Μην μιλάς

Ακούω βελ-άσματα

Το καταφύγιο λέει των έξυπνων είναι η κοινωνία ενώ των χαζών η ομάδα.

Δεν ξέρω κατά πόσο είναι αλήθεια αυτό. Έτσι ίσως θα έπρεπε να είναι και πράγματι στις ανεπτυγμένες χώρες έτσι τείνει να είναι αλλά όχι και στην Ελλάδα. Σε τούτη την δύσμοιρη χώρα άνθρωποι που γεννιούνται έξυπνοι είναι εκτός από δυστυχισμένοι και απόκληροι. Η κοινωνία που υποτίθεται πως θα έπρεπε να είναι το καταφύγιό τους, εδώ λειτουργεί εντελώς ανάποδα.

Η ελληνική κοινωνία απομονώνει και κυριολεκτικά αποστρέφεται όποιον άνθρωπο έχει την ατυχία να γεννηθεί λίγο εξυπνότερος από τον μέσο όρο και τα πράγματα γίνονται τραγικά για όποιον του τύχει να είναι πολύ εξυπνότερος. Αυτοί οι άνθρωποι που σε άλλες κοινωνίες είναι περιζήτητοι με ειδικά σχολεία και ειδικούς καθηγητές, στην Ελλάδα του 21ου αιώνα δεν έχουν κανένα μέλλον. Η ιδιαιτερότητα του μυαλού τους γίνεται αντικείμενο απαξίωσης από την οικογένειά τους καταρχήν ευθύς μόλις γίνουν αντιληπτά τα φαινόμενα που τον κατατάσσουν στους έξυπνους ανθρώπους.

Τα έξυπνα παιδιά από την μύτη πιάνονται και φυλακίζονται μέσα σε μια παράδοση σκλαβιάς αιώνων που θέλει την εξυπνάδα σαν προάγγελο συμφορών.

Μην μιλάς! Αυτό είναι το πρώτο και σημαντικότερο που μαθαίνουν αυτά τα παιδιά στο σπίτι.

Μην μιλάς!

Διότι όσο μιλάς τόσο φαίνεται η εξυπνάδα σου και κινδυνεύεις. Και μαζί με το παιδί κινδυνεύει και η οικογένειά του.

Παλιά τα έξυπνα παιδιά τα έπαιρναν οι Οθωμανοί γενίτσαρους, σήμερα μπορεί οι Οθωμανοί να μην τα παίρνουν για γενίτσαρους αλλά ο φόβος έχει μείνει χαραγμένος στο υποσυνείδητο τούτου του λαού και αυτά τα παιδιά τα τυχερά-ατυχα αυτά παιδιά, κρύβονται και περιθωριοποιούνται από την οικογένεια. Ξέρει η ελληνική κοινωνία πως η εξυπνάδα φέρνει σκοτούρες και είναι επικίνδυνη γι αυτό κοιτούν να την κρύψουν. Το ίδιο ακριβώς δηλαδή που συμβαίνει και με το άλλο άκρο, τα παιδιά που γεννιούνται με την άλλη όψη του ίδιου νομίσματος, εκείνα που γεννιούνται με νοητική καθυστέρηση.

Και στις δύο περιπτώσεις η απομόνωση είναι αναμενόμενη. Τα πολύ έξυπνα και τα πολύ χαζά παιδιά στην ελληνική κοινωνία δεν έχουν φίλους, δεν έχουν συναναστροφές, δεν έχουν μέλλον. Και μετά έρχεται το σχολείο. Έξυπνοι και χαζοί όλοι μαζί μέσα στη ίδια τάξη, μεταξύ ανίκανων και άχρηστων καθηγητών και δασκάλων, να προσπαθούν να επιβιώσουν έχοντας τον χλευασμό τόσο των «φυσιολογικών» συμμαθητών τους όσο και των ανήθικων δασκάλων τους.

Εκεί, σε αυτό το πράγμα που στην Ελλάδα το λέμε σχολείο, οι χαζοί είναι τυχερότεροι από τους έξυπνους. Εκεί το έξυπνο παιδί μαθαίνει πως αφού του έτυχε η ιδιαιτερότητα καλυτέρα αυτή να ήταν προς την χαζομάρα και αυτό διότι το χαζό παιδί θα το κοροϊδέψουν οι συμμαθητές του και θα αδιαφορήσει για την πρόοδό του ο δάσκαλος αλλά μέχρι εκεί. Για τα έξυπνα όμως παιδιά το πρόβλημα είναι πολύ μεγαλύτερο.

Αυτά όχι μόνο θα τα κοροϊδέψουν αλλά όλοι, θα προσπαθήσουν μετά μανίας να το εξαπατήσουν. Δάσκαλοι και μαθητές, η κοινωνία ολόκληρη συσπειρώνεται εναντίον τους κάτω από το γενικό πρόσταγμα: «σαν πολύ εξυπνος δεν μας το παίζεις;» Στην τάξη, στο προαύλιο, στον δρόμο, παντού ο έξυπνος είναι ο συνήθης ύποπτος για ο,τιδήποτε συμβαίνει. Οι παρέες που ο έξυπνος ποτέ δεν έχει δικαίωμα να συμμετέχει, αρέσκονται να στήνουν καταστάσεις και τηρώντας ομερτά μεταξύ τους να οδηγούν σε τιμωρία τον έξυπνο που ως ο συνήθης ύποπτος είναι πάντα αυτός που τιμωρείται όταν όλοι γύρω του σιωπούν, ακριβώς για να τιμωρηθεί το έξυπνο πουλί.

Στο μάθημα όταν ο δάσκαλος δεν μπορεί να απαντήσει στις ερωτήσεις που του κάνει ένα έξυπνο παιδί τα αποτελέσματα είναι τρομερά. Θέλει να… μειώσει τον δάσκαλο λέγοντας εξυπνάδες και αυτό είναι ασυγχώρητο. Κανείς δεν δικαιούται να είναι εξυπνότερος από τον δάσκαλο! Εκεί στο σχολείο, που υποτίθεται πως θα έπρεπε να είναι χώρος έκφρασης, τα έξυνα παιδιά εμπεδώνουν το μάθημα που τους έδωσε από πριν η οικογένεια. Μην μιλάς.

Έτσι επέρχεται η πλήρης απομόνωση

Αργότερα αυτό το παιδί μεγαλώνοντας και μπαίνοντας πια μόνο του στην κοινωνία, όταν έρθει η ώρα να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα, δέχεται τον μεγαλύτερο πόλεμο που μπορεί να δεχτεί άνθρωπος. Στην δουλειά δεν τον θέλουν διότι ως έξυπνος δίνει λύσεις που «χαλάνε την πιάτσα» ήτοι χαλάνε την βόλεψη των βολεμένων. Οι συνάδερφοι τον απεχθάνονται σαν επικίνδυνο να εντοπίσει τα τυχόν σφάλματα στην εργασία.

Οι προϊστάμενοί του τον σιχαίνονται ως εν δυνάμη να τους πάρει την θέση και οι εργοδότες του τον φοβούνται ως ικανό να δημιουργήσει απαιτήσεις. Και όλοι αυτοί μαζί να είναι εναντίον του. Τα ίδια και στην κοινωνία. Ο μπακάλης αντιμετωπίζει τον έξυπνο ως ικανό να τον κλέψει, ο μανάβης ως τον πελάτη που θα του ξεδιαλέξει τις φρεσκότερες ντομάτες και όλοι μαζί εναντίον του έξυπνου. Αποτέλεσμα; Η απόλυτη μοναξιά. Το απόλυτο περιθώριο. Όλοι εναντίον ενός κι έτσι έχουμε μια χώρα που την κυβερνούν οι μετριότητες, οι μονόφθαλμοι που βασιλεύουν στους τυφλούς.

Στην Ελλάδα του 21ου αιώνα μια λύση έχει ο έξυπνος.

Να εξαφανιστεί από την κοινωνία και να περιχαρακωθεί στον εαυτό του μπας και γλυτώσει. Κι όσο τα πράγματα πάνε καλά για την κοινωνία και αυτή με οποιονδήποτε τρόπο ευημερεί έχει και ο έξυπνος την ησυχία του και κανείς πια δεν ασχολείται μαζί του. Όταν όμως η κοινωνία αρχίζει να έχει προβλήματα όπως καλή ώρα με την οικονομική κατάρρευση σήμερα, τότε ο έξυπνος γίνεται πάλι ο εύκολος στόχος. Αυτός καθώς αναγκάστηκε να περιχαρακωθεί στις δυνάμεις του αποκομμένος από την ίδια την κοινωνία, συμβαίνει τις περισσότερες φορές να μην επηρεάζεται από τις εκάστοτε κρίσεις και τότε γίνεται για άλλη μια φορά μισητός. «τι ανάγκη έχεις εσύ;» Του λένε.

Εσύ τον έχεις βρει τον τρόπο και δεν έχεις πρόβλημα του λένε και αντί να του ζητήσουν συμβουλές κοιτάνε πως θα τον φάνε ώστε να έχει και αυτός πρόβλημα και όταν δουν πως καθόλου δεν μπορούν να τον εμποδίσουν γίνονται για άλλη μια φορά οι χειρότεροι εχθροί του. Κι όταν και πάλι παρ’ όλη την έχθρα τους βλέπουν πως δεν μπορούν να τον καταστρέψουν τότε κυριολεκτικά λυσσάνε.

Μόνο που δεν έχουν υπολογίσει πως ο έξυπνος ως έξυπνος και έμπειρος παιδιόθεν σε αυτή την κοινωνική καθολική έχθρα μπορεί να την έχει ως αναμενόμενη και να την εκμεταλλεύεται κατάλληλα. Τότε πάνω στην απελπισία της η κουτοπόνηρη κοινωνία αρχίζει τις γαλιφιές.

Σαν τους ρουφιάνους τον πλησιάζουν, σαν δήθεν φίλοι να μάθουν τα μυστικά του, να μάθουν τα προσωπικά του, να μάθουν ό,τι μπορούν τέλος πάντων, με στόχο όχι φυσικά να γίνουν οι ίδιοι καλύτεροι αλλά να εντοπίσουν τυχόν αδύνατα σημεία του μήπως και καταφέρουν για άλλη μια φορά να τον προσβάλλουν, να τον διαπομπεύσουν, να τον ταπεινώσουν, διότι αφού δεν μπορούν να ανέβουν αυτοί, τότε πρέπει να ρίξουν τον άλλο. Μόνο που και πάλι υπολογίζουν χωρίς τον ξενοδόχο.

Διότι πλέον για να τον αγγίξουν έστω τον έξυπνο, πρέπει να βγουν και οι ίδιοι εκτός κοινωνίας και κάτι τέτοιο δεν το αντέχουν αφού το πρόβατο έξω από το μαντρί το τρώει ο λύκος. Και μαντέψτε ποιος είναι ο λύκος… Καθίστε να σκεφτείτε (αν μπορείτε) ποιος έφτιαξε αυτόν τον λύκο και περιοριστείτε στο μαντρί σας.

Αν θέλατε μια καλύτερη κοινωνία δεν θα πετάγατε έξω τους έξυπνους. Τώρα μην οδύρεστε που τους μεγάλωσε αντί για εσάς μια λύκαινα. Για όλους η παρούσα οικονομική κρίση είναι ένας εφιάλτης. Για τους έξυπνους που από παιδιά τους κατατρέχατε, τούτη η οικονομική κρίση όχι απλά δεν τους επηρεάζει αλλά είναι μια ακόμα ευκαιρία και αναμενόμενο εφαλτήριο. Αφού εσείς επιλέξατε να είστε πρόβατα τώρα μην σας φταίει ο λύκος!

@ΚΛΕΙΤΩΡ

ΠΗΓΗ