“Κάνει κρύο εδώ…”

Τραγούδι για τις εκτρώσεις και στις ψυχές που στερήθηκαν την ζωή από τον μαθητή της Γ’ Λυκείου, Βασίλη Γουρνάρη (Στίχοι: Όλγα Μανέτα, Βασίλης Γουρνάρης) – βλέπε κάποια σχόλια εδώ.

Για το θέμα των εκτρώσεων για το οποίο κανείς «μεγάλος» δεν ασχολείται (έχουν πιο σοβαρά θέματα να λύσουν όπως το σύμφωνο συμβίωσης για ομοφυλόφιλους και την εισαγωγή αλλοδαπών στις στρατιωτικές σχολές) μεταφέρω το παρακάτω κείμενο από πρόσφατο άρθρο του Δημήτρη Παπαγεωργίου στην “Ελεύθερη Ώρα” με τον εύγλωττο τίτλο «Πώς εξαφανίζεται ένας λαός. Υπογεννητικότητα – εκτρώσεις είναι η νέα γενοκτονία!»

Μόλις την Κυριακή δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα “Μακεδονία” μία έρευνα για το τι μέλλει γεννέσθαι στην συγκεκριμένη περιοχή. Τα επόμενα 20 χρόνια στη Κεντρική Μακεδονία οι θάνατοι θα είναι περισσότεροι κατά 75.000 από τις γεννήσεις, χώρια όσοι μεταναστεύουν. Οι γεννήσεις έχουν πέσει πολύ κάτω από 8.000 (το 20% εκ των οποίων υπολογίζεται ότι είναι νεογέννητα μεταναστών) και γίνονται 40 εκτρώσεις κάθε μέρα, δηλαδή, περίπου 15.000, όλο το χρόνο, διπλάσιες από τις γεννήσεις!!! Ακόμα και γυναίκες που προσπαθούσαν να αποκτήσουν ένα παιδί το “ρίχνουν”, λόγω της οικονομικής κρίσης!!!

Είναι αυτό που προβλέπαμε, ότι τα μέτρα Στουρνάρα και Βρούτση θα “ερημοποιήσουν πολλές παραμεθόριες περιοχές και νησιά της Ελλάδα, θα υπάρξει εθνογραφική αλλοίωση του πληθυσμού, με ότι αυτό συνεπάγεται για την εδαφική ακεραιότητα της χώρας.

Μετά το 2010 ο αριθμός των ανθρώπων που εργάζονταν στην Ευρώπη, δεν είναι πια αρκετός για να χρηματοδοτεί τους συνταξιούχους της γενιάς των παπούδων τους. Οι χώρες με γηρασμένο πληθυσμό βλέπουν ήδη την ύφεση των οικονομιών τους. Αυξημένοι πόροι θα πρέπει να χρησιμοποιηθούν για την ιατρική φροντίδα και τις συντάξεις μη παραγωγικών πλέον πολιτών.
Αυτό το πρόβλημα φυσικά δεν το αντιμετωπίζει μόνον η πατρίδα μας, αλλά το σύνολο της Ευρώπης. Απλά λόγω των εγγενών προβλημάτων της δικής μας οικονομίας, φαίνεται πιο γρήγορα και λιγότερο μεταβατικά.

Έναντι αυτού του πραγματικού προβλήματος οι λύσεις οι οποίες προτείνονται είναι μόνο δύο. Από την μία έχουμε την φιλελεύθερη άποψη, η οποία ζητά την αύξηση του ορίου συνταξιοδότησης, θεωρώντας μη πραγματιστικές τις ηλικίες στις οποίες συνταξιοδοτούνται οι Ευρωπαίοι, θέτοντας ζητήματα προσδωκόμενου μέσου όρου ζωής και ικανότητας οικονομικής δραστηριότητας πολλών συνταξιούχων. Κομμάτι της ίδιας άποψης είναι και η μετάβαση από μια οικονομία διανομής του χρήματος (συντάξεις) σε μια πιο δυναμική οικονομία αμερικάνικου τύπου (pension funds).

Από την άλλη, υπάρχουν αυτοί οι οποίοι ως λύση στο πρόβλημα θεωρούν την ενσωμάτωση των μεταναστών στις δυτικές κοινωνίες, όπως η δική μας. Προτείνουν δηλαδή την χρησιμοποίηση της δημογραφικής ανάπτυξης της ασίας και της αφρικής, για να καλυφθούν τα προβλήματα της Ευρώπης.

Και οι δύο αυτές λύσεις είναι βαθύτατα ιδεολογικές. Και παρόλο που έχουν διαφορετική στόχευση, έχουν ως βάση την ίδια ακριβώς ιδεολογική ρίζα του ατομικισμού. Και ως εκ τούτου δεν αποκλείει η μία την άλλη αναγκαστικά. Έγγενή αποτελέσματα όμως της ιδεολογικής τους βάσης είναι σε ένας εθνομαζοχισμός ή μάλλον μια άρνηση της ίδιας της υπόστασης του έθνους και της φυλής ως κοινωνικούς και οικονομικούς παράγοντες στον σύγχρονο κόσμο. Και η κάθε μία από αυτές έχει εγγενή προβλήματα. Η δε πρώτη διαταράσσει τις ομαλές κοινωνικές σχέσεις, ενώ η δεύτερη αλλάζει την ίδια την ποιότητα των ευρωπαϊκών κοινωνιών, καθώς οι μετανάστες τείνουν να τις μετατρέψουν αντί να ενσωματωθούν σε αυτές.

Ας το πούμε με απλά λόγια. Κανείς δεν σκέφτεται και δεν προτείνει στα σοβαρά το ενδεχόμενο της απλούστερης και βασικής λύσης, που θα λύσει το πρόβλημα σε βάθος χρόνου. Την αντιστροφή του προβλήματος της υπογονιμότητας. Η επικυρίαρχια ιδεολογία του ατομικισμού δεν επιτρέπει αυτή την λύση. Και ταυτόχρονα οι “ενοχές” των λευκών ευρωπαίων, που έχουν επί τόσα χρόνια καλλιεργηθεί και είχαν ως αποτέλεσμα αυτόν ακριβώς τον εθνομαζοχισμό δεν μπορούν να επιτρέψουν την δημιουργία αυξανόμενων – με αποκλειστικά χαρακτηριστικά – ακμάζοντων κοινοτήτων.

Αυτή, η τρίτη πρόταση, είναι εκτός συζήτησης για τις κυρίαρχες ομάδες που διαχειρίζονται οικονομία και πολιτική, γιατί αμφισβητεί την βάση των ίδιων των υπάρξεών τους. Στην πραγματικότητα πρόκειται για επαναστατική λύση, καθώς η ίδια της η φύση ανατρέπει τόσο τους παγκοσμιοποιητικούς πολιτικούς συσχετισμούς όσο και την ίδια την τάση της δύσης να αυτοκτονεί αργά και σταθερά.

Εδώ όμως θα πρέπει να κάνουμε μια σημείωση, όσον αφορά στο θέμα των εκτρώσεων. Κατά την αποψή μου, αυτό δεν συνδέεται με το ζήτημα της οικονομίας. Άλλωστε οι εκτρώσεις στην Ελλάδα, πριν την οικονομική κρίση ήταν ένας τεράστιος αριθμός. Έχει να κάνει με την νοοτροπία.
Και είναι αυτή η νοοτροπία που τελικά μας οδήγησε – κατά την αποψή μου – και στην κρίση την οποία βιώνουμε. Η οποία θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι δεν είναι μόνον οικονομική αλλά πρώτιστα ηθική.

Όποιος/όποια επιλέγει να σκοτώσει το αγέννητο παιδί του, είτε για να το … προφυλάξει από την φτώχεια, είτε για να προφυλαχθεί ο ίδιος από την φτώχεια, είτε επειδή δεν θέλει να αλλάξει και να δυσκολέψει το lifestyle του, είναι μέρος του προβλήματος για εμένα και όχι θύτης. Ξέρω ότι αυτό ίσως ακούγεται σκληρό και άσχημο. Αλλά αν οι παπούδες και οι γιαγιάδες μας μάθαιναν ότι κάποιοι σκοτώνουν τα παιδιά τους λόγω … φτώχειας ξέρω τι θα έλεγαν.

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ