Η Σοφία της Υπομονής

Η Σοφία της Υπομονής
Tους αφήνουν και τους πιάνουν όποτε θέλουν, η ένοπλη πάλη (ένοπλος αγώνας) και η λατρεία της ήττας.

Ὀταν ο Κύριος λέει ότι ο Θεός είναι αθάνατος, πανταχού παρών, παντογνώστης και παντοδύναμος, παντοκράτωρ, θέλει να πει ότι ο ίδιος θα ήθελε να είναι αθάνατος, ανίκητος δηλαδή, και η Κυριαρχία, ως κοινωνική σχέση, αιώνια, ακατάλυτη• ότι θέλει να γνωρίζει τι κάνουν, τι λένε, που είναι, τι σκέφτονται και τι αισθάνονται οι Υποτελείς• ότι δεν μπορεί να υπάρξει μεγαλύτερη ισχύς από αυτήν που διαθέτει• ότι η αύξηση της διαθέσιμης ισχύος είναι το πρωταρχικό του μέλημα.

Πολλές από αυτές τις επιθυμίες Του έχουν εκπληρωθεί, όχι όμως όλες. Δεν θα γίνει ποτέ αθάνατος, άρα δεν θα γίνει ποτέ ανίκητος. Αν όμως ο Κύριος (καπιταλιστής, σήμερα) δεν θα μπορέσει να νικήσει ποτέ τη φύση, τον θάνατο δηλαδή, δεν θα μπορέσει ποτέ να απεξαρτηθεί κι από τους Υποτελείς Του, χωρίς τους οποίους δεν μπορεί να είναι Κύριος. Η αύξηση της ισχύος Του έχει όρια, κατά συνέπεια, δεν θα γίνει ποτέ πανίσχυρος. Αυτό είναι το ανθρωπολογικό και ιστορικό αδιέξοδο του Κυρίου: (θα) είναι ισχυρός, (θα) είναι όμως και ανίσχυρος.

Η συνειδητοποίηση του αδιεξόδου δεν απελπίζει τον Κύριο, κάθε άλλο, τον κάνει πιο αδίστακτο, πιο αποφασιστικό, πιο ανηλεή και αμείλικτο και ανοικτίρμονα άρπαγα, καταστροφέα και εξοντωτή. Η διαθέσιμη ισχύς, που μπορεί να αυξηθεί περισσότερο αγγίζοντας τα όρια της, αρκεί για να καταγάγει νίκες και κατά της φύσης και κατά των Υποτελών.

Το πεδίο της επιτήρησης/παρακολούθησης των Υποτελών είναι ένα πεδίο στο οποίο αποκαλύπτεται όλη η σημασία της έννοιας της προόδου: πρόοδος σημαίνει κατασκοπία, επόπτευση, συγκέντρωση πληροφοριών που αφορούν τον αντίπαλο – ο πρόοδος (διαβάζουμε στον Ξενοφώντα) ήταν ο στρατιώτης που προπορεύονταν στα εχθρικά εδάφη, συγκέντρωνε όσο γινόταν περισσότερες και λεπτομερέστερες πληροφορίες και τις μετέδιδε, όσο πιο γρήγορα γινόταν στον αρχηγό του στρατού.

Σήμερα, ο πρόοδος είναι ο κατασκοπευτικός δορυφόρος, η κάμερα στους δρόμους, το διαδίκτυο, οι τηλεφωνικές παρακολουθήσεις. Η επιβολή της τάξης και της πειθαρχίας, της επιτήρησης και του ελέγχου, της οργάνωσης, καθ΄ υπόδειξη του θείου Πλάτωνος (ανθρωποβοσκητική), της κοινωνίας με πρότυπο το μαντρί και τον στρατώνα, αποβλέπουν στην κανονικοποίηση, στη αποβολή της έκπληξης, στην επιτηρητική, παρακολουθητική παντογνωσία. Μπορεί ο Κύριος να μην γίνει αθάνατος και παντοδύναμος και παντοκράτωρ, παντογνώστης όμως και πανταχού παρών έχει γίνει και θα γίνει ακόμα περισσότερο.

Ο Μισέλ Φουκό (βιοπολιτική), και ο Γκι Ντεμπόρ (θέαμα), επικαιροποίησε τον Πλάτωνα και μας υπέδειξε ότι η παντογνωσία του Κυρίου γίνεται αποτελεσματικότερη και αποδοτικότερη με την παραγωγή της υποκειμενικότητας, κάτι που ιστορική Αριστερά, λόγω της ψυχοπνευματικής της πλατυποδίας, αντιλήφθηκε μετά απο πολλές δεκαετίες. Εάν ο κόσμος καταστραφεί, η ιστορική Αριστερά θα καταστραφεί μετά από είκοσι χρόνια, τόσο καθυστερημένη είναι.

Εάν θεωρήσουμε, φίλες και φίλοι, ότι η Αριστερά γεννήθηκε στη γαλλική επανάσταση με τους Ιακωβίνους που κάθισαν στα αριστερά του προέδρου της εθνοσυνέλευσης για να παρθεί με αυτόν τον τρόπο μια απόφαση, τότε φέτος η Αριστερά γιορτάζει τα διακοσιοστά εικοστά πέμπτα (225) γενέθλιά της. Εάν συμπυκνώναμε την μακραίωνη ιστορία της σε μία μόνο λέξη, η λέξη αυτή θα ήταν ήττα. Δεν παραβλέπω τις μεγαλειώδεις και κοσμογονικές νίκες της, η σημαντικότερη από τις οποίες ήταν η καθιέρωση του οχτάωρου στα τέλη του 19ου αιώνα.

Μία μία ο Κύριος σήμερα τις νίκες αυτές τις εξαλείφει διότι είναι βέβαιος ότι οι Υποτελείς Παραγωγοί δε μπορούν να διεξαγάγουν με αποτελεσματικότητα τον κοινωνικό πόλεμο, δεν μπορούν να νικήσουν. Περισσότερο και αποφασιστικότερα από όλους το έχουν αντιληφθεί οι θεωρητικοί και θιασώτες του νεοφιλελευθερισμού: αφού δεν μπορεί να γίνει κοινωνική επανάσταση, ας γίνει αντεπανάσταση, προληπτική μάλιστα, για να εξοβελιστεί και το παραμικρότερο ενδεχόμενο της πρώτης, της κοινωνικής επανάστασης, που θα φέρει στο προσκήνιο τις δυνατότητες της εποχής μας – τη δυνατότητα να εργαζόμαστε πολύ λίγο, κάνα δύο μήνες το χρόνο, και να παράγουμε τον πλούτο που χρειαζόμαστε για να ζήσουμε, όχι να επιβιώσουμε, με απελευθερωτική ολιγάρκεια όμως λόγω των περιορισμένων φυσικών πόρων του πλανήτη.

Ηττηθήκαμε γιατί και οι σκοποί μας και τα μέσα μας για την επίτευξή τους ήταν απλά μίμηση του Κυρίου, αλλά, απλά, δεν το καταλάβαμε. Δύο ήταν οι σκοποί: μεταρρύθμιση ή/και ριζική ανατροπή. Σήμερα, οι σκοποί αυτοί, ή το δίλημμα, αν θέλετε, δεν έχει νόημα διότι και η μεταρρύθμιση είναι αδύνατη και η ριζική ανατροπή – όπως βεβαίως τους αντιλαμβάνεται η ιστορική Αριστερά. Ποια θα ήταν σήμερα μια ριζοσπαστική μεταρρύθμιση; Η καθιέρωση του γενικευμένου δίωρου (ή δυο μέρες τη βδομάδα ή μια βδομάδα το μήνα ή τρεις, τέσσερις μήνες το χρόνο, όπως θέλει και βολεύει τον καθένα και τη καθεμιά) ώστε και οι άνεργοι να εργάζονται και οι εργαζόμενοι να μη δουλεύουν τόσο πολύ. Πώς θα μπορούσε να εφαρμοστεί αυτή η μεταρρύθμιση;

Να την εφαρμόσει μόνος του ο Κύριος αποκλείεται. Πρόκεται για βεβαιότητα όχι για εικασία ή υπόθεση εργασίας. Άρα, ο μόνος τρόπος να εφαρμοστεί είναι να πιέσουμε τον Κύριο, να προβάλουμε το αίτημα, να διαμαρτυρηθούμε, να διαδηλώσουμε κι αν κατέβουμε όλοι και όλες στους δρόμους ο Κύριος θα φοβηθεί και θα υποχωρήσει. Όλα αυτά είναι απόρροια του δόγματος ότι ο Κύριος φοβάται τα πλήθη, τις μάζες. Κάποτε, ναι, τα φοβόταν αλλά πάντα τα έσφαζε! Η σχετική οπλική ισορροπία μεταξύ Κυρίου και Υποτελούς και η αριθμητική υπεροχή του δεύτερου μάς επέτρεπε την πολυτέλεια να πιστεύουμε πως ο Κύριος φοβάται τα πλήθη.

Σήμερα, η συντριπτική οπλική υπεροχή και η παντογνωσία του Κυρίου τον έχει κάνει ατρόμητο – δεν φοβάται τα πλήθη. Μια διαδήλωση 4 εκ. στην Αθήνα θα διαλυθεί με ρίψη χημικών και βομβών κρότου λάμψης από ελικόπτερα και αεροπλάνα με αποτέλεσμα οι διαδηλωτές να εξαφανιστούν για πολλούς μήνες και χρόνια – κάτι ξέρουν και οι Αγανακτισμένοι Πολίτες, οι ΑΓΑ.ΠΟ. Κι αυτή θα ήταν μια ήπια αντιμετώπιση: εάν ήθελε να τους δώσει ένα καλύτερο μάθημα θα κατέβαζε τον στρατό, όχι απαραίτητα τον ελληνικό, και θα καθάριζε τους δρόμους με πραγματικά πυρά – σφαγή, με άλλα λόγια (Ουκρανία, Γάζα).

Αφού λοιπόν δεν θα το κάνει ο Κύριος, θα το κάνουμε εμείς, Πώς; Με την κατάληψη, έλεγχο και διαχείριση του καπιταλιστικού Κράτους, το οποίο ή θα χρησιμοποιηθεί ως έχει ή θα απονεκρωθεί, σταδιακά ή ριζικά. Η πρώτη περίπτωση μας παραπέμπει στη σοσιαλδημοκρατία, η δεύτερη στην ριζική ανατροπή μέσω της ένοπλης πάλης ή και στην μετάβαση από την μεταρρύθμιση στην επανάσταση μέσω της κινητοποίησης του λαού. Θα αντιλαμβάνεστε ότι σε περίπτωση εκλογικής νίκης του κὀμματος που θα διακήρυττε την καθιέρωση του δίωρου η αστική δημοκρατία θα καταλύονταν την άλλη μέρα. Ποιος ο λόγος να γράψω περισσότερα; Άρα: ή θα κάνεις (καλέ μου ΣΥΡΙΖΑ) ό,τι μου αρέσει, ό, τι θέλω, ή δικτατορία.

Τί απομένει; Η επαναστατική ένοπλη βία. Τον Κύριο δεν μπορούμε να τον πιέσουμε με διαδηλώσεις, δεν μπορούμε να επιβάλουμε τις λύσεις μας με τις εκλογές. Όταν θα μας το επιτρέψουν οι συνθήκες, όταν υπάρξει, με το καλό, επαναστατική κατάσταση, θα πάρουμε τα όπλα, θα καταλάβουμε το Κράτος, θα πάρουμε επαναστατικά, κομμουνιστικά μέτρα και μια μέρα θα πραγματώσουμε το όραμά μας, το ιδεώδες μας, τον σοσιαλισμό και αργότερα τον κομμουνισμό ή κατ΄ ευθείαν, αμέσως και άμεσα τον κομμουνισμό.

Ποια όπλα όμως θα πάρουμε και πού θα τα βρούμε; Την απάντηση μας τη δίνουν οι τροτσκιστές, οι μαοϊκοί και οι θεωρητικοί φωστήρες της ομάδας Blaumachen: θα αφοπλίσουμε τον Κύριο και τα όπλα που θα πάρουμε (τανκς, αεροσκάφη, πυραύλους εδάφους – αέρος, σε όλους τους συνδυασμούς, διηπειρωτικούς πυραύλους με πυρηνικές κεφαλές, πυρηνικά υποβρύχια) θα τα μοιράσουμε στο αγωνιζόμενο/μαχόμενο προλεταριάτο.

Υπάρχουν όμως και κάποιοι άλλοι που όλα αυτά τα θεωρούν ανοησίες και αυταπάτες. Αυτό που μπορούμε και πρέπει να κάνουμε σήμερα είναι ή να κάνουμε ζημιά στον Κύριο (υλικές καταστροφές ή εκφοβισμός) ή να τον τιμωρήσουμε, τραυματίζοντάς Τον ή φονεύοντάς Τον. Πρόκειται για τις ομάδες ένοπλης πάλης, ένοπλου αγώνα, που δεν έπαψαν να υπάρχουν από τότε που εμφανίστηκε η Αριστερά, εδώ και 225 χρόνια. Επισκοπώντας την ιστορία της άμεσης ένοπλης πάλης, θα μπορούσαμε να πούμε ότι δύο είναι τα κίνητρά της, ένα συνειδητό και ένα μη συνειδητό: η τιμωρία του καπιταλιστή για τα δεινά που προκαλεί στους κατατρεγμένους και καταπιεσμένους και η δόξα.

Στην πρώτη περίπτωση η ανάγκη για την επιβολή της τιμωρίας πηγάζει από ένα αναπτυγμένο αίσθημα δικαίου και αυτό είναι το πρώτο μεγαλειώδες στοιχείο. Το δεύτερο μεγαλειώδες στοιχείο είναι η τόλμη, η άγνοια του φόβου, η άγνοια των συνεπειών. Κι όταν είναι αργά να μετανιώσεις, δεν μπορεί παρά να εμμένεις στο ίδιο αδιέξοδο. Ο συνδυασμός αισθήματος δικαίου και τόλμης κάνει τον ένοπλο αγωνιστή δικαστή, τιμωρό, ιερέα θυσίας, δήμιο εκτέλεσης.

Η τόλμη όμως θα πρέπει να μας βάλει ψύλλους στ΄αυτιά. Κι αυτό γιατί στην τόλμη λανθάνει φθόνος: ο ένοπλος επαναστάτης φθονεί την ισχύ του Κυρίου, την οποία δεν έχει, θα ήθελε όμως να έχει. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι κοινωνικά οι ένοπλοι αγωνιστές προέρχονται κυρίως από τα μικροαστικά και μεσοαστικά στρώματα. Εάν όμως η βία είναι και μια εκτόνωση άγχους, η ένοπλη πάλη είναι εκτόνωση άγχους – όπως και οι φαντασιώσεις ένοπλης πάλης που κάνουν οι λιγότερο αποφασισμένοι και αγχωμένοι γόνοι μικροαστών και μεσοαστών. Μήπως οι εκτελέσεις είναι (και) συμβολικές πατροκτονίες;

Ο ένοπλος αγωνιστής τελικά γίνεται ήρωας. Και δεν υπάρχει ηρωισμός χωρίς κλέος, δόξα, φήμη. Εάν όμως ο ποιμένας ήρωας ήθελε τη δόξα, την εξύμνηση των πολεμικών του κατορθώμάτων, για να αποσπά μεγαλύτερο μέρος της λείας, ο ένοπλος αγωνιστής θέλει τη φήμη μόνο για την φήμη. Η οποία βέβαια έχει και κάποια υλικά οφέλη, το βασικό όμως είναι η κοινωνική αναγνώριση. Ο ήρωας επαναστατης δεν μπορεί να μην είναι ματαιόδοξος, μεγαλομανιακός και παρανοϊκός. Και ο μόνος τρόπος να αποκτήσει φήμη είναι τα μαζικά μέσα προπαγάνδισης και ενημέρωσης των υπάκουων υπηκόων. Ο ένας υπάρχει για τον άλλον αλλά ο ένοπλος αριστερός ήρωας είναι πιο εξαρτημένος από ό,τι τα κανάλια από αυτόν. Τα κανάλια μπορεί να υπάρξουν χωρίς το ένοπλο, το ένοπλο όμως όχι.

Από τη στιγμή που η τρομοκρατία, όπως ονομάζουν το ένοπλο οι υπηρέτες του Κυρίου, αποτελεί ένα μέσον εκφοβισμού των Υποτελών ή και μέσον εξυπηρέτησης κι άλλων κοινωνικών και πολιτικών σκοπών, θα πρέπει να υπάρχει και να διαιωνίζεται. Εάν δεν υπήρχε, θα έπρεπε να την εφεύρουν. Ο Κύριος κάνει ό, τι μπορεί για να υπάρχει το ένοπλο, για να το χρησιμοποιεί κατά βούληση: τους πιάνει και τους αφήνει και τους ξαναπιάνει όποτε θέλει κι όποτε τον βολεύει.

Ασφαλώς και ξέρουν που βρίσκεται και τι κάνει ο Χριστόδουλος Ξηρός και θα τον πιάσουν όποτε θεωρηθεί σκόπιμο και χρήσιμο.

Εάν οι ένοπλοι αγωνιστές δεν γνωρίζουν ότι ο Κύριος γνωρίζει τα πάντα ή ότι μπορεί να τα γνωρίζει και ότι είναι βέβαιοι ότι δεν θα συλληφθούν, τότε κάνουν ολέθριο λάθος, το οποίο πληρώνεται κι ακριβά. Εάν το γνωρίζουν και ξέρουν ότι θα συλληφθούν μια μέρα αλλά παρόλα αυτά επιτίθενται κατά μέτωπο κατά του Κυρίου, τότε αυτό που μπορούμε να τους προσάψουμε είναι αυτοκαταστροφικός ηρωισμός, ματαιοδοξία και μεγαλομανία. Αυτά τα συναισθήματα, η φυλακή ή τα θεραπεύει ή τα παροξύνει.

Εάν συμπυκνώναμε τον Κάφκα σε μια λέξη, η λέξη αυτή θα ήταν ΥΠΟΜΟΝΗ. Είναι μια πτυχή της σοφίας. Θεωρώντας ότι δεν μπορούμε να γίνουμε αθάνατοι, ο Κάφκα πρότεινε την υπομονή. Θεωρώντας ότι δεν μπορούμε να νικήσουμε με τα όπλα τον Κύριο, ότι η τιμωρία είναι έγκλημα κι ότι ζούμε ήδη σε κομμουνιστική κοινωνία και ότι ο κομμουνισμός δεν είναι όραμα αλλά καθημερινή επιβεβαίωση και άσκηση, συνιστώ κι εγώ υπομονή.

Καλύτερα πριν τη φυλακή. Τη συνιστώ βέβαια και μέσα στη φυλακή.

Αθανάσιος Δρατζίδης

Ανωτάτη Σχολή Κακών Τεχνών