Η ΣΥΝΔΕΣΗ ΤΟΥ ΒΑΤΙΚΑΝΟ ΜΕ ΤΗ ΜΑΣΟΝΙΚΗ ΣΤΟΑ P2!!

BANCO VATICANO: Στα πλοκάμια του μαύρου χρήματος

Η ιταλική κοινή γνώμη είναι ανάστατη, αφού βλέπουν το φως της δημοσιότητας πληροφορίες για επενδύσεις του Βατικανού σε πολεμικές βιομηχανίες (εν μέσω του πολέμου του Βιετνάμ)…ακόμη και σε φαρμακευτική εταιρία που παρασκευάζει αντισυλληπτικά χάπια!

ΝησιάΤα σκάνδαλα της «Αγίας» Τράπεζας
Του Γιώργου Τσιάρα

Πίσω από την αναμφισβήτητα σεβάσμια φυσιογνωμία του γηραιού Ποντίφικα, όπως την είδαμε πριν από λίγο καιρό στην Αθήνα, κρύβονται αιώνες ιστορικά αποδεδειγμένου σκοταδισμού, καταπίεσης και εγκλημάτων εις βάρος αλλόθρησκων λαών. Η απαρίθμησή τους θα απαιτούσε τεράστια έκταση – δεν θα την επιχειρήσουμε λοιπόν. Εξάλλου δεν είναι το θέμα μας αυτό. ¶ντ’ αυτού θα επιχειρήσουμε μια γρήγορη κατάδυση σε μερικές από τις πιο σκοτεινές σελίδες της οικονομικής ιστορίας του σύγχρονου Βατικανού και του γιγάντιου τραπεζικού μηχανισμού του πίσω από το προκάλυμμα της Αγίας έδρας και της ανά τη Γη φιλανθρωπίας θησαυρίζει, μη έχοντας να ζηλέψει τίποτε από τις μεγαλύτερες πολυεθνικές αυτού του μάταιου κόσμου.

Ανάμεσα στο πλήθος των καταγγελιών που έχουν κατά καιρούς δει το φως της δημοσιότητας εις βάρος της Τράπεζας του Βατικανού, όπως είναι το «παρατσούκλι» του IOR (Istituto per le Opere Religiose – Ινστιτούτο Θρησκευτικών εργασιών), επίσημου τραπεζικού βραχίονα της Αγίας Έδρας, επιλέξαμε μόνο τρεις :

1. Tην εμπλοκή του στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο με τη διασπάθιση του πλούτου των εβραίων, τσιγγάνων και ορθοδόξων (κυρίως Σέρβων και Ουκρανών) και τη χρησιμοποίηση μέρους του για την απόδραση εκατοντάδων αξιωματικών των ναζιστών στη Λατινική Αμερική – καταγγελία η οποία επανήλθε αυτόν τον καιρό στην επικαιρότητα μετά τη νέα αγωγή που κατέθεσαν Σέρβοι επιζώντες στις ΗΠΑ.

2. Τη συμμετοχή του στη δημιουργία της μασονικής στοάς P2 στην Ιταλία τη δεκαετία του ’70 και τη στήριξη αντικομουνιστικών δραστηριοτήτων σε όλο τον κόσμο – τα στοιχεία αποκαλύφθηκαν το 1982 με το τρομερό σκάνδαλο της «θυγατρικής» της BancoAmbrosiano, που απετέλεσε και το μεγαλύτερο στη μακραίωνη ιστορία του Βατικανού και από πολλές απόψεις παραμένει ως σήμερα ένα από τα μεγαλύτερα πολιτικο – οικονομικά αστυνομικά μυστήρια του αιώνα μας

3. Το σκάνδαλο της διασπάθισης των τεραστίων εσόδων της οργάνωσης της ( αγίας μετά το θάνατό της ) Μητέρας Τερέζας, τα οποία μπορεί να μην έφθασαν ποτέ στους φτωχούς αλλά σίγουρα «ζεσταίνουν» τα θησαυροφυλάκια της Banco Vaticano….

Ας πάμε όπως λίγο πίσω:

Εν αρχή ην ο Μουσολίνι. Όταν αναφέρονται στο Βατικανό οι περισσότεροι άνθρωποι σκέπτονται αυτομάτως ένα θρησκευτικό οργανισμό – τη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία -, αγνοώντας ότι το Βατικανό δεν είναι παρά η τελευταία «μετεμψύχωση» του παπικού κράτους που ήδη από τον 6ο μ.Χ. αιώνα υπήρξε defacto πολιτικός κυρίαρχος της Ρώμης και των γύρω περιοχών, για να φθάσει τον 16ο αιώνα να ελέγχει ολόκληρη την κεντρική Ιταλία. Το καθεστώς αυτό άλλαξε το 1870 με την ενοποίηση της Ιταλίας υπό τον βασιλιά Βίκτωρα Εμμανουήλ Β’, οπότε το Βατικανό περιορίστηκε στις σημερινές διαστάσεις του ρωμαϊκού «κράτους εν κράτη».

Πενήντα χρόνια αργότερα ο Μπενίτο Μουσολίνι υπέγραψε όμως την περίφημη Συνθήκη (ή Κονκορδάτο) του Λατερανού που αναγνώρισε την κυριαρχία του Βατικανού και του παρέσχε τεράστια οικονομική αποζημίωση για τις εκτάσεις του οι οποίες είχαν κατασχεθεί (σε σημερινά χρήματα περίπου 100 εκατ. δολάρια) ενώ παραχωρήθηκε πλήρης φοροαπαλλαγή σε όλες τις επενδύσεις του εντός Ιταλίας. Λίγα χρόνια αργότερα, ο τότε (φανατικός αντισημίτης ) πάπας Πίος ΙΑ’ που πρόσφατα παραλίγο να αγιοποιηθεί ! υπέγραψε αντίστοιχο Κονκορδάτο με την ναζιστική Γερμανία, με το οποίο άρχισε και η επίσημη συνεργασία Βερολίνου – Βατικανού. Μεταξύ άλλων περιελάμβανε και τον περίφημο Kirchensteur, ένα πρόσθετο φόρο εισοδήματος προς όφελος της εκκλησίας, που μόνο το 1943 απέφερε στην Τράπεζα του Βατικανού περίπου 100 εκατ. δολάρια

«Ξέπλυμα χρυσού και δολαρίων».
Την ίδια περίοδο το Βατικανό αποδεδειγμένα «ξεπλένει» το χρυσό και τοποθετεί σε ελβετικές και αμερικανικές (κυρίως) τράπεζες των εβραίων (αλλά και των ορθοδόξων, τουλάχιστον σύμφωνα με την επιχειρηματολογία κατήγορών του ) που μαρτύρησαν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης της Κροατίας, συγκεντρώνοντας δισεκατομμύρια δολάρια. Σύμφωνα με την αγωγή (στηριγμένη σε επίσημα έγγραφα του Στέιτ Ντιπάρτμεντ) που κατέθεσαν το 1999 δύο επιζώντες Σέρβοι και η οποία συζητήθηκε για πρώτη φορά πριν από μερικές εβδομάδες, το Βατικανό έχει «ξεπλύνει» ως και 2 δις. δολάρια μόνο από τα λάφυρα του στρατοπέδου Γιανόσεβατς.

Όσο για τον χρυσό των εβραίων, είναι γνωστό ότι η υπόθεση έληξε πριν από 2 χρόνια με την καταβολή τεράστιων αποζημιώσεων από ελβετικές, γερμανικές και αμερικανικές τράπεζες, υπό τον όρο της πλήρους συγκάλυψης του ρόλου του Βατικανού, το οποίο ουσιαστικά προστατεύθηκε από όλους τους εμπλεκόμενους …εξίσου αποδεδειγμένο είναι ότι μεγάλο μέρος αυτών των χρημάτων χρησιμοποιήθηκε για την φυγή εκατοντάδων ναζιστών εγκληματιών πολέμου προς την Λατινική Αμερική μέσω της λεγόμενης «γραμμής των ποντικιών». Χαρακτηριστική περίπτωση είναι ο «χασάπης της Λυών» Κλάους Μπάρμπι, ο οποίος έφθασε στο Μπουένος ¶ιρες ντυμένος φραγκισκανός μοναχός, όπως και ο περιβόητος δρ Μέγκελε…

Η «τράπεζα» του Αλ Καπόνε.
Ας επιστρέψουμε όμως στην IOR. Ιδρύθηκε το 1942 ακριβώς για την διαχείρηση αυτών των «βρώμικων» χρημάτων, αλλά αποτελεί στην ουσία διάδοχο της πρώτης επίσημης παπικής τράπεζας, της Διοίκησης Θρησκευτικών Εργασιών, που είχε ιδρυθεί το 1887. Ο πρώτος πρόεδρος της IOΡ είναι μια οικονομική ιδιοφυΐα ονόματι Μπερναντίνο Νογκάρα, ο άνθρωπος που πραγματικά έβαλε το Βατικανό στον κόσμο των «big bussines”. Για να αποδεχθεί το πόστο που του πρόσφερε ο Πίος, ο Νογκάρα απαίτησε να επιτραπούν στην τράπεζα η χορήγηση δανείων με ανατγωνιστικά επιτόκια – κάτι που ως τότε απαγορεύονταν στο Βατικανό – και η πλήρης επενδυτική αυτονομία.

Μόλις του δόθηκε, ο Νογκάρα ανέπτυξε επενδυτικούς δεσμούς με τους μεγαλύτερους τραπεζικούς οργανισμούς της εποχής – της Morgan Guaranty, Credit Suisse, Chase Manhattan και Continentall Illinois, την αγαπημένη τράπεζα του Αλ Καπόνε…. Σύντομα το Βατικανό άρχισε να επενδύει στο εξωτερικό, αποκτώντας μεγάλα μερίδια σε επιχειρήσεις χαλυβουργίας, ασφαλιστικές και αγροτικές, αλλά και μερίδιο 15% στον κατασκευαστικό γίγαντα Ιmmobiliare. Ταυτόχρονα, μέσω της Chase Manhattan, αποκτά μετοχικά μερίδια σε αμερικανικά επιχειρηματικά μεγαθήρια όπως οι General Motors, Gulf Oil, Bethlehem Steel, TWA, IBM κ.α.

Το μουσολινικό αφορολόγητο και η δοσολογία του Μόρο.
Το 1962, 4 χρόνια μετά το θάνατο του Νογκάρα, η τότε Ιταλική κυβέρνηση θορυβείται από την έκταση των δραστηριοτήτων της IOR και επιχειρεί να άρει το μουσολινικό αφορολόγητο αλλά αναγκάζεται να υποχωρήσει όταν το Βατικανό απειλεί να μεταφέρει όλες του τις οικονομικές δραστηριότητες εκτός Ιταλικού εδάφους….Πολλά χρόνια αργότερα ο Αλντο Μόρο επιχειρεί να επαναφέρει το θέμα, αλλά αποτυγχάνει παταγωδώς να «περάσει» σχετικό νομοσχέδιο και λίγο αργότερα δολοφονείται από τις Ερυθρές Ταξιαρχίες…

Επένδυση στον πόλεμο του Βιετνάμ.
Ήδη από τα μέσα της δεκαετίας του 50 η ουσιαστική διαχείρηση της IOR έχει περάσει στα χέρια μιας ομάδας οικονομικών εγκεφάλων που ονομάζονται “uomini di cofidenza” (άνθρωποι εμπιστοσύνης) και δεν είναι απαραιτήτως καθολικοί…Το 1969 καλείται σε αυτή την ομάδα ο διαβόητος σικελός μαφιόζος Μάικλ Σιντόνα, στενός φίλος από το 1960 του πάπα Παύλου Στ’ και άνθρωπος εμπιστοσύνης της οικογένειας Γκαμπίνο, της μεγαλύτερης μαφιόζικης φαμίλιας στις ΗΠΑ, η οποία τον έχει τοποθετήσει και στην ιεραρχία του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος. Μαζί με τον τραπεζίτη και στέλεχος της IOR πρίγκιπα Μάσιμο Σπάντα, χρησιμοποιώντας (και ξεπλένοντας) χρήματα τόσο της IOR όσο και της αμερικανικής μαφίας.

Ο Σιντόνα αρχίζει αμέσως μαζικές εξαγορές εκτός Ιταλίας, με ιδιαίτερη έμφαση στις τράπεζες. Η ιταλική κοινή γνώμη είναι ανάστατη, αφού βλέπουν το φως της δημοσιότητας πληροφορίες για επενδύσεις του Βατικανού σε πολεμικές βιομηχανίες (εν μέσω του πολέμου του Βιετνάμ)…ακόμη και σε φαρμακευτική εταιρία που παρασκευάζει αντισυλληπτικά χάπια! Ο Σιντόνα «βλέπει τα σκούρα» και αρχίζει να συνεργάζεται με έναν άλλον πρωταγωνιστή της ιστορίας μας τον Αμερικανό – επίσκοπο τότε Πολ Μαρσίνκους, ο οποίος το 1971 αναλαμβάνει και επίσημα την ηγεσία της IOR. Μαζί οι 2 άνδρες μετατρέπουν την Banco Vaticana σε παγκόσμια οικονομική αυτοκρατορία, μέσω τραπεζών σε όλο τον κόσμο (Ευρώπη, Νότια Αμρική, Καραϊβική και φυσικά ΗΠΑ).

Ο Αλμπίνο Λουτσιάνι, ο Λεχ Βαλέσα και ο Κάρολος Βοϊτίλα.
Τα πάντα πηγαίνουν καλά ως το 1978 οπότε ανακηρύσσεται πάπας ο Αλμπίνο Λουτσιάνι, κατά κόσμον Ιωάννης Παύλος Α’, ο οποίος εξοργίζεται με την έκταση που έχουν λάβει τα πράγματα, εν μέσω τρομερών φημών για εμπλοκή σε εμπόριο όπλων, ναρκωτικών κ.α., και επιχειρεί να ελέγξει τα οικονομικά της IOR. 33 ημέρες μετά την ενθρόνισή του ο αυστηρός πάπας πεθαίνει στο κρεβάτι του από καρδιακή προσβολή (σύμφωνα με το επίσημο ανακοινωθέν που ωστόσο έχει αμφισβητηθεί η ακρίβειά του) και τη θέση του παίρνει ο σημερινός πάπας Κάρολος Βοϊτίλα, πολωνικής καταγωγής.

Ο νέος ποντίφικας αποφεύγει τα «λάθη» του μακαρίτη προκατόχου του και σιωπά για τα πεπραγμένα της IOR. Σε αντάλλαγμα περισσότερα από 1000 εκατ. δολάρια της IOR οδεύουν προς το πολωνικό συνδικάτο «αλληλεγγύη» του Λέχ Βαλέσα, αιχμή του δόρατος κατά της δικτατορίας Γιαρουζέλσκι στην Πολωνία. Αυτή τη χρηματοδότηση πολλοί την έχουν συσχετίσει και με την απόπειρα δολοφονίας (ενορχηστρωμένη, κατά πολλούς, από την KGB μέσω των βουλγαρικών μυστικών υπηρεσιών ) του Ιωάννη Παύλου Β’ το 1981

Η παγκόσμια αυτοκρατορία της τράπεζας του Βατικανού εξαπλώνεται από την ευρώπη και τις ΗΠΑ ως τη Νότια Αμερική. Οι καταγγελίες και οι φήμες ομιλούν για την ανάμειξή της σε εμπόριο όπλων, ναρκωτικών και σε ξέπλυμα χρήματος. Και από τα δισεκατομμύρια του ταμείου της Μητέρας Τερέζας, λένε, δεν έφθασε ούτε δραχμή στην Αφρική

Η μασονική στοά P2.
Κάπου εδώ πρέπει να γνωρίσουμε ακόμη 2 πρωταγωνιστές της υπόθεσης και φίλους του Σιντόνα: ο πρώτος είναι ο Ρομπέρτο Κάλβι, στέλεχος της «βρωμοδουλειάς» της IOR – ιδίως όσον αφορά το ξέπλυμα χρήματος εντός Ιταλίας. Από το 1974 όμως με την παγκόσμια ύφεση, το πράγμα αλλάζει: η οικονομική αυτοκρατορία του Σιντόνα, στημένη γύρω από την Αμερικανική τράπεζα Franklin National καταρρέει, τα χρήματα που του είχε εμπιστευθεί η IOR (πάνω από 250 εκατ. Δολάρια) εξαφανίζονατι και «ο άνθρωπος εμπιστοσύνης» στρέφεται στο Κάλβι και στον Abrosiano που όμως αρνούνται να τον «σώσουν». Ο Σιντόνα αναγκάζεται να εγκαταλείψει την Ιταλία όπου καταδικάζεται το 1976 για 23 οικονομικά αδικήματα, συλλαμβάνεται δύο χρόνια αργότερα στις ΗΠΑ, ελευθερώνεται με εγγύηση και…εξαφανίζεται από προσώπου Γης.

Μαύρη τρύπα 1,2 δις. δολαρίων. Και ο Κάλβι όμως πληρώνει ακριβά την αχαριστία του. Το 1981, και ενώ ο ιταλικός Τύπος αρχίζει σιγά σιγά να αποκαλύπτει το ρόλο της Ρ2, η τράπεζα του αποκαλύπτει μια «μαύρη τρύπα» 1,2 δις. δολαρίων. Εν μέσω αποκαλύψεων για δεκάδες εταιρίες «φαντάσματα» της Ambrosiano στον Παναμά και στη Λατινική Αμερική, η IOR αναγκάζεται να εκτεθεί, παραδεχόμενη την εμπλοκή της στην υπόθεση και εγγυώμενη όλα τα χρέη τους που αγγίζουν πλέον το 1 δις. δολάρια. Αρχίζει επίσημη κοινοβουλευτική έρευνα με τη συμμετοχή της κεντρικής τράπεζας, ένα μέλος του διοικητικού συμβουλίου της Ambrosiano δολοφονείται στον δρόμο και ο Κάλβι αρχίζει να «σπάει». «Πίσω από τα δάνεια στον Παναμά βρίσκεται το Βατικανό – ο Πάπας» λέει στον Τύπο, ενώ αποκαλύπτει σε συνεργάτες του ότι η ισπανική υπερκαθολική οργάνωση «Opus Dei», με στενότατους δεσμούς με το σημερινό Πάπα – ετοιμάζεται να καλύψει τη «μαύρη τρύπα». Λίγες μέρες αργότερα βρίσκεται κρεμασμένος από την γέφυρα Βλακφρίαρς («μαύρος μοναχός»…) του Λονδίνου. Παρά την εκταφή του το 1998, η επίσημη εκδοχή κάνει λόγο γι αυτοκτονία.

Πώς αποκαλύφθηκε το σκάνδαλο. Είναι το τέλος…
Ο Μαρσίνκους «εξαφανίζεται» στα άδυτα του Βατικανού, ο Τζέλι εγκαταλείπει την χώρα, η Ρ2 αποκαλύπτεται, η Banco Ambrosiano χρεοκοπεί και το ινστιτούτο Θρησκευτικών Εργασιών αρχίζει πάλι τις Bussines as usual, αφού πρώτα πληρώνει περίπου 400 εκατ. δολάρια στους πιστωτές της Banco Ambrosiano, μετά τη διαμεσολάβηση της κυβέρνησης Κράξι…Πολλοί πιστεύουν ότι η διάλυση του κυκλώματος οδήγησε και στο «εξορθολογισμό» των δραστηριοτήτων της IOR και στις στροφές της προς νομιμότερες δραστηριότητες – κάτι που πολλοί αμφισβητούν με το επιχείρημα ότι όταν ελέγχεις τέτοια «χρυσωρυχεία» και διαθέτεις τις σκοτεινές διασυνδέσεις που διαθέτει αποδεδειγμένα η IOR, από τις μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ και τη σικελική Μαφία ως τις μεγαλύτερες τράπεζες και πολυεθνικές του κόσμου και μάλιστα με άφεση αμαρτιών απευθείας από τον εκπρόσωπο του Θεού επί της γης, είναι κάπως δύσκολο να τα παρατήσεις….

Ο Θησαυρός της Μητέρας Τερέζας.
Η (γεννημένη στα Σκόπια) Αγία (πλέον) Τερέζα πέθανε το 1997, αλλά ο γιγαντιαίος φιλανθρωπικός οργανισμός που δημιούργησε δεν πέθανε μαζί της. Ζει και βασιλεύει, συγκεντρώνοντας κάθε χρόνο εκατομμύρια δολάρια από φιλανθρωπίες, που πηγαίνουν κατευθείαν στα θησαυροφυλάκια της IOR. Σύμφωνα με άρθρο του συντηρητικού Γερμανικού περιοδικού «Στερν» πριν από τρία χρόνια, στην υποτιθέμενη έδρα του οργανισμού την Καλκούτα, δεν φθάνει ούτε ένα …σεντ από τα εκατομμύρια δολάρια που μαζεύει κάθε χρόνο η οργάνωση, ενώ τα ιδρύματα που διαφημίζονται ως επιτυχίες της (σχολεία, νοσοκομεία κ.λ.π.) απλούστατα δεν υπάρχουν!

Μόνο στην Γερμανία, σύμφωνα με το περιοδικό, συγκεντρώνονται κάθε χρόνο 3 εκατ. δολάρια σε χορηγίες ενώ ο συνολικός ετήσιος τζίρος του υπολογίζεται σε περισσότερα από 100 εκατ. δολάρια, τα περισσότερα από τα οποία προέρχονται από τις ΗΠΑ. Που πηγαίνουν όλα αυτά τα χρήματα; Σίγουρα όχι στους φτωχούς αυτού του κόσμου, λέει το «Στερν». Ούτε όμως και στις 4000 «αδελφές Τερέζες» του οργανισμού της που ζουν και εργάζονται σε συνθήκες απόλυτης πενίας και χωρίς καμία πληρωμή! Μια αμερικανίδα μοναχή, η Σούζαν Σιλντς, δήλωσε πρόσφατα ότι από τα εκατομμύρια δολάρια που συγκεντρώθηκαν για την ανακούφιση των θυμάτων του μεγάλου λοιμού της Αιθιοπίας δεν έφθασε…δεκάρα τσακιστή στην Αφρική. Υπάρχουν κααταγγελίες ότι το ίδιο συνέβη και με τη μεγάλη εκστρατεία για βοήθεια προς τα ορφανά της Ινδίας.

ΒηΜagazino

Σκάνδαλα στο Βατικανό

Αυτοκτονίες αποδεικνύονται δολοφονίες, ξανανοίγει το παλιό σκάνδαλο της Βanco Vaticano, ενώ μαφιόζοι, μασόνοι, μυστικοί πράκτορες, τραπεζίτες, πολιτικοί και καρδινάλιοι συνεχίζουν να πρωταγωνιστούν σε ένα μυστήριο βγαλμένο από τη ζωή… στην Αγία Εδρα

Μία από τις βασικότερες δραστηριότητες κάθε νέου θρησκευτικού ηγέτη της Καθολικής Εκκλησίας είναι η συγκάλυψη των αμαρτωλών έργων των προκατόχων του, κυρίως όσον αφορά υποθέσεις που απειλούν να καταστρέψουν τη δημόσια εικόνα του οργανισμού. Η ανάγκη αυτή για ιερό κουκούλωμα αποδείχθηκε ιδιαίτερα επιτακτική και για τον 265ο διάδοχο του Αγίου Πέτρου επί της γης, τον ποντίφικα Βενέδικτο ΙΣτ’, κατά κόσμον Γιόζεφ Ράτσινγκερ, έναν άνθρωπο γνωστό εδώ και δεκαετίες για τις αντιδραστικές θέσεις του σε πλήθος καυτών αιτημάτων αλλά και για τον πρωταγωνιστικό ρόλο που έπαιξε ως ο Νο 2 στο Βατικανό καθ’ όλη την 25ετία του μακαρίτη Ιωάννη-Παύλου Β’.

Αυτές τις ημέρες λοιπόν ο Βενέδικτος δεν κοιμάται πολύ καλά. Στις 5 Ιουνίου, και έπειτα από μια μαραθώνια δίκη που κράτησε 20 μήνες, οι πέντε κατηγορούμενοι για τη μυστηριώδη δολοφονία του επονομαζόμενου και «τραπεζίτη του Θεού» Ρομπέρτο Κάλβι στο Λονδίνο πριν από 25 χρόνια απαλλάχθηκαν από τις κατηγορίες λόγω αμφιβολιών. Αντί όμως η απόφαση να βάλει τέλος στο μυστήριο του θανάτου του Κάλβι, μια από τις πιο σκοτεινές υποθέσεις όλων των εποχών, το μόνο που κατάφερε ήταν να περιπλέξει ακόμη περισσότερο τα πράγματα και να επαναφέρει στο προσκήνιο ένα ξεχασμένο σκάνδαλο που απειλεί ακόμη τα θεμέλια της πίστης εκατοντάδων εκατομμυρίων καθολικών. Το δικαστήριο, βλέπετε, μπορεί να απήλλαξε τους κατηγορουμένους, αλλά για πρώτη φορά παραδέχτηκε πως η «αυτοκτονία» του Κάλβι ήταν στην πραγματικότητα μια τελετουργική δολοφονία, βασικός ύποπτος της οποίας παραμένει το ίδιο το Βατικανό.

Πίσω από αυτή την παμπάλαια ιστορία που εξακολουθεί να ταράζει τον ύπνο του Πάπα κρύβονται η γενικότερη συμμετοχή του Βατικανού στη δημιουργία της μασονικής στοάς Ρ2 (Ρropaganda Due) στην Ιταλία κατά τη δεκαετία του ’70 και η στήριξη μέσω αυτής αντικομμουνιστικών δραστηριοτήτων σε όλον τον κόσμο, γεγονός που αποκαλύφθηκε το 1982 με το τρομερό σκάνδαλο της Βanco Αmbrosiano, «θυγατρικής» της Τράπεζας του Βατικανού.

Πίσω της κρύβονται επίσης τα γεγονότα της παπικής διαδοχής του 1978 και το πιο καυτό αναπάντητο ερώτημα στην πρόσφατη ιταλική ιστορία: ο Ιωάννης Παύλος Α’ πέθανε άραγε από φυσικό θάνατο ή πλήρωσε την υπερβολική τιμιότητα του και την πρόθεση του να ξεκαθαρίσει τις συναλλαγές των προκατόχων του με την ιταλική και αμερικανική μαφία, τους πολιτικά διαπλεκόμενους μασόνους της στοάς Ρ2 και την αμερικανική CΙΑ; Αν αυτοί οι μηχανισμοί ήταν αρκετά ισχυροί το 1978 ώστε να «αντικαταστήσουν» έναν ενοχλητικό Πάπα, μόλις 33 ημέρες μετά την εκλογή του, τότε ποιος είναι ο ρόλος τους στο σημερινό Βατικανό;

Ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά, γυρίζοντας μερικές δεκαετίες πίσω. Εν αρχή ην η Τράπεζα του Βατικανού, όπως είναι το παρατσούκλι της ΙΟR (Ιstituto per le Οpere Religiose, Ινστιτούτο Θρησκευτικών Εργασιών), του επίσημου τραπεζικού βραχίονα της Αγίας Εδρας. Η αποκαλούμενη Βanco Vaticano ιδρύθηκε το 1942 από τον διαβόητο Πάπα Πίο ΙΒ’. Το… θεάρεστο έργο της ξεκινά ουσιαστικά από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και τις αποβάσεις των συμμάχων στη Σικελία, ενώ κορυφώνεται με τη μεθοδευμένη απόδραση εκατοντάδων αξιωματικών των ναζιστών στη Λατινική Αμερική, μέσω της λεγόμενης «γραμμής των ποντικών». Χαρακτηριστική περίπτωση είναι ο «Χασάπης της Λυών» Κλάους Μπάρμπι, που έφτασε στο Μπουένος Αϊρες ντυμένος σαν φραγκισκανός μοναχός.

Το 1965 η ιταλική κυβέρνηση αποφάσισε να φορολογήσει το μετοχικό χαρτοφυλάκιο του Βατικανού, οπότε το «κράτος του Θεού» στράφηκε σε επενδύσεις σε άλλες χώρες, προτιμώντας τίτλους των Ιmmobiliere de Champs-Εlysses, General Μotors, General Εlectric, Shell και άλλων πολυεθνικών εταιρειών. Το 1971 αναλαμβάνει τις τύχες της Βanco Vaticano ο γιγαντόσωμος Αμερικανός επίσκοπος (και αργότερα αρχιεπίσκοπος) Πολ Μαρσίνκους, ο οποίος συνεργάζεται στενά με τον μεγαλομαφιόζο Μικέλε Σιντόνα. Μαζί οι δύο άνδρες μετατρέπουν την Βanco Vaticano σε μια παγκόσμια οικονομική αυτοκρατορία, μέσω τραπεζών σε όλον τον κόσμο (Ευρώπη, Νότια Αμερική, Καραϊβική και ΗΠΑ).

Τα πηγαίνουν καλά ως το 1978, οπότε ανακηρύσσεται Πάπας ο Αλμπίνο Λουτσιάνι (Ιωάννης-Παύλος Α), ο οποίος εξοργίζεται με την έκταση που έχουν λάβει τα πράγματα. Εν μέσω τρομερών φημών για εμπλοκή σε εμπόριο όπλων, ναρκωτικών κ.ά., επιχειρεί να ελέγξει τα οικονομικά της ΙΟR, εξουσιοδοτώντας τον καρδινάλιο Βιγιό. Τριάντα τρείς ημέρες μετά την ενθρόνιση του, ο αυστηρός Πάπας πεθαίνει στο κρεβάτι του από «καρδιακή προσβολή» και τη θέση του παίρνει ο πολωνικής καταγωγής Κάρολος Βοϊτίλα. Νεκροψία, φυσικά, δεν έγινε ποτέ. Και ο Βιγιό ξεχνά γρήγορα τις εντολές του εκλιπόντος.

Ο νέος Ποντίφικας αποφεύγει τα λάθη του προκατόχου του και σιωπά για την ΙΟR. Σε αντάλλαγμα, περισσότερα από 100 εκατ. δολάρια της ΙΟR οδεύουν προς το πολωνικό συνδικάτο «Αλληλεγγύη» του Λεχ Βαλέσα, ξεκινώντας μια διαδικασία που κατέληξε, εννέα χρόνια αργότερα, στην πτώση του Τείχους. Κάτι ήξερε ο Μιχαήλ Γκορμπατσόφ όταν δήλωνε για τον Ιωάννη-Παύλο Β’ ότι «η πτώση του κομμουνισμού δεν θα είχε επέλθει ποτέ, αν δεν υπήρχε αυτός»…

Ο θάνατος-εξπρές όμως του Ιωάννη-Παύλου Α’ δεν φέρνει το τέλος της υπόθεσης, στην οποία άλλωστε πρωταγωνιστεί και ο Λίτσιο Τζέλι, ο επονομαζόμενος και «μεγάλος μαριονετίστας» της ιταλικής πολιτικής. Πρόκειται αναμφισβήτητα για μια σκοτεινή φιγούρα: πρώην μελανοχίτωνας και υπολοχαγός των Ες Ες, στέλεχος της «γραμμής των ποντικών» και αργότερα της ψυχροπολεμικής επιχείρησης «Gladio», διπλός πράκτορας στον Ψυχρό Πόλεμο, έμπορος όπλων, αλλά πάνω απ’ όλα ιδρυτής και πρώτος Μεγάλος Μάγιστρος της μασονικής στοάς Ρ2, της μυστικής οργάνωσης που «συγκυβερνούσε» στην Ιταλία για τουλάχιστον 30 χρόνια.

Και ο Λίτσιο Τζέλι δεν ήταν καθόλου μόνος. Σχεδόν χίλιες προσωπικότητες της δημόσιας ζωής, μεταξύ των οποίων και επιχειρηματίες, όπως ο μετέπειτα καναλάρχης και πρωθυπουργός Σίλβιο Μπερλουσκόνι, ανήκαν στην παράνομη μασονική στοά του, η οποία διαλύθηκε τελικά το 1981. Ανάμεσα τους ξεχώριζαν τρείς εν ενεργεία υπουργοί, 23 βουλευτές, δέκα νομάρχες, εκατοντάδες αξιωματικοί των μυστικών υπηρεσιών, 83 διευθυντές κρατικών επιχειρήσεων, 47 διευθυντές τραπεζών, δικαστές και διπλωμάτες, ναύαρχοι και στρατηγοί, στελέχη του Rizzoli, του σημαντικότερου εκδοτικού ομίλου της Ιταλίας.

Οι σχέσεις της «Πι Ντούε» (Ρ2) με τον Σιντόνα, τον Μαρσίνκους, τον Κάλβι και τον καρδινάλιο Πάολο Μπερτόλι είναι πλέον ιστορικά γεγονότα, υπεράνω πάσης αμφισβήτησης. Ο Τζέλι ήταν αυτός που προώθησε τον αδελφό-μασόνο Ρομπέρτο Κάλβι για να αναλάβει την ηγεσία της Βanco Αmbrosiano (τότε μεγαλύτερης ιδιωτικής τράπεζας στην Ιταλία) και το ξέπλυμα μαφιόζικου χρήματος εντός Ιταλίας.

Αλλά από το 1974, με την παγκόσμια ύφεση, τα πράγματα αλλάζουν. Η οικονομική αυτοκρατορία του Σιντόνα, στημένη γύρω από την αμερικανική τράπεζα Franklin Νational, καταρρέει. Τα λεφτά που του έχει εμπιστευτεί η ΙΟR (πάνω από 250 εκατ. δολάρια) εξαφανίζονται και ο «άνθρωπος εμπιστοσύνης» στρέφεται στον Κάλβι, ο οποίος όμως αρνείται να τον σώσει. Ο Σιντόνα αναγκάζεται να εγκαταλείψει την Ιταλία, όπου το 1976 καταδικάζεται ερήμην για 23 οικονομικά αδικήματα. Παρ’ όλα αυτά θα συλληφθεί και θα πεθάνει τελικά το 1986 στη φυλακή, δηλητηριασμένος από υδροκυάνιο, που κάποιος άγνωστος έριξε στον καφέ του.

Και ο Κάλβι όμως πληρώνει ακριβά την «αχαριστία» του. Το 1981, ενώ ο ιταλικός Τύπος αρχίζει σιγά σιγά να αποκαλύπτει τον ρόλο της Ρ2, η τράπεζα του αποκαλύπτει μια «μαύρη τρύπα» 1,3 δίσ. δολαρίων. Κατόπιν αποκαλύψεων για δεκάδες εταιρείες-φαντάσματα της Αbmrosiano στον Παναμά και στη Λατινική Αμερική, η ΙΟR αναγκάζεται να εκτεθεί, παραδεχόμενη την εμπλοκή της στην υπόθεση και εγγυούμενη όλα τα χρέη τους, τα οποία αγγίζουν πλέον το 1,5 δισ. δολάρια. Χάρη στις υψηλές διασυνδέσεις του φεύγει από την Ιταλία με βαλίτσες γεμάτες εκατομμύρια δολάρια. Ξέρει, ωστόσο, ότι είναι καταδικασμένος.

Αρχίζει επίσημη κοινοβουλευτική έρευνα με τη συμμετοχή της κεντρικής τράπεζας. Ενα μέλος του ΔΣ της Αmbrosiano δολοφονείται στον δρόμο και ο Κάλβι αρχίζει να σπάει. «Πίσω από τα δάνεια στον Παναμά βρίσκεται το Βατικανό ο Πάπας» λέει στον Τύπο, ενώ αποκαλύπτει σε συνεργάτες του ότι η ισπανική υπερκαθολική οργάνωση Οpus Dei ετοιμάζεται να καλύψει τη «μαύρη τρύπα». Λίγες ημέρες αργότερα, η γραμματέας του Γκρατσιέλα Κορόσερ πεθαίνει ύστερα από ένα ύποπτο «άλμα θανάτου» από τον πέμπτο όροφο. Στις 13 Ιουνίου 1982 ο ίδιος ο Κάλβι βρίσκεται κρεμασμένος από τη γέφυρα Βlackfriars (Μαύροι καλόγεροι) του Λονδίνου, με τις τσέπες γεμάτες τούβλα, αλλά και κάπου 15.000 δολάρια.

Αρχικά, όλοι, με πρώτη τη βρετανική αστυνομία, μίλησαν για αυτοκτονία λόγω… τύψεων. Χρειάστηκε η εκταφή του Κάλβι το 1998 και μια σειρά νέων αποκαλύψεων για να αλλάξει η επίσημη εκδοχή. Πρόκειται, όπως αποδείχθηκε στη μαραθώνια δίκη των «πέντε μαφιόζων», για μια τελετουργική μασονική δολοφονία. Σύμφωνα με το κατηγορητήριο, που τελικά είδαμε ότι εξέπεσε, την είχε διατάξει η Ρ2 και η σικελική μαφία – συγκεκριμένα ο «κόπο» και ταμίας της Κόζα Νόστρα, Τζιουζέπε «Πίπο» Καλό. Αυτός ήταν άλλωστε και ο βασικός κατηγορούμενος στην τελευταία δίκη, μαζί με δύο διαπλεκόμενους επιχειρηματίες σε ρόλο μεσαζόντων: τον Φλάβιο Καρμπόνι, έναν σκοτεινό επιχειρηματία με επαφές με τις μυστικές υπηρεσίες, και τον Ερνέστο Ντιοαταλέβι, ο οποίος φέρεται να είναι νονός της ρωμαϊκής μαφίας, γνωστής ως Βanda dei Μagliani.

Σύμφωνα πάντα με το κατηγορητήριο, που με τη σειρά του στηρίχτηκε κυρίως σε καταθέσεις «μετανοημένων» (pentiti) μαφιόζων, ο Κάλβι πήγε στο Λονδίνο για να συναντήσει τον Τζέλι, αλλά έπεσε στην παγίδα του Καλό. Εκεί φαίνεται ότι τον περίμεναν δύο μισθωμένοι φονιάδες της Καμόρα, οι Ναπολιτάνοι Βιτσέντσο Κασίγιο και Σέρζιο Βακάρι, οι οποίοι και εκτέλεσαν το «συμβόλαιο» για λογαριασμό των Σικελών. Ο Κάλβι στραγγαλίστηκε και στη συνέχεια μεταφέρθηκε στη γέφυρα Βlackfriars, η οποία φαίνεται ότι επελέγη για συμβολικούς λόγους, αφού τα μέλη της Ρ2 αυτοαποκαλούνταν επίσης «Μαύροι αδελφοί». Πολύ βολικά πάντως και οι δύο φερόμενοι ως φονιάδες δολοφονήθηκαν λίγο καιρό μετά.

Ο ίδιος ο 88χρονος πια Μέγας Μάγιστρος, ο οποίος βρίσκεται εδώ και χρόνια σε κατ’ οίκον περιορισμό, όταν ανακρίθηκε από τους δικαστές παρουσία του δικηγόρου του, αρνήθηκε κάθε ανάμειξη και «έδειξε» το Βατικανό. Ισχυρίστηκε μάλιστα ότι η εντολή για τον φόνο προήλθε λόγω της ανάμιξης του Κάλβι στη χρηματοδότηση του συνδικάτου «Αλληλεγγύη», κατόπιν αιτήματος του εκλιπόντος πάπα Ιωάννη-Παύλου Β’. «Ενα βράδυ δειπνούσα με τον Κάλβι. Ηταν θυμωμένος, κόκκινος από τον θυμό. Μου είπε πως την επομένη θα πήγαινε να δει τον Παναγιότατο στο Βατικανό, για να πάρει 80 εκατ. δολάρια που έπρεπε να πληρώσει για λογαριασμούς σχετικά με την Πολωνία και πως αν δεν έπαιρνε τα χρήματα, θα διαλύονταν τα πάντα» φέρεται να δήλωσε ο έγκλειστος Τζέλι στους δικαστές.

Το Βατικανό φωτογράφισε όμως και ο Καλό, ο νονός της Κόζα Νόστρα, ο οποίος εκτίει ήδη ποινή ισόβιας κάθειρξης για τον ρόλο του σε μια βομβιστική επίθεση σε αμαξοστοιχία που στοίχισε το 1984 τη ζωή σε 16 άτομα. «Αν τον ήθελα νεκρό, δεν νομίζετε ότι θα τον “καθάριζα” με δικούς μου ανθρώπους;» ρώτησε αφοπλιστικά τους δικαστές της Ρώμης ο Κάλο. Με τον θάνατο του Κάλβι ήρθε φαινομενικά και η αρχή του τέλους για την πολύκροτη υπόθεση. Οι πρωταγωνιστές ένας ένας αποσύρονται από το προσκήνιο. Ο Μαρσίνκους «εξαφανίζεται» στα άδυτα του Βατικανού, για να μην ξαναεμφανιστεί ποτέ, ο Τζέλι εγκαταλείπει τη χώρα (συνελήφθη το 1996 στη Γαλλία), η Ρ2 αποκαλύπτεται, η Βanco Αmbrosiano χρεοκοπεί και το Ινστιτούτο Θρησκευτικών Εργασιών ξαναρχίζει τις «busines as usual», αφού πρώτα πληρώνει περίπου 225 εκατ. δολάρια στους πιστωτές της Βanco Αmbrosiano, έπειτα από διαμεσολάβηση της κυβέρνησης Κράξι.

Το ενδιαφέρον ωστόσο για την υπόθεση παραμένει αμείωτο. Ακόμη και πριν από τις τελευταίες αποκαλύψεις για τη δολοφονία Κάλβι, που επανέφεραν την υπόθεση στη δημοσιότητα, έχουν γραφτεί πλήθος βιβλία για τη συγκεκριμένη περίπτωση του «Τραπεζίτη του Θεού». Ισως τα καλύτερα εξ αυτών είναι εκείνο που φέρει την υπογραφή του διάσημου αμερικανού δημοσιογράφου και ήρωα του σκανδάλου Γουότεργκεϊτ, Καρλ Μπέρνσταϊν, και αυτό του Ιταλού συναδέλφου του Μάρκο Πολτίνι. Ονομάζεται «Η αγιότητα του Ιωάννη-Παύλου Β’ και η μυστική ιστορία του καιρού μας» και περιγράφει πώς ο πολωνός καρδινάλιος επελέγη από τους συναδέλφους του και φυσικά από τις ΗΠΑ ως αιχμή του δόρατος στην προώθηση των σχεδίων της CΙΑ για την υπονόμευση των ανατολικοευρωπαϊκών κομμουνιστικών καθεστώτων, αλλά και για τη χρηματοδότηση των αντικαθεστωτικών ανταρτών Κόντρας στη Νικαράγουα.

Ο Μπέρνσταϊν τονίζει μάλιστα ότι, ενώ ο Ιωάννης-Παύλος Β’ αγωνίστηκε για τον εκδημοκρατισμό της Πολωνίας, δεν υπήρξε ποτέ του συνεπής στα δημοκρατικά ιδεώδη, αφού αμέσως μετά την εκλογή του δεν δίστασε να εναγκαλιστεί δικτάτορες, όπως ο Πινοσέτ στη Χιλή, ο Μάρκος στις Φιλιππίνες, ο Ζία Ουλ Χακ στο Πακιστάν και ο Ντουάρτε στο Σαλβαδόρ. Σημειώνει επίσης ότι ο Γουίλιαμ Κέισι, διευθυντής της CΙΑ επί προεδρίας Ρόναλντ Ρίγκαν, ήταν τακτικός επισκέπτης στο Βατικανό, δήθεν ως πιστός καθολικός σε προσκύνημα. Στην πραγματικότητα ενημέρωνε τον Πάπα για τις αποφάσεις που λαμβάνονταν στον Λευκό Οίκο.

Ο Φίλιπ Γουίλαν, συγγραφέας ενός άλλου ενοχοποιητικού για το Βατικανό βιβλίου, του «Τελευταίου δείπνου», που κυκλοφόρησε πριν από μόλις δύο μήνες, υποστηρίζει τώρα ότι η απαλλαγή των μαφιόζων για τη δολοφονία του Κάλβι αποτελεί κόλαφο για το Βατικανό και μέγα πονοκέφαλο για τον Πάπα. «Η κατάσταση είναι πολύ άσχημη για την Καθολική Εκκλησία. Ολη η υπερασπιστική γραμμή του Καλό στηρίχτηκε στις καταθέσεις της οικογένειας του Κάλβι, που είπε ξεκάθαρα ότι ο τραπεζίτης δεν φοβόταν τη μαφία ή την Ρ2, αλλά το ίδιο το Βατικανό, και ιδιαίτερα τους ανθρώπους του Βατικανού που αποδεδειγμένα προσπαθούσε εκείνες τις ημέρες να εκβιάσει. Στην ουσία, η υπεράσπιση του Καλό απέδειξε ότι η Εκκλησία διέθετε το μεγαλύτερο κίνητρο για τη δολοφονία του Κάλβι» λέει ο Γουίλαν.

Οσο για τον ντετέκτιβ Τζεφ Κατζ, τον άνθρωπο που ουσιαστικά ξανάνοιξε την υπόθεση για λογαριασμό της οικογένειας Κάλβι, αποδεικνύοντας με ενδελεχή έρευνα ότι δεν υπήρξε ποτέ αυτοκτονία, αυτός εξακολουθεί να υποστηρίζει ότι οι πραγματικοί εντολείς της δολοφονίας του «Τραπεζίτη του Θεού» δεν θα βρεθούν ποτέ, αφού πρόκειται για «πολύ υψηλά πρόσωπα στην καρδιά των πολιτικών και θρησκευτικών θεσμών της Ιταλίας». Να σημειώσουμε ότι υπάρχουν και δύο ταινίες για τους «Τραπεζίτες του Θεού»: μία του Τζουζέπε Φεράρα με αυτόν ακριβώς τον τίτλο, η οποία γυρίστηκε μεν το 2001 στην Ιταλία αλλά απαγορεύτηκε και κυκλοφόρησε μόνο σε βίντεο, και φυσικά ο εξαιρετικός «Νονός ΙΙΙ» του Φράνσις Φορντ Κόπολα που ενσωματώνει έστω και με άλλα ονόματα ολόκληρη την ιστορία της Βanco Vaticano, περιλαμβανομένης της «αυτοκτονίας» του Κάλβι αλλά και του πρόωρου θανάτου του άτυχου Ιωάννη-Παύλου Α’, στον ύπνο του, με φονικό όπλο ένα δηλητηριασμένο φλιτζάνι τσάι… Η ειρωνεία; Ο Κάλβι, στην τελευταία του συνέντευξη πριν από τον θάνατο του, είπε ότι «το μόνο βιβλίο που αξίζει να διαβάσει κανείς είναι “Ο Νονός” του Μάριο Πούζο. Μόνο αυτό λέει την αλήθεια για το πώς κυβερνάται ο κόσμος μας»! Θου Κύριε…

greeks against nwohttp://wwwaporrito.blogspot.gr
πηγη