Μονομερής καταγγελία μνημονίου και δανειακής σύμβασης = πιστωτικό γεγονός. Αυτός είναι ο νέος μύθος της εγχώριας προπαγάνδας!

Μη παραμυθιάζεστε.
Κατ’ αρχήν το μνημόνιο και η δανειακή σύμβαση είναι 2 διαφορετικές συμβάσεις.
Το μνημόνιο είναι η συμφωνία επί της εθνικής οικονομικής πολιτικής μεταξύ των συμβαλλομένων στη δανειακή σύμβαση, με στόχο την επίτευξη της μείωσης του ελλείμματος του προϋπολογισμού του ελληνικού δημοσίου.

Δηλαδή το μνημόνιο δεν είναι η δανειακή σύμβαση.

Και δεν είναι ούτε ενοχική σύμβαση.
Ενώ η δανειακή σύμβαση είναι ενοχική.
Ως εκ τούτου, η καταγγελία του μνημονίου δεν παράγει οικονομικά αποτελέσματα εις βάρος του ελληνικού δημοσίου, παρά μόνο μπορεί να επηρεάσει την ισχύ της δανειακής σύμβασης στην οποία αναφέρεται.

Σε θεωρητικό επίπεδο, θα μπορούσε ακόμη και να καταγγελθεί το μνημόνιο, με την αντίστοιχη δανειακή σύμβαση να παραμένει σε ισχύ.

Επίσης, η καταγγελία του μνημονίου ή της δανειακής σύμβασης ή και των 2, σε καμία περίπτωση δεν θεωρείται πιστωτικό γεγονός, αφού το πιστωτικό γεγονός είναι συγκεκριμένη νομική έννοια στις διεθνείς χρηματαγορές και προβλέπεται ειδικά και μόνο στις περιπτώσεις που καθορίζονται ρητά από τον isda.
Ως εκ τούτου, πιστωτικό γεγονός επί κρατικού χρέους υφίσταται μόνο στις συγκεκριμένες περιπτώσεις αθέτησης πληρωμής η αναδιάρθρωσης χρεογράφων του δημοσίου (ομολογων η cdo) κατά τη λήξη τους.
Άλλη περίπτωση πιστωτικού γεγονότος κρατικού χρέους δεν υφίσταται.

Έτσι, η καταγγελία ενός μνημονίου ή μιας δανειακής σύμβασης δεν είναι πιστωτικό γεγονός, αφού η δανειακή σύμβαση ή το μνημόνιο δεν είναι ούτε ομόλογα, ούτε cdo.

Το πιστωτικό γεγονός αφορά αποκλειστικά και μόνο την αθέτηση πληρωμής χρεογράφων.
Και το μνημόνιο και η δανειακή σύμβαση δεν είναι χρεόγραφα.

Ακόμη, θα μπορούσαμε να καταγγείλουμε τη δανειακή σύμβαση επειδή βρήκαμε δανεικά με καλλίτερους όρους από αλλού, και να πληρώσουμε κανονικά τα ομόλογα μας στη λήξη τους.

Ποιο θα είναι σε αυτή την περίπτωση το πιστωτικό γεγονός ?
Κανένα.
Αφού είπαμε, άλλο το χρεόγραφο, άλλο η δανειακή σύμβαση.

Αλλά ακόμη και αν καταγγείλουμε τη συγκεκριμένη δανειακή σύμβαση και δεν πληρώσουμε τα αντίστοιχα ομόλογα στη λήξη τους, πάλι δεν θα υπάρξει πιστωτικό γεγονός.
Επειδή για το χρέος των δανειακών συμβάσεων των μνημονίων i και ii δεν έχουν εκδοθεί cds.

Το πιστωτικό “γεγονός” σαν γενική θεωρητική έννοια δεν παράγει από μονο του έννομα και οικονομικά αποτελέσματα.
Ειδικότερα, στην περίπτωση του κρατικού χρέους, το πιστωτικό γεγονός αποκτά σημασία μόνον εφόσον έχουν εκδοθεί cds επί των ομολόγων αναφοράς του πιστωτικού γεγονότος.
Χωρίς cds, το πιστωτικό γεγονός αποτελεί μόνο μια δημοσιογραφική είδηση.
Τίποτα περισσότερο.

Όταν λοιπόν το πιστωτικό γεγονός δεν ενεργοποιεί την πληρωμή cds, είναι σα να μην έλαβε χώρα .

Όπως για παράδειγμα μια ακάλυπτη επιταγή που δεν σφραγίζεται εντός 8ημέρου.
Μπορεί να εκδώσει ο κομιστής διαταγή πληρωμής ?
Φυσικά όχι.
Μπορεί να γίνει κατάσχεση της περιουσίας του εκδότη ?
Ξανά όχι.
Μπορεί να κατατεθεί αίτηση πτώχευσης εις βάρος του εκδότη ?
Πάλι όχι.

Τέλος, η μονομερής καταγγελία της δανειακής σύμβασης για σπουδαίο λόγο, όσο και να φαίνεται παράξενο, λειτουργεί υπέρ του ελληνικού δημοσίου επειδή η δανειακή σύμβαση έχει καταρτιστεί με το αγγλικό δίκαιο.
Και είναι το μόνο σημείο που το αγγλικό δίκαιο λειτουργεί υπέρ της Ελλάδος.
Επειδή ακριβώς το αγγλικό δίκαιο είναι εθιμικό.
Αρκεί η ανεύρεση παλαιότερων σχετικών αποφάσεων στη διεθνή νομολογία – που υπάρχουν πολλές – προκειμένου να κατατεθεί σχετικό αίτημα στα αγγλικά δικαστήρια και να γίνει δεκτό.

Και ακόμη και για λόγους σκοπιμότητας, επειδή η δικαίωση της Ελλάδας θα έθιγε το ευρώ και την ισοτιμία του έναντι της στερλίνας, ο άγγλος δικαστής – που είναι ενσυνείδητα αντιευρωπαϊστής – θα μπορούσε να δικαιώσει την Ελλάδα με ακόμη μεγαλύτερη ευκολία.

Το αγγλικό δίκαιο είναι επικίνδυνο για τον αλλοδαπό, όταν αντιδικεί με άγγλο ή με το αγγλικό δημόσιο.

Ό ταν όμως οι αντίδικοι είναι αλλοδαποί και, ειδικότερα, όταν η δικαίωση ενός εκ των αντιδίκων προάγει τα οικονομικά και τα εθνικά συμφέροντα της Αγγλίας, τότε το αγγλικό δίκαιο λειτουργεί υπέρ του αντίδικου του οποίου τα συμφέροντα ταυτίζονται με αυτά της Αγγλίας.

Όποιος συναλλάσσεται στις αγορές των commodities, όπου όλες οι συμβάσεις είναι αγγλικού δικαίου, το γνωρίζει αυτό καλά.

Αν η σύμβαση καταγγελθεί από τον δανειολήπτη ως λεόντειος και ληστρική ή τοκογλυφική, τότε η καταγγελία της για σπουδαίο λόγο δεν ενεργοποιεί την προσημείωση ή την υποθήκη εις βάρος του δανειολήπτη που την κατήγγειλε.

Business is business.
Ότι δικαίωμα μπορείς να εκμεταλλευτείς από μια σύμβαση, το εκμεταλλεύεσαι.
Το νόμιμο στις συμβάσεις είναι πάντα ηθικό.
Ανήθικο είναι να παραιτείσαι των δικαιωμάτων σου.
Και όταν παραιτείσαι από τα δικαιώματα των παιδιών σου, είναι εγκληματικό.
Και όταν παραιτείσαι από τα δικαιώματα των πολιτών που εκπροσωπείς και των παιδιών τους, τότε είναι δωσιλογικό, αποτελεί εσχάτη προδοσία και τιμωρείται ακόμη και με θανατική ποινή.