Θεραπεία: ένας δρόμος για δυο

Θεραπεία: ένας δρόμος για δυο

Κάποτε, ένας σπουδαίος θεραπευτής, μου είχε πει, «ξέρεις ότι έχεις βρει το σωστό φάρμακο όταν αρχίζουν τα συμπτώματα να θεριεύουν, να βρίσκονται σε έξαρση. Είναι προσωρινό και ένδειξη ότι έχεις εντοπίσει την ουσία του προβλήματος, οπότε ακολουθεί αναπόφευκτα και η θεραπεία».

Σήμερα, δεν κατανοούμε την έννοια της ασθένειας ούτε τη διαδικασία της θεραπείας. Βρισκόμαστε τόσο αποξενωμένοι από τον Εαυτό μας, από τη ζωή, από τους γύρω μας και την ουσία, που έχουμε μετατρέψει τη λειτουργία της θεραπείας σε μηχανιστική, εξωτερική παρέμβαση. Με αμφίβολα αποτελέσματα φυσικά και επιβαρυμένη με άπειρες προκαταλήψεις και φόβο. Ακόμα και η εναλλακτική ιατρική, όλες οι φυσικές μέθοδοι που έχουν είτε ανακαλυφθεί είτε έχουν εισαχθεί από την Ανατολή, δεν έχουν προσφέρει την υγεία που είναι απαραίτητη για μια ζωή ουσίας και νοήματος.

Η ασθένεια και η θεραπεία της είναι ένας δρόμος, μια διαδρομή με πολλά στάδια, τα οποία είναι απαραίτητο να διαπεράσουν, ασθενής και θεραπευτής μαζί! Πόσοι το κατανοούν ή το ακολουθούν αυτό; Το λειτούργημα του θεραπευτή είναι σπάνιο γιατί και ο ασθενής έχει παραχωρήσει τη δύναμη της αυτό-θεραπείας του σε άλλους, παραχωρώντας οποιαδήποτε ουσία της δικής του ύπαρξης, σε ξένα χέρια.

Πολλές παρανοήσεις και περιοριστικές πεποιθήσεις ενισχύουν τη σύγχρονη φοβική κατάσταση της ασθένειας και πλουτίζουν το σύστημα του ψεύδους, που επίσης λανθασμένα έχει εστιαστεί στο χρήμα. Ο εύκολος ένοχος!

Ο δρόμος της θεραπείας όμως αφορά και περιλαμβάνει πάντα δυο: τον θεραπευτή και τον ασθενή. Και οι δυο συμμετέχουν ταυτόχρονα και ισότιμα, στην ασθένεια και όχι μόνο στη θεραπεία. Οι περισσότεροι σύγχρονοι θεραπευτές, κάθονται βολικά «απ’ έξω», αγωνιώντας για τη φήμη και την αποτελεσματικότητά τους, εστιάζοντας μόνο στη θεραπεία. Ως αποτέλεσμα, η ασθένεια επιμένει, υποτροπιάζει ή έχουμε νέα συμπτώματα, φαινομενικά ασύνδετα μεταξύ τους. Ο θεραπευτής, εξακολουθεί να έχει «πελάτες» και να ενισχύει την ανάγκη της ασθένειας. Ο ασθενής, εξακολουθεί να μην έχει κατανοήσει την ουσία, που βρίσκεται πάντα πολύ πιο πέρα από το φυσικό/συναισθηματικό επίπεδο και να παραχωρεί τη δύναμή του σε ψευδαισθήσεις, κυνηγώντας, μακριά από τον Εαυτό του, τη λύτρωσή του.

Σε αυτό το άρθρο, θα ήθελα μόνο να εστιαστώ, χωρίς περαιτέρω αναλύσεις στο συγκεκριμένο σημαντικό σημείο, που έτσι κι αλλιώς είναι δύσκολο να γίνει βιωματικά κατανοητό:

Η ασθένεια αφορά πάντα δυο: τον ασθενή και τον θεραπευτή!

Τα στάδια που χρειάζεται να περπατήσουν μαζί και η διαδικασία που απαιτείται είναι πάντα ατομική και διαφορετική για τον κάθε ασθενή. Αυτά συζητιούνται και γίνονται από κοινού αποδεκτά ανάμεσα στον ασθενή και τον επιλεγμένο θεραπευτή του. Δεν μπορεί να είναι μια μέθοδος που λειτουργεί για όλους, δεν μπορεί να είναι μια συγκεκριμένη πρακτική σε στενά πλαίσια πεποιθήσεων του θεραπευτή, δεν μπορεί επ’ ουδενί να είναι άνιση στάση εξαίρεσης του θεραπευτή από τον πόνο ή ανευθυνότητα εκ μέρους του ασθενή!

Η ευθύνη και των δυο που επιλέγουν να συμμετέχουν σε αυτό το ταξίδι είναι τεράστια και χρειάζεται να είναι ισότιμη και ειλικρινείς. Περιλαμβάνει φυσικά ολόκληρη τη ζωή, την προσωπικότητα, τις συνήθειες, τον τρόπο σκέψης του ασθενή και όχι μόνο τα φυσικά συμπτώματα. Οτιδήποτε λιγότερο ή οτιδήποτε λείπει από την όλη διαδικασία, έχει ως αποτέλεσμα τις υποτροπιάσεις, την αποτυχία ή νέες ασθένειες που αναπόφευκτα απαιτούν ακόμα μεγαλύτερη προσοχή και μακρύτερη διαδικασία ίαης.

Η κάθε ασθένεια είναι πάντα μια ένδειξη, μια αναγκαία διαδικασία που ζητά την εστίαση της προσοχής μας. Όμως όχι στην ίδια την ασθένεια ως σύμπτωμα, μα πίσω από αυτήν, στην ουσία του Είναι μας, με σκοπό τη σύνθεση του Εαυτού μας. Οι επιγνώσεις που κρύβονται πίσω από το φόβο, την προσωπική παραίτηση, τις παρερμηνείες της ουσίας της ζωής, εξακολουθούν να παραμένουν άπιαστες, μέχρις ότου αναλάβουμε την ευθύνη να βρούμε διαισθητικά τον θεραπευτή που θα διανύσει μαζί μας τη διαδρομή, έχοντας αναλάβει απόλυτα, οι ίδιοι, τη δική μας ευθύνη αυτό-θεραπείας. Ούτως ή άλλως, η θεραπεία είναι πάντα εσωτερική υπόθεση. Και σε κάθε θεραπεία, πάντα θεραπεύονται δυο: ο θεραπευτής και ο ασθενής. Είναι μια ισότιμη σχέση ειλικρίνειας, εμπιστοσύνης, αφοσίωσης και πειθαρχίας.

Γι’ αυτό είναι εξίσου σημαντικό, ο θεραπευτής να επιλέγει τους ασθενείς του. Δεν μπορεί να αναλάβει το βάρος της ευθύνης της θεραπείας όταν ο ασθενής δεν θέλει να συμμετέχει σε αυτήν, αλλά αφήνει ολόκληρη την ευθύνη στον θεραπευτή.. όπως έχει καταντήσει η σύγχρονη ιατρική και τρόπος σκέψης των μαζών. Συνεχίζουμε να πληρώνουμε (ακριβά) το ψέμα αλλά να αρνούμαστε να πληρώνουμε την αλήθεια…