Θα υπογράψουν την θανατική καταδίκη της χώρας;

Όχι, ούτε θα έπρεπε.  Απλούστατα έχουν μελετήσει τα δεδομένα και βρίσκουν, όπως όλοι σχεδόν οι αναλυτές παγκοσμίως, ότι μια πιθανότητα διάλυσης της ευρωζώνης, όχι μόνο δεν είναι απίθανη, αλλά ίσως χρειαστεί να αντιμετωπιστεί μέσα στο πρώτο εξάμηνο του 2012.  Και φυσικά κάθε σοβαρή κυβέρνηση, εταιρία ή τράπεζα, φροντίζει να λάβει τα απαραίτητα μέτρα για την εξασφάλιση ζωτικών συμφερόντων της.

Τι κάνει η δική μας κυβέρνηση;

Ασχολείται με τα εσωκομματικά ενός πεθαμένου κόμματος, με την παράταση των εκλογών που τόσο επιθυμεί η εγχώρια διαπλοκή και με τις υποτιθέμενες διαπραγματεύσεις γύρω από το γιγάντιο swap του χρέους μας.  Καθώς όλα τα παραπάνω είναι από ανούσια έως βλακώδη, η σωστή απάντηση είναι ότι η περιβόητη κυβέρνηση Παπαδήμου που θα μας έσωζε από την καταστροφή, ουσιαστικά περιμένει από την κ. Μέρκελ, αφού αυτή (η Μέρκελ όχι η κυβέρνηση που είναι σε μόνιμη αργία) επιστρέψει από τις διακοπές της, να της ανακοινώσει τις τελικές (;) αποφάσεις της αναφορικά με τη δανειοδότηση ή όχι της Ελλάδας με ένα νέο πακέτο.

Για να έχετε μια καλύτερη εικόνα, φανταστείτε την Πόλη πολιορκημένη από τους Τούρκους να αναμένει την τελική τους έφοδο.  Και αντί όλοι να είναι στα τείχη με τα όπλα παρά πόδα, να τριγυρνάνε στα λουτρά και τις ταβέρνες και να λένε, ‘’έλα μωρέ, όπου να’ ναι θα φανεί ο Γενοβέζικος στόλος και θα τη γλιτώσουμε’’.

Εντάξει, θα συμφωνήσω ότι μπορεί ο στόλος να φανεί, ότι μπορεί η κ. Μέρκελ σε μια έκρηξη αλτρουισμού και φιλελληνισμού, να αποδεσμεύσει έναν πακτωλό χρημάτων σε ένα άτοκο δάνειο και ο Σόιμπλε να αποκτήσει άγαλμα και πλατεία στο κέντρο της Αθήνας.

Και αν δεν;

Αυτό το σενάριο, αν και πολύ πιθανό, φαίνεται πως δεν απασχολεί καθόλου τους φωστήρες μας.  Ούτε τον κυβερνητικό τύπο που για μια ακόμα φορά με εμετικά σχόλια αναπαρήγαγε πλήρως την προπαγάνδα της τοκογλυφικής διεθνούς και ανέκραξε ότι η ανταλλαγή των ομολόγων ‘’κλείδωσε’’ με Αγγλικό δίκαιο.

Αν γίνει καμιά στραβή και, είτε από αφέλεια, είτε εκβιαζόμενοι αποδεχθούμε κάτι τέτοιο, θα έχουμε υπογράψει τη θανατική μας καταδίκη ως έθνος.   Και φέρνω ένα απλό παράδειγμα:

Η ευρωζώνη διαλύεται και τα εθνικά νομίσματα, ή νέες μικρότερες ενώσεις, επιστρέφουν στην Ευρώπη.  Η ελληνική κυβέρνηση έρχεται αντιμέτωπη με μια συντριπτική υποτίμηση που επιβάλλεται έξωθεν και είναι της τάξεως του 50%.  Το εξωτερικό χρέος  βρίσκεται στα 410δις περίπου (362 σημερινά, μείον 100 από το κούρεμα, συν 130 από τη νέα δανειακή συν το τρέχον έλλειμμα) και πρέπει να αποπληρωθεί με βάση μια ισοτιμία που συνεχώς θα το αυξάνει, λόγω συνεχών υποτιμήσεων.

Αν για παράδειγμα η ισοτιμία δραχμής – μάρκου αρχίσει στο 1:1, γρήγορα θα γίνει 1,5:1 και σε βάθος χρόνου 2:1.  Συνεπώς τα 410δις θα αντιστοιχούν σε 820δις και πάει λέγοντας.  Φυσικά ένα τέτοιο χρέος όχι μόνο δεν θα είναι βιώσιμο, αλλά θα πρέπει να διαγραφεί σε ποσοστό τουλάχιστον 90%, για να μπορεί να εξυπηρετείται στοιχειωδώς.  Μόνο που σύμφωνα με το Αγγλικό δίκαιο, αυτή η διαγραφή δεν είναι αποδεκτή και τότε οι πιστωτές θα αποζημιώνονται με αντίστοιχης αξίας περιουσιακά στοιχεία του ελληνικού δημοσίου.

Αν λάβει κανείς υπόψη τα μέχρι σήμερα δεδομένα, είτε των επιδόσεων της ελληνικής οικονομίας σε απόλυτους αριθμούς, είτε τις τάσεις της ευρωπαϊκής κρίσης δανεισμού (δηλαδή τα 426δις που πρέπει να δοθούν άμεσα σε Ιταλία και Ισπανία για τη συνέχιση του αξιόχρεού τους), βρίσκεται μπροστά στο δυσάρεστο συμπέρασμα ότι το κακό σενάριο δεν είναι καθόλου μακρινό.