Η Μεσόγειος “γεννά” τον νέο Πλανητάρχη

Γράφει ο ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΤΡΑΪΑΝΟΥ
Ο κύβος ερρίφθη.
Ο Αρμαγεδδών ξεκίνησε και πλέον ζούμε το τέλος της ιστορίας.
Όποιος νικήσει κερδίσει τα ΠΑΝΤΑ και όποιος ηττηθεί χάνεται από ΠΑΝΤΟΥ.
Οι ΗΠΑ “τελειώνουν”.
Οι Προτεστάντες παίζουν τα τελευταία τους “χαρτιά”.

Συντονισμένη επίθεση δέχεται η Μεσόγειος. Οι Προτεστάντες, προκειμένου να θέσουν σε εφαρμογή το τελευταίο μέρος του σχεδίου τους, που στόχο έχει την απόλυτη κυριαρχία τους στο σύνολο του Πλανήτη, επιτίθενται σε όλα τα δόγματα και τις θρησκείες της Μεσογείου. Προκειμένου να επιβάλουν την ολοκληρωτική Νέα Τάξη Πραγμάτων, επιτίθενται στους πάντες, προφασιζόμενοι οποιονδήποτε λόγο τους βολεύει …Προτεστάντες Βρετανοί απειλούν την Καθολική Ισπανία για το Γιβραλτάρ …Προτεστάντες Γερμανοί επιτίθενται “για το χρέος” στον Ορθόδοξο ελληνισμό της Ελλάδος και της Κύπρου …Προτεστάντες Αμερικανοί υποδαυλίζουν τις εμφύλιες αιματοχυσίες σε ολόκληρη την ισλαμική επικράτεια, για να δημιουργήσουν φόβητρα. Στόχος τους; …Η Μεσόγειος …Η “μήτρα” του πολιτισμού, που κυριαρχεί σήμερα στον Πλανήτη.

Στόχος τους είναι ο “πλούτος” αυτής της “μήτρας” …Ο “πλούτος”, ο οποίος της επέτρεψε να “γεννήσει” τους μεγάλους πολιτισμούς …Ένας “πλούτος”, ο οποίος αποτέλεσε τον στόχο όλων των επίδοξων κατακτητών αυτού του κόσμου τους περασμένους αιώνες …Ένας “πλούτος”, ο οποίος σήμερα δεν φαίνεται, γιατί απλούστατα είτε λεηλατείται είτε καταστρέφεται, προκειμένου οι λαοί της Μεσογείου να παραμένουν μόνιμα στη φτώχεια και την αδυναμία …Ένας “πλούτος”, ο οποίος έχει περάσει πλέον στη σφαίρα της “λήθης”, εφόσον οι Βόρειοι Ευρωπαίοι των λασπών και της ομίχλης “έπεισαν” με στρατιωτική αλλά και ψυχολογική βία τους Ευρωπαίους της ηλιόλουστης Μεσογείου πως είναι οι “φτωχοί” αυτού του κόσμου. Όταν η Φιλανδία των πάγων δανείζει και κουνάει ως δανειστής το “δάχτυλο” στην Ελλάδα, σημαίνει ότι αυτή η βία απέδωσε τους καρπούς για τους οποίους ασκήθηκε.

Αυτή η μάχη δίνεται σήμερα …Η μάχη για τον έλεγχο του πλούτου της Μεσογείου …Η μάχη για τη διατήρηση των ρόλων μεταξύ κυρίαρχων και υποτελών …Δανειστών και δανειοληπτών …Μια μάχη, η οποία πλέον απαιτεί δραστικές πολιτικές και δεν καλύπτεται πλέον μόνον από την προπαγάνδα και τα ψεύδη …Η μάχη για τον έλεγχο ενός τεράστιου πλούτου, ο οποίος δεν αφήνεται από τους Προτεστάντες να γίνει αιτία συσπείρωσης των μεσογειακών λαών μεταξύ τους …Η μάχη, η οποία, αν δεν ελεγχθεί εγκαίρως από τους σημερινούς κυρίαρχους —και τελικά αυτός ο πλούτος αποδοθεί ατόφιος στους λαούς της Μεσογείου— θα αλλάξει άρδην τον κόσμο όπως τον γνωρίζουμε σήμερα …Θα αλλάξει η παγκόσμια ιεραρχία, αν οι μεσογειακοί λαοί αφεθούν ελεύθεροι να διαχειριστούν αυτά που τους ανήκουν.

Το περιγράφουν άλλωστε και οι αποκρυφιστικές γνώσεις όλων των λαών. Τι λένε αυτές οι γνώσεις; …Το αυτονόητο: …”Όποιος ελέγξει τη Μεσόγειο, θα ελέγξει τον Πλανήτη”. Οι λαοί της Μεσογείου είναι προφανές πως δεν την ελέγχουν και ως εκ τούτου ο έλεγχος πηγαίνει σ’ αυτούς που τους “καπελώνουν” …Σ’ αυτούς που τους λεηλατούν …Σ’ αυτούς που τους διχάζουν, προκειμένου να τους διατηρούν σε κατάσταση σύγκρουσης …Σ’ αυτούς που τους φανατίζουν μέχρι θανάτου και τους τελευταίους αιώνες τούς οδηγούν στον αλληλοσπαραγμό. Αυτοί ελέγχουν τη Μεσόγειο —έστω και εξ’ αποστάσεως— και όπως είναι φυσικό μαζί με αυτήν ελέγχουν και ολόκληρο τον Κόσμο.

Όμως, σε αυτό το σημείο δεν φτάσαμε ως δια μαγείας. Φτάσαμε μετά από πολέμους και συγκρούσεις αιώνων. Τόνοι ανθρωπίνου αίματος έχουν σκορπιστεί, για να μπορέσουν κάποιοι να ελέγχουν τη Μεσόγειο. Υπήρχε ένας τεράστιος και πολύπλοκος σχεδιασμός, ο οποίος δρομολογήθηκε “βήμα-βήμα”, προκειμένου να έλθει εις πέρας …Ένα αποτέλεσμα, το οποίο “χτίστηκε” με πολύ αγώνα και απαίτησε πάρα πολύ χρόνο …Ένα αποτέλεσμα, το οποίο απαιτεί γνώσεις, ώστε να γίνει κατανοητό σε όλο του το εύρος. Η σημερινή κατάσταση, δηλαδή, για να γίνει κατανοητή, απαιτεί ένα μίνιμουμ ιστορικών γνώσεων. Είναι πρακτικά αδύνατον κάποιος να ερμηνεύσει αυτά, τα οποία συμβαίνουν σήμερα στη “φλεγόμενη” Μεσόγειο, χωρίς να γνωρίζει το πώς προέκυψαν όλα αυτά τα οποία βλέπει.

Όλα ξεκίνησαν πολύ πριν εμφανιστεί το Ισλάμ ή ο Προτεσταντισμός …Ξεκίνησαν πολλούς αιώνες πριν εμφανιστεί το Ισλάμ ως θρησκεία ή ο Προτεσταντισμός ως ξεχωριστό χριστιανικό δόγμα …Όλα ξεκίνησαν το έτος 330 μ.Χ. Εκείνο το έτος ήταν καθοριστικό για ολόκληρη την ανθρώπινη ιστορία, γιατί στην πραγματικότητα τότε “ανέτειλε” η κοσμοκρατορία του χριστιανισμού. Ο “παλιός” Κόσμος των Ολύμπιων Θεών “έδυε” και στη θέση του “ανέτειλε” ένας νέος Κόσμος. Ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος —και εξ οφίτσιο αρχιερέας της Ρώμης— άλλαξε θρησκευτική “πλατφόρμα” και αυτό θα άλλαζε “σελίδα” όχι μόνον για τους υπηκόους τής αυτοκρατορίας, αλλά για τον κόσμο ολόκληρο, εφόσον οι συνέπειες εκείνης της πράξης μάς επηρεάζουν άμεσα ακόμα και σήμερα.

Αυτή ήταν η περίοδος της απόλυτης Κυριαρχίας της Νέας Ρώμης …Μιας Κυριαρχίας, η οποία διήρκησε περίπου χίλια χρόνια, εφόσον τελείωσε το 1204 …Τότε ήταν που “έπεσε” η Νέα Ρώμη και όχι το 1453, όπως εσφαλμένα νομίζουν πολλοί …Τότε “έσβησε” μέσα στο αίμα και τη φωτιά των “σταυροφόρων” η “Βασιλεύουσα”. Η νίκη έγειρε προς την πλευρά των Καθολικών ανταγωνιστών των Ορθοδόξων. Η Ρώμη είχε πάρει την εκδίκησή της και ταυτόχρονα το “σκήπτρο” για την κοσμοκρατορία …Ένα “σκήπτρο”, το οποίο τυπικά δεν έχασε ποτέ, αλλά για κάποιον “μυστήριο” λόγο βλέπουμε πως σήμερα δεν λειτουργεί. Δεν λειτουργεί το “σκήπτρο” της Ρώμης, όταν “κουμάντο” στον χριστιανικό —και όχι μόνον— κόσμο κάνουν οι Προτεστάντες και κάποιοι ψευδοάθεοι και δήθεν άθρησκοι. Δεν έχει ισχύ η Ρώμη, όταν για το μέλλον της ανθρωπότητας αποφασίζουν οι Αμερικανοί ή οι Γερμανοί.

Πώς όμως έφτασαν αυτοί —οι επί αιώνες “ποταποί” της Ευρώπης— στο σημείο να αμφισβητούν ευθέως τη Ρώμη και να επιχειρούν εναντίον της Νέας Ρώμης; Πώς έφτασαν οι “παρακατιανοί” του ανύπαρκτου Λούθηρου στο σημείο να φιλοδοξούν να διαχειριστούν μια πραγματική κοσμοκρατορία; Την άνεση αυτή τούς την είχε δώσει η συντριπτική τους νίκη απέναντι στον Καθολικό Κόσμο. Μια νίκη πολύ περίεργη και πονηρή, η οποία μπορεί να μην ήταν ένδοξη ή λαμπερή, αλλά δεν έπαυε να έχει θεαματικά αποτελέσματα. “Νικώντας” οι Προτεστάντες την Καθολική “ανταγωνίστριά” τους, “άνοιξαν” τον δρόμο για την κυριαρχία τους στον Χριστιανικό Κόσμο και αυτό σημαίνει αυτόματα κοσμοκρατορία. Ο χριστιανισμός ήταν η κορυφαία δύναμη στον κόσμο και οι κορυφαίοι του χριστιανισμού είναι αναγκαστικά κοσμοκράτορες.

Όμως, μια νίκη εναντίον της Ρώμης, αναγκαστικά θα είχε τις συνέπειές της και σε ό,τι έλεγχε η Ρώμη. Αναγκαστικά θα είχε συνέπειες και στην ηττημένη Νέα Ρώμη. Η ήττα δηλαδή των Καθολικών ήταν βέβαιο ότι θα έφερνε αλλαγές και στην επικράτεια των Ορθοδόξων. Για όσο διάστημα κυρίαρχο στον Χριστιανικό Κόσμο ήταν το Καθολικό Δόγμα —και άρα η Ρώμη—, η Ορθοδοξία στην Ανατολή δεν κινδύνευε. Οι σχέσεις μεταξύ των δύο δογμάτων είχαν σταθεροποιηθεί και ο ένας δεν ενοχλούσε τον άλλο. Οι εποχές του ανταγωνισμού και του μίσους για το 1204 είχαν περάσει ανεπιστρεπτί και ήταν “παλιές ιστορίες” καί για τους δύο. Οι Ορθόδοξοι της παλιάς Βυζαντινής Αυτοκρατορίας ασχολούνταν με τα εσωτερικά τής Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και η Ρώμη είχε στρέψει το ενδιαφέρον της στη Δύση και στις νέες αποικίες της Αμερικής. Το “Ελντοράντο” της είχε πάψει να βρίσκεται στην Ανατολή και βρισκόταν πλέον μόνιμα στη Δύση …Η Λατινική Αμερική την ενδιέφερε και τίποτε άλλο.

…Εξαιτίας αυτού του ενδιαφέροντος άλλωστε ξεκίνησαν και οι “τριβές” με τους Προτεστάντες. Είχε ξεκινήσει και ο “κύκλος” των μεγάλων “ανακαλύψεων” και οι Καθολικοί εκείνους είχαν ως νέους ανταγωνιστές …Εκείνοι τους απασχολούσαν —γιατί διεκδικούσαν μερίδια από τις νέες λείες— και όχι οι Ορθόδοξοι χριστιανοί της Ανατολής, οι οποίοι δεν ενδιαφέρονταν για υπερατλαντικές αποικίες. Ο κόσμος είχε μεγαλώσει πάρα πολύ. Η Μικρά Ασία, η Μεσοποταμία ή η Αίγυπτος δεν ήταν πλέον τα μεγάλα “διαμάντια” στο “στέμμα” του κάθε επίδοξου αυτοκράτορα …Ήταν μικρές και ασήμαντες Επαρχίες, που δεν άξιζαν πλέον το ρίσκο της σύγκρουσης για να τις αποκτήσεις. Ήταν ασήμαντες “ποσότητες” μπροστά σε έναν κόσμο, ο οποίος διαρκώς “αποκαλυπτόταν” και που εκείνη την εποχή φαινόταν ότι η ανακάλυψή του δεν θα τελείωνε πολύ γρήγορα …Έναν κόσμο, ο οποίος απλά περίμενε να τον “ανακαλύψεις” και να τον αποκτήσεις χωρίς καθόλου κόπο.

Τα εδάφη, τα οποία κάποτε προσέφεραν στις αυτοκρατορίες οι διάσημοι στρατηγοί, εκείνη την εποχή τα προσέφεραν απλοί θαλασσοπόροι και εμπειρικοί τοπογράφοι. Έβαζαν σημαίες και τους ανήκε ο χώρος μέχρι εκεί όπου “έπιανε” το μάτι τους. Πρόβλημα με τους αυτόχθονες κατοίκους τους δεν υπήρχε σχεδόν ποτέ. Η τεχνολογική υπεροχή του χριστιανισμού μετέτρεπε τους γηγενείς σε άγρια αλλά ακίνδυνα ενδημικά “ζώα” …”Ζώα”, τα οποία δεν προβλημάτιζαν κανέναν με τις αντιδράσεις τους, εφόσον υπήρχε η μέθοδος είτε να μετατραπούν δια της βίας σε ήσυχα “κατοικίδια” είτε να “εξανθρωπιστούν” μέσω του εκχριστιανισμού τους — και άρα μέσω της υποταγής τους στη Ρώμη.

Έτσι αντιμετώπιζαν οι Καθολικοί αποικιοκράτες τους λαούς των Νέων Κόσμων που ανακάλυπταν. Ως εκ τούτου δεν υπήρχαν τριβές μεταξύ Ρώμης και Νέας Ρώμης. Ο καθένας έβλεπε το μεγάλο του “πιάτο” και δεν ασχολούνταν με τον άλλο. Δεν συνέφερε τους κυρίαρχους Καθολικούς να δημιουργούν τριβές με τους Ορθοδόξους και να διασπούν τις δυνάμεις τους. Κάτι θεολογικού τύπου διαφορές μεταξύ των δογμάτων ήταν αδύνατον επηρεάσουν τις μεταξύ τους σχέσεις και να αλλάξουν τις ισορροπίες. Είχε ανάγκη η Ρώμη την “ησυχία” που της προσέφεραν οι Ρωμιοί από την πλευρά του Ισλάμ και μπορούσε απερίσπαστη να ασχολείται με τον Νέο Κόσμο.
Το πρόβλημα, το οποίο την απειλούσε, δεν προερχόταν πλέον από την Ανατολή. Το πρόβλημα, το οποίο την απειλούσε, προκλήθηκε από το εσωτερικό της. Η Ρώμη αντιμετώπισε ένα “σχίσμα” και αυτό ήταν που έπρεπε να διαχειριστεί. Οι Προτεστάντες διαρκώς ισχυροποιούνταν και αυτό έπρεπε να αντιμετωπιστεί. Σε χρόνο που δεν αφορούσε την Ανατολική Αυτοκρατορία, η Ρώμη βρισκόταν σε πόλεμο με τους “σφετεριστές”. Η Ρώμη ήθελε να τους υποτάξει και αυτό το δοκίμαζε με όλα τα μέσα. Υπήρχε άπειρος φανατισμός και τεράστια αιματοχυσία. Στον χρόνο που η Οθωμανική Αυτοκρατορία και οι Ορθόδοξοι χριστιανοί της Ανατολής ζούσαν απολύτως ήσυχα, η Δύση στην κυριολεξία “καιγόταν”. Τα ισχυρά Καθολικά κράτη βρίσκονταν σε μόνιμη σύγκρουση με τα αντίστοιχα Προτεσταντικά.

Εκείνη την εποχή οι γνωστές Κάτω Χώρες —και προπύργιο του Προτεσταντισμού— ανήκαν στην Καθολική Ισπανία …Μια Ισπανία, η οποία, ως “πρώτη” των Καθολικών κρατών, εκτελούσε χωρίς αμφισβήτηση όποια αποστολή τής ανέθετε ο Πάπας …Μια Ισπανία “ευσεβής” και απόλυτα υποταγμένη στη Ρώμη και η οποία στην εποχή του Φιλίππου του Β” αποφάσισε να επιτεθεί στην Προτεσταντική Βρετανία και να την καταλάβει. Να την καταλάβει όπως ο προκάτοχός του Κάρολος ο Ε’ είχε καταλάβει την Προτεσταντική Ολλανδία. Με την ισχύ της περίφημης Αρμάδας ήταν έτοιμοι για το μεγάλο “άλμα” στο νησί …Θα επαναλάμβαναν την εισβολή των αρχαίων Ρωμαίων. Ο Πάπας Σίξτος Ε’, υποστήριξε αυτήν την ενέργεια, αποδίδοντάς της χαρακτήρα “σταυροφορίας” ενάντια στους αντιπάλους, υποσχόμενος περαιτέρω υποστήριξη μετά τις πρώτες νίκες της Αρμάδας …Σταυροφορία εναντίον χριστιανών.

Με την ήττα των Ισπανών το 1588, η Ρώμη για πρώτη φορά γεύτηκε την ταπείνωση από τους Προτεστάντες …Τους Προτεστάντες, τους οποίους μέχρι τότε υποτιμούσε και τους θεωρούσε απόλυτα αιρετικούς και “κατώτερους”. Η ναυμαχία του Γκράβελιν ήταν αυτή, η οποία άλλαξε άρδην τους συσχετισμούς δυνάμεων μεταξύ Καθολικών και Προτεσταντών και έφερε τη Βρετανία στο προσκήνιο.

Όμως, το καθολικό δράμα δεν είχε τελειώσει. Στην πραγματικότητα τότε ακριβώς ξεκινούσε. Από τη στιγμή που οι Προτεστάντες “χτυπούσαν” πλέον στα ίσα τους Καθολικούς, ήταν θέμα χρόνου να επιδιώξουν να τους “αποτελειώσουν”. Αυτό και έγινε —δύο αιώνες μετά— με τη ναυμαχία του Τραφάλγκαρ. Εκείνη η ναυμαχία ήταν η τελευταία μεγάλη προσπάθεια των Καθολικών να “χτυπήσουν” τον Προτεσταντικό ανταγωνισμό στον “χρυσοφόρο” Ατλαντικό. Η Ρώμη έπαιξε το τελευταίο της “χαρτί” και έχασε.

Διαβαστε την συνεχεια εδω