Η μετοχοποίηση του χρέους.

Δανειζόμαστε γιατί το χρήμα που φεύγει είναι περισσότερο από αυτό που έρχεται.

Δανειζόμαστε ΑΚΡΙΒΩΣ τη διαφορά «εκροή-εισροή».

Ένα μέρος το δανείζεται η κοινωνία μέσω των τραπεζών και το υπόλοιπο το κράτος.

Το κράτος αναγκάζεται να το κάνει αυτό για να καλύψει τα ελλείμματα.

Τα ελλείμματα θα είχαν μόνο έμμεση σχέση με τη φοροδιαφυγή* -εάν αυτή υπήρχε.-

Δεν προκύπτουν άμεσα από αυτήν, αλλά από το γεγονός ότι λόγω της μεγάλης εκροής χρήματος μειώνεται συνεχώς η φορολογητέα ύλη.

Η ποσότητα της διαφοράς «εκροή-εισροή» που δεν δανείστηκε η κοινωνία, θα μετατραπεί σε έλλειμμα και θα την δανειστεί το κράτος.

Έτσι δημιουργείται το κρατικό χρέος.

Γιατί όμως έχουμε τόσο μεγάλη εκροή χρήματος σε σχέση με την εισροή?

1) Μια πολύ μεγάλη ποσότητα χρήματος φεύγει από την πατρίδα, για πληρωμή μερισμάτων εισηγμένων στο χρηματιστήριο εταιρειών, μη εισηγμένων, πολυεθνικών κλπ.

2) Καταναλώνουμε πολλά προϊόντα των πιστωτών μας, σε σχέση με τα προϊόντα μας που καταναλώνουν αυτοί.

3) Οι δυο παραπάνω λόγοι δημιουργούν ένα κλίμα μειωμένης ασφάλειας, και όσοι έχουν πολλά χρήματα, μεταφέρουν ένα μεγάλο μέρος αυτών σε κράτη με μεγαλύτερη ασφάλεια.

Οι τρεις αυτές βασικότερες αιτίες εκροής του χρήματος πρέπει να μας οδηγήσουν στην αντίστροφη διαδικασία αποπληρωμής του χρέους.

Όπως αντιλαμβάνεται εύκολα κάθε λογικός άνθρωπος, είναι γκάφα ολκής η πώληση περιουσιακών στοιχείων 50 δις ευρώ για την αποπληρωμή μέρους του χρέους.

Η ετήσια απόδοση της περιουσίας αυτής σε μερίσματα και σε ενοίκια θα είναι της τάξεως των τριών δις ευρώ ετησίως. Δηλαδή θα αυξηθεί η ετήσια εκροή χρήματος κατά τρία δις ευρώ ανά έτος. Ο ορισμός της καταστροφής.

Οι πιστωτές μας και οι κάτοικοι των χωρών τους, όταν μας δάνειζαν, ευημερούσαν, και αυτό γιατί με τα χρήματα που μας δάνειζαν, αγοράζαμε τα προϊόντα τους.

Ο μόνος υγιής τρόπος αποπληρωμής τους χρέους μας είναι η σύνδεσή του με την ελληνική ανάπτυξη.

Θα το αποπληρώνουμε δηλαδή με τα προϊόντα ή τις υπηρεσίες μας, που θα καταναλώνουν οι πιστωτές μας.

Θα τους δώσουμε κίνητρα για να το κάνουν αυτό.

Ένας από τους πολλούς τρόπους για να το επιτύχουμε αυτό είναι να μετοχοποιήσουμε το χρέος μας, όπως περιληπτικά περιγράφω.

Το ελληνικό κράτος εκδίδει 32 δισεκατομμύρια μετοχές ελληνικής ανάπτυξης, αξίας 10 ευρώ έκαστη, οι οποίες διαπραγματεύονται στο ΧΑΑ αλλά και σε ξένα χρηματιστήρια, και αντικαθιστά με αυτές τα ομόλογα.

Το σημαντικό είναι, ότι κανένα πιστωτικό ίδρυμα δεν κλονίζεται από αυτήν την ενέργεια, γιατί αντικαθιστά τα ομόλογα που έχει, με αλλά αξιόγραφα ίσης άξιας.

Οι μετοχές αυτές θα έχουν ημερομηνία λήξεως τα 40 έτη.

Το ελληνικό κράτος, εάν θέλει να δανειστεί πλέον χρήματα, κάνει αύξηση μετοχικού κεφαλαίου της μετοχής αυτής, με αντάλλαγμα την επιμήκυνση του χρόνου ζωής της.

Ένα συγκεκριμένο ποσοστό από τη φορολογία θα δίνεται ως μέρισμα στους μετόχους.

Η φορολογία μειώνεται πολύ, και κλειδώνει το φορολογικό καθεστώς, έως την ημερομηνία λήξεως των μετοχών.

Οι πιστωτές μας πλέον γίνονται μέτοχοι της ανάπτυξής μας, και θα έχουν ισχυρά κίνητρα να επενδύσουν στην Ελλάδα, αλλά και να καταναλώνουν ελληνικά προϊόντα και υπηρεσίες.

Θα έχουν συμφέρον να πηγαίνει καλά η οικονομία μας.

Όσο μεγαλύτερο μέρισμα δίνει η μετοχή αυτή, τόσο μεγαλύτερη θα είναι και η ευημερία του ελληνικού λαού.

Όλα τα έξοδα του κράτους θα εξαρτώνται από την ανάπτυξη.

Τα ελληνικά προϊόντα και υπηρεσίες, θα γίνουν ελκυστικότατα από πλευράς τιμής.

Από την κατανάλωση τους με τον ένα ή τον άλλο τρόπο θα παίρνουν μέρισμα όλοι οι Έλληνες.
Όλων το εισόδημα θα αυξάνεται με την αύξηση της ανάπτυξης.

Το πιο σημαντικό όμως είναι πως θα αλλάξει η ελκυστικότητα των επαγγελμάτων.

Ο νεαρός Bill Gates πλέον της Ελλάδας, δεν θα επιδιώκει να γίνει δημόσιος υπάλληλος.

Όλα τα καλά μυαλά πλέον θα μπουν στην παραγωγή, στην επιχειρηματικότητα, θα ασχοληθούν με την καινοτομία, και από τελευταίοι σε αυτήν θα γίνουμε πρώτοι.

Όσοι λέγουν ότι οι Έλληνες δεν παράγουν, λέγουν την μισή πρόταση, η άλλη μισή είναι ότι δεν παράγουν επειδή δεν μπορούν να πουλήσουν.

Μπορούσε να γίνει αυτό ή κάτι παρεμφερές θα πει κάποιος?

Βεβαίως, εάν αντί για νεροπίστολο βάζαμε μυαλό στο τραπέζι, την ώρα της διαπραγμάτευσης.

*Η φοροδιαφυγή είναι εφεύρημα των πολιτικών που την επικαλούνται.

Την χρησιμοποιούν για να δικαιολογήσουν την αποτυχία τους.

Με απίστευτο θράσος δε, δηλώνοντας πως αυτήν τη φορά θα την πατάξουν, διεκδικούν την επανεκλογή τους.

Είναι η καλύτερη απόδειξη της αδυναμίας τους να κατανοήσουν όλες τις διαστάσεις του προβλήματος.

Την αίσθηση εκτεταμένης φοροδιαφυγής την έχουν αποκτήσει από τον περίγυρο τους.

Όμως δεν είναι αυτή η πραγματικότητα.

Το σημαντικότερο όμως είναι άλλο.