό), αλλά …σκοτώνει και τον δάσκαλο! 🙂

Δεν τελειώσαμε, όμως, με τα τέστ εξανθρωπίσεως και τα σχετικά δασκαλίκια. 

υνοψίζω και συνεχίζω να επεξηγώ:

Ο δημιουργός του “Μόγλη”, ο Ράντγυαρντ Κίπλινγκ, ως τέκτων και ως Άγγλος, γνώριζε άριστα τόσο την Αιγυπτιακή, όσο και την Ελληνική Μυθολογία.

(Παρένθεση:

Οι Άγγλοι, τέκτονες-ξετέκτονες, ήταν ανέκαθεν θανάσιμοι εχθροί του Ελληνισμού. Συνεπώς, εφήρμοσαν την εξής διαχρονική αρχή της στρατηγικής: ότι τον εχθρό σου πρέπει πρώτα να τον γνωρίσεις καλά, πριν τον χτυπήσεις. Έτσι, αυτοί έμαθαν απέξω τις Μυθολογίες των λαών που πήγαν να κατακτήσουν… Και μην ξεχνάτε πως εμείς και οι Αιγύπτιοι τους είχαμε τους Άγγλους στα κεφάλια μας καπέλλο, έως και μεταπολεμικά.
Όχι τίποτ’ άλλο, αλλ’ αυτές τις μέρες διαβάζω σε διάφορα πατριωτικού προσανατολισμού ιστολόγια πως …μας λείπει ένας σημερινός Παπουλάκος. Αστεία πράγματα! Παρά το ότι στον ιστότοπο που παραπέμπω έχει πολλές πληροφορίες, πουθενά δεν είδα ν’ αναφέρουν το ότι ο Παπουλάκος κήρυττε πολλές φορές με βάση τη λεγόμενη “προφητεία του Αγαθάγγελου”. Αυτό το πλαστό κείμενο είναι μία περιποιημένη φόλα με δηλητήριο, την οποία ετοίμασαν οι “Ελληνιστές” καθηγητάδες της Οξφόρδης και των περιχώρων, με σκοπό να τη φάει ο αμαθής και αφελής Ελληνικός Λαός της εποχής – όπως κι έγινε. Η εξήγηση του γιατί αυτό το κωλόχαρτο είναι πλαστό, δεν έχει θέση εδώ. Τηλεγραφικά σας λέω προς το παρόν ότι: καλά Ελληνικά, όπως και καλά Αγγλικά, δεν ξέρουν μονάχα οι της Οξφόρδης! 🙂 Από συστηματική γλωσσολογική μελέτη του κειμένου διαφαίνεται εύκολα η -όχι και τόσο καλή- απάτη, την οποία φυσικά αδυνατούσαν να δουν οι Έλληνες του 1850-60.

Το αναφέρω, όμως, για να ξέρετε τί συμβαίνει, κάθε φορά που οι Άγγλοι προσεγγίζουν την Ελληνική Παράδοση: γιά καλό δικό μας, δεν είναι. Ποτέ.

Ή, μήπως, θαρρείτε ότι τα καμώματα του Ευφραίμ δεν συνδέονται με τις συχνές επισκέψεις του Κάρολου στο Βατοπέδι; )

Ως συνέπεια αυτής της γνώσης, ο Κίπλινγκ διέπραξε δύο μεγάλες πονηριές:

• Μεταμφίεσε το λιοντάρι σε τίγρη. Και:
• Έφτιαξε τον χαρακτήρα ενός άλλου μεγάλου αιλουροειδούς, τον πάνθηρα Μπαγκήρα, να είναι φίλος του Μόγλη.

Ωστόσο, οι πραγματικοί φίλοι του Μόγλη είναι οι λύκοι – και η βασιλική κόμπρα, δηλαδή ο όφις ο αρχαίος, που του δίνει συμβουλες πώς να εξοντώσει τον τίγρη.

Το ότι αυτός είναι ακριβώς ο συμβολισμός, που εννοεί ο Κίπλινγκ (δηλ. της σφίγγας και -κατά κάποιο τρόπο- ενός Οιδίποδα …απ’ την ανάποδη!), και δη της Αιγυπτιακής Σφίγγας, φαίνεται απ’ το γεγονός ότι ο τίγρης Σέρη Κχάν είναι μονόφθαλμος.
Μονόφθαλμος, όμως, είναι χαρακτηριστικά ο Θεός Ώρος! Ο οποίος, εκτός των άλλων, αντιπροσωπεύει τις Δυνάμεις του Καλού στο Αιγυπτιακό μυθολογικό γίγνεσθαι. Άρα, τί αντιπροσωπεύει ο Μόγλης; Τί άλλο, παρά τις τυφωνικές δυνάμεις του Σέτ;

Α ς δούμε, τώρα, και κάτι ακόμη: αν ο Μόγλης είναι το μοναδικό παράδειγμα ανθρωποειδούς, που αρνείται τον εξανθρωπισμό του, ή υπάρχουν κι άλλα. Ή, αντίθετα, αν υπάρχουν ανθρωποειδή και άνθρωποι, που θέλουν ν’ ανέβουν επίπεδο, και τιμούν τα μεγάλα αιλουροειδή.

Έ, λοιπόν, …συνάδελφοι του Μόγλη υπάρχουν άφθονοι! Μόνο που είναι ελαφρώς πιό μπασκλασαρίες απ’ τον Μόγλη. Δεν τα βάζουν με λιοντάρια, αλλά με κοκκόρια και άλλα ταλαίπωρα μικρά ζώα και πτηνά (πχ περιστέρια). Αυτοί-ες δεν είναι άλλοι-ες, παρά οι οπαδοί του Βουντού (σύνδεσμος 1, σύνδεσμος 2, σύνδεσμος 3) και των παραλλαγών του.
Αφού πιούν τόνους οινοπνεύματος και καπνίσουν μερικά …μυρωδικά φυτά (μαστουρώσουν αγρίως, δηλαδή), αρχίζουν να τραγουδάνε, να μουρμουρίζουν, να πέφτουν σε καταληψία, να χορεύουν άγρια… (Φωτογραφίες και περιγραφές: σύνδεσμος 4, σύνδεσμος 5, σύνδεσμος 6.) Στο τέλος, πιάνουν έναν ταλαίπωρο κόκκορα, τον σβουρίζουν πάνω απ’ τα κεφάλια τους, και του κόβουν το δικό του. Απ’ το αίμα, δε, του κόκκορα ραίνονται όλοι-ες. Που σημαίνει: πού πά’, ρε κόκκορα, να μας ξυπνήσεις τη συνείδηση;

Άλλες φορές, πάλι, τα ζώα και τα πουλερικά που κρατάνε στα χέρια τους, τα ξεσκίζουν ζωντανά.

Αυτά τα καμώματα θυμίζουν έντονα τις μαινάδες. Στο Βουντού υπάρχει, ακόμη (κυρίως στο αφρικάνικο βουντού, δηλ. όχι εκτός Αφρικής), και μιά μορφή Διόνυσου (ή Φαλλού), ο Πάπα-ΛέγκμπαΑλλάντα του Μπενίν! (Όπως τη βλέπετε την ορθογραφία.)
Τώρα, το αν το Βουντού ήρθε από κάπου …βορειότερα απ’ το Μπενίν, κι αν το έφεραν μαζί τους τίποτε ναύτες του Νέαρχου, κι αν η πραγματική του προέλευση είναι από τίποτε εγχώριους “Ελληνόφωνους”,
Εκείνο που ξέρω σίγουρα, είναι η φράση απ’ τον μονόλογο του Προμηθέα (Δεσμώτη), εκεί που παραπονιέται γιά τη συμπεριφορά του Δία απέναντί του, και λέει τί έκανε αυτός γιά τους θνητούς: πως τους δίδαξε ένα σωρό πράγματα, ενώ πρώτα οι θνητοί… (μπάρμπα-…Πέοντας 🙂 ), άρα λογικό να συνδέονται αυτά. Άσε που μία απ’ τις πατρίδες του Βουντού είναι η πόλη … αυτά τ’ αφήνω στον οικοδεσπότη του παρόντος ιστολογίου.

Έ, ακριβώς αυτό το “ονείρεμα”, αυτή την έλλειψη -καλύτερα, την κατάργηση- της συνείδησης επιδιώκουν οι εκστασιαζόμενοι οπαδοί του Βουντού – και σφάζουν τα κοκκόρια.
(Παρένθεση: Καλά, ρε “σοβαροί” μελετητές! Κανείς σας δεν συνδύασε τον στίχο αυτόν με όσα λένε οι Αμπορίτζινες της Αυστραλίας, γιά την “εποχή του ονειρέματος”; Ούτε τον Ωκεανό, ως πρόσωπο της τραγωδίας αυτής; Ούτε ταύτισε κανείς σας τον “αγείτονα πάγο Καύκασο” με τον ιερό βράχο των Αμπορίτζινων, το Ουλούρου;
Έπεφτε λίγο μακρυά ο Αισχύλος απ’ την Αυστραλία, έ; Και πώς να τα ξέρει όλ’ αυτά, έ; Και πώς θ’ αντιμετωπίσει η ακαδημαϊκή κοινότητα όποιον βγει ανοιχτά και μιλήσει γιά τέτοιους συσχετισμούς, έ; …Παρά το ότι βγάζουν μάτια!

Φιλολογάρες μου εσείς! Πώς σας νοιώθω!…)

Παρά το γεγονός ότι γενικά “δεν πάω” τον Πυθαγόρα και τους οπαδούς του: των ανωτέρω ήδη λεχθέντων, υποθέτω πως καταλαβαίνω τί τον διαόλισε… κι έστειλε εκείνο το γαϊδούρι, τον Μίλωνα τον Κροτωνιάτη, να κατασφάξει όλους τους Συβαρίτες… οι οποίοι με τη σειρά τους είχαν κατασφάξει όλα τα κοκκόρια της πόλης τους, γιά να μην τους ξυπνάνε απ’ τ’ άγρια χαράματα. 

, δεν κρατιέμαι! Στο σημείο αυτό θέλω να υπενθυμίσω τα γραπτά ενός “Ελληναρά”, που ωρυότανε πως ο Κλίντον είναι κλώνος, επειδή, λέει, είναι ο πρώτος πρόεδρας των ηπαπάρα σε μακρά σειρά προέδρων (ίσως και ο μοναδικός), που, αντί να έχει ως κατοικίδιο σκύλο, έχει γάτα!!! Επειδή, λέει, οι κλώνοι έχουν ανάγκη το άγγιγμα της γατίσιας γούνας γιά την διανοητική τους ισορροπία, κτλ κτλ. (Συγκεκριμένα αναφέρεται σε γάτο, τον περίφημο Σόκς“Κάλτσες”-, που η κόρη του Κλίντον είχε ανακαλύψει ως γατάκι μέσα σε μία παλιά κάλτσα, και τον “υιοθέτησαν”.)
Δεν του τά ‘χωσα τότε, αλλά του τα χρωστάω. Του τά ‘χω κρατημένα. Κι αυτά, κι άλλα πολλά. Δηλαδή, ρε φελλέ, εγώ που μεγάλωσα πάντα έχοντας δίπλα μου γάτες, όπως κι εκατομμύρια άλλοι Έλληνες κι Ελληνίδες, είμαστε κλώνοι; Χάειντ’ απο ‘δω! -δηλ. τον
…Όλα τα ζώα, γάτες, σκύλοι, τίγρηδες, λύκοι, και λοιπά, και λοιπά, είναι μιά χαρά! Ξέρει η Φύση τί κάνει! Κάθε ζωντανός οργανισμός είναι άριστα προσαρμοσμένος στο περιβάλλον του, γιά να επιβιώνει, και μάλιστα στην γενετική προσαρμοστικότητα υπερέχει του ανθρώπου: ούτε ρούχα χρειάζεται, ούτε παπούτσια, ούτε …εφορία και ΔΕΗ.
Μάλιστα, αν είχατε ποτέ τη χαρά να έρθετε σε τηλεπαθητική επαφή με ζώα, όπως ο γράφων, θ’ ανακαλύπτατε διάφορα. Από χαριτωμένα, έως καθόλου κολακευτικά. Εμένα “μου την είπε” ένας παπαγάλος (του είδους των κοκκατού), ότι οι άνθρωποι είμαστε κάτι σαν θορυβώδεις πίθηκοι! Έτσι μας έβλεπε το ζωντανό, τί να κάνουμε; 🙂

Αλλά, αν επιμείνω στον -συμφώνως τω ι “Ελληναράι”- συμβολισμό των κατοικιδίων του …Κατάμαυρου Οίκου, θα δω πολύ εύκολα την του “Ελληναρά” έχθρα προς τα αιλουροειδή και φιλία προς τους κυνίδες. Αυτά ακριβώς που λέγαμε στις προηγούμενες συνέχειες! Να συνεχίσω, προσθέτοντας το “καρφί” πως αυτά όλα του τα υπαγόρευε ο τέκτων εξ αγχιστείας συγγενής του, που του έγραφε και τα βιβλία; Να πω ότι αυτός, κι άλλοι σαν αυτόν, πήραν στο λαιμό τους κι “έκαψαν” πολλά παιδάκια;…

Α ς δούμε, όμως, τους φίλους των μεγάλων αιλουροειδών! Πρώτος και καλύτερος, αυτός εδώ ο κύριος:

Ναι, ο Ηρακλής! Του οποίου ο πρώτος-πρώτος άθλος ήταν ακριβώς ο φόνος του λιονταριού της Νεμέας! (Καθαρώτατος ο συμβολισμός της σύνδεσης με το αντίστοιχο ζώδιο.)
Αλλά ο Ηρακλής διαφέρει από τον Μόγλη, ως προς το ότι το προχώρησε το θέμα, φορώντας πλέον μόνιμα τη λεοντή. Δηλαδή, πήρε τη θέση του φονευθέντος λέοντος, ταυτίστηκε με το λιοντάρι, έγινε το λιοντάρι.
(Αυτός ακριβώς ήταν και ο λόγος, γιά τον οποίο το ιερατείο της Ελευσίνας αρνήθηκε να τον μυήσει! Επειδή ήταν ήδη μυημένος! Τί νόημα είχε η επανάληψη της μύησης; )

Επίσης, κάτι που οι περισσότεροι δεν γωρίζουν: στ’ αρχαία Ελληνικά Μυστήρια, τουλάχιστον σε αρκετά απ’ αυτά, κάποια στιγμή ο αρχιερέας προέτρεπε τους πιστούς με τη φράση: “- Ενδύσασθε την θεάν!”, και οι πιστοί φορούσαν τομάρια αιλουροειδών. Ό,τι υπήρχε πρόχειρο – λεοπαρδάλεις, πάνθηρες, λιοντάρια, κτλ. Σήμερα, αυτό το έθιμο το τηρούν συστηματικά οι Ζούλου (παραδείγματα εδώ κι εδώ), δεν γνωρίζω αν κι άλλες φυλές.

Εννοώ φυλές ιθαγενών. Όμως, κάποιες άλλες …φυλές τηρούν κι αυτές το ίδιο έθιμο σήμερα. Όπως πχ εδώ:

Συγκλονιστικό απεικαστικό γκράφφιττι έξω απ’ το γήπεδο της Νέας Σμύρνης, που αναφέρεται στους οπαδούς του Πανιωνίου (παρατσούκλι: “Πάνθηρες”). Πόσες χιλιάδες χρόνια Ιστορίας κρύβονται πίσω απ’ αυτό!… (Κάτι έχω αναφέρει σε παλιότερη ανάρτησή μου.)

Ώρα να κλείσουμε την παρέμβασή μας. Οικοδεσπότα, ο λόγος σ’ εσάς!

Οι λοιποί, ανεβείτε στο λιοντάρι, κι αφήστε το να σας οδηγήσει!

Υγ: Λέγεται πως στο “Ταλμούδ” ο Χριστός χαρακτηρίζεται “νόθος γυιός του Ρωμαίου στρατιώτη Ιάσονα Πανδίρα”. Πολλοί χριστιανοί αυτό το χαρακτηρίζουν “ύβρι”.
“Ιάσων Πάνθηρας“; “Ύβρις”; Χά χά χάαα!!!!

bostopel