ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΟΡΓΗ Η ΑΠΟΛΥΤΗ ΑΗΔΙΑ

Άρχισε ως αγανάκτηση. Μετά έγινε θυμός και στο τέλος οργή. Είναι καιρός πια που μου τέλειωσε και η οργή κι έδωσε τη θέση της στην απόλυτη αηδία. Μόνον έτσι μπορώ να περιγράψω το συναίσθημα που με διακατέχει…

Ραδιόφωνο και τηλεόραση δεν παρακολουθώ. Πώς θα μπορούσα άλλωστε; Τα ίδια και τα ίδια άτομα ανακυκλώνονται ξανά και ξανά. Τηλεμαϊντανοί (και ραδιομαϊντανοί, χωρίς επίγνωση, του χειρίστου είδους. Αναρωτιέμαι πότε δουλεύουν όλοι αυτοί; Αλλά, θα μου πεις, δε χρειάζεται. Δουλεύουν εμάς κι αυτό φτάνει. Οι ίδιοι και οι ίδιοι, εκφραστές ή τιμητές ενός εκφυλισμένου και σαθρού συστήματος σε επιθανάτιο ρόγχο.

Κι αυτοί που δεν εκφράζουν αυτό το σύστημα, οι τιμητές του, απλά γυρνούν το κεφάλι αλλού, και χωρίς να με βλέπουν, λένε μόνο λόγια που χαϊδεύουν τ’ αυτιά μου. Βολεμένοι αναπαυτικά στις καρέκλες που τους προσφέρει το ΙΔΙΟ το σύστημα που αυτοί κατακρίνουν. Αναρωτιέμαι, γιατί να είναι καλύτεροι; Τι ΕΚΑΝΑΝ εκτός από το απλά να ΛΕΝΕ; Θέλουν αλήθεια ν’ ανατρέψουν αυτό το σύστημα που τους τρέφει, για το δικό μου όφελος; Για ΜΕΝΑ; Γιατί είμαι κι εγώ μέρος αυτού του λαού που συνθλίβεται από αυτό το σύστημα.
Η «διανόηση» σιωπά προκλητικά. Αλλά κι όταν τολμήσει ν’ αρθρώσει λόγο μη αρεστό, ξεφτιλίζεται με αήθη και χυδαίο τρόπο από πρόθυμους υπηρετίσκους.

Στο ίντερνετ, εδώ και καιρό διαβάζω για σκάνδαλα, ρεμούλες, συστηματικό και μεθοδευμένο ξεπούλημα της δόλιας πατρίδας και βιασμό των Ελλήνων πολιτών. Το ΔΙΚΟ ΜΟΥ βιασμό. Τη ΔΙΚΙΑ ΜΟΥ πατρίδα. Το ΔΙΚΟ ΜΟΥ μέλλον.
Στην αρχή θύμωνα. Βγήκα στο δρόμο, διαμαρτυρήθηκα, φώναξα… Μάταια… Αυτό το αυταρχικό σύστημα, όταν δε με αγνοούσε, με κυνηγούσε. Ήθελε να με φιμώσει. Τώρα, παγιδευμένο στα κατάλοιπα των ήδη εκφυλισμένων δημοκρατικών θεσμών (ακόμα δεν κατάργησαν τις εκλογές) προσπαθεί να μεταλλαχθεί για να επιβιώσει.

Ένα υπερτροφικό σύστημα, γεμάτο από δοσίλογους και πατριδοκάπηλους, χαραμοφάηδες, κλέφτες και βολεμένους, που καταρρέει μέσα από την ίδια του τη σαπίλα και προσπαθεί με νύχια και δόντια ν’ αντιδράσει. Νύχια και δόντια που συνεχίζει να μπήγει στις σάρκες ενός εξαθλιωμένοι λαού, όλο και πιο βαθιά. Ενός λαού που του έχει ήδη πιει το αίμα και τώρα του ρουφά και την θέληση για να ζήσει.
Αυτό που μου προκαλεί την απόλυτη αηδία δεν είναι τα πρόθυμα δουλικά που για ψίχουλα ή για μια καρέκλα ξεπούλησαν και ξεπουλούν τη μάνα και τα παιδιά τους. Γιατί παιδιά τους έπρεπε τα νιώθουν τα ελληνόπουλα που πεινάνε, μάνες τις γιαγιάδες που αργοσβήνουν χωρίς φάρμακα και περίθαλψη, μάνα και την Ελλάδα. Αυτοί οι υπηρετίσκοι της πλάκας δεν έχουν ψυχή. Έχουν μόνο τσέπες και κώλο να κάτσουν (ή και να στήσουν). Αλλά είναι απόλυτα αναλώσιμοι.

Όταν πάψουν να εξυπηρετούν το σύστημα, τότε θα τους πετάξει σαν στημένες λεμονόκουπες και θα βρει άλλους το ίδιο πρόθυμους και αναλώσιμους. Η ιστορία θα επαναληφθεί ξανά και ξανά, όπως γίνεται εδώ και δεκαετίες, εδώ κι αιώνες.
Και πάλι θα παραμυθιάσουν εμένα, τον «κυρίαρχο» λαό, και μέσα από δήθεν διλήμματα θα με βάλουν να διαλέξω κάποιον από αυτούς που το ίδιο σύστημα, μεταλλαγμένο αλλά πάντα ισχυρό, έχει ήδη επιλέξει για μένα (βλ. Ουκρανία).

Το σύστημα μεταλλάσσεται, αλλά δεν αλλάζει, και θα βρίσκει πάντα τρόπο να επιβιώνει εις βάρος μου. Κι εγώ, πού και πού θα το παίζω «πολίτης» που επιλέγω ανάμεσα στην Κική και την Κοκό. Αν δεν αλλάξω ΕΓΩ, να πάρω την ευθύνη της ζωής μου και των αποφάσεών μου στα χέρια μου, να πάψω να πιστεύω σε ετερόκλητους ή αυτόκλητους «σωτήρες», τότε δεν υπάρχει σωτηρία. Αν δε στέκομαι κριτικά σε αυτά που μου λένε για να μου χαϊδέψουν τ’ αυτιά, αν δεν ελέγχω αυστηρά και αδιάλειπτα αυτόν που επιλέγω να με αντιπροσωπεύει, αν δεν τιμωρήσω ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΙΚΑ αυτούς που υπέκλεψαν την ψήφο μου και με παραμυθιάζουν συστηματικά και ασύστολα τόσα χρόνια για να με ποδοπατούν μετά, τότε, λυπάμαι αδέρφια, αλλά θα παραμείνω κατευθυνόμενος όχλος και δεν θ’ αξίζω τον τίτλο του ΠΟΛΙΤΗ.
Καλή λευτεριά αδέρφια! Μακάρι τούτη η πασχαλιά που ζυγώνει να σημάνει και τη δική μας ΑΝΑΣΤΑΣΗ!

Simpleton

olympia