Μέρος 1ο : ΤΟ ΔΙΕΘΝΕΣ ΔΙΚΤΥΟ ΤΩΝ ΙΝΤΙΜΙΝΤΙΑ
Το παρόν κείμενο γράφτηκε κυρίως με αφορμή μια σειρά σημαντικών γεγονότων που έλαβαν χώρα τους τελευταίους μήνες, με τα οποία το «indymedia» εμπλέκεται άμεσα. Αρχικά την αισχρή λογοκρισία του αυτοαποκαλούμενου «αυτόνομου μέσου αντι-πληροφόρησης» σε σημαντικό αριθμό χρηστών που διοχέτευαν σημαντικές πληροφορίες για την πραγματική εικόνα της Λιβύης που ερχόταν σε πλήρη αντίθεση με τη συστημική προπαγάνδα. Όπως είναι γνωστό στους χρήστες που συμμετείχαν στους σχετικούς διαλόγους για τη Λιβύη, η στάση του «Athens indymedia» δεν διέφερε από αυτή ενός
καθεστωτικού μέσου, που έφτανε να κρύβει ολόκληρη σειρά διαλόγων, ακριβώς λίγο πριν την εισβολή του ΝΑΤΟ στη Λιβύη[1]. Ακολούθησε μια αισχρή εκστρατεία καλλιέργειας εμφυλιακού κλίματος ―ακόμη και με κείμενα που προέτρεπαν σε αιματοχυσία[2] μεταξύ διαδηλωτών― μεταξύ αναρχικών ομάδων και κομουνιστών, με αφορμή τα γεγονότα που έλαβαν χώρα στη 48ωρη γενική απεργία με τα γνωστά επεισόδια. Παρά το γεγονός ότι η σύμπλευση με τις θέσεις της υπερεθνικής και σιωνιστικής ελίτ σε διεθνές επίπεδο, αλλά και η αντίστοιχη καλλιέργεια εμφυλιακού κλίματος μεταξύ κομουνιστών και αναρχικών σε εθνικό επίπεδο, δεν αποτελούν ήσσονος σημασίας γεγονότα αλλά, το αντίθετο, στρατηγικής σημασίας γεγονότα που κρίνουν την καθολίκευση της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, δεν είναι τα μόνα που «έτυχε» το μέσο «αντιπληροφόρησης» να συστρατευθεί με τη μεριά του συστήματος. Η επί δεκαετία παρουσία του διεθνούς δικτύου του ιντιμίντια είναι μια παρουσία προβολής των χρηματοδοτούμενων «κινημάτων» από το ίδιο το σύστημα ―όπως το Παγκόσμιο Κοινωνικό Φόρουμ (ΠΚΦ)― ρεφορμιστικών οργανώσεων και «διανοουμένων» και κάθε λογής χρηματοδοτούμενης Μη Κυβερνητικής Οργάνωσης (ΜΚΟ), έντεχνα πασπαλισμένη ―ειδικά στον ελληνικό χώρο― με φίλο-εξεγερσιακά τσιτάτα για λόγους άντλησης πολιτικής νομιμοποίησης από τον εξωκοινοβουλευτικό χώρο.
Για να ερμηνευθεί ορθολογικά η συστημική στάση του indymedia είναι απαραίτητη λοιπόν μια μικρή αναδρομή στην ιστορία του από την αρχή της δημιουργίας του έως τώρα, θίγοντας τις κρίσιμες εκείνες χρονικές περιόδους όξυνσης της κοινωνικής πάλης όπου κρίθηκε σε μεγάλο βαθμό η προοπτική δημιουργίας αντισυστημικού κινήματος κατά της παγκοσμιοποίησης, ή για να το πούμε πιο ξεκάθαρα, μια αναδρομή στον επικοινωνιακό μηχανισμό του συστήματος που αφορά τη διείσδυση της συστημικής προπαγάνδας και δράσης στους πολιτικούς χώρους.
Είναι σημαντικό να αναφερθεί καταρχήν ότι το διεθνές δίκτυο των indymedia, είναι ένα μόνο μέρος από αυτό που ονομάζουμε «εναλλακτικά» μίντια, και δεν μας ήρθε μια μέρα «ουρανοκατέβατο» όπως πολλοί ψευτο-αγωνιστές αρέσκονται να διατυμπανίζουν. Μη εμπορευματικές, μη κυβερνητικές οργανώσεις και δίκτυα, υπάρχουν χιλιάδες σήμερα διάσπαρτα διεθνώς, καλύπτοντας όλες τις πτυχές της κοινωνικής δραστηριότητας, από «φιλανθρωπικά» ιδρύματα κάθε είδους, ΜΚΟ που δραστηριοποιούνται σε πολιτιστικούς τομείς, μέχρι «εναλλακτικά» ιδρύματα «ελεύθερου λογισμικού». Το παράδοξο της υπόθεσης είναι ότι παρόλη αυτή την κατακλυσμιαία ανάπτυξη των «εναλλακτικών» δικτύων που υποτίθεται λειτουργούν «αντι- εμπορευματικά» και «αντι-κρατικά» και οργώνουν στη κυριολεξία ολόκληρο τον πλανήτη για την υπεράσπιση των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων», το σύστημα της καπιταλιστικής οικονομίας της αγοράς όχι απλά δεν δείχνει να απειλείται, αλλά αντίθετα βιώνουμε μια άνευ προηγουμένου αντεπανάσταση από τα πάνω προς ό,τι έχει κερδηθεί με σκληρούς αγώνες δεκαετιών από τα λαϊκά στρώματα, παράλληλα η συγκεντροποίηση της εξουσίας είναι ένα γεγονός που αποκρυσταλλώνεται σε ολοένα και ισχυρότερους υπερεθνικούς μηχανισμούς και θεσμούς, ενώ στις χώρες που δεν είναι ήδη ενταγμένες στη Νέα Διεθνή Τάξη που εκφράζει την νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση, ο στρατιωτικός βραχίονας της υπερεθνικής ελίτ ―το ΝΑΤΟ― κονιορτοποιεί στη κυριολεξία, ολόκληρους λαούς καλλιεργώντας ταυτόχρονα για την εξυπηρέτηση των στόχων του, τα πιο αντιδραστικά κομμάτια της εκάστοτε κοινωνίας, βαφτίζοντάς τα «εξεγερμένους» και «επαναστάτες».
ΑΠΟ ΤΟΝ ΜΑΚΑΡΘΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΟΝ «ΨΥΧΡΟ ΠΟΛΕΜΟ», ΣΤΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΤΩΝ «ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΩΝ ΜΕΣΩΝ» ΤΗΣ ΡΕΦΟΡΜΙΣΤΙΚΗΣ / ΕΚΦΥΛΙΣΜΕΝΗΣ «ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ»
Παρότι στον Ελλαδικό χώρο η εμφάνιση των «εναλλακτικών» δικτύων και οργανώσεων είναι σχετικά πρόσφατο φαινόμενο, δεν ισχύει το ίδιο για τον ισχυρότερο εταίρο της υπερεθνικής ελίτ, την Αμερικανική οικονομική, πολιτική και πολιτιστική ελίτ (που περιλαμβάνει τα διεθνή think tanks, και Πανεπιστημιακά ερευνητικά κέντρα, διεθνή MME και την ίδια την κουλτούρα made in USA).
Η ιδέα της δημιουργίας «εναλλακτικών» μέσων, δεν εμφανίστηκε ξαφνικά ―όπως αρέσκονται ορισμένοι να υποστηρίζουν― με τις διαδηλώσεις του Seattle το 1999. Η δημιουργία των indymedia ήρθε ως συνέχεια ενός ήδη υπάρχοντος τεράστιου «εναλλακτικού» χώρου ενημέρωσης και δράσης «φιλανθρωπικών» ιδρυμάτων, άμεσα ή έμμεσα σχετιζόμενα με το ίδιο το σύστημα και τη στρατηγική διασφάλισης της αναπαραγωγής της καπιταλιστικής οικονομίας.
Στις ΗΠΑ όπως και στην Αγγλία π.χ., η χρηματοδότηση των «εναλλακτικών» μέσων από τα «Foundations», είναι ένα θέμα που πλέον δεν κάνει σε κανένα ιδιαίτερη εντύπωση και προσπερνιέται ως κάτι το φυσιολογικό. Παρά το γεγονός ότι η διείσδυση των μηχανισμών του συστήματος σε έντυπα και άλλα «εναλλακτικά» μέσα με αριστερό λόγο, έχει αποτελέσει θέμα έρευνας πολλές φορές στο παρελθόν, η χειραγώγηση πλέον των «εναλλακτικών» μέσων ενημέρωσης από το σύστημα είναι φαινόμενο καθολικό, σε βαθμό που πλέον μπορούμε χωρίς ίχνος αμφιβολίας να διατυπώσουμε, ότι η υπερεθνική ελίτ επιλέγει και προβάλλει η ίδια ποια θα είναι η «αριστερά» της, ποιοι θα είναι οι στόχοι της, που στην ουσία συμπλέουν με τους στόχους της ελίτ αυτής.
Και αυτό είναι ένα πρωτόγνωρο Ιστορικά φαινόμενο. Το φαινόμενο αυτό της άλωσης, αντί για την καταστολή των αντισυστημικών κινημάτων, κορυφώνεται σε παγκόσμια κλίμακα μόνο στη Νέα Τάξη που καθιέρωσε η κατάρρευση του «υπαρκτού» σοσιαλισμού και η παράλληλη κυριάρχηση της νεοφιλελεύθερης καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης. Αυτό σαφέστατα προκύπτει από τη μελέτη της περιόδου που τα παραδοσιακά αντισυστημικά προτάγματα του ελευθεριακού σοσιαλισμού και κρατικίστικου σοσιαλισμού, υπέστησαν συστημική καταστολή και που χρειάστηκε σε πολλές περιπτώσεις να συνεχιστεί επί δεκαετίες για να σβήσει ο «κίνδυνος» μιας αντισυστημικής ανατροπής. Εδώ, για λόγους συντομίας, είναι αρκετό να ξεκινήσουμε από την χρονική περίοδο του τέλους του 2ου παγκοσμίου πολέμου, με τις τελευταίες κατασταλτικές επιχειρήσεις των καπιταλιστικών κρατών, κατά του «εσωτερικού εχθρού», που κόστισαν στους λαούς την απώλεια τεράστιων αριθμών σε ανθρώπινες ζωές, καταστροφή κοινοτήτων και πόλεων, βασανιστήρια, παραδειγματικές εκτελέσεις, βιασμούς, εγκλεισμούς σε φυλακές-κολαστήρια, δηλώσεις «νομιμοφροσύνης» και περιθωριοποίηση σε όποιον χαρακτηριζόταν αναρχικός και κομμουνιστής.
Οι ΗΠΑ ήταν η πρώτη χώρα που άρχισε μια συστηματική προσπάθεια μεταπολεμικά, όχι απλά καταστολής των αντισυστημικών κινημάτων, όπως στις άλλες χώρες, αλλά κυρίως άλωσής τους «από τα μέσα». Βγαίνοντας από μια περίοδο ―‘40 έως το ‘50― συστηματικών διώξεων κομουνιστικών αντιλήψεων που συχνά, εκτός από τον δημόσιο στιγματισμό, οδηγούσαν και σε εκτελέσεις, η ηγεμονική δύναμη του καπιταλισμού, οι ΗΠΑ, δεν ήταν πια διατεθειμένες να αφήσουν σπιθαμή ζωτικού χώρου για την ανάπτυξη αντισυστημικών τάσεων και πραγματικού πολιτικού προβληματισμού, που θα μπορούσαν να δημιουργήσουν σοβαρά προβλήματα στη διαδικασία δομικής εξέλιξης και αναπαραγωγής του συστήματος. Έτσι την περίοδο του Μακαρθισμού και, γενικότερα, την περίοδο των βίαιων εκκαθαρίσεων των αντισυστημικών τάσεων, ακολουθεί η περίοδο της διείσδυσης της CIA σε πανεπιστήμια, ραδιοφωνικούς και τηλεοπτικούς σταθμούς, σε έντυπα και ηλεκτρονικά μέσα πληροφόρησης, μέσω ινστιτούτων που ήταν άμεσα κατασκευασμένα από τη CIA όπως το «Farfield Foundation», ή έμμεσα, αλλά πάντα οργανικά συνδεδεμένα με τις μυστικές υπηρεσίες, όπως το Ford Foundation (FF).
Όπως αναφέρει στο βιβλίο της η Frances Stonor Sounders : «Μέχρι τα μέσα του 1950 η διείσδυση της CIA στο χώρο των Ιδρυμάτων ήταν μαζική». «Η χρησιμοποίηση των φιλανθρωπικών ιδρυμάτων ήταν ο πιο πειστικός τρόπος για να διοχετευτούν τεράστια χρηματικά ποσά, σε επιχειρησιακές δράσεις των μυστικών υπηρεσιών». Με τη χρησιμοποίηση των «Foundations» άνοιξε ο δρόμος της χρηματοδότησης από το σύστημα, «(…) μυστικών προγραμμάτων που θα δρούσαν σε ομάδες νέων, συνδικάτα, πανεπιστήμια, εκδοτικούς οίκους και άλλα ινστιτούτα, από τις αρχές της δεκαετίας του ‘50».[3] Μόνο μεταξύ των δεκαετιών ‘50 και ‘60, το FF , ξόδεψε το αμύθητο ποσό των 300 εκατ. δολ. για χρηματοδοτήσεις σε ραδιοτηλεοπτικούς σταθμούς με μη εμπορευματικό χαρακτήρα. Όπως καίρια σκιαγραφεί τη περίοδο αυτή ο Bob Feldman : είναι μια περίοδος όπου στο ισχυρότερο κράτος του καπιταλιστικού κόσμου, τις ΗΠΑ, μέσω του βασικότερου τότε «ανθρωπιστικού» ιδρύματος ―το F.F― ξεκινάει την εγκαθίδρυση μιας «παράλληλης αριστεράς», που θα παρουσιάζεται ως μια νέα «εναλλακτική φιλελεύθερη» πρόταση, έναντι της «αυτόνομης αντικαθεστωτικής επαναστατικής αριστεράς»[4]. Γέννημα θρέμμα του ίδιου του συστήματος και ειδικότερα της επιχείρησης αφανισμού της αντισυστημικής αριστεράς είτε με τη βία είτε μέσω των Ινστιτούτων, η «παράλληλη αριστερά» αυτή, διαμορφώνει την «ιδεολογία» της και τη στρατηγική της με βάση την ίδια την ιδεολογία και τη στρατηγική του συστήματος που τη δημιούργησε.
Ο «αντι-Σταλινισμός», ο «εκδημοκρατισμός», «τα ανθρώπινα δικαιώματα», έχουν επιστρατευθεί ήδη από τη περίοδο του ψυχρού πολέμου, από τον επικοινωνιακό μηχανισμό του συστήματος για να συνοδεύσουν ιδεολογικά τις αποικιοκρατικές και αντικομουνιστικές επιχειρήσεις, αλλά στη Νέα Τάξη καθιερώνονται πια επίσημα ως η ιδεολογία της παγκοσμιοποίησης.[5] Ένα τυπικό παράδειγμα διαπλοκής των αντικομουνιστικών επιχειρήσεων των οργανώσεων της CIA, με τα «εναλλακτικά» μέσα πληροφόρησης είναι η δράση του «International Rescue Committee (IRC)». Διευθυντής της αντικομουνιστικής οργάνωσης του IRC, ήταν ο William Vandeun Heuvel, πατέρας της Katrina Vandeun Heuvel, εκδότριας του περιοδικού «Τhe Nation» και ενός από τα «εναλλακτικά» μέσα ευρείας κυκλοφορίας της «παράλληλης αριστεράς», που στα έντυπα και ηλεκτρονικά μέσα τους, φιγουράρουν μονίμως ακαδημαϊκοί σαν τον Τσόμσκι, οι οποίοι μοιάζουν να έχουν πάρει εργολαβικά την ανακύκλωση της επίσημης προπαγάνδας που συνοδεύει κάθε φορά τις επεμβάσεις του ΝΑΤΟ[6], ή τα συμφέροντα της υπερεθνικής ελίτ π.χ. στην Ελλάδα[7].
«Το IRC λειτούργησε επιχειρησιακά σε καυτά γεωπολιτικά σημεία όπως η Νότιο-ανατολική Ασία, Κεντρική Αμερική, Αφγανιστάν και ανατολική Ευρώπη, εφαρμόζοντας προγράμματα τα οποία ανέδειξαν τις αντικομουνιστικές δράσεις της Ουάσιγκτον».[8]
Ο W. Vandeun Heuvel άλλωστε διετέλεσε ως ειδικός σύμβουλος στη κυβέρνηση Κένεντι, διευθυντικό στέλεχος και στο «Farfield» που επίσης χρηματοδοτούσε αντι-κομουνιστικές οργανώσεις και μεταξύ ‘53-‘54 υπηρέτησε σε υψηλόβαθμη θέση δίπλα στον W. Donovan, έναν από τους ιδρυτές της CIA.
Με το τέλος της περιόδου του Μακαρθισμού στις ΗΠΑ και την παράλληλη διαδικασία στησίματος της «παράλληλης αριστεράς», δεν υπήρχε ουσιαστικά κανένα πεδίο έκφρασης και πολιτικής ζύμωσης που να μην έχει καταληφθεί από τους θιασώτες της εκφυλισμένης/παράλληλης «αριστεράς». Οι λασπολογικές επιθέσεις άλλωστε στο αντισυστημικό πρόταγμα που επιχείρησε να διατυπώσει ο Μπούκτσιν από αυτο-αποκαλούμενους «αναρχικούς» είναι γνωστό γεγονός, που οδήγησε τον Μπούκτσιν να αποκηρύξει αηδιασμένος αυτό που ονομαζόταν, αμερικάνικος αναρχικός χώρος. Το σύστημα, αφομοιώνοντας πολύ καλά τους τρόπους με τους οποίους αναπτύσσεται και διαμορφώνεται η αντίσταση, χειραγωγώντας τα πεδία που αναπτύσσεται ο προβληματισμός, ελέγχει κατά συνέπεια τον τρόπο σκέψης καναλιζάροντάς τον, μέσα στα πλαίσια που το ίδιο διαμορφώνει. Οι ρεφορμιστικές και λάιφ-στάιλ τάσεις μέσα στην αριστερά αναδεικνύονται ως ο ενδεδειγμένος τρόπος σκέψης και πράξης, και η «παράλληλη αριστερά» του συστήματος αποτελεί πλέον το κυρίαρχο παράδειγμα στο πολιτικό προσκήνιο, από την εκπροσώπηση στην κοινοβουλευτική διαδικασία έως τις πολιτικές ομάδες στον εξωκοινοβουλευτικό χώρο.
Σήμερα στις ΗΠΑ, ο χώρος των «εναλλακτικών» είναι ένα τεράστιο συνονθύλευμα πολυποίκιλων μέσων, που περιλαμβάνουν ραδιοφωνικούς σταθμούς, τηλεοπτικούς σταθμούς, ηλεκτρονικά και έντυπα μέσα, δίκτυα «ελεύθερου λογισμικού», τα οποία συνδέονται μεταξύ τους ως μια ενιαία οντότητα. Τα περισσότερα από αυτά χρηματοδοτούνται άμεσα από το σύστημα μέσω των «Foundations». Τέτοια είναι π.χ. τα «The Nation», «FAIR», «Working Assets Radio», «Pacifica», «Democracy Now», «Mother Jones» και πολλά άλλα, ή όπως το «Free Speech TV» που χρηματοδοτείται από τα παραπάνω «εναλλακτικά μέσα».
Όλη αυτή η πλειάδα μέσων, που κυριαρχεί πλέον στο τομέα της διακίνησης της πληροφορίας, λειτουργεί ως διαφημιστική πλατφόρμα για «εναλλακτικά» μέσα που άμεσα δε φαίνεται να χρηματοδοτούνται από το σύστημα, παρότι βέβαια συμπορεύονται με την ιδεολογία του συστήματος χρησιμοποιώντας «αριστερή» γλώσσα. Αυτό τους δίνει τη δυνατότητα από τη μια να μην φαίνεται ότι άμεσα στηρίζονται από το ίδιο το σύστημα, και από την άλλη ουσιαστικά να είναι από τις πιο προσοδοφόρες κερδοφόρες εμπορικές επιχειρήσεις, αφού οι εκδόσεις τους μέσω της διαφήμισης από τα άμεσα χρηματοδοτούμενα «εναλλακτικά» και μη μίντια, γίνονται best seller αποφέροντας στους δικαιούχους τεράστια χρηματικά ποσά. Τέτοια είναι π.χ. τα «εναλλακτικά» μέσα του «Znet» των Αλμπερτ/Τσόμσκι. Το πολυδιαφημιζόμενο βιβλίο του Τσόμσκι π.χ., «Propaganda and the Public Mind: Converations with Noam Chomsky», υπολογίζεται ότι απέφερε πάνω από 1 εκατ. δολ.. Αν λάβουμε δε υπόψη και τη δραστηριότητα του «South End Press», η οποία είναι η εμπορευματική επιχείρηση του «Institute for Social and Cultural Change», της εκδοτικής φίρμας που ίδρυσε ο Άλμπερτ το 1984, τότε μιλάμε για απολαβές της τάξης του 1.7 εκατ. δολ. σε αξία χρήματος του 2000.[9] Γίνεται έτσι ξεκάθαρο πως άμεσα χρηματοδοτούμενα «εναλλακτικά» μέσα όπως του «Democracy Now» της φιλοσιωνίστριας Amy Goodman, λειτουργούν ως διαφημιστικός μεσολαβητής για να προωθήσουν τη βιβλιογραφία και τα αντίστοιχα μέσα των ομοϊδεατών τους. Ωστόσο ο Τσόμσκι ο οποίος ανακηρύχτηκε ως «πολιτικός φιλόσοφος» από τα έντυπα της ρεφορμιστικής «αριστεράς», αλλά και από αυτά των κοινοβουλευτικών σοσιαλφιλελεύθερων κομμάτων, έχει λάβει και απευθείας χρηματοδότηση, μέσω απονομής χρηματικού βραβείου (Kyoto Prize) από το «Inamori Foundation» της τάξης των 350.000 $ εν έτει 1988. Το «Inamori F» είναι η βιτρίνα μιας από τις ισχυρότερες πολυεθνικές, της οποίας ο ιδρυτής, μαζί με τον David M. Abshire (τέως ειδικός σύμβουλος της κυβέρνησης Ρέηγκαν) αποτελούν ηγετικές παρουσίες του «Center For Strategic & International Studies (CSIS)»[10], ενός από τα ισχυρότερα Think Tank που σχετίζεται άμεσα με τις επιχειρησιακές δραστηριότητες του ΝΑΤΟ και του Πενταγώνου.
Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ INDYMEDIA, ΤΟ ΚΑΠΕΛΩΜΑ ΚΑΙ Η ΑΚΟΛΟΥΘΗ ΑΠΟΣΥΝΘΕΣΗ ΤΟΥ ΑΝΤΙ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΤΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ.
Από τα μέσα της δεκαετίας του ‘70 το σύστημα της οικονομίας της αγοράς περνάει σταδιακά στο διεθνοποιημένο νεοφιλελεύθερο στάδιό του, το οποίο αποτελεί τη σημαντικότερη προσπάθεια εγκαθίδρυσης της αυτορυθμιζόμενης οικονομίας, δηλαδή της οικονομίας στην οποία δεν παρεμβάλλεται κανένα είδος προστατευτισμού απέναντι στα κοινωνικά στρώματα και συνεπάγεται τη δραστική συρρίκνωση των κοινωνικών ελέγχων πάνω στις αγορές. Η δυναμική «ανάπτυξη ή θάνατος» που υπάρχει στη φύση της λειτουργίας της οικονομίας της αγοράς και δημιούργησε το νέο φαινόμενο των πολυεθνικών, επέβαλλε το άνοιγμα και απελευθέρωση όχι μόνο των αγορών εμπορευμάτων αλλά και των αγορών κεφαλαίου, και (σε ένα βαθμό) εργασίας, στο πλαίσιο της οποίας έγινε και η «από κάτω» ανάπτυξη της αγοράς ευρωδολαρίου. Όλες αυτές οι αλλαγές, που θεσμοποιήθηκαν στη συνέχεια από τους Θάτσερ-Ρεηγκαν και στη συνέχεια το ΔΝΤ, τον ΠΟΕ, την ΕΕ, κ.λπ., οδήγησαν στη διεθνοποιημένη μορφή της καπιταλιστικής οικονομίας της αγοράς.
Αναπόφευκτη συνέπεια του ανοίγματος και απελευθέρωσης των αγορών ήταν η άρση των κοινωνικών ελέγχων πάνω στις αγορές, η αποδιάρθρωση του κοινωνικού Κράτους κ.α.. Έτσι, τα μεσαία στρώματα στις πιο αναπτυγμένες χώρες του Βορρά αρχίζουν να βιώνουν την άρση των κοινωνικών ελέγχων πάνω στις αγορές και την συνακόλουθη συρρίκνωση των δικαιωμάτων που απολάμβαναν στην κρατικιστική περίοδο της οικονομίας της αγοράς.
Μέσα σε αυτά τα πλαίσια δομικής εξέλιξης του συστήματος, ένα πρωτόλειο κίνημα κατά της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης αρχίζει να σχηματίζεται από ετερογενείς ομάδες που οργανωμένα αρχίζουν να συγκεντρώνονται και να διαδηλώνουν απέναντι στα θεσμικά όργανα του διεθνοποιημένου νεοφιλελευθερισμού όπως στις συγκεντρώσεις του Seattle κατά του ΠΟΕ. Η εμφάνιση του αντι-παγκοσμιοποιητικού κινήματος, που στη βάση του τότε είχε αντισυστημικό χαρακτήρα, είναι η σημαντικότερη ίσως επανεμφάνιση των λαϊκών στρωμάτων στην κοινωνική πάλη, και πολλά υποσχόμενη, καθώς για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια εμφανίζεται μια σημαντική προοπτική αντίστασης και πολιτικού προβληματισμού απέναντι στη δομική εξέλιξη της καπιταλιστικής οικονομίας της αγοράς προς τη διεθνοποιημένη μορφή της και ό,τι αυτό συνεπάγεται για τα κοινωνικά στρώματα. Η περίοδος της εμφάνισης του αντί-παγκοσμιοποιητικού κινήματος μπορεί να αξιολογηθεί και ως εν δυνάμει χώρος αντισυστημικής συνειδητοποίησης, δεδομένου της κατάρρευσης τόσο των παραδοσιακών αντισυστημικών κινημάτων, όσο και της κατάρρευσης της σοσιαλδημοκρατίας στη Δύση, φαινομενικά αφήνοντας ένα πλήρες κενό για την ανάπτυξη και διαμόρφωση νέων αντισυστημικών προταγμάτων ή αντίστοιχων πλειοψηφικών τάσεων. Το εν διαμορφώσει όμως πολιτικό υποκείμενο του κινήματος κατά της παγκοσμιοποίησης διέφερε σημαντικά από τα παλαιότερα επαναστατικά κινήματα του 19ου αιώνα, και εμπεριείχε στους κόλπους του τελείως αντιφατικές προσεγγίσεις, που αρκετές από αυτές δεν είχαν καμία σχέση με το χαρακτήρα ενός αντισυστημικού προτάγματος αλλά περισσότερο με οικολογικές «ανησυχίες» των αστών και μικροαστών που έπαιρναν ως δεδομένο το σύστημα της καπιταλιστικής οικονομίας της αγοράς[11].
Η πρώτη προσπάθεια ιντερνετικής κάλυψης διαδηλώσεων δεν ήταν αυτή του 1999 στο Seattle, αλλά το 1996 και προήλθε από το συνέδριο του δημοκρατικού κόμματος στο Σικάγο, από μια ομάδα που ονομάζονταν «Countermedia». Ένας από τους βασικούς συν-δημιουργούς του πρώτου IMC του Seattle, o Jeff Perlstein υπήρξε και μέλος της ομάδας του «Countermedia». Παρότι η απήχηση της ιντερνετικής κάλυψης στο Σικάγο είχε λίγη απήχηση τότε, το επόμενο εγχείρημα της ιδέας της κάλυψης των διαδηλώσεων θα λάμβανε μέρος στις συγκεντρώσεις κατά του συνεδρίου του ΠΟΕ στο Seattle. Η επιτυχία αυτή τη φορά του εγχειρήματος ήταν ουσιαστικά προδιαγεγραμμένη αφού όπως χαρακτηριστικά επισήμανε ένας από τους συνιδρυτές του «Seattle IMC» ο Εric Galatas, «η περιοχή του Σηάτλ είχε μια στέρεη συμμαχία εναλλακτικών μέσων που προμήθευσαν πολλούς οργανωτές του IMC». Ο Eric Galatas εξάλλου ήταν μέλος του «Free Speech TV» όταν συμμετείχε στο στήσιμο του πρώτου indy. Μεταξύ των «ακτιβιστών» όπως ο Dan Merkle και η Sheri Herdon και των «αυτόνομων» χρηματοδοτούμενων μέσων που έσπευσαν να συνδράμουν στο στήσιμο του πρώτου indy στο Seattle, ήταν το «Deep Dish TV», «Paper Tiger», «Free Speech TV», «Direct Action Media Network», κ.λπ.
To στήσιμο του πρώτου indy δεν ήταν ένα καθόλου βιαστικό γεγονός, αλλά προσεκτικά οργανωμένο. Όπως είχε περιγράψει την προετοιμασία χρηματοδότησης και εγκαθίδρυσης του IMC ο Dan Merkle, «…η ομάδα των έξι ατόμων [οι πρωτεργάτες του στησίματος του IMC Seattle] αναζήτησαν ένα κεντρικό χώρο και άρχισαν να μαζεύουν χρήματα και να επικοινωνούν με άλλα εναλλακτικά μέσα στη χώρα. Δωρεές χρημάτων και σημαντικού τεχνολογικού εξοπλισμού άρχισαν να φτάνουν. Μέχρι να αρχίσουν οι διαδηλώσεις, το IMC είχε ένα χρηματικό αποθεματικό 75.000$, δυο τοποθεσίες, δεκάδες υπολογιστές, mobile phones, servers και πολλά άλλα». Ο Dan Merkle δεν είχε και κανένα πρόβλημα να αναφέρει συγκεκριμένα από πού προήλθε όλος αυτός ο εξοπλισμός: «Τα περισσότερα από τα κύρια χρηματικά ποσά και υποστήριξη [τεχνολογίας], προήλθαν από ανεξάρτητους δωρητές όπως και τοπικές εταιρείες υψηλής τεχνολογίας όπως η Enconding.com, γνωστή τώρα ως Loudeye[12]». Η Loudeye όμως δεν είναι κάποια τοπική μικρή εταιρεία που είδε το φώς το αληθινό και αποφάσισε να …επαναστατήσει. Πελάτες και συνεργάτες της εταιρείας είναι ορισμένες από της μεγαλύτερες πολυεθνικές όπως η Xerox, Ford, General Motors, Coca Cola, Sony και μεταξύ αυτών και ο Λευκός Οίκος. Οι παραπάνω πολυεθνικές είναι αυτές που αποτελούν τους κύριους χρηματοδότες των «εναλλακτικών» μέσων της «παράλληλης/εκφυλισμένης» «αριστεράς»[13]. Η «Loudeye» όχι μόνο παρείχε τον απαραίτητο τεχνολογικό εξοπλισμό ―και χρηματικό προφανώς― αλλά είναι η εταιρεία που θα φιλοξενήσει στο μέλλον στους δίσκους της, όλο το αρχείο πολυμέσων του indymedia.org, καθώς είναι αυτή που τους παρέχει χώρο για τα αρχεία ήχου και εικόνας[14].
Είδαμε λοιπόν να στήνεται η ιντερνετική κάλυψη των διαδηλώσεων του κινήματος της αντιπαγκοσμιοποίησης, από τα «εναλλακτικά» εκείνα μέσα, άτομα και εταιρείες ― μια διαδικασία που ξεκίνησε από το σύστημα μετά το τέλος περίπου της περιόδου του Μακαρθισμού και τη σταδιακή εγκαθίδρυση της ρεφορμιστικής «αριστεράς».
Στο κινηματικό ιδεολογικό επίπεδο επίσης, το κίνημα της αντιπαγκοσμιοποίησης δεν πρόλαβε καν να αναπτυχθεί ως αυτοοργανωμένο κίνημα και να εξελιχθεί φυσιολογικά σε ισχυρό αντισυστημικό πολιτικό κίνημα, όπως εξελίχθηκαν τα παραδοσιακά αντισυστημικά κινήματα που έδωσαν βάσιμες ελπίδες στην ανθρωπότητα για την αυτοοργανωμένη αταξική κοινωνία. Oυσιαστικά οι αντισυστημικές τάσεις του αντιπαγκοσμιοποιητικού κινήματος, αποξενώθηκαν και το κίνημα στραγγαλίστηκε μέσα στα ρεφορμιστικά πλαίσια, που του ετοίμασε το σύστημα για να κινηθεί.[15] Η διαδικασία εκφυλισμού του κινήματος κατά της παγκοσμιοποίησης, ήταν η ίδια διαδικασία που ακολουθήθηκε μετά το τέλος της περιόδου του Μακαρθισμού: η εγκαθίδρυση μιας «παράλληλης αριστεράς» μέσα στα κινήματα ή στους χώρους που τα κινήματα διαμορφώνονται. Η προηγούμενη εμπειρία της δημιουργίας των «εναλλακτικών μέσων» και ψευτο αντισυστημικών ιδεολόγων, ήταν απόλυτα επιτυχής καθώς καταλήφθηκε κάθε ζωτικός χώρος προβληματισμού και έκφρασης. Από εδώ και πέρα το μοντέλο αυτό θα χρησιμοποιείται συχνά σε κάθε περίπτωση που δημιουργούνται λίγο ή πολύ οι προϋποθέσεις για πολιτική ζύμωση με αφορμή περιόδους κρίσης του συστήματος.
Μια αντίστοιχη διαδικασία βιώσαμε πρόσφατα και στην Ελλάδα, με το «κίνημα των πλατειών» και τη χειραγώγησή του από την ίδια αυτή εκφυλισμένη «αριστερά». Άλλωστε, σε χώρες όπως η Ελλάδα όπου η μνήμη του ολοκαυτώματος της αντίστασης ήταν κυρίαρχη και αποτελούσε αναπόσπαστο κομμάτι της πολιτιστικής κουλτούρας του τόπου, τα πολιτιστικά «πακέτα» του FF είχαν αρχίσει απο νωρίς να διαμορφώνουν την «παράλληλη/εκφυλισμένη» «αριστερά»[16] ―διαδικασία η οποία εντάθηκε κυρίως στην περίοδο της Χούντας, όταν άρχισε να κτίζεται η μεταπολιτευτική «Αριστερά».
Έτσι τα ίδια ισχυρά κέντρα που χρηματοδοτούσαν και εκτελούσαν αντικομουνιστικά προγράμματα την περίοδο του ψυχρού πολέμου και πρωτοστάτησαν στην βίαιη εκκαθάριση του «εσωτερικού εχθρού» όπως στην περίοδο του Μακαρθισμού, ενώ έστηναν την «παράλληλη αριστερά» με τα «εναλλακτικά» της δίκτυα, τώρα στήνουν και το «παράλληλο κίνημα» μέσα στο αντιπαγκοσμιοποιητικό κίνημα με το ΠΚΦ. Δεν είναι λοιπόν τυχαίο ότι μεταξύ των χρηματοδοτών και υποστηρικτών του ΠΚΦ είναι μεταξύ άλλων και το «ίδρυμα Φορντ» με τις παραδοσιακές σχέσεις του με τη CIA και τις αντικομουνιστικές επιχειρήσεις. Όπως άλλωστε φρόντισε να μας πληροφορήσει παλιότερα ένας θιασώτης της συστημικής στρακαστρούκας που ονομάστηκε «κίνημα», εκτός από το FF και το μεγαλο-ίδρυμα της «Le Monde», το ΠΚΦ χρηματοδοτείται από : «(μέσω των inter Press Servises) και από τα υπουργεία εξωτερικών της Ολλανδίας, Δανίας, Φιλανδίας, Ιταλίας, Νορβηγίας, από την Κομισιόν, από το υπουργείο οικονομικής ανάπτυξης της Γερμανίας, από την ομάδα των G7, καθώς και από τρία μεγάλα ιδιωτικά αμερικανικά ιδρύματα»[17].
Η «ιδεολογία» του ΠΚΦ αποτέλεσε την συνέχεια της αντίστοιχης «ιδεολογίας» της ρεφορμιστικής «αριστεράς» των ΜΚΟ και των «εναλλακτικών δικτύων» της, που έκανε την εμφάνισή της, με τις χρήσιμες υπηρεσίες των ινστιτούτων του συστήματος. Ο μεταμοντερνισμός και η αταξική οπτική που ενσωματώνονται στην έννοια της «κοινωνίας των πολιτών» αποτελεί το θεμέλιο του ΠΚΦ, μια έννοια που αγνοεί τις ταξικές διαιρέσεις, συνενώνοντας αφεντικά και εργαζομένους. Δεν είναι λοιπον τυχαίο ότι την έννοια της «κοινωνίας πολιτών» και τη «συμμετοχική δημοκρατία» τις παπαγαλίζουν στελέχη της υπερεθνικής ελίτ, η Παγκόσμια Τράπεζα, όπως βέβαια και ο τωρινός σοσιαλφασίστας και μέχρι πρότινος ηγήτωρ της ελληνικής κοινοβουλευτικής χούντας, Παπανδρέου, που οδήγησε την Ελλάδα στην προτεκταριοποίησή της και το άγριο ξεπούλημα του δημοσίου. Ακόμη και η Παγκόσμια Τράπεζα είχε λοιπόν άμεσο συμφέρον να υποστηρίξει τη «συμμετοχική δημοκρατία» εκδίδοντας μέχρι και βιβλίο πάνω στο θέμα[18].
Ως αποτέλεσμα, οι αντισυστημικές τάσεις μέσα στο αντιπαγκοσμιοποιητικό κίνημα αποξενώνονται και γίνονται εύκολος στόχος του κατασταλτικού μηχανισμού όπως στη Γένοβα, ενώ το ΠΚΦ είναι η «ενδεδειγμένη» «αριστερή» πρόταση που το διεθνοποιημένο σύστημα στηρίζει και αποδέχεται. Ήδη από τις αρχές του 2002 στο Πόρτο Αλέγκρε, το καπέλωμα[19] του κινήματος κατά της παγκοσμιοποίησης είναι γεγονός. Από δώ και πέρα το ΠΚΦ θα μονοπωλεί την ειδησεογραφία όχι μόνο των καθεστωτικών ΜΜΕ, αλλά και των «εναλλακτικών». Η αταξική έννοια της «κοινωνίας πολιτών» και η «συμμετοχική δημοκρατία», θα αποτελέσουν τα αγαπημένα ιδεολογήματα της διεθνούς ρεφορμιστικής μαρξογενούς «αριστεράς», αλλά ακόμη καλύτερα της ρεφορμιστικής «ελευθεριακής» «αριστεράς» τύπου Τσόμσκι και Znet. O «ελευθεριακός» Τσόμσκι αναδεικνύεται σε αιχμή του δόρατος για την προπαγάνδιση του ΠΚΦ και της ιδεολογίας του και θα αποτελέσει τον «ενδεδειγμένο» θεωρητικό που θα προπαγανδίζει τη ρεφορμιστική οπτική του ΠΚΦ σε διαλέξεις ανά τον κόσμο, φιγουράροντας σε όλα τα έντυπα της εκφυλισμένης αριστεράς και σε αντίστοιχες εκδηλώσεις τους.
Δεν είναι λοιπόν καθόλου ειρωνικό, και πολύ περισσότερο τυχαίο, ότι τη στιγμή ακριβώς που η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση φανέρωνε την πραγματική φύση της, με την ανισότητα στην κατανομή εισοδήματος και πλούτου να φτάνει σε πρωτόγνωρα ύψη, το ΠΚΦ αρχίζει να φθίνει μέχρι να εξαφανιστεί από την πολιτική αρένα! Προφανώς, είχε επιτελέσει το σκοπό του, τον αποπροσανατολισμό του κινήματος της αντιπαγκοσμιοποίησης και της διάλυσής του και δεν χρειαζόταν πια. Ωστόσο η ιδεολογία της εκφυλισμένης «αριστεράς», οι πολιτικοί χώροι και οι αντίστοιχοι «διανοούμενοί» της, εξακολουθούν να δραστηριοποιούνται πάνω στο ίδιο μοτίβο αν και τώρα έχουν στραφεί βασικά στην έμμεση δικαιολόγηση των εγκληματικών πολέμων της υπερεθνικής ελίτ στη συστηματική της προσπάθεια να ενσωματώσει πλήρως μη πελατειακά καθεστώτα στη διεθνοποιημένη οικονομία της Αγοράς (Ιράν, Λιβύη, Συρία κ.λπ.).
INDYMEDIA: ΤΟ ΦΕΡΕΦΩΝΟ ΤΟΥ ΠΚΦ
Παρότι η παρουσίαση των εκδηλώσεων του ΠΚΦ δεν λείπει από την ειδησεογραφία των μεγάλων καναλιών, το κύριο μέσο προπαγάνδισης του ΠΚΦ αποτέλεσε το δίκτυο των indymedia, αφού έτσι κι αλλιώς γι’ αυτό δημιουργήθηκε. Όσο διήρκεσε η δράση του ΠΚΦ, δηλαδή όσο διήρκεσε η χρονική περίοδο εκείνη μέχρι το πλήρες καπέλωμα του αντιπαγκοσμιοποιητικού κινήματος, την απομόνωση των αντισυστημικών τάσεων και τον αποπροσανατολισμό της μάζας του κινήματος μέχρι την εξαφάνιση και του ίδιου του ΠΚΦ, αφού επιτέλεσε το ρόλο του, διήρκεσε αντίστοιχα και η καθολική προβολή του ΠΚΦ από το δίκτυο των ιντιμίντια.
Οι παρακάτω πληροφορίες που αναφέρονται, αφορούν αυτή ακριβώς τη διαδικασία καθολικής προβολής του ΠΚΦ από το ιντιμίντια και παράλληλα της απροκάλυπτης χρηματοδότησης άμεσης ή έμμεσης του ιντιμίντια από το ίδιο το σύστημα, που εξ αρχής είχε προκαλέσει σοβαρές αμφισβητήσεις για το πραγματικό ρόλο του «μέσου» καθώς και αποστασιοποιήσεις πραγματικών αγωνιστών που έδωσαν ένα σημαντικό κομμάτι από τη ζωή τους για το αντιπαγκοσμιοποιητικό κίνημα. Σε άμεση σχέση με τα παραπάνω, γίνεται ειδική αναφορά στο «Urbana-Champaign IMC (UCIMC)», που αποτελεί μέχρι και σήμερα ουσιαστικά το «αρχηγείο» του διεθνούς δικτύου των ιντιμίντια και της άμεσης σχέσης του με προγράμματα «ελεύθερου λογισμικού», με τα οποία τροφοδοτούν οι μυστικές υπηρεσίες αντικαθεστωτικές ομάδες μέσα σε κράτη που η υπερεθνική ελίτ δια πυρός και σιδήρου εντάσσει στη Νέα Διεθνή Τάξη.
Επιλεξτε να γινετε οι πρωτοι που θα εχετε προσβαση στην Πληροφορια του Stranger Voice
Από Κατοχικά Νέα
"Το katohika.gr δεν υιοθετεί τις απόψεις των αρθρογράφων, ούτε ταυτίζεται με τα ρεπορτάζ που αναδημοσιεύει από άλλες ενημερωτικές ιστοσελίδες και δεν ευθύνεται για την εγκυρότητα, την αξιοπιστία και το περιεχόμενό τους. Συνεπώς, δε φέρει καμία ευθύνη εκ του νόμου. Το katohika.gr , ασπάζεται βαθιά, τις Δημοκρατικές αρχές της πολυφωνίας και ως εκ τούτου, αναδημοσιεύει κείμενα και ρεπορτάζ, από όλους τους πολιτικούς, κοινωνικούς και επιστημονικούς χώρους." Η συντακτική ομάδα των κατοχικών νέων φέρνει όλη την εναλλακτική είδηση προς ξεσκαρτάρισμα απο τους ερευνητές αναγνώστες της! Ειτε ειναι Ψεμα ειτε ειναι αληθεια !Έχουμε συγκεκριμένη θέση απέναντι στην υπεροντοτητα πληροφορίας και γνωρίζουμε ότι μόνο με την διαδικασία της μη δογματικής αλήθειας μπορείς να ακολουθήσεις τα χνάρια της πραγματικής αλήθειας! Εδώ λοιπόν θα βρειτε ότι θέλει το πεδίο να μας κάνει να ασχοληθούμε ...αλλά θα βρείτε και πολλούς πλέον που κατανόησαν και την πληροφορία του πεδιου την κάνουν κομματάκια! Είμαστε ομάδα έρευνας και αυτό σημαίνει ότι δεν έχουμε μαζί μας καμία ταμπέλα που θα μας απομακρύνει από το φως της αλήθειας ! Το Κατοχικά Νέα λοιπόν δεν είναι μια ειδησεογραφική σελίδα αλλά μια σελίδα έρευνας και κριτικής όλων των στοιχείων της καθημερινότητας ! Το Κατοχικά Νέα είναι ο χώρος όπου οι ελεύθεροι ερευνητές χρησιμοποιούν τον τοίχο αναδημοσιεύσεως σαν αποθήκη στοιχείων σε πολύ μεγαλύτερη έρευνα από ότι το φανερό έτσι ώστε μόνοι τους να καταλήξουν στο τι είναι αλήθεια και τι είναι ψέμα και τι κρυβεται πισω απο καθε πληροφορια που αλλοι δεν μπορουν να δουν! Χωρίς να αναγκαστούν να δεχθούν δογματικές και μασημενες αλήθειες από κανέναν άλλο πάρα μόνο από την προσωπική τους κρίση!
Greek