Κλέφτες είναι το ΔΝΤ η Deutsche Bank

Κλέφτες είναι το ΔΝΤ η Deutsche Bank

Οι Έλληνες δεν είναι κλέφτες, κλέφτες είναι το ΔΝΤ, η Deutsche Bank και η ΕΚΤ
και τα διεφθαρμένα τσιράκια τους στην Αθήνα.

«Ανάγκη ζωής ο πόθος για αξιοπρέπεια, αυτοεκτίμηση, αυτοσεβασμό. Σύστημα τιμωρός των λίγων ρομαντικών που ελπίζουν ακόμη στο θαύμα της εξέγερσης των πολλών και αδικημένων» Ερρίκος Ίψεν «Ο εχθρός του λαού»

Όταν το πρωί της Παρασκευής 6 Μαΐου 2014, στις 10:01 τελειώναμε την τριήμερη Απεργία Πείνας μπροστά από το Σουηδικό Κοινοβούλιο (3η φωτογραφία) μαζί με τον Νίκο Καρακίτσο, δώσαμε την υπόσχεση ότι θα συναντηθούμε στις Βρυξέλλες για νέα διαμαρτυρία μπροστά από το Ευρωκοινοβούλιο.

Ο Νίκος Καρακίτσος είναι μια ευγενική και εμβληματική μορφή του αντιδικτατορικού αγώνα στη Σουηδία, που όλη η διαδρομή της ζωής του είναι μια συνεχής προσφορά και αγώνας για την Ελλάδα.

Έτσι, αργά τη νύχτα, Τρίτη προς Τετάρτη της 16ης Ιουλίου συναντηθήκαμε σε ένα «καφέ» της περίφημης πλατείας La Grande Place των Βρυξελλών. Συζητούσαμε μέχρι το πρωί καταστρώνοντας τις ενέργειές μας για την επόμενη ημέρα.

Το πρωί της Τετάρτης, γύρω στις 9, πήραμε ένα ταξί που μας μετέφερε στο Ευρωκοινοβούλιο. Εντοπίσαμε το κατάλληλο σημείο στον προαύλιο χώρο του και αρχίσαμε να στήνουμε τα πλακάτ μας. Δεν προλάβαμε να κάνουμε πολλά πράγματα και κατέφτασαν άντρες της ασφάλειας. Δεν μας επέτρεπαν να πραγματοποιήσουμε τη διαμαρτυρία μας εντός του χώρου του Κοινοβουλίου. Ο υπεύθυνος ασφάλειας μας υπέδειξε μια μικρή πλατειούλα έξω από το προαύλιο, όπου γίνονταν όλες οι συγκεντρώσεις και διαμαρτυρίες.

-Δεν μας ενδιαφέρει ο κόσμος αλλά οι Ευρωβουλευτές. Σ’ αυτούς απευθυνόμαστε, είπα.

-Κι εκεί θα σας δουν οι Ευρωβουλευτές, απάντησε.

Έτσι μεταφερθήκαμε στην πλατειούλα όπου και στήσαμε τα πλακάτ μας.

Σχεδιάζαμε να μείνουμε εκεί μέχρι τις 19:00 της Παρασκευής, 18 του μηνός. Από τις πρώτες επισκέψεις που είχαμε ήταν ενός Ιταλού, του Μάριου και ενός Πορτογάλου που είχαν έρθει στις Βρυξέλλες για μια συγκέντρωση εναντίον της παγκοσμιοποίησης, που θα λάμβανε χώρα στην πλατεία Schumann μπροστά από το κτίριο της Commission. Μας προσκάλεσαν και μας είπαν πως θα ήταν ιδιαίτερη τιμή γι’ αυτούς να συμμετάσχουμε και εμείς με τα συνθήματά μας.

Μετά από δύο περίπου ώρες εμφανίστηκαν δύο αστυνομικοί που σε λίγο έγιναν τέσσερις και λίγο μετά έξι. Μας ζητούσαν να φύγουμε αμέσως μιας και δεν είχαμε άδεια. Η πίεσή τους να απομακρυνθούμε ήταν έντονη, όμως και η δική μας άρνηση ήταν σθεναρή. Είναι ο νόμος, μας είπε ο επικεφαλής

Ναι, εσείς υπερασπίζεστε μια παράγραφο ενός νόμου, ενώ εμείς υπερασπιζόμαστε την τιμή και την αξιοπρέπεια ενός λαού που λοιδορείται, που υβρίζεται, που πεινά, που κρυώνει, που αυτοκτονεί και στο μυαλό μου ήρθε ένας από τους καλύτερούς μου φίλους που μόλις δυο μέρες πριν έκανε απόπειρα αυτοκτονίας. Τα μάτια μου βούρκωσαν και χωρίς να το καταλάβω τα δάκρυά μου άρχισαν να τρέχουν σαν ποτάμι κάνοντας μούσκεμα το πουκάμισό μου.

– Δεν φεύγουμε, κάντε ό,τι νομίζετε, συλλάβετέ μας, είπα αποφασιστικά και πρότεινα τα χέρια μου σταυρωμένα.

Μας κοιτούσαν έκπληκτοι και αμήχανοι μην ξέροντας τι να κάνουν. Η επικοινωνία τους με την υπηρεσία τους και τους ανωτέρους τους ήταν διαρκής. Μας πρότειναν να φύγουμε στις 19:00 το ίδιο βράδυ.

– Όχι, απάντησα, κάναμε ολόκληρο ταξίδι. Ο ένας ήρθε από τη Στοκχόλμη και ο άλλος από τη Θεσσαλονίκη και θα φύγουμε την Παρασκευή στις 19:00.

Νέες διαβουλεύσεις, νέες πιέσεις και συζητήσεις. Θυμήθηκα τότε τον Μάριο και την πρόσκλησή του και αντιπρότεινα να φύγουμε την επομένη, την Πέμπτη στις 19:00. Και νέες συζητήσεις με τους ανωτέρους τους στα γουόκι-τόκι. Τελικά συμφώνησαν με την πρότασή μας. Θα φεύγαμε την επομένη στις 19.00.

Όμως η περιπέτειά μας δεν τελείωσε εκεί. Μετά από δυο περίπου ώρες, επιστρέφοντας από το mini market με δυο νερά, είδα τον Νίκο να μιλά με δυο κυρίους.

– Εσύ είσαι ο δεύτερος; με ρώτησε ο ψηλός. Να τα μαζέψετε και να φύγετε αμέσως, είπε.

– Μα πριν από λίγο κάναμε συμφωνία με τους συναδέλφους σας ότι θα φύγουμε αύριο στις επτά.

– Δεν ισχύει καμία συμφωνία, αυτή είναι η καινούργια απόφαση και ισχύει αυτή και μόνον αυτή, είπε με έντονο και επιτακτικό τρόπο.

Του απάντησα το ίδιο αποφασιστικά

– Εμείς δεν φεύγουμε και εσείς μπορείτε να κάνετε ό,τι θέλετε και κάθησα κάτω στο έδαφος.

Νέες συζητήσεις στα γουόκι-τόκι, νέα αναμονή, αλλά καμία αγωνία από μεριάς μας. Τους αφήσαμε να μιλούν με τους δικούς τους, αδιάφοροι και έτοιμοι για ό,τι ήθελε ακολουθήσει. Μετά από ώρα, όταν τους αναζήτησα, με το βλέμμα μου, ήταν άφαντοι.

Στις 19:01 της Πέμπτης τελειώσαμε τη διαμαρτυρία μας. Την Παρασκευή στις 3 το μεσημέρι βρισκόμουν στην πλατεία Schumann, μπροστά από το κτίριο της Commission, για τη συγκέντρωση κατά της παγκοσμιοποίησης, ενώ ο Νίκος ήταν καθ’ οδόν προς το διεθνές αεροδρόμιο των Βρυξελλών για να επιστρέψει στη Στοκχόλμη. Εγώ θα έφευγα για την Ελλάδα την επομένη.

Η συγκέντρωση έγινε στην ώρα της και ο ομιλητής, ο Βέλγος Raf Bereby ήταν ένας φλογερός και δεινός ρήτορας. Από τα έξι πλακάτ που είχαμε στη διαμαρτυρία διάλεξα να σηκώσω αυτό που έλεγε στα Αγγλικά:

Οι Έλληνες δεν είναι ούτε κλέφτες ούτε τεμπέληδες

Κλέφτες είναι το IMF

η Deutsche Bank

η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα

Και τα διεφθαρμένα τσιράκια τους στην Αθήνα

Όταν τέλειωσε την ομιλία του ο Raf Bereby με πλησίασε και μου ζήτησε κατ’ επανάληψιν συγγνώμη για τη μη αλληλεγγύη που δείχνει ο Βελγικός λαός στους Έλληνες.

«Είμαι θυμωμένος πολύ με τους συμπατριώτες μου. Μιλάμε πολύ για αλληλεγγύη αλλά κάνουμε ακριβώς το αντίθετο. Όχι μόνον οι Βέλγοι, αλλά και οι άλλοι λαοί της Ευρώπης γύρισαν την πλάτη τους στον Ελληνικό λαό και αυτό το έκαναν από φόβο. Το σύστημα με τον τρόπο του τρομοκράτησε τους λαούς της Ευρώπης λέγοντάς τους «καθήστε καλά» «να είστε φρόνιμα παιδιά, γιατί θα πάθετε τα ίδια με αυτά που υφίστανται οι Έλληνες». Οι Βέλγοι, αλλά και οι άλλοι λαοί της Ευρώπης, κατατρομοκρατημένοι, λούφαξαν, αλλά δεν ξέρουν ότι έρχεται και η σειρά τους. Σας ζητώ και πάλι συγγνώμη.»

Στη συνέχεια, ζήτησε να φωτογραφηθεί μαζί μου και, το εκπληκτικότερο, ζήτησε να αγοράσει το πανώ μου. Τον ρώτησα γιατί το ήθελε και μου απάντησε ότι τις επόμενες εβδομάδες ετοιμάζουν μια παρόμοια εκδήλωση εναντίον της παγκοσμιοποίησης στο Βερολίνο. Προσφέρθηκα φυσικά να του το δώσω χωρίς λεφτά. Αυτός έβγαλε ένα εικοσάευρο και ύστερα από πολλή επιμονή το έβαλε στην τσέπη του πουκάμισού μου.

– Σε παρακαλώ, δέξου το σαν μια μικρή συνεισφορά στον αγώνα σας.

Κάμφθηκα τελικά και το δέχτηκα, έτσι για να έχω να λέω ότι και οι Βέλγοι συμπαρίστανται στον αγώνα μας για την αξιοπρέπεια των Ελλήνων.

Η παραπάνω αφήγηση και περιγραφή των γεγονότων, έστω και εν περιλήψει, δεν αποτελεί ένδειξη έπαρσης ή αλαζονείας, αλλά όταν έχεις γαλουχηθεί έτσι και έχεις προγραμματίσει και προετοιμάσει τον εαυτό σου για κάθε ταλαιπωρία ή θυσία, όταν έχεις στόχους και πιστεύεις στο δίκαιο του λαού σου, τότε μπορείς να συζητάς, να ελίσσεσαι και να διαπραγματεύεσαι και με τους πιο επίμονους, σκληρούς και ισχυρούς αντιπάλους σου.

«Σκλάβος είναι αυτός που περιμένει να έρθει κάποιος να τον ελευθερώσει.» Έζρα Πάουντ

***

Λευτέρης Κωνσταντινίδης: ορθοδοντικός και πρώην Βουλευτής του Ελληνικού Κοινοβουλίου.

O Λευτέρης Κωνσταντινίδης στην τρίτη φωτογραφία, κατά την τριήμερη Απεργία Πείνας (3-6 Μαίου 2014) μπροστά από το Σουηδικό Κοινοβούλιο με κύριο αίτημα να σταματήσει η άδικη συκοφάντηση του ελληνικού λαού εκ μέρους μερίδας των Σουηδικών ΜΜΕ και πολιτικών κομμάτων της Δεξιάς.

Περιοδικό ΖΕΝΙΘ

terrapapers.com