Η Ρώμη φλέγεται…

Ο ιστορικός του Χάρβαρντ Νάιαλ Φέργκιουσον μονότονα προέβλεπε τους τελευταίους μήνες πως η κρίση του ευρωπαϊκού χρέους θα εξαπλωθεί τελικά και στην Αμερική. Και δεν σταμάτησε να προειδοποιεί: «Η κρίση είναι τόσο μεγάλη, που θα οξύνει τις πολιτικές και οικονομικές συγκρούσεις και θα αποσταθεροποιήσει αρκετές χώρες».

Πλέον είναι αφελές το ερώτημα ποια θα είναι η επόμενη χώρα που θα μολυνθεί από την κρίση. Καθώς όλες οι χώρες κολυμπούν στα χρέη. Κυρίως, όμως, οι
πολίτες των μικρών ευρωπαϊκών χωρών πνίγονται από τα δικά τους χρέη. Με κορυφαίο «θύμα» τον ελληνικό λαό.
Η βίαιη κατάληξη αυτής της κρίσης είναι αναπόφευκτη. Θα περίμενε κανείς από τις κυβερνήσεις τουλάχιστον να μην ρίχνουν λάδι στη φωτιά. Όμως, ταγμένες στο πλευρό συγκεκριμένων συμφερόντων, ακόμη και κυβερνήσεις που κάποτε παρουσιάζονταν ως «φίλοι του λαού», σήμερα μοιάζουν ανήμπορες να υπερβούν τον προορισμό τους: Εφαρμόζουν εκείνα ακριβώς τα μέτρα που προκαλούν περισσότερο το λαϊκό αίσθημα, ενώ, παράλληλα, προετοιμάζονται μοιρολατρικά για το χειρότερο ενδεχόμενο.
Το «Βατερλό» της υποβάθμισης της αμερικανικής οικονομίας δεν είναι απλά το «Βατερλό» του προέδρου της Αμερικής. Συγχρόνως, υποδηλώνει τα αίτια, όπως και η Ρώμη έφερε μέσα της τις αιτίες που θα την οδηγούσαν στην παρακμή. Όντως, η Ιστορία υπήρξε γενναιόδωρη μαζί του, αλλά ο Μπαράκ Ομπάμα έχει ήδη πικρά αντιληφθεί ότι δεν αρκεί η απόλυτη «λαϊκή» κυριαρχία που είχε κατακτήσει. Η κυβέρνηση Μπους κληροδότησε στον αμερικανικό λαό τη «βρόμικη» ομηρία της εξάρτησης της οικονομίας από τους ξένους πιστωτές και, κυρίως, τους Κινέζους, αλλά στα τρία χρόνια της εξουσίας του Ομπάμα το χρέος εκτινάχτηκε από τα 5,8 στα 14,3 τρις δολάρια.
Οι χώρες πτωχεύουν βαθμιαία με το να δανείζονται τόσα πολλά χρήματα, ώστε οι πιστωτές να χάνουν την εμπιστοσύνη τους στην ικανότητά τους να αποπληρώσουν το χρέος. Κατόπιν, πτωχεύουν ξαφνικά, όταν οι πιστωτές παύουν να τις δανείζουν. Αυτό έχει συμβεί σε κάμποσα έθνη του Τρίτου Κόσμου και εξαιτίας του γεγονότος ότι ήταν αναγκασμένα να δανείζονται σε δολάρια. Καθώς το νόμισμά τους έχανε την εμπιστοσύνη των παγκόσμιων αγορών, κατέρρεε η αξία του έναντι του δολαρίου. Αλλά έτσι αυξανόταν το βάρος του πραγματικού τους χρέους.
Δεν συμβαίνει στις ΗΠΑ…
Οι αισιόδοξοι λένε: «Αυτό δεν μπορεί να συμβεί στις ΗΠΑ»… Επειδή:
Πρώτον: «Εμείς είμαστε αυτοί που τυπώνουμε τα δολάρια… Οπότε, αν το δολάριο χάνει σε αξία, αυτό απλώς σημαίνει ότι τα χρήματα που χρωστάμε στον υπόλοιπο κόσμο γίνονται φτηνότερα. Είμαστε, λοιπόν, τυχεροί».
: «Εμείς είμαστε αυτοί που τυπώνουμε τα δολάρια… Οπότε, αν το δολάριο χάνει σε αξία, αυτό απλώς σημαίνει ότι τα χρήματα που χρωστάμε στον υπόλοιπο κόσμο γίνονται φτηνότερα. Είμαστε, λοιπόν, τυχεροί».
Δεύτερον: «Βρισκόμαστε σε αλληλεξάρτηση με τους πιστωτές μας. Για παράδειγμα, η Κίνα, που μας δανείζει διαρκώς για να χρηματοδοτούμε τα ελλείμματά μας, σωρεύει ίσως πιστώσεις που χάνουν την αξία τους. Αλλά η Κίνα μάς χρειάζεται για να απορροφούμε διαρκώς τα προϊόντα της, επομένως η Κίνα θα εξακολουθήσει να μας δανείζει».
: «Βρισκόμαστε σε αλληλεξάρτηση με τους πιστωτές μας. Για παράδειγμα, η Κίνα, που μας δανείζει διαρκώς για να χρηματοδοτούμε τα ελλείμματά μας, σωρεύει ίσως πιστώσεις που χάνουν την αξία τους. Αλλά η Κίνα μάς χρειάζεται για να απορροφούμε διαρκώς τα προϊόντα της, επομένως η Κίνα θα εξακολουθήσει να μας δανείζει».
Και, τρίτον: «Οι ΗΠΑ παραμένουν η άγκυρα της παγκόσμιας οικονομίας. Άρα, μολονότι στις άλλες χώρες δεν αρέσουν τα τεράστια αμερικανικά εμπορικά και δημοσιονομικά ελλείμματα, κανείς δεν θα διακινδυνεύσει να σπρώξει τον κόσμο στην ύφεση, προκαλώντας κραχ του δολαρίου».
Μολονότι κανένας ηγέτης δεν θα βύθιζε εκούσια τον κόσμο στην ύφεση, οι αγορές δεν λειτουργούν έτσι. Οι αγορές είναι καθαρά ιδιοτελείς. Και όταν αντιληφθούν ότι οι επενδυτές –Αμερικανοί και ξένοι– σταματήσουν να επενδύουν μεγάλο μέρος του πλούτου τους σε δολάρια και σε δολαριακά χρεόγραφα, εταιρικά και κρατικά ομόλογα, τότε θα γίνουν όλα γης μαδιάμ…
Το 19ο αιώνα, η Βρετανία ήταν η κυρίαρχη οικονομία και η στερλίνα βασίλευε. Την εποχή της κρίσης του Σουέζ η Βρετανία δεν μπορούσε να προσαρμοστεί σε έναν κόσμο όπου η στερλίνα είχε απωλέσει την πρωτοκαθεδρία της, με τους πιστωτές να απαιτούν την εξαργύρωση των επιταγών τους. H σημερινή Αμερική είναι ο μεγαλύτερος παγκόσμιος οφειλέτης, με εντεινόμενα φαινόμενα παρασιτισμού και εξάρτησης: O κόσμος όλος παράγει για να καταναλώνει η Αμερική, τα αστρονομικά ελλείμματα και το εξωτερικό χρέος της οποίας χρηματοδοτούν οι βασικοί ανταγωνιστές της, απορροφώντας δολάρια και αγοράζοντας ομόλογα του αμερικανικού Δημοσίου. Αλλά η Αμερική εξαντλεί τις δυνατότητές της, ευελπιστώντας πως κανένας δεν θα ζητήσει την εξαργύρωση των επιταγών του…
Στο άκρως «αιρετικό» βιβλίο Η παρακμή της αμερικανικής ισχύος, του γνωστού Αμερικανού κοινωνιολόγου Ιμάνουελ Βαλερστάιν, επισημαίνεται η παλαιότερη ίσως διαπίστωση που προκύπτει από την πορεία των ηγεμονικών δυνάμεων στην Ιστορία: «Η κυρίαρχη δύναμη επικεντρώνεται (σ.σ. πράγμα επιζήμιο γι’ αυτή) στο στρατιωτικό τομέα, ενώ η επίδοξη διάδοχος επικεντρώνεται στην οικονομία. Έτσι συνέβη στην περίπτωση των ΗΠΑ· γιατί να μην ισχύσει το ίδιο και με την Κίνα;»…
Η ιδέα, όμως, ότι οι ΗΠΑ θα χάσουν την ηγεμονία τους εύκολα, όπως η Βρετανία, είναι όντως ακραία ευφάνταστη… 

πηγή
http://www.pentapostagma.gr
Φιλε μου ο σημερινός εχθρός σου είναι η παραπληροφόρηση των μεγάλων καναλιών. Αν είδες κάτι που σε άγγιξε , κάτι που το θεωρείς σωστό, ΜΟΙΡΆΣΟΥ ΤΟ ΤΩΡΑ με ανθρώπους που πιστεύεις οτι θα το αξιολογήσουν και θα επωφεληθούν απο αυτό! Μην μένεις απαθής. Πρώτα θα νικήσουμε την ύπνωση και μετά ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ τα υπόλοιπα.

Θελεις να κανεις ενα δωρο στον εαυτο σου;